►►► داستان های کوتاه ◄◄◄

یک تازیانه

امام صادق عليه السّلام فرمود: شخص نيكوكارى از دنيا رفت و او را به خاك سپردند. در عالم قبر (ماءموران الهى ) او را نشاندند. يكى از ماءموران به او گفت : ((ما مى خواهيم صد تازيانه از عذاب الهى را به تو بزنيم .))
مرد نيكوكار گفت : ((طاقت ندارم .))
ماءمور گفت : ((نودونه تازيانه مى زنيم .))
او جواب داد: ((طاقت ندارم .))
ماءموران الهى (به خاطر اينكه آن شخص مرد نيكوكارى بود) عدد به عدد كم كردند و او مكرّر در جواب مى گفت ((طاقت ندارم ))، تا اينكه ماءموران گفتند: ((يك تازيانه به تو مى زنيم و ديگر هيچ راهى وجود ندارد. حتما بايد اين يك تازيانه را بخورى .))
پرسيد: ((بخاطر چه گناهى تازيانه را مى زنيد؟))
ماءموران در پاسخ گفتند:
((انّك صلّيت يوما بغير وضوء و مررت على ضعيف فلم تنصره .))
تو يك روز بدون وضو نماز خواندى و از كنار مظلوم ضعيفى گذشتى ولى او را يارى نكردى .
همان يك تازيانه را زدند، قبر او پر از آتش ‍ شد.

منافقان
امام صادق عليه السّلام فرمود: پيامبر صلّى اللّه عليه و آله طبق معمول براى اداء نماز صبح با جماعت وارد مسجد شد. پس از نماز، به پشت سر نگاه كرد و ديد عدّه اى از مسلمين براى نماز نيامده اند. نام آنها را به زبان آورد و فرمود: ((آيا اين افراد در نماز شركت كرده اند؟))
حاضران عرض كردند: ((نه .))
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: ((آگاه باشيد بر افراد منافق . نمازى سخت تر از نماز عشاء و نماز صبح نيست . اگر آنها پاداش بسيار نماز صبح و عشاء را به جماعت در مى يافتند، گرچه چهار دست و پا (مانند راه رفتن كودكان شيرخوار) باشد، خود را به جماعت مى رساندند.))

حداقل با ادب باش!
حماد بن عيسى گفت : در محضر امام صادق عليه السّلام بودم ، به من فرمود: ((آيا مى توانى نماز را خوب بخوانى ؟)) عرض كردم : ((چگونه نمى توانم و حال آنكه كتاب ((حريز)) را كه درباره نماز نوشته شده است ، از حفظ دارم .))
حضرت فرمود: ((براى تو ضرر ندارد، برخيز و نمازى بخوان تا من ببينم كه چگونه مى خوانى .))
حسب الامر حضرت رو به قبله ايستادم و شروع به خواندن نماز كردم . تمام نماز را از نظر ركوع و سجود به جاى آوردم ، اما حضرت آن را نپسنديد و فرمود: ((نماز را خوب نخواندى . واقعا چقدر زشت است براى مردى كه شصت هفتاد سال از عمرش مى گذرد و حال آنكه نمى تواند يك نماز كامل با مراعات حدود كامله آن بخواند.))
من خجالت كشيدم و خود را كوچك ديدم . عرض كردم : ((فدايت شوم ، شما نماز را به من تعليم دهيد.))
پس ، امام عليه السّلام رو به قبله راست ايستادند و دستهاى خود را آزاد گذاردند و انگشتهاى دست آن حضرت به هم گذارده شده بود و مابين دو قدم آن حضرت از سه انگشت باز، و بيشتر فاصله نداشت و انگشتهاى پاى خود را رو به قبله كردند و تا آخر نماز هم رو به قبله بود و با تواضع و حضور قلب گفتند: ((اللّه البر)) و سوره حمد و توحيد را با ترتيل (به آرامى و خوبى ) خواندند و بعد از تمام شدن سوره توحيد، به قدر يك نفس كشيدن صبر كردند. بعد دست خود را بلند كرده تا مقابل صورت بردند و در حالى كه ايستاده بودند گفتند: ((اللّه اكبر)) و پس از آن به ركوع رفتند و كف دست را به سر زانو گرفتند. انگشتان آن حضرت از هم باز بود. زانو را به عقب دادند، چنانكه پا راست شد و پشت آن حضرت طورى مساوى شد كه قطره آبى بر آن مى گذاشتند، به هيچ طرفى نمى ريخت . گردن خود را كشيده و سر به زير نينداختند و چشم را بر هم گذاردند و سه مرتبه به آرامى گفتند: ((سبحان ربّى العظيم و بحمده )) بعد راست ايستادند و چون خوب ايستادند، گفتند: ((سمع اللّه لمن حمده )) و در همان حال كه ايستاده بودند، دست را تا مقابل صورت خود بلند كردند و گفتند: ((اللّه اكبر)) و بعد به سجده رفتند. دو كف دست را پيش ‍ زانوها، مقابل صورت خود بر زمين گذاردند و انگشتان آن حضرت به هم گذارده شده بود. سه مرتبه گفتند: ((سبحان ربّى الاعلى و بحمده )). اعضاى بدن خود را از يكديگر باز گرفته و بر هم نگذارده بودند (در حال سجده دست را به بدن نچسبانيده و بدن را بر پا نگذارده بودند) و بر هشت موضع بدن خود كه به زمين گذارده بودند، سجده كردند كه پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و دو سر انگشت بزرگ پا و سر بينى باشد. بعد از نماز فرمودند: گذاردن هفت موضع در وقت سجده به روى زمين واجب است كه پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و دو سر انگشت بزرگ پا باشد. و اما گذاردن بينى بر زمين سنت (مستحب ) است و آنها همان مواضع است كه خدا در قرآن فرموده است :
و انّ المساجد للّه فلا تدعوا مع اللّه احدا
و مسجدها از آن خداست و با وجود خداى يكتا كسى را به خدايى مخوانيد.
پس از آن سر از سجده برداشتند و وقتى نشستند گفتند: ((اللّه اكبر)) و به ران چپ نشسته ، پشت پاى راست را بر كف پاى چپ گذاردند و گفتند ((استغفر اللّه ربّى و اتوب اليه )) و دوباره در حالى كه نشسته بودند. گفتند: ((اللّه اكبر)) و بعد به سجده دوم رفتند و مانند سجده اول ، سجده دوم را تمام كردند. و در ركوع و سجود هيچ يك از اعضاى بدن را بر يكديگر نگذارده بودند و موقع سجده آرنج دست خود را باز نگاه داشته و به زمين نگذارده بودند. در حال تشهّد خواندن ، انگشتان دست آن حضرت از يكديگر باز بود و به اين كيفيّت دو ركعت نماز خواندند و چون از تشهّد فارغ شدند، فرمودند: ((اى حماد، اين چنين نماز بخوان ))

نامي از سوي خداوند

آورده اند كه روزى رسول صلى الله عليه و آله و سلم و جبرئيل با يكديگر در حديث بودند كه امير المومنين بگذشت و سلام نكرد، جبرئيل گفت : يا رسول الله ! چيست حال امير المومنين كه بر ما بگذشت و سلام نكرد؟ رسول گفت : اى جبرئيل ! چون است كه وى را امير المومنين خواندى ؟ گفت : حق تعالى وى را بدين نام خوانده است در فلان غزا و مرا گفت كه به نزديك رسول من برو و بگو تا امير المومنين را فرمايد تا در ميان دو صف جولان كند كه فرشتگان مى خواهند جولان او را ببينند.
پس دگر روز رسول گفت : يا امير المومنين ! چگونه بود كه ديروز بر من و جبرئيل بگذشتى و سلام نكردى ؟ گفت : يا رسول الله ! دحية الكلبى را ديدم كه با يكديگر در حديث بوديد، نخواستم كه حديث شما بر شما بريده شود. يا رسول الله ! چگونه است كه مرا امير المومنين خواندى ؟ - و پيش از آن رسول وى را امير المومنين نخوانده بود - گفت : جبرئيل مرا خبر داد كه پادشاه عالم تو را امير المومنين نام نهاده است .
گفت : يا رسول الله ! در حال حيات تو من امير المومنين باشم ؟ گفت : آرى ، انت امير من فى السماء و امير من فى الارض و امير من مضى و امير من بقى الى يوم القيامة . تو امير اهل آسمانى و امير اهل زمينى و امير كسانى كه بگذشته اند و امير آنان كه باقى اند تا روز قيامت .

