جمع بندی نمیخوام بنده ای باشم که فقط تو بدبخت بیچارگی اش به یاد خداس

تب‌های اولیه

6 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
نمیخوام بنده ای باشم که فقط تو بدبخت بیچارگی اش به یاد خداس


این روز ها که همه فکر میکنند غرق در خوشی ام ،در کوچه پس کوچه های دلم، نگرانی قدم میزند و سنگ چرا را با پایش چند قدم دور تر میفرستد ..اما جوابی نمی یابد
چه شد که مورد لطف خدا قرار گرفتم ؟ من که بنده لایقی نیستم
دلیل این لطف چیه ؟
...نگرانم کودکی شوم که خوشی را مانند ابنباتی از دستان پر مهر خدا چنگ زند و با قهقه و بدون تشکر از او فاصله گیرد

[=arial]

با نام الله


[=arial]


[=arial] کارشناس بحث: استاد نسیم رحمت

فرهمند;546720 نوشت:
چه شد که مورد لطف خدا قرار گرفتم ؟ من که بنده لایقی نیستم دلیل این لطف چیه ؟

اساس دنيا سامانه امتحان و آزمايش و ابتلا است. بشر به دنيا مي آيد تا اختيار و اراده خود، سرنوشت خود را بسازد.
بنا نيست که خداي متعال با اعطاي آزادي و اختيار که به بشر داده فرصت ها را از او بگيرد. تا هنگامي که انسان در اين دنيا زندگي مي کند، فرصت دارد که کارهاي نيک و يا کارهاي بد انجام دهد و يا حتي ظلم و ستم کند.
خداوند در قرآن کريم مي فرمايد: «كُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا
؛ هر دو دسته -دنياخواهان و آخرت طلبان- را از عطاي پروردگارت مدد مي بخشيم و عطاي پروردگارت از کسي منع نشده است.»(1)
بنابراين بخشي از اين مهلت (امهال) و فرصت دادن براي ايجاد ميدان آزمايش است تا سره از ناسره و خوب از بد تمايز يابند.

پی نوشت :
1. آسراء، آیه 20
.


دو سنت الهي در زندگي انسان جاري است:
الف. سنت استدراج
ب. سنت امهال

سنت استدراج :
علامه طباطبايي در ذيل آيه 182 سوره اعراف «وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ» مي فرمايد:
«استدراج در لغت به معناي اين است که کسي در صدد برآيد پله پله و به تدريج از مکاني يا مقامي بالا رود يا پائين آيد و يا نسبت به آن نزديک شود.
لکن در اين ايه قرينه مقام دلالت دارد بر ابين که منظور نزديک شدن به هلاکت است يا در دنيا و يا در آخرت. و اين که استدراج را مقيد کرد به راهي که خود آنان نفهمند، براي اين است که بفهماند اين نزديک کردن آشکارا نيست، بلکه در همان سرگرمي به تمتع از مظاهر زندگي مادي مخفي است، در نتيجه ايشان با زياده روي در معصيت پيوسته به سوي هلاکت نزديک مي شوند، پس مي توان گفت استدراج تجديد نعمتي بعد از نعمت ديگري است تا بدين وسيله التذاذ به آن نعمت ها ايشان را از توجه به وبال کارهايشان غافل بسازد.»
(1)

سنت امهال:
امهال يعني مهلت دادن، خداوند متعال براي رعايت يک سلسله مصالحي که ما از برخي از آنها نا آگاهيم در عقوبت اهل باطل تعجيل نمي کند بلکه به آنان فرصت و مهلت مي دهد.

پی نوشت :
1. علامه طباطبايي،تفسير الميزان، دفتر نشر اسلامی، ج 8، ص 454


با توجه به این دو نکته :
باز شدن چتر لطف و عنایت الهی بر سر انسان همیشه بد نیست. بلکه انسان باید مراقب باشد تا گرفتار سنن الهی مثل امهال و استدراج نشود. زیرا بر اساس برخی آیات قرآن، مجازات ظالمان، گاهي به صورت استدراجي است.
استدراج همانگونه که در بالا گذشت، نوعي مجازات مخصوصي است که ظاهرش رفاه و امنيّت است‌، ولي در واقع عذاب الهي است‌. اين گونه مجازات نه تنها از عذاب آخرت نمي‌کاهد، بلکه عذاب اخروي را زياد مي‌کند.بر اين اساس ترقي در امور دنيايي براي افرادي که در حق ديگران ظلم مي کنند ، عذاب براي آن ها است.

از این رو سزاوار است هنگامی که سفره نعمت های الهی برای ما گسترانیده می شود، ضمن شاکر بودن از قلب و زبان و عمل، از گناهان خود استغفار کنیم و منعم حقیقی را بشناسیم و نه فقط در مشکلات و سختی ها و بلکه در راحتی ها هم با معبود خویش در ارتباط باشیم که امير مؤمنان - عليه السلام - مي فرمايد:
«الدَّهْرُ يَوْمَانِ فَيَوْمٌ لَكَ وَ يَوْمٌ عَلَيْكَ فَإِذَا كَانَ لَكَ فَلَا تَبْطَرْ وَ إِذَا كَانَ عَلَيْكَ فَلَا تَحْزَنْ فَبِكِلَيْهِمَا سَتُخْتَبَرُ؛ (1) دنيا دو روز است: روزى به زيان توست و روزى به سود توست. روزى كه به سود توست، سرمست مشو . روزى كه به زيان توست، غم مخور؛ زيرا تو در هر دوى آن ها آزمايش مى‏ شوى»‏.

