یک برهان

با سلام در این تاپیک صرفاً درباره برهان علیت و زمان صحبت کنید و از حواشی پرهیز نمایید. جناب متحیر و آلبوس لطفاً پست های اخیر خود را به تاپیک http://www.askdin.com/thread21918.html انتقال دهید که به موضوعات بحث شده شما نزدیکترند. پست های شما فردا صبح پاک خواهند شد. موفق باشید.

بدیهی ترین اصل موجود در جهان،اصل وجود واقعیته که در صورت انکار اون،انکار کننده انکار خودش رو انکار کرده.

فلسفه غرب شاید بر مبنای بدیهیات نباشه،اما فلسفه اسلامی اینطور نیست.در فلسفه اسلامی سه اصل رو می پذیریم که یکی وجود واقعیته،یکی امتناع اجتماع نقیضین و یکی امتناع ارتفاع نقیضینه.

اما متکلمین قصد ندارن به مسائل عقلی ای که در دین نیومده پاسخ بدن.به همین دلیل شیوه اون ها ممکنه با فلاسفه تفاوت هایی بکنه.اما به هر حال نظر شخصی من اینه که علم کلام هم سبب موفقیت های چشمگیری شده و مطالب درست زیادی در اون ذکر میشه

قانون پایستگی جرم و انرژی از نظر عقلی هم قابل پذیرشه.منتهی شما یک چیز رو در نظر نگرفتین.من از شما می پرسم که اگر اصل بقای جرم و انرژی برقراره،پس چطور دانشمندا بیگ بنگ رو قبول دارن؟ چون به هر حال طبق بیگ بنگ جهان فعلی آغازی داشته.بنابراین ماده و انرژی هم آغازی داشتن.این یک تناقض نیست؟ پاسخ خیلی ساده ست.اصل بقای جرم و انرژی موقعی برقراره که زمانی در کار باشه.به عبارت دیگه فیزیک جدید پذیرفته که ماده (چه جرم و چه انرژی) و زمان همواره با هم وجود دارن و قابل جدا شدن نیستن.قانون پایستگی جرم و انرژی زمانی برقراره که زمانی باشه. در ضمن شما به جای به وجود اومدن نوشتین خلق کردن که باید نشون بدین این دو تا یکی هستن

در ضمن شما به جای به وجود اومدن نوشتین خلق کردن که باید نشون بدین این دو تا یکی هستن.

موجودات واجب الوجود هستند اما نه واجب بالذات.بلکه واجب بالغیر.جهت توضیحات بیشتر به همون تاپیک مراجعه کنین.اما درباره علی السویه بودن نسبت به وجود،این علی السویه بودن یعنی نه ضرورت عدم داشتن و نه ضرورت وجود داشتن.بنده درباره این تقسیم بندی هم در اونجا توضیح دادم. یک مثال ساده از علی السویه بودن برای شما می زنم.شما انگشت خودتون رو در نظر بگیرین الان.این انگشت در حالت عادی خیس نیست.حالا شما انگشتتون رو خیس می کنین.بنابراین یک ماهیت جدید پدید اومده به نام انگشت خیس که این ماهیت میتونه از بین بره و میتونه دوباره خشک بشه.بنابراین ماهیتی به نام انگشت خیس نسبتش با وجود و عدم یکسانه. این قضیه اثبات عقلی هم داره که اگر به همون تاپیک مراجعه کنین در بخش مربوط به اصالت وجود،این مسئله اثبات شده.

متاسفانه به گزاره هایی که مطرح کردین در منطق می گن مشهورات.شما دارین چیز هایی که الان مشهوره با چیز هایی که قبلاً مشهور بوده رو مقایسه می کنین.منطق قبول نداره این رو چون فقط بر اساس حرف مردمه.چه اون چیزی که قبلاً گفته شده چه چیزی که الان گفته میشه. شما زمانی می تونین بگین برده داری بده یا خوبه که ثابت کنین.صرف این که الان یک عده پذیرفتن بده اثبات نیست و بی منطقیه محضه.

احساس می کنم شما درست متوجه منظور ما از وجود و عدم نشدین.ببینین،ما وقتی می گیم فلان چیز نیست،منظورمون این نیست که اون چیز مورد نظر به عدم تبدیل شده.برای مثال وقتی که می گیم فلان حیوون مرد،منظورمون این نیست که این حیوون به عدم مطلق تبدیل شده.بلکه منظورمون اینه که این حیوون قبلاً یک بهره خاصی از هستی داشته و الان یک بهره دیگه.بنابراین بهره اولیه اون از هستی معدوم شده و دیگه نیستش.کل جهان همینجوریه.هر چیزی با لحظه قبلش فرق می کنه.یعنی هر چیزی مدام تغییر می کنه و نسبت به قبلش معدوم میشه. پس منظور ما از نیستی این نیست که الکترون تبدیل به عدم بشه.بلکه فرض کنین اون الکترون تبدیل بشه به یک ذره دیگه به نام ذره x.در اینصورت شما نمی تونین ادعا کنین اون الکترون مورد نظر هنوز وجود داره.هر عقلی می پذیره که اون الکترون معدوم شده.اما معدوم شدن به معنی تبدیل شدن به چیزی به نام عدم نیست.بلکه به معنی تبدیل شدن به یک ماهیت دیگه ست. بنابراین اشکالی که گرفتین اصلاً مطرح نیست.وجود از عدم نمیاد و به عدم نمیره.بلکه از یک وجود میاد و به یه وجود دیگه میره.

موجودات واجب الوجود هستند اما نه واجب بالذات.بلکه واجب بالغیر.جهت توضیحات بیشتر به همون تاپیک مراجعه کنین.اما درباره علی السویه بودن نسبت به وجود،این علی السویه بودن یعنی نه ضرورت عدم داشتن و نه ضرورت وجود داشتن.بنده درباره این تقسیم بندی هم در اونجا توضیح دادم. یک مثال ساده از علی السویه بودن برای شما می زنم.شما انگشت خودتون رو در نظر بگیرین الان.این انگشت در حالت عادی خیس نیست.حالا شما انگشتتون رو خیس می کنین.بنابراین یک ماهیت جدید پدید اومده به نام انگشت خیس که این ماهیت میتونه از بین بره و میتونه دوباره خشک بشه.بنابراین ماهیتی به نام انگشت خیس نسبتش با وجود و عدم یکسانه. این قضیه اثبات عقلی هم داره که اگر به همون تاپیک مراجعه کنین در بخش مربوط به اصالت وجود،این مسئله اثبات شده.

