جمع بندی چرا امام حسن (ع) این همه همسر داشتند؟

به رویه زندگی خودمون نزدیک تره که خبر رو از افراد مورد وثوق میگیریم. و از راه ها و افراد غیر مورد وثوق (چه شیعه چه غیر شیعه) نمیگیریم.

بحث مذهب هم اینا شیعه هفت امامی بودن. و امام حسن جزء مذهب خودشونه. پس این که نجاشی گفته در مذهبشون تعصب میورزیدن. سنی و کافر و ... که نبودن که در مورد امام مذهب دیگه ای گفته باشن.

اگر گسی برای حرف شما دلیل محکم بیاره (مثل دوستمون یکتای بی همتاکه در جواب شما آیه قران آورد ) و جواب بده و حرفتون رو تأیید نکنه و مخالف نظر شما باشه و همدردی نکنه اونوقت شما حوصله بازی های کودکانه رو نداری و از بحث فرار میکنی؟

این حرف جدیدی نیست در زمانی که یهود با نیرنگ وارد مسیحیت شد و مسیحیان پولس یهودی لعنه الله علیه را به عنوان یک عالم مسیحی قبول کردند و از آنجا تحریف وارد مسیحیت شد ودر ادامه این حرف شما رو زدند که ارتباط جنسی حرامه چون حضرت عیسی ازدواج نکرد و ارتباط جنسی باعث میشه از خدا دور بشیم و این جور حرفها بعد از یک مدت که این طرح رو اجرا کردند و مردم دیگه نیروی جنسی به آنها فشار آورد و دیگه تحمل این ضع رو نداشتند گفتن که همه چیز باید اپن(open) باشه و هرکی هر جور دوست داشت میتونه رابطه داشته باشه تا دیگه از لحاظ فکری آزاد باشه و ب قول معروف چشم و دلش سیر باشه وان شد که روز به روز آمار حرامزاده های خارجی بیشتر میشه و روابط نامشروع فراوان شده و خانواده دیگه به نوعی معنی نمیده

ما بحثمون چیز دیگریست وبرای کسیست که اسباب و وسایل ازدواج برایش فراهم باشه کسی که اسباب و وسایل ازدواج برایش فراهم باشه اگه ازدواج نکنه گناه کرده در غیر اینصورت برای کسی که شرایط برایش فراهم نیست و عفت بورزد حکم فرق میکند
- مَا الْمُجَاهِدُ الشَّهِیدُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَعْظَمَ أَجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ لَکَادَ الْعَفِیفُ أَنْ یَکُونَ مَلَکاً مِنَ الْمَلَائِکَة(نهج البلاغه حکمت 482)
ترجمه: اجر و پاداش جهاد کننده‏اى که در راه خدا کشته شود بیشتر نیست از کسیکه (بر حرام و ناشایسته) توانائى داشته باشد و عفّت و پاکدامنى بکار برد، نزدیک است شخص پاکدامن فرشته‏اى از فرشتگان بشود

لذا بسته به شرایط اجتماعی یک جامعه و اتفاقات مختلف متفاوت است

روزی یکی از امامان از به یکی از زنان فرمودند چرا ازدواج نمیکنی او گفت میخواهم همه حواسم به خدا باشدو وقتم را هدر ندهم و به درجات بالا برسم
امام فرمود اگر قرار بود کسی با ازدواج نکردن به مرتبه ای برسد مادرمان حضرت زهرا (س) ازدواج نمیکرد

- وَ قَالَ ص الْمُتَزَوِّجُ النَّائِمُ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ مِنَ الصَّائِمِ الْقَائِمِ الْعَزَب‏
ترجمه: رسول الله(ص) فرمود: متأهلی که خوابیده باشد از مجرد روزه دار شب زنده دار نزد خدا افضل است.
یعنی اگر مجردی در روزهای گرم تابستان روزه بگیرد و شب ها هم شب زنده داری کند باز هم آن متأهلی که هیچ کاری نکند و فقط بخوابد باز هم آن متأهل افضل است. امام صادق علیه السلام: «دو رکعت نماز فرد متأهل بهتر از هفتاد رکعت نماز انسان مجرد و بى‌همسر است»وسائل الشیعة باب 2، ح 1، ص 18

درسته که دنیا برای رسیدن به خداست اما از چه راهی باید به خدا رسید؟ راهی که شما میگید یا راهی که خدا میگه؟

شیطان به خدا سجده میکرد و فقط یک رکوعش به فرموده امیر بیان حضرت علی (ع) 6هزار سال طول کشید 6هزار سال این دنیا یا اون دنیا مانمیدانیم حالا مین شیطانی که خدا رو عبادت میکنه خدا بهش میگه به آدم سجده کن اما او سر باز میزنه ،
خدا میگه اگه اینطوری عبادت کنی به نتیجه میرسی و اونجوری که من میگم عبادت کن اما شیطان اونطور که دلش میخواست عبادت کرد که باعث سقوطش شد
اینجا هم همین شما بندگیتو بکن خدا خداییشو بلده ، خدا میخاد اونطور که او گفته عبادتش کنیم و در قرآن هم آمده که چطور باید عبادتش کرد

وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ...
و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد، و پراكنده نشويد و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد... آل عمران 103

حبل الله هم یعنی قرآن و محمد و آل محمدصلوات الله علیهم اجمعین وراه دیگه جز ضلالت و گمراهی نیست

ما به احادیثی استناد میکنیم که از لحاظ سند احادیث قوی ای باشند و با قران مطابقت داشته باشد و خلاف قرآن نباشد

درگذشته ماندن خوب نیست اما ما براین باوریم که باید از گذشته درس گرفت و چون تاریخ تکرار مکررات است دیگر نباید اشتباه گذشتگان را تکرار کرد
خودرا بالاتر فرض کردن که میشود تکبر
اما خودرا ذلیل و ضعیف فرض کردن هم باعث میشود رشد نکنیم و دچار گمراهی و خود کم بینی شویم
فرض کن شما در اقیانوس آرام در یک قایق که سوراخ هست قرار دارید و فرصت کمی دارید تا خودرا به ساحل نجات برسانید اگر راه رابلد نباشید و راهنمایی هم نداشته باشید چطور میخواهید خودرا نجات دهید؟
این دنیا هم همین است با فرصت کمی که در اختیار داریم و حدود 60 یا 70 سال (میانگین رو عرض کردم) اگر راهنما نداشته باشیم چطور به خدا برسیم لذا خدا پیامبری فرستاد تا مارا هدایت کندو راه را نشانمان دهد و امامانی هم که در رفتن این راه مارا کمک کنند
پس اگر بخواهیم نه دچار تکبر شویم و نه دچار خود کم بینی باید کسی باشد که راه درست را به ما نشان دهد و در رفتن این راه و از خطرات و موانعی که سر راه ما قرار دارد آگاهمان کند

هرچند سوال شما منطقی نبود لطفأ شما هم به جوابی که بهتون داده میشه بدون تعصب برخورد کنید واگر قابل قبول بود بپذیرید

کافی است. ولی از نظر شیعه هم مذهب بودن اون فرد مورد اعتماد سبب اعتماد بیشتر میشه. ولی نمیگه که کفایت نمیکنه. اکثر علمای شیعه وثاقت رو کافی میدونند.

