جایگاه انسانیت ( تحلیل بکارگیری آن در احکام اسلامی )

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

با تشکر از جنابbina88 :Gol:
از دوستان گرامی وبزرگوار تقاضا دارم اجازه بفرمایند بنده مطالب را در چهار پست مطابق با آیات وروایات عرض کنم خدمت دوستان تا بعد از آن وارد بحث شویم .

در مورد این موضوع جایگاه انسانیت و تحلیل بکارگیری آن در احکام اسلامی میتوان بحث را به دوبخش فقهی و کلامی تقسیم نمود. واز این دو دیدگاه به تحلیل جایگاه وبه کارگیری موضوعی آن در احکام اسلام پرداخت .
از طرفی این مسئله یک نمواد اجتماعی هم دارد که باید آن راهم مدنظر قرار دهیم.
اولا" از دیدگاه کلامی:
این نکته را نباید از نظر دور داشت که علت غایی وهدف نهایی خلقت کائنات و پیدایش موجودات ،انسان بوده
به عبارتی خداوند عالم را آفرید تا آدم را بیافریند واو را خلیفه وجانشین خود در زمین قرار دهد
در حدیث قدسی آمده است که:
ای پسر ادم همه چیز را برای تو آفریدم و تورا برای خودم (علم الیقین جلد 1 ص381)
علی (ع) در خطبه ی معروف به همام میفرماید : خداوند سبحان هنگام آفرینش خلق از طاعت و بندگی ایشان بی نیاز واز معصیت و نافرمانی آنها ایمن بود
همچنین خداوند در قرآن کریم میفرماید:الذی خلق الموت و الحیاة لیبلوکم احسن عملا"
آن خدایی که مرگ وزندگی راآفریدتا شما را بیازمایدکه کدامیک بهتر عمل میکنید؟ (ملک آیه ی2)
از طرفی نظام آفرینش نظامی حکیمانه و هدفمند است

از مطالب بالا یک نتیجه ی مهم حاصل می آید:
این که انسان محبوب خداوند است به اندازه ای که هستی ماسوی الله وامدار خلقت آدم است اما بر طبق هدفمند ی وحکیمانه بودن نظام خلقت این انسان دارای مسئولیتهایی هم میباشد .
اما هدف اصلی خلقت انسان پرورش و تکامل انسانها است واز این نیز نتیجه میشودهدف نهایی افرینش انسان رسیدن به کمال وسعادت و دست یافتن به کرامت وارزش انسانی است.
اما جریان آفرینش در زمین که با اختیار انسان در میآمیزد دچار تغییر جهت ومسیر میشود
علی (ع ) مردم دنیا را از نظر عمل وهدف در نهج البلاغه اینگونه توصیف میکند :

نهج البلاغه حکمت 269 «الناس فی الدنیا عاملان: عامل فی الدنیا، قد شغلته دنیاه عن آخرته ، یخشی علی من یخلفه الفقر، و یامنه علی نفسه، فیفنی عمره فی منفعه غیره ؛ و عامل عمل فی الدنیا لما بعدها، فجائه الذی له من الدنیا بغیر عمل ، فاحرز الحظین معا، و ملک الدارین جمیعا، فاصبح وجیها عند الله، لا یسئل الله حاجه فیمنعه؛ مردم در دنیا دو گونه کار کننده اند: یکی کارکننده ای که در دنیا برای دنیا کار می کند و دنیا چنان او را به خود سرگرم ساخته که از آخرت بازماند، می ترسد که بازماندگانش دچار فقر شوند امام خود را از فقر در امان می داند، پس عمر خود را در راه سود دیگران به پایان می برد. و دیگر کار کننده ای که در دنیا برای جهان بعد از آن کار می کند، پس بهره او از دنیا بی آنکه کاری کند به دستش می آید، بنابراین بهره دنیا و آخرت را با هم به دست آورد و مالک هر دو سرای شود، و در نزد خداوند آبرومند گردد به گونه ای که حاجتی از خدا نخواهد که خداوند محرومش سازد».
مردم در دنیا از نظر عمل و هدف دو گونه اند: یکی تنها برای دنیا کار می کند و هدفی ماوراء امور مادی ندارد. سرگرمی به امور مادی و دنیوی او را از توجه به آخرت بازداشته است، چون غیر از دنیا چیزی نمی فهمد و نمی شناسد، همواره نگران آینده بازماندگان است که چگونه وضع آنان را برای بعد از خودش تامین کند، اما هرگز نگران روزهای سختی که خود در پیش دارد نیست، لهذا عمرش در منفعت بازماندگانش فانی می گردد. یک نفر دیگر، آخرت را هدف قرار می دهد و تمام کارهایش برای آن هدف است اما دنیا خود به خود و بدون آنکه کاری برای آن و به خاطر آن صورت گرفته باشد به او رو می آورد، نتیجه اینست که بهره دنیا و آخرت را تواما احراز می کند و مالک هر دو خانه می گردد، چنین کسی صبح می کند در حالی که آبرومند نزد پروردگار است و هر چه از خدا بخواهد به او اعطا می کند.

معمولا" انسان گرایش بر دنیا وفریبهای آن دارندو هدف را فراموش میکنند وبه مراتبی تمایل پیدا میکنند که از مرتبه یانسانیت فاصله پیدا میکند و انسانیت را به درجاتی تقسیم میکنند که از خلیفةالهی تا پست تر از حیوانیت رتبه بندی میشوند
ادمه دارد انشاءالله...

............................................................................. حق یارتان :roz:.........................................................................