برنامه انس و یاری امام زمان( عجل الله تعالی فرجه الشریف)
تب‌های اولیه
وظایف دوران غیبت را به چند دسته می‌توان تقسیم كرد:
1- آنچه در روایات این باب، با لفظ امر وارد گردیده به عنوان تكلیف شمرده شده است. مانند:
- «اكثروا الدعاء بتعجیل الفرج»[1].«برای تعجیل فرج بسیار دعا كنید».
- «فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً»[2]. «هر صبح و شام چشم انتظار فرج باشید».
«فلیعمل كلّ امرءٍ منكم بما یقرب به من محبّتنا»[3].«هر یك از شما باید به آنچه كه او را به مقام محبّت ما نزدیك می‌كند، عمل نماید».
2- آنچه در باب صفات شیعیان و منتظران، مورد تأكید اهل بیت-علیه‌السّلام- قرار گرفته است. مانند:
- «طوبی للصّابرین فی غیبته، طوبی للمقیمین فی محبّته»[4]. «خوشا به حال شكیبایان در غیبت او، خوشا به حال دوستداران او».
- «المنتظرین لظهوره... الدعاه الی دین‌الله سرّاً و جهراً»[5]. «منتظران ظهور امام زمان-علیه‌السّلام- در پنهان و آشكار، مردم را به دین خدا دعوت می‌كنند».
3- آنچه به طور منطقی با بررسی ابعاد غیبت و انتظار و ظهور، به دست می‌آید. مانند:
- دفاع از آرمان‌های امام زمان در دوران غیبت.
- دشمن‌شناسی و مراقبت بر تحریف نشدن معنا و مسیر انتظار توسط دشمن.
- آماده سازی زمینه ظهور.
- تطبیق دادن خود و جامعه بر معیارهای ارائه شده نسبت به دوران پس از ظهور.
4- آنچه در تأسی به بزرگان و عالمان دینی در حدّ وظیفه باید مورد پیروی قرار گیرد. مانند:
- مواظبت بر اذكار و زیارت‌هایی خاصّ.
- مداومت بر انجام اعمال مستحبّی در جهت ایجاد قرب معنوی به امام زمان-علیه‌السّلام.
در پایان این مقال، ذكر هشتاد مورد راكه در كتاب شریف «مكیال المكارم» تألیف مرحوم حاج میرزا محمد تقی موسوی اصفهانی، با استفاده از احادیث گوناگون به عنوان وظایف مردم در دوران غیبت امام زمان-علیه‌السّلام- گردآوری شده است، ثمربخش و تذكرآفرین یافتیم. امید آنكه خداوند در ادای تكلیف نسبت به ساحت مقدّس آن حضرت همه ما را یاری فرماید.
1- شناخت امام زمان-علیه‌السّلام-
2- رعایت ادب نسبت به ذكر نام‌های شریف آن حضرت.
3- محبّت خاصّ نسبت به آن حضرت.
4- محبوب ساختن آن عزیز، در نزد مردم.
5- انتظار فرج و ظهور آن بزرگوار.
6- اظهار شوق برای دیدار آن حضرت.
7- ذكر فضایل و مناقب او در بین مردم.
8- اندوه در فراق آن بزرگوار.
9- حضور در محافل ذكر فضایل آن بزرگوار.
10- برپایی مجالسی به نام صاحب‌الزمان-علیه‌السّلام-
11و 12- سرودن شعر و قرائت آن در فضایل مولا.
13- برخاستن در هنگام ذكر اسم شریف و القاب آن بزرگوار.
15،14و 16- گریستن، گریاندن و خود را به گریه وادار كردن در فراق آن امام همام.
17- درخواست معرفت و شناخت نسبت به آن حضرت، از خدای عزوجل.
18- مداومت بر این دعا:
«اللهم عرّفنی نفسك فانّك ان لم تعرّفنی نفسك لم أعرف نبیّك، اللهم عرّفنی رسولك، فانّك ان لم تعرّفنی رسولك لم أعرف حجّتك، اللهم عرّفنی حجّتك فانّك ان لم تعرّفنی حجّتك ضللتُ عن دینی»[6].
«بار خدایا تو مرا به خود شناسا كن كه اگر خودت را به من نشناسانی پیغمبرت را نخواهم شناخت، با خدایا تو رسولت را به من بشناسان كه اگر رسول خود را به من نشناسانی حجّتت را نخواهم شناخت، پروردگارا حجّت خودت را به من بشناسان كه اگر حجّت خود را به من نشناسانی از دین خود گمراه خواهم شد».
19- مداومت بر دعای غریق:
«یا الله یا رحمن یا رحیم یا مُقلّب القلوب ثبّت قلبی علی دینك»[7].
«ای خداوندا! ای رحمان! ای مهربان!ای دگرگون‌كننده‌دل‌ها! مرا بر دینت پایدار كن».
20- مداومت بر دعایی كه مرحوم ابن طاووس نقل نموده است:
«اللهم انت عرّفتنی نفسك و عرّفتنی رسولك و عرّفتنی ملائكتك و عرّفتنی نبیّك و عرّفتنی ولاه أمرك؛ اللهمّ لاآخذُ إلّا ما أعطیتَ وَ لا أوقی إلّا ما وَقیتَ اللهمّ لاتغیبّنی عن منازل اولیائك و لاتزغ قلبی بعد إذ هدیتنی اللهمّ اهدنی لولایه من فرضت طاعته...».
«بار خدایا! تو خودت و فرستاده‌ات و فرشتگانت و پیغمبرت و والیان امرت را به من شناسانیدی، بار خدایا! من نگیرم جز آنچه تو عطا كنی، و هیچ نگهدارنده‌ای جز تو برایم نیست، بار خدایا! مرا از منازل دوستانت دور مگردان و دلم را پس از آنكه هدایت كرده‌ای منحرف منمای، بار خدایا! مرا به ولایت كسی كه اطاعتش را بر من واجب ساخته‌ای هدایت فرما».
