جمع بندی دستانم خالیست....

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
دستانم خالیست....

سلام داستانهایی که خوندم حرف هایی که درباره ی بزرگان وعلماءشنیدم و... همه حاکی ازاین بودکه بااین که بنده ی خوب خدابودندبازهم میگفتن چیزی برای اون دنیاندارن ونشانه ی تواضعشون بودحتی معصومین ع هم دردعاهایشان همین امررااشاره میکردندوبااینکه معصوم بودن .حالاتکلیف ماچیه؟من حتی توانجام واجباتم کوتاهی کردموکلی حق الناس برگردنمه ومرگ هرلحظه درکمینه!مابایدچیکارکنیم!خداگفته امیدوارباشیم امیدهست توسل هست اما....بایدچیکارکنم!انگارهر کاری بکنیم کمه!توبعضی ازاین داستانهاشنیدم اگه هم چیزی نداشتن عشق به امام حسین ع شفیعشون شده ماکه میگیم عاشق امام حسین ع هستیم وبراشون گریه میکنیم چطور؟چطورمیشه بادستانی پروبارضایت خدارفت!!!؟
اگه هیچی نداشته باشم فکرمیکنم عاشق امام حسین ع هستم وخدااین عشقوازمون نگیره بیشترنگران عمل هستم!رفتارمونم بایدحسینی باشه!
وقتی گناهان خودمودیگران رو می بینم خیلی ناراحت میشم کاش میشدکاری کرد!عمل کردنه تنهاحرف!

البته جایی شنیدم اگه تمام تلاشوبکنیم خداوندحق الناس هاروهم می پوشونه ایادرسته؟

با نام و یاد دوست



کارشناس بحث: استاد بصیر

یامین;395732 نوشت:
سلام داستانهایی که خوندم حرف هایی که درباره ی بزرگان وعلماءشنیدم و... همه حاکی ازاین بودکه بااین که بنده ی خوب خدابودندبازهم میگفتن چیزی برای اون دنیاندارن ونشانه ی تواضعشون بودحتی معصومین ع هم دردعاهایشان همین امررااشاره میکردندوبااینکه معصوم بودن .حالاتکلیف ماچیه؟من حتی توانجام واجباتم کوتاهی کردموکلی حق الناس برگردنمه ومرگ هرلحظه درکمینه!مابایدچیکارکنیم!خد اگفته امیدوارباشیم امیدهست توسل هست اما....بایدچیکارکنم!انگارهر� �اری بکنیم کمه!توبعضی ازاین داستانهاشنیدم اگه هم چیزی نداشتن عشق به امام حسین ع شفیعشون شده ماکه میگیم عاشق امام حسین ع هستیم وبراشون گریه میکنیم چطور؟چطورمیشه بادستانی پروبارضایت خدارفت!!!؟
اگه هیچی نداشته باشم فکرمیکنم عاشق امام حسین ع هستم وخدااین عشقوازمون نگیره بیشترنگران عمل هستم!رفتارمونم بایدحسینی باشه!
وقتی گناهان خودمودیگران رو می بینم خیلی ناراحت میشم کاش میشدکاری کرد!عمل کردنه تنهاحرف!
البته جایی شنیدم اگه تمام تلاشوبکنیم خداوندحق الناس هاروهم می پوشونه ایادرسته؟

باسلام و عرض ادب
این که انسان احساس دست خالی بودن بکند، بسیار خوب است، روایات اهل بیت علیهم السلام، این روحیه را تحسین می کنند و همه اهل بیت هم اینگونه بودند. زیرا آنها وقتی به مقام خداوند نگاه می کردند و به عظمت و جلال و جبروت او می نگریستند، خود را پوچ و هیچ می دانستند و اعمال خود را در برابر فیض و رحمت الهی ناچیز می شمردند و واقعا هم باید همینطور باشد. هر چقدر معرفت انسان به خدا و جهان بینی او بیشتر بشود، به نقص و کم ظرفیتی خویش پی خواهد برد.
امام سجاد در این باره می فرمایند:
وَ هَا أَنَا ذَا بَيْنَ يَدَيْكَ صَاغِراً ذَلِيلًا خَاضِعاً خَاشِعاً خَائِفاً، مُعْتَرِفاً بِعَظِيمٍ مِنَ الذُّنُوبِ تَحَمَّلْتُهُ، وَ جَلِيلٍ مِنَ الْخَطَايَا اجْتَرَمْتُهُ، مُسْتَجِيراً بِصَفْحِكَ، لَائِذاً بِرَحْمَتِكَ، مُوقِناً أَنَّهُ لَا يُجِيرُنِي مِنْكَ مُجِيرٌ، وَ لَا يَمْنَعُنِي مِنْكَ مَانِع‏(صحیفه سجادیه، ص 222)

