خودم مقصرم

با سلام
من یکی تا یه چیزی میشه اول از همه یقه خودمو میچسبم و جدا" میگم خیلی کم شده در یه موضوعی یا مسئله ای که برام پیش میاد دیگران رو مقصر بدونم.البته ناگفته نمونه که در یه سری مسائل که مربوط به من میشه اما توفیق یاعدم آن در اون مسئله دست دیگرانه دیگه خودمو مقصر نمیدونم. مثل بیکار موندن تحصیل کرده هامون، مثل رعایت خیلی مسائل اجتماعی مثل ....

سلام.
جالبه خيلي وقتها هم ميدونيم مقصريم اما خودمان را به اون راه ميزنيم و يه جورايي مي خواهيم توجيه كنيم كه در نهايت تقصير فلان كس و فلان چيز بود كه ما اين اشتباه رو كرديم وگرنه هيچ وقت چنين كاري نمي كرديم.:Labkhand:

"من بدرد نميخورم تا شيطون ياس رو حاكم وجودم كنه"
این جمله برا من ابهام داشت لطفا" بیشتر توضیح بدین.
من اینجوری متوجه شدم که : نه اینکه ناامید بشم بلکه آدم وقتی خودشو مقصر میدونه تازه میگه لابد از همه توانایی اش برا اون مسئله کمک نگرفته تازه باعث میشه بازم تلاش کنه، و اینکه تلاش که کردی دیگه نتیجه با خداست ناامیدی نداره لابد مصلحت نبوده.

سلام.
اين رو چه جوري حل كنيم؟
تا ميايم يه كم اميدوار بشيم و به زندگي لبخند بزنيم و مشكلات رو فراموش كنيم دوباره مياد سراغمون و اظطراب و نگراني از آينده رو ميندازه به جونمون. چي كار كنيم؟!!1:Ghamgin:

سلام
اگه به اين ايمان داشته باشيم كه هممون آخرش بايد بريم زير چند خروار خاك ناراحت نميشيم...درسته؟

سلام.
گاهي وقتها هم دكتره دوستمون داره و استخون لاي زخم ميذاره تا زود به زود بريم پيشش.
در هر حال هميشه دوستش داريم. در خوشي و ناخوشي.

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

یکی از مهمترین مراتب اعتماد به نفس اینه که اول به خالق خودمون اعتماد کنیم ودر اموری که برای آن وقت میگذاریم به این خالق قادر توکل کنیم .

واما در مورد مقصر بودن همانطور که استاد بزرگوار فرمودندشایسته تر ان است که در ابتدا انگشت تقصیر را به سوی خودمان بگیریم اما به نظر بنده نه اینکه به طور مطلق فقط تقصیرها را خودمان به عهده بگیریم بلکه اول بررسی کنیم که کجای عمل یا مطلب تقصیرش به عهده ی ما است و از انجا شروع کنیم به پاک کردن رد پای شیطان در کل قضیه .


......................................................................................... حق یارتان :roz:................................................................................

در برابر کسایی که فکر میکنن همیشه حق با اوناست و منتظرن که دیگران کوتاه بیان و عذر بخوان باید یه جور دیگه برخورد کرد و به طرف فهموند که خطا کرده و مقصره. همیشه هم لازم نیست ببخشیم و ما کوتاه بیاییم به قول استاد: نه افراط نه تفریط.

خدمت همه دوستان سلام عرض میکنم.

[="Black"]محورهای بحث تا بحال :[/]

:1:[="Sienna"] تا بحال در اختلافات و مسائل پیش آمده، انگشت تقصير رو طرف خودتون گرفتيد؟[/]

:2: [="Black"]اینکه در هر مشکلی اول خودمون رو مقصر بدونیم، خوبه یا بد ؟[/]

:1:[="Black"]اكثر اختلاف ها و دعواها و سوء تفاهم ها و يا قهر ها و قطع رحم ها و...