تعجب فرشتگان

شبى رسول صلى الله عليه و آله و سلم چون از نماز خفتن فارغ شد، يكى از صف برخاست و گفت : يا رسول الله ! غريبم و درويش . خواجه صلى الله عليه و آله و سلم گفت : كيست كه اين درويش را طعامى دهد؟ شاه مردان برخاست و دست درويش گرفت و به خانه برد و فاطمه عليهما السلام را گفت : در كار اين درويش نظرى كن . فاطمه عليهما السلام گفت : اى على ! در خانه اندك طعامى است كه يك كس را كفايت نبود؛ و تو روزه دارى و افطار نكرده اى و حسن و حسين گرسنه اند، اما ايثار كنيم . طعام بياورد و به شاه مردان داد. شاه مردان در پيش درويش ‍ بنهاد و با خود گفت : نيكو نبود كه با مهمان طعام نخورم و اگر بخورم وى را كفايت نبود، دست به چراغ دراز كرد - كه اصلاح كنم - و چراغ را فرونشاند و فاطمه عليهما السلام را گفت : چراغ در گير و در گرفتن چراغ درنگ كن تا كه مهمان از طعام فارغ شود؛ و دست به طعام مى برد و دهن مى جنباند و چنان مى نمود كه طعام مى خورد و نمى خورد - تا كه مهمان از طعام فارغ شد. فاطمه عليهما السلام چراغ را درگرفت . اميرالمؤمنين عليه السلام نگاه كرد آن طعام همچنان باقى بود. گفت : اى درويش ! چرا طعام نخوردى ؟ گفت : سير خوردم - اما حق تعالى بر اين طعام بركت كرده است . ديگر روز مرتضى عليه السلام به حضرت مصطفى صلى الله عليه و آله و سلم شد. خواجه صلى الله عليه و آله و سلم گفت : اى على ! دوش فرشتگان آسمان از آن تعجب كردند كه تو كردى و حق تعالى در حق تو اين آيت فرستاد كه : و يؤ ثرون على انفسهم و لو كان بهم خصاصة .

اميدوار كننده ترين آيات قرآن

ابو حمزه ثمالى از يكى از امامين همامين ، امام محمّد باقر يا امام جعفر صادق عيهما السّلام ، روايت كرده است كه : اميرالمؤ منين عليه السّلام روزى خطاب به اصحاب خود فرمود: كداميك از آيات كلام اللّه مجيد نزد شما اميدوار كننده ترين آيات است ؟
بعضى گفتند آيه :
((ان اللّه لا يغفر ان يشرك به و يغفر مادون ذلك لمن يشاء..)).
همانا خداوند مشرك را نمى آمرزد و مى آمرزد پايين تر از شرك را براى كسى كه بخواهد...
حضرت فرمود: نيكو آيه اى است ، اما اميدوار كننده ترين آيات براى غفران و آمرزش معاصى نيست .
عده اى ديگر گفتند آيه :
((و من يعمل سوء او يظلم نفسه ثم يستغفر اللّه يجداللّه غفورا رحيما)).
و كسى كه به كارى زشت بپردازد يا ستم بر خويشتن كند و سپس از خدا آمرزش خواهد، بيابد خداوند را آمرزنده مهربان .
حضرت فرمود: نيكو آيه اى است ، امّا آيه مورد نظر نيست . بعضى ديگر گفتند آيه
((قل يا عبادى الّذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمة اللّه انّ اللّه يغفر الذنوب جميعا...))
بگو اى بندگانم كه با گناه به نفس خود اسراف مى ورزيد. از رحمت خدا ماءيوس نباشيد، چون خداوند جميع گناهان را مى آمرزد....
حضرت فرمود: نيكو آيه اى است ، امّا آيه مورد نظر نيست .
بعضى ديگر گفتند آيه :
والّذين اذا فعلوا فاحشة او ظلموا انفسهم ذكرو اللّه فاستغفروالذنوبهم ...
تقواپيشگان آنهايند كه هر گاه كار ناشايستى از ايشان سر زند يا ظلمى به خويش كنند، خدا را به ياد آورند و از گناه خود استغفار نمايند...
حضرت فرمود: نيكو آيه اى است ، اما آيه مورد نظر نيست . آيا آيه ديگرى نمى دانيد كه به نظر شما اميدوار كننده ترين آيات قرآن باشد؟
اصحاب عرض كردند: نه اميرالمؤ منين ، به خدا سوگند چيزى در نزد ما نيست كه بخوانيم .
امام فرمود: از حبيبم رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم شنيدم كه فرمود: اميدوار كننده ترين آيه در قرآن اين آيه شريفه است :
و اقم الصّلواة طرفى النّهار و زلفا من اللّيل ...
و بپاى دار نماز را هر دو سر روز و پاره هايى از شب ...
سپس پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: ((يا على ، به خدايى كه مرا بشير و نذير قرار داد و مبعوث به رسالت گردانيد، اگر يكى از شما به وضو قيام كند، گناهان و معاصى او از اعضاى بدنش فرو مى ريزد تا وقتى كه با صورت و قلب خود متوجّه قبله شود، از قبله و نمازش بر نگردد مگر آنكه جميع گناهان او بريزد و هيچ گناهى بر صحيفه عملش باقى نماند همچون روزى كه از مادر متولد شده باشد و هرگاه ما بين دو نماز گناهى از او صادر شده باشد با خواندن نماز آمرزيده شود و از گناهان پاك گردد.))
آنگاه پيامبر نمازهاى پنجگانه را كه موجب آمرزش هستند، شماره كرد و فرمود: ((يا على ، بدان كه منزلت نمازهاى پنجگانه براى امّت من مانند نهرى است كه بر در خانه يكى از شما باشد. اگر شخصى بدنش چركين باشد و هر روز پنج بار در آن نهر شستشو كند آيا چيزى از آن چركها باقى خواهد ماند؟ سوگند به خدا، نمازهاى پنجگانه براى امّتم چنين است كه تمام گناهانشان را پاك مى كند و تيرگى قلبشان را مى برد.))

سلاممم....من يه مدت نبودم واز داستانها خبر ندارم....اگه داستان تكراري بود به بزرگواري خودتون ببخشيد.

:hamdel:
فرعون پادشاه مصر ادعای خدایی میکرد.

روزی مردی نزد او آمد و در حضور همه خوشه انگوری به او داد و گفت اگر تو خدا هستی پس این خوشه را تبدیل به طلا کن.

فرعون یک روز از او فرصت گرفت.

شب هنگام در این اندیشه بود که چه چاره ای بیندیشد و همچنان عاجز مانده بود که ناگهان کسی درب خوابگاهش را به صدا در آورد.

فرعون پرسید: کیستی؟

ناگهان دید که شیطان وارد شد.

شیطان گفت: خاک بر سر خدایی که نمیداند پشت در کیست.

سپس وردی بر خوشه انگور خواند و خوشه انگور طلا شد.

بعد خطاب به فرعون گفت: من با این همه توانایی لیاقت بندگی خدا را نداشتم آنوقت تو با این همه حقارت ادعای خدایی می کنی؟

پس شیطان عازم رفتن شد که فرعون گفت: چرا انسان را سجده نکردی تا از درگاه خدا رانده شدی؟

شیطان پاسخ داد: زیرا میدانستم که از نسل او همانند تو به وجود می آید!

بسم الله الرحمن الرحیم

داستان استجابت دعا

مردی خواب عجیبی دید. دید که پیش فرشته هاست و به کارهای آنها نگاه می کند.
هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند
و تند تند نامه هایی را که توسط پیک ها از زمین می رسند
باز می کنند و آنها را داخل جعبه می گذارند. مرد از فرشته ای پرسید:
شما چکار می کنید؟ فرشته در حالی که داشت نامه ای را باز می کرد
گفت: اینجا بخش دریافت است و ما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می گیریم.
مرد کمی جلوتر رفت. باز تعدادی از فرشتگـــان را دید که کاغذهـایی را داخل پاکت
می گذارند و آن ها را توسط پیک هایی به زمین می فرستند.
مرد پرسید:
شماها چکار می کنید؟ یکی از فرشتگان با عجله گفت:
اینجا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت های خداوند را برای بندگان به زمین می فرستیم.
مرد کمی جلوتر رفت و یک فرشته را دید که بیکار نشسته است.
با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بیکارید؟
فرشته جواب داد: اینجا بخش تصدیق جواب است.
مردمی که دعاهایشان مستجاب شده
باید جواب بفرستند ولی فقط عده بسیار کمی جواب می دهند.
مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می توانند جواب بفرستند؟
فرشته پاسخ داد: بسیار ساده، فقط کافیست بگویند: خدایا شکر. . .