موضوع فلسفه وجود بما هو وجود یا موجود بما هو موجوده.در صورتی که موضوع علوم تجربی وجود به واسطه عوارض اون وجود و ماهیت اون وجوده.بنابراین این دو یک هدف ندارن و موضوعات متفاوتی رو دنبال می کنن.فلسفه قصد نداره به شما پزشکی یا مهندسی و ... یاد بده.علوم تجربی هم نتونستن موضوعات مربوط به فلسفه رو حل کنن.چون اصلاً اصول اون ها فرق می کنه با اصول فلسفه. پس قیاس شما صحیح نیست.شما دارین دو چیز رو که هدف و موضوع متفاوتی دارن رو مقایسه می کنین و انتظار دارین که فلسفه همون نتیجه ای رو بده که علوم تجربی میدن.به همین خاطر به فلسفه انگ می زنین.

چکیده
برهان صدیقین یکی از براهین معروف در اثبات وجود خداست،پایه و اساس این برهان حقیقت وجود و نفی شکاکیت در هستی است.در این برهان وجود خلق پایه استدلال نیست. از این‌رو گفته می‌شود وجود خدا از غیر او و خلق او اثبات نشده است. بنابراین در پایان معلوم می‌شود که از خود خدا وجود او اثبات شده است. با این تفاوت که در آغاز برهان نمی‌دانستیم آن که پایه استدلال است و استدلال از آنجا آغاز شده، همان خدا است. طراح این برهان فارابی است، ولی تقریری از آن ارائه نکرده است، بلکه اولین تقریر آن را ابن‌سینا به دست داده است.این برهان را می‌توان بر اساس منطق جدید هم در بخش منطق جمله‌ها و هم در بخش منطق محمولات صورت‌بندی کرد. مقالة پیش رو ضمن تقریر برهان صدیقین ابن‌سینا صورت‌بندی آن را هم در منطق جمله‌ها و هم منطق محمولات ارائه داده است.
کلیدواژه‌ها: برهان صدیقین، ابن‌سینا، منطق جمله‌ها و منطق محمولات.
 
مقدّمه
فارابی روش بدیعی را در اثبات وجود خدا پیشنهاد کردکه در واقع اثبات واجب از طریق وجود واجب است. گویا در این برهان از خود واجب آغاز می‌کنیم و سرانجام وجودش را نتیجه می‌گیریم؛ زیرا برهان را از وجود آغاز می‌کنیم که اعم از واجب است و در فرجام کار روشن می‌شود که آنچه بدان رسیده‌ایم، همان است که از آن آغازکرده‌ایم و آن، همان وجود خداست؛ زیرا در پایان کار برای ما روشنمی‌شود که خدا وجود دارد، در حالی که وجود خلق از آن نتیجه نمی‌شود. بنابراین روشن می‌شود که از خدا آغاز کرده‌ایم و به خدا رسیده‌ایم. ابن‌سینا روش ابداعی فارابی را برای نخستین بار دربارة موجود به‌کار برد و نخستین تقریر برهان صدیقین را ارائه کرد. این برهان بهگونه‌ای است که می‌توان آن را به روش منطق جدید به‌خوبی سامان داد، و استدلال آن را به روش صوری گزارش کرد. در صورت‌بندی برهان صدیقین به روش سینوی، هم می‌توانیم صرفاً از منطق جمله‌ها استفاده کنیم و هم می‌توانیم از منطق محمولات بهره بگیریم.
صورت بندی برهان بر اساس منطق جمله‌ها
در سازمان دادن این برهان بر اساس منطق جمله‌ها از دو قانون استنتاجی وضع مقدم و حذف فاصل استفاده می‌کنیم. پیش از آنکه این دو قانون معرفی شوند، بایسته است نمادهایی که در معرفی این قوانین و در برهان‌ها به کار می‌روند، معرفی شوند:
: نماد شرطی؛
: نماد استنتاج؛
: نماد منفصله؛
C, B, A: جمله نشانه‌ها در فرازبان منطق جمله‌ها برای معرفی قانون‌ها؛
R,Q,P : جمله نشانه‌ها در زبان منطق جمله‌ها.
قانون وضع مقدم
A B
A
B

به موجب این قانون از دو مقدمةA B و A می‎توان B را نتیجه گرفت. این قانون همان قیاس استثنایی با وضع مقدم در منطق قدیم است.
قانون حذف فاصل