اى خداوند، اين منم كه در برابر تو ايستاده‏ام، خوار و ذليل و خاضع و خاشع و خائف و معترف به گناهان بزرگى كه بارش را بر دوش مى‏كشم و خطاهاى عظيمى كه مرتكب شده‏ام. در سايه عفو تو خزيده‏ام و به جوار رحمت تو پناه جسته‏ام و به يقين مى‏دانم كه كسى مرا از تو زنهار نخواهد داد و كس مرا از كيفر تو در امان نخواهد داشت.
حتی در عبارتی فراتر از این رفته و خود را حقیرترین موجودات به حساب می آورند و می دانیم که امام، اهل غلو کردن نیست، آنجا که می فرماید:

وَ أَنَا بَعْدُ أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ، وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا.

اى خداوند، من كمترين كمترانم و خوارترين خوارترانم، همانند ذرّه‏اى يا حتى كمتر از آن.

اگر کسی اعمال خود را بزرگ و زیاد بشمرد، همین روحیه، اولین پله برای سقوط است. هر کسی خود را اشباع دانست و گمان کرد که به همه وظایفش عمل نموده، این نشان از هلاکت و عدم پیشرفت او خواهد داشت و دیگر ترقی نخواهد نمود.(باتوجه به مسیر طولانی و پیشرفت بی نهایت)
پس این که ما اعمالمان را در برابر اولیای الهی و اهل بیت ناچیز بشماریم، نه تنها بد نیست، بلکه انگیزه ای برای پیشرفت و رو به کمال بودن را به همراه خواهد داشت.
امید به شفاعت، گزینه ی دیگری است که باعث پیشرفت انسان خواهد بود و هر چه که نداشته باشیم، اما می توانیم ادعا کنیم که محب اهل بیت هستیم و این گوهری است ارزشمند.
در مورد سوال اخیر،باید بگویم انسان تا در این دنیاست می تواند همه گناهان، حتی حق الناس را جبران کند و برای طرف مقابل طلب استغفار و بخشش نماید، البته اگر خطای او از روی عمد نباشد، و خداوند متعال ان شاء الله جبران خواهد نمود.

ما تمام تلاشمون رو برای بندگی خداوند انجام میدهیم و اگر خدای نکرده از ما اشتباهی سرزد
نباید از رحمت و بخشش خداوند غافل شویم چون نا امیدی از خدا خودش گناه بزرگیه
"قل يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله ان الله یغفر الذنوب جمیعا انه هو الغفورالرحیم"(اى بندگان من که دراثر گناه،بر خويشتن زیاده روی کرده اید،ازرحمت خدا مايوس نشويد در حقيقت‏ خدا همه گناهان را می ‏آمرزد که او خود آمرزنده مهربان است) سوره زمرآیه۵۳

بصیر;396142 نوشت:
اگر کسی اعمال خود را بزرگ و زیاد بشمرد، همین روحیه، اولین پله برای سقوط است

اگه بعضی وقتادچاراین حالت کبروغرورشدیم چطور؟چکاربایدبکنیم؟:Ghamgin:بیشترین چیزی که منوازارمیده حق الناسه!مخصوصااگه عمدی باشه وشرایط طلب مغفرت نباشه یاطرف نبخشه مخصوصاتوغیبت چی ؟برم جلوطرف بگم این حرفاروزدم پای چن نفردیگه میادوسط و....اصلااینطوری خیلی سخته:crying:

یامین;396467 نوشت:
اگه بعضی وقتادچاراین حالت کبروغرورشدیم چطور؟چکاربایدبکنیم؟

در این صورت، سریع باید به فکر مسیر طولانی و سختی که در پیش داریم بیندیشیم و به عظمت و بزرگی خدا نگاه کنیم و این که این اعمال ما، در برابر او هیچ است، همچنین به حقرات خودمان بیندیشیم و این که اگر لطف و رحمت الهی شامل حال ما نمی شد ما حتی وجود نداشتیم و نمی توانستیم عبادت خدا را انجام بدهیم. اوست که ما را هدایت می کند«فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي مَنْ يَشاءُ » (سوره ابراهیم آیه 4)
به عبادت اولیای الهی بنگریم که آنها چگونه عبادت خدا را می کردند، در قنوت نمازهای مستحبیشان، دعای ابوحمزه ثمالی با آن عبارات طولانی می خواندند و متوجه اتمام شب نمی شدند و سایر اعمال و عبادات آنها وقتی در نظر بیاوریم و مطالعه کنیم دیگر عبادات خود را عبادت نمی دانیم و دچار غرور نمی گردیم بلکه از عبادات بی توجه و غیر خالصانه ی خود، توبه می کنیم.