يك نكته مشترك دارند اون هم اينكه :

هر يك از دوطرف انگشت تقصير رو سوي ديگري ميگيره و به قضاوت ميشينه.
[/]
:2: [="Sienna"]بهتر است در مشکلات و سوء تفاهمات اول انگشت تقصیر رو سمت خودمون بگیریم،

کمی در مورد رفتارمون فکر کنیم تا اگر عیبی داریم برطرف کنیم بعد به عیوب دیگران بپردازیم.[/]

:3: [="Black"]دقت داشته باشیم که افراط و تفریط در این کار زمینه نفوذ دیگری برای

شیطان باز میکنه، که مثلا افراط در اینکه دائما خودمون رو مقصر بدونیم

باعث از بین رفتن اعتماد به نفس میشه.[/]

[="Purple"]

این که در هر مشکلی اول باید به خودمون رجوع کنیم ودر درونمون به دنبال این باشیم که آیاتو اتفاقات زندگی ریشه مشکل در ماوجود داره یا در طرف مقابل ،نکته قابل توجهیه .

وقتی دعوا وناراحتی بین ماودیگران پیش میاد بهترین روش واولین گام اینه که به خودمون رجوع کنیم واگه مقصر بودیم به دنبال راه حل بگردیم.

اماهمیشه به دنبال این نباشیم که بدون دلیل خودمون را مقصر جلوه بدیم چون این کار همانطور که دوستان اشاره کردند باعث تضعیف اعتماد به نفس میشه.

قرآن می فرماید: «و لله العزة و لرسوله و للمؤمنین»؛
عزت از آن خدا و از آن رسول او و از آن مؤمنان است. (منافقون/

با سلام خدمت دوستان گرامی

بنظرم کاش اول تو این تاپیک فرق بین اعتماد بنفس و عزت نفس و کرامت نفس و غرور رو می گفتیم و اونها رو تعریف میکردیم تا بهتر بتونیم تاپیک رو ادامه بدیم.

پیشنهاد بدی بود؟:Gig:

پس چرا هیچ کس ادامه نداد؟:Ghamgin:

یکی از خصوصیات خوبی که ما می توانیم برای موفقیت ،از آن بهره بگیریم اعتماد به نفس است .

اعتماد به نفس به این معنی است که، ما قبل از اين که وارد انجام کاری شویم نوعي اعتماد به توانايي خود براي انجام ان کار داشته باشيم.

یکی دیگر از خصوصیات عالی برای انسان، عزت نفس است که بسیار وسیعتر از اعتماد به نفس می باشد. به این معنا که انسان، پاسدار کرامت ‏وجودى خویش باشد و ارزش فوق مادى خود را با خواسته‏هاى حقیر و هوس‌هاى ناپایدار لکه‏دار نسازد. «عزت‏» به ‏معناى صلابت و استوارى و نفوذناپذیرى است. انسانى عزیز است که به پستی‌ها و حقارت‌ها اجازه ندهد که در زمین دل و جان و زمینه شخصیت او نفوذ کند. کسى عزت نفس دارد که هویت انسانى خویش را حفظ کند وقتی انسان به مقام خلیفة الهی خود پی ببرد در واقع دارای عزت وکرامت نفس خواهد بود.

وقتی انسان خود ملکوتی را احساس کند تن به حقارت نمی دهد: «من کرمت علیه نفسه هانت علیه شهواته، نهج البلاغه، حکمت 449»؛ ''هر کس که کرامت نفس خودش را احساس کند شهوات در نزد او کوچک و حقیر می شود''.

