مبعث، بعثت تمام خوبیها
تبهای اولیه
بسم الله الرحمن الرحیم
مردى از امير المؤمنين على عليه السلام درخواست كرد اخلاق پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله را برايش بشمارد. آن حضرت فرمود: تو نعمتهاى دنيا را بشمار تا من نيز اخلاق آن جناب را برايت بشمارم. عرض كرد: چگونه ممكن است نعمتهاى دنيا را احصا كرد، با اينكه خداوند در قرآن مىفرمايد: «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لاتُحْصُوها؛ اگر نعمتهاى خدا را بشماريد، نمىتوانيد به پايان رسانيد.» على عليه السلام فرمود:
خداوند تمام نعمت دنيا را كم مىداند در اين آيه كه مىفرمايد: «قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَليلٌ؛ بگو متاع دنيا اندك است» و اخلاق پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله را در اين آيه عظيم شمرده است، چنانكه مىفرمايد: «إِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظيمٍ؛ تو را خويى بسيار بزرگ است.» اينك تو چيزى را كه اندك است، نمىتوانى بشمارى، من چگونه چيزى را كه بزرگ است، احصا كنم. با اين حال، همين قدر بدان كه اخلاق نيكوى تمام پيامبران به وسيله رسول اكرم صلى الله عليه و آله تمام شد. هر يك از پيامبران، مظهر يكى از اخلاق پسنديده بودند. چون نوبت به پيامبر رسيد، تمام اخلاق پسنديده را جمع كرد. ازاينرو، فرمود: «انّي بُعِثْتُ لِاتِمِّمَ مَكارِمَ الْاخْلاقِ؛ من برانگيخته شدم تا اخلاق نيكو را تمام كنم».[1]
[/HR][1] مصطفى زمانى، داستانها و پندها، ج 2، ص 100، به نقل از: وقايع الايام، ج 3.
امير المؤمنين عليه السّلام در مورد ادب، حسن معاشرت و اخلاق پيامبر صلّى اللّه عليه و آله چنين مىفرمايد: «كان اجود الناس كفّا و اجود الناس صدرا، و اصدق الناس لهجة، و اوفاهم ذمّة و ألينهم عريكة، و اكرمهم عشرة، من رآه بديهة هابه، من خالطه قعرفه احبّه. يقول عنه: لم ار قبله و بعده مثله[1]؛ او بخشندهترين، شجاعترين، راستگوترين، باوفاترين، دلسوزترين و از گرامىترين قبيلهها بود. هركس براى اولين بار او را مىديد، تحت تأثير هيبت او قرار مىگرفت و هركس با او همنشين مىشد و او را مىشناخت، او را دوست مىداشت و مىگفت:[=Traditional Arabic]كسى مانند آن حضرت را قبل از او نديدهام و بعد از او هم نخواهم ديد.»
width: 90% align: center [TD="width: 45%"] فما تطاول آمال المديح الى [/TD] [TD="width: 10%"] [/TD] [TD="width: 45%"] ما فيه من كرم الاخلاق و الشّيم[/TD] [TD="width: 45%"] و كلّ آى أتى الرّسل الكرام بها[/TD] [TD="width: 10%"] [/TD] [TD="width: 45%"] فانّه اتّصلت من نوره بهم[/TD] [TD="width: 45%"] فانّه شمس فضل هم كواكبها[/TD] [TD="width: 10%"] [/TD] [TD="width: 45%"] يظهرن انوارها للناس فى الظّلم[/TD] [TD="width: 45%"] [/TD]
«هيچ ستايشگرى نمىتواند درباره اخلاق و روش پيامبر سخن بگويد؛ هر معجزهاى كه پيامبران ديگر توانستند انجام دهند، بر اثر اتصال به نور پيامبر اسلام است؛ چون آن حضرت خورشيد فضايل و انبياى ديگر ستارگان آن هستند كه نور او را براى مردمى كه در ظلمت هستند، آشكار مىكنند.»[=Traditional Arabic]
[/HR][1] نظم درر المسلمين، ص 56.
امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: «انّ يهوديا كان له على رسول اللّه دنانير فتقاضاه، فقال له: يا يهودى، ما عندى ما اعطيك، فقال: فانّى لا افارقك يا محمد حتى تقضينى، فقال: اذا أجلس معك، فجلس معه حتّى صلّى فى ذلك الموضع الظهر و العصر و المغرب و العشاء الآخرة و الغداة و كان اصحاب رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله يتهددونه و يتواعدونه، فنظر رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله اليهم، فقال: ما الذى تصنعون به؟ فقالوا: يا رسول اللّه! يهودى يحبسك! فقال: لم يبعثنى ربّى عزّ و جلّ اظلم معاهدا و لا غيره، فلمّا علا النهار قال اليهودى: اشهد ان لا اله الّا اللّه و اشهد انّ محمدا عبده و رسوله، و شطر مالى فى سبيل اللّه[1]؛
يك نفر يهودى چند دينار از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله طلب داشت كه آن را تقاضا نمود. آن حضرت فرمود: اى مرد يهودى، چيزى همراهم نيست كه به تو بدهم.
يهودى گفت: اى محمد، تو را رها نمىكنم تا پولم را بدهى.
آن حضرت فرمود: من هم، همراه تو خواهم بود.
پس پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در همانجا و در كنار آن مرد يهودى ماند و در همانجا نماز ظهر، عصر، مغرب، عشاء و صبح را خواند. تا اينكه عدهاى از اصحاب ناراحت شدند و آن مرد يهودى را تهديد كردند و با او به تندى رفتار نمودند. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: اين چه رفتارى است؟!
آنها گفتند: اى رسول خدا، اين مرد يهودى تو را در اينجا حبس كرده است.
آن حضرت فرمود: من از طرف پروردگارم مبعوث نشدهام كه به يك يهودى كه زير پرچم اسلام است يا غير از او ظلم و ستم نمايم.
هنگامى كه روز روشن شد، يهودى گفت: شهادت مىدهم كه معبودى جز خدا نيست و شهادت مىدهم كه محمد بنده و فرستاده اوست و مالم را در راه خدا بخشيدم.»
[/HR][1] مستدرك حاكم، ج 2، ص 622.
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با اصحابش شوخى مىكرد و با آنها همصحبت و همنشين مىشد و با كودكانشان مهربان بود و آنها را در كنار خود مىنشاند. دعوت انسان آزاده، برده، كنيز و مسكين را قبول مىكرد. در دورترين نقاط مدينه هم از مريضان عيادت مىكرد، جنازهها را تشييع مىنمود و معذرت خواهى ديگران را قبول مىكرد. در خوراك و لباس بر بردگان و كنيزان برترى نداشت. هركسى كه نزد او مىآمد، چه انسان آزاد، برده يا كنيز، براى رفع حاجت او اقدام مىكرد. بداخلاق و خشن نبود. هنگام نشستن تكيه نمىداد. از ديگران جلوتر راه نمىرفت. به صورت مداوم به چهره كسى نگاه نمىكرد. هر نوع هديه را قبول مىكرد، حتى اگر جرعهاى شير بود. براى خداوند خشمگين مىشد و هيچگاه براى خود خشمگين نشد.[1]
هرگاه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله سوار بر مركبى بود، اگر پيادهاى را مىديد، او را نيز سوار مىكرد و اگر قبول نمىكرد كه سوار شود، مىفرمود: جلو برو و در فلان محل منتظر من باش.