[="blue"]نمی دانم ماجرای شیعه تنوری را شنیده اید یا نه؟ ماجرا این است که در زمان امام ششم - صادق آل محمد (ع) - یکی از یاران خراسانی به نام سهل خراسانی خدمت ایشان می رسند و حین گفتگو مکرر از ایشان سوال می کنند که:
[="red"] -" آقا چرا قیام نمی فرمایید؟!! چرا تشکیل حکومت اسلامی نمی دهید؟!"[/]
حضرت (ع) سعی می کنند که با سکوت و لبخند از کنار این موضوع بگذرند. تا اینکه شیعه خراسانی اصرار می ورزد که : [="#ff0000"]"آقا چرا ... ما که هستیم! ..." [/]و کم کم اعتراضش تندتر می شود که : [="#ff0000"]"با این که حق خلافت و رهبری از آن شماست، و با این که ــ فقط در خراسان ــ صد هزار شیعه ی طرفدار و شمشیر زن دارید، چرا نشسته اید و قیام نمی کنید؟"[/]
در این گیر و دار، امام صادق (ع) از کنیزشان می خواهد که تنور را روشن کنند و بعد بی مقدمه به این عزیز هموطن! می فرمایند که: [="darkgreen"]" برو و داخل تنور بنشین! "[/]
سهل می ترسد و می گوید:[="red"] "آقای من! مرا به آتش عذاب مکن.. از من بگذر که خدای از تو بگذرد."[/]
امام دیگر چیزی نگفتند تا اینکه در همین شرایط، هارون مکی که مومنی وارسته و از یاران امام بود وارد شد. امام به او فرمود: " [="darkgreen"]کفش هایت را کناری بگذار و وارد تنور آتش شو و در آن بنشین! "[/]
او بی درنگ داخل تنور داغ شد و در آن نشست. امام پس از مدتی که با آن خراسانی صحبت می فرمود و از اوضاع و احوال خراسان جوری سخن می گفت که گویا از خود سهل هم بیشتر و بهتر بر مسایل خراسان واقف است، به وی فرمود: [="darkgreen"]"برخیز و داخل تنور را نگاه کن! "[/]
سهل برخاست، به تنور نگاه کرد و دید که هارون مکی با آرامش تمام در میان آتش نشسته است.
آن گاه امام فرمود:[="darkgreen"] در خراسان چند نفر (شیعه) مثل این مرد دارید؟ [/]
سهل عرض کرد: [="red"]سوگند به خدا، حتی یک نفر هم این طور نداریم.[/]
فرمود: انا لا نخرج فی زمان لا نجد فیه خمسه معاضدین لنا نحن اعلم بالوقت.
یعنی: ما تا وقتی پنج نفر همراه ـ واقعی ـ نداشته باشیم قیام نمی کنیم... ما به زمان انجام تکلیف آگاه تریم!

این حکایت را مکرر شنیده ام و شنیده اید! اصلا دوست نداشتم که مثل سهل باشم، همیشه آرزو کرده ام هارون مکی باشم!

یاد دوران نوجوانیمان به خیر! آن وقتها که در مدرسه مهدی(عج)، برای ظهور امام زمان (عج) اشک می ریختیم! فکرش را هم نمی کردیم که شیعه غیر تنوری شویم! ای روزگار ...!

[="red"]بعد التحریر:[/]

1- حکایت شیعه تنوری را به نقل از مناقب ابن شهر آشوب جلد4 صفحه ی 237 و بحارالانوار جلد 47 صفحه ی 123 حدیث 172

2- من آیا زنده ام وقت ظهورت؟ ... چقدر دلم برای ظهور تنگ است! اللهم عجل لولیک الفرج! ... خودت دعا بکن ای نازنین که بر گردی، دعای این همه شب‌زنده‌دار کافی نیست!

[="darkgreen"]اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا![/]

بعد الانتشار:

اگر حضرت بگوید توی خواننده با همه سواد و تخصص و تجربیاتت برو جاروکش باش، چه می کنی؟[/]
[="purple"]منبع:وب قصه راستکی[/]

[=Garamond]او حتی درنگ هم نکرد تا دمپایی هایش را به پا کند
[=Garamond]بعد از مدت کوتاهی، گدا اظهار ناراحتی کرد و گفت: من کاسه گداییم را در چادر تو جا گذاشته ام. من بدون کاسه گدایی چه کنم؟
[=Garamond]لطفاً کمی صبر کن تا من بروم و آن را بیاورم
[=Garamond]صوفی خندید و گفت: دوست من، گل میخ های طلای چادر من در زمین فرو رفته اند، نه در دل من، اما کاسه گدایی تو هنوز تو را تعقیب میکند.

[=Garamond]

[=Georgia]با سلام و احترام خدمت شما
[=Georgia]اول از همه ممنون بابت توجه و دقت و ریز بینی شما جناب آشنای قریب بزرگوار .:Kaf:
[=Georgia] فکر میکنم پاسخ سوالتون به این صورت هست که 60 هزار دلار پولی بوده که از فروش عروسکهای بافتنی ای که زن طی مدت زندگی مشترک با همسرش میبافته به دست اومده . البته داستان علاوه بر اینکه نکته ی آموزنده ی کوچکی رو نشون داده کمی جنبه ی طنز هم داره !
[=Georgia]چون شوهر این خانم با دیدن فقط 2 عروسک خوشحال میشه و فکر میکنه که همسرش در طول زندگی مشترکشون تنها دوبار عصبانی شده در صورتی که مبلغی که از فروش عروسکها جمع آوری شده بوده ، حاکی از برداشتی متناقض از متن این داستان است ... :Labkhand:

[="blue"]شبی از شبهای ماه رمضان، مرحوم حاجی سید مرتضی کشمیری به افطار، میهمان کسی بود. پس از مراجعت به مدرسه، متوجه می شود که کلید در را با خود نیاورده است .
نزدیک بودن طلوع فجر و کمی وقت و بسته بودن در اطاق، او را به فکر فرو می برد، اما ناگهان به یکی از همراهان خود می فرماید: معروف است که نام مادر حضرت موسی، کلید قفلهای در بسته است، پس چگونه نام نامی حضرت فاطمه زهرا(س) چنین اثری نکند؟
آنگاه دست روی قفل بسته گذاشت و نام مبارک حضرت فاطمه سلام الله علیها را بر زبان راند که ناگهان قفل در گشوده شد
[="magenta"]قفل هر باب گشایی به مراد[/]

گردی از فیض قرائت استاد
این اسم مادر موسی است که هر قفل بسته به خواندن آن گشوده می گردد. قفل ، هر مشکل است . یکی از اساتیدم قدس سره برایم نقل کرده است که جناب آقا سید احمد کربلایی ، وقتی کلید حجره اش را گم کرده بود، و درب حجره مقفل بود، مرحوم سید گفت : مگر جدّه ام فاطمه زهرا علیهاالسلام از مادر موسی کمتر است ، نام او را به زبان آورد و گفت : یا فاطمه ، و قفل را کشید و باز شد.(۱)
پی نوشت:
۱- هزار و یک کلمه ، ج ۳، ص ۴۰۴٫
منابع مقاله:
داستانهای حکیمانه در آثار استاد حسن زاده آملی ، هیئت تحریریه انتشارات نبوغ؛[/]

بسم الله الرحمن الرحیم

امثال تو نیازی به طناب ندارند!

شبی شیطان را در خواب دیدم که بندها و طناب های متعددی در دست داشت. از شیطان پرسیدم: "این بندها برای چیست؟" پاسخ داد: "اینها را به گردن مردم می اندازم و آنها را به سوی خویش می کشم و به دام می افکنم. دیروز، یکی از طناب ها را به گردن شیخ انصاری انداختم و او را از اتاقش تا اواسط کوچه ای که منزل شیخ در آن است، کشیدم، ولی افسوس که بر خلاف زحمات زیادم، شیخ از قید رها شد و بازگشت

یکی از شاگردان شیخ انصاری می گوید: «در دورانی که در نجف اشرف نزد شیخ انصاری به تحصیل مشغول بودم، شبی شیطان را در خواب دیدم که بندها و طناب های متعددی در دست داشت. از شیطان پرسیدم: "این بندها برای چیست؟" پاسخ داد: "اینها را به گردن مردم می اندازم و آنها را به سوی خویش می کشم و به دام می افکنم. دیروز، یکی از طناب ها را به گردن شیخ انصاری انداختم و او را از اتاقش تا اواسط کوچه ای که منزل شیخ در آن است، کشیدم، ولی افسوس که بر خلاف زحمات زیادم، شیخ از قید رها شد و بازگشت".


هنگامی که شیطان این ماجرا را نقل کرد، از او پرسیدم: "اکنون که طناب ها را در دست داری، طناب مرا نشان بده". شیطان لبخندی زد و گفت: "امثال تو نیازی به طناب ندارد و خودشان به دنبال من می دوند!"