به موجب این قانون هرگاه با فرض هریک از مؤلفه‌های منفصله به یک نتیجه برسیم، معلوم می‌شود که نتیجه از خود منفصله به‌دست می‌آید و نتیجه بر همة مقدمات پیشین به جز دو فرض مزبور استوار است. به تعبیر دیگر، اگر به‌راستی با فرض A به C می‌رسیم و با فرض B به C می‌رسیم، پس با داشتن AB به C می‌رسیم و C نه به A مبتنی است و نه به B، بلکه به AB.
قانون حذف فاصل هر‌چند بدیهی است، نشانی از آن در منطق قدیم نمی‌بینیم. گفتنی است که نام‌گذاری این قانون به حذف فاصل چندان مناسب نیست؛ زیرا در این قانون فاصل حذف نمی‌شود، بلکه در سطری که این قانون اعمال می‌شود و نتیجه به‌دست می‌آید، آن را به فاصل مرتبط می‌کنیم و این قانون بیان می‌کندکه از فاصل به این نتیجه رسیده‌ایم. به هر حال نام‌گذاری چندان اهمیتی ندارد؛ بلکه مهم درستی قانون است که عقل به گونة بدیهی درستی آن را شهود می‌کند.
تقریر برهان صدیقین ابن‌سینا بر اساس منطق جمله‌ها
همان‌‌گونهکه گفتیم،در برهان صدیقین، بنابر ادعا، وجود خدا از فعل و خلق او استنتاج نمی‌شود. بنابراین در این برهان باید از عناوینی استفاده شود که مصداق آنها در واقع فعل و خلق او نباشند. به ناچار این عناوین باید خود واجب باشند و لذا می‌توان گفت که ویژگی برهان صدیقین این است که با واجب، واجب اثبات می‌شود؛ بدون آنکه در دام مغالطة مصادره به مطلوب گرفتار شویم. ازآنجاکه هدف در اینجا ارائة صورت‌بندی برهان صدیقین، صرف‌نظر از مبانی آن است، اصول موضوعة مقدمات برهان را صورت‌بندی نمی‌کنیم. خواجه نصیرالدین طوسی در شرح اشارات و تجریدالاعتقاد برهان صدیقین ابن‌سینا را بر امتناع دور و تسلسل مبتنی کرده است. بنابراین در تقریر خواجه بطلان دور و تسلسل اصل موضوع است که بطلان آن دو در مابعدالطبیعه اثبات شده است؛ اما درخور توجه آنکه ابن‌سینا برهان خود را بر امتناع دور و تسلسل بنا نکرده است؛ بلکه مبنای برهان ابن‌سینا امتناع مجموعه‌های محدود یا نامحدود از ممکنات است که در ورای خود، واجبی نداشته باشند. به تعبیر دیگر،‌ مبنای ابن‌سینا لزوم وجود واجب‌الوجود، بیرون از مجموعه‌های محدود یا نامحدود ممکنات است. بنابر بیان ابن‌سینا اگر مجموعه‌ای از موجودات امکانی، خواه محدود و خواه نامحدود، به هم وابسته‌ در نظر گرفته شوند، این مجموعه در صورتی موجود است که بیرون این مجموعه واجب‌الوجود آنها را موجود کرده باشد؛ وگرنه موجود نخواهند بود.
ازآنجاکه خواجه نصیرالدین طوسی بر مبنای امتناع دور و تسلسل برهان ابن‌سینا را بسیار موجز به تقریر در آورده است، آن را در اینجا بیان می‌کنیم: «الموجود ان کان واجباً فهو المطلوب والا استلزمه لاستحالة الدور والتسلسل». بیان تقریر خواجه این است که موجود یا واجب است یا مستلزم واجب ؛ زیرا اگر موجود واجبباشد، واجب‌الوجود موجود است و اگر موجود غیرواجب باشد، ممکن خواهد بود و هر ممکن‌الوجودی به دلیل بطلان دور و تسلسل نیازمند واجب است؛ بنابراین اگر موجود غیرواجب باشد، مستلزم واجب است. پس واجب، موجود است. مراد از «الموجود» در کلام خواجه نصیر طوسی همان موجودی است که همگان بدان اعتراف دارند و با آن سفسطه در هستی را نفی می‌کنند. به تعبیر دیگر برهان از این امر بدیهی آغاز می‌کند که موجودی هست و این موجود به حکم عقل، یا واجب‌الوجود است، یا ممکن‌الوجود. بنابراین در صورت‌بندی و توضیحاتی که ارائه خواهیم کرد، مراد ما از موجود، همین موجودی است که نافی سفسطه در هستی است.
تفصیل برهان:
1. موجود یا واجب است یا ممکن؛ (بدیهی)
2. اگر موجود واجب باشد، واجب‌الوجود موجود است؛ (بدیهی)
3. اگر موجود ممکن باشد، واجب‌الوجود موجود است؛ (بدیهی بر اساس بطلان دور و
تسلسل یا مجموعه‌های امکانی)
4. موجود واجب است؛ (فرض)
5. واجب موجود است؛ (از 4 و 2 وضع مقدم)
6. موجود ممکن است؛ (فرض)
7. واجب موجود است؛ (از 6 و 3 وضع مقدم)
8. واجب موجود است؛ (از 1، 4، 5، 6 و 7 حذف فاصل)
در این برهان مقدمة اول بر اساس اصل امتناع تناقض صادق است؛ زیرا به موجب این اصل، هر وجودی یا واجب است یا واجب نیست؛ یعنی ممکن است. مقدمة دوم نیز به گونة بدیهی صادق است. مقدمة سوم نیز صادق است؛ زیرا اگر وجود، ممکن‌الوجود باشد، نیازمند علت است؛ زیرا ممکن‌الوجود آن است که به ذات خود موجود نیست و چیزی که به ذات خود موجود نیست، باید از ناحیة علت خود موجود باشد و ازآنجاکه علت ممکن به موجب امتناع دور و تسلسل در علل به واجب می‌انجامد، لازمة ممکن‌الوجود آن است که واجب‌الوجود موجود باشد.
اکنون برای اثبات مدعا سطر چهارم را فرض می‌گیریم. روشن است که نتیجة موردنظر نباید بر این فرض تکیه کند؛ چراکه این سطر جزو مقدمات برهان نیست؛ اما با فرض این سطر و مقدمة دوم، به قانون وضع مقدم نتیجه می‌شود که واجب‌الوجود موجود است. البته این نتیجه، نتیجة موردنظر ما نیست؛ زیرا این نتیجه مبتنی بر فرض سطر چهارم است که صرفاً فرض است و درستی آن برهانی نشده است. بنابراین در ادامة برهان، سطر ششم را فرض می‌گیریم. باز واضح است که نتیجة موردنظر ما هم نباید بر این فرض استوار باشد؛ اما با این فرض و مقدمة سطر سوم به قانون وضع مقدم، نتیجة سطر هفتم به‌دست می‌آید که این نتیجه، عین نتیجة سطر پنجم است. همان‌‌گونه که سطر پنجم نتیجة موردنظر ما نبود(چراکه بر فرضی استوار بود که درستی‌اش ثابت نشده است) این سطر نیز نتیجة موردنظر ما نیست؛ زیرا این سطر مبتنی بر فرض سطر ششم است، که درستی‌‌اش به اثبات نرسیده است. البته نکتة بنیادین اینجاست که فرض سطر چهارم و فرض سطر ششم در واقع دو مؤلفة منفصله در سطر یکم‌اند. بنابراین به موجبِ منفصلة سطر یکم، یکی از این دو فرض سطر چهارم و ششم در واقع درست است. بنابراین یکی از دو نتیجة سطر پنجم و هفتم درست است. پس می‌توان گفت به موجب سطر اول که منفصله است و دو فرض مزبور که دو مؤلفة همین منفصله‌اند، نتیجة سطر هشتم که تکرار دو نتیجة سطر سوم و ششم است، به‌دست می‌آید. پس با توجه به منفصله، این نتیجه از دو فرض مزبور به‌دست نیامده‌اند.
اکنون برهان سینوی را با نماد‌های منطق جمله‌ها نمادگذاری می‌کنیم:
P: وجود واجب است؛
Q: وجود ممکن است؛
R: واجب‌الوجود موجود است؛
و.م: وضع مقدم؛
ح.: حذف فاصل.
م: مقدمه
ف: فرض
در صورت‌بندی ضمن اینکه هر سطر را با شماره‌ای در میان دو هلال قرار می‌دهیم، در سمت چپ سطر، اعدادی که دال بر درستی آن سطرند، به منزلة مبنای آن سطر نوشته می‌شوند. طبق این روش هرگاه سطری مقدمه یا فرض باشد، مبنای درستی آن خودش است و هرگاه سطری از سطر یا سطرهای بالاتر استنتاج شده باشد، اعداد مبنای آن سطرها را به منزلة مبنای نتیجه می‌نویسیم. بدیهی است اعداد مبنای سطر پایانی برهان، تنها باید شمارة سطرهایی را به خود اختصاص دهند که مقدمه‌اند.
م (1) P  Q 1
م (2) P  R 2
م (3) Q  R 3
ف (4) P 4
2، 4 و. م (5) R 2،4
ف (6) Q 6
3، 6 و. م (7)R 3،6
1،4، 5،6،7، ح.7 (8) R 1،2،3
در این برهان سطر 4 و 6 فرض‌اندکه با توجه به دو مؤلفة منفصله در سطر یکم، فرض شده‌اند. هریک از این دو فرض همان چیزی را نتیجه داده است که دیگری نتیجه داده است. بنابراینفرض‌ها نیستند که نتیجه می‌دهند؛ بلکه خود منفصله است که 8 را نتیجه می‌دهد.
این برهان را ساده‌تر نیز می‌توان نوشت:
1. یا واجب‌الوجود موجود است یا ممکن‌الوجود؛ بدیهی
2. اگر ممکن‌الوجود موجود باشد، واجب‌الوجود موجود است؛ (بدیهی بر اساس بطلان دور و
تسلسل یا مجموعه ممکنات)
3. واجب‌الوجود موجود است؛ فرض
4. واجب‌الوجود موجود است؛ نتیجه 3
5. ممکن‌الوجود موجود است؛ فرض
6. واجب‌الوجود موجود است؛ 2،5 وضع مقدم
7. واجب‌الوجود موجود است؛ 1، 3، 4، 5، 6 حذف فاصل
گفتنی است که مقدمة 3 (واجب‌الوجود، موجود است) فرض است و هرگاه چیزی فرض شود بدیهی است که از آن خودش نتیجه می‌شود؛ زیرا با فرض درستی آن، نقیض آن نادرست است. صورت‌بندی این مسئله بدین شرح است:
م (1) P  Q 1
م (2) Q  P 2
ف/ نتیجه (3) P 3
ف (4) Q 4
3، 6 و. م (5)P 4،2
1،3،3،4،5، ح.7 (6) P 1،2
می‌توانیم برهان صدیقین ابن‌سینا را از راه خلف نیز نتیجه بگیریم؛ هرچند ابن‌سینا چنین تقریری ارائه نکرده است. برای این کار می‌باید چهار قانون برهان خلف، رفع تالی، معرفی عاطف و نقض مضاعف را معرفی کنیم. نخست بایسته است دو نماد عاطف و ناقض معرفی شوند:
&: عاطف؛
~ : ناقض
ر. ت: رفع تالی
قانون رفع تالی
A  B
~B
 ~A
به موجب این قانون از دو مقدمةA B و ~B می‎توان ~Aرا نتیجه گرفت. این قانون همان قیاس استثنایی با رفع تالی در منطق قدیم است.
قانون برهان خلف