اگر فرد سنی هم بود ممکنه مورد اعتماد باشه ممکنه مورد اعتماد نباشه. بزرگترین عالم رجالی شیعه -نجاشی- گفته مورد اعتماد هست. اینجا که راوی شیعه هفت امامی هست و مساله متعصب بودنش شامل باطل نیست شامل امام حسن هم که از ائمه خودشونه میشه.

لطفأ بادقت بخونید

خدمت شما عرض کنم که بنده رفتم و کتاب مراه العقول رو نگاه کردم و این حدیث هارو درآن دیدم ودر جلد 21 صفحه 96 باب تطلیق المرأه غیر الموافقه
صفحه 95 سه حدیث داره درباره طلاق که هیچی
صفحه 96 اون احادیث که مورد نظر این بحث هست
دراین صفحه هم سه حدیث داره که
بصورت زیر شماره بندی شده که منظور ما شماره 4 و 5 هستش

4) حمید بن زیاد عن الحسن عن محمد بن سماعة عن محمد بن زیاد بن عیسی عن عبداللّه بن سنان عن ابی عبداللّه (ع) قال: ان علیا(ع) قال و هو علی المنبر لا تزوّجوا الحسن فانه رجل مطلاق. فقام رجل من همدان فقال: بلی واللّه لنزوّجنه و هو ابن رسول اللّه و ابن امیرالمؤمنین(ع) فان شاء امسک و ان شاء طلّق.(3)
امام صادق(ع) فرمود: علی(ع) بر منبر فرمود: به حسن دختر ندهید زیرا او مردی
پرطلاق است. مردی هَمْدانی بلند شد و گفت: به خدا سوگند چنین خواهیم کرد زیرا او فرزند رسول خدا و امیرالمؤمنین است. اگر خواست همسر را نگه دارد و اگر نخواست طلاق می دهد.

5) عدة من اصحابنا عن احمد بن محمد عن محمد بن اسماعیل بن بزیع عن جعفر بن بشیر عن یحیی بن ابی العلاء عن ابی عبداللّه (ع) قال: ان الحسن بن علی(ع) طلّق خمسین امرأة فقام علی(ع) بالکوفة فقال: یا معشر اهل الکوفة لا تنکحوا الحسن فانه رجل مطلاق، فقام الیه رجل فقال: بلی و اللّه لننکحنّه فانه ابن رسول اللّه (ص) و ابن فاطمة فان اعجبه امسک و ان کره طلّق.(2)
امام صادق(ع) فرمود: حسن بن علی پنجاه زن را طلاق داد. تا آنکه حضرت علی(ع) در کوفه به پا خاست و فرمود: ای کوفیان، به حسن دختر ندهید زیرا بسیار طلاق می دهد. مردی بر پا خاست و گفت: به خدا سوگند، چنین می کنیم. او فرزند رسول خدا(ص) و فاطمه است، اگر خواست همسرش را نگه می دارد و اگر نخواست طلاق می دهد.

کتاب مراه العقول بصورتی هست که در آخر صفحه علامه نوشته که این حدیث صحیحه یا حسن یا موثق یا ضعیفه

که در مورد حدیث شماره 5 نوشته ضعیف و در مورد شماره 4 نوشته موثق

حال باید بررسی کنیم که فرق حدیث صحیح با حسن وموثق و ضعیف چیه
احادیثی که نقل شده به چندین دسته تقسیم می‌شود.
1–. صحیح؛ یعنی حدیثی که سند آن تا معصوم(ع) متصل باشد و تمام راویان در سند و در تمام طبقات، شیعۀ امامی و عادل باشند.
2–. حسن؛ روایتی که در سند آن تا معصوم(ع) راوی امامی و ممدوح (بدون تصریح بر عدالتش) وجود دارد.
3–. موثّق؛ به روایتی گفته می‌شود که در سند آن راویانی وجود دارند که هرچند انسان‌های موثّق و مورد اعتمادی هستند ولی دارای فساد عقیده‌اند؛ مانند واقفیه، فطحیه و.. به چنین حدیثی احیاناً قوی هم گفته می‌شود.
4–. ضعیف؛ یعنی روایتی که دارای هیچ کدام از صفات راویان انواع سه گانه گذشته نیست.
خبر ضعیف نیز به دو قسمت مقبول و مردود تقسیم می‌شود.

براساس سند حدیث وکسانی که راوی بودن اگر بررسی کنیم

حدیث اول: در سلسله رجال سند این حدیث دو نفر به نام‌های حمید بن زیاد و حسن بن محمد بن سماعه واقع شده‌اند که هر دو واقفی مذهب هستند. (موسوی، خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، منشورات مدینه العلم، ج ۵، ص ۱۱۶ و ج ۶، ص ۲۸۷، به نقل از نجاشی.)
همچنین علامه عسگری در بررسی رجالی هر سه روایت انها را مخدوش و نادرست دانسته اند.

راوی حدیث دوم نیز، یحیی بن أبی العلاء رازی است که توثیق نشده و مجهول است.

حال درمورد حدیث اول که اشاره شد و مشخص گردید راویان واقفی مذهب بودند نکته ای در باب این مذهب و نقل گفته ای از شیخ بهایی:

واقفیه خود به دو گروه تقسیم شدند:

گروهی معتقد بودند امام موسی بن جعفر(ع) زنده و از نظرها غایب است و گروهی دیگر که اعتقاد داشتند حضرت که آخرین امام بود، رحلت فرمود. به این گروه قطعیه می گویند.
بسیاری از واقفیان مانند ابی نصر بزنطی با دیدن معجزات امام رضا(ع)دست از انحراف برداشتند و بقیه که بر عناد خود اصرار ورزیدند و به مصداق «یریدون لیطفوا نور الله بافواههم والله متم نوره » پس از مدتی کوتاه اثری از آنان باقی نماند و تلاشهایشان تاثیری در روند حرکت امامت نداشت. این نیز به سبب موضع گیری فکری و سیاسی ائمه(علیهم السلام) در برابر آنان بود. یونس بن یعقوب می گوید: از امام رضا(ع) پرسیدم:
به کسانی که گمان دارند پدر شما زنده است، زکات پرداخت کنم؟ فرمود: هرگز!