پي ‌نوشت ‌:
1. ابن شعبه حرانى‏، تحف العقول عن آل الرسول، جامعه مدرسين‏ قم‏، 1404 ق‏، چاپ دوم‏، ص 207.

پرسش :
این روز ها که همه فکر می کنند غرق در خوشی ام ،در کوچه پس کوچه های دلم، نگرانی قدم می زند و سنگ چرا را با پایش چند قدم دور تر می فرستد ..اما جوابی نمی یابد چه شد که مورد لطف خدا قرار گرفتم ؟ من که بنده لایقی نیستم دلیل این لطف چیه ؟...نگرانم کودکی شوم که خوشی را مانند ابنباتی از دستان پر مهر خدا چنگ زند و با قهقه و بدون تشکر از او فاصله گیرد ؟

پاسخ :

اساس دنيا سامانه امتحان و آزمايش و ابتلا است. بشر به دنيا مي آيد تا اختيار و اراده خود، سرنوشت خود را بسازد.
بنا نيست که خداي متعال با اعطاي آزادي و اختيار که به بشر داده فرصت ها را از او بگيرد. تا هنگامي که انسان در اين دنيا زندگي مي کند، فرصت دارد که کارهاي نيک و يا کارهاي بد انجام دهد و يا حتي ظلم و ستم کند.
خداوند در قرآن کريم مي فرمايد: «كُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا
؛ هر دو دسته -دنياخواهان و آخرت طلبان- را از عطاي پروردگارت مدد مي بخشيم و عطاي پروردگارت از کسي منع نشده است.»(1)
بنابراين بخشي از اين مهلت (امهال) و فرصت دادن براي ايجاد ميدان آزمايش است تا سره از ناسره و خوب از بد تمايز يابند.

دو سنت الهي در زندگي انسان جاري است:
الف. سنت استدراج
ب. سنت امهال

سنت استدراج :
علامه طباطبايي در ذيل آيه 182 سوره اعراف «وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ» مي فرمايد:
«استدراج در لغت به معناي اين است که کسي در صدد برآيد پله پله و به تدريج از مکاني يا مقامي بالا رود يا پائين آيد و يا نسبت به آن نزديک شود.
لکن در اين ايه قرينه مقام دلالت دارد بر ابين که منظور نزديک شدن به هلاکت است يا در دنيا و يا در آخرت. و اين که استدراج را مقيد کرد به راهي که خود آنان نفهمند، براي اين است که بفهماند اين نزديک کردن آشکارا نيست، بلکه در همان سرگرمي به تمتع از مظاهر زندگي مادي مخفي است، در نتيجه ايشان با زياده روي در معصيت پيوسته به سوي هلاکت نزديک مي شوند، پس مي توان گفت استدراج تجديد نعمتي بعد از نعمت ديگري است تا بدين وسيله التذاذ به آن نعمت ها ايشان را از توجه به وبال کارهايشان غافل بسازد.»
(2)

سنت امهال:
امهال يعني مهلت دادن، خداوند متعال براي رعايت يک سلسله مصالحي که ما از برخي از آنها نا آگاهيم در عقوبت اهل باطل تعجيل نمي کند بلکه به آنان فرصت و مهلت مي دهد.

با توجه به این دو نکته :
باز شدن چتر لطف و عنایت الهی بر سر انسان همیشه بد نیست. بلکه انسان باید مراقب باشد تا گرفتار سنن الهی مثل امهال و استدراج نشود. زیرا بر اساس برخی آیات قرآن، مجازات ظالمان، گاهي به صورت استدراجي است.
استدراج همانگونه که در بالا گذشت، نوعي مجازات مخصوصي است که ظاهرش رفاه و امنيّت است‌، ولي در واقع عذاب الهي است‌. اين گونه مجازات نه تنها از عذاب آخرت نمي‌کاهد، بلکه عذاب اخروي را زياد مي‌کند.بر اين اساس ترقي در امور دنيايي براي افرادي که در حق ديگران ظلم مي کنند ، عذاب براي آن ها است.

از این رو سزاوار است هنگامی که سفره نعمت های الهی برای ما گسترانیده می شود، ضمن شاکر بودن از قلب و زبان و عمل، از گناهان خود استغفار کنیم و منعم حقیقی را بشناسیم و نه فقط در مشکلات و سختی ها و بلکه در راحتی ها هم با معبود خویش در ارتباط باشیم که امير مؤمنان - عليه السلام - مي فرمايد:
«الدَّهْرُ يَوْمَانِ فَيَوْمٌ لَكَ وَ يَوْمٌ عَلَيْكَ فَإِذَا كَانَ لَكَ فَلَا تَبْطَرْ وَ إِذَا كَانَ عَلَيْكَ فَلَا تَحْزَنْ فَبِكِلَيْهِمَا سَتُخْتَبَرُ؛ (3) دنيا دو روز است: روزى به زيان توست و روزى به سود توست. روزى كه به سود توست، سرمست مشو . روزى كه به زيان توست، غم مخور؛ زيرا تو در هر دوى آن ها آزمايش مى‏ شوى»‏.


پی نوشت ها :
1. آسراء، آیه 20

2. علامه طباطبايي،تفسير الميزان، دفتر نشر اسلامی، ج 8، ص 454
3. ابن شعبه حرانى‏، تحف العقول عن آل الرسول، جامعه مدرسين‏ قم‏، 1404 ق‏، چاپ دوم‏، ص 207

موضوع قفل شده است