به موجب این قانون هرگاه از فرض A، B&B استنتاج شود، می‌توانA را نتیجه گرفت.
 A بر همان فرض‎هایی استوار است کهB & B ؛ به جز فرضA.
قانون معرفی عاطف
A
B
A & B
به موجب این قانون از دو جملة Aو Bمی‎توان A & Bرا نتیجه گرفت.
برهان ابن‌سینا از طریق برهان خلف
1. موجود یا واجب‌الوجود است یا ممکن‌‌الوجود؛ مقدمه
2. اگر موجود واجب‌الوجود باشد، واجب‌‌الوجود موجود است؛ مقدمه
3. اگر موجود ممکن‌الوجود باشد، واجب‌الوجود موجود است؛ مقدمه
4. موجود واجب‌الوجود است؛ فرض
5. چنین نیست که واجب‌الوجود موجود است؛ فرض
6. چنین نیست که موجود واجب‌الوجود است 2،5 رفع تالی
7. موجود واجب‌الوجود است و چنین نیست که موجود واجب‌الوجود است؛ 4، 6 معرفی عاطف
8. واجب‌الوجود موجود است؛ 5، 7 برهان خلف
9. موجود ممکن‌الوجود است؛ فرض
10. چنین نیست که واجب‌الوجود موجود است؛ فرض
11. چنین نیست که ممکن‌الوجود موجود است؛ 10، 3 رفع تالی
12. موجود ممکن‌الوجود است و چنین نیست که موجود ممکن‌الوجود است؛ 9،11 معرفی عاطف
13. واجب‌الوجود موجود است؛ 10، 12 برهان خلف
14. واجب‌الوجود موجود است؛ 1، 4،8، 9، 13 حذف فاصل.
صورت برهان به صورت منطق جمله‌ها چنین است:
م (1) P  Q 1
م (2) P  R 2
م (3) Q  R 3
ف (4) P 4
ف (5) R 5
2، 5ر.ت (6) ~p 2،4
&4، 6م. (7) P & ~ P 2،4،5
5، 7 ب.خ (8) ~~R 2،4
8 ن.م (9) R 2،4
ف (10) Q 10
ف (11) ~R 11
3، 11 رفع تالی (12)~Q 3،11
&12،10 م. (13) Q& ~Q 3،10،11
10،12 ب.خ (14) ~~R 3،10
14 ن.م (15) R 3،10
1،4،9، 10،15 ح. (16) R 1،2،3
برهان صدیقین بر اساس منطق محمولات
برای تقریر این برهان بر اساس منطق محمولات، از دو قانون اختصاصی منطق محمولات نیز باید بهره گرفت و آن دو را در اینجا معرفی می‌کنیم:
قانون حذف سور کلی
(A) t A
tm
به موجب این قانون هرگاه حکمی کلی t بر هر شیئی صادق باشد، با حذف سور کلی می‌توان آن حکم کلی را بر فرد فرضی m پیاده کرد.
قانون حذف وجودی
(A) t A
فرض t m
⁝
um
به موجب این قانوع هرگاه حکم وجودیtبر شیئی که به مجموعة t تعلق دارد،صادق باشد، و آن حکم بر فرد فرضی‌ای که به مجموعةt تعلق دارد پیاده شود، و از آن نتیجه‌ای به‌دست آید، می‌توان آن نتیجه را به خود وجودی نسبت داد. در واقع در اینجا نیز مانند قانون حذف فاصل، وجودی حذف نمی‌شود؛ بلکه نتیجه مبتنی بر آن خواهد شد.
گفتی است که همة قواعد منطق جمله‌ها، در منطق محمولات قابل استفاده‌اند.
اکنون برهان را بر اساس منطق محمولات تقریر و تنظیم می‌کنیم. نخست برهان را در زبان متعارفِ متناسب با منطق محمولاتْ تقریر، و سپس آن را بر اساس نماد منطق محمولات تنظیم می‌کنیم:
1. چیزی وجود دارد که یا واجب‌الوجود است یا ممکن‌الوجود؛ (مقدمه)
2. اگر چیزی وجود داشته باشد که واجب‌الوجود است، واجب‌الوجود موجود است؛ (مقدمه)
3. اگر چیزی وجود داشته باشد که ممکن‌الوجود است، واجب‌الوجود موجود است؛ (مقدمه)
4. چیزی وجود دارد که واجب‌الوجود است؛ (فرض)
5. واجب‌الوجود موجود است؛ (2،4 وضع مقدم)
6. چیزی وجود دارد که ممکن‌الوجود است؛ (فرض)
7. واجب‌الوجود موجود است؛ (3، 5 وضع مقدم)
8. پس واجب‌الوجود موجود است؛ (1، 4، 5، 6، 7 حذف فاصل)
هرچند سطرهای چهارم و ششم فرضی‌اند و دلیلی بر اثبات آنها نداریم، ازآنجاکه هریک از این دو، یکی از دو مؤلفه‌های منفصله‌اند و این دو دارای یک نتیجه‌اند، این نتیجه در واقع از خود منفصله به دست می‌آید.
اکنون برهان سینوی را با نماد‌های منطق محمول‌ها نمادگذاری می‌کنیم:
: عاطف
: شرطی متصله
(x) : چیزی یا بعضی چیزها (سور جزئی یا وجودی)
(x) : به ازای هر چیزی (سور کلی)
E : موجود است
N : واجب‌الوجود است
C : ممکن‌الوجود است
مقدمه (1) (x)(Ex  Nx) (Y) EY  C Y) 1
مقدمه (2)(x)(Ex  Nx(x) Ex  Nx ( 2
مقدمه (3)(x)(Ex  C x (x) Ex  Nx ( 3
حذف سور کلی از 2 (4) Ea  Na(x) Ex  Nx 2
حذف سور کلی از 3 (5) Ea  Ca(x) Ex Nx ( 3
فرض (6) Ea  Na Ea  Ca 6
فرض (7)Ea  Na 7
4، 7 وضع مقدم (8) (x) Ex  Nx 7،2
فرض (9) Ea  Ca 9
5، 9 وضع مقدم (10) (x) Ex  Nx 3،9
10،6،7،8،9 حذف فاصل (11) (x) Ex  Nx 2،3،6
1،6،11 حذف وجودی (12) (x) Ex  Nx 1،2،3
گفتنی است که وجود و وجوب برای شیئی و نیز وجود و امکان برای شیئی، به این معنا نیست که شیء و وجودش دو چیز باشند و وجود عارض بر آن دیگری باشد و نیز وجوب یا امکان، دو عرض عارض بر آنها باشند؛ بلکه وجوب تأکد همان وجود و امکان ضعف همان وجود است، و به اصطلاح فلسفة اسلامی، محمول وجود و وجوب یا امکان آن، محمول بالضمیمه نیستند؛ بلکهاین ذهن است که بین شیء و وجودش و بین وجود و تأکد یا ضعف وجودش جدایی می‌اندازد و سپس قضیة حملیه را می‌سازد.
نتیجه‌گیری
برهان صدیقین ابن‌‌سینانخستین نوع برهانی است که در آن بدون استفاده از فعل و خلق خدا، وجود خدا اثبات می‌شود. ساختار این برهان، نوعی قیاس ذوحدین است که با توجه به تقسیم عقلی وجود به انفصال حقیقی به ممکن و واجب، وجود واجب نتیجه می‌شود. این برهان از نظر صورت به گونه‌ای است که می‌توان آن را با روش منطق جدید بر اساس منطق جمله‌ها و منطق محمولات صورت‌بندی کرد.
منابع
ابن‌سینا، ابوعلى حسین‌بن عبدالله، الاشارات و التنبیهات، مع الشرح؛ بی‏جا، دفتر نشر الکتاب، 1403ق.
طوسی، نصیر الدین، تجرید الاعتقاد، شرح تجرید الاعتقاد، قم، مکتبة المصطفوی، بی‌تا.
فارابی، ابونصر،‌ فصول الحکم، تحقیق محمد حسن آل یسین، ط. الثانیة، قم، بیدار، 1405ق.