آنان کافر، مشرک و فاسد هستند.

این موضع امامان شیعه سبب شد تا شیعیان ازارتباط با واقفیان خودداری کرده، از آنان کناره گیری کنند. شیخ بهایی، در این باره می نویسد: شیعیان از گفتگو و همنشینی با واقفیان خودداری می کردند چه رسدکه از آنها حدیث نقل کنند. بلکه می توان گفت با آنان بیشتر مخالفت می کردند، تادشمنان اهل بیت(علیهم السلام) چرا که در مواردی به خاطر تقیه مجبور بودند بامخالفین اهل بیت ارتباطات داشته باشند اما انگیزه ای برای برقراری ارتباط باواقفی ها نمی دیدند تا آنجا که به واقفیه عنوان «کلاب ممطوره » (سگهای باران خورده) اطلاق می کردند.

یاعلی

قرآن نگفت اگر شخص غیر موثق خبر آورد بلکه می گوید اگر فاسق (یعنی کسی که عادل نیست) خبری آورد بررسی کنید و این شخص انسان معاند و متعصبی بوده و به هیچ وجه عدالتش ثابت نیست

روایت حمید بن زیاد: این روایت از تراث واقفیه است، حمید بن زیاد و ابن سماعه از بزرگان واقفیه هستند. در باره ابن سماعه گفته شده: «وی معاند و متعصب در وقف بود» رجال نجاشی ص40 روایات این گروه بارها توسط محدثان و از طریق عرضه بر امامان، تنقیح شد. بزرگانی؛ مانند شیخ صدوق و شیخ طوسی نیز از این روایت اعراض کرده اند.
روایت منحصر به همین باب و تنها یک بار آمده است، پس هرگز نمی توان به مدد آن، از اشکالات فراوانی که از این مطلب، نشأت می گیرد، دست برداشت.

2.روایت یحیی بن ابی العلاء: وی در کتب رجال و تراجم ما، شخص مجهولی است و هیچ شناختی از وی به دست نیامده است.خوئی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج20، ص 25 شاید به همین علت است که (بر خلاف ادعای شما) مرحو م مجلسی در مرآة العقول این روایت را مجهول دانسته است. مجلسی،محمد باقر، مرآة العقول فی شرح اخبار آل الرسول،ج 21، ص 96، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1404. و مرحوم صاحب حدائق (بازهم بر خلاف ادعای شما) این روایات را قبول نداشته نک: الحدائق الناضرة، ج 25، ص 148

http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa1783

امام رضا می گوید واقفی کافر است پس نمی شود روایتش را به این سادگی بدون قرینه قبول کرد!

شما همیشه وقتی کسی درمقابل سوالتون جواب کامل میده ویانظرش بانظر شمامخالفه و زمانی که دلیل وجوابی ندارید مسخره میکنید؟
من نگفتم حدیث شناسم
بلکه هر بچه ای هم با یکم تحقیق به این نتایج میرسه چون شبهه ای در دین نیست که نشه جواب داد چون اساس شیعه بر پایه محکمی استواره ومثل ادیان و مذاهب دیگه همچون خانه عنکبوت نیست که با یک شبه اعتقادات طرف از بین بره وتا اینجا هم هرجوابی داده شده براساس اسناد و روایات و کتب تاریخی معتبر بوده نه از روی حدس وگمان

فکر کنم پست قبلیمو کامل و با دقت نخوندین اونجا بصورت کاملأ واضح توضیح دادم فرق بین حدیث صحیح و حسن و موثق وضعیف رو وبراساس اون تقسیم بندی علامه هم حدیث رو موثق اعلام کرده و ما باقبول این حدیث که علامه آن را موثق معرفی کرده و باقبول حرف علامه بررسیش کردیم
علامه خود حدیث رو تأیید نکرده و قط از لحاظ سنیدی اونرو جزو احادیث موثق قرار داده وگفتیم موثق یعنی ه روایتی گفته می‌شود که در سند آن راویانی وجود دارند که هرچند انسان‌های موثّق و مورد اعتمادی هستند ولی دارای فساد عقیده‌اند؛ مانند واقفیه، فطحیه و.. به چنین حدیثی احیاناً قوی هم گفته می‌شود.
و از طرفی هم ثابت کردیم راویان او حدیث واقی مذهب بودند

و در پست انتهای همین پستی که شما نقل قول زدی و در پست بعدیش و همچنین دوستمون یکتای بی همتا ثابت کردیم بعضی از راویان اون حدیث آدم معاندی بوده و در باره ابن سماعه گفته شده: «وی معاند و متعصب در وقف بود» رجال نجاشی ص40 روایات این گروه بارها توسط محدثان و از طریق عرضه بر امامان، تنقیح شد. بزرگانی؛ مانند شیخ صدوق و شیخ طوسی نیز از این روایت اعراض کرده اند.

و اینکه امام رضا هم حکم به مشرک بودن واقفی ها دادن
.وشیخ بهایی در این باره می نویسد: شیعیان از گفتگو و همنشینی با واقفیان خودداری می کردند چه رسدکه از آنها حدیث نقل کنند

ایه 67 سوره مائده

آيه و ترجمه
يَأَيهَا الرَّسولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْك مِن رَّبِّك وَ إِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْت رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُك مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا يهْدِى الْقَوْمَ الْكَفِرِينَ(67)

67 - اى پيامبر آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است كاملا (به مردم ) برسان و اگر نكنى ، رسالت او را انجام نداده اى و خداوند تو را از (خطرات احتمالى ) مردم نگاه ميدارد، و خداوند جمعيت كافران (لجوج ) را هدايت نميكند.

