فرقه هاي ضاله تصوف و دراويش يا همان قطاع طريقان معنويت

تب‌های اولیه

118 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
فرقه هاي ضاله تصوف و دراويش يا همان قطاع طريقان معنويت

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمدلله الذي خلق السماوات و الارض و جعل الظلمات و النور ثم الذين کفروا بربهم يعدلون

اللهم انا نشکو اليک فقد نبينا و غيبه امامنا و شده الزمان علينا و ظهور الفتن بنا و کثره عدونا و قله عددنا

اللهم انا نسئلک ان تاذن لوليک في اظهار عدلک في عبادک و قتل اعدائک في بلادک .
اله الحق آمين

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

بسم الله الرحمن الرحیم

امام رضا علیه السلام می فر مایند : هر کس نزداو از صوفیه سخن به میان آید و به زبان و دل انکار ایشان نکند از ما نیست و هرکس صوفیه را انکار نماید گویا این که در راه خدا در حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله با کفار جهاد کرده است .

امام علي النقي علیه السلام :

.....فمن ذهب إلي زيارة أحد ٍ منهم حيّاً أو ميّتاً فكأ نّما ذهب إلي زيارةالشيطانِ و عبدةِ الأو ثان ومن أعان أحداً منهم فكانما أعان يزيد و معاوية وأباسفيان.[1]

هر كس به زيارت يكي از آنان(تصوف)در حال حيات و يا بعد از مرگ برود ،مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند ،گويا يزيد ومعاويه و ابو سفيان را ياري كرده است.

حضرت هادي عليه السلام مي فرمايند : ((الصوفية کلهم من مخالفينا و طريقهم مغايرة لطريقنا و ان هم الا نصاري و مجوس الامة اولئک الذين يجهدون في اطفاء نورالله و الله يتم نوره و لو کره الکافرون )) : صوفيان چه آنها که ادعاي پيروي از امت هستند و چه از اهل تسنن، همه مخالفت ما هستند و روش آنها با روش ما مغايراست و آنها نصاري و مجوس اين امت هستند که در خاموش کردن نور اللهي مي کوشند .

كليني به سند معتبر از « سدير صيرفي» روايت كرده كه :من رورزي از مسجد بيرون ميآمدم و امام باقر (عليه السلام) داخل مسجد مي شد ،دست مرا گرفت رو به كعبه كرد و فرمود:
.اي سدير!مردم مأمور شدند از جانب خداوند كه بيايند و اين خانه را طواف كنند وبه نزد ما آيند وولايت خود را بر ما عرضه نمايند.
سپس فرمود:
اي سدير ! مي خواهي كساني را كه مردم را از دين خدا جلوگيري مي كنند به تو نشان دهم؟آنگاه به ابو حنيفه و سفيان ثوري » (م161هجري) كه در مسجد حلقه زده بودند ،نگريست و فرمود :اينها هستند كه بدون هدايت از جانب خدا و سندي آشكار ،از دين خدا جلوگيري مي كنند اگر اين پليدان در خانه هاي خود بنشينند و مردم را گمراه نكنند ،مردم به سوي ما مي آيند وما ايشان را از جانب خدا و رسول خبر مي دهيم ».

شيخ مفيدبه سند صحيح از امام علي النقي (عليه السلام)روايت كرده است كه «محمد ابن حسين بن ابي الخطاب»در خدمت امام علي النقي (عليه السلام)در مسجد النبي بودم كه در آن حال جمعي از اصحاب ان حضرت شرفياب حضور آن حضرت شدند و درميان ايشان « ابو هاشم جعفري » نيز بود كه او مردي بسيار بليغ و با كمال بود ودر نزد آن حضرت مقام و منزلت عظيمي داشت و چون اصحاب در كنارش قرار گرفتند ،بنا گاه جمعي از صوفيه داخل مسجد شدند و حلقه زدند و مشغول ذكر گرديدند ،حضرت فرمود:
به اين حيله گران اعتنا نكنيد زيرا جانشينان شياطين و خراب كننده قواعد دين مي باشند . زهد ايشان براي راحتي بدنهايشان و تهّجد و شب زنده داريشان براي صيد كردن عوام است. عمري را در گرسنگي به سر برند تا عوام و ناداني را مانند خرها پالان كنند و زين بر پشت آنها گذارند. ذكر نمي گويند مگر براي فريب مردم و خوراك خود را كم نمي كنند مگر براي پر كردن قدح و ربودن دل احمقان ، با مردم دم از دوستي خدا زنند تا ايشان را به چاه اندازند ،اوراد ايشان رقص و كفزدن و غنا و آوازه خواني است و كسي به سوي انها ميل نكند و تابع ايشان نگردد مگر آنكه از جمله سفيهان و احمقان باشد هر كس به زيارت يكي از آنان در حال حيات و يا بعد از مرگ برود ،مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند ،گويا يزيد ومعاويه و ابو سفيان را ياري كرده است.»در همان موقع يكي از اصحاب آن حضرت عرض كرد اگر چه آن كس به حقوق شما اقرار داشته باشد ؟! حضرت نگاه تندي به او كرد و فرمود:
اين سخن را ترك كن ،مگر نمي داني هر كس حق ما را بشنا سد ،مخالفت امر ما نمي كند ،آيا نمي داني ايشان پست ترين طوائف صوفيه ميباشند و اين صوفيان كلشان مخالف ما هستندو طريقه آنها باطل و برخلاف طريقه ماست و اين گروه نصاري و مجوس اين امت هستند و آنان سعي در خاموش كردن نور خدا (محو اسلام) ميكنند و خداوند نور خود را تمام ميكند اگد چه كافران خوش ندارند».

فقيه و محقق رباني مرحوم مقدس اردبيلي مي نويسد: «ابن حمزه» و برخي ديگر از علماي شيعه از مرحوم «شيخ مفيد» نقل کرده اند که حضرت امام رضا(عليه السلام) درباره صوفيه چنين فرمودند:

«احدي به تصوف قائل نمي شود، مگر از روي مکر و خدعه يا ضلالت و گمراهي و يا جهل و حماقت

ادامه دارد انشاالله:Gol::Gol::Gol::Gol::Gol:

بررسي حديث امام رضا عليه السلام در مورد صوفيه

صوفي گري نه پديده اي است جديد و نه فقط در فرقه و گروهي به نام « صوفيان » متجلي مي گردد که اين بيماري اعتقادي و فکري و هم مشکل و معضل و نيز آفت و آسيب از ديرباز وجود داشته و در صحنه ها و عرصه هاي حيات اجتماعي ظهور و بروز نموده و جامعه اسلامي را با رنج و مشکل و زيان مواجه ساخته است و نه تنها در فرقه صوفيان که در ميان گروه هايي از مسلمانان نيز نفوذ کرده و آنان را بدون آن که خود بخواهند و يا بدانند در دام بعضي از گرايشات عرفان صوفيانه که از جنبه ظاهري شباهتي با برخي از مفاهيم اسلامي داشته و در عين حال هم در حقيقت و هم در محتوا تطابقي بين آنها نبوده و نيست گرفتار ساخته است! رهاکردن اصل و پرداختن به فرع، نفي جلوه هاي دنيايي و در عين حال ضروري و روزمره زندگي که مورد تاکيد و توصيه تعاليم اسلام مي باشد، رهبانيت و انزواگرايي، سطحي نگري و خرافه پرستي و برداشت­هاي فکري و عملي ناصحيح از توكل و صبر و ... از جمله مواردي است که در ميان گروهي از مسلمانان نفوذ کرده است به گونه اي که آنان در غفلت به سر مي برند و نمي دانند که خاستگاه اصلي اين گرايشات ناصحيح افکار صوفيانه است، يعني همان تفکري که با آن مخالف مي باشند، لکن در عمل به برخي از باورها و مفاهيم و گرايشات اجتماعي آن مبتلا و گرفتار شده اند!

اين رنج و غفلت و مشکل بزرگي که جامعه امروز ما به آن گرفتار است براي حوزه­هاي علميه و پژوهندگان آشنا و مسلط به فرهنگ و معارف اسلامي در هر مکان و با هر مسئوليت به ويژه اهل قلم و تحقيق در عرصه مطبوعات «بينش آفريني» و «آگاه سازي» نسبت به تفکر صوفي­گري و سابقه عملکردهاي باطل و ضداسلامي صوفيان را به صورت يک «تعهد» و «وظيفه ديني» ضروري مي سازد. اولين گام در مسير تحقق اين تعهد براي بينش آفريني و آگاه سازي نسبت به تفکر مغشوش و باطل صوفي­گري و رفتار و کنش­هاي ضداسلامي صوفيان بازگشت به سابقه تاريخي اين فرقه و تبيين ديدگاه­هاي ائمه اطهار(عليهم السلام) درباره افکار واعمال تباه آنان مي باشد. اين گام - که اولين و ضروري ترين گام در مسير تبيين تفکر اين فرقه باطل به شمار مي رودـ زمينه ساز کسب معرفت و شناخت هاي لازم براي پيمودن گام هاي بعدي است که ديدگاه ها و نظرات و سلوک به ظاهر عرفاني آنان را که با اصل اسلام در تضاد و تعارض آشکار مي باشد به نقد و بررسي مي گذارد.

فقيه و محقق رباني مرحوم مقدس اردبيلي مي نويسد: «ابن حمزه» و برخي ديگر از علماي شيعه از مرحوم «شيخ مفيد» نقل کرده اند که حضرت امام رضا(عليه السلام) درباره صوفيه چنين فرمودند:

«احدي به تصوف قائل نمي شود، مگر از روي مکر و خدعه يا ضلالت و گمراهي و يا جهل و حماقت» (1 )

اين روايت اولا سابقه تاريخي صوفيه را مي نماياند و اگرچه اينان پيش از دوره زندگي و امامت حضرت امام رضا عليه السلام از جمله در دوره امامت امام صادق عليه السلام نيز بوده اند و به نشر تفکرات باطل و گمراهي آفرين خود به صورت پراکنده مي پرداخته اند لکن با استناد به اين روايت و زمان آن که به دوره زندگاني امام رضا عليه السلام از سال 148 هجري قمري تا 202 هجري قمري باز مي گردد سابقه تاريخي تحرکات صوفيان به بيش از 12 قرن پيش عودت داده مي شود .

ثانيا روايت مزبور ماهيت تفکر صوفي گري و کساني که به آن گرايش مي يابند را با ارائه سه مشخصه نمايان مي سازد.

