جمع بندی عین بودن در این جمله از ابن عربی: "یراه العارف عین کلّ شیء"
تبهای اولیه
با نام و یاد دوست
سلام
پاسخ سوال فوق در تاپیک های زیر توسط کارشناس محترم ارائه شده است:
http://www.askdin.com/thread33830-12.html#post475894
(از پست 117 به بعد)
http://www.askdin.com/thread29487-2.html#post376590
(پست 11)
http://www.askdin.com/thread29046-2.html
http://www.askdin.com/thread29046-8.html
http://www.askdin.com/thread25331-3.html
خواهشمندم تاپیک های فوق را به دقت مطالعه نمایید
اگر سوالی داشتید با پیام خصوصی اطلاع دهید.
در همین جا از کاربران محترم درخواست دارم قبل از ایجاد موضوع و طرح سوال ، حتما از گزینه جستجوی سایت استفاده کنند
تا اگر بحث مشابهی قبلا در سایت وجود داشت مطالعه کنند
و در صورتی که به پاسخ سوال خود نرسیدند نسبت به ایجاد موضوع جدید اقدام نمایند.
با تشکر
در پناه قرآن و عترت پیروز و موفق باشید :Gol:
با توجه به اینکه کاربر محترم اعلام نموده اند که از زوایه دیگری سوال شان را مطرح نموده اند بنابراین سوال ایشان به کارشناس پاسخگوی انجمن اخلاق و عرفان ارجاع داده می شود
کارشناس بحث: استاد سمیع
با سلام. کلمه "عین" در این جمله ابن عربی که می گه "یراه العارف عین کلّ شیء" به چه معناست؟ عین به معنای یکی بودنه یا عین به معنای شبیه بودن؟
باسمه تعالی
با توجه به نامتناهی بودن و نامحدود بودن حق تعالی از همه جهات، این جمله به معنای یکی بودن از حیث وجود است
باسمه تعالی
با توجه به نامتناهی بودن و نامحدود بودن حق تعالی از همه جهات، این جمله به معنای یکی بودن از حیث وجود است
با سلام. وقتی این عینیت جنبه یکی بودن دارد چرا در عرفان، تحت عنوان تشبیه از آن یاد می شود که تداعی گر شبیه بودن است؟
شاید این تاپیکی دیگر را بطلبد. اگر شما هم اینطور فکر میکنید، بفرمایید تا تاپیکی جدید ایجاد کنم: وقتی یکی بودن در وجود است، دوئیت بین خدا انسان در چیست؟
با سلام. وقتی این عینیت جنبه یکی بودن دارد چرا در عرفان، تحت عنوان تشبیه از آن یاد می شود که تداعی گر شبیه بودن است؟
اتفاقا در عرفان اسلامی در کنار « تشبیه» از بحث « تنزیه» هم بحث می کنند و در واقع از جمع بین تشبیه و تنزیه سخن می گویند. چون حق تعالی به نفس نامحدودیت و نامتناهی بودن و احاطه و شمول در دل هر تعینی حاضر است و از سوی دیگر ، چون به نفس همین احاطه و شمول ورای آن تعین خاص است ، پس احکامش، ورای احکام آن موطن خاص است که تنزیه را بیان می کند . این بیان ، در لسان عارفان اسلامی به « جمع میان تشبیه و تنزیه» معروف است
شاید این تاپیکی دیگر را بطلبد. اگر شما هم اینطور فکر میکنید، بفرمایید تا تاپیکی جدید ایجاد کنم: وقتی یکی بودن در وجود است، دوئیت بین خدا انسان در چیست؟
دوئیت در محدویت و نامحدویت است
اگر فرض کنیم آب دریا نا محدود باشد موج دریا و آب دریا در اصل آب بودن یکی هستند و تفاوت آنها بین محدودیت موج و نامحدود بودن آب دریا ست
دوئیت در محدویت و نامحدویت است
اگر فرض کنیم آب دریا نا محدود باشد موج دریا و آب دریا در اصل آب بودن یکی هستند و تفاوت آنها بین محدودیت موج و نامحدود بودن آب دریا ست
با عرض سلام. آیا با این نگاه می توان گفت که مخلوق و خدا، یک ذات مشترک دارند، زیرا مخلوق چیزی متمایز از خدا ندارد؟
با عرض سلام. آیا با این نگاه می توان گفت که مخلوق و خدا، یک ذات مشترک دارند، زیرا مخلوق چیزی متمایز از خدا ندارد؟
باسمه تعالی
مخلوق همینکه محدود و متناهی است متمایز از خالق می شود
باسمه تعالی
مخلوق همینکه محدود و متناهی است متمایز از خالق می شود
با عرض سلام. درست می فرمایید، ولی اینطور که من از سخن شما برداشت می کنم این است که ذات مخلوق، همان ذات خالق است اما محدودتر.
[="Tahoma"][="Navy"]با سلام. کلمه "عین" در این جمله ابن عربی که می گه "یراه العارف عین کلّ شیء" به چه معناست؟ عین به معنای یکی بودنه یا عین به معنای شبیه بودن؟
سلام
العین فی هذالمقام بمعنی الوحده و هذا من استهلاک الحکم الکثره فی الوحده کما تری من صدیقک شوون متکثره و تنسبها الی حقیقه واحده و هو صدیقک و العالم فی عین العارف شوون الحق و ینسب کلها الیه تعالی لانها مستهلک فی وحده ذاته
یا علیم[/]
پرسش:
کلمه «عین» در این جمله ابن عربی که می گه «یراه العارف عین کلّ شیء» به چه معناست؟ عین به معنای یکی بودن است یا شبیه بودن؟
پاسخ:
با توجه به نامتناهی بودن و نامحدود بودن حق تعالی از همه جهات، این جمله به معنای یکی بودن از حیث وجود است
اتفاقا در عرفان اسلامی در کنار «تشبیه» از بحث «تنزیه» هم بحث می کنند و در واقع از جمع بین تشبیه و تنزیه سخن می گویند. چون حق تعالی به نفس نامحدودیت و نامتناهی بودن و احاطه و شمول در دل هر تعینی حاضر است و از سوی دیگر، چون به نفس همین احاطه و شمول ورای آن تعین خاص است، پس احکامش، ورای احکام آن موطن خاص است که تنزیه را بیان می کند. این بیان، در لسان عارفان اسلامی به «جمع میان تشبیه و تنزیه» معروف است.