اِنّما وَلیّکم الله و رسوله والّذین آمنوا الّذین یقیمون الصّلوة و یؤتون الزّکاة و هم راکعون»«ولیّ شما تنها خدا و رسول او و کسانی که ایمان آورده‌اند؛
همان کسانی که نماز را بر پا می‌دارند و در حال رکوع نماز زکات می‌پردازند، می‎باشند.» (سوره مائده، آیه 55)

خدا به پیامبر میگه اگه ولایت حضرت علی رو اعلام نکنی رسالتت رو انجام ندادی اونوقت میگین امامت جزو اصول دین نیست؟
غیر منطقی بحث نکنین
ایه قرآن در باره ولایت وامامت نازل شده که کم نیست در قران و اصلأ انسان جز از راه قبول امامت علی (ع) و اولادش به جایی نمیرسه
یاعلی

علامه مجلسی می گوید:
«إعلم أن إطلاق لفظ الشرك والكفر على من لم يعتقد بإمامة أمير المؤمنين والأئمة من ولده عليهم السلام وفضل عليهم غيرهم، يدل على أنهم كفار مخلدون في النار» (بحار الانوار ج23 ص390)
«بايد توجه داشت كه اطلاق لفظ شرك و كفر بر كسى كه معتقد به امامت امير المؤمنين و ائمه از فرزندانش نيست و ديگرى را بر آنها مقدم دارد دليل است بر اينكه آنها كافر و مخلد در آتشند. »

روایات هم در این زمینه هست و با توجه به تعصب و عناد راوی حدیث نسبت به واقفی بودن و قبول نکردن امامت امام رضا و ائمه بعد از او نمی شود روایتش را قبول کرد.

اولأ الان بحث در مورد همسران امام حسن (ع) است و اثبات امامت در اصول در جای دیگریست زیرا از بحث منحرف شده و هر چند پست در میان شما و کاربر جوجه اردک زشت دوباره میاین و میپرسین که چرا امام حسن 7تا زن داشت؟ آیا این تعداد زیاد نیست؟ ظاهرأ شما اصلأ به حرفهای دوستان دقت نمیکنید در پست ای قبلی اولأ اشاره کردیم به اینکه این حرفهایی که گفته میشه امام 300 تا زن داشتند و 70 تا بوده و50 تا شما از کجا آوردید و اینکه سندی برای حرفتون دارید یا نه که نداشتید و دو حدیث از مراه العقول آوردید که از لحاظ سندی بررسی کردیم که جای اشکال بود و راویان هم بعضی شرایط رو نداشتند

و در نهایت از 300 زن به 7 زن رسیدیم و ثابت شد که امام مطلاق نبودند

سوال شد که 7زن زیاد نیست؟وچطور میشه که اسلام تا 4زن رو مجاز دونسته؟

گفتیم اولأ امام در یک زمان بیش از 4 زن نداشتند وشرایط جامعه آن زمان با جامعه الان و البته شرایط اجتماعی اعراب با ایرانیان کاملأ فرق میکرده

گفتید مگه امام با زنهای پیر ازدواج کرده اند ؟
که دوستان جواب شمارو دادند ودرست هم هست از یک منظر اینکه اونموقع افراد بسیاری هنگام زایمان میمردند که تا چند سال پیش تو ایران هم همینطور بود

ضمن اینکه گفتیم خلیفه اول ودوم وسوم هم حدود هفت تا ده زن داشتند مستند در تاریخ که نوشته اهل سنت هم هست ، اگه خواستین براتون میذارم، (تاریخ طبری)
البته ما نگفتیم که امام همسر صیغه ای داشت بلکه خود شما (جوجه اردک زشت) احتمال دادید هرچند فعل صیغه که حرام نیست همین عبدالله بن زبیر هم از صیغه بدنیا آمد و خیلی از افراد دیگه
ضمن اینکه صیغه رو خلیفه دوم حرام اعلام کرد حضرت علی(ع) میفرمایند: [ لـَولا أنَّ عُمَرَ نـَهیٰ عَنِ المُتعَةِ ما زَنـیٰ إلاّ شقیّ ٌ] اگر عمر(لع) متعه را حرام نمیکرد هیچ کس زنا نمیکرد مگر شَقِیّ (انسان پست وبدبخت)[تفسیر جامع البیان، طبری، 4/15؛ الدّرّ المنثور، سُیوطی، ج2 /140و141؛ تفسیر کبیر، فخر رازی، 10/50

پس چند همسری در دوران قدیم چیز وحشتناک و غیر قابل باوری نبود که اگر بود مطمئنأ تاکنون دشمنان اهل بیت
تا کنون از این حرکت استفاده میکردند
پس لطفأ یه بار دیگه پست هارو بادقت بیشتر و بدون قضاوت قبلی و بیطرفانه بخونید ان شاالله جوابتونو میگیرید

درمورد اصول دین و یا به قول شما اصول مذهب جواب رو در پست بعدی عرض میکنم که باهم قاطی نشه
یاعلی

اینکه امام با حصول تمام شرایط شرعی و عرفی تعدد زوجات شرعی داشته اند،(یعنی حداکثر چهار همسر دائم در یک زمان)،در زمانی که این امر هم رایج بوده،چه اشکالی دارد؟

وَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا تُقْسِطُوا فِي الْيَتَامَىٰ فَانكِحُوا مَا طَابَ لَكُم مِّنَ النِّسَاءِ مَثْنَىٰ وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا تَعْدِلُوا فَوَاحِدَةً أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَلَّا تَعُولُوا

علیک سلام

جنایت نیست ولی باید حواستون باشه در مورد چه کسی صحبت میکنید...مظلوم نمایی نیست واقعیت هاییه که در مورد امام غریبمون هست...

جواب داره ولی میگن کسی که خوابیده میشه بیدارش کرد ولی کسی که خودش رو به خواب زده نه...امیدوارم این شامل شما نشه...

همه کارهای ائمه رو فکر نکنم ماها بتونیم مصلحتشون رو درک کنیم وگرنه ماهم هم ردیف این بزرگواران بودیم...

فکر میکنم مسله ی ازدواج های ائمه مشخص باشه که یکی از بزرگترین دلایلش مصلحت دین بوده و امام حسن(ع) هم مانند سایر ائمه بودن فکر کنم اگر بدور از تعصب تشریف ببرید و تاریخ رو مطالعه بفرمایید جواب سوالاتتون رو پیدا کنید ونیازی به بحث علمی نباشه البته بحث دینی بهتر بهش میخوره تا علمی...:Nishkhand:

شما از صحبت هاتون معلومه کاملا موضعتون مشخصه و هیچ دلیلی رو نمیپذیرید یعنی نمیخواهید که بپذیرید وگرنه پاسخ های دوستان بسیار کامل بود...