مشخصه اول « مکر و نيرنگ »

امام رضا عليه السلام اعلام مي فرمايد هيچ فردي به تفکر صوفي گري و گرايشات عملي باطلشان قائل و معتقد نمي شود مگر از روي مکر و خدعه . يعني در اين تفکر و رويکرد به ظاهر ديني و در اصل متباين و متضاد با دين مبين اسلام خدعه و نيرنگ نهفته است و معتقدان به آن و عاملان به آداب و رسوم آن نه از روي خلوص و صداقت و درستي که از روي مکر و نيرنگ و براي فريب دادن مردم و دام گستري در مقابل آنان و جلب و جذب تدريجي و بهره برداري هاي ناصواب و ناشايست براي رسيدن به مطامع و منافع شيطاني و ضدانساني به نشر اين تفکر باطل مي پردازند.

مشخصه دوم « ضلالت و گمراهي »

براساس رهنمود حضرت امام رضا عليه السلام صوفيان در ضلالت و گمراهي اند و نيز گروهي از مردم نه براي نيل به هدايت و رسيدن به رستگاري و سعادت ابدي که براي ره يافتن به ضلالت و گمراهي و برآوردن خواسته ها و اميال و خواهش هاي نفساني و شيطاني به صوفيه ملحق مي گردند و به عقايد باطل و آداب و رسوم ضداسلامي و آلوده به فسادشان متمايل و راغب مي شوند. اين افراد به خوبي مي دانند که در چه بيراهه گمراهي زا و شقاوت آميزي گام مي نهند و به چه لذت هاي حرام و شهوات و بي بندوباري و هرزگي هايي دست مي آلايند و چگونه دين خود را به دنياي صوفيان گريزان از حق و پيوسته به باطل و فرو رفته در عصيان و سرکشي و معتاد به فسق و فجور و معصيت و گناه مي فروشند!

مشخصه سوم « جهل و حماقت »

گروهي از گروندگان به فرقه صوفيه اسير در حلقه هاي اسارت جهل و جمود و حماقت و ناداني مي باشند(3) و فقدان معرفت و شناخت نسبت به تعاليم مقدس اسلام و نداشتن آگاهي هاي لازم درباره آموزه هاي اصيل و زلال اخلاقي و عرفاني اين دين مبين الهي موجب مي گردد که به هر ندايي که از گوشه اي به نام عرفان بلند شود متوجه گردند و هر دعوتي را بپذيرند و در اين ميان صوفيان که در فريبندگي و اغواگري و حق نماياندن هر باطل مهارت خاص دارند و با شگردها و شيوه هاي گوناگون هر خرافه و موهومي را واقعيت نشان مي دهند قشري گرايان جاهل و سطح انديشان احمق و نادان را بسيار سريع به سوي خويش فرا مي خوانند و به صورت «سياهي لشگر» و «طرفداران مطيع و چشم و گوش بسته» و «مداحان و چاپلوسان و ستايشگران» به بهره برداري هاي مکرر و پيوسته مي رسانند! و هم اينان هستند که در محافل و مراسم صوفيان سر بر آستان پير و مرشد مي سايند و از اين فريبکاران و گريختگان از درگاه خدا تمناي شفاعت حق و وصول به بارگاه قدس الهي مي کنند!

با توجه به آنچه از نظر گذشت مشخص مي گردد که تفکر صوفي گري پديده جديدي نيست و داراي سابقه تاريخي طولاني مي باشد که با استناد به روايت حضرت امام رضا عليه السلام به بيش از 12 قرن پيش مي رسد.

همچنين با توضيحاتي که از نظر گذشت ديدگاه حضرت امام رضا عليه السلام درباره ماهيت و علل گرايش به تفکر صوفي گري تبيين گرديد و مشخص شد که معتقدان به صوفي گري و عاملان به آداب و رسوم باطل آنان با سه مشخصه و انگيزه مکر و خدعه ضلالت و گمراهي و جهل و حمود به اين دام بزرگ شيطان بيروني و دروني گرفتار مي شوند و به مرور خود به صورت شياطين انسي در گوشه و کنار جامعه به مسلک و شيوه اي دعوت مي کنند که از جنبه اعتقادي و اخلاقي به ترک تعاليم و قوانين و احکام عبادي اسلام منجر مي گردد و خرافات و موهومات و فسق و فساد و بي بندوباري را به نام «عرفان» در جامعه ترويج مي نمايد و حال آن که معارف اصيل عرفاني اسلام که از متن قرآن و انديشه و سيره و عمل ائمه اطهارعليهم السلام برمي خيزد نفي کننده اين موهومات و خرافه ها و فساد و هرزگي ها مي باشد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

پاورقي :

1 ـ حديقه الشيعه تاليف مرحوم آيت الله مقدس اردبيلي انتشارات علميه اسلاميه ص 605

ادامه دارد انشاالله:Gol::Gol::Gol::Gol::Gol:

سم الله الرحمن الرحيم

الحمدلله الذي خلق السماوات و الارض و جعل الظلمات و النور ثم الذين کفروا بربهم يعدلون

عرفان در كنار عقل و وحی سعادت‌بخش است

گروه انديشه: عرفان شيعی دارای دارای سه عنصر؛ عقل، تهذيب و وحی است، عرفان به هر سه اين‌ها نياز دارد؛ يعنی عقل بدون وحی كافی نيست و عرفان بدون عقل و وحی هم به گمراهی می‌كشد، عقل، عرفان و وحی بايد با هم باشند تا به رستگاری منتهی شوند.
محمد فنايی اشكوری، دانشيار مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمينی(ره)

«محمد فنايی اشكوری»، دانشيار مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمينی(ره)، در گفت‌وگو با سرويس انديشه خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، شاخصه‌های عرفان‌های اصيل و كاذب را بررسی كرده و گفت: وقتی به برخی فرق صوفيه نگاه می‌كنيم، درمی‌يابيم كه اعتقاد به خدا، توحيد، نبوت و معاد هست، اما برخی از اجزا و عناصر دين در آن ناديده گرفته و يا مغفول واقع شده يا تصور نادرستی از عناصر و اجزايی از دين وجود دارد كه بايد تصحيح شود. مثلا گرايش‌هايی بوده كه تمايل به عرفان بدون شريعت و فقه داشتند. شخص متدين به دين اسلام هم هست، ولی به احكام ملتزم نيست، يا به احكام اعتقاد ندارد، يا می گويد اين احكام برای عوام الناس است و برای همه نيست، برای خواص نيست. اين نيز خطا و انحراف مسلم و نوعی آسيب است كه بايد تصحيح شود.

وی عرفان بدون عقل را يكی از شاخصه‌های عرفان كاذب معرفی كرد و افزود: گرايش‌هايی در برخی عرفان‌ها هست كه يكی از تعاليم آن عدم اعتبار و حجيت عقل است؛ به عبارتی بين عرفان و عقل ناسازگاری می‌پندارند. عرفای راستين گفته‌اند عرفان فوق عقل است، نه اين‌كه ضد عقل. آن‌ها ارزش عقل را انكار نكرده‌اند، بلكه به محدوديت آن توجه داده‌اند. غرض آن‌ها اين است كه برتر از عقل راه ديگری وجود دارد كه شهود و كشف بی‌واسطه حقايق است كه از راه تهذيب نفس و عشق به خدا حاصل می‌شود، نه اين‌كه عقل باطل و بی‌اعتبار است، عقل نه تنها معتبر است، بلكه بسيار اهميت دارد و بدون عقل نمی‌توان در معرفت گامی برداشت. اما برخی توهم كرده‌اند كه عقل از اساس باطل و مزاحم است و بايد آن را ناديده گرفت. اين توهمی بيش نيست و خلاف تعاليم قرآنی و روايی ماست كه به عقل جايگاه رفيعی می‌دهد.

مؤلف كتاب «نيايش عارفان» خاطرنشان كرد: در ادبيات ما بسيار آمده است كه راه عرفان، راه عشق است و راه عشق از عقل جداست و ما بايد يكی از آن‌ها را انتخاب كنيم. حقيقتی در اينجا وجود دارد؛ چون هر انحرافی از يك سوء‌ فهم ايجاد می‌شود. آنچه عرفای راستين گفته‌اند، اين است كه ما عقل داريم و عقل ما حقايق را درك می‌كند، اما كافی نيست. برای نجات و رستگاری نهايی تنها به عقل نمی‌توان اكتفا كرد. عقل مركبی است كه تا جايی ما را می‌برد و بعد از آن ديگر كارايی ندارد. گفته‌اند عقل يكی از ابزارهای معرفتی ماست، اما همه چيز عالم را با اين ابزار نمی‌توان شناخت. اگر بخواهيم به افق‌های ديگری برويم، به چيز ديگری نياز داريم كه از راه تهذيب نفس، از راه توجه به خداوند و عرفان است و اين حرف درستی است.

اين مدرس حوزه علميه قم تأكيد كرد: عده‌ای به غلط پنداشته‌اند كه معنای حرف فوق اين است كه عقل بی‌اعتبار است و بايد آن را كنار بگذاريم. حق اين است كه اگر عقل را از عرفان جدا كنيم، آن عرفان نيز بی‌اعتبار می‌شود. آری، عرفان شيعی عقل را كافی نمی‌داند، اما آن را لازم و ضروری می‌داند و در كنار آن، وحی را لازم می‌داند؛ چون بدون وحی نمی‌توان به مقصد رسيد، اگر عقل كافی بود، خدا وحی را نمی‌فرستاد.

