صفویه و عزاداری

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
صفویه و عزاداری

در دوران صفويه (1134 ـ 906 ق) كه مذهب تشيع در ايران كنوني رسميت يافت،

و سلسله صفويه با توجه به گرايش عرفاني و ادعاي سيادت از سويي و اعتقاد به تشيع از سوي ديگر بر گسترش و تعميق آن پاي فشردند

و مردم به ويژه متدينان و حاجت‏مندان جهت ابراز احساسات بيشتر به تدريج به صورت و سرشان مي‏زدند

و كم كم رنگ نمايشي گرفت و سرانجام هنري به نام تعزيه در ميان مردم بوجود آمد

و صفويه نيز با تمام وجود در ترويج آن تلاش نمودند، (تعزيه هنر بومي ايران، ترجمه داود حاتمي، صص 366 و 368).


اين روند، پس از صفويه نيز ادامه يافت و در دوران قاجاريه مردم در برخي محافل عزاداري از فرط شدّت حزن واندوه در غم سالار شهيدان و يارانش به ضربه زدن خود پرداخته قمه مي‏زدند يا با شمشير به فرق‏شان مي‏زدند، (همان، ص 153).

به طور كلي زنجيرزني و قمه زني هر چند در اسلام و معارف اهل بيت نيامده است

حتي علماي اسلامي بويژه فقهاي شيعه از انجام تعزيه و قمه‏زني آن منع نموده‏اند.... مردم به تدريج در عزاي اهلبيت بويژه امام حسين(ع) بدان رو آوردند

و در طول تاريخ با توجه به عادات و رسوم محلي و منطقه‏اي بدين صورت درآمده است.


طاها;6264 نوشت:
در دوران صفويه (1134 ـ 906 ق) كه مذهب تشيع در ايران كنوني رسميت يافت،

و سلسله صفويه با توجه به گرايش عرفاني و ادعاي سيادت از سويي و اعتقاد به تشيع از سوي ديگر بر گسترش و تعميق آن پاي فشردند

و مردم به ويژه متدينان و حاجت‏مندان جهت ابراز احساسات بيشتر به تدريج به صورت و سرشان مي‏زدند

و كم كم رنگ نمايشي گرفت و سرانجام هنري به نام تعزيه در ميان مردم بوجود آمد

و صفويه نيز با تمام وجود در ترويج آن تلاش نمودند، (تعزيه هنر بومي ايران، ترجمه داود حاتمي، صص 366 و 368).

اين روند، پس از صفويه نيز ادامه يافت و در دوران قاجاريه مردم در برخي محافل عزاداري از فرط شدّت حزن واندوه در غم سالار شهيدان و يارانش به ضربه زدن خود پرداخته قمه مي‏زدند يا با شمشير به فرق‏شان مي‏زدند، (همان، ص 153).

به طور كلي زنجيرزني و قمه زني هر چند در اسلام و معارف اهل بيت نيامده است

حتي علماي اسلامي بويژه فقهاي شيعه از انجام تعزيه و قمه‏زني آن منع نموده‏اند.... مردم به تدريج در عزاي اهلبيت بويژه امام حسين(ع) بدان رو آوردند

و در طول تاريخ با توجه به عادات و رسوم محلي و منطقه‏اي بدين صورت درآمده است.

با این وصف تاریخی که فرمودید، لازم می آید که بگوییم عزاداری های مرسوم در میان شیعیان و خصوصا ایرانیان، شامل راه اندازی دسته های زنجیر زنی و سینه زنی و حمل علم و بیرق و رسوم بی ریشه ای نظیر چرخاندن نخل و شستن فرش و ...، صرفا برساخته های تاریخی هستند که احتمالا توسط حکومتها یا روحانیون دینی و با انگیزه های سیاسی و دنیا طلبی پدید آمده اند و توسط همانها نیز دامن زده میشوند. وگرنه هیچگونه ریشه ی دینی عمیق یا توجیه منطقی ندارند. و باید اینگونه رفتارها را بدعتهایی نا معقول و عامیانه در دین اسلام دانست.

خردبین سبز اندیش.

خردبین;6322 نوشت:
با این وصف تاریخی که فرمودید، لازم می آید که بگوییم عزاداری های مرسوم در میان شیعیان و خصوصا ایرانیان، شامل راه اندازی دسته های زنجیر زنی و سینه زنی و حمل علم و بیرق و رسوم بی ریشه ای نظیر چرخاندن نخل و شستن فرش و ...، صرفا برساخته های تاریخی هستند که احتمالا توسط حکومتها یا روحانیون دینی و با انگیزه های سیاسی و دنیا طلبی پدید آمده اند و توسط همانها نیز دامن زده میشوند. وگرنه هیچگونه ریشه ی دینی عمیق یا توجیه منطقی ندارند. و باید اینگونه رفتارها را بدعتهایی نا معقول و عامیانه در دین اسلام دانست.

خردبین سبز اندیش.


خرد بین عزیز سلام و درود بر شما . عزاداری های مرسوم شیعیان عمدتا از اهل بیت گرفته ا شده است . مثلا نخستین مجالس عزاداری را پس از شام که اسرا برگزار کردند بنابر نقل های تاریخی میتوان در عزاداری های فردی امام سجاد و پس از آن عزاداری اما باقر و سپس عزاداری جلسه ای همراه با شعر و مرثیه در دوران امام صادق علیه السلام مشاهده کرد . در دورانهای بعدی هم شاهدیم که مثلا امام کاظم از ده روز پیش از عاشورا عزاداری را آغاز و تا عاشورا ادامه می داد و امام رضا هم در قالب مجالسی که بویژه در طوس به هم می رسانید ، از شاعران برای ذکر عزای امام حسین استفاده می کرد . پس در دوران اهل بیت عزاداری برای امام حسین وجود داشته و ما از آنان آموخته ایم . اما به سال 352 قمری احمد معز الدوله بویهی در بغداد ،فرمان عزای حسینی را که صادر کرد ضمن فرمان گفت که از ده روز محرم را عزاداری کنند . اما دسته های عزاداری از دوره بنی بویه به طور علنی مرسوم شد و نخست به دستور شاه ،لشکریان با دسته هایی از میدانهای شهر گذشته و نمایش عزا دادند و مردم هم به دنبال آنها رفتند . از این زمان به بعد عزاداری وجود داشته و به صورت دسته ای برپا می شده است گر چه گاهیبه دلایل متفاوت ،مجالس بر قرار نمی شد . اما د ردوران صفیه و پیش از آن در دوران سلجوقیان ، مراسم سوگواری امام حسین بر پا می شد . د ردوران صفویه هم غالبه دسته های عزاداری در شهر به حرکت در می آمدند و گویا از زنجیرو نمادهای شبیه به آن خبری نبوده است . در این باره می توان به سفرنامه پیترو دلاواله مراجعه کرد . اما در دوران قاجار هم ابتدا فقط روضه خوانی باب بود و کم کم سینه و زنجیر زنی وارد فرهنگ عزاداری می شود .

موضوع قفل شده است