. ابونصر فارابی، فصوص الحکم، تحقیق محمد حسن آل یسین، ص ۶۲.
. نصیر الدین طوسی، شرح تجرید الاعتقاد، ص ۲۱۷.
.ابوعلى حسین‌بن عبدالله ابن‌سینا، الاشارات و التنبیهات مع الشرح، ص ۲۰-۲۸.

اول هر چیز باید بگم که تقسیم مفهوم به ممکن،واجب و ممتنع کاملاً عقلی و بر اساس قواعد منطقیه.:

هر مفهومی

-اگر وجود برایش ضرورت داشته باشد--->واجب الوجود است.

اگر وجود برایش ضرورت نداشته باشد،دو حالت دارد: --یا عدم برایش ضرورت دارد--->ممتنع الوجود است.

--یا عدم برایش ضرورت ندارد--->ممکن الوجود است (هم وجود برایش ضرورت ندارد و هم عدم).

شما به ابتدای بیگ بنگ اشاره کردین.بنده قبل از بیگ بنگ رو گفتم.این دو یکی نیستن.اگر قبل از آغاز بیگ بنگ چیزی نبوده،در این صورت این مسئله در ظاهر با اصل بقای ماده در تناقضه.

در جواب شما مثل خودتون به قضیه جواب میدیم:استنباط شما از مغز شما هم مجازیه و به خودی خود وجود نداره.چون شما برای این استنباط با تجربه کرده باشین عملکرد مغز رو.یعنی باید ساختار مغز رو مشاهده کنین و آزمایش کنین و بعد به این چیزی که می گیرین پی ببرین و این مکانیزم رو کشف کنین.پس شما هم دارین از شیئی به نام مغز استنباط و برداشت می کنین. که طبق گفته خودتون این استنباط ها وجود ندارن!پس به تناقض رسیدیم! این عقیده تا حدودی نزدیک به عقیده سوفیست هاست.

کدوم عبارت من مقدمه ای داره؟ این که واقعیتی هست؟ این عبارت هیچ مقدمه ای نمی خواد چون یک اصل بدیهیه.متوجه جمله بعدی شما هم نشدم.

امتناع و ارتفاع نقیضین بله،اما اصل وجود واقعیت مربوط به فلسفه میشه و نه منطق.

شما به ابتدای بیگ بنگ اشاره کردین.بنده قبل از بیگ بنگ رو گفتم.این دو یکی نیستن.اگر قبل از آغاز بیگ بنگ چیزی نبوده،در این صورت این مسئله در ظاهر با اصل بقای ماده در تناقضه.

با سلام این روزا زیاد وقت بحث ندارم. ولی در این زمینه عرض کنم که قبل از بیگ بنگ اصلا موضوع بحث فعلی علم فیزیک نیست. کسی نگفته که قبل از بیگ بنگ عدم بوده. بلکه گفته شده همه ماده و انرژی جهان در یک نقطه به ابعادی خاص متراکم بوده. موفق باشید

در هر زمانی همان که قبلاً بوده اند نیستند!اشیاء تغییر می کنن.طبق حرف شما مرگ و زندگی برای هر فرد تفاوتی نداره. هر شیئی در زمان خودش واجب بالذات نیست.بلکه واجب بالغیره.چون اگر وجودش ذاتی بوده،پس همیشه بوده.