یامین;396467 نوشت:
یشترین چیزی که منوازارمیده حق الناسه!مخصوصااگه عمدی باشه وشرایط طلب مغفرت نباشه یاطرف نبخشه مخصوصاتوغیبت چی ؟برم جلوطرف بگم این حرفاروزدم پای چن نفردیگه میادوسط و....اصلااینطوری خیلی سخته

در مواردی که نمی توانیم، حلالیت بطلبیم و یا این که اگر جلو برویم، باعث غیبت چند نفر دیگر یا اشاعه فحشاء خواهد شد، لازم است برای شخصی که حقی از طرفِ او برگردنِ ماست، صدقه بدهیم و اعمال نیکو انجام داده و ثواب آن را به او هدیه کنیم و اگر مالی از او تلف کرده ایم به هر نحوی که می توانیم حقش را در اموالش قرار دهیم، بدون این که متوجه شود ما این کار را کرده ایم.

[="Tahoma"][="Blue"]سوال
سلام داستانهایی که خوندم حرف هایی که درباره ی بزرگان وعلماءشنیدم و... همه حاکی ازاین بودکه بااین که بنده ی خوب خدابودند بازهم میگفتن چیزی برای اون دنیاندارن و نشانه ی تواضعشون بودحتی معصومین ع هم دردعاهایشان همین امر را اشاره میکردند و بااینکه معصوم بودن. حالا تکلیف ماچیه؟
من حتی توانجام واجباتم کوتاهی کردم و کلی حق الناس برگردنمه ومرگ هرلحظه درکمینه! مابایدچیکارکنیم!خد اگفته امیدوار باشیم امید هست توسل هست اما....بایدچیکارکنم!
انگارهرکاری بکنیم کمه! توبعضی ازاین داستانها شنیدم اگه هم چیزی نداشتن عشق به امام حسین ع شفیعشون شده ماکه میگیم عاشق امام حسین ع هستیم وبراشون گریه میکنیم چطور؟ چطور میشه بادستانی پر و با رضایت خدا رفت!!!؟
اگه هیچی نداشته باشم فکر میکنم عاشق امام حسین ع هستم وخدا این عشقو ازمون نگیره بیشتر نگران عمل هستم! رفتارمونم باید حسینی باشه! وقتی گناهان خودمو دیگران رو می بینم خیلی ناراحت میشم کاش میشد کاری کرد! عمل کرد نه تنها حرف! البته جایی شنیدم اگه تمام تلاشو بکنیم خداوند حق الناس هاروهم می پوشونه ایادرسته؟

