ثواب پیاده رفتن به زیارت ائمه علیهم السلام
تبهای اولیه
[="Black"]
آیا پیاده رفتن به حرم امامان ارزشمند است؟ یا اینکه صرفا یک حرکت نمادین است؟ البته حرکت نمادین هم خود می تواند ارزشمند باشد، اما آیا می توان گفت کسی که پیاده به حرم یکی از ائمه می رود ، نسبت به کسی که سواره می رود ثواب بیشتری دارد و ارزش زیارتش بیشتر است؟
[="Black"]پیاده رفتن زائر به حرم امامان علیهم السلام، نه تنها نمادین است بلکه ارزش ذاتی نیز دارد، راجع به حرم امام حسین و حضرت رضا علیهما السلام ؛ تصریح هست و در مورد بقیه ائمه علیهم السلام نیز به عموماتی که وجود دارد اثبات می شود.
پیادهروی ، تنها کسب آمادگی جسمی نیست، روحِ انسان در جریان این پیادهروی، تمرین می کند و آماده تر می شود . پیادهروی یک فرصت عجیب و استثنایی است که نباید آن را از دست داد، هر یک قدمی که انسان در این مسیر نورانی بر میدارد، پاک کننده آلودگیهای روحِ انسان است. در روایت داریم، کسی که از زیارت حرم اباعبدالله(علیه السلام) باز میگردد، گناهان گذشته او بخشیده میشود و روح او پاک و مطهر میشود.[/]
[="Black"]مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ یرِیدُ زِیارَةَ قَبْرِ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی ص إِنْ کانَ مَاشِیاً کتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَیئَةً حَتَّى إِذَا صَارَ فِی الْحَائِرِ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِینَ الْمُنْتَجَبِینَ [الْمُفْلِحینَ الْمُنْجِحِینَ] حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِکهُ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَک فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله یقْرِۆُک السَّلَامَ وَ یقُولُ لَک اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَک مَا مَضَى»
امام صادق(علیه السلام) به یکی از اصحابشان میفرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین(علیه السلام) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله(علیه السلام) بر میدارد، یک حسنه برایش مینویسد و یک سیئه از او محو میکند. وقتی که به حرم میرسد، خداوند او را جزء صالحین برگزیده مینویسد. وقتی مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین مینویسد. وقتی میخواهد بازگردد یک فرشته الهی در مقابل او قرار میگیرد و میگوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به شما سلام می رساند، و پیغام می دهد که عمل را از سرگیر که گذشتهات بخشیده شده است. (کامل الزیارات باب 49/ص132الی 135 ) (درباب 49 ،10 روایت وجود دارد که ما یکی از آنها را با ترجمه اش آوردیم)
واقعاً همینطور است و این بخشیده شدن اعمال گذشته و پاک شدن پرونده انسان بعد از پیادهروی اربعین را، واقعاً انسان با تمام وجود احساس میکند.[/]
[="Black"]کاری مانند پیاده به زیارت رفتن مهم و با ارزش است ولی این بدان معنا نیست که در هر شرایط و موقعیتی مطلوب و نیکو است گاه این گونه امور در برابر کارهای مهم تر و ضروری تر قرار می گیرد . در این موقعیت، پسندیده و مورد رضایت حق نیست و حتی می تواند سبب دور شدن از بارگاه مقدسش گردد . البته این که چه اموری لازم تر و ضروری تر است و باید بر امور با ارزش دیگر مقدم شود، در تعالیم دینی و فقه کاملا تعریف شده است
و در مورد امام رضا علیه السلام: حضرت جواد علیهالسلام فرمود: هیچ کس پدرم را زیارت نمیکند که متحمل سختی شود مثل باران یا سرما یا گرما مگر آنکه خداوند بدن او را بر آتش حرام خواهد نمود.
و حضرت رضا علیهالسلام نیز فرمود: هیچ مۆمنی نیست که مرا زیارت کند و قطرهای باران به صورتش برخورد کند مگر اینکه خداوند، بدن او را بر آتش حرام خواهد نمود .
