سیمرغ، بر بام شهر؛ برای دلبری که مهمان آمد( خامنه ای )

[=&quot]پروانه رفت[/][=&quot]. وهمه چشم براه آمدن سیمرغ چشم بر هم ننهاده و لحظه ای تن به خواب نیالایدند. و شب ها کودکان در خواب سیمرغی در گوشه خیال خود به رنگ ارغوان کشیده و در ثنایش شعرهای کودکانه نمودند. موران زشادی وصف سیمرغ، در زمین قصرها بپا نموده، حلزونها به خانه تکانی پرداخته، بلبلان یکسره آواز سر داده، گنجشککان، خانه نو ساخته و پروانه های رنگین بال،آماده استقبالی همگانی و مشتاق دیدار گوهر آرمانی، شدند. سرانجام روز موعود فرا رسید.[/]
[=&quot]27 مهر ماه هزار و سیصد و هشتاد و نه خورشیدی بود. [/]
[=&quot]و سیمرغ پرواز کرد. [/]
[=&quot]گویا از مصر بوی پیراهن یوسف برخاست، همان پیراهنی که چشمان یعقوب بدان روشن شد. حال و هوای شهر عوض شد. سایه پرهای سیمرغ کم کم روی بام شهر آشکار شد. احساس مهربانی و عطوفت سراسر شهر را گرفت. حس غریبی به همه دست داد. خلایق یکسره چشمان خویش بمالیدند که آیا خواب می بینند یا بیدارند. پروانه ها برخاسته، پر زنان از شعاع خورشیدی که بر بالهای رنگارنگشان می تابید رنگین کمانی بر فراز شهر ترسیم کردند. گنجشککان غریو آواز بر کشیده، بلبلان ترانه دیدار دلدار سر دادند، و هر کسی به زبانی به سیمرغ خوش آمد گفت. اما نغمه های موری پا شکسته که به میدان پیشواز نرسیده بود، و اشک، ترنمی، بر پلکانش رسانیده بود، به هدیه ای می مانست که جدشان به درگاه سلیمان تقدیم کرد. [/]
[=&quot]ران ملخی به درگاه سلیمان.[/]
[=&quot]مور سیمرغ ندیده با خود این گونه نجوا می کرد: سیمرغ من ، تو نقش آرزوهای منی، و آهنگ فراقت، چو تازیانه ایست بر جان من. ای یادگار آرزوهای سپهر مهر، ای عزیزتر از مادر امید، ای زیباتر از طاق کسری و شکاف کوه حرا. با تو یک بیابان سخن دارم، من تو را نمود عشق پندارم.
سیمرغ جان، تو یادگار روزهای بهاری عمر منی، با تو بهترین خاطره را از کهشکان وجودم دارم. سیمرغ من! [/]
[=&quot]نامه ها افسانه شد و افسانه ها مایه افسوس، اما ذکر خاطر یار نه افسانه است و نه نتیجه اش افسوس.[/]
[=&quot]سیمرغ مهربان من، ای خورشید عالم تاب، ای دلها در فراقت بی تاب، ای کوه بلا دیده، ای رنج ایوب کشیده، چرا سخنی از رنجهایت بر نیاوری و دل پر دردت را برای مریدان آشکار نسازی؟[/][=&quot] سیمرغ! چه ها به تو گفتند آنان که تو را نشناختند ...[/]
[=&quot]مور همچنان ادامه می داد ...
تا شايد سيمرغ خبري از او بگيرد ...
[/]

حقيقتش اين دل نامه را سر كار در مركز ملي، زماني كه سرم خلوت هم نبود، و صداي زنگ تلفن خلوت ما را به هم مي زد،خداوند متعال، بر زبان اين كمترين،جاري كرد. تا عرض ارادتي به پيشگاه سيد خوبان باشد. اگر مي شد گوشه دنجي و فضاي خالي از رنجي به هم زد،‌ شايد بهتر مي شد در مسير رودخانه كلمات شنا كرد.
خداوند ما را از وجود اين رهبر دانا بي بهره ننمايد،‌ هيچگاه
آمين