جمع بندی یک ابهام در مورد بهشت و جهنم

کارشناس بحث: استاد صادق

باسلام وتشکر .
در خصوص بهشتی که محل سکونت حضرت آدم و حوا علیهما السلام بود ، بین علما و مفسیرین اختلاف است . از برخی شواهد و قرائن به دست می آید آن بهشت، بهشتی ابدی و ماندگار نبوده بلکه بهشت برزخی یا از باغ‌های دنیایی بوده، به هر حال هدف از خلقت انسان خلیفه اللهی در زمین بوده، نه حضور در بهشت واقعی ،چنان که خداوند در ابتدای خلقت انسان و قبل از ورود او به بهشت ، خطاب به فرشتگان فرمود:
«إنّی جاعلٌ فی الأرض خلیفة؛(1) در زمین خلیفه‌ای برای خود قرار می‌دهم». پس هدف اصلی خلقت آدم قرار گرفتن او در زمین بوده است.
ضمناً احتمال دارد آدم از ابتدا در بهشت حقیقی نبوده و هبوط و اخراج او هم نوعی تنزل مقام و مرتبه معنوی بوده ،نه انتقال مکانی.
اما اگر آن بهشت را بهشت موعود هم بدانیم ،باز معلوم نبود که توالد و افزایش نسل در ذریه حضرت آدم (چنان که امروزه اتفاق افتاده )مقدر و ممکن می شد یا خیر تا ما از حضور همه در بهشت صحبت کنیم.
داستان میوه ممنوعه آزمایشی بود برای حضرت آدم و حوا علیهم السلام و اگر آن اتفاق نمی‌افتاد معلوم نبود حضرت آدم در برابر آزمایش های مشابه چه عکس العملی انجام می داد . اصولاً چگونگی داستان آدم به طور کامل بر هیچ کس روشن نیست . فقط می دانیم که خداوند بندگان خود را به آزمایش های مختلفی می آزماید تا جایگاه آنها برای شان معین گردد . در این میان فرقی میان حضرت آدم و دیگر انسان ها نیست.
گذشته از این بر اساس برخی روایات اساسا بهشتی که آدم و حوا در آن بوده‌اند، یکی از باغ‌های روی زمین بوده و نه بهشت موعود، مثلا امام صادق در جواب کسی که از بهشت آدم پرسید ،فرمود:
«جنه من جنات الدنیا یطلع فیها الشمس و القمر و لوکان من جنان الاخره ما خرج منها ابدا؛ (2) بهشت آدم باغی از باغ‌های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می‌تابید . اگر بهشت جاودان بود، هرگز آدم از آن بیرون رانده نمی‌شد». طبق این حدیث آدم و حوا از اول در روی زمین بودند و هبوط در زمین هبوط مقامی بوده و نه مکانی. (2)
گفتنی است که درباره ماجرای میوه ممنوعه این رویکرد نیز مطرح است که اساسا آدم برای زندگی در روی زمین ( زمین معمولی) آفریده شده بود، ولی در آغاز خداوند او را ساکن بهشت که یکی از باغ های سرسبز پر نعمت این جهان بود ساخت، محیطی که در آن برای آدم هیچ گونه ناراحتی وجود نداشت. شاید علت این جریان آن بوده که آدم با زندگی کردن روی زمین هیچ گونه آشنایی نداشت . تحمل زحمت‌های آن بدون مقدمه برای او مشکل بود. از چگونگی کردار و رفتار در زمین باید اطلاعات بیش تری پیدا کند، بنابراین می‌بایست مدتی کوتاه تعلیمات لازم را در محیط بهشت ببیند . بداند زندگی روی زمین توام با برنامه‌ها و تکالیف و مسئولیت‌هاست که انجام صحیح آن ها باعث سعادت و تکامل و بقای نعمت است . سرباز زدن از آن سبب رنج و ناراحتی، او در این محیط می‌بایست تا حدی پخته شود، دوست و دشمن خویش را بشناسد، چگونگی زندگی در زمین را یاد گیرد، آری این خود یک سلسله تعلیمات لازم بود که می بایست فرا گیرد .با داشتن این آمادگی به روی زمین قدم بگذارد. بنابراین شاید علت این که آدم در عین این که برای خلافت زمین آفریده شده بود ،مدتی در بهشت درنگ می‌کند و دستورهایی به او داده می‌شود، جنبه تمرین و آموزش داشته باشد. (3)

پی‌نوشت‌ها:
1. بقره (2) آیه 30.
2. تفسیر نمونه ،ج 1 ،ص 187.
3.همان،ص 185.