جواب:
باسلام و عرض ادب این که انسان احساس دست خالی بودن بکند، بسیار خوب است، روایات اهل بیت علیهم السلام، این روحیه را تحسین می کنند و همه اهل بیت هم اینگونه بودند. زیرا آنها وقتی به مقام خداوند نگاه می کردند و به عظمت و جلال و جبروت او می نگریستند، خود را پوچ و هیچ می دانستند و اعمال خود را در برابر فیض و رحمت الهی ناچیز می شمردند و واقعا هم باید همینطور باشد. هر چقدر معرفت انسان به خدا و جهان بینی او بیشتر بشود، به نقص و کم ظرفیتی خویش پی خواهد برد.
امام سجاد در این باره می فرمایند:
وَ هَا أَنَا ذَا بَيْنَ يَدَيْكَ صَاغِراً ذَلِيلًا خَاضِعاً خَاشِعاً خَائِفاً، مُعْتَرِفاً بِعَظِيمٍ مِنَ الذُّنُوبِ تَحَمَّلْتُهُ، وَ جَلِيلٍ مِنَ الْخَطَايَا اجْتَرَمْتُهُ، مُسْتَجِيراً بِصَفْحِكَ، لَائِذاً بِرَحْمَتِكَ، مُوقِناً أَنَّهُ لَا يُجِيرُنِي مِنْكَ مُجِيرٌ، وَ لَا يَمْنَعُنِي مِنْكَ مَانِع
اى خداوند، اين منم كه در برابر تو ايستاده‏ام، خوار و ذليل و خاضع و خاشع و خائف و معترف به گناهان بزرگى كه بارش را بر دوش مى‏كشم و خطاهاى عظيمى كه مرتكب شده ‏ام. در سايه عفو تو خزيده‏ام و به جوار رحمت تو پناه جسته‏ام و به يقين مى‏دانم كه كسى مرا از تو زنهار نخواهد داد و كس مرا از كيفر تو در امان نخواهد داشت.
حتی در عبارتی فراتر از این رفته و خود را حقیرترین موجودات به حساب می آورند و می دانیم که امام، اهل غلو کردن نیست، آنجا که می فرماید:
وَ أَنَا بَعْدُ أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ، وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا. اى خداوند، من كمترين كمترانم و خوارترين خوارترانم، همانند ذرّه‏اى يا حتى كمتر از آن. اگر کسی اعمال خود را بزرگ و زیاد بشمرد، همین روحیه، اولین پله برای سقوط است. هر کسی خود را اشباع دانست و گمان کرد که به همه وظایفش عمل نموده، این نشان از هلاکت و عدم پیشرفت او خواهد داشت و دیگر ترقی نخواهد نمود.(باتوجه به مسیر طولانی و پیشرفت بی نهایت) پس این که ما اعمالمان را در برابر اولیای الهی و اهل بیت ناچیز بشماریم، نه تنها بد نیست، بلکه انگیزه ای برای پیشرفت و رو به کمال بودن را به همراه خواهد داشت.
امید به شفاعت، گزینه ی دیگری است که باعث پیشرفت انسان خواهد بود و هر چه که نداشته باشیم، اما می توانیم ادعا کنیم که محب اهل بیت هستیم و این گوهری است ارزشمند. در مورد سوال اخیر، باید بگویم انسان تا در این دنیاست می تواند همه گناهان، حتی حق الناس را جبران کند و برای طرف مقابل طلب استغفار و بخشش نماید، البته اگر خطای او از روی عمد نباشد، و خداوند متعال ان شاء الله جبران خواهد نمود.

سوال
اگه بعضی وقتا دچاراین حالت کبروغرورشدیم چطور؟ چکاربایدبکنیم؟

جواب:
در این صورت، سریع باید به فکر مسیر طولانی و سختی که در پیش داریم بیندیشیم و به عظمت و بزرگی خدا نگاه کنیم و این که این اعمال ما، در برابر او هیچ است، همچنین به حقرات خودمان بیندیشیم و این که اگر لطف و رحمت الهی شامل حال ما نمی شد ما حتی وجود نداشتیم و نمی توانستیم عبادت خدا را انجام بدهیم. اوست که ما را هدایت می کند«فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي مَنْ يَشاءُ » (سوره ابراهیم آیه 4) به عبادت اولیای الهی بنگریم که آنها چگونه عبادت خدا را می کردند، در قنوت نمازهای مستحبیشان، دعای ابوحمزه ثمالی با آن عبارات طولانی می خواندند و متوجه اتمام شب نمی شدند و سایر اعمال و عبادات آنها وقتی در نظر بیاوریم و مطالعه کنیم دیگر عبادات خود را عبادت نمی دانیم و دچار غرور نمی گردیم بلکه از عبادات بی توجه و غیر خالصانه ی خود، توبه می کنیم.

سوال
یشترین چیزی که منوازارمیده حق الناسه!مخصوصااگه عمدی باشه وشرایط طلب مغفرت نباشه یاطرف نبخشه مخصوصاتوغیبت چی ؟برم جلوطرف بگم این حرفاروزدم پای چن نفردیگه میادوسط و....اصلااینطوری خیلی سخته

جواب
در مواردی که نمی توانیم، حلالیت بطلبیم و یا این که اگر جلو برویم، باعث غیبت چند نفر دیگر یا اشاعه فحشاء خواهد شد، لازم است برای شخصی که حقی از طرفِ او برگردنِ ماست، صدقه بدهیم و اعمال نیکو انجام داده و ثواب آن را به او هدیه کنیم و اگر مالی از او تلف کرده ایم به هر نحوی که می توانیم حقش را در اموالش قرار دهیم، بدون این که متوجه شود ما این کار را کرده ایم.[/]

موضوع قفل شده است