واجب بالذات بودن یعنی این که وجود ذاتی خود اون موجود باشه.در حالی که وجود ذاتی انسان نیست.چون اگر ذاتی انسان بود،شما همیشه وجود داشتین.

باز هم خلط می کنین محدوده فلسفه و علوم تجربی رو.موضوع فلسفه با موضوع علوم تجربی متفاوته.بنابراین مسائل فلسفه هم با مسائل علوم تجربی متفاوته.بنابراین دانشمندان علوم تجربی وقتی می تونن درباره فلسفه اظهار نظر کنن که خودشون فیلسوف باشن.چون تنها راه حل مسائل فلسفی،خود فلسفه ست نه علوم تجربی.

با در نظر گرفتن تعریف ماهیت و بداهت مفهوم وجود در می یابیم که گاه می دانیم چیزی وجود دارد اما ماهیت آن را نمی دانیم.همچنین گاه ماهیت یک چیز را می دانیم اما در وجودش تردید داریم.
برای مثال صدایی را می شنویم و می دانیم این صدا وجود دارد.اما نمی دانیم که این صدای چیست و دقیقاً از کجا آمده است.در اینجا علم به وجود آن داریم اما به ماهیت نه.

شیء یا ممکن است یا واجب یا ممتنع (هر چند وقتی می گوییم شیء معمولاً منظورمان چیزی است که هست پس ممتنع بودنش منتفی است).به همین دلیل شیء شاید معلول باشد و شاید هم نباشد.بستگی دارد ممکن باشد یا واجب یا ممتنع.
در واقع چون ما هر شیء را یا واجب می دانیم یا ممتنع یا ممکن،می بینیم که آن شیء جزء کدام دسته است.این سه دسته هم یک نوع تقسیم بندی برای وجود داشتن هستند.پس عملاً وقتی شیء را با این سه دسته مقایسه کنیم،آن را با وجود داشتن مقایسه کرده ایم.

نه نمی شود ماهیت.ماهیت فقط یک خصوصیت نیست.هر چیزی که مربوط به چیستی صدا باشد،مربوط به ماهیت است.پس اگر یکی از این چیستی ها را ندانیم،در حقیقت ماهیت را نخواهیم شناخت.چون ماهیت یک کل است.کیفیت این صدا هم جزء این کل است.وقتی یکی از اجزاء را ندانیم،به کل علم نداریم.پس می دانیم صدا هست،ولی نمی دانیم صدا چیست.

هر ماهیتی که در نظر بگیریم نسبتش با عدم و وجود یکسان است.برای مثال سه روز دیگر را در نظر می گیریم.می توان گفت سه روز دیگر باران وجود خواهد داشت یا سه روز دیگر باران وجود نخواهد داشت.

یا درباره انسان می توان گفت انسان وجود ندارد.این جمله تناقض نیست.انسان و عدم دارای تناقض و ناسازگاری ذاتی نیستند.همینطور است درباره وجود.می توان گفت انسان وجود دارد.در اینجا انسان و وجود نیز دارای تناقض نیستند.بنابراین نسبت ماهیت به وجود و عدم یکسان است.در واقع هر ماهیتی نه اقتضای وجود دارد و نه عدم.بنابراین ماهیت هم می تواند برای وجود و هم عدم موضوع واقع شود.

1- مفهوم ماهیت به دلیل مقایسه بین اشیا و مشاهده تکثر ظاهری تعریف شده است. یعنی درخت غیر از آب است و برای این غیر هم بودن تفاوتی در چیستی آن ها نیاز بوده است که ما به آن ماهیت می گوییم.

با آزماش و مشاهده و تجربه و ... در طول سالیان دریافته ایم که آب و درخت و ... همه از ماده اولیه یکسانی تشکیل شده اند که آن ماده اولیه خود را به صورت ذرات مختلفی از جمله الکترون و کوارک و .. به ما می نمایاند. سپس این ذرات مشترک با چیدمان و نظمی که میگیرند، اشیا با ماهیات متفاوتی را بر ما آشکار می کنند.

در هر صورت ماهیت حاکی از موجودی است که به صورت حسی قابل اشاره است.

مثلاً هیدروژن و اکسیژن که پیوند میخورند الکترون مشترک خواصش تغییر میکند، نوسانش محدود میشود

از نظر من آری ولی از نظر فلاسفه خیر.
فلاسفه وجود ذهنی را هم به عنوان موجودی که ماهیت دارد ولی وجود عینی ندارد پذیرفته اند.

الان این بحث مقدمه اثبات واجب الوجود است. یعنی اصالت وجود قبل از اثبات واجب الوجود طرح می شود. بنابراین هنوز چندین گام قبل از اثبات واجب الوجود قرار داریم ونمی توانیم فعلا درباره واجب الوجود قضاوت کنیم.

ضمنا در اصالت وجود، همه موجودات واجب الوجودند. ما دو نوع واجب الوجود داریم: یکی بالغیر و دیگری بالذات. پس برهان وجوب امکان را فراموش کنید فعلاً.

ببینید. الان من در فضای کوانتومی صحبت میکنم. الکترون یک ذره بنیادی است و هیچ تغییر ذاتی نمیکند. مسیر حرکتش محدود می شود. بحث ما سر شیر مایه ای است که الکترون از آن تشکیل شده. همه هستی مثل یک دریای پیوسته است که هر گوشه اش به صورت ذره ای ظاهر می شود.

دراین صورت ما به هیچ وجه نمیتوانیم این تعاریف را به واجب بالذات ربط بدهیم
زیرا هیچ دلیلی برای این کار نیست.

و موجوداتی که معدوم میشوند چه هستند؟
مثلاً انسانهای 100 سال پیش؟

خب اینها که شما میگی درست نیست
در فضای کوانتومی که الکترون یک ذره نیست، هست؟
یک موج احتمال است.
موج احتمال هم با تغییر دامنه موج تغییر میکند.

من میگم تغییر موجودات و بوجود امدن درخت و گل وگیاه و آب و ... فقط و فقط ذرات نیست.
بلکه چیز دیگری هم احتمالاً هست.

این هم در فصل های بعدی به آن خواهند رسید. موجودات ذاتاً معدوم نمی شوند و ماهیات هستند که معدوم می شوند. وجودشان ازلی و ماهیاتشان غیر ازلی است. ولی بهتر است عجله نفرمایید تا بن موسی گام به گام به این مرحله برسند.