هنگامی که از خواب بیدار شدم، در تعبیر آن به فکر فرو رفتم. عاقبت تصمیم گرفتم مطلب را برای شیخ بیان کنم. شیخ گفت: "شیطان راست گفته است، زیرا آن ملعون دیروز می خواست مرا فریب دهد که به لطف خدا از دام او گریختم.

پی نوشت ها:
1- زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ص 88.

بسم الله الرحمن الرحیم
عادت خوب

اون روز مثل روزهاي ديگه صبح زود با بابام از خونه اومديم بيرون تا برم سر كلاس و مدرسه؛ اونم كجا؟ نزدیکیهای شهرری!!
محل کار بابام توي خیابان شهید بهشتی بود و من هم با ماشین ايشون تا مترو می‌رفتم و از اونجا به بعد، با مترو تا ایستگاه علی آباد. مسیری تکراری، طولانی و شلوغ...
...از بابام خداحافظی کردم، کیفم را برداشتم و از ماشین پیاده شدم. وارد مترو شدم و پله‌ها رو به آرامی رفتم پايين، در حالی که با خودم فکر می‌کردم، که ای خدا باز چه گناهی کردم که باید وایسم، یا پسری را ببینم که تازه از خواب بیدار شده و یادش رفته موهاش رو شونه کنه و اسمش رو مدل فَشِنِی! گذاشته، یا خانمی که شاید منشی دفتر باشه، با آرایشی غلیظ و شلواری که آب رفته (احتمالاً جنسش خراب بوده!!) و مانتویی که حتماً مال خواهر کوچیکش بوده و اشتباهی پوشیده و روسریی که فکر کنم از سر عروسک بچگی‌هاش برداشته و به زور روی سرش بسته... آخ خدا دارم دیوانه می‌شوم، یعنی باید بازم وایسم و از این چیزها ببینم، یا از اول تا آخر مترو سرم رو آنقدر پایین بگیرم تا بتونم چششم را درویش کنم، که آخرش وقتی می‌خوام پیاده بشم، باید چهار، پنج ساعتی با گردنم ور برم، تا دردش آروم بگیره...
توی همین فکرها بودم که قطار رسید و من سوار شدم. چون صبح زود بود دو سه تا جا برای نشستن پیدا می‌شد، رفتم بین دو تا آقا نشستم، داشتم مسافرها را برانداز می‌کردم ...، مسافر سمت راستم که ظاهر آراسته‌ای داشت و فکر کنم مدیر جایی باشه، کیفش رو گذاشته بود روی پاهاش و داشت برگه‌ای رو مطالعه می‌کرد، مسافر سمت چپم هم ... اوه اوه اوه ... تا برگشتم نگاهش کنم بوی گندی پیچید توی سرم، انگار چند ساله بدنش رنگ آب به خودش ندیده، کله‌اش را چسبانده بود به پنجره و تخت خوابیده بود؛ مطمئنم که وقتی سرش را از روی پنجره برداره شیشه، ماتِ مات میشه!
برای فرار از بوی بدش، دیگه تکیه ندادم و به جلو خم شدم، یاد افکار توی راه افتادم ...، با خودم ‌گفتم چیکار بکنم، توی همین حین بود که ... «دینگ دینگ، ایستگاه شهید مفتح»، درها باز شد، پنج، شش نفر سوار شدند، درها بسته شد و قطار شروع به حرکت کرد؛‌ خوب چیکار بکنم که دوباره هم حوصله‌ام سر نره و هم کمتر گناه کنم (1) ؟ که یادم افتاد دیروز مهدی (یکی از دوستام) یک کتاب به من داد، فکر کنم توی کیفم باشه!، زیپ کیف را باز کردم... بله اینجاست!، یادمه وقتی مهدی می‌خواست این کتاب رو بهم بده، خیلی ازش تعریف کرد، با خودم گفتم، چطوره بخونمش؟ ولی!!؟ میگن کتاب خواندن توی خودرویِ در حال حرکت برای چشم ضرر داره؟! یعنی نخوانم ...؟! راستی چرا می‌گن برای چشم ضرر داره؟! یادمه یه جایی خونده بودم چون نور کم و زیاد میشه و خودرو تکان می‌خوره، نباید داخل خودرو کتاب خوند، ولی اینجا که نور ثابته و قطار تکان نمی‌خوره!!. ... پس می‌خوانم، داشتم کتاب را ورق می‌زدم که قطار ایستاد! ... ایستگاه هفت تیر، درها باز شد و چند نفری سوار شدند، قطار داره از ایستگاه خارج می‌شه که من شروع می‌کنم به خواندن کتاب؛ صفحه اول، دوم، سوم، چهارم که آرام تکیه می‌دهم، آنقدر غرق کتاب خواندن بودم، که متوجه اون بوی بد نشدم.
... صفحه دوازدهم، سیزدهم، چهاردهم اصلاً انگار وقت نمی‌گذره، یک لحظه از صدای بلندگوی قطار به خودم آمدم «دینگ دینگ، ایستگاه علی آباد» اِ ... نکنه دوباره کامپیوتر قطار مثل اون اوایل، خراب شده، به بیرون نگاه می‌کنم و به دنبال تابلوی ایستگاه می‌گردم، آره علی آباد! ولی چقدر سریع رسید!؟. کیفم را برداشتم و به سرعت از واگن پیاده شدم.
هنوز توی فکر بودم که چرا اینقدر زود گذشت؟! چرا اینقدر زود رسید؟! راستی امروز اصلاً از اون قیافه‌ها ندیدم! خب شاید همه بچه مثبت شدن!
..... همچنان انگشتم بین صفحات چهارده و پانزده کتاب مانده بود، آره تازه فهمیدم چرا اینقدر سریع رسیدم.
..... حالا چند وقتيه، مسيرم، جديد و نزديك شده و زودتر به مقصد مي‌رسم، چون، چند تا كتاب كوچيك هميشه توي كيفمِ و خوندن کتاب، برام یه عادت شده، یه عادت خوب...

1- بنابر نظر علمای اسلام، نگاه کردن مرد به مو، بدن و زینتهای زن نامحرم بجز گردی صورت و دستها حرام است.

استاد خشک و مقرراتی ما خود مزیدی شده بر دشواری "صدرا".

بالاخره کلاس رو به پایان بود که یکی از بچه ها خیلی آرام گفت: استاد آخره سالی دیگه بسه!

استاد هم دستی به سر تهی از موی خود کشید! و عینکش را از روی چشمانش برداشت و همین طور که آن را می گذاشت روی میز خودش هم برای اولین بار روی صندلی جا گرفت.

استاد ۵۰ ساله‌مان با آن كت قهوه‌اي سوخته‌اي كه به تن داشت، گفت: حالا که تونستید من رو از درس دادن بندازید بذارید خاطره ای رو براتون تعریف کنم.

"من حدودا ۲۱ یا ۲ سالم بود، مشهد زندگی می کردیم، پدر و مادرم کشاورز بودند با دست های چروک خورده و آفتاب سوخته، دست هایی که هر وقت اون ها رو می دیدم دلم می خواست ببوسمشان، بویشان کنم، کاری که هیچ وقت اجازه آن را به خود ندادم با پدرم بکنم اما دستان مادرم را همیشه خیلی آرام مثل "ماش پلو"که شب عید به شب عید می خوردیم بو می کردم و در آخر بر لبانم می گذاشتم.

استادمان حالا قدری هم با بغض کلماتش را جمله می کند: نمی دونم بچه ها شما هم به این پی بردید که هر پدر و مادری بوی خاص خودشان را دارند یا نه؟ ولی من بوی مادرم را همیشه زمانی که نبود و دلتنگش می شدم از چادر کهنه سفیدی که گل های قرمز ریز روی آن ها نقش بسته بود حس می کردم، چادر را جلوی دهان و بینی‌ام می گرفتم و چند دقیقه با آن نفس می کشیدم...

اما نسبت به پدرم مثل تمام پدرها هیچ وقت اجازه ابراز احساسات پیدا نکردم جز یک بار، آن هم نه به صورت مستقیم.

نزدیکی های عید بود، من تازه معلم شده بودم و اولین حقوقم را هم گرفته بودم، صبح بود، رفتم آب انبار تا برای شستن ظروف صبحانه آب بیارم.

از پله ها بالا می آمدم که صدای خفیف هق، هق مردانه ای را شنیدم، از هر پله ای که بالا می آمدم صدا را بلندتر می شنیدم...استاد حالا خودش هم گریه می کند...