همچنين روايت شده است كه عدهاى از مردم مدينه آن حضرت و پنج نفر از اصحابش را به غذايى دعوت كردند. ايشان همراه آن پنج نفر در راه بودند كه يك نفر ديگر نيز به آنها اضافه شد. وقتى كه به مقصد رسيدند، پيامبر به نفر ششم فرمود: همينجا بمان! چون اين مردم تو را دعوت نكردهاند؛ بگذار تا من داخل بروم و اجازه تو را نيز بگيرم.[2]
همچنين روايت شده است كه عدهاى از مردم مدينه آن حضرت و پنج نفر از اصحابش را به غذايى دعوت كردند. ايشان همراه آن پنج نفر در راه بودند كه يك نفر ديگر نيز به آنها اضافه شد. وقتى كه به مقصد رسيدند، پيامبر به نفر ششم فرمود: همينجا بمان! چون اين مردم تو را دعوت نكردهاند؛ بگذار تا من داخل بروم و اجازه تو را نيز بگيرم.[3]
از طريق اهل سنت روايت شده است كه پيامبر در سفرى بود، دستور داد گوسفندى را بكشند. شخصى گفت: اى رسول خدا، كشتن آن با من.
فرد ديگرى گفت: كندن پوست آن با من.
فرد ديگرى گفت: پختن آن با من.
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: و جمع كردن هيزم آن با من.
ديگران گفتند: اى رسول خدا، بگذاريد كه ما اين كار را انجام دهيم.
ايشان فرمود: من مىدانم كه شما مىتوانيد اين كار را انجام دهيد، ولى من دوست ندارم كه بر شما برترى داشته باشم؛ چون خداوند متعال دوست ندارد كه بندهاش در ميان ديگران برتر باشد. سپس آن حضرت از جاى خود بلند شد و هيزم جمع كرد.[4]
[/HR][1] مناقب آل ابى طالب، ج 1، ص 127.
[2] درر الاخبار، ص 152.
[3] درر الاخبار، ص 152.
[4] سبل الهدى و الرشاد، ج 7، ص 13.
انس بن مالك گفت: هيچگاه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با كسى معانقه نكرد و صورت به صورت او نگذاشت كه زودتر صورتش را كنار بكشد. با هركسى كه دست مىداد، دستش را زودتر از او نمىكشيد و با هركس كه مىنشست، زودتر از او از جايش بلند نمىشد. هيچگاه در حال نشستن، زانويش را جلوتر از زانوى ديگرى قرار نمىداد. هركس را كه مىديد، ابتدا، ايشان سلام مىكرد. اول، ايشان با اصحاب دست مىداد. هيچگاه پايش را جلوى كسى دراز نكرد. به هركس كه داخل مىشد، احترام مىگذاشت.
چهبسا كه روپوشش را زير آنها پهن مىكرد و خودش روى خاك مىنشست. به اصحاب احترام مىگذاشت و آنها را با كنيه صدا مىكرد.
آنها را با محبوبترين اسمهايشان صدا مىكرد. ايشان هيچگاه صحبت كسى را قطع نكرد، بلكه صبر مىكرد تا صحبتش تمام شود.[1]
سلمان فارسى گفت: نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رفتم، در حالى كه ايشان به متكايى تكيه داده بود. آن را به من داد و فرمود: اى سلمان، هركس كه مسلمانى نزد او آيد و از روى احترام به او متكا دهد، گناهانش بخشيده مىشود.
امام صادق عليه السّلام فرمود:
«كان رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله يقسّم لحظاته بين اصحابه، فينظر الى ذا و ينظر الى ذا بالسوية، قال: و لم يبسط رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله رجليه بين اصحابه قطّ، و ان كان ليصافحه الرجل فما يترك رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله يده من يده حتى يكون هو التارك، فلمّا فطنوا لذلك كان الرجل اذا صافحه قال بيده فنزعها من يده؛
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله اوقاتش را بين اصحابش به صورت مساوى تقسيم مىكرد و هيچگاه پايش را جلوى اصحاب دراز نمىكرد. هرگاه با كسى دست مىداد، دستش را زودتر از او نمىكشيد، حتى گاهى اوقات اصحاب سماجت مىكردند تا دست خود را نگه دارند، ولى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله باز هم كار خود را انجام مىداد.»[2]
[/HR][1] الشفاء بتعريف حقوق المصطفى، ج 1، ص 122.
