دستورالعمل اخلاقی، نصایح بزرگان، موعظه

دستور العمل اميرالمؤمنين عليه السلام

نوف مي گويد: اميرالمؤمنين عليه السلام را ديدم كه با سرعت مي رفت، عرض كردم: مولاي من كجا مي رويد؟ فرمود: نوف مرا به حال خود بگذار، زيرا آرزوهايم مرا به سوي محبوب مي برد. عرض كردم: مولاي من آرزوهايت چيست؟ فرمود: آن كس كه بايد آروزهايم را بداند مي داند، و نيازي به بيان آنها براي ديگري نيست. متقضاي ادب اين است كه بندهٴ خدا، غير او را در نعمتها و حاجتها شريك قرار ندهد. عرض كردم: يا اميرالمؤمنين من از غلبهٴ هواي نفس و طمع به امور دنيوي بر خودم مي ترسم؟ فرمود: چرا از نگهدارندهٴ خائفين و پناهگاه عارفين غافل هستي؟
عرض كردم: او را به من معرفي كن. فرمود: او خداي بزرگ است كه با تفضلات او به آرزويت مي رسي. با همت خودت به او توجه كن، و آنچه را در قلبت، وارد مي شود خارج ساز. و اگر اين امر بر تو دشوار آمد من ضامن آن هستم.
به خدا بازگرد و تمام توجهت را به سوي او معطوف بدار. خداي سبحان مي فرمايد: به عزت و جلال خودم سوگند: اميد آن كس را كه به جز من اميد داشته باشد قطع مي كنم.
لباس خواري و ذلت را بر او مي پوشانم ، و از قرب خويش دورش مي گردانم. از ارتباط با خودم او را قطع مي كنم و يادش را مخفي مي نمايم.
واي به حال او آيا در مشكلات به غير من پناه مي برد؟ در حالي كه حل مشكلات به دست من مي باشد. آيا به غير من اميد دارد در حالي كه درب خانه آنان بسته است. آيا درب خانهٴ مرا رها مي كند در حاليكه باز است؟ چه كس به من اميد داشته و اميدش را قطع نموده ام.
اميد بندگانم را به خودم بسته ام، و آن را برايشان نگهداري مي كنم. آسمان را از كساني پر كرده ام كه از تسبيح من خسته نمي شوند . به فرشتگان گفته ام كه درهاي بين من و بندگانم را هيچگاه مسدود نسازند.