آن سال همه خواهر و برادرام ازتهران آمدند مشهد، با بچه های قد و نیم قد که هر کدام به راحتی "عمو" و "دایی" نثارم می کردند.

بابا به هرکدام از بچه ها و نوه ها ۱۰ تومان عیدی داد، ۱۰ تومان ماند که آن را هم به عنوان عیدی داد به مامان.

بعد از کلاس آقای مدیر با کروات نویی که به خودش آویزان کرده بود گفت که کارم دارد و باید بروم اتاقش، رفتم، بسته ای از کشوی میز خاکستری رنگ زوار درفته گوشه اتاقش درآورد و داد به من.

گفتم: این چیه؟

"باز کن می فهمی"

باز کردم، ۹۰۰ تومان پول نقد بود! این برای چیه؟

"از مرکز اومده؛ در این چند ماه که اینجا بودی بچه ها رشد خوبی داشتند برای همین من از مرکز خواستم تشویقت کنند."

راستش نمی دونستم که این چه معنی می تونه داشته باشه، فقط در اون موقع ناخودآگاه به آقای مدیر گفتم این باید ۱۰۰۰تومان باشه نه ۹۰۰ تومان!

مدیر گفت از کجا می دونی؟ کسی بهت گفته؟ گفتم: نه، فقط حدس می زنم، همین.

راستش مدیر نمی دونست بخنده یا از این پررویی من عصبانی بشه اما در هر صورت گفت از مرکز استعلام می‌گیرد و خبرش را به من می دهد.

روز بعد تا رفتم اتاق معلمان تا آماده بشم برای کلاس، آقای مدیر خودش را به من رساند و گفت: من دیروز به محض رفتنت استعلام کردم، درست گفتی، هزار تومان بوده نه نهصد تومان، اون کسی که بسته رو آورده صد تومانش را کِش رفته بود که خودم رفتم ازش گرفتم اما برای دادنش یه شرط دارم...

"چه شرطی؟"

بگو ببینم از کجا می دونستی؟ نگو حدس زدم که خنده دار است.

استاد کمی به برق چشمان بچه ها که مشتاقانه می خواستند جواب این سوال آقای مدیر را بشنوند، نگاه کرد و دسته طلایی عینکش را گرفت و آن را پشت گوشش جا داد و گفت: "به آقای مدیر گفتم هیچ شنیدی که خدا ۱۰ برابر عمل نیکوکاران به آن ها پاداش می دهد؟

آن زن وارد حرم شد و هنوز چشمش به گنبد طلایی حرم نخورده بود اشکش جاری شد

انگار دلی پر ز خون داشت.بد جوری دلش گرفته بود
ایستاد کنار در ورودی و با گوشه چادرش دانه اشکی که بر روی گونه اش سر خورده بود را پاک کرد و با ادب مقابل گنبد ایستاد

به نام خدا
سلام علیکم

ازم میپرسه تو بهتری یا سگ؟
میگم سگ!
میگه چرا؟
میگم چون اون نافرمانی خدا نمیکنه! بعله!

[="DarkGreen"]به مادرت خدمت کن![/]
[="blue"]زکريا بن ابراهيم، ابتدا مسيحي بود و در فضاي مسيحيت متعصب کوفه مسلمان شد. او پس از مسلماني به مکه آمد و به محضر امام صادق علیه السلام شرفياب شد و عرضه داشت: «خانواده ام همه مسيحي هستند و تنها مسلمان آن خانواده منم. پدر و مادرم جز من کسي را ندارند. مادرم نابينا شده و من به ناچار با آنها زندگي مي کنم. آنها دوست دارند با آنها هم غذا شوم و از ظرف آنان آب بخورم. چه کنم؟!» حضرت فرمودند: «آيا پدر و مادرت گوشت خوک مي خورند و يا با خوک تماسي دارند؟» زکريا عرضه داشت: «نه»، حضرت فرمود:
از آن خانه بيرون مرو! از پدر و مادرت جدا مشو! [="red"]به مادرت خدمت کن![/] کارهايش را انجام بده! او را به حمام و دستشويي ببر! لباس¬هايش را عوض کن! و لقمه به دهانش بگذار!
زکريا مي گويد: وقتي به کوفه بازگشتم، تمام دستورات امام صادق علیه السلام را نسبت به مادرم عمل کردم. روزي مادرم به من گفت: «زکريا، حقيقت را به من بگو! آيا مسلمان شده اي؟» گفتم: «آري و اين همه محبت و خدمت به دستور امام و پيشوايم، فرزند پيامبر خدا، امام صادق علیه السلام است». مادرم گفت: «به يقين او خود پيامبر است». گفتم: «نه، او زاده پيامبر و امام ششم است». گفت: «نه، اين کارهايي که در حق من انجام مي دهي، دستور پيامبران خداست، در هر صورت من در عين کوري مي فهمم که دين تو از دين من بهتر است. اينک مرا به دين خودت راهنمايي کن!»
آيين اسلام را به مادرم آموختم و او را به مسلماني مشرّف ساختم. او نماز ظهرش را با من خواند. به هنگام مغرب به من گفت: «باز نماز بخوان تا با تو بخوانم؛ زيرا از نماز ظهر لذت بردم». مادرم نماز مغرب را با من خواند و پس از نماز از دنيا رفت.
يادم آمد که امام صادق علیه السلام فرموده بود: «اگر مادرت از دنيا رفت، خودت دفنش کن!» از اين رو شيعيان کوفه را اول صبح خبر کردم، گفتند: «به کشيش مسيحي مراجعه کن!» گفتم:«مادرم مسلمان شده بود». ...آن گاه با کمک شيعيان مراسم غسل و کفن و دفن مادرم را به انجام رساندم. 1

1 . شيخ حرّ عاملي، وسائل الشيعه، ج21، ص491.[/]
منبع

[="Red"] عروسی با دختری کر و کور و شل![/]
[="Blue"]محمد1 پس از كارهاي روزانه كنار نهر جوي آبي خسته و افتاده نشسته بود. از سپيده‌دم آن روز تا دم ظهر يكسره كار كرده بود. به پشت دراز كشيده بود و به ازدواج و آيندة خود مي‌انديشيد. چقدر علاقه داشت همة فرزندانش را خوب تربيت كند و آنها را جهت تحصيل علوم ديني و سربازي و خدمت‌گزاري امام زمان (ارواحنافداه)، به نجف اشرف بفرستد. خودش كه در اين باره به آرزويش نرسيده بود. در فراز و نشيب زندگي، درس و بحث طلبگي را نيمه‌تمام گذاشته و از نجف به «نيار»2 برگشته بود.

«عجب خيالاتي شدم، با اين فقر و فلاكت چه كسي عقلش را از دست داده تا به من دختر بدهد؟! خوب درست است كه خدا روزي‌رسان و گشايش‌بخش است، اما من بايد خيلي كار كنم. امسال شكر خدا، وضع زراعت و باغ و دام بد نبود، ولي...».

از فكر و خيال كه فارغ شد، زود از جا برخاست. ترسيد كه وقت نماز دير شده باشد. لب جوي نشست تا آبي به سر و صورت خستة خود بزند كه سيب سرخ و درشتي از دورترها نظرش را جلب كرد: ...عجب سيبي! ...چقدر هم درشت! ...چقدر قشنگ و زيبا!

سيب را كه گرفت، با شگفتي و خوشحالي نگاهش كرد. اول دلش نيامد بخورد. اما مدت‌ها بود كه سيب نخورده بود. يك لحظه هوس شديدي نمود و در يك آن، شروع به خوردن كرد. سيب كه تمام شد، ناگهان فكر عجيبي در ذهنش لانه كرد و شروع به ملامت خود نمود:

«اي واي! اين چه كاري بود كردي محمد؟! اين بود نتيجة چندين سال طلبگي‌ات؟! اي دل غافل!... خدايا ببخش!... خدا مي‌بخشد، ولي صاحب سيب چطور؟ امان از حق‌الناس!»

بي‌درنگ وضويي ساخت و روي نياز به سوي كردگار بي‌نياز آورد. پس از عروجي ربّاني در سجده‌اي روحاني با تمام وجود از پروردگار هستي مدد طلبيد و بلافاصله داسش را برداشت و در امتداد جوي آب به سمت بالادشت به راه افتاد. ظهر كه شده بود، همه به ده برگشته بودند و سكوت وهم‌انگيزي همة دشت را دربرگرفته بود. گاه اين سكوت وهم‌انگيز را صداي ملايم شرشر آب جوي مي‌شكست.