اینکه انسان در روح خود متواضع باشد، غیر از این است که خود را در نظر مردم، پست قرار دهد. امام صادق علیه السلام حدیثی نقل می کند که امیرالمؤمنین همیشه می فرمود: «لیجتمع فی قلبک الافتقار الی الناس و الاستغناء عنهم»؛ همیشه در قلب خود دو حس متضاد را با هم داشته باش: همیشه احساس کن که به مردم نیازمندی، یعنی مانند یک نیازمند با مردم رفتار کن، و همیشه احساس کن که از مردم بی نیازی و مانند یک بی نیاز و بی اعتنا با مردم رفتار کن. اما این امر در آن واحد نسبت به یک چیز که نمی شود، لابد نسبت به دو چیز است.
خودشان توضیح می دهند: «فیکون افتقارک الیهم فی لین کلامک و حسن بشرک»؛ اما آن مرحله ای که باید مانند یک نیازمند رفتار کنی، در نرمی سخنت است، و در حسن سیرت و تواضع و ابتداء به سلام، «و یکون استغناءک عنهم فی نزاهة عرضک و بقاء عزک»؛ و آن مرحله ای که باید بی نیاز باشی و جای تواضع نیست. حفظ آبرو و بقای عزت توست.

یعنی آنجا که دیدی که اگر بخواهی ذره ای نرمش نشان دهی، عرض و آبرو و عزت خودت را از دست می دهی، دیگر جای این نیست که رفتار یک نیازمند را داشته باشی بلکه باید رفتار یک بی اعتناء و بی نیاز را داشته باشی.

یکی از صفات ورذائل اخلاقی که در انسان وجود دارد وگاهی ممکن است با اعتماد به نفس ویا عزت نفس اشتباه گرفته شود تکبر وغرور است.تكبّر عبارت است از حالتي كه انسان ،خود را بالاتر از ديگري ببيند و اعتقادش این باشد که بر دیگران برتری دارد. غرور به معنی فریفته شدن است. عامل غرور، ذهنیت اشتباهی است كه آدمی به خودش بسیار خوش گمان، بلكه مطمئن باشد.

در پست قبل اشاره کردیم که اولین قدم بعد از متوجه شدن خطا واشتباه عذرخواهی است .اما چرا ما گاهی با وجودی که می دانیم مقصر اصلی خودمان بوده ایم از عذرخواهی کردن فرار می کنیم.

حضرت علي(ع) می فرمایند:

"كفي بالإغترار جهلاً "

ريشه غرور جهل است." (غررالحكم، ص 75)


در تعبيردیگری از ایشان آمده است:

"أحمقُ الحُمَق الإغترار

احمقي بالاتر از اين نيست كه انسان مغرور شود. (غررالحكم، ص 311)


جهل نسبت به چه اموری باعث غرور میشه؟

وقتی ما نسبت به خودمان وموقعیت خودمان جاهل باشیم دچار غرور می شویم.چرا که هنگام غرور ما نیازمندی خود ومخلوق بودنمان را فراموش کرده ایم . انسان در این حالت خود را در منزلتی برتر از آنچه که هست تصور می نماید.و در این هنگام واقعیت وحقیقت خود را درک نکرده و با گمان وظن، جایگاهی خیالی برای خویش ایجاد کرده است.

ولی وقتی کسی به این باور برسد که هیچ چیز در این عالم از خود ندارد و همه اعطایی و عاریه ای از سوی دیگری است و همین ها را هم که دارد، موقتی و گذرا و فانی است و موجودی به غایت ضعیف، ناتوان و نیازمند است و اگرخدا اراده نکند، هر آینه فانی و نابود است و نفس او برای همیشه قطع خواهد شد، دیگر جایی برای خودپرستی، بر خود بالیدن، تکبر، جسارت و خودخواهی او باقی نمی ماند . چرا که چیزی از خود ندارد تا بدان فخر فروشد . حتی خود او نیز عاریه ای است .


پس نتیجه ی این چند پست:

1-در اشتباهات اول به خودمان مراجعه کنیم

2-بلافاصله بعد از متوجه شدن اشتباهاتمان عذرخواهی کنیم.

3-عامل مهمی که مانع عذرخواهی می شود غرور است پس برای از میان برداشتن آن ریشه اش را از بین می بریم.

4-ریشه ی غرور جهل است

5-جهل انسان به موقعیت وجایگاه خود باعث خودبرتربینی او می شود

6-پس اول خو وجایگاهمان را بشناسیم تا جهلمان برطرف شود

7-بعد از برطرف شدن جهل وآگاه شدن از جایگاهمان خصوصیت تواضع در ما تجلی می کند

8-با داشتن تواضع عذرخواهی در برابر اشتباه کار سختی نیست

بعد از این که فهمیدیم مقصریم والبته عذرخواهی کردیم حالا دیگه نوبت جبرانه اشتباهاته...

یکی از خصوصیات خوبی که داشتن آن وهمچنین تمرین برای بدست آوردن وحفظ آن،لازم وضروری است داشتن روحیه ی انتقاد پذیری می باشد.آثاراین ویژگی خوب اخلاقی ،هنگام خطا واشتباه ملموس تر است .اگر کسی هنگام اشتباه از چنین روحیه ای برخوردار باشد دیگردر برابر گناه وخطا جبهه گیری نمی کند وسریع با قبول اشتباه درصددجبران بر می آید.داشتن این صفت باعث می شود که ما نسبت به ضعف رفتار وگفتار خود ،آگاه شویم واین آگاهی در مراحل بعد از خطا، بسیار با اهمیت خواهد بود.بنابراین می توان گفت داشتن روحیه ی انتقادپذیری به اصلاح ما کمک خواهد کرد.

در جایی خواندم ،در اشتباه نماندن ستودنیست.

اگر کمی به این جمله وبه تأثیرات مثبت عمل کردن به آن فکر کنیم،همواره آن را سرلوحه ی رفتار خود قرار خواهیم داد.چرا که خیلی وقتها اشتباه می کنیم اما در عین حال دیر متوجه اشتباه خود می شویم وجالب این که زمانی هم که متوجه اشتباه شدیم همواره بر روی آن پافشاری می کنیم وبه اصطلاح در اشتباه خود می مانیم.در اشتباه خود ماندن ،اشتباه در اشتباه است واین از مهمترین حربه های شیطان می باشد .یکی از جاهایی که این اشتباه در اشتباه خود را نشان می دهد جایی است که خطا واشتباه را گردن دیگران می اندازیم.همان که درپستهای قبلی اشاره کردیم یعنی :توجیه

خیلی از مواقع هم برای همه ی ما پیش می آید که فکر می کنیم تصمیمی که گرفته ایم یا حرفی که می خواهیم بزنیم بهترین گزینش است وگویا به صحت آن یقین داریم. اما بعد از انجام، متوجه می شویم که رفتارمان نادرست بوده است. پس اعتماد بیش از حد به خود در اصل اعتمادی کاذب است که باعث می شود به یقین کاذب برسیم وحتی احتمال یک درصد خطا را ندهیم.

وَ مَنْ كَثُرَ كَلَامُهُ كَثُرَ خَطَؤُهُ وَ مَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَيَاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَيَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ وَ مَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّارَ

و کسى که زياد سخن مى‏گويد زياد هم اشتباه دارد، و هر کس که بسيار اشتباه کرد، شرم و حياء او اندک است، و آن که شرم او اندک، پرهيزکارى او نيز اندک خواهد بود، و کسى که پرهيزکارى او اندک است دلش مرده، و آن که دلش مرده باشد. در آتش جهنّم سقوط خواهد کرد.

یکی از راه هایی که می توان احتمال خطا واشتباه را به وسیله ی آن کاهش داد مشورت با دیگران است.

سلام به همه ی دوستان اسک دین

با اجازتون قراره این تاپیک را جمعبندی کنیم اگه مطلبی ،سوالی،شبهه ای هست بفرمایید تا کم کم تاپیک راقفل کنیم.

ممنون از زحماتتون

با سلام
به آغازگر تاپیک:Gol: وشما جناب سینا:Gol:که با مطالب زیباتون ادامه اش دادین. از مطالب به جا و زیباتون استفاده کردیم، ان شالله بتونیم عمل کنیم.