آيا وجود خدا اثبات پذير است ؟

با سلام
مرحوم شهید مطهری در جواب این سوال می فرماید:
اين نظريه البته نظریه درستی نيست ، يعنی در واقع نظريه ای است درباره انسان و محدوديت
ذهن انسان و اينكه قلمرو قضاوت انسان محدود است به محسوسات ، و اين در
علم اصل است ، بلكه اصلا هر علمی كه بشر پيدا میكند به اموری پيدا میكند
كه برای او محسوس باشد ، انسان به ماوراء محسوس ، نفيا و اثباتا راه ندارد درست نیست. چرا درست نيست ؟ برای اينكه نه تنها مسأله خدا
[ بلكه ] در بسياری از مسائل ديگر نيز ما بدون اينكه حس كرده باشيم ،
وجود آنها را درك میكنيم . از همه واضحتر خود عليت است . آيا بشر
عليت را درك میكند يا درك نمیكند ؟ علت و معلول به اين معنا كه در
ميان دو شیء يكی را منشأ میداند و ديگری را ناشی ، الف را منشأ برای ب
میداند و ب را ناشی از الف اين فكر فكر غلطی است كه انسان بگويد حوزه مدركات و قلمرو ادراكات
انسان محدود است به محسوسات ، و هر چيزی كه محسوس نباشد غيرقابل (
تحقيق ) است نفيا واثباتا .
ونیز " زمان " هم كه عرض كرديم ، همينطور است . زمان را علم
پذيرفته است ولی آيا زمان محسوس است ؟ زمان را انسان با چشم میبيند ؟
با دست لمس میكند ؟ با گوش میشنود ؟ با كدام حس از اين حواسی كه بشر
دارد وجود زمان را حس میكند ؟ هيچ حسی . پس اينجور نيست كه ما بگوييم
اساسا اين مسائل از حوزه و قلمرو تحقيق بشر خارج است . نه ، بشر دارای
يك نيروی فكری و يك استعداد فكری هست كه میتواند درباره اين مسائل
اظهار نظر كند.اگركسی بگويد خدا يك مسأله قابل اثباتی نيست برای اينكه محسوس نيست . نه
، اين دليل نمیشود . ممكن است يك امر معقول باشد و محسوس نباشد و قابل اثبات باشد.

برای مطالعه بیشتر به کتاب توحید شهید مطهری مراجعه شود.