مؤلف كتاب «بحران معرفت» در مورد ويژگی برجسته عرفان شيعی اظهار كرد: اين سه عنصر از ويژگی‌های عرفان ناب شيعی است؛ عقل، تهذيب يا سير و سلوك و وحی. ملاصدرا از آن به عرفان، برهان و قرآن تعبير كرده است. ما به هر سه اين‌ها نياز داريم. توجه به قرآن بدون برهان به «ظاهريه» و «مجسمه» می‌رسد. وحی بدون عقل همان است كه وهابيت می‌گويد. عقل بدون وحی نيز كافی نيست. بزرگ‌ترين فلاسفه؛ مثل ارسطو و افلاطون كه قدرت عقلی فراوانی داشتند دارای خطاهای عقلی هستند؛ مثلا ارسطو می‌گويد كه انسان‌ها دو دسته‌اند؛ يك دسته آزاد آفريده شده‌اند و دسته ديگر برده، آن‌ها كه آزادند يونانی، و برده‌ها همه غير يونانی هستند. عقل بدون وحی چنين است!. لشكركشی‌ای كه اسكندر كرد به همين دليل بود و ارسطو معلم خصوصی او بود.
فنايی اشكوری:
عرفان بدون اخلاق نيز از عرفان‌های غير اصيل است، در اين گرايش شخص در تنهايی به خيال خود با خدای خود ارتباط دارد، ولی به رابطه‌اش با انسان‌های ديگر بی‌توجه است، گويی در اين عالم فقط او هست و خدا و ديگر هيچ چيز نيست، البته تصوری كه از خدا دارد هم تصور نادرستی است. با انسان‌ها عبوس، بی‌مهر و تند خوست، در عرفان اصيل اسلامی بر اخلاق و خوش رفتاری با ديگر انسان‌ها و خدمت به آن‌ها و احسان و ايثار تأكيد شده است

فنايی اشكوری تأكيد كرد: عقل بدون وحی كافی نيست، عرفان بدون عقل و وحی هم به گمراهی می‌كشد. در بسياری از عرفان‌نماها عقل غايب است. عرفان شيعی عرفانی است كه هر سه را با هم داشته باشد. اگر شب و روز هم قران بخوانی و در مورد آن تعقل نكنی آن را هرگز نخواهی فهميد. تعقل بدون تهذيب هم كافی نيست. خداوند می‌فرمايد كه اگر شما چهل روز قلب خود را خالص كنيد، حكمت‌های الهی از قلب به زبان جاری می‌شود؛ بنابراين عقل، عرفان و وحی بايد با هم باشند تا به رستگاری منتهی شوند.

وی در پاسخ به اين سؤال كه آيا معنای اين سخن اين است كه دين يا وحی ناقص است و در كنار آن ما به چيز ديگری بنام عقل نياز داريم؟ تصريح كرد: چيزی كه گفتيم بيرون از دين نيست. خود دين می‌گويد بايد تعقل كنيد. دين می‌گويد كسانی كه تعقل نمی‌كنند از هر جنبده‌ای در روی زمين بدترند: «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لاَ یَعْقِلُونَ» (سوره مباركه الأنفال، آيه شريفه 22). پس شما اگر به دين پايبند باشيد دين شما را ملزم به بكارگيری عقل می‌كند. هرجا ديديد اين سه با هم سازگارند و عقل شما چيزی را می‌گويد كه از متن وحيانی می‌فهميد و دين چيزی را می‌گويد كه در عرفان مطرح است‌، نشان دهنده اين است كه شما با حرف صحيحی مواجه هستيد، اما اگر اين سه با هم ناسازگار باشند خطايی در آنجا هست. بزرگ‌ترين چالش فكری ما اين است كه از اين سه بدرستی استفاده كنيم تا به فهم درست‌تری از واقع برسيم.

وی عرفان بدون زندگی را شاخصه ديگری برای شناسايی عرفان‌های كاذب دانست و در اين مورد اظهار كرد: گرايش‌هايی بين برخی مدعيان عرفان هست كه عرفان را ناسازگار با زندگی می‌داند. آن‌ها عرفان انزوا،‌ عرفان فردی محض، عرفان ترك مطلق دنيا و زندگی رياضت‌كشانه را ترويج می‌كنند. اين گرايش به نوعی بی‌توجهی به مسئوليت‌های فردی و اجتماعی شخص می‌انجامد و چنين كسی از كار و كوشش مولد و سودمند دست بر می‌دارد و به عنصری بی‌خاصيت برای جامعه تبديل می‌شود. اين نيز يك انحراف و عدول از عرفان اصيل اسلامی است.

اين مدرس حوزه و دانشگاه افزود: عرفان بدون اخلاق نيز از عرفان‌های غير اصيل است، در اين گرايش شخص در تنهايی به خيال خود با خدای خود ارتباط دارد، ولی به رابطه‌اش با انسان‌های ديگر بی‌توجه است، گويی در اين عالم فقط او هست و خدا و ديگر هيچ چيز نيست، البته تصوری كه از خدا دارد هم تصور نادرستی است. با انسان‌ها عبوس، بی‌مهر و تند خوست، در عرفان اصيل اسلامی بر اخلاق و خوش رفتاری با ديگر انسان‌ها و خدمت به آن‌ها و احسان و ايثار تأكيد شده است.

اين محقق عرفان بدون سياست را نيز از آسيب‌های عرفان‌های كاذب دانست و عنوان كرد: برخی عرفان را بازندگی اجتماعی و دخالت در سياست ناسازگار می‌دانند. اين نيز خطاست و سيره پيامبر(ص) و معصومين(ع) خلاف آن است. پيروی از اين سيره بود كه موجب شد حضرت امام خمينی(ره) كه خود از عارفان بالله بود رهبری بزرگ‌ترين انقلاب را در قرن بيستم به عهده گيرد و منشأ مهم‌ترين تحولات سياسی معاصر شود. ايشان در عمل نشان دادند كه نه تنها عرفان ناسازگار با سياست درست نيست، بلكه سياست واقعی بايد در سايه عرفان باشد.

فنايی اشكوری در پايان خاطرنشان كرد: فهرست آسيب‌ها و لغزش‌ها منحصر به اين موارد نيست، آنچه گفته شد مهم‌ترين خطاها در اين زمينه بود. خلاصه سخن اين است كه در اين بازار، متاع معيوب و فاسد، فراوان‌تر از متاع اصيل و ناب به دست می‌آيد، چه بخواهيم اين را در جوامع موجود مطالعه كنيم، چه بخواهيم در سير تاريخی به آن نگاه كنيم در هر دو صورت به اين نتيجه می‌رسيم كه شكل‌های نادرست و باطل فراوان‌تر و پر رونق‌تر از شكل درست بوده است. «جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه/ چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند».

برگرفته از خبرگزاری قرآنی

خیلی مهم

وجود كرامات در صوفيان نشانه‌ حقانيت‌ سلوك آن‌ها نيست

گروه انديشه: عارفان مسلمان كسانی را كه از راه‌های خلاف شرع به كرامات و انجام كارهای خارق‌العاده دست می‌يابند، كافر و زنديق‌ خوانده‌اند و به طور جد از سالكان خواسته‌اند كه اگر كسی را كه دارای كراماتی يافتيد كه مثلا در آسمان می‏پرد، دل‏باخته او نشويد تا آن‌گاه كه رفتار او را در برابر امر و نهی الهی و رعايت آداب شرعی ببينيد، لذا وجود كرامات در افراد نشانه‌ حقانيت عملكرد و سلوك آن‌ها نيست.

سرويس انديشه خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، گفت‌وگويی را حجت‌الاسلام و المسلمين احمدحسين شريفی، استاديار و معاون پژوهشی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمينی (ره)، در مورد پلوراليسم روشی در عملكرد متصوفه انجام داد.

وی در بخش اول گفت‌گوی خود گفت: بسياری از صوفيان مسلمان، شريعت، طريقت و حقيقت را مراتب مترتب بر هم دانسته و هيچ‌گونه افتراق و جدايی ميان آنان را نمی‌پذيرند، اما بسياری از آنان بر پلوراليسم روشی تأكيد كرده و شريعت و طريقت را دو راه مستقل می‌دانند، البته راه طريقت را ترجيح داده‌اند.

نظر علامه طباطبایی به عنوان یک عارف در مورد این نوع‌ عملکرد متصوفه چیست؟

علامه طباطبائی يكی از مهم‌ترين علل و عوامل انحطاط متصوفه از قرن ششم و هفتم هجری به بعد را همين مسئله می‌دانند و می‌فرمايند: برخی از بزرگان متصوفه، مدعی شدند كه راه خودسازی و شيوه سير و سلوك شيوه خاصی است كه شريعت اسلامی آن را بيان نكرده است. پيروی از همين ديدگاه بود كه آرام آرام آنان را به جايی كشاند كه به طور كلی به شريعت اسلامی بی‌اعتنا شدند و پيوسته به دنبال راه‌های ساده‌تر و سريع‌تری برای ايجاد حالت جذبه و فنا بودند تا جايی كه بسياری از محرمات شرعی را حلال دانستند و به استعمال بنگ و افيون و ساير مواد مخدر روی آوردند و با اين كار خود را به مقام فنا می‌رساندند.

در حالی كه عقل و شرع حكم می‌كنند كه بهترين و محكم‌ترين وسيله قرب الهی و بلكه تنها وسيله وصول به حقيقت، متابعت از شريعت اسلامی و تعاليم وحيانی است. سؤال اصلی در اين جا اين است كه چگونه ممكن است كه راه‌های بهتر و ساده‌تری برای وصول به حقيقت باشد، اما خداوند آن را از بندگان خود دريغ كند در حالی قرآن می‌فرمايد: و نزلنا عليك الكتاب تبيانا لكل شئ (نحل، 89)، حال قرآنی كه تبيان كل شیء هست آيا امكان دارد كه قرآن راه وصول به حقيقت را بيان نكرده باشد؟!

لذا با توجه به اين مقدمات بايد گفت كه اگر حقايقی باطنی وجود دارند كه دارند و اگر راهی‌ برای وصول به آنها وجود دارد كه دارد، اين راه منحصر در راه شريعت است و بس. و راه‌های بشر‌ساخته‌ای كه در اغلب موارد بر اساس هواهای نفسانی و مطابق خواهش‌های حيوانی انسان هستند، راه به جايی نخواهند برد.

واقعا من نمی‌فهمم كه چگونه است كه اين آقايان، مشاهده‌ زيبارويان و شاهد بازی و رقص و امثال آن را راه وصول به خدا می‌دانند!، مگر سياهان آفريقا و سفيدی دندان آنان آفريده خداوند نيست؟ اگر مطابق نظر آنان باشيم كه بايد بگوييم كه آنان اصلا به سعادت نمی‌رسند! مگر نمی‌توان با مشاهده اين همه زيبايی كه در آسمان‌ها و زمين وجود دارد و اين همه زيبايی كه در گل‌ها و كوه‌ها و درياها وجود دارد، به عظمت خدا پی‌برد؟!

اگر پلوراليسم روشی در عرفان و سير و سلوك امری مردود و نادرست است پس اين همه كرامات و كارهای خارق العاده‌ای كه از برخی مرتاضان و صوفيان و عارفان ساير ملل و اديان مشاهده می‌كنيم را چگونه بايد توجيه كرد؟

حقيقت آن است كه روح انسان دارای قدرتی خارق‌العاده و شگفت‌انگيز است. هر انسانی اگر بتواند غرايز حيوانی را سركوب نمايد، می‌تواند از قدرت خارق‌العاده روح خود استفاده كند، سنت الهی در اين عالم به اين صورت است كه هر كس به هر ميزان و به هر انگيزه‌ای كه تلاش كند، از حاصل تلاش خود بهره‌ خواهد برد.

به عبارت ديگر انسان می‌تواند با انجام رياضت‌های خاصی، اجنه و شياطين را به استخدام و تسخير خود در آورد و با آنان ارتباط برقرار نمايد. اما سخن در اين‌جا اين است كه آيا چنين كارهايی در خدمت سعادت و غايت نهايی انسان هست يا نه ؟ و آيا چنين محصولاتی نشان ‌دهنده حقانيت است؟ به طور قطع می‌گويم هرگز.

اين مطلبی است كه بسياری از عارفان مسلمان به آن توجه و تصريح كرده‌اند كسانی كه از راه‌های خلاف شرع به كرامات و انجام كارهای خارق‌العاده دست پيدا می‌كنند، كافر و زنديق‌اند و به طور جد از سالكان خواسته‌اند كه اگر كسی را كه دارای كراماتی يافتيد كه مثلا در آسمان می‏پرد، دل‏باخته او نشويد تا آن گاه كه رفتار او را در برابر امر و نهی الهی و رعايت آداب شرعی ببينيد.

به عنوان مثال، به ابوسعيد ابوالخير گفتند فلان كس بر روی آب می‌رود، كه ابوسعيد در پاسخ گفت: سهل است، قورباغه و گنجشك نيز بر روی آب می‌رود. در‌باره‌ شخص ديگری گفتند كه در هوا می‌پرد، باز هم در پاسخ گفت مگسی نيز بر هوا می‌پرد، درباره شخص ديگری نيز گفتند در يك لحظه از شهری به شهری می‌رود كه باز در پاسخ گفت شيطان نيز در يك نفس از مشرق به مغرب می‌رود.

ابوسعيد ابوالخير در آخر پس از اين پرسش‌ها و پاسخ‌ها به اطرافيان خود می‌گويد اين امور، قيمتی نيست، بلكه عارف و مرد كسی است كه ميان خلق باشد و داد و ستد كند و در عين حال يك لحظه از خدای خود غافل نباشد.

با این اوصاف باید گفت که كرامت، نشانه‌ حقانيت نیست، نظر شما چیست؟

تلقی بسياری از مردمان اين است كه كرامت، نشانه‌ حقانيت است. و حتی بعضا برخی از صوفيان بوده‌اند كه در عمل همين مسأله را القا می‌كردند و در پاسخ نقدهای دينی‌ای كه به عملكردهای آنان می‌شد، با ابراز و اظهار كاری خارق العاده، بر شريعت‌گريزی خود سرپوش می‌گذاشتند.

نقل می‌كنند كه ابوسعيد ابوالخير، در روز روشن شمعی را روشن كرده بود؛ شخصی به او اعتراض كرد و اين كار را مصداق اسراف معرفی كرد، ابوسعيد به جای پاسخ منطقی دادن به اين نقد و يا پذيرش آن و تشكر از ناقد، با ابراز كرامتی! سر و صورت ناقد را در آتش شمع سوزاند.

به هر حال، همواره بايد توجه داشت كه گوهرهای واقعی و حقيقی همواره كمياب بوده‌ و به سادگی حاضر نمی‌شوند توانايی‌های معنوی و روحی خود را اظهار كنند. مرحوم علامه‌ بحرالعلوم، از عارفان و عالمان بزرگ عالم اسلام اين نظر را بيان می‌كند، می‌گويد كه استاد عارف، با اظهار خوارق عادات و بيان خفايای عالم شناخته نمی‌شود.

برگرفته از خبرگزاری قرآنی

باز هم بخوانید

کليني به سند معتبر از « سدير صيرفي» روايت كرده كه :من رورزي از مسجد بيرون ميآمدم و امام باقر (عليه السلام) داخل مسجد مي شد ،دست مرا گرفت رو به كعبه كرد و فرمود:
.اي سدير!مردم مأمور شدند از جانب خداوند كه بيايند و اين خانه را طواف كنند وبه نزد ما آيند وولايت خود را بر ما عرضه نمايند.
سپس فرمود:
اي سدير ! مي خواهي كساني را كه مردم را از دين خدا جلوگيري مي كنند به تو نشان دهم؟آنگاه به ابو حنيفه و سفيان ثوري » (م161هجري) كه در مسجد حلقه زده بودند ،نگريست و فرمود :اينها هستند كه بدون هدايت از جانب خدا و سندي آشكار ،از دين خدا جلوگيري مي كنند اگر اين پليدان در خانه هاي خود بنشينند و مردم را گمراه نكنند ،مردم به سوي ما مي آيند وما ايشان را از جانب خدا و رسول خبر مي دهيم ».

شيخ مفيدبه سند صحيح از امام علي النقي (عليه السلام)روايت كرده است كه «محمد ابن حسين بن ابي الخطاب»در خدمت امام علي النقي (عليه السلام)در مسجد النبي بودم كه در آن حال جمعي از اصحاب ان حضرت شرفياب حضور آن حضرت شدند و درميان ايشان « ابو هاشم جعفري » نيز بود كه او مردي بسيار بليغ و با كمال بود ودر نزد آن حضرت مقام و منزلت عظيمي داشت و چون اصحاب در كنارش قرار گرفتند ،بنا گاه جمعي از صوفيه داخل مسجد شدند و حلقه زدند و مشغول ذكر گرديدند ،حضرت فرمود:
به اين حيله گران اعتنا نكنيد زيرا جانشينان شياطين و خراب كننده قواعد دين مي باشند . زهد ايشان براي راحتي بدنهايشان و تهّجد و شب زنده داريشان براي صيد كردن عوام است. عمري را در گرسنگي به سر برند تا عوام و ناداني را مانند خرها پالان كنند و زين بر پشت آنها گذارند. ذكر نمي گويند مگر براي فريب مردم و خوراك خود را كم نمي كنند مگر براي پر كردن قدح و ربودن دل احمقان ، با مردم دم از دوستي خدا زنند تا ايشان را به چاه اندازند ،اوراد ايشان رقص و كفزدن و غنا و آوازه خواني است و كسي به سوي انها ميل نكند و تابع ايشان نگردد مگر آنكه از جمله سفيهان و احمقان باشد هر كس به زيارت يكي از آنان در حال حيات و يا بعد از مرگ برود ،مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند ،گويا يزيد ومعاويه و ابو سفيان را ياري كرده است.»در همان موقع يكي از اصحاب آن حضرت عرض كرد اگر چه آن كس به حقوق شما اقرار داشته باشد ؟! حضرت نگاه تندي به او كرد و فرمود:
اين سخن را ترك كن ،مگر نمي داني هر كس حق ما را بشنا سد ،مخالفت امر ما نمي كند ،آيا نمي داني ايشان پست ترين طوائف صوفيه ميباشند و اين صوفيان كلشان مخالف ما هستندو طريقه آنها باطل و برخلاف طريقه ماست و اين گروه نصاري و مجوس اين امت هستند و آنان سعي در خاموش كردن نور خدا (محو اسلام) ميكنند و خداوند نور خود را تمام ميكند اگد چه كافران خوش ندارند»
.

حال بيائيد به نقطه نظرات اين دشمنان اهل بيت درباره شيطان بپردازيم

سيد مرتضى رازى از محمد بن حسين بن ابى الخطاب نقل مى کند که گفت: با امام هادى در مسجد النبى بودم، عده اى از اصحاب به خدمتش رسيدند، مدتى بعد جماعتى از صوفيه وارد مسجد شدند و در گوشه اى به حالت دايره اى نشسته و شروع به گفتن لا اله الا الله نمودند. امام هادى عليه السلام فرمود: به اين مردم فريب کار توجه نکنيد، اين ها هم پيمانان شياطين و ويران کننده مبانى دين هستند.
از جمله تعابير آنها تقدس ابليس و پرسش او به عنوان نماد توحيد است. « ذوالنون مصري » شيطان را يک موجود مخلص پروردگار مطرح کرده است. ابوالعباس قصاب از مشايخ صوفيه مي گويد :سنگ انداختن بر شيطان دور از جوان مردي است. زيرا شيطان مقامي بزرگ در قيامت دارد. غزالي مي گويد : کسي که ابليس را موحّد نداند کافر است. و يا مي گويد : من لم يتعلم التوحيد من ابليس فهو زنديق. يعني کسي که علم توحيد را از شيطان نياموزد زندقه و کافر است

در صورتي که قرآن کريم نه تنها علت اين سجده نکردن ابليس را توحيد وي ندانسته بلکه با تعابير مختلف وي را سرکش و عصيان گر خوانده وافراد را از پيروي او باز مي دارد.
-ابليس دشمن آشکار انسان و رانده شده از درگاه خداست.
-اي فرزندان آدم،مگر از شما عهد نگرفتم که شيطان را نپرستيد که او دشمن آشکار شماست.
-وقرآن بارها از شيطان نقل مي کند که وي به عزت خداوند قسم ياد کرده که انسان را اغوا کرده واز راه خدا دور کند.
-ومگر امر و دستور شيطان به فحشا و منکر وفقر وزشتي نيست؟
-و مگر خداوند به صراحت نفرمود که از گام هاي شيطان پيروي نکنيد که او گام به گام قلب شما را فتح کرده وپاکي را از آن بيرون مي کند؟
سخنان اهل تصوف نيست مگر اراجيف زينت شده اي که از دهان شياطين انسي بيرون مي آيد.
وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَياطِينَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى‏ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً... (سوره انعام-133)
اينچنين در برابر هر پيامبرى دشمنى از شياطين انس و جن قرار داديم که سخنان فريبنده و بى اساس (براى اغفال مردم) به طور سرى (و درگوشى) به يکديگر مى‏گفتند

بسم الله الرحمن الرحيم

عتقاد صوفیان درباره ابلیس و دفاع از او در اثار بزرگان صوفیه
كلمه ابليس در قرآن به معنى موجود خاصى است كه از رحمت خدا رانده شده و گاه معادل شيطان به معناىتمام به كار رفته است، ابليس به سبب اطاعت نكردن از امر خداى از روى استكبار مطرود و مردود از مقام قرب الهى شد و مستحق عذاب ابدى و لعن مى‏باشد و تا روز باز پسين (وقت معلوم) سعى در گمراه ساختن انسان‏ها خواهد كرد، از اين جهت عدو مبين انسان است.

و نيز در قرآن عدو اللّه خوانده شده و يكى از صفات او رجيم است و در قرآن به انسان‏ها توصيه شده است كه او را دشمن بدارند.

كلمه ابليس در قرآن كريم 11 بار و داستان سرپيچى او از امر الهى و استكبار او بارها به صورت‏هاى گوناگون بيان شده است، كه در اين باره دانشمندان علم كلام و مفسران به تفصيل سخن گفته‏اند

موضوع بسيار عجيبى كه در آثار گروهى از بزرگان صوفيه ديده مى‏شود، كوششى است كه در دفاع از ابليس و توجيه نافرمانى او كرده‏اند. در اقوال برخى از صوفيان، عباراتى كه حاكى از هم‏دلى و هم‏دردى با ابليس، حسن نظر به او، كوچك شمردن گناه او و حتى اثبات بى‏گناهى اوست ديده مى‏شود

از قول حسن بصرى آورده‏اند كه گفت: «ان نور ابليس من نار العزة»؛ و اگر نور خود را به خلق ظاهر كند به خدايى پرستيده مى‏شود.

ذوالنون مصرى از طاعات و عبادات بى‏تزلزل و كمال اخلاص او در بندگى با تحسين ياد مى‏كند. بايزيد بسطامى بر حال او دل مى‏سوزاند و براى او طلب بخشايش مى‏كند. جنيد بغدادى از استدلال او بر اينكه جز خداى را سجده كردن نارواست در شگفت مى‏ماند. ابوبكر واسطى مى‏گويد: كه راه رفتن را از ابليس بايد آموخت كه در راه خود مرد آمد(1)
سهل تسترى از سخن گفتن او در علم توحيد به حيرت مى‏افتد(2)شبلى در وقت نزع از اينكه خطاب (لعنتى) با ابليس بوده است بى‏تابى مى‏كرد و بر او رشك مى‏برد(3) ابوالعباس قطاب سنگ انداختن بر ابليس را دور از جوانمردى‏ مى‏شمرد و او را شايسته مقام بزرگ در قيامت مى‏داند(4) ابوالحسن خرقانى از حق‏شناسى و عبرت‏آموزى وى ياد مى‏كند(5) ابوالقاسم كركاني را (خواجه خواجه‏گان) و سرور محجوران مى‏خواند(6)
خلاصه اينكه: اهل تصوف درباره علت عصيان ابليس توجيهات و تصوراتى ذكر كرده‏اند و فرقه‏هايى مانند يزيديه كه تقديس فوق‏العاده‏اى از ابليس دارند.

و امّا در آيات كريمه مكرر از شيطان مذمت شده و آنكه او دشمن خدا و پيغمبران و دوستان خداست و امر فرموده كه با او دشمنى نمائيد و در قرآن خود خبر داده كه او وعده فقر مى‏دهد و امر مى‏كند به كارهاى زشت و فحشا، و فرموده عبادت نكنيد شيطان را و مرا عبادت كنيد امّا نزد آقايان صوفيه شيطان مظهر حق است و فعل او فعل خداست و دوستى با او دوستى با خداست و عبادت او عبادت خداست، مانند بت هر دو مظهر هستى مطلق‏اند(7) ايشان مى‏گويند كه ما ابليس را مى‏بينيم و بر وى تسلط داريم و او يار و مددكار ماست. با اينكه خداوند تعالى در قرآن مجيد فرموده:

«ان الشيطان لكم عدوّ فاتّخذوه عدّوا»؛ «يعنى بدرستى كه شيطان دشمن شماست پس او را دشمن خود بگيريد»(

تمجيد صوفيان از ابليس:

شيخ احمد غزالى كه از بزرگان تصوف است، شيطان را «سيد الموحدين» ناميده است و يك روز بالاى منبر به مردم مى‏گفته: «كسى كه از شيطان درس توحيد نياموزد زنديق و كافر است!» و هم او گويد: «شيطان از موسى بن عمران برتر بوده است(9)

علاوه اينكه مولوى هم در اشعارش لعن بر شيطان بى‏گناه را نادرست مى‏داند آنجا كه مى‏گويد:

ترك سجده از حسد گيرم كه بود

اين حسد از عشق خيزد نز جحود

هر حسد از دوستى خيزد چنين‏

كه شود با دوست غيرى همنشين‏

بى‏گنه لعنت كنى ابليس را!

چون نبينى از خود اين تلبيس را

مولوى مى‏خواهد بگويد: ابليس بى‏گناه را لعنت نبایدكرد زيرا از شدت عشقى كه به خدا داشت رشگ مى‏برد مسجودى غير از خدا وجود داشته باشد و ملائكه به آدم سجده كنند، لذا خودش سجده نكرد...

البته در جاي ديگر هم مولوى مى‏گفت: «زيركى ز ابليس و عشق از آدم است، چه شد آنجا عشق را از آدم مى‏دانست و زيركى را از ابليس و اينجا حقرا به ابليس بى‏گناه! مى‏دهد و مى‏گويد از شدت عشق خدا به غير خدا سجده نكرد از اين تناقض گذشته خداوند مى‏فرمايد «ابليس تكبر ورزيد و سجده نكرد و در زمره كارفران درآمد» هنوز هم مولوى مى‏گويد: «بى‏گنه لعنت كنى ابليس را...»

۱- اثنی عشریه، ج 2، ص 271

2- همان، ج 1، ص 258

3- همان، ج 2، ص 170

4- همان، ج 2، ص 186

5- همان، ج 1، ص 130

6- عين القضاءنا، ج 1، ص 97

۷- مناظره دكتر باسياح، ص 68

8- تحفةالاخيار، ص 222

9- نهج‏البلاغه خوئى

10- مثنوى مولوى، ص 172 - 170

11- بقره آيه 33

12- ارمغان خانقاه ص

برگرفته از سايت غدير

بسم الله الرحمن الرحيم

طرفداري دشمنان اسلام از صوفيه و دراويش

آقاي استفان شوارتز تأكيد مي‌كند بر اساس طرح پنتاگون يكي از هفت هدف دنياي غرب براي موفقيت در دنياي اسلام كمك به بازگشت تصوف به اين جوامع است اين همان گونه عرفان خاصي مورد نظر است كه به عنوان جايگزين رقيب براي اسلام راديكال (آنچه كه ما به عنوان اسلام ناب مي‌شناسيم آنها به عنوان انقلاب اسلام راديكال يا اسلام تندرو مي‌شناسند.)

برادلوتين هم دركنفرانسي كه در بنياد نيكان برگزار شد به دولت بوش پيشنهاد مي‌كند كه براي ارتقاء سطح گفتگوي دنياي اسلام با شيخ محمود هشام كنعاني رهبر بزرگترين گروه صوفيه به مذاكره بنشيند.

استفان شوارتز خصوصيات صوفيه را بررسي كرده مي‌گويد ايران به عنوان يكي از كانونهاي مهم صوفيه در جهان است كه بيشتر آثار صوفيه به زبان فارسي است و پلوراليسم و ميانه‌روي تصوف چه بسا نقش تعيين كننده‌اي در دوره ‌گذار جهان اسلام داشته باشد. حالا منظور از دوره گذار چيست؟ يعني دوره‌اي كه ما بتوانيم بيداري اسلامي جهان اسلام را سمت و سويي بدهيم كه برويم به سمت يك اسلام بي‌خاصيت به اصطلاح آقايان اسلام راديكال را ببريم به سمت يك اسلام استحاله شده همانطور كه مسيحبت گرفتار بدعت شد پروتستانيسم آمد و مسيحيت را حوزه اصلاح مذهبي از بطن خودش خارج كرد ما را هم دچار يك استحاله‌اي بكنند مسلمانان را به طور عام يعني بحث دنياي اسلام و مكتب اسلام مطرح است اينجا با چه مكانسمي با همان پروتستانيسم اسلامي يعني همان بلايي كه با پروتستانتيسم مسيحيت سر مسيحيت در‌آورند. باپروتستانتيسم اسلامي سر اسلام بياورند و شما بحث اصلاحات را مي‌توانيد در همين قالب ببينيد كه از اسلام ناب به تعبير امام خميني رو برويم به سمت يك اسلام آمريكايي، اسلامي كه مورد نظر نظام كفر و استكبار است. چگونه با همين گونه‌هاي به اصطلاح نو و در باطن كهنه پروتستانتيسم مسيحيت، و به تعبير شهيد مطهري پروتستانتيسم اسلامي دنبال گونه‌اي بدعت در حوزه دين است كه امام از اين بدعت به عنوان التقاء ياد مي‌كند و مرحوم شهيد مطهري مي‌فرمايد كه در اين پروسه آنچه اتفاق خواهد افتاد پيراستن اسلام از آنچه از اسلام است و‌آراستن اسلام به آنچه كه از اسلام نيست ايشان اصلاحات مذهبي يا آن چيزي در رهيافتهاي مكتبي از آن به عنوان بدعت ياد مي‌كنيم اين گونه تعبير مي‌كند.

برخي مشخصه هاي بارز

كثرت‌گرايي

كثرت‌گرايي در حوزه ديني يعني چه يعني مي‌گويند شما مي‌خواهيد به صلح برسيد، مي‌خواهيد جامعه امنيت پيدا بكند مي‌خواهيد جامعه روي آرامش و صلح را ببيند بايد دست از اين برداريد كه بگويد ما حق هستيم چون تا زماني كه هر كسي كه بگويد ما حقيم و بر سر حقانيت خودش بايستد دنيا روي آرامش را نخواهد ديد پس بياييم پلوراليسم يا كثرت‌گرايي مذهبي را بپذيريم كثرت‌گرايي مذهبي چيست؟ مي‌گويند هر كس هر ديني دارد آن دين حق است ما مي‌گوييم كثرت‌گرايي مذهبي را در حوزه عملي مي‌پذيريم، پلوراليسم عملي را مي‌پذيريم اما پلوراليسم نظري غير قابل پذيرش است پلوراليسم عملي اسلام پذيرفته و اتفاقاً به بهترين شكل هم پذيرفته است ما فقط در حوزه اسلامي مي‌بينيم كه مكاتب مختلف مذهبي، اديان مختلف الهي، زندگي مسالمت‌آميزي داشته‌اند در جامعه خودمان هم اهل كتاب داراي حقوق شهروندي حقوق سياسي حتي بيشتر از حقوقي كه شهروندان مسلمان در جامعه اسلامي دارند از آن برخوردار هستند ما زردتشتيان را داريم، كليميان را داريم، مسيحيان با دو گرايش ارامنه و آشوري داريم با حداقل آراء نماينده مي‌فرستند مجلس ما پلوراليسم عملي را مي‌پذيريم و در عمل هم اقدام كرده‌ايم اما پلوراليسم نظري قابل پذيرش نيست نمي‌توانيم بپذيريم هم توحيد درست است هم تثليث درست است هم توحيد حق است هم تثليث حق است مثل اينكه كسي ادعا بكند شب است ، ما هم ادعا بكنيم روز است به لحاظ عقلي جمع نقيضين محال است. چرا تأكيد بر پلوراليسم نظري دارند چون از دل پلوراليسم نظري لاادري‌گري در مي‌آيد اباحه‌گري مذهبي ترويج مي‌شود بي‌ديني ترويج مي‌شود و اتفاقاً يكي از نكات محوري كه نظام كفر و نظام ليبرال‌دموكراسي بر آن تأكيد دارد و تشويق مي‌كند در جوامع مذهبي پلوراليسم نظري را به خاطر اينكه در ذات اين پلوراليسم مذهبي لاادري‌گري و اباحه‌گري مذهبي نهفته است.

اصطلاحات ضد ديني

بعضي اصطلاحاتي هم كه از گذشته از همين حوزه‌ي صهيونيزم بين‌المللي ازحوزه‌اي صهيونيزم وارد حوزه ديني شد، وارد حوزه عرفي ما شد مثلاً اصطلاحاتي مثل عيسي به دين خود موسي به دين خود دقيقاً اينها اصطلاحاتي ضد ديني است چنين اصطلاحاتي در جامعه ما رواج پيدا كرده مثل اين اصطلاحي كه چراغي كه به خانه رواست به مسجد حرام است در حالي كه چه كسي گفته؟ چراغي كه به خانه رواست به مسجد رواتر است اگر اين شعار صهيونيست‌ها در جامعه ما مي‌خواست دنبال شود ماي هيچ بناي رفيع مذهبي از گذشته نداشتيم. شما بناهاي مذهبي ما را ببينيد مسجد جامع را ببينيد دركنارش مردم خانه‌هاي گلي داشتند آن بناي عظيم را بپا كردند اگر مي‌خواستند از آن شعار پيروي بكنند بناي مذهبي نبايد به پا مي‌كردند ترويج اين شعارها را ما نه تنها در امروز بلكه از دو قرن قبل شاهد هستيم حداقل از فصل بيداري سرمايه‌داري يك فصل است از قرن 18 يا 19 شروع مي‌شود كه مرحوم شريعتي از آن به عصر بيداري سرمايه‌داري ياد مي‌كند در آنجا به همين نكته اشاره مي‌كند كه سرمايه‌داري براي موفقيت موانعي كه پيش رو دارد راهكارهاي لازم را پيش‌بيني مي‌كند از اين بحث كه بگذريم با همين پيش‌درآمد كه عرفان اسلامي امروز يكي از پرمشتري‌ترين كالاهاي معنوي است كه بايد به جامعه عرضه شود بحران هويت كه ريشه در بحران معنويت دارد بشر امروز را تشنه‌تر از گذشته نيازمند عرفان حقيقي كرده و لذاست اگر عرفان اسلامي، عرفان حقيقي به جامعه تشنه عرفان ارائه نشود و كام اين جامعه تشنه به سرچشمه زلال عرفان حقيقي اسلامي متصل نشود مطمئن باشيد كه اغيار و رهزنان خواهند آمد كالاهاي بدلي عرضه خواهند كرد يكي از اين كالاهاي بدلي كه در جامعه ما عرضه شده و مي‌شود بحث تصوف است.

رهبانيت

يكي از شعارهاي محوري تصوف بحث رهبانيت است، ترك دنيا است، دوري گزيني از زندگي دنيا است حالا ببينيد اينجا ما يك گونه‌اي از زهد اسلامي هم داريم كه يكي از مقامات عاليه است براي انسان، يعني انسان براي آباداني دنيا تلاش بكند زحمت بكشد مجاهدت بكند اما خودش از اين دست‌آوردي كه او خلق مي‌كند كمترين بهره را ببرد آن چيزي كه در روايت داريم كه بهترين انسانها كساني هستند كه بيشترين سود رساني را داشته باشند اما كمترين نفع را ببرند دركنارش يك زهد ساختگي هم داريم همچنان كه تصوف به عنوان تارك دنيا تبليغ مي‌كند كه آقا اصلاً براي كار دنيا قدم از قدم برنداريد گام از گام برنداريد اين همان زهد انحرافي است زهد بدلي، زهد تقلبي كه بيشتر بايد به آن توجه كرد.

عشريه

يكي از نكاتي كه باز اينها جايگزين احكام روشن در حوزه شريعت اسلامي كردند پرداخت عشريه است. ما در حوزه اسلامي بحثي به نام خمس داريم بحثي به نام زكات داريم زكات براي توزيع عادلانه ثروت، تحقق قسط و عدل اسلام و خمس براي ترويج علوم اسلامي است. اسلام اين افتخار را دارد كه مي‌گويد كسي كه دنبال علم است شما زندگيش را تأمين كنيد او براي تأمين زندگيش مجبور نباشد از تحقيق و پژوهش علمي‌اش باز بماند آن چيز كه دنياي مدرن حالا در اين دويست و سي‌صد سال اخير به آن رسيد به عنوان بورسيه تحصيلي يا تحصيل رايگان كه قطعاً و قطعاً اين را از حوزه اسلامي گرفته‌اند در رهيافت‌هاي مكتبي ما هزار و چهار صد و اندي سال پيش اين حكم اسلامي را گذاشته‌اند كه براي دين‌پژوهي براي فن‌آوري علمي براي تحقيقات علمي براي پيشرفت علمي جامعه شما زندگي عالم و دانشمند و پژوهشگر را تأمين كند تا او فراغت لازم را براي تحقيق و پژوهش خودش پيدا بكند اين از افتخارات احكام اسلامي ما است حالا ببينيد اين تبديل مي‌شود به يك حكم تقلبي و بدلي تحت عنوان عشريه، عشريه كه شما ده درصد كل درآمدت را به قطب بدهي كه او كيفش را بكند.

فقر

. نكته ديگري كه اينها رويش تبليغ مي‌كنند بحث فقر است از عقايد ديگر تصوف اين است فقر اختياري را انتخاب مي‌كند اين هم چيزي شبيه به همان زهد بدلي تقلبي است در حالي كه چنين چيزي در حوزه اسلامي وجود ندارد و نكته قابل توجه اين است كه سران اين اقطاب خودشان برخلاف آن چيزي كه براي پيروانشان تبليغ مي‌كنند.

زندگي‌هاي بسيار مرفه و شاهانه‌اي براي خودشان تدارك مي‌بينند كما اينكه بسياري از اينها ويلاهايشان نقاط مختلف اروپا و بهترين نقاط آب و هواي دنيا است.

ساقط شدن تكليف

از نكات ديگر كه اينها تبليغ آن را مي‌كنند ساقط شدن تكليف است مي‌گويند صوفي به مقامي مي‌رسد كه ديگر نيازي نيست كه تكاليفي به جا بياورد. نماز، روزه و ساير احكام اسلامي از آنها ساقط مي‌شود درحالي كه چنين چيزي در حوزه اسلامي نداريم كما اينكه آن كسي مقرب‌تر مي‌شود به درگاه الهي نزديك مي‌شود عارف حقيقي مي‌شود احساس نياز بيشتري به معبود خودش مي‌كند كما اينكه بسياري از عبادات مستحبي ماها براي پيامبر «ص» وجوب پيدا مي‌كند اگر نماز شب براي مسلمانان مستحب است براي پيامبر «ص» واجب مي‌شود و هر كسي كه مقام قرب پيدا بكند احساس نياز بيشتري به معبود و برخورداري و بهره‌مندي ازمنبع لايزال الهي مي‌كند. اما اين توصيه انحرافي جامعه را به اباحه‌گري مذهبي سوق مي‌دهد مي‌گويند شما به يك مقامي مي‌رسيد كه ديگر نيازي نسبت عبادت بكنيد شما ديگر وصل شديد ما چنين چيزي نداريم در حوزه اسلامي ما نمي‌توانيم بگوييم مقام قربش از حضرت رسول «ص» بالاتر بوده آن حضرت بيشترين نياز را به عبادت احساس مي‌كرده زن توصيه‌هاانسان را غافل و به لاادري‌گري ديني سوق مي‌دهد

جايگاه عصمت

از نكات انحرافي ديگر كه باز تبليغ مي‌شود در اين حوزه تصوف جايگاه‌يي است كه براي قطب اين فرقه در نظر گرفته مي‌شود جايگاه عصمت در حالي كه ما شيعيان اثني عشري بر اين اعتقاد هستيم كه مقام عصمت مقامي است كه براي چهارده معصوم «عليهم السلام» فقط براي چهارده نفر ديده شده گرچه انسانهاي ديگر براي رسيدن به مرز عصمت محدوديت ندارند اما به مقام عصمت نمي‌رسند. اما اينها مقامي را براي قطب قائل مي‌شوند نعوذ بالله كه از مقام معصومين هم بالاتر است. از نكات ديگر ابداع قبله ذكر وگونه‌اي نماز كه مثلاً شما تصوير قطب را بايد در عبادت محضر خود داشته باشي حتي استحباب دارد كه تصوير او در مقابل شما باشد بعضي افراطيونشان هم مي‌گويند اگر مكان استقرار قطب را مي‌دانيد به آن سمت نماز بخواند حال كه مي‌بينيم اسلام ناب چقدر دقيق است در توحيد

فقط پرستش خالق هستي جايز است پرستش عالي‌ترين مقام عصمت هم عملي باطل است شخصي به حضرت رسول «صلي الله عليه و آله و سلم» مي‌رسد هيچ كس براي من دوست دارتر از شما نيست حب شما بيشترين حبي است كه دردل من جاي دارد. حضرت از او سؤال مي‌كنند كه من را بيشتر دوستداري يا خدار را و صحابي موحد پاسخ خيلي روشني به حضرت مي‌دهد، مي‌گويد كه شما را به خاطر اينكه در مسير خدا هستيد دوست دارم و آن حضرت مي‌فرمايند كه اين دوست داشتن دوست داشتن مباركي است و ما حب ائمه «عليهم السلام» را كه داريم به خاطر اينكه آنها به مقامهاي معنوي نزديك‌تر هستند و آنها واسطه فيض الهي مي‌شوند نه اينكه آنها بلا استقلال داراي مقامي باشند آنها واسطه فيض الهي مي‌شوند به خاطر مقامي كه كسب كردند حالا ببينيد در دل خود اين گونه‌اي از لاادري‌گري مذهبي نهفته است. شما در اسلام ناب مي‌گوييد كه اصلاً توجه به هر گونه تصويري به غير خدا در نماز اصلاً نماز را باطل مي‌كنند حتي مكروه است تصوير معصوم هم شما در نماز در مقابل شما باشد چون توحيد و عبادت مخصوص حضرت حق است و شما مي‌گوييد كه در اين بدعتها چه انحرافهاي بزرگي شكل مي‌گيرد كه انسان را از مدار توحيد خارج مي‌كند.

عبادات موزون

نكات ديگري هم مثل باز يك سري عبادتهاي خاصي در اين حوزه وارد كردند مثل عبادات موزون كه حالا موسيقي‌هاي فاسدي بنوازند مجالس رقص، پاي‌كوبي داشته باشند و با حالات صوري از خود بي‌خود شدن مثلاً وصل به حضرت حق بشوند كه اينگونه عبادات در هيچ جاي حوزه اسلامي ديده نشده است تجربه هم نشان داده كه در دل اين مجالس به اصطلاح دست جمعي و عبادات موزون، مفسده‌هاي اخلاقي فراواني شكل گرفته است.

منتصب به بزرگان

باز يك شگردهاي ديگر كه اينها به كار مي‌برند به خاطر نفوذ در عوام شگردهايي بكار مي‌برند كه البته اين مؤلفه يك مؤلفه اعتقادي در حوزه فكري تصوف نيست بلكه مؤلفه‌ي رفتاري است، يك مؤلفه كاركردي است خودشان را منتصب به بزرگان مي‌دانند عمدتاً بزرگاني كه درجامعه داراي محبوبيت هستند داراي مشروعيت اجتماعي هستند داراي نفوذ كلام هستند بگونه‌اي خودشان را به اين بزرگان منصوب مي‌كنند درگذشته خودشان را به عرفاي بزرگ در امروز كه مثلاً مي گويند آيت ا... حسن‌زاده آملي اينها را تأييد كرده و مهر تأييد زده از اين شگردها هم استفاده مي‌كنند.

چند شبهه

چند شبهه هم اينها درارتباط با رفتاري كه با آنها مي‌شود مطرح مي‌كنند يكي از اين شبهات اينكه مي‌گويند چرا اهل كتاب در جامعه فعاليت آزاد است، اما ما داراي آزادي عمل نيستيم، چرا زردتشتي‌ها، يهودي‌ها ومسيحيها در جامعه داراي حقوق اجتماعي هستند و ما از اين حقوق اجتماعي بهره‌مند نيستيم، آنها داراي حقوق سياسي، مذهبي هستند ما نيستيم اين موضوع روشني است آنها پيروان ادياني هستند كه اسلام آن اديان را به رسميت شناخته و خودشان را منصوب به اسلام نمي‌كنند اما تصوف مثل جريان‌هاي انحرافي، وهابيت، بهائيت، بايست خودشان را منصوب به اسلام مي‌كنندكه عمدتاً بدعتهايي را وارد حوزه اسلامي مي‌كنند و بدعت هم عملي حرام در حوزه اسلامي است. مي‌گويند اگر فرقه‌هاي صوفيه اهل بدعت هستند و خانقاه دارند مراكز عبادي خاصي مثل خانقاه احداث كردند در حوزه اسلامي، شيعيان هم تكاياي مذهبي دارند حسينيه، فاطميه، زينبيه و ... مي‌سازند. مي‌گويند اينها پس چيست؟ ما مي‌گوييم در تعارض با مسجد نيست در تعارض با توحيد نيست اينها مكانهاي مذهبي است كه در دل مساجد است در دل توحيد و وحدانيت و يگانه‌پرستي تعريف مي‌شود اما شما در اين مكان‌ها داريد آن بدعتها را وارد حوزه اسلامي مي‌كنيد اما در اماكن مذهبي كه شيعه دارد مثل حسينيه و ... بدعتي وارد حوزه دين نمي‌شود، بلكه ترويج دين خدا صورت مي‌پذيرد.

با سلام وتشکر

باتوجه به اوضاع خفقان آوری که در طول زمان به شیعه وارد گشته و تقیه و....باعث عدم شفافیت شده ؛ معیار سنجش حق از باطل همان ثقلین هستند که انحراف از ایندو توجیه ندارد .

بحثهایی در زمینه رهبانیت و حدود آن در اسلام :

http://sites.google.com/site/hojjah/rohaniat.zip

fagheer;65483 نوشت:
چند شبهه هم اينها درارتباط با رفتاري كه با آنها مي‌شود مطرح مي‌كنند يكي از اين شبهات اينكه مي‌گويند چرا اهل كتاب در جامعه فعاليت آزاد است، اما ما داراي آزادي عمل نيستيم،

fagheer;65483 نوشت:
آنها داراي حقوق سياسي، مذهبي هستند ما نيستيم


سلام علیکم جمیعا

سپاسگذارم از زحمات شما فقیر گرامی
ابتداعا که این مطالب رو میخواندم میخواستم یک فایل تصویری از یکی از این فرق داویش اهل جهل بگذارم ولی با خواندن مطلب اخیر شما موضوع کمی عوض شد.

ببنید در جوامع انسانی کسانیکه خواهان قدرت و ثروت هستند از چند روش متعارف استفاده میکنند.

1- از ثروت : از قدیم الایام این مطلب بوده که یک خان دارای ثروت افرادی را اجیر میکرده برای بدست آمردن قدرت و هزینه آنها را میپرداخته و پس از گرفتن ولایاتی حکمران میشده و از این سرمایه گذاری شخصی یا جمعی نفع میبرده

2- استفاده از قومیت و ملیت و حزب گرائی : این روش هم که با روش دو دیگر همراه و همساز است هم یکی از روشهای بر انگیختن تعدادی افراد حال با هدف متعالی و یا اهداف مادی برای بدست آوردن قدرت و ثروت

3- ابزار دین و مذهب : آن دسته که برای بدست آوردن قدرت و ثروت امکانات 2 دسته قبل را نداشتند از این اهرم قدرتمند استفاده کرده و میکنند.

اهرم مذهب دستمایه این عده قدرت طلب شد و هرکسی لباس دین بر تن کرد و ادعای نبوت و پیامبری و ...

این وسط عده ای ناآگاه پاسوز طماعی گری این قشر زالو صفت گشتند و بجای یافتن آن تعالی و آزادگی سر از منجلاب پلیدی تفکر اینها در آوردند.

حال که روی سخن با این عده از دراویش است و بحث تقیه را جناب خیر البریه مطرح فرمودند
متاسفانه برخورد با این قشر از طرف شیعیان هنوز ممکن نشده !!! چراکه شیعیان هنوز تقیه را بهترین مصلحت میپندارد.

وقتی کسی طریقت را فارغ از دین بداند و حکم به اجتهاد در تمام امور بدهد خب واضح است که مرتکب بدعت گردیده و این جای شکی باقی نمیگذارد.

در پایان باید عرض کنم
اینجا بنده قصد این را ندارم که اصرار بر حکم تکفیر این عده داشته باشم درست مانند برادر گرامی فقیر عزیز

خدا جزای خیر به شم بدهد.

یاحق

سلام عليکم

برادران گرامي اين مبحث حداقل 100 پست ديگر دارد که بنده به تدريج اينجا قرار خواهم داد
و انچنان اين جماعت کثيف و پليد را به اعماق خواهم کشاند به اذن الله تعالي که يشف صدور المومنين
این جماعت از وهابیت بدترند
چرا که وهابيت اشکارا علم مخالفت برداشته و دشمني اشکار است و تکليفش مشخص است
ولي اين پليدان گرگان در پوست گوسفندند که با ادعاي حب اهل بيت سعي در نابودي فرهنگ اهل بيت را دارند.

ادامه خواهيم داد انشاالله:Gol:

Fagheer;50205 نوشت:

بسم الله الرحمن الرحیم

امام رضا علیه السلام می فر مایند : هر کس نزداو از صوفیه سخن به میان آید و به زبان و دل انکار ایشان نکند از ما نیست و هرکس صوفیه را انکار نماید گویا این که در راه خدا در حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله با کفار جهاد کرده است .

امام علي النقي علیه السلام :

.....فمن ذهب إلي زيارة أحد ٍ منهم حيّاً أو ميّتاً فكأ نّما ذهب إلي زيارةالشيطانِ و عبدةِ الأو ثان ومن أعان أحداً منهم فكانما أعان يزيد و معاوية وأباسفيان.[1]

هر كس به زيارت يكي از آنان(تصوف)در حال حيات و يا بعد از مرگ برود ،مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند ،گويا يزيد ومعاويه و ابو سفيان را ياري كرده است.

حضرت هادي عليه السلام مي فرمايند : ((الصوفية کلهم من مخالفينا و طريقهم مغايرة لطريقنا و ان هم الا نصاري و مجوس الامة اولئک الذين يجهدون في اطفاء نورالله و الله يتم نوره و لو کره الکافرون )) : صوفيان چه آنها که ادعاي پيروي از امت هستند و چه از اهل تسنن، همه مخالفت ما هستند و روش آنها با روش ما مغايراست و آنها نصاري و مجوس اين امت هستند که در خاموش کردن نور اللهي مي کوشند .

كليني به سند معتبر از « سدير صيرفي» روايت كرده كه :من رورزي از مسجد بيرون ميآمدم و امام باقر (عليه السلام) داخل مسجد مي شد ،دست مرا گرفت رو به كعبه كرد و فرمود:
.اي سدير!مردم مأمور شدند از جانب خداوند كه بيايند و اين خانه را طواف كنند وبه نزد ما آيند وولايت خود را بر ما عرضه نمايند.
سپس فرمود:
اي سدير ! مي خواهي كساني را كه مردم را از دين خدا جلوگيري مي كنند به تو نشان دهم؟آنگاه به ابو حنيفه و سفيان ثوري » (م161هجري) كه در مسجد حلقه زده بودند ،نگريست و فرمود :اينها هستند كه بدون هدايت از جانب خدا و سندي آشكار ،از دين خدا جلوگيري مي كنند اگر اين پليدان در خانه هاي خود بنشينند و مردم را گمراه نكنند ،مردم به سوي ما مي آيند وما ايشان را از جانب خدا و رسول خبر مي دهيم ».

شيخ مفيدبه سند صحيح از امام علي النقي (عليه السلام)روايت كرده است كه «محمد ابن حسين بن ابي الخطاب»در خدمت امام علي النقي (عليه السلام)در مسجد النبي بودم كه در آن حال جمعي از اصحاب ان حضرت شرفياب حضور آن حضرت شدند و درميان ايشان « ابو هاشم جعفري » نيز بود كه او مردي بسيار بليغ و با كمال بود ودر نزد آن حضرت مقام و منزلت عظيمي داشت و چون اصحاب در كنارش قرار گرفتند ،بنا گاه جمعي از صوفيه داخل مسجد شدند و حلقه زدند و مشغول ذكر گرديدند ،حضرت فرمود:
به اين حيله گران اعتنا نكنيد زيرا جانشينان شياطين و خراب كننده قواعد دين مي باشند . زهد ايشان براي راحتي بدنهايشان و تهّجد و شب زنده داريشان براي صيد كردن عوام است. عمري را در گرسنگي به سر برند تا عوام و ناداني را مانند خرها پالان كنند و زين بر پشت آنها گذارند. ذكر نمي گويند مگر براي فريب مردم و خوراك خود را كم نمي كنند مگر براي پر كردن قدح و ربودن دل احمقان ، با مردم دم از دوستي خدا زنند تا ايشان را به چاه اندازند ،اوراد ايشان رقص و كفزدن و غنا و آوازه خواني است و كسي به سوي انها ميل نكند و تابع ايشان نگردد مگر آنكه از جمله سفيهان و احمقان باشد هر كس به زيارت يكي از آنان در حال حيات و يا بعد از مرگ برود ،مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند ،گويا يزيد ومعاويه و ابو سفيان را ياري كرده است.»در همان موقع يكي از اصحاب آن حضرت عرض كرد اگر چه آن كس به حقوق شما اقرار داشته باشد ؟! حضرت نگاه تندي به او كرد و فرمود:
اين سخن را ترك كن ،مگر نمي داني هر كس حق ما را بشنا سد ،مخالفت امر ما نمي كند ،آيا نمي داني ايشان پست ترين طوائف صوفيه ميباشند و اين صوفيان كلشان مخالف ما هستندو طريقه آنها باطل و برخلاف طريقه ماست و اين گروه نصاري و مجوس اين امت هستند و آنان سعي در خاموش كردن نور خدا (محو اسلام) ميكنند و خداوند نور خود را تمام ميكند اگد چه كافران خوش ندارند».

فقيه و محقق رباني مرحوم مقدس اردبيلي مي نويسد: «ابن حمزه» و برخي ديگر از علماي شيعه از مرحوم «شيخ مفيد» نقل کرده اند که حضرت امام رضا(عليه السلام) درباره صوفيه چنين فرمودند:

«احدي به تصوف قائل نمي شود، مگر از روي مکر و خدعه يا ضلالت و گمراهي و يا جهل و حماقت

ادامه دارد انشاالله:Gol::Gol::Gol::Gol::Gol:

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

بزرگوار مطالبی را که مرقوم فرمودید کمی افراطی است ولازم است که از طرف کارشناسان محترم با دقت بررسی شود. فعلا" بنده مختصر توضیح را ارایه میدهم تا کارشناسان بزرگوار دنباله ی مطلب را پی گیری بفرمایند :

ابتدا لازم است کلمه ی صوف که ریشه ی تصوف است از لحاظ لغوی مورد توجه قرار گیرد
صوف را علماء علم لغت به پشمینه یا لباس پشمی معنا کرده اند و به گروهی از مردم که از دنیا دست کشیده و لباس پشمینه به نن می کردند اهل تصوف میگفتند
سهروردی با ذکر سند از ابن مالک روایت کرده است که (کان الرسول الله یجیب دعوةالعبد و....... یلبس الصوف )«خلاصه ی شرح تعرف تصحیح احمد علی رجایی انتشارات بنیاد فرهنگ»

از حضرت صادق (ع) نیز روایت کرده اند که آن حضرت جامه ی صوف بر تن کرده بود و راوی گفت مردم پشمینه را خوش نمی دارند .حضرت فرمود پدرم وعلی ابن الحسین در نماز لباس خشن می پوشیدند ما نیز چنین کنیم . (مصباح الهدایه - مقدمه - تصحیح جلال الدین همایی - ص 78 )

در هر حال پشمینه پوشی نشانه ی زهد وتقوا و بی اعتنایی به دنیا بوده است وتصوف طریقه ی زهد وقناعت وترک دنیا وتجمل به حساب میامده که از قدیم روش زاهدان و عابدان ودینداران بوده است
در کشاف اصطلاحات الفنون آمده است که در توضیح المذاهب گوید: واما تصوف در لغت صوف پوشیدن است واین اثر زهد وترک دنیا است ودر اصطلاح اهل عرفان پاکیزه کردن دل است از محبت ما سوی الله و آراسته کردن ظاهر است من حیث العمل والاعتقاد بالأمورات ودور بودن از منهیات و مواظبت نمودن به فرموده ی رسول خدا(ص)
واین جماعت متصوفه ی محقند واما بعضی متصوفه مبطلند که خود را صوفیه می شمارند وبه حقیقت صوفیه نیستند (التهاوی - محمد علی ابن علی -کشاف اصطلاحات الفنون تصحیح محمدوجیه جلد 2 انتشارات خیام )

ابو سعید ابوالخیر گفت تصوف دو چیز ات یکسو نگریستن ویکسان زیستن و همچنین گفت : تصوف نامی است واقعی چون تمام شد وبه غایت رسید انجای جز خدای چیزی دیگر نماند (اسرار التوحید - محمد ابن منور انتشارات امیر کبیر -ص 297و 309)
البته در میان این فرقه نیز افرادی سود جو وفرصت طلب رخنه کرده و .......

ادامه دارد انشاءالله ......

.............................................................................. حق یارتان :roz:............................................................................

سلام علیکم جمیعا

استاد گرامی عذر میخواهم بین کلام شما این مطلب را عرض میکنم.

منظور نظر فقیر هم همان فرمایش شماست و ایشان دسته دومی که اهل تصوف هستند رو ذکر نکردند ایشان جاعلین پشمینه پوش رو برای نقد مد نظر قرار داده اند لذا ابوحنیفه را مثال زدند .

ولی در هر حال شما فرمایش سودمندتان را برای رفع شبهات حتما ذکر نمائید .

یاحق

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

صوفی کسی است که فانی است در خود و باقی است به خدای تعالی ،از طبایع آزاد است و به حقیقت حقایق پیوسته، ومتصوف کسی است که میکوشد به این درجه برسد اما صوفی نما کسی است کعه خود را برای جاه ومال دنیا به صوفی ومتصوف مانند وشبیه کندو در حقیقت صوفی ومتصوف نیست.(کشاف اصطلاحات الفنون -جلد 1 -ص 839 و340 همچنین کشفالمحجوب -ص 40 )

تفاوت تصوف وعرفان
این دو کلمه غالبا" مترادف هم میایند؛ از لحاظ معنی واصطلاح، تفاوتهایی دارند به این معنی که تصوف روش و طریقه ی زاهدانه ای است که بر اساس مبانی شرع و وتزکیه ی نفس و اعراض از دنیا ، برای وصول به حق وسیر به طرف کمال ، اما عرفان یک مکتب فکری و فلسفی متعالی و ژرف برای شناختن حق وحقایق امورو مشکلات و رموز علوم است ، ان هم البته نه به طریق فلاسفه و حکما ؛ بلکه از راه اشراق وکشف وشهود.

پس عارف مقام بالاتر و والاتری از صوفی داردصوفی سالک راه عرفان است حال در این وادی راه پیدا کند یا به بیراهه منحرف شود ؟ واینکه هر عارفی صوفی هست اما هر صوفی عارف نیست ! که این با اقتدا به پیر طریقت به هدایت وثواب خواهید رسید انشاءالله (برگرفته از کتاب مقدمه ای برعرفان وتصوف - دکتر سید ضیاء الدین سجادی )

اصطلاح عارف در قرن سوم هجری قمری معمول شده چنانکه بایزید بسطامی اول بار به جای صوفی کلمه ی عارف را به کار برده است .(تذکرةالاولیاء ص192)

بعدها صوفی ودرویش را مترادف گرفتند وصفات وخصوصیات صوفیه وعارفان را به درویشان داده و گاهی در باره ی آنان اشتباه کردند ویک نوع لا ابالیگری و بی بندو باری - که برخی درویشان داشتند رابه صوفیان نسبت دادند .

ادامه دارد انشاءالله .......
............................................................... حق یارتان :roz:.....................................................................

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

در اینجا سخنی از گلستان سعدی می آوریم که می گوید :
ظاهر درویشی جامه ی ژنده است ومو ی سترده وحال انکه حقیقت ان دل زنده ونفس مرده!!!

جنید بغدادی د باره ی تصوف می گوید :
این راه را کسی باید که کتاب خدارا در دست راست گرفته باشد وسنت مصطفی (ص) را بر دست چپ ودر روشنایی این دو شمع می رود تا نه در مغاک شبهت افتد ونه در ظلمت بدعت!(کیمیای سعادت -تصحیح احمد آرام -جلد 1 - ص 4 )

صوفیه در مراتب سیر وسلوک برای وصول به کمال و رسیدن به حقیقت وتجلی نور حق در دل سالک سه مرحله«تخلیه» «تحلیه» وتجلیه» را مطرح کرده اند......
هجویری در کشف المحبوب مینویسد : تجلی بر سه قسم است تجلی ذاتی ؛ تجلی صفاتی و تجلی افعالی (کشف المحجوب -ص504)
در مرصادالعباد آمده است که قال النبی(ص) : «ان الله خلق آدم فتجلی فیه » بدان که تجلی عبارت است از ظهور ذات و صفات الوهیت است و..... اول تجلی را که بر سالک آید در مقامات سلوک تجلی افعال بود .....(مصباح اهدایه - ص130 و131 )

در مبحث بعد انشاءالله به ذکر فرقه های صوفیه و جاعلان این نام (دراویش) و عرفانهای نوپدید خواهم پرداخت.

........................................................................ حق یارتان :roz:............................................................................

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش


در دنباله یمطالب بالا در تفکیک میان تصوف و جاعلان تصوف یا همان دراویش که با بدعتها و انتسابات خود به بزرگان وحتی ائمه (ع) رسم منافقکارانه یخود را در این زمینه ترویج میدادند به ذکر مواردی از قدیم و