چند فرسنگي كه راه رفت، به باغي رسيد. درختان بزرگ و كهن بيد، اطراف باغ را گرفته بودند. كمي آن طرف‌تر، درختان بلند و پر برگ تبريزي قد برافراشته بودند و در ميان آنها درختان سيب با انبوهي از سيب‌هاي سبز و سرخ و زرد خودنمايي مي‌كردند. صداي جيك‌جيك گنجشكان و نغمة ديگر پرندگان، صفاي ديگري به باغ داده بود. باغ از عطر يونجه و بوي دل‌انگيز گل‌ها و علف‌هاي وحشي سرشار بود. اين همه، محمد را در خود فرو برد، اما پس از لختي‌ درنگ به خود آمد و فرياد زد: كسي اين‌جا نيست؟... صاحب باغ كجاست؟

كمي دورتر، در زير درختان تبريزي، كلبة ساده و زيبايي ديده مي‌شد. محمد چندين بار ديگر كه صدا زد، پيرمردي از داخل كلبه بيرون آمد و جواب داد: «بفرماييد برادر! تعارف نكنيد! بفرماييد سيب ميل كنيد!»

و آن‌گاه خوش‌آمدگويان به طرف محمد آمد. محمد در حالي كه از خجالت و شرم سر به زير انداخته بود، سلام كرد و گفت:

ـ اين باغ مال شماست پدر جان؟!

ـ اين حرف‌ها چيه؟ بفرماييد ميل كنيد... مال بندگان خداست... مال خودتان!

ـ ممنون پدر!... عرضي داشتم.

پيرمرد در حالي كه لبخند مي‌زد، با تعجب گفت:

ـ امر بفرماييد برادر! من در خدمتم.

ـ اگرچه شما بزرگوارتر و مهربان‌تر از اين حرف‌ها هستيد، اما براي اطمينان‌خاطر خدمتتان عرض مي‌كنم، اين بندة گناهكار خدا اهل ده پايين هستم. مي‌شناسيد، «نيار»؟

ـ بله، بله...

ـ كنار جوي نشسته بودم كه سيبي آمد. گرفتم و خوردم. ولي متوجه شدم كه بي‌اجازه، آن سيب را خورده‌ام. به احتمال قوي آن سيب از درختان شما بوده است، مي‌خواستم آن سيب را بر ما حلال كنيد پدر جان!

پيرمرد تعجب‌كنان خنديد و آخر سر گفت:

ـ كه اين طور... سيبي افتاده تو آب و آمده و شما آن را خورده‌ايد؟!

و يك لحظه قيافه‌اش را تغيير داد و با درشتي گفت:

ـ نه،... امكان ندارد... اگر مي‌آمدي همة اين باغ را با خاك يكسان مي‌كردي، چيزي نمي‌گفتم... اما من هم مثل خودت به اين‌جور چيزها خيلي حساسم!... كسي بدون اجازه مال مرا بخورد، تا قيام قيامت حلالش نمي‌كنم... عرضم را توانستم خدمتتان برسانم حضرت آقا؟!... بفرماييد!!

چهرة محمد به زردي گراييد و چنان ترس و لرزي وجودش را فراگرفت كه انگار بيدي در تهاجم باد به رعشه افتاده است. به التماس افتاد و هرچه درهم و ديناري در جيب داشت، بيرون آورد و با گريه و زاري گفت:

ـ تو را به خدا پدر جان، اين دينارها را بگير و مرا حلال كن! تو را به خدا من تحمل عذاب خدا را ندارم!... مرا حلال كن پدر جان!

و بعد گريه‌اش امان نداد. مدتي كه گريست، پيرمرد دستش را گرفت، آرامَش كرد و گفت:

ـ حالا كه اين‌قدر از عذاب الهي مي‌ترسي، به يك شرط تو را مي‌بخشم!

ـ چه شرطي پدر جان؟ به خدا هر شرطي باشد، قبول مي‌كنم.

ـ شرط من خيلي سخت است. درست گوش‌هايت را باز كن و بشنو و با دقت فكر كن ببين اين شرط سخت‌تر است يا عذاب خدا...

ـ مسلّم عذاب خدا سخت‌تر است، شرط تو را به هر سختي هم كه باشد، قبول مي‌كنم.

ـ ...و اما شرط من: دختري دارم كور و شل و كر، بايد او را به همسري قبول كني!!

به راستي كه شرط سختي بود. محمد مدتي در فكر فرو رفت و يادش افتاد كه چقدر آرزوي ازدواج كرده بود و به چه دختران زيبارويي انديشيده بود. ...و اينك تمام آرزوهايش بر باد رفته بود. آهي سوزان از نهادش برخاست و گفت:

ـ قبول مي‌كنم.

ـ البته خيالت هم راحت باشد كه همراه دخترم ثروت خوبي هم برايت مي‌دهم... ولي چه كار كنم دخترم سال‌هاي سال از وقت ازدواجش گذشته و كسي نيست بيايد سراغش... بيچاره پير شده... چه كارش كنم جوان؟!... حالا بايد تا آخر عمرم براي خدا سجدة شكر كنم كه مثل تويي را براي دخترم رساند. و بعد قهقهه‌اي كرد و به طرف كلبه به راه افتاد.

نگاه تأسف‌بار محمد براي لحظات مديدي دنبال پيرمرد خشكيد. چاره‌اي نداشت.

مراسم عقد و عروسي فاصله چنداني با هم نداشتند. خطبة عقد همان روزهاي اول خوانده شده بود و تا شب عروسي برسد، محمد بارها از خدا طلب مرگ كرده بود. اما مرگ و ميري در كار نبود... بايد مي‌ماند و مزه مال مردم‌خوري را مي‌چشيد!

عروس را كه آوردند، دل او مثل سير و سركه مي‌جوشيد. اضطراب تلخي به دلش چنگ مي‌انداخت و نفس را در سينه‌اش حبس و فكرش را در دريايي پرتلاطم غرق مي‌ساخت:

ـ خدايا چه كاري بود من كردم؟ اين چه بلايي بود به سرم آمد؟! اي كاش به سوي اين باغ نيامده بودم! بهتر نبود مي‌گريختم! ...نه، نه! بايد بمانم!

در اين فكرها بود كه ناگاه محمد را صدا زدند:

ـ عروس خانم منتظر شماست!

پاهايش به لرزه افتاد. عرق سرد و سنگيني همة بدنش را پوشانده بود. تا به اتاق برسد، هزار بار مرد و زنده شد. چنان در اضطراب و اندوه بود كه متوجه همراهان عروس هم نشد.

در را كه باز كرد، صداي نازنين دختري را شنيد كه به او سلام گفت. صداي دختر هيچ شباهتي به صداي لال‌ها و كورها و شل‌ها نداشت.

ـ نه، نه، تو كه لال بودي دختر؟!

دختر لبخندي زد و نقاب از چهره كنار زد:

ـ ببين! لال نيستم! كر هم نيستم! شل هم نيستم!

بلند شد و چند قدمي راه رفت، تا خيال محمد از همه چيز راحت باشد. محمد كه مدهوش و مسحور زيبايي دختر شده بود، بي‌مهابا فرياد كشيد:

ـ تو زن من نيستي!... زن من كجاست؟!... زن من...

و فرياد زنان از خانه بيرون آمد. زنان و مرداني كه خسته و كوفته از كار روزانه آنك در خانه‌هاي اطراف خود را به بستر آرامش انداخته بودند، با صداي محمد جملگي از جا جستند و خانة تازه‌داماد را در ميان گرفتند.

ـ اين زن من نيست... زن من كجاست؟! چرا مرا دست انداخته‌ايد؟!

چند مرد تنومند، بازوان پرقدرت محمد را گرفتند و او را ساكت كردند. پدرزن محمد كه ميهمان خانة هم‌جوار بود، جمع را شكافت و جلو آمد. لبخندزنان صورت محمد را بوسيد و طوري كه همه بشنوند، بلند گفت:

ـ بله آقا محمد! عاقبت پارسايي و پرهيزكاري همين است... آن دختر زيبارو زن توست. هيچ شكي هم نكن! اگر گفتم كور است، مرادم آن بود كه هرگز به نامحرم نگاه نكرده است و اگر گفتم شل است، يعني با دست و پايش گناه نكرده است و اگر گفتم كر است، چون غيبت كسي را نشنيده است... .

ـ چه مي‌گويي پدر جان؟!... خوابم يا بيدار؟!...

ـ آري محمد، دختر من در نهايت عفت بود و من او را لايق چون تو مردي ديدم... .

هلهله و شادي به ناگاه از همه برخاست و در سكوت شب تا دورترها رفت. محمد در حالي كه عرق شرم را از پيشاني‌اش پاك مي‌كرد، دوباره روانة حجرة زفاف شد و از اين‌كه صاحب چنين زن و صاحب چنين فاميلي شده است، بي‌نهايت شكر و سپاس فرستاد.