الکترون وقتی الکترون است که ذره باشد. و این خاصیت ذره بودن وقتی نمایان می شود که مشاهده گر قصد مشاهده اش را داشته باشد. قبل از مشاهده فقط موج احتمال است. فقط الکترون نیست که اینچنین است و همه ذرات بنیادی از جمله فوتون، کوارک، بوزون و ... اینگونه هستند.
موج احتمال مثل موج دریا نیست که وجود مادی داشته باشد. یک تابع ریاضی است که احتمال یافتن ذره را در یک مکان بیان می کند.
این تابع را اگر رسم کنیم می شود : اوربیتال یا همان فضای معروفی که الکترون در آن (مثلا) حرکت می کند. (حرکتی در کار نیست صرفا احتمال یافت شدن است. قوانین فیزیک کلاسیک آنجا جاری نیستند)

ببینید ما اختلاف زیادی با هم نداریم. چیزی که مسلم است هیچکدام از ذرات، به صورت ذره وجود ندارند بلکه وقتی مشاهده گر هوشیار می خواهد مشاهده اشان کند به صورت ذره نمایان می شوند و ماهیت به خود میگیرند وگرنه در حقیقت بصورت بسیط، فقط موج احتمال هستند. موضوع این است که ماده اولیه همه موجودات یکسان است ولی مشکک است و با ماهیت های گوناگون ظاهر می شود.

نمیشه از این بگذرم
اگه این رو بپذیرم، یعنی از ابتدا پذیرفته ام که آنچه که بوجود میآید و از بین میرود ذهنی است،
درصورتیکه ما میخواهیم همین را رد یا ثابت کنیم!

خب سوالم همین است که آیا این تابع ریاضی وقتی که آزاد به دور یک هسته میچرخد، تفاوتی با وقتی در گرو دو هسته است ندارد؟

ین دیدگاه شما در مورد الکترون در مقیاس میکروسکوپیک است
آخه در مقیاس ماکروسکوپیک که اینطور نیست.

یه سوال شما چرا موج را بسیط میدانید؟

خب احتمال دارد که ماده اولیه چندین ذره باشد که قابل تبدیل به هم باشند، همانطور که در مرزهای ماده و معنا به اینجا رسیدیم
با این وصف به نظر خودتان درست است که بگوییم این ذرات بسیط اند.
a به b تبدیل میشود و b به a تبدیل میشود.
خب اینها دیگر بسیط نیستند، اگر بودند این اتفاق نمی افتاد.

آنچه من در تاپیک دیگر گفتم را فراموش کنید. جناب بن موسی نمی فرمایند ذهنی است. بلکه ماهیت را از وجود جدا کرده اند. معدوم شدن را به ماهیت نسبت می دهند نه وجود. ماهیت را در خارج از ذهن هم به عنوان حد وجود جاری می دانند و اعتباری. شما اگر معدوم شدن به معنای به عدم رفتن تمام و کمال مد نظرتان باشد با متکلمین هم عقیده اید و اصالت وجود قصد دارد ثابت کند که به عدم رفتن وجود سبساز اجتماع نقیضین می شود. ولی هنوز نوبت این حرف نشده است.

اشکال ندارد. رد یا اثبات کنید. ولی از واجب الوجود استفاده نکنید چون فعلا نوبتش نشده. یعنی در این مرحله من حق دارم بپرسم واجب الوجود دیگر چیست؟!!! و شما اگر آن تقسیم بندی را انجام دهید من می پرسم اصلا وجود چیست؟!!! موجود چیست؟!!! یادتان هست که خودتان هم همین سوال را داشتید؟

خود الکترون یک تابع ریاضی نیست. بلکه ماده است و جرم دارد. بلکه احتمال مشاهده شدنش یک تابع ریاضی است و موج احتمال نام دارد. و این موج احتمال تحت تاثیر اطرافیان عوض می شود. این که خود الکترون چیست؟؟ هنوز معلوم نیست. این که خود کوارک یا فوتون یا سایر ذرات تجزیه ناپذیر چه هستند فعلا معلوم نیست. اخرین تئوری تارهای مرتعش می باشد.

الکترون قبل از مشاهده به صورت موج احتمال وجود دارد و ذره نیست. خود الکترون اگر کوچکترین تغییری بکند به ذره بنیادی دیگری تبدیل می شود. اگر در مجاورت دو هسته قرار بگیرد شانس پیدا شدنش است که عوض میشود نه خودش. یعنی شکل اوربیتال عوض می شود نه خود الکترون.

در مقیاس ماکروسکوپسک ساده سازی می کنیم. مثل وقتی که یک عدد را روند می کنیم. وگرنه حقیقت همان مقیاس میکروسکوپیک است که زیربنای دنیای ماکروسکوپیک می باشد.

لازمه تمایز a از b این است که وجه اختلافی داشته باشند. لازمه تبدیل a به b این است که وجه اشتراکی داشته باشند . وگرنه گذر از a به b اتفاق نمی افتاد و باید a بالکل معدوم شود و b بالکل خلق شود و این خلاف قانون بقای ماده است که معتقد به تبادل یک وجه اشتراک است و نه معدوم شدن.

نابراین به این راحتی نمیتونیم بگیم که ماده فقط بر اساس آن وجه اشتراک شکل میگیرد
چه بسا خود وجه تمایز و وجه اشتراکها هم وجود اشتراکی و تمایزی در سطوح پایینتری داشته باشند.
مثلاً فرض کنید وجه اشتراک مجموعه ای خاص باشد، که احتمالاً هم همینطور است.

همینطور است. ولی عقلا باید در نهایت به وجه اشتراک یا وجه اشتراک هایی برسیم که دیگه عوض نمیشن و حتی به یکدیگر هم تبدیل نمیشن وگرنه دچار تسلسل میشیم.

از طرف دیگر این حرف ها مربوط به زمانی است که از ذرات صحبت می شود. یعنی الکترون و کوارک و ... در اثر توجه مشاهده گر هوشیار به ذره تنزل داده میشوند. ولی رفتار واقعی الکترونف کوارک و .. سایر ذرات بنیادی به صورت گسترش موج احتمالی صورت میگیرد و اصلا این رفتارشان با ذره بودن و جرم داشتن همخوانی ندارد. چون مشاهده گر هوشیار، علت ناقصه ی تشکیل ذره است، (یا به قول فیزیکدان ها مشاهده گر هوشیار تابع موج احتمال را تقلیل می دهد) این نتیجه هم دور از ذهن نیست که ساختار ادراکی مشاهده گر هوشیار به گونه ای است که ناچار است خاصیت انتشار موجی الکترون را به ذره تقلیل دهد و حقیقت جاری در طبیعت بدون حضور مشاهده گر، ذره نیست و بلکه موج است. ولی موجی که از پیش مشخص است که اگر مشاهده شود به الکترون تنزل می یابد یا کوارک یا فوتون یا بوزون و ....