21- شناخت علامت‌های ظهور آن حضرت.
22- تسلیم امر الهی بودن نسبت به مسئله غیبت و ظهور آن حضرت و عجله نكردن.
23- صدقه دادن به نیابت از امام زمان-علیه‌السّلام-
24- صدقه دادن برای سلامتی امام زمان-علیه‌السّلام-
25و 26- رفتن به حج و فرستادن دیگران به حج به عنوان نیابت از امام زمان-علیه‌السّلام-
27- طواف مستحبّی خانه خدا به نیابت از آن حضرت.
28و 29- زیارت مشاهد پیامبر-صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم- و معصومین-علیهم‌السّلام- به نیابت از آن حضرت.
30- فرستان دیگران به زیارت آن مقامات به نیابت از امام زمان-علیه‌السّلام-
31- تلاش در راه خدمت به آن حضرت، از هر طریقی كه ممكن باشد.
32- كوشش در راه یاری امام زمان-علیه‌السّلام-
33- نیّت قطعی داشتن برای یاری آن بزرگوار در زمان ظهور.
34- بعد از هر نماز واجب، با آن حضرت به وسیله عبارات و دعاهای خاص، تجدید بیعت نمودن.
35- مصرف اموال در راه‌هایی كه مورد رضایت امام زمان-علیه‌السّلام- است.
36- ارتباط با شیعیان و دوستان امام زمان-علیه‌السّلام- و كمك مالی به آنان.
37- شاد ساختن شیعیان.
38- خیرخواهی برای امام زمان-علیه‌السّلام-
39- زیارت كردن او و سلام دادن بر او در هر مكان و زمان.
40- زیارت مؤمنین و صالحین به قصد ثواب زیارت مولا.
41- صلوات فرستادن بر آن حضرت.
42- اهدای ثواب صلوات بر پیامبر-صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم- به آن حضرت.
43- نماز خواندن و اهدای ثواب آن به امام زمان-علیه‌السّلام-
44- نماز هدیه به كیفیت خاصّ.
45- قرائت قرآن به آن حضرت و شفیع قرار دادن ایشان در نزد خدا.
46- توسّل به آن حضرت و شفیع قرار دادن ایشان در نزد خدا.
47- توجّه و استغاثه به آن حضرت و حاجت خواستن از ایشان.
48- دعوت و راهنمایی مردم به سوی آن حضرت.
49- رعایت حقوق آن حضرت.
50- خشوع قلبی داشتن، در هنگام یاد كردن آن بزرگوار.
51- اظهار كردن دانش در برابر ظهور بدعت‌ها.
52- تقیّه در برابر اشرار، و كتمان سرّ در مقابل اغیار.
53- شكیبایی در مقابل اذیت‌ها و تكذیب دیگران و تحمّل محنت‌ها.
54- درخواست صبر از خدا در دوران غیبت آن حضرت.
55- یكدیگر را به صبر دعوت نمودن.
56- شركت نكردن در مجالسی كه در آنها استهزاء به امام زمان-علیه‌السّلام- می‌شود.
57- مدارا با اهل باطل.
58- دوری از شهرت.
59- تهذیب نفس.
60- همبستگی و اتحاد برای یاری آن حضرت.
61- توبه واقعی و بازگرداندن حقوق مردم به آنان.
62و 63- پیوسته به یاد امام زمان-علیه‌السّلام- بودن، و عمل به آداب آن حضرت.
64- درخواست از خدا نسبت به یادآوری همیشگی امام زمان-علیه‌السّلام-
65- خشوع و خضوع در برابر آن حضرت.
66- طلب رضایت امام زمان-علیه‌السّلام-
67- بزرگداشت كسانی كه از نظر سیادت یا روحانیت به امام-علیه‌السّلام- نزدیك هستند.
68- بزرگداشت مكان‌های منتسب به آن حضرت مانند مسجد مقدس جمكران، مسجد سهله و سرداب مقدّس سامراء.
69و 70- اجتناب از تعیین وقت برای ظهور، و تكذیب تعیین‌كنندگان وقت ظهور آن حضرت.
71- تكذیب مدّعیان وكالت و نیابت خاصّه آن حضرت.
72- دعا برای توفیق دیدار صاحب‌الزمان-علیه‌السّلام-
73- اقتدا و تأسی نمودن به اخلاق و اعمال امام زمان-علیه‌السّلام- و ترك اظهار خوشایندی از آنچه نزد دشمنان آن حضرت است.
74- حفظ زبان از غیر یاد خداوند و فضیلت سكوت.
75- بجا آوردن نماز حضرت حجّت-علیه‌السّلام-
76- گریه بر مصائب مولای‌مان، شهید مظلوم امام حسین-علیه‌السّلام-
77- زیارت قبر امام حسین-علیه‌السّلام-
78- زیاد نفرین و لعن كردن بر بنی‌امیّه.
79- كوشش كردن در ادای حقوق برادران دینی به عنوان یاری امام زمان-علیه‌السّلام-
80- فراهم آوردن سلاح و مرزبانی.
[/HR][1] . كمال‌الدین، ج2، ص485.
[2] . كمال‌الدین،ج2، ص337،ح10.
[3] . احتجاج طبرسی،ج2،ص599.
[4] . الزام الناصب، ص18- ینابیع الموده ، ج3، ص101.
[5] . بحارالانوار، ج52، ص122.
[6] . اصول كافی، 1/337.
[7] . كمال‌الدین:2/351،باب 33، ح49.