روی همین روایات بوده که روش زندگی بعضی از علمای قدیم چنین بوده که سعی میکردند سالی یک بار پیاده به سفر امام هشتم بروند .
(احادیث مربوط به فضیلت زیارت حضرت رضا علیهالسلام همگی از کتاب شریف وسائل الشیعة ج 10 ، باب 82 تا باب 88 ابواب المزار نقل شده است)[/]
[="Black"]طرح یک سوال :
آیا در عصر حاضر، با پیشرفت تکنولوژی، پای پیاده به زیارت حرم مطهر معصومین (علیهم السلام) رفتن از جمله سفر به مشهد مقدس و کربلا جایز است؟ با توجه به حدیثی از امام علی (علیه السلام) درباره وقت شناسی پاسخ دهید .
بدون شک هدر دادن عمر و وقت نزد خردمندان کاری جاهلانه و نکوهیده است . هر انسان بصیر و با درایتی بر این عقیده است که عمر سرمایه بی بدیل انسان است و هیچ کالای با ارزشی با آن قابل مقایسه نیست .
از نظر آموزه های دینی، عمر ارزش ویژه دارد و تلف کردن آن در امور واهی و بی ارزش و غیرماندگار خسارتی جبران ناپذیر است . ولی پرسش اساسی این است که گذران عمر در چه اموری، اتلاف وقت شمرده می شود؟ بی تردید نوع نگرش انسان به جهان هستی و هدف آن و نیز جایگاه انسان در این مجموعه در پاسخ به این پرسش نقش تعیین کننده دارد .[/]
[="Black"]کسی که درکش از چارچوب عالم ماده فراتر نمی رود، همه حقیقت و هستی را در همین محسوسات محصور می داند و رسیدن به فیض زیارت اولیای پاک خداوند را عملی عاقلانه نمی شمارد، سپری کردن عمر در راه زیارت را اتلاف وقت می داند; ولی اگر انسان به دستگاه آفرینش و هدف آن و موقعیت انسان در این نظام به گونه ای دیگر نگاه کند و هدف آفرینش را هدفی بس والا و متعالی بداند، استفاده بهینه از سرمایه عمر و نشاط و جوانی نزد او معنایی دیگر می یابد . چنین انسانی آن لحظه و ساعتی را که از محبوبش غافل گردد و به یاد او نباشد، خسارت و زیان و گناه می شمرد . گواه بر درستی این نگرش، سخن امیر بیان امیرمۆمنان (علیه السلام) است که می فرماید: «ان عمرک مهر سعادتک ان انفذته فی طاعة ربک ؛ اگر عمرت را در راه فرمانبردای پروردگارت سپری سازی، مهریه سعادت و خوشبختی تو است .» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 160، ح 3058)[/]
[="Black"]امام صادق(علیه السلام) به یکی از اصحابشان میفرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین(علیه السلام) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله(علیه السلام) بر میدارد، یک حسنه برایش مینویسد و یک سیئه از او محو میکند. وقتی که به حرم میرسد، خداوند او را جزء صالحین برگزیده مینویسد. وقتی مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین مینویسد
انسانی که با پای پیاده و در پاسخ به عشق و شور درونی اش به قصد عرض ادب و خاکساری و تحکیم پیوندش با ولی خدا به زیارت حرم مطهر معصومان (علیهم السلام) می رود، چنان اعتقاد دارد که عمرش را در بهترین عمل و عبادت سپری می کند و از این سرمایه خداداد به بهترین روش بهره می برد .[/]
[="Black"]البته اموری که اهمیت و ارزش دارد و پرداختن به آن ها مورد رضای خداوند است، همواره از مطلوبیت یکسان برخوردار نیست . گاه به خاطر شرایط و زمینه های خاص، انجام بعضی امور مهم تر است . در این موقعیت، باید کار پسندیده و نیکویی که اهمیت کم تر دارد، رها گردد و کار با ارزش تر و ضروری تر انجام شود . بنابراین، کاری مانند پیاده به زیارت رفتن مهم و با ارزش است ولی این بدان معنا نیست که در هر شرایط و موقعیتی مطلوب و نیکو است گاه این گونه امور در برابر کارهای مهم تر و ضروری تر قرار می گیرد . در این موقعیت، پسندیده و مورد رضایت حق نیست و حتی می تواند سبب دور شدن از بارگاه مقدسش گردد . البته این که چه اموری لازم تر و ضروری تر است و باید بر امور با ارزش دیگر مقدم شود، در تعالیم دینی و فقه کاملا تعریف شده است . آگاهی از این امور و توان تشخیص کارهای مهم و مهم تر به آگاهی عمیق و همه جانبه از قرآن و روایات معصومان(علیهم السلام) نیاز دارد . این مهم هرگز با مطالعه سطحی و پراکنده احکام و تعالیم اسلام حاصل نمی گردد. فرآوری : محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان[/]
[="Black"]بنظر بنده این قبیل احادیث و روایات کاملا جعلی است! و تطابقی با قرآن هم در آنها نیست!