سوال پرسیدن با محکوم کردن خیلی متفاوته

در پناه حق

خب قطعا امام رضا حق داشتند در مورد شیعیان هفت امامی اینطوری بفرمایند.
اما اینجا یه نکته ای هست فکر کنید با این تعابیر بد مختلفی که شما در مورد عموم اونا آوردید اون دو نفر واقفی چقدر مورد اطمینان بودن که حتی متخصص ترین عالم رجالی شیعه (نجاشی) هم به مورد اعتماد و اطمینان بودن اونا شهادت داده!!

اول باید مشخص شود که مذهب شما چیه ؟ البته بعضی از دوستان!!! ظاهرأ از روی عناد حرف میزنند واگر مخالف هستند و بحث میکنند ایرادی نداره اما اولأباید حرمتها حفظ بشه و ثانیأ بحث باید منطقی باشه و مستند ما هم میتوانیم شبهه مطرح کنیم هرچند نیازی به این کار نیست چون وقتی چیزی برحق نباشه مطمئنأ ایرادات فراوانی داره که میای یه جاشو درست کنی جای دیگش خراب میشه اما ما بنا به دستور آقا بخاطر حفظ وحدت چیزی نمیگیم

هرچند وحدت به این معنی نیست که ما از اعتقاداتمان کوتاه بیایم . شهید مطهری میگه وحدت این نیست که ما یک سرسوزن از مستحباتمون کوتاه بیایم بلکه وحدت یعنی فضایی رو ایجاد کنیم که بتوان در اون فضا با آرامش و منطقی و مستند و براساس عقل بحث کرد
لذا دوستان دقت کنند بحث باید مستند باشه نه اینکه هر حرفی رو از هرجا بگیم ما هم سوالات زیادی در مورد مذاهب مختلف اسلامی داریم اما بدلیل اینکه فضای وحدت بهم نریزه بیان نمیکنیم الانم چون مسئله امامت بیان شد بصورت سربسته اشاراتی میکنم لطفأ بادقت بخونید خصوصأ کسانی که فقط دنبال سوال کردن هستند نه در پی یافتن جواب

عالمان شیعه، از دیرباز، پنج اصل را به عنوان اصول اعتقادات شیعه، معرفى کرده‌اند که عبارت است از توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد.
به طور معمول گفته مى‌شود که پنج اصل یاد شده اصول دین و سایر مسایل از فروع دین به شمار مى‌آید که در پى آن ممکن است این پرسش پیش آید که اگر مقصود از اصول دین، اصولى است که ایمان و اعتقاد بدان، شرط مسلمان بودن است، پس نمى‌توان بیش از دو اصل توحید و نبوت را اصول دین دانست، زیرا مفاد شهادتین ـ که اقرار بدان شرط مسلمانى به شمار مى‌آید ـ چیزى افزون بر این دو اصل نیست در حالى که باید به دیگر صفات الهى همچون قدرت، حکمت، حیات و... نیز ایمان داشت.
حقیقت این است که اصول پنجگانه یاد شده از آن جهت به عنوان اصول مذهب انتخاب شده که از سویى بیانگر اصولى باشد که از نظر اسلام، باید بدان اعتقاد و ایمان داشت و از سوى دیگر، معرّف و مشخص کننده شاخصه‌هاى مکتب باشد. بنابراین، سه اصل توحید، نبوت و معاد، جزو اهداف اسلام است و اصل عدل، معرف مکتب تشیع و ویژه آن است. اصل عدل، گرچه جزو هدف‌هاى ایمانى اسلام نیست، یعنى با اصل علم، حیات و قدرت حضرت حق، هیچ گونه تفاوتى ندارد، ولى جزو اصولى است که دیدگاه خاص مذهب تشیع را نسبت به اسلام نشان مى‌دهد.
اصل امامت نیز از دیدگاه شیعه، داراى هر دو جنبه است، یعنى هم داخل حوزه ایمانى است و هم معرّف و مشخص مذهب تشیع است، به عبارت دیگر افزون بر آن که اعتقاد و ایمان بدان لازم است، معرف و مشخص کنند شاخصه مذهب است.
چرا امامت جزو اصول دین است؟
به اعتقاد شیعه منصب امامت، الهی است و باید از طرف خدای متعال به کسانی که صلاحیت و شرایط آن را دارند داده شود. شرایط دوگانه، «علم خدادادی و عصمت» که در امام شرط است، از شرایطی است که جز خداوند از آن آگاهی ندارد، بنابر این تعیین چنین فردی مثل خود پیامبر صلی الله علیه و آله تنها به دست خداست، از این جهت امامت یک اصل بنیادی دینی است نه فرعی.
بزرگانى از علماى اهل سنت، نظير ملاسعد تفتازانى در «شرح عقايد نسفى» و حميدى در «جمع بين الصحيحين» از پيغمبر خدا(صلى الله عليه وآله) نقل كرده اند: «هر كسى كه بميرد و امام زمان خود را نشناخته باشد به درستى كه مانند مردمان زمان جاهليت مرده است(1)». اگر امامت جزو فروع دين بود، آيا پيغمبر مى فرمود: كسى كه از امام زمان خود شناخت نداشته باشد و از دنيا برود به طريق اهل جاهليت مرده است؟ بديهى است كه عدم معرفت و شناخت موردى از فروع دين، موجب تزلزل دين و مردن به سبك جاهليت نخواهد شد. پس مطابق اين برداشت، امامت بايد جزو اصول دين باشد كه عدم شناخت آن باعث مردن به شيوه جاهليت مى گردد.

به همين دليل است كه علمايى چون قاضى بيضاوى ـ مفسر معروف اهل سنت ـ در كتاب «منهاج الاصول» با صراحت مى گويد: «امامت، از بزرگترين موارد اصول دين است كه مخالفت با آن موجب كفر و بدعت مى گردد(2)». ملا على قوشچى نيز در «شرح تجريد شيعه اصول دين را سه تا مى داند توحيد و نبوت و معاد. به همين دليل اهل سنت را كه به مسأله امامت و بعضى از آنان به عدل اعتقادى ندارند مسلمان مى داند. امامت و عدل را جزو اصول مذهب مى داند يعنى منكران امامت انتصابى از سوى پيامبر خدا و عدل الهى را در زمره شيعه نمى داند.