من فکر میکنم بهشتی که حضرت ادم و حوا در اون بودن یا بهشت برزخی یا باغ دنیایی بوده.چون خداوند هم در مورد جهنم و هم بهشت از جمله"در ان جاودانند" استفاده کرده پس اینجا حدیث امام صادق ع صدق میکنه.چون اگه بهشت واقعی بوده در ان جاودان بود و بیرون نمیشد.

http://www.askdin.com/thread49684.html
جمع بندی
سوال :
یک ابهام در مورد بهشت و جهنم ؟

پاسخ :
در خصوص بهشتی که محل سکونت حضرت آدم و حوا علیهما السلام بود ، بین علما و مفسیرین اختلاف است . از برخی شواهد و قرائن به دست می آید آن بهشت، بهشتی ابدی و ماندگار نبوده بلکه بهشت برزخی یا از باغ‌های دنیایی بوده، به هر حال هدف از خلقت انسان خلیفه اللهی در زمین بوده، نه حضور در بهشت واقعی ،چنان که خداوند در ابتدای خلقت انسان و قبل از ورود او به بهشت ، خطاب به فرشتگان فرمود:
«إنّی جاعلٌ فی الأرض خلیفة؛(1) در زمین خلیفه‌ای برای خود قرار می‌دهم». پس هدف اصلی خلقت آدم قرار گرفتن او در زمین بوده است.
ضمناً احتمال دارد آدم از ابتدا در بهشت حقیقی نبوده و هبوط و اخراج او هم نوعی تنزل مقام و مرتبه معنوی بوده ،نه انتقال مکانی.
اما اگر آن بهشت را بهشت موعود هم بدانیم ،باز معلوم نبود که توالد و افزایش نسل در ذریه حضرت آدم (چنان که امروزه اتفاق افتاده )مقدر و ممکن می شد یا خیر تا ما از حضور همه در بهشت صحبت کنیم.
داستان میوه ممنوعه آزمایشی بود برای حضرت آدم و حوا علیهم السلام و اگر آن اتفاق نمی‌افتاد معلوم نبود حضرت آدم در برابر آزمایش های مشابه چه عکس العملی انجام می داد . اصولاً چگونگی داستان آدم به طور کامل بر هیچ کس روشن نیست . فقط می دانیم که خداوند بندگان خود را به آزمایش های مختلفی می آزماید تا جایگاه آنها برای شان معین گردد . در این میان فرقی میان حضرت آدم و دیگر انسان ها نیست.
گذشته از این بر اساس برخی روایات اساسا بهشتی که آدم و حوا در آن بوده‌اند، یکی از باغ‌های روی زمین بوده و نه بهشت موعود، مثلا امام صادق در جواب کسی که از بهشت آدم پرسید ،فرمود:
«جنه من جنات الدنیا یطلع فیها الشمس و القمر و لوکان من جنان الاخره ما خرج منها ابدا؛ (2) بهشت آدم باغی از باغ‌های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می‌تابید . اگر بهشت جاودان بود، هرگز آدم از آن بیرون رانده نمی‌شد». طبق این حدیث آدم و حوا از اول در روی زمین بودند و هبوط در زمین هبوط مقامی بوده و نه مکانی. (2)
گفتنی است که درباره ماجرای میوه ممنوعه این رویکرد نیز مطرح است که اساسا آدم برای زندگی در روی زمین ( زمین معمولی) آفریده شده بود، ولی در آغاز خداوند او را ساکن بهشت که یکی از باغ های سرسبز پر نعمت این جهان بود ساخت، محیطی که در آن برای آدم هیچ گونه ناراحتی وجود نداشت. شاید علت این جریان آن بوده که آدم با زندگی کردن روی زمین هیچ گونه آشنایی نداشت . تحمل زحمت‌های آن بدون مقدمه برای او مشکل بود. از چگونگی کردار و رفتار در زمین باید اطلاعات بیش تری پیدا کند، بنابراین می‌بایست مدتی کوتاه تعلیمات لازم را در محیط بهشت ببیند . بداند زندگی روی زمین توام با برنامه‌ها و تکالیف و مسئولیت‌هاست که انجام صحیح آن ها باعث سعادت و تکامل و بقای نعمت است . سرباز زدن از آن سبب رنج و ناراحتی، او در این محیط می‌بایست تا حدی پخته شود، دوست و دشمن خویش را بشناسد، چگونگی زندگی در زمین را یاد گیرد، آری این خود یک سلسله تعلیمات لازم بود که می بایست فرا گیرد .با داشتن این آمادگی به روی زمین قدم بگذارد. بنابراین شاید علت این که آدم در عین این که برای خلافت زمین آفریده شده بود ،مدتی در بهشت درنگ می‌کند و دستورهایی به او داده می‌شود، جنبه تمرین و آموزش داشته باشد. (3)

پی‌نوشت‌ها:
1. بقره (2) آیه 30.
2. تفسیر نمونه ،ج 1 ،ص 187.
3.همان،ص 185.