ذوالجناح يا اسب مخصوص امام حسين(ع)

با سلام

اسب حيواني است كه امتيازات زيادي نسبت به ساير حيوانات دارد و از استعداد و هوش بالائي در جهت ترقي و كمال برخوردار است و اساساً ماهيت او از حيوانات ديگر كاملامتفاوت است.
بويژه اسب حضرت امام حسين(ع) كه ممكن است در سايه تأثير ولايت و مهرباني امام حسين(ع) از فهم بيشتري برخوردار باشد.

پيامبر اعظم(ص) مي فرمايد: اسب سرفراز باعث خير و نيكي است.
همچنين امام موسي كاظم(ع) مي فرمايد: اسب نيكو باعث سعادت و مروت آدمي است. نسل اسب امام حسين(ع) برمي گردد به اسب امام علي(ع) و نسل اسب امام علي(ع) بر مي گردد به نسل اسب حضرت محمد(ص) كه يك اسب بسيار تندرو با بدني نرم و گردني دراز و يال زيبا و لطيف بود و بهترين اسبان عربي بود و در زمان پيامبر اسلام حضرت محمد(ص) همسرش خانم خديجه كه زني ثروتمند بود بهترين اسب عرب را براي پيامبر(ص) خريد و اسب امام حسين(ع) از نوه هاي اسب پيامبر اسلام(ص) است. رنگ بدن اسب امام حسين(ع) را گويند كه سفيد بود. امام حسين(ع) از بهترين و حلال ترين گياهان و سبزيجات به اسبش غذا مي داد. به اسبش نامهرباني نمي كرد بار زياد بر او نمي گذاشت.
در مسافرت ها اول به اسبش آب مي داد بعد خودش آب مي خورد نام اسب حضرت امام حسين(ع) ذوالجناح بود (يعني داراي دوبال بهشتي) كه سريع ترين و قوي ترين اسب روزگار خودش بود در تاريخ آمده ياران يزيد خيلي سعي و تلاش كردند كه صاحب اسب امام حسين(ع) بشوند، اما اسب فقط به امام حسين(ع) و اهل بيت محترم(ع) سواري مي داد.
و به هيچ كس ديگري سواري نمي داد و چموش مي شد. اسب فقط به اهل بيت(ع) عشق داشت.
در كتاب هاي تاريخي آمده كه امام حسين(ع) هر راهي را يكبار مي رفت فورا آنرا ياد مي گرفت اسبي بود كه شهامت داشت و از سگ و گرگ و شير و پلنگ نمي ترسيد و امام حسين(ع) او را از بچگي بزرگ كرده بود خيلي با امام انس و الفت داشت و در زيبائي و راهواري بي نظير بود.
وقتي كه سيدالشهدا حضرت اباعبدالله امام حسين(ع) در سرزمين كربلابر روي زمين جنگ قرار گرفت و براثر جراحات فراوان خون از بدن او جاري گرديد، اسب آن حضرت كه بدنش نيز تير خورده بود بدن مطهر امام را با زبانش ليسيد وقتي ا حساس كرد كه حركتي ندارد يال و پيشاني خود را به خون مطهر او آغشته و رنگين كرد و شيهه كنان از دست لشكر ظلم يزيد گريخت، تا به پشت خيمه رسيد دختران پيامبر(ص) صداي شيهه سوزناك او را شنيدند و اسب سفيد زخمي بي صاحب را ديدند و پيام شهادت امام حسين(ع) را از حالات و حركتهاي اسب دريافت كردند و دور اسب مظلوم حلقه زدند و گريه مي كردند.
اما اين اسب شهادت حزن انگيز امام حسين(ع) را تحمل نكرد و با حالت يأس و اندوه 3 روز آب و علف نخورد و آنقدر پشت خيمه بخاطر عشق بر امام حسين(ع) سرش را بر زمين و خاك كربلازد تا جان باخت. :Sham:
خانواده محترم امام حسين(ع) با احترام او را در باغ نخلستان خرما خاك كردند. اصحاب گويند در جنگ روز عاشورا حضرت امام حسين (ع) حتي كوچكترين تازيانه و شلاق و چوبي بر اسبش نزد. بلكه اسب حرفهاي امام حسين(ع) را گوش و عمل مي كرد.
ـــــــــــــــــــــــــــــ
منابع
1- حماسه حسيني جلد 2 استاد شهيد مطهري صفحه 176
2- نفس المهموم، صص 273- 272