منكرين ولايت اميرالمؤمنين و اهل بيت از حقيقت دين و مرحله كمال آن أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ و تمام آن أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي محروم هستند.
[h=5]آيا امام و امامتى با اين ويژگى ها كه رياست عامه مسلمين را به عهده داشته باشد و اطاعتش بر همه واجب و در هر زمانى فقط يك نفر اين مسئوليت را بر عهده داشته باشد، و جميع صفات حميده و اخلاق پسنديده، علم، زهد، تقوى و شجاعت را دارا باشد و علاوه بر اين، هم معصوم و هم به وسيله رسول الله منصوب پرورگار باشد به طورى كه عدم شناختش مردن به سبك جاهليت مى باشد، نبايد جزو اصول دين باشد؟!! آيا تمام انحرافاتى كه در امت واقع شد، حول مسأله امامت نبود؟! [/h]1 . مسند احمد، ج 4، ص96 ; مجمع الزوايد، ج 5 ، ص218 ; شبهاى پيشاور، ص279 «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً».
2 . الصوارم المهرقة، ص263 ; شبهاى پيشاور، ص279 «إن الإمامة من أعظم مسائل اُصول الدين التي مخالفتها توجب الكفر والبدعة»

دلایل نصب" امام" از جانب خدا.برای به اثبات رساندن باور شیعه( قائل به الهی بودن نصب امامت است) به بررسی دلائل‌شان از قرآن و روایات می‌پردازیم:
۴.۱ آیات قرآن.
با بررسی آیاتی که دلالت بر نصب" امامت" از جانب خدا دارند به این نکته می‌رسیم که در بیشتر آن‌ها از کلمات" جعلنا منهم" ،" جعلناک" ،" جاعل" و" نجعلهم" برای تبیین امر" امامت" استفاده شده است، حتی پیامبرانی که خواستار دریافت این مقام والا از طرف خدا بودند از کلماتی مانند:" واجعل لی" و یا" واجعلنا" استفاده کرده‌اند.
بررسی آیات:
۱. إِنِّی جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا.
" وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّیَّتِی قَالَ لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِین( آیه‌ی ۱۲۴ از سوره‌ی بقره)
(به خاطر بیاورید) هنگامی كه خداوند ابراهیم را با وسائل گوناگونی آزمود، و او بخوبی از عهده آزمایش بر آمد، خداوند به او فرمود: من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم، ابراهیم عرض كرد: از دودمان من (نیز امامانی قرار بده) خداوند فرمود: پیمان من به ستمكاران نمی‏‌رسد (و تنها آن دسته از فرزندان تو كه پاك و معصوم باشند شایسته این مقامند)."
استدلال شیعه از این آیه:
۱.۱ خدا، خود حضرت ابراهیم(ع) را به این مقام برگزید.
کلمه‌ی:" إِنِّی جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا" به خوبی و به صراحت این مطلب را می‌رساند که، رسیدن حضرت ابراهیم به مقام" امامت" به دست خدا و به اراده‌ی اوست نه به اراده‌ی بشر، زیرا؛ در این آیه خدا جعل را به خود نسبت می‌دهد(من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم ) و آن را هدیه‌ای به انسان می‌داند.
۱.۲ مقام" امامت" مقامی است که به غیر معصوم نمی‌رسد.
برای رسیدن به این نتیجه( امامت به غیر معصوم نمی‌رسد) به ناچار باید مطالب ذیل به اثبات برسد.
۱. باید ثابت شود مراد از" عهد"، امامت است.
۲. مقام امامت غیر از مقام نبوت است.
۳. این خداست که عهد را می‌دهد.
بررسی این سه مقدمه:
۱. اقرار مفسران اهل‌سنّت به این‌که مراد از عهد در این آیه، امر امامت است.
مفسرانی از اهل‌سنت اقرار کرده‌اند که منظور از" عهد" در این آیه مقام امامت است، زیرا؛ اگر درباره‌ی امامت نباشد به ناچار باید درباره‌ی به نبوّت رسیدن حضرت ابراهیم باشد، که این امر منتفی است،‌ چون؛ حضرت سال‌ها قبل به این مقام رسیده بود.
شاید جالب باشد بدانید که: تعدادی از مفسرین علاوه بر این‌که معترف شده‌اند مقام امامت عهدی از جانب خداوند است قائل‌اند، کسی که به مقام امامت می‌رسد و امام می‌شود معصوم نیز است.
۱.۱ طبری که از مفسران بزرگ اهل‌سنّت است در ج ۱، ص ۷۳۸ به نقل از مجاهد در کتاب جامع البیان در تفسیر" لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ " می‌نویسد:
قال: لا یكون إماماً ظالماً. یعنی: امام ظالم نیست
۱.۲ بیضاوی در ج۱ ، ص۳۹۷ و ۳۹۸ از کتاب أنوار التنزیل وقتی به این آیه می‌رسد می‌گوید:
" لاَ یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ" پاسخ خداست به درخواست حضرت ابراهیم است که می‌خواست کسی از ذریه‌اش نیز به این مقام برسد.
خداوند این را به ابراهیم می‌خواهد بفهماند که: اولاً؛ در ذریه‌اش افرادی ظالم هست. ثانیاً؛ امامت عهدی از طرف خداست و ظالم لیاقت و صلاحیّت این امانت را ندارد.
۱.۳ ابو حیان اندولسی که باز از مفسرین به نام اهل سنّت است در ج ۱، ص ۵۴۸ از کتاب تفسیر البحر المحیط، ثابت می‌کند که منظور از کلمه‌ی" عهد" امامت است.
ایشان بعد از نقل اقوالی متعدد می‌گوید:
والظاهر من هذه الأقوال: أن العهد هی الإمامة.
برای مطاله‌ی بیشتر به منابع ذیل می‌توانید مراجعه کنید.
۱.۴ ابن كثیر دمشقی در ج ۱، ص ۱۶۹ از کتاب تفسیر القرآن العظیم.
۱.۵ ثعالبى مالكی ج ۱، ص ۳۱۴ از کتاب تفسیر الثعالبی.
۱.۶ ابن جوزی در ج ‏۱، ص ۱۰۸ از کتاب زاد المسیر فی علم التفسیر.
۱.۷ جمال الدین قاسمی در ج ‏۱، ص ۳۹۰ از کتاب محاسن التاویل.
۱.۸ شوكانی در ج ‏۱، ص ۱۶۰ از کتاب فتح القدیر.
۲. مقام امامت غیر از مقام نبوت است.
شیعه معتقد است مقام نبوت غیر از مقام امامت است، زیرا؛ در این آیه حضرت ابراهیم(ع) زمانی مورد خطاب قرار گرفت که نبی بوده و خداوند به ایشان فرمود: تو را امام قرار می‌دهم تا پاداش و هدیه‌ای باشد بر پایان امتحاناتی که از تو به عمل آمده است.
و حال اگر در همان زمانی که ابراهیم(ع) پیامبر بود امام هم بود؛ دیگر این کلام خدا معنی نداشت.
پس این آیه دلالت بر این دارد که این دو مقام جدای از هم است.
کلینی در ج ۱،‌ ص ۱۷۵ از کتاب الأصول من الكافی روایتی نقل می‌کند:
امام صادق(ع) فرموند:" خداوند قبل از این‌که حضرت ابراهیم را پیامبر قرار دهد، ایشان را به عنوان بنده‌ی خود قرار داد و بعد ایشان را به مقام نبوت، رسالت، خلیل و امام قرارش داد."
همان طور که علامّه طباطبایی در ج ۱،‌ص ۲۷۱ از کتاب المیزان فی تفسیر القرآن آورده، ماجرای امامت حضرت ابراهیم در اواخر عمر ایشان و بعد از مژده به اسحاق نبی و اسماعیل ذبیح الله بوده، مضافاً زمانی که ملائکه برای بشارت این خبر آمده بودند ایشان عازم هلاک کردن قوم لوط بودند و در آن زمان حضرت ابراهیم پیامبری مرسل بود.
پس باز مشخص می‌شود که ایشان قبل از رسیدن به مقام امامت دارای مقام نبوت بوده و این دو جدای از هم‌اند.
برای مطالعه‌ی بیشتر به این آدرس زیر مراجعه کنید.
موسسه‌ی حضرت ولی عصر(عج)
۳. این خداست که عهد را می‌دهد.
همان طور که قبلاً اشاره شد طرف پیمان مقام امامت، خود خداست.
پس این خداست که هر که را لایق این مقام بداند، عهدش را به او عطا می‌کند.
آیت‌ا... مکارم در ج ۱، ص ۳۷۳ از کتاب الأمثل فی تفسیر می‌نویسد:
از این آیه استفاده می‌شود، امام باید از جانب خدا معین شود، زیرا؛
اولاً: مقام امامت پیمانی از طرف خداست و اوست که به هر که بخواهد عهدش را می‌دهد.
ثانیاً: افرادی که در زندگی‌شان دچار ظلم شده‌اند( چه به خود و چه به دیگران) لیاقت دریافت این مقام را ندارند.
به عبارت دیگر؛ امام باید در تمام طول عمر خود معصوم باشد و غیر خدا کسی قادر به شناخت این وصف در اشخاص نیست.
و امّا نتیجه‌ای که از این آیه به دست می‌آید:
۱. مقام امامت عهد و پیمان خداست و هر که شایسته باشد به این مقام می‌رسد.
۲. خدا که طرف عهد است، عهد خود را طبق این آیه فقط به افراد معصوم می‌دهد و وجود این افراد را خدا می‌شناسد.
۳. طبق نکات بالا، نصب امامت فقط به دست خدا و انتصابی است نه انتخابی