بسم الله
يا محمد ص
سلام.
من از جاي ديگه گرفتم.
فكر كنم حديث زير درست باشه.
مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ یرِیدُ زِیارَةَ قَبْرِ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی ص إِنْ کانَ مَاشِیاً کتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَیئَةً حَتَّى إِذَا صَارَ فِی الْحَائِرِ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِینَ الْمُنْتَجَبِینَ [الْمُفْلِحینَ الْمُنْجِحِینَ] حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِکهُ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَک فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله یقْرِۆُک السَّلَامَ وَ یقُولُ لَک اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَک مَا مَضَى»
امام صادق(علیه السلام) به یکی از اصحابشان میفرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین(علیه السلام) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله(علیه السلام) بر میدارد، یک حسنه برایش مینویسد و یک سیئه از او محو میکند. وقتی که به حرم میرسد، خداوند او را جزء صالحین برگزیده مینویسد. وقتی مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین مینویسد. وقتی میخواهد بازگردد یک فرشته الهی در مقابل او قرار میگیرد و میگوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به شما سلام می رساند، و پیغام می دهد که عمل را از سرگیر که گذشتهات بخشیده شده است.
(کامل الزیارات باب 49/ص132الی 135 )
موفق باشيد
التماس دعا
يا حسين ع[/]
[="Black"][h=1]ثواب پياده رفتن به زيارت ائمه ع[/h] آيا پياده رفتن به حرم امامان ارزشمند است؟ يا اينكه صرفا يك حركت نمادين است؟ البته حركت نمادين هم خود مي تواند ارزشمند باشد، اما آيا مي توان گفت كسي كه پياده به حرم يكي از ائمه مي رود ، نسبت به كسي كه سواره مي رود ثواب بيشتري دارد و ارزش زيارتش بيشتر است؟
پياده رفتن زائر به حرم امامان عليهم السلام ، نه تنها نمادين است بلکه ارزش ذاتي نيز دارد ، راجع به حرم امام حسين و حضرت رضا عليهما السلام ؛ تصريح هست و درمورد بقيه ائمه عليهم السلام نيز به عموماتي كه وجود دارد اثبات مي شود.
پيادهروي ، تنها كسب آمادگي جسمي نيست، روحِ انسان در جريان اين پيادهروي، تمرين مي كند وآماده تر مي شود . پيادهروي يك فرصت عجيب و استثنايي است كه نبايد آن را از دست داد، هر يك قدمي كه انسان در اين مسير نوراني بر ميدارد، پاك كنندۀ آلودگيهاي روحِ انسان است. در روايت داريم، كسي كه از زيارت حرم اباعبدالله(ع) باز ميگردد، گناهان گذشتۀ او بخشيده ميشود و روح او پاك و مطهر ميشود.
مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ يُرِيدُ زِيَارَةَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ص إِنْ كَانَ مَاشِياً كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَيِّئَةً حَتَّى إِذَا صَارَ فِي الْحَائِرِ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِينَ الْمُنْتَجَبِينَ [الْمُفْلِحينَ الْمُنْجِحِينَ] حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِكَهُ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِينَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَكٌ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص يُقْرِؤُكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ لَكَ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَكَ مَا مَضَى»
امام صادق(ع) به يكي از اصحابشان ميفرمايند: «كسي كه به قصد زيارت امام حسين(ع) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمي كه براي زيارت اباعبدالله(ع) بر ميدارد، يك حسنه برايش مينويسد و يك سيئه از او محو ميكند. وقتي كه به حرم ميرسد، خداوند او را جزء صالحين برگزيده مينويسد. وقتي مناسك او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزين مينويسد. وقتي ميخواهد بازگردد يك فرشتۀ الهي در مقابل او قرار ميگيرد و ميگويد: رسول خدا(ص) به شما سلام مي رساند، و پيغام مي دهد كه عمل را از سرگير كه گذشتهات بخشيده شده؛ (كامل الزيارات باب 49/ص132الي 135 ) (درباب 49 ،10 روايت وجود دارد كه ما يكي از آنها را با ترجمه اش آورديم .)
واقعاً همينطور است و اين بخشيده شدن اعمال گذشته و پاك شدن پروندۀ انسان بعد از پيادهروي اربعين را، واقعاً انسان با تمام وجود احساس ميكند.
ودر مورد امام رضا عليه السلام : حضرت جواد عليهالسلام فرمود: هيچكس پدرم را زيارت نميكند كه متحمل سختي شود مثل باران يا سرما يا گرما مگر آنكه خداوند بدن او را بر آتش حرام خواهد نمود.
و حضرت هادي عليهالسلام فرمود: اهل قم و اهل آبه آمرزيدهاند، زيرا قبر جدم علي بن موسي الرضا عليهالسلام را در طوس زيارت ميكنند، بدانيد هر كه او را زيارت كند و در راه زيارت او قطرهي باراني (كوچكترين سختي) به او برسد، خداوند بدن او را بر آتش حرام خواهد كرد.
و حضرت رضا عليهالسلام نيز فرمود: هيچ مؤمني نيست كه مرا زيارت كند و قطرهاي باران به صورتش برخورد كند مگر اينكه خداوند، بدن او را بر آتش حرام خواهد نمود
روي همين روايات بوده كه روش زندگي بعضي از علماي قديم چنين بوده كه سعي ميكردند سالي يك بار پياده به سفر امام هشتم بروند .
- احاديث مربوط به فضيلت زيارت حضرت رضا عليهالسلام همگي از كتاب شريف وسائل الشيعة ج 10 ، باب 82 تا باب 88 ابواب المزار نقل شده است .[/]
امام صادق(ع) به يكي از اصحابشان ميفرمايند: «كسي كه به قصد زيارت امام حسين(ع) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمي كه براي زيارت اباعبدالله(ع) بر ميدارد، يك حسنه برايش مينويسد و يك سيئه از او محو ميكن
بدانيد هر كه او را زيارت كند و در راه زيارت او قطرهي باراني (كوچكترين سختي) به او برسد، خداوند بدن او را بر آتش حرام خواهد كرد.
از این روایات چطور پیاده روی استفاده میشود؟
در حدیث امام صادق (ع) شاید منظور از قدم ، یک اقدام عملی باشه مثلا اینکه وسایل رو هم داخل ساک آماده کنیم برای سفر خودش یک قدم برای سفر هستش ، تهیه ی بلیت یک قدم برای سفر هستش !
لطفا نفرمایید ما به ظاهر ایات و روایات فقط عمل میکنیم که این دقیقا حرف وهابی ها هستش که میگن بر مبنای قرآن خدا هم دست داره هم گوش و هم چشم و...
درباره ی حدیث زیارت امام رضا (ع) فرمودند کسی که در راه باران بخورد کذا و کذا... اولا که آدم روی اسب و شتر و داخل ماشین هم ممکن است باران بخورد ! ثانیا منظور از باران میتواند تحمل سختی های سفر باشد. چنانچه در ترجمه ی روایتی که اوردید هم داخل پرانتز نوشته منظور سختی سفر است!