درست است که میگوییم تابع ریاضی موج احتمال شانس حضور الکترون است نه خود الکترون، اما جالبتر این است که قبل از مشاهده اصلا الکترونی نیست که بخواهیم از آن حرفی بزنیم و این امر ثابت شده است. از آنجایی که عقلا(فلسفی نه فیزیکی) الکترون نمیتواند همزمان هم باشد و هم نباشد قطعا یکی از آن ها صحیح است. چون مشاهده گر هوشیار برای مشاهده به خود ذرات بنیادی (فوتون که همان بسته های حامل نور است) نیازمند است، پس برای مشاهده مجبور است در صحنه دخالت کند، و این دخالتش نتیجه را به هم میزند. یعنی مشاهده کردن مشاهده گر هوشیار، پدیده را به هم میزند پس به آنچه مشاهده کرده است اعتمادی نیست !!!!!! این دو جمله اخیر را چندین بار بخوانید. پس الکترون و کوارک و ... حاصل مشاهده ی مشاهده گر هستند نه این که در طبیعت خالی از مشاهده گر به همین صورت وجود داشته باشند. اما قطعا به صورتی وجود دارند. چون ما وقتی یک پول را در گاوصندوق می گذاریم فردا که سر میزنیم باز هم همانجاست. پس وجود دارند ولی آنچه که ما مشاهده میکنیم حاصل تاثیر مشاهده خودمان در عالم خارج است.

میبینید که وجود و ماهیت پیچیده تر از این هستند که فلاسفه قدیم با دیدن تفاوت بین درخت و سنگ و آب یا به تعبیری فیزیک کلاسیک احکامی صادر کرده اند. به همین دلیل است که من اصرار دارم فلاسفه نگاهی هم به مشاهدات انجام شده با چشمان مسلح هم بیاندازند و بعد حکم صادر کنند و این همه نگویند فلسفه عقلی صرف است.

بارانی که سه روز دیگر ببارد،یک ماهیت است.بارانی که امروز ببارد،یک ماهیت دیگر.درست است که خود باران ماهیت است،ولی می توانیم یک چیستی دیگر هم برای آن در نظر بگیریم.

ماهیت انسانی با پوست آبی را در نظر بگیرید.نمی دانیم هست یا نیست.

بله.یک مقدمه هست قبل از بحث اصالت وجود:مفهوم وجود،مشترک معنوی است.یعنی هر وقت می گوییم وجود،یک مفهوم و معنا دارد.اگر دوست دارید اثباتش را می آوریم.

کثرت را نباید تجربی بدانیم.اگر درک کثرت تجربی باشد،این حرف شما صحیح است.اما اگر ثابت کنیم درک کثرت تجربی نیست و عقلی است،در اینصورت درک ماهیت هم تجربی نیست و عقلی است.

ثانیاً شما یک دفعه قضیه را تعمیم دادید.تعمیم دادید به این که آب و درخت از ماده بسیط درست شده اند.ح

عمیم شما وقتی درست است که تجربه بگوید الکترون و سایر ذرات از یک ماده بسیط درست شده اند.

علاوه بر نادرست بودن استنتاج،شما دارید تعمیم می دهید دوباره.شما می گویید همه جا آن موجود خاص است.از کجا معلوم.شاید یک جا در عالم آن موجود خاص نباشد.بلکه وجود و ماهیت مورد نظر ما باشد.

ضمناً یک پایه این کوانتوم دانشمندانی هستند مثل شرودینگر یا هایزنبرگ نمیدونم کدوم، که اگه اشتباه نکنم، گرایش شدیدی به بودیسم داشته.
و اگر اشتابه نکنم تئوری عدم قطعیت رو هم از یین و یانگ بودیسم گرفته یه همچین چیزی .... حالا دقیق نیست.
ولی اعتباری هم به فرضیاتشون و نه تحقیقاتشون نیست.

ولی به نظرم شما دارید بحث عدم قطعیت رو با بحث نبودن واقعی الکترون قاطی میکنید.

پس وجه امتیازشان چطور پدید می آید؟اگر همه چیز از آن ماده مورد نظر شما به وجود آمده،وجه امتیازشان باید وجه اشتراکشان باشد و این یعنی تشکیک و تشکیک یعنی وحدت در عین کثرت و کثرت در عین وحدت.نمی خواهم با الفاظ بازی کنم تا به نتیجه مطلوبم برسم.اما مطلب شما تجربی است و فلسفی نیست.

حقیر منظورتان را نفهمیدم.ولی معلم هم یاد می دهد،اما در طول اراده خدا.ما اگر بخواهیم بگوییم همه چیز در خارج به ما القا می شود،پس آن چه که به عنوان حقیقت می دانیم هم به ما القا شده و ممکن است ناحقیقت باشد.ولی به ما القا شده که حقیقت است.این آغاز سفسطه است.ما باید بپذیریم علم به واقعیت ممکن است.

اساساً مفهوم وجود قابل تعریف نیست.همین الان شما گرفتار دور شدید در تعریف آن.گفتید وجود داشتن یعنی در جایی بودن،در زمانی بودن.پس وجود داشتن یعنی در جایی وجود داشتن،در زمانی وجود داشتن.این مشخصاً دور است.مفهوم وجود بدیهی است و قابل تعریف نیست.

به این خاطر میگم یا باید تعاریف از ماهیت را عوض کنیم، یا این تعاریف را نمیشه به واجب تعممیم داد.

به این دلیل به نظرم بهتر است که «وجود داشتن» را به «عضویت» در یک مجموعه تعریف کنیم تا بتونیم به صورت گزاره ای پیش بریم(اگه بشه)

اگر منظورتان از واجب مرتبه ذات است که در آن مرتبه ماهیت منتفی است نه اینکه ماهیت عوض شود. در مرحله ای که به ماهیت و وجود و اثبات اصالت وجود می پردازیم صحبت از واجب نمی شود. اثبات وجود واجب بعد از اثبات اصالت وجود صورت می گیرد.
به محض اثبات اصالت وجود فوراً نتیجه می شود که وجود قایم به ذات بوده و علتی ندارد. درنتیجه واجب الوجود همان وجود است که حدی ندارد که ماهیتی داشته باشد.
اما متکلمان به اشتراک حقیقت وجود بین واجب الوجود و مخلوقات معتقد نبوده و میگویند وجود مخلوقات غیر از وجود واجب است و به دلیل این تفاوت تداخلی در هم ایجاد نمی کنند. وجود را اشتراک لفظی می دانند و نه اشتراک معنوی. یعنی به اصالت وجود اعتقادی ندارند. و اصالت وجود را کفر می دانند.

پست شماره 31 همین تاپیک در صفحه چهار را ببینید.