حال اینکه فرق دیگه اسلام براین باورند که امامت از جانب خدا نیست و اصلأ قائل به امامت نیستند اشکال بر آنها وارد است و ثابت کنند که امامت از جانب خدا نیست و آیه قرآن بیاورند زیرا ما براین باوریم که امامت از جانب خداست وامام هم معصوم است آیا چه کسی میتواند تشخیص دهد که کسی معصوم است؟ غیر خدا کسی نمیتواند

ما از علمای اهل سنت دلیل آوردیم که امامت از جانب خداست شما از علمای تشیع دلیل بیارید که امامت از جانب خدا نیست
کتاب الغدیر علامه امینی رو بخونید که در غدیر و چه اتفاقی افتاد و اون داستانهای بعد از پیامبر
مطمئنأ برای اینکه خدا به پیامبر بگه برو بگو من علی(ع) رو دوست دارم آیه قران نازل نمیکنه که اگه نگی رسالتت رو انجام ندادی و پیامبر اینو میتونست زودتر هنگامی که همه تو مکه هستند بگه چرا وقتی خدا آیه قرآن نازل کرد گفت؟
اگه مسئله امامت بی ارزش و جزو اصول دین نبود چرا پیامبری پیامبر رو بهش منوط کرده
حالا اگر علمای مذاهب دیگه اشتباه میکنند دلیل بر رد امامت نیست بلکه امامت جزو اصول دین اسلامی هست که کامله

یاعلی

علامه مجلسی می گوید:
«اعتقاد ما اينست كه منكر امامت على بن ابى طالب و امامان پس از او مانند كسى است كه منكر نبوّت انبياء باشد. و اعتقاد ما در باره كسى كه اقرار بامير المؤمنين داشته باشد ولى منكر يكى از ائمه پس از او باشد مانند كسى است كه ايمان بتمام انبياء داشته باشد ولى منكر نبوّت پيامبر ما باشد. حضرت صادق عليه السّلام فرمود: كسى كه آخرين نفر ما را منكر شود مثل كسى است كه منكر اوّلى ما باشد.»
(ترجمۀ بخش امامت بحار الانوار ج5 ص50)

سید مرتضی می گوید اجماع وجود دارد که کسی که معرفت نسبت به یک امام نداشته باشد باعث کفر و خروجش از ایمان می شود و تمام شیعه امامیه بر این اجماع دارد و احدی در این حکم اختلاف ندارد:
والذي يدل على أن المعرفة بإمامة من ذكرناه عليهم السلام من جملة الإيمان وأن الاخلال بها كفر ورجوع عن الإيمان، إجماع الشيعة الإمامية على ذلك، فإنهم لا يختلفون فيه
(الرسائل ج2 ص252)

ابن ادریس حلی می گوید مخالفین اهل حق(یعنی شیعه دوازده امامی) کافر هستند بدون اینکه کسی از علمای ما ذره ای در این اختلاف داشته باشد:
«وقال ابن إدريس في السرائر بعد أن اختار مذهب المفيد في عدم جواز الصلاة على المخالف ما لفظه : وهو أظهر ويعضده القرآن وهو قوله تعالى : " ولا تصل على أحد منهم مات أبدا يعني الكفار، والمخالف لأهل الحق كافر بلا خلاف بيننا .» ( به نقل از الحدائق الناضرة ج5 ص176)