لذا بنظر بنده این روایات به هیچ وجه دال بر اینکه باید پیاده برویم نیست اگر روایات دیگری وجود داره لطفا بنویسید....
اگر کلمه ی سختی سفر رو مبنا قرار بدید پس کسی که پشتک بزنه و بره یا روی زمین غلط بخوره یا روی دستاش راه بره و از اینجور کارهای مضحک ! چنین شخصی ثواب بیشتری میبره...
اینجور نتیجه گیری ها دست تفکرات صوفی گونه که میگن فقط باید سختی بکشی رو باز میگذاره و همچنین فکرات وهابی گونه رو ، از این جهت که اولا به ظاهر دارید عمل میکنید ثانیا باعث وهن مذهب و تمسخر شیعیان میشید.
اگر کلمه ی سختی سفر رو مبنا قرار بدید پس کسی که پشتک بزنه و بره یا روی زمین غلط بخوره یا روی دستاش راه بره و از اینجور کارهای مضحک ! چنین شخصی ثواب بیشتری میبره...
لذا بنظر بنده این روایات به هیچ وجه دال بر اینکه باید پیاده برویم نیست اگر روایات دیگری وجود داره لطفا بنویسید....
سلام علیکم و رحمة الله بزرگوار،
شما از حقیر بیشتر میدانید ولی یاد رفتن معصوم علیهالسلام به مکه افتادم که سوار حیوان نمیشدند و پیاده میرفتند، وقتی به ایشان گفته شد که سوار شوند و خود را خسته نکنند ایشان میفرمودند که میخواهم سختی پیاده رفتن را بر خود بچشانند، شاید هم آن روایت اشکال دارد حقیر خاطرم نیست این مطلب را کجا خواندهام ...
یا علی علیهالسلام
بسم الله الرحمن الرحیم
اختیار دارید ، تشکر میکنم از شما
اگر چنین روایتی باشه که قطعا فعل معصوم برای ما حجت هستش.... البته اون هم استحباب پیاده روی رو میرسونه نه استحباب سختی سفر رو. به زبان ساده تر یعنی سختی سفر تا جایی که پیاده برویم مجازه نه اینکه مثلا روی خورده شیشه سفر رو طی کنیم و مواردی از این دست. اصولا سختی کشیدن هم باید طبق شریعت باشه مثلا روزه گرفتن...
خوشحال میشیم اگر مستنداتش رو هم بیارید
سلام علیکم و رحمة الله بزرگوار، اختیار دارید ، تشکر میکنم از شما اگر چنین روایتی باشه که قطعا فعل معصوم برای ما حجت هستش.... البته اون هم استحباب پیاده روی رو میرسونه نه استحباب سختی سفر رو. به زبان ساده تر یعنی سختی سفر تا جایی که پیاده برویم مجازه نه اینکه مثلا روی خورده شیشه سفر رو طی کنیم و مواردی از این دست. اصولا سختی کشیدن هم باید طبق شریعت باشه مثلا روزه گرفتن... خوشحال میشیم اگر مستنداتش رو هم بیارید
شما از حقیر بیشتر میدانید ولی یاد رفتن معصوم علیهالسلام به مکه افتادم که سوار حیوان نمیشدند و پیاده میرفتند، وقتی به ایشان گفته شد که سوار شوند و خود را خسته نکنند ایشان میفرمودند که میخواهم سختی پیاده رفتن را بر خود بچشانند، شاید هم آن روایت اشکال دارد حقیر خاطرم نیست این مطلب را کجا خواندهام ...