...و اينك صداي پاي كودكي از آن خانه شنيده مي‌شد؛ صداي پاي بهار. آري، از چنان مادر و چنين پدري، پسري چون احمد مقدس اردبيلي به ارمغان مي‌آيد كه از مفاخر بزرگ شیعه و عرفای به نامی هستند که توصيفش محتاج كتاب ديگري است. 3

-------------

[="Red"]پی نوشت ها:[/]

1. پدر مرحوم مقدس اردبيلي.
2. «نيار» نام روستايي در سه كيلومتري اردبيل است كه اكنون به اردبيل متصل شده است. اين روستا ولادتگاه مقدس اردبيلي بوده است.
3. ر.ك: قنبري، حيدرعلي، داستان‌هاي شگفت‌انگيز از تربيت فرزند، ص46ـ52؛ به نقل از آينة اخلاص، ص18.[/]
منبع

چند روز پیش برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. پس از انتخاب شیرینی، برای توزین و پرداخت مبلغ آن به صندوق مراجعه کردم.
آقای صندوقدار مردی حدودا ۵۰ ساله به نظر می رسید. با موهای جوگندمی، ظاهری آراسته،...
القصه…، هنگام توزین شیرینی ها، اتفاقی افتاد عجیبا غریبا!
اتفاقی که سالهاست شاهدش نبودم. حداقل در شهر گناهان کبیره (تهران) مدتها بود که چنین چیزی را ندیده بودم.
آقای شیرینی فروش جعبه را روی ترازوی دیجیتال قرار داد، بعد با استفاده از جدول مقابلش وزن جعبه را از وزن کل کم کرد. یعنی در واقع وزن خالص شیرینی ها را به دست آورد.
سپس وزن خالص را در قیمت شیرینی ضرب کرد و خطاب به من گفت: «۲۸۰۰ تومان قیمت شیرینی به اضافه ۵۰تومان پول جعبه می شود به عبارت ۲۸۵۰ تومان» نمی دانم مطلع هستید یا خیر! ولی سایر شیرینی فروشیهای شهرمان، جعبه را هم به قیمت شیرینی به خلق الله می فروشند. و اصلا راستش را اگر بخواهید بیشترشان معتقدند که بیش از نیمی از سودشان از این راه است.
اما فروشنده مذکورچنین کاری نکرد. شیرینی را به قیمت شیرینی فروخت و جعبه را به قیمت جعبه. کاری که شاید در ذهن شمای خواننده عادی باشد ولی در این صنف و در این شهر به غایت نامعمول و نامعقول!
رودربایستی را کنار گذاشتم و از فروشنده پرسیدم: «چرا این کار را کردید؟!!»
ابتدا لبخند زد و بعد که اصرار مرا دید، اشاره کرد که گوشم را نزدیک کنم. سرش را جلو آورد و با لحن دلنشینی گفت: «اعوذبالله من الشیطان الرجیم. ویل للمطففین…» و بعد اضافه کرد:
«وای بر کم فروشان! داد از کم فروشی! امان از کم فروشی!»
پرسیدم: «یعنی هیچ وقت وسوسه نمی شوید؟!! هیچ وقت هوس نمی کنید این سود بی زحمت را…»
حرفم را قطع می کند: «چرا! خیلی وقتها هوس می کنم. ولی این را که می بینم…» و اشاره می کند به شیشه میز زیر ترازو.
چشم می دوزم به نوشته زیر شیشه: «امان ز لحظه غفلت که شاهدم هستی!»
چیزی درونم گر می گیرد. ما کجاییم و بندگان مخلص خدا کجا! حالم از خودم بهم می خورد.

راستی ما کم فروشی نمی کنیم؟ کم فروشی کاری، کم فروشی تحصیلی، گاهی حتی کم فروشی عاطفی! کم فروشی مذهبی، کم فروشی در عبادت، کم فروشی انسانی , ...

امان ز لحظه غفلت که شاهدم هستی!

مردي جوان نزد شيوانا آمد و به او گفت كه از همسرش به خاطر شيطنت هايش راضي نيست! و مي خواهد از او جدا شود و همسر ديگري اختيار كند! چرا كه او افسر گارد امپراتور است و بايد همسر و فرزندانش وقار خاصي داشته باشند ، اما همسر جوانش بي پروا و جسور است و در مقابل خانواده هاي افسران ديگر ، سبك رفتار مي كند.

http://mgfree.blogfa.com
[/RIGHT]

روزي شخصي به قصد اهانت به سلمان گفت : محاسن تو بهتر است يا دم سگ ؟
سلمان گفت :‌ اگر به سلامت از پل صراط عبور كنم محاسن من در غير اين صورت دم سگ

مرحوم كفعمى روایت كرده است:
روزى پیامبر خدا صلّى الله علیه و آله به حضرت على علیه السلام فرمود: دیشب چه عملى انجام داده‌اى؟
آن حضرت اظهار داشت: پیش از آن كه بخوابم، هزار ركعت نماز به جا آوردم، حضرت رسول فرمود: چگونه؟!
پاسخ داد: از شما شنیدم كه فرمودى: هر كس هنگام خوابیدن سه مرتبه بگوید: «یَفْعَلُ اللهُ ما یَشاءُ بِقُدْرَتِهِ، وَ یَحْكُمُ ما یُریدُ بِعِزَّتِهِ» ؛ او همانند كسى است كه هزار ركعت نماز خوانده است.
حضرت رسول اکرم فرمود: راست گفتى، چنین است.
منبع:
مستدرك الوسائل، ج 5، ص 49، ح 21.

