بشارت و تبشیر

تلاش برای درک یک سنت قرآنی

انجمن: 

پرسشی از یک سنت قرآنی :
در آیات قرآن روش خداوند این است که نخست به بیان عذاب و سختی می پردازد و بعد از آن از خوشی و نیکی سخن میگوید. مثلا در ابتدای سوره نازعات نخست به فرشتگان سخت جان گیرنده سوگند می خورد بعد به فرشتگانی که راحت جان می گیرند اشاره می فرماید یا در سوره های دیگر معمولا به بحث عذاب پیش از بحث پاداش اشاره می کند.معمولا سنت قرآنی این است که ابتدا به توصیف عذاب و سختی در سوره های مختلف پرداخته است. حتی در سوره واقعه که ابتدا به سختی های روز قیامت اشاره می کند بعد به توصیف خال بهشتیان می پردازد. حال آنکه در سوره هایی به پیامبر چنین امر شده : بگو که من بشارت دهنده ( بشیر ) و ترساننده از عذاب ( نذیر ) هستم. اینجا بشیر بودن را پیش از نذیر بودن آورده است. ( ما ارسلناک الا مبشرا و نذیرا)اسراء 105 .یعنی اول بشیر بعد نذیر. در حالی که خود قران اول معمولا نذیر است بعد بشیر. علت این سنت قرآنی چیست؟ خواهشی که دارم به جای بحثهای مغالطه آمیز صرفا به پرسش پاسخ بدهید. این برای من واقعا جای سوال است. امیدوارم این پرسش به سرنوشت سوال انما الاعمال بالنیات مبتلا نشود که هرگز پاسخ درستی نگرفتیم.