یا علی علیهالسلام
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته،
ضمن عرض تعزیت بابت فرا رسیدن اربعین،
در پی اطاعت امر شما که به دنبال آن روایت گشتم، البته عین آن روایت را نیافتم ولی به این نتیجه رسیدم که آن مطلبی که قرار داده بودم کامل نیست و اگرچه میتواند درست باشد ولی تمام داستان نیست. در ادامه سعی میکنم برداشتم را بیشتر توضیح دهم و ممنون میشوم اگر اشتباه میکردم تذکر دهید که حقیر و دیگرانی که ممکن است این نوشته را بخوانند به بیراهه نرویم:
اول اینکه ظاهراً لااقل در سفر حج توصیهی عمومی به تشرف سواره است و بعد به تشرف پیاده ولی بدون وسیله (وسایل با مرکب حمل شوند، مثل اینکه برای زوار امام حسین علیهالسلام کاروانها با اتوبوسهایی بارهای مسافرین را پیشتر به کربلا ببرند و بعد زوار با مایحتاج اندک به راه بیفتند تا در طول مسیر سختی راه بر اشتیاق و حال ذکر ایشان غلبه نکند) و در نهایت شاید به تشرف پیاده برای کسانی که ظرفیت آن را دارند، اگر واقعاً داشته باشند:
[گزیدهی کافی، ج.۴، ص. ۶۸]
به ابو عبد اللّه صادق (ع) گفتم: ما همگى تصميم گرفتهايم كه تا مكه پياده عزيمت كنيم، ابو عبد اللّه گفت: نه، سواره عزيمت كنيد. من گفتم: خداوند، كار شما را به اصلاح آورد، به ما گفتهاند كه حسن بن على- صلوات اللّه عليه- پياده به حج مىرفته است. ابو عبد اللّه گفت: حسن بن على، در حالى پياده به حج مىرفت كه خيمهها و كجاوههاى او را در كنارش يدك مىكشيدند
به ابو عبد اللّه صادق (ع) گفتم: پيش از اين، ما پياده به حج مىرفتيم، ولى خبر آوردند كه شما از حج پياده منع كردهايد. نظر شما چيست؟ ابو عبد اللّه گفت: مردمان كه به حج مىروند، جمعى پياده حركت مىكنند و جمعى سواره حركت مىكنند. من گفتم: از اصل موضوع سؤالى ندارم. ابو عبد اللّه گفت: پس سؤال تو از چيست؟ من گفتم: كدام نوع آن نزد شما محبوبتر است كه همان را انجام بدهيم؟ ابو عبد اللّه گفت: اگر سواره حركت كنيد نزد من محبوبتر است، چرا كه بر دعا و عبادت تواناتر خواهيد بود.
از ابو عبد اللّه صادق (ع) پرسيدند كه حج پياده رجحان دارد يا حج سواره؟ ابو عبد اللّه گفت: حج سواره رجحان دارد، چرا كه رسول خدا سواره به حج رفت.
[من لا يحضره الفقيه / ترجمه غفارى، على اكبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج3، ص: ۵۳]
و روايت شده است كه هيچ بنده بهيچ وسيلهاى محبوبتر نزد خدا از راه پيمودن با پاى پياده به خانه محترمش بر او تقرب نجسته است، و يك حج با پاى پياده با هفتاد حج برابر است، و كسى كه از شتر خود بزير آيد و قدرى پياده راه بپيمايد خداوند ثواب همان را در نامه عملش بنويسد.