[2] الكافى، ج 2، ص 671.
[="Navy"]
عید مبعث ، مبارک باد
ستارهای بدرخشید و ماه مجلس شد ، ، ، دل رمیده ما را رفیق و مونس شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت ، ، ، به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد
به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا ، ، ، فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد
به صدر مصطبهام مینشاند اکنون دوست ، ، ، گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد
خیال آب خضر بست و جام اسکندر ، ، ، به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
طرب سرای محبت کنون شود معمور ، ، ، که طاق ابروی یار منش مهندس شد
لب از ترشح می پاک کن برای خدا ، ، ، که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود ، ، ، که علم بیخبر افتاد و عقل بیحس شد
چو زر عزیز وجود است نظم من آری ، ، ، قبول دولتیان کیمیای این مس شد
ز راه میکده یاران عنان بگردانید ، ، ، چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد[/]
خادمان مدينه، بعد از نماز صبح، ظرفهاى خود را كه پر از آب بود، مىآوردند تا پيامبر صلّى اللّه عليه و آله دست در آنها كند و تبرك نمايد. گاهى اوقات هوا سرد بود، ولى آن حضرت باز هم اين كار را انجام مىداد.[1]
گاهى اوقات مردم، كودكان خود را مىآوردند تا پيامبر براى آنها دعا كند و اسم بگذارد تا متبرك شوند و ايشان براى احترام خانواده، كودك را در دامنش مىگذاشت. گاهى اوقات نيز كودك ادرار مىكرد و خانوادهاش بر سر او فرياد مىزدند، ولى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مىفرمود: اين كار را نكنيد و بگذاريد كه او به راحتى ادرار كند. آن حضرت كودك را آزاد مىگذاشت تا ادرار كند و هنگامى كه تمام مىشد، براى او دعا مىكرد و يا اسمى برايش انتخاب مىكرد. اين كار پيامبر صلّى اللّه عليه و آله باعث شادى آن خانواده مىشد و هيچ اثرى از ناراحتى در چهره مبارك ايشان ديده نمىشد. هنگامى كه آنها مىرفتند، پيامبر لباسش را مىشست.[2]
روايت شده است كه مردى داخل مسجد شد و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، با اينكه تنها بود، از جايش بلند شد و براى او جا باز كرد. آن مرد گفت: اى رسول خدا، جا كه وسيع است.
ايشان فرمود: حق مسلمان بر مسلمان اين است كه هرگاه او را ديد كه مىخواهد بنشيند، برايش جا باز كند.[3]
[/HR][1] نظم درر السمطين، ص 61.
[2] مكارم اخلاق، ص 25.
[3] بحار الانوار، ج 16، ص 240.
امير المؤمنين عليه السّلام در سفرى با يك يهودى همسفر شد. يهودى از آن حضرت پرسيد: اى بنده خدا، كجا مىروى؟
ايشان فرمود: به كوفه مىروم.
هنگامى كه به دوراهى رسيدند و بايد از هم جدا مىشدند، امير المؤمنين عليه السّلام باز هم به دنبال يهودى رفت. آن مرد يهودى گفت: مگر نمىخواستى به كوفه بروى؟
ايشان فرمود: بله.
او گفت: اين راه كه راه كوفه نيست.
ايشان فرمود: اين را هم مىدانم.
او گفت: پس براى چه به اين راه مىآيى؟
فرمود: اين كار را به خاطر همصحبتى با تو انجام دادم، كه در هنگام جدايى كمى تو را بدرقه نمايم، اين دستور پيامبر ماست.
او گفت: آيا پيامبر شما چنين دستورى داده است؟
فرمود: بله.
او گفت: به خاطر اين كارهاى بزرگوارانه شماست كه مردم پيرو دين شما مىشوند و تو را گواه مىگيرم كه پيرو دين تو شدم.
