میل به دنیا
تب‌های اولیه
از پیامبر (ص) آمده که فرمود: اقوامی در روز قیامت می آیند
حسناتی بسان کوههای تهامه دارند امر می شود که به آتش
انداخته شوند.از آن حضرت پرسیدند آیاایشان نماز می گذاشتند؟
فرمود: اینها نماز می گزاردند وروزه می گرفتند ونزدیک نیمی از شب
را عبادت می کردند،ولی وقتی اندکی از دنیا برایشان لبخند می زد
بر آن می افتادند.
منبع:آداب راز ونیاز به درگاه بی نیاز
ترجمه ی محمدحسین نائیجی
حقیقت دنیا
دنیا از کلمه دنی به معنی پست می‌باشد. البته منظور از پست و بی‌ارزش بودن دنیا، این نیست که مظاهری که در این دنیا هست مانند خورشید، ماه، کوهها، جنگلها و سایر موجودات، پست و بی ارزش می‌باشند بلکه اتفاقا اینها از نعمتها و نشانه‌های قدرت پروردگاری است. بلکه منظور از بدی دنیا، دلبستن به دنیا و غرق شدن در زندگی آن است، یعنی هدف قرار دنیا و زندگی در آن. چرا که این کار برخلاف فلسفه آفرینش انسان و خلقت می‌باشد.
منظور از سرزنش دنیا، بندگی نمودن به دنیاست به عنوان مثال، روزی امام علی علیه السلام، جوانی را دید که دنیا را سرزنش می‌کند و حرفها و نسبتهای ناروا به دنیا می‌زند، حضرت فرمودند: چرا به دنیا بد و ناورا می‌گوئی؟ این دنیا چه چیزش بد است؟ ماهش بد است یا خورشیدش؟ یا زمینی که بر روی آن زندگی می‌کنی؟ بنابراین منظور از قبح و بدی دنیا دوستی دنیا و دلبستگی آن می‌باشد. چرا که دلبستگی به دنیا آدمی را به انحراف می‌کشد. و الّا زندگی در دنیا برای هر انسانی ضرورت دارد و خداوند انسان را خلق کرد تا او زندگی کند بلکه نه آن نوع زندگی ، که همه چیزی را فدای دنیا کند پس بر این اساس است که خداوند در آیه 20 سوره حدیدی زندگی دنیا را بیهوده و سرگرمی معرفی می کند و الّا افرادی که خود و هدف از آفرینش خود را شناخته است هیچ وقت ، وقت خود را صرف حجت دنیا نکرده بلکه از آن به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدفش و سعادتش استفاده می کند و ارزشی بالاتر از این به دنیا قائل نمی شود.
حضرت علی نیز دنیا را دقیقا شناخت و چون دنیا و آخرت را هدف می دانسته چنین مثل می زندند: همانا دنیا و آخرت مثل آن است که یک مرد و زن داشته باشد ، که هر گاه یکی را راضی نگه دارد دیگری از او ناراحت خواهد پس دنیا حقیقتی جز یک وسیله نیست که ما در رسیدن به هدفمان کمک کند و لاغیر.
http://daneshnameh.roshd.ir