مطلب دوم اینکه خود را به سختی انداختن در عبادت تا جایی که از توان شخص خارج نباشد و از حدّ عقلایی خارج نگردد مطلوب است چنانکه در روایتی برای برشمردن ثواب بالای یک کار آن را معادل چند ثواب حج که با پای پیاده رفته باشند به حساب آوردهاند و از ظاهر این بیان مشخص است که منظور کمتر بودن ثواب حج با پای پیاده نیست بلکه بیشتر بودن ثواب این حج است، به شرطی که به اصل حج لطمهای وارد نکند و هدف هم رضایت خداوند باشد و نه مثلاً خساست به خرج دادن در هزینهی رفت و برگشت وقتی که شخص از نظر مالی فراخمال هست (در این صورت متحمل زحمت اضافه شدن برای مال دنیا در یک کار عبادی اگر ترک شود و با خساست مبارزه شود بهتر است):
من لا يحضره الفقيه / ترجمه غفارى، على اكبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج3، ص: ۲۵-۲۷
و حسن بن محبوب از علىّ بن رئاب از محمد بن قيس روايت كرده است كه گفت: از امام باقر عليه السّلام بهنگامى كه در مكّه براى مردم سخن مىگفت شنيدم كه فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله نماز فجر را با امامت بر اصحاب خود بجاى آورد. و آنگاه بگفتگو با ايشان بنشست ... امّا تو اى مرد انصارى، پس همانا آمدهاى تا در باره حج و عمرهات و ثوابى كه در آنها براى تو موجود است از من سؤال كنى ... چون هفت بار در ميان صفا و مروه سعى بجاى آورى براى تو نزد خداى عزّ و جلّ ثوابى خواهد بود بمانند ثواب كسى كه پياده از سرزمينهاى خود بحجّ رفته باشد
[من لا يحضره الفقيه / ترجمه غفارى، على اكبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج3، ص: ۵۴]
ابو بصير از امام صادق عليه السّلام پرسيد كه: پياده بحجّ رفتن افضل است يا سواره؟ امام در پاسخ او فرمود: در صورتى كه شخص ثروتمند باشد، و براى كم خرج كردن و از هزينه سفر كاستن پياده برود، سوار افضل است.
در مجموع برداشت حقیر این است که هر کسی صرفاً خود را در عبادت خداوند به سختی معقولی بیاندازد که اصل عبادت او را به مهاطره نیاندازد تضعیف نکند اجر این سختی که در راه خداوند کشیده است محفوظ بوده و بر ثواب عملش میافزاید، البته الأعمال بالنیات، شاید کسی هم پیدا شود که بگوید من میخواهم به قول شما تا مکه را روی خرده شیشه بروم و قصدش هم واقعاً چشاندن سختی بر خود در عبادت خدا باشد، همان چیزی که یکی از شروط عالی توبه است که انسان باید در راه خدا به خود سختی بچشاند همانطور که پیشتر لذت گناه را به خود چشانده بوده است، اما برخی کارها غیرمعمول و غیرمعقول است، البته ملاک نیت خود شخص است ولی از آنجا که خودشناسی و نفسشناسی و شیطانشناسی کار هر کسی نیست بهتر است در این زمینهها شخص به درستی نیت خودش غره نشود و بترسد از اینکه نیتش شاید در اصل رکورد زدن و جلب توجه یا چیز دیگری باشد یا اگر نیست هم بعداً بشود، عمل کردن به عرف مؤمنین از این نظر تطابق بیشتری با تعقل دارد ...
در زمینهی پیادهروی به سمت حرمین امامان البته حکمتها میتوانند مضاعف شوند، مثلاً در اینجا شاید جلب توجه هم مطرح شود ولی نه به معنای بد آن، بلکه به معنای خوب آن که بزرگداشت شعائر الهی است، اهل بیت علیهمالسلام اعلام الهدی هستند و این کارها میتواند سبب دیده شدن این علمهای هدایت توسط دیگرانی گردد که به طور معمول حجاب روزمرگیها مانع از دیدن آن پرچمهای دین و شعائر الهی گردیدهاند ... دیگر این را همه قبول دارند که الآن رنگ و بوی اربعین با این برنامهی پیادهروی تغییر کرده و فضا حسینی شده است و توجهها جلب شده است و قضیه توسط خیلیها جدی گرفته شده است که تا پیش از این اربعین برایشان روزی بود مثل روزهای دیگر، اگرچه کل یوم عاشوراء و آن داستان خودش را دارد ...:
حجتالاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان درباره نقش پیادهروی روز اربعین میگوید: روایت دارد که امام زمان(عج) که ظهور فرمود، پنج ندا میکند به اهل عالم:
اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً،
اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین سحقوه عدوانا،...
امام زمان خودش را به واسطه امام حسین(ع) به همه عالم معرفی میکنند ...بنابراین در آن زمان باید همه مردم عالم، حسین(ع) را شناخته باشند...
