چاه مسجد جمکران
تبهای اولیه
چاه جمکران
چاه جمکران نه مو ضوعیتی دارد و نه دلیل خاص روایی و تاریخی برای آن ارایه شده است . عریضه نوشتن به امامان در بعضی از منابع توصیه شده است و می توان عریضه را در همه آبهای روان و چاهها از جمله چاهی که در مسجد جمکران است انداخت .
قضيه چاه مسجد مقدس جمكران و چاه های مشابه آن در شهرهاى ديگر، از آنجا نشأت گرفته است كه مرحوم حاج شيخ عباس قمى(قدس سرّه) در کتاب مفاتيح الجنان از کتاب تحفة الزائر از امام صادق(عليه السلام )روايتى نقل فرموده است كه: «هر گاه تو را حاجتى به سوى خداى تعالى، باشد يا از امرى خائف و ترسان باشى ، در كاغذى بنويس : اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِأَحَبِّ الْأَسْمَاءِ إِلَيْكَ وَ أَعْظَمِهَا لَدَيْكَ وَ أَتَقَرَّبُ وَ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِمَنْ أَوْجَبْتَ حَقّهُ عَلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ ع وَ تُسَمِّيهِمْ اكْفِنِي كَذَا وَ كَذَا یعنی حاجت خود را ذکر کنی پس رقعه را بپیچ و در بندقه ای از گل بگذار و در میان آب جارى يا چاهی بينداز که حق تعالی به زودی فرج کرامت فرماید». ( مفاتیح الجنان ؛ بعد از خاتمه ؛ ص 974 )