در پایان هم قول آیت الله خویی را می آورم که می فرماید اخبار متواتر دلالت می کند بر کفر کسی منکر ولایت باشد:
« أنه ثبت في الروايات والأدعية والزيارات جواز لعن المخالفين، ووجوب البراءة منهم، واكثار السب عليهم واتهامهم، والوقيعة فيهم أي غيبتهم، لأنهم من أهل البدع والريب. بل لا شبهة في كفرهم، لأن انكار الولاية والأئمة ( عليهم السلام ) حتى الواحد منهم والاعتقاد بخلافة غيرهم، وبالعقائد الخرافية كالجبر ونحوه يوجب الكفر والزندقة، وتدل عليه الأخبار المتواترة الظاهرة في كفر منكر الولاية وكفر المعتقد بالعقائد المذكورة وما يشبهها من الضلالات . ويدل عليه أيضا قوله ( عليه السلام ) في الزيارة الجامعة : ومن جحدكم كافر »
(مصباح الفقاهة ج1 ص504،)

نظر شیخ طوسی هم که می فرماید با توجه به اخبار زیادی که نقل شده و اجماع حاصل شده امامت جزء اصول دین است نه فروع دین و ائمه شرک و کفر را در آیات قرآن به ترک ولایت تفسیر کرده اند نظر شیخ طوسی را به نقل از بحارالانوار می اورم
وأي فائدة فيما أجمع عليه الفرقة المحقة من كون الامامة من اصول الدين ردا على المخالفين القائلين بأنه من فروعه ؟ وقد روت العامة والخاصة متواترا : من مات ولم يعرف إمام زمانه مات ميتة جاهلية، وقد أوردت أخبارا كثيرة في أبواب الآيات النازلة فيهم عليهم السلام أنهم فسروا الشرك والكفر في الآيات بترك الولاية . وقد وردت أخبار متواترة أنه لا يقبل عمل من الاعمال إلا بالولاية .»
(بحار الانوار ج8 ص368)

در باره ابن سماعه گفته شده: «وی معاند و متعصب در وقف بود» رجال نجاشی ص40

دیگه فکر کنم کلی در مورد این مباحث بحث کردیم و سند آوردیم شما چرا هی برمیگردین به سوال اول در کل سه تا سوال رو شما هی به ترتیب میپرسین سوالات رو همه دوستان به روشهای مختلف جواب دادند و فرق بین حدیث صحیح و حسن و موثق و ضعیف رو هم چند بار گفتیم دیگه اینکه شما متوجه نمیشین یا واقعأ نمیخواید متوجه بشید بحث دیگریه

بنده شک داشتم اما الان به یقین رسیدم که هدف شما از پرسش دانستن نیست بلکه اذیت و آزار ویا عناد هست وگرنه هیچ دلیل و منطقی رو قبول نمیکنید
در کل بحث دو حدیث آوردی و بررسی کردیم که مشکل داشت و باقی حرفهای شما بی اساس بود ماهی برای شما از علمای شیعه و سنی دلیل و مدرک آوردیم که اگر مذبتون سنی هست هم قبول کنید که ظاهرأ هدف از پرسش چیز دیگریست
لذا ادامه بحث با شما رو جایز نمیدونم قضاوت با خوانندگان
والسلام

ای بابا :ghati:. واقفی، متعصب، ولی مورد وثوق (نه غیر مورد وثوق)

اینو که نوشته بودم وقتی توجیه کرده که امام میخواسته امتحان کنه ایمان حضار رو که گفته به حسن زن ندهید.
در حدیث هم یه نفر بلند میشه که نه یا امیر مومنان ما باز هم به حسن زن خواهیم داد اون منظور امام رو فهمید

اصلا چرا بعضی دوستان یا کارشناس میگن با عصمت امام تضاد داره؟

من جمع بندی روایات رو بلد نیستم فکر هم نمیکنم به قواعد درومده باشه که برای جمع اول اینو در نظر بگیرید اگه نشد بعد این، بعد این
ولی خب خیلی مهمه، چون شما هر بابی در احادیث رو که نگاه کنید روایات متعارض داره.

ولی برای جمع اینا با احادیث مذمت مطلاق بودن:
ظاهرا روشهای معمول مثل تقیه، استثنا، قید ... اینجا جواب نمیدن ولی ظاهرا از تخیل هم برای جمع بندی میشه استفاده کرد. چون من کتاب مطهری رو که میخوندم برای روایات متعه همینکارو کرده بود یه جا رو میگفت اینجا امام میخواسته متعه نابود نشه که دستور متعه دادن. اینجا حکم اصلی رو گفتن که نهی کردن. تخیل ظاهرا از نظر خود شیعه اشتباه نیست چون بعضی علما که من دیدم در همین بحث همسران امام حسن، نگفتن حدیث جعلی، تخیل کردن که اینجا که گفته مطلاق بد، منظور این شرایطه، اینجا که گفته مطلاق خوب منظور این شرایطه، و مطلاق بودن امام حسن رو تحت شرایطی منطقی توجیه کردن که توجیهات چند نفرشونو گذاشتم. و ما هم میتونیم هر توجیه منطقی رو تخیل کنیم مثلا بگیم شاید اون همسران خودکشی میکردن اگه امام باهاشون ازدواج نمیکرد. اینو به شوخی گفتم و توجیه جالبی نیست. ولی میشه برای جمع تخیل کرد.

البته کلا بحث جمع بندی از نظر شیعه هست که اعتقاد داره تمام حرفهای امامان موید هم هست. و امامان هیچ وقت متناقض صحبت نکرده اند. از نظر غیر شیعه، لزوم موید بودن حرفها نسبت به هم وجود نداره.

من خیلی دوست بدونم که متدی که خود شیعه در باورهاش برای جمع بندی احادیثش داره چطوریه؟

محمد بن علی اردبیلی صاحب کتاب جامع الرواه، درباره روایات حمید بن زیاد می‌گوید: به نظر من احادیث حُمید بن زیاد پذیرفتنی است به شرط این که خالی از معارض باشد، می‌دانیم روایات متعددی که بر نکوهش طلاق از ائمه وجود دارد، همگی معارض با این روایت است.

شما کلأ فقط سوال میکنید و جوابهارو یا نمیخونید اگر هم میخونید فقط برای اشکال گرفتنه نه دانستن وآگاه شدن اصلأ دقتی به بحث ندارید چون سوالاتتون رو چندین و چند بار توضیح دادیم و فکر میکنم کافی باشه