اما الان هنوز همه مردم عالم، حسین(ع) را نمیشناسند و این تقصیر ماست، چون ما برای سیدالشهدا(ع) طوری فریاد نزدیم که همه عالم صدای ما را بشنود.پیادهروی اربعین بهترین فرصت برای معرفی حسین(ع) به عالم است.
یا علی علیهالسلام
در زمینهی پیادهروی به سمت حرمین امامان البته حکمتها میتوانند مضاعف شوند، مثلاً در اینجا شاید جلب توجه هم مطرح شود ولی نه به معنای بد آن، بلکه به معنای خوب آن که بزرگداشت شعائر الهی است، اهل بیت علیهمالسلام اعلام الهدی هستند و این کارها میتواند سبب دیده شدن این علمهای هدایت توسط دیگرانی گردد که به طور معمول حجاب روزمرگیها مانع از دیدن آن پرچمهای دین و شعائر الهی گردیدهاند ... دیگر این را همه قبول دارند که الآن رنگ و بوی اربعین با این برنامهی پیادهروی تغییر کرده و فضا حسینی شده است و توجهها جلب شده است و قضیه توسط خیلیها جدی گرفته شده است که تا پیش از این اربعین برایشان روزی بود مثل روزهای دیگر، اگرچه کل یوم عاشوراء و آن داستان خودش را دارد ...:
شاید اونچه که نقل قول کردم از جناب عالی صحیح باشه اما خوب یکم این داستان زیاده روی درش انجام شده آن هم اینکه گروهی رو به خاطر شلوغی امسال برگردوندند.خوب وقتی هیچ روایتی در مورد پیاده رفتن روز اربعین به سمت حرمین نیست و هیچ کدام از معصومین این کار را انجام نداده اند دلیلی بر انجام آن خیلی وجود نداره
[="#000080"][="#006400"]هوالعالم [/]
زمانی میتونی حضرات طاهر رو به خوبی درک کنی که روحی پاک داشته باشی
پس باید به فکر پاکی باشی
مثل زمانیکه به مهمانی میری و جسم و جامه ظاهری رو شیک و پاک میکنی
حالا اگر گناهکاریم باید به فکر طلب امرزش باشیم
رسیدن به درجه امرزش و بخشش تنها با ذکر و استغفار زبانی صورت نمیگیره
چقدر خوبه که اون خضوع و خشوع و طهارت با عمل و تمام وجود درک بشه ...
شاید برای کسی که پیاده روی و سفر حکم سم مرگ اور داشته باشه بد باشه
اما برای کسی که دل و پای رفتن داره قدم برداشتن در راه منزل لیلی از قدم اول تا آخر حکمت و سعادت داره و
این مهر و علاقه و پیوند رو بیشتر و بیشتر میکنه
البته به شرطی که بدون سو نیت و به قصد دوستی با خدا و اهل خدا باشه و همینطور حقی نا حق نشه
یه وقت میبینی طرف بخاطر مشغله و مصلحت و امور مردم راه سریع رو انتخاب میکنه و دو ثانیه ای به حرم میرسه و حاجت روا !
یه وقتم طرف 2 سال زور میزنه که نزدیک بشه اما در باطنش هر روز خدا دور و دورتر میشه ...[/]
[="Navy"]خوب وقتی هیچ روایتی در مورد پیاده رفتن روز اربعین به سمت حرمین نیست و هیچ کدام از معصومین این کار را انجام نداده اند دلیلی بر انجام آن خیلی وجود نداره
با تشکر از جناب باء بخاطر مطلبشون.
برادر اگر شما به دنبال روایتی میگردید که اینجوری باشه : قال معصوم (ع) : پیاده به زیارت اربعین بروید... چنین روایتی نیست. چیزی که ما بررسی کردیم برداشت از روایات مختلف بود که استحباب پیاده رفتن در حج و استحباب سختی سفر با پیاده روی و استحباب زیارت اربعین رو ازش برداشت میشه و جمعا میشه پیاده روی اربعین رو با توجه به شرایط و اقتضا های فعلی برداشت کرد.[/]