چرا هيچ يك از قسمت هاي عهد جديد به منظور بحث و استدلال نوشته نشده است؟

پاسخ :
در بيان جواب اين سؤال امور زير قابل تذكر است:
امر اول:
ارزش استدلال و جايگاه آن در آراء و عقايد بشري: انسان فطرتاً تسليم استدلال و برهان است و يك فرد سالم از نظر عقل و فطرت، هرگز زير بار آراء خرافي و موهوم و عاري از هرگونه برهان و استدلال نمي رود و به صورت جاهلانه و كوركورانه چيزي را نمي پذيرد،
مگر اينكه در اثر عواطف و احساسات نفساني و باطني تسليم خيالات و توهماتي شده و بر امور خرافي و غيرمعقول آثاري را بدون هيچ دليل و برهان مترتب گرداند. استدلال و برهان از نظر عقل نيز اساس پذيرش آراء و عقايد و رفتارها و گفتارهاي انسان را در عرصه نظر و عمل تشكيل مي دهد و بدون برهان و دليل، پذيرش هيچ امري معقول نمي باشد.
قرآن كريم انسان را از پيروي غير علم نهي نموده و خطاب به پيامبر اسلام ـ صلي الله عليه و آله ـ فرموده است. «از آنچه كه به آن علم نداري پيروي مكن»[1]
امر دوم
ـ كتاب هاي مقدس ديني و استدلال: يكي از اموري كه بايد بر استدلال و برهان تكيه داشته و خودش را در برابر عقول مردم عرضه كند كتاب هاي مقدس مي باشد. اين كتاب ها نه تنها بايد به برخي از مسائل استدلالي بسنده كرده و يا انسان را به سوي استدلال و برهان ترغيب و تشويق نموده و به برهان و دليل بها بدهند بلكه بايد خودشان عين برهان و دليل و نور و هدايت گر روشن و محكم و غيرقابل خدشه باشند.
اگر به مطالبي كه در قرآن كريم آمده است اندك توجه و دقّتي شود معلوم مي شود كه سرتاسر آيات آن، دليل و برهان و استدلال است بلكه كل قرآن نور است و برهان. خداي متعال در اين زمينه چنين مي فرمايد: «اي مردم برهان و دليل روشني از طرف پروردگارتان براي شما آمد.
و نور آشكاري به سوي شما نازل كرديم.»[2] تمامي تحدّي هايي كه در قرآن آمده است يك نوع استدلال بر اين است كه قرآن معجزه و خارق عادت است و از نزد خداوند آمده است.[3] در قرآن كريم بر مطالب متعددي استدلال و اقامه برهان شده است و حتي بر بعضي از امور تشريعي نيز استدلال نموده است ولو ممكن است برهان فلسفي شامل امور تشريعي و اعتبارات عقلائي نشود لكن از طريق عقلِ عملي تشريعيات و اعتبارات عقلائي هم استدلال پذير مي باشند.
امر سوم.
عهد جديد و استدلال: عهد جديد كه مشتمل بر اناجيل اربعه و اعمال و نامه هاي رسولان مي باشد ممكن است در بعضي از قسمت هاي آن به صورت جزئي و محدود مخصوصاً در ابوابي از انجيل يوحنا كه درباره جواب هاي حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ در برابر سؤالات يهوديان نگاشته شده است، آثاري از استدلال به چشم بخورد مثلاً‌ در موردي كه مي گويد يسوع گفت: «من همان نور عالم هستم هر كه مرا متابعت كند در تاريكي راه نمي رود بلكه از براي او نور زندگي خواهد بود.»[4] و لكن آنطوريكه در شأن يك كتاب مقدس ديني و داراي بيش از يك ميليارد پيرو و منتسب به پيامبر الهي است مي توان ادعا كرد كه اين كتاب، هم در جهت نظري و هم در جهت عملي كاملاً خالي از استدلال و برهان است.
حتي مي توان گفت كه اصلاً خود عهد جديد براي تأييد خودش نه تنها هيچ پشتوانة برهاني و استدلالي ندارد و از اين جهت بي پايه و بي اساس است بلكه برهان و دليل بطلان خودش در خودش اقامه شده است.
چيزي كه به تنهايي مي تواند اساس و اصل عهد جديد را متزلزل و بي اعتبار كند مسئله تثليث است كه اين مسئله نه تنها بنابر اقتضاء نامه هاي رسولان خصوصاً نامه هاي «پولس» مبناي اعتقادي مسيحيت قرار گرفته است
بلكه در خود اناجيل اساس و اصول اعتقادي مسيحيان را تشكيل مي دهد و اصلاً قوام و وجه تمايز مسيحيت موجود با تثليث مي باشد.
در انجيل يوحنا اولين جمله اش اينست كه: «در اول كلمه بود و كلمه پيش خدا بود و كلمه خدا بود»[5] و در جاي ديگر دارد كه «يسوع» خطاب به «فيليس» گفت: «هر كه مرا ديده است پدر را ديده است پس چگونه مي گويي پدر را به من نشان بده آيا ايمان داري كه من در پدرم و پدر در من است»[6] و باز در همين انجيل نقل شده است كه يسوع گفت: «من و پدر يكي هستيم»[7] در انجيل متي هم جمله اي به اين عبارت آمده است كه يسوع به شاگردانش گفت: «برويد همه امت ها را تعليم داده و آنان را به اسم أب و ابن و روح القدس تعميد دهيد.»[8] اين فقرات از اناجيل كه به خود حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ نسبت داده شده اند دلالت بر تثليث و الوهيت حضرت مسيح ـ عليه السلام ـ دارند.
اما سخنان و گفته هاي مؤلفين عهد جديد به صورت بي شمار و مكرّر حاكي از الوهيت حضرت مسيح ـ عليه السلام ـ و تثليث مي باشند. و تثليث و الوهيت غير خداوند از نظر برهان و دليل عقلي واضح البطلان است و نيازي به بيان آن ديده نمي شود.
امر چهارم.
عوامل عدم توجه به برهان و استدلال در عهد جديد: 1. يكي از عواملي كه برهان را در عهد جديد كمرنگ يا منتفي مي كند طرح مسائلي است كه اصلاً‌ برهان پذير نبوده و صلاحيت براي استدلال را ندارند، مسئله تثليث، الوهيت حضرت مسيح ـ عليه السلام ـ فدا شدن او براي گناهان امّت، نفي شريعت و عدم تحقق گناه در ميان امت و امثال اين امور قابليتي براي برهان و استدلال ندارند. و طبيعي است كه قائلين به اين مسائل عاجز از اقامه برهان و دليل بر اثبات آنها مي باشند.