اولین مسلمان علی (ع) وارد خانه شد. پیامبر (ص) و خدیجه (س) مشغول خواندن نماز بودند. ایستاد و به رکوع و سجود آنها نگاه کرد . پیامبر (ص) آیاتی از قرآن را تلاوت می کرد. چون نماز آنها تمام شد ، علی (ع) از کارشان پرسید : پیامبر (ص) در جواب فرمود : «ما نماز می خوانیم ، برای خدایی که مرا به پیامبری مبعوث کرده است» ؛ و علی (ع) را به اسلام دعوت کرد. او مهلت خواست تا با پدرش مشورت کند. شب تا صبح در فکر بود . صبح نزد رسول خدا (ص) آمد و فرمود : «خداوند مرا آفرید ، در حالی که با پدرم مشورت نکرد. پس دلیلی ندارد که من هم در مورد عبادت او با پدرم مشورت نمایم ». (۲)
علی (ع) نوجوانی ده ساله بود که به دین اسلام ایمان آورد. (۳) اولین کسی بود که با رسول خدا (ص) نماز جماعت خواند.
عفیف کندی می گوید : در زمان جاهلیت برای خریدن لباس و عطر به مکه سفر کردم و با عباس عموی پیامبر (ص) ملاقات کردم . به کعبه نگاه می کردم. ناگهان دیدم جوانی آمد و به آسمان نگاه کرد و رو به کعبه مشغول نماز شد. چند لحظه بعد ، نوجوانی آمد و سمت راست او ایستاد ، و بعد هم بانویی پشت سر آن دو ایستاد. از عباس جویا شدم ، گفت : آن جوان محمد (ص) است و آن نوجوان ، پسر عمویش علی (ع) و آن زن هم خدیجه (س) همسر محمد (ص) است ».
عفیف کندی می گوید : «ای کاش من چهارمین آنها می بودم». (۴)
خود علی (ع) در نهج البلاغه می گوید : «بار خدایا! من نخستین کسی هستم که به حق رسیده و از آن را شنیده و پذیرفته است . هیچ کس بر من نماز پیشی نگرفت ، مگر رسول خدا (ص) .»(۵)
همچنین علی (ع) می فرماید : «قبل از بعثت ، رسول خدا (ص) به حراء می رفت و من او را می دیدم . در آن زمان اسلام در خانه ای نیامد ، مگر به خانه رسول خدا (ص) و خدیجه (س) که من سومین آنها بودم».(۶)
در یکی از سالهای قحطی مکه ، رسول خدا (ص) علی (ع) را که هشت ساله بود ، از ابوطالب گرفت ، تا او را تربیت نماید و زحمتهای ابوطالب را جبران کند و فرمود : «من همان ر ا برگزیدم که خدا او ر ا برای من برگزیده است ».(۷)
رفتار با یتیمان
یک روز علی (ع) به زن فقیری برخورد کرد که چند کودک یتیم داشت که از شدت گرسنگی ، گریه می کردند. آن زن با آنها مشغول بازی بود تا خوابشان ببرد. و آتشی در زیر دیگ روشن کرده بود و در داخل دیگ ، مقداری آب ریخته بود که فکر کنند برای آنها غذا می پزد. حضرت به منزل رفت و ظرف خرما و کیسه ای آرد و قدری روغن و نان و برنج به دوش گرفت و به سوی خانه ی آن زن رفت . قنبر خواهش کرد که آن وسائل را او حمل کند ؛ اما آن حضرت راضی نشد. چون به منزل آن زن رسید ، اجازه خواست و داخل شد . قدری برنج و روغن در داخل دیگ ریخت چون پخته شد ، برای بچه ها حاضر کرد و به آنها خورانید تا سیر شدند. بعد برخاست و با دست و پا میان خانه راه می رفت و «بع بع» می کرد و آن کودکان می خندیدند. سپس از خانه خارج شد. قنبر گفت : «امروز چیز عجیبی مشاهده کردم و شما و دست و پایتان را زمین گذاشته بودید و بع بع می کردید». فرمود : «وقتی که وارد خانه شدم . اطفال را گرسنه و گریان دیدم. خواستم وقت بیرون رفتن آنها را خندان ببینم».(۸)
همبازی
کودکی بر سر ناودان بام خانه رفت و مادرش متوجه نبود. فاصله بام تا زمین بیست متر بود. مادر فریاد می زد که بچه ام می افتد و می میرد. کودک هم به حرف کسی گوش نمی داد. مردم جمع شدند ، نتوانستند کاری بکنند.حضرت علی (ع) از آنجا می گذشت ، چون جریان را دید فرمود : کودکی هم سن او بیاورید و در کنار راه رها کنید. این کار را کردند . آن دو با هم بازی می کردند و مادرش رفت ، او را گرفت و پایین آورد و دست امام علی (ع) را بوسید.(۹)
عطوفت پدرانه
حبیب بن ابی ثابت می گوید : روزی مقداری عسل به عنوان بیت المال آوردند. حضرت علی (ع) فرمود تا یتیمان را حاضر کردند. موقعی که عسل را بین نیازمندان تقسیم کرد ، خودشان به دهان یتیمان عسل می گذاردند. بعضی گفتند : «ای علی ! این عمل برای چیست؟». فرمود : «امام ، پدر یتیمان است ، به دهان آنها عسل می گذارم و به جای پدران از دست رفته ی آنها به آنها عطوفت پدرانه می کنم».(۱۰)
علی و کودکان
روزی زنی مشکی پر از آب به خانه می برد. امام علی (ع) او را دید ، فهمید شوهر ندارد و بی سرپرست است . لذا نزد او رفت و مشکش را به خانه رسانید. روز بعد تصمیم گرفت برای یتیمان او غذایی ببرد. این کار را کرد و وارد خانه ی آن زن شد و به او گفت : «نان می پزی یا از کودکانت نگهداری می کنی؟» زن گفت : «من نان می پزم ، تو از بچه ها نگهداری کن ». امام علی (ع) هم با گوشتی که آورده بود ، کباب درست کرد و با خرما به دهان بچه ها می گذاشت و هر بار می فرمود : «فرزندانم ، علی را حلال کنید ، اگر در کار شما کوتاهی کرده است ». خمیر که حاضر شد ، علی (ع) تنور را روشن ساخت و صورت خود را به آتش نزدیک کرده ، می فرمود : «ای علی ! بچش طعم آتش را ، که این جزای کسی است که از وضع یتیمان بی خبر است». حضرت در آخر به آن زن گفت : «از اینکه در کار تو و کودکانت کوتاهی شده ، شرمنده ام ». (۱۱)
امام (ع) آنقدر به یتیمان محبت می کرد که فردی به نام ابوالطفیل که می دید حضرت علی (ع) به دهان یتیمان عسل می گذارند ، می گفت : «دوست داشتم من هم یتیم بودم تا مورد محبت علی (ع) قرار می گرفتم ». (۱۲)
شیرین زبانی
روزی علی (ع) در منزل نشسته بود و دو کودک خردسال او عباس (ع) و زینب (س) در طرف راست و چپ ایشان نشسته بودند. علی (ع) به عباس (ع) فرمود : «بگو یک». گفت : «یک». فرمود «بگو دو» . گفت : «حیا دارم با زبانی که یک گفتم ، دو بگویم». علی (ع) چشمان عباس را بوسید. بعد زینب (س) گفت : «پدر جان آیا ما را دوست داری ؟». فرمود : «بله ، فرزندان ما پاره های جگر ما هستند ». گفت : «دو محبت در دل مردان با ایمان نمی گنجد. دوستی خدا و دوستی فرزند. ناچار باید گفت : به نسبت به ما مهربانی ، ولی محبت خالص برای خداست». این جمله ی زیبا از زبان زینب خردسال ، برای علی (ع) جالب بود . نسبت به آن دو کودک ابراز محبت کرد و آن دو را تشویق کرد.(۱۳)
کشتی گرفتن علی (ع)
ابوطالب پسران خود و پسران برادرش را جمع می کرد و به آنها دستور می گفت تا با هم کشتی بگیرند ؛ و این رسمی در بین اعراب بود. علی (ع) آستینهایش را بالا می زد و با برادران و پسرعموهای بزرگتر و کوچکتر خود کشتی می گرفت . ابوطالب همواره می گفت : علی (ع) پیروز بود. به همین دلیل علی (ع) را پیروز مند می نامیدند وقتی آن حضرت بزرگتر شد ، یک کشتی گیر قوی شده بود با ستمکاری کشتی می گرفت و آنان را به زمین می زد ؛ و چه بسا کمربند ستمکاری را می گرفت و او را بلند می کرد و به زمین می زد.(۱۴)
مدافع کوچک
قریش به بچه های خود یاد داده بودند که وقتی پیامبر اکرم (ص) از خانه بیرون می آمد ، پشت سر حضرت می دویدند و شعرهایی بر علیه ایشان می خواندند و رسول خدا (ص) را اذیت می کردند. علی (ع) که کودک بود ، به رسول خدا (ص) می گفت : «هر وقت از خانه بیرون می روی ، مرا با خود ببر». پیامبر اکرم (ص) از خانه بیرون می آمد ، تا بچه ها می آمدند به حضرت آزار برسانند ، علی (ع) آنها را دنبال می کرد و گوش و بینی آنها را می کشیدآنها هم نزد پدران خود شکایت می کردند که : «قضمنا علی ؛ علی ما را گاز گرفته » اذیتمان کرده). لذا درکودکی به حضرت لقب «قضم»داده بودند. (۱۵)
پرستاری علی (ع)
فاطمه بنت اسد می گوید : وقتی علی (ع) متولد شد ، پیامبر اکرم (ص) سی سال داشت و علی (ع) را بسیار دوست می داشت . پیامبر اکرم (ص) به من فرموده بود که گهواره علی (ع) را نزدیک رختخواب من بگذار و بیشتر از همه ، سعی در تربیت علی (ع) داشت . او را با خود به حمام می برد و می شست. وقتی گرسنه می شد ، به او شیر می داد. وقت خواب ، گهواره ی او را تکان می داد و در وقت بیداری ، با او بازی می کرد و سخن می گفت . او را بغل می کرد و می فرمود : «این برادر ، جانشین ، یاری کننده ، پشتیبان ، امانتدار و داماد من خواهد بود». پیامبر اکرم (ص) دائما علی (ع) را با خود به کوههای مکه و دره ها و بیابانهای اطراف آن می برد. (۱۶)
پی نوشتها:
۱- همان ، ج ۴۴ ، ص ۱۴۸٫
۲- سیره المصطفی ،ص۱۲۵٫
۳- سیره ابن هشام ، ج ۱ ، ص۲۴۵٫
۴- کامل ابن اثیر ، ج ۲ ، ص۸۷۲٫
۵- نهج البلاغه ، ص۴۰۷٫
۶- نهج البلاغه ، خطبه
۷- مقاتل الطالبین ، ابی الفرج اصفهانی ، ص۲۶٫
۸- منتخب التواریخ ، ص۸۸۶٫
۹- بحارالانوار ، ج۴۰ ، ص۲۶۷٫
۱۰- همان ، ج ۲۷ ، ص۲۴۷٫
۱۱- همان ، ج ۴۱ ، ص۵۲٫
۱۲- همان ، ج۲۹٫
۱۳- کودک ، محمد تقی فلسفی ، ج۲ ، ص۳۴۴٫
۱۴- مناقب ، ج۲ ، ص۳۲۴٫
۱۵- بحارالانوار ، ج ۲۰ ، ص۵۲٫
۱۶- همان ، ج ۳۵ ، ص۹٫
منبع: حکایات کودکی معصومین علیهم السلام

http://shiaha.com/