يهودى همراه امير المؤمنين عليه السّلام برگشت و هنگامى كه او را شناخت مسلمان شد.[1]
width: 99 | align: center |
---|---|
اىّ نفس لا تهتدى بهداه | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
و هو من كلّ صورة مقلتاها | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
[TD="colspan: 2"]لا تجل فى صفات أحمد فكرا | |
[/TD] | |
[TD="colspan: 2"]فهى الصورة التى لن تراها | |
[/TD] | |
ما عسى أن أقول فى ذى معال | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
علّة الكون كلّه احدها | |
تلك نفس عزّت على اللّه قدرا | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
فارتضاها لنفسه و اصطفاها | |
حاز قدسيّة العلوم و إن لم | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
يؤتها أحمد فمن يؤتاها | |
[TD="colspan: 2"] | |
[/TD] | |
«اى جان هدايت نپذير مگر با هدايت اينان چرا كه آنها به مانند چشم هر صورت مىباشند. در صفات احمد هيچ تفكر نكن كه اين صورتى است كه هرگز آن را نخواهى ديد. چه مىتوانم بگويم در كسى كه اخلاقش بالا است و هرچه بگويم يكى از علل خواهد بود. آن جانى را كه نزد خداوند عزيز است و آن را براى خود برگزيد. در تمامى علوم به حد كمال خود رسيد و اگر اين كمالات را به احمد نمىداد به چه كسى ديگرى مىخواست كه بدهد».
[/HR][1] . نهج السعادة، ج 7، ص 354.
دلسوزى و مهربانى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله براى همه مردم بود. خداوند متعال مىفرمايد: «عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ[1]؛ رنجهاى شما بر او سخت است و اصرار دارد كه شما را هدايت كند و نسبت به مؤمنين مهربان و بامحبت است.»
همچنين، فرمود: «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ[2]؛ ما تو را جز رحمت، براى عالميان نفرستادهايم.»
از جمله فضايل و برترىهاى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله اين است كه خداوند دو اسم از اسامى خود را به او داده است: مهربان (رحيم) و دلسوز (رئوف).
مردى باديه نشين نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آمد و از ايشان طلب كمك كرد. آن حضرت چيزى به او داد و فرمود: آيا به تو نيكى كردم؟
او گفت: نه نيكى كردى و نه كار خوبى انجام دادى!
مسلمانان خشمگين شدند و خواستند كه او را ادب كنند، ولى پيامبر رحمت و مهربانى صلّى اللّه عليه و آله، با اشاره به آنها فرمود كه خود را نگه دارند.
سپس آن حضرت بلند شد و به منزل رفت و چيز ديگرى به او داد و فرمود: آيا به تو نيكى كردم؟
او گفت: بله، خداوند به تو و خاندانت جزاى نيك دهد.
ايشان فرمود: تو حرفى درباره من، در حضور اصحابم گفتى كه باعث ناراحتى آنها شد، اگر دوست دارى، نزد آنها برو و همين گفتهات را به آنها نيز بگو تا كدورتشان نسبت به تو برطرف گردد.
گفت: بله، اين كار را مىكنم.
آن مرد باديهنشين فرداى آن روز يا شب به خدمت اصحاب رفت و كدورت را از دلشان پاك كرد.
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله كه آنجا بود، فرمود: مثل من و اين مرد همانند مثل مردى است كه شترى دارد و شترش رم كرده است. مردم به دنبال آن شتر هستند، ولى او بيشتر فرار مىكند و دورتر مىشود. صاحب شتر فرياد مىزند: او را رها كنيد كه من خودم بهتر از شما مىدانم با او چه كنم و با او مهربانترم. سپس صاحب شتر پيش آن مىرود و از علفهاى زمين به او نشان مىدهد و او را برمىگرداند و مىخواباند و بر آن سوار مىشود. اگر من شما را در مقابل گستاخى آن مرد رها مىكردم، شما او را مىكشتيد، پس او داخل جهنم مى شد.[3]
[/HR][1] . توبه/ 28.
[2] . انبياء/ 107.
[3] . مجمع الزوائد، ج 9، ص 16.
امام باقر عليه السّلام فرمود:
«دخل يهودى على رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و عائشة عنده. فقال: السام عليكم.
فقال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: عليكم ثمّ دخل آخر، فقال مثل ذلك، فردّ عليه كما ردّ على صاحبه، ثمّ دخل آخر، فقال مثل ذلك، فردّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله كما ردّ على صاحبه. فغضبت عائشة، فقالت: عليكم السام و الغضب و اللعنة يا معشر اليهود يا اخوة القردة و الخنازير. فقال لها رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: يا عائشة انّ الفحش لو كان ممثّلا لكان مثال سوء، انّ الرفق لم يوضع على شىء الّا زانه و لم يرفع عنه قطّ الّا شانه؛
يك نفر يهودى نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آمد، در حالى كه عايشه نيز آنجا بود. آن يهودى گفت: السام عليكم! (مرگ بر شما باد.)
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: عليكم! (بر شما باد.)
يهودى ديگرى آمد و همين سخن را گفت. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نيز همان جواب را داد.
عايشه خشمگين شد و گفت: مرگ، خشم و لعنت بر شما باد، اى يهوديان، اى برادران ميمونها و خوكها!
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: اى عايشه، اگر فحش و ناسزا مجسم شود، زشت و بد خواهد بود. اين را بدان كه مدارا كردن در هر كارى باعث زينت و زيبايى آن كار مىشود و در غير اين صورت باعث زشتى و نازيبايى آن مىگردد.»[1]
[/HR][1] الكافى، ج 2، ص 64.
درباره وفادارى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، انس بن مالك مىگويد: گاهى اوقات كه هديهاى براى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مىآوردند، ايشان مىفرمود: اين هديه
را به خانه فلان زن كه دوست خديجه عليها السّلام بود، ببريد. چون آن حضرت، خديجه را دوست مىداشت.[1]
عايشه مىگفت: از هيچ زنى به اندازه [حضرت] خديجه زمانى كه پيامبر از او ياد مىكرد، حسادت نمىورزيدم. پيامبر زمانى كه گوسفندى سر مىبريد به دوستان خديجه هديه مىكرد.[2]
ابو قتاده مىگويد: عدهاى از طرف نجاشى، پادشاه حبشه، نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آمدند. آن حضرت از جاى خود بلند شد و از آنها پذيرايى كرد.
اصحاب به ايشان عرضه داشتند: اى رسول خدا، ما خودمان كارها را انجام مىدهيم.
آن حضرت فرمود: آنها به اصحاب ما احترام گذاشتند و به خوبى پذيرايى كردند، من هم دوست دارم كه خودم اين كار را انجام دهم.[3]
[/HR][1] . الشفاء بتعريف حقوق المصطفى، ج 1، ص 126.
[2] . العمدة، ص 393.
[3] ( 3). البداية و النهاية، ج 3، ص 99.
امام صادق عليه السّلام فرمود: «ان رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله اتته اخت له من الرضاعة، فلمّا أن نظر اليها سرّ بها و بسط ردائه لها فاجلسها عليه، ثم اقبل يحدّثها و يضحك فى وجهها، ثمّ قامت فذهبت، ثمّ جاء اخوها فلم يصنع به ما صنع بها.
فقيل: يا رسول اللّه! صنعت باخته ما لم تصنع به و هو رجل؟ فقال: لانّها كانت ابرّ بأبيها منه؛
خواهر رضاعى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را نزد او آوردند. هنگامى كه آن حضرت او را ديد، خوشحال شد و عبايش را براى او پهن كرد و او را بر روى آن نشاند. سپس با صورتى متبسم و خندان با او شروع به صحبت نمود. پس از چندى، آن زن بلند شد و رفت. سپس برادر او آمد، ولى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رفتارى را كه با خواهرش داشت، با برادرش نداشت. علت را پرسيدند، ايشان جواب داد: چون خواهرم به پدرش بيشتر از او نيكى مىكرد.»[1]
[/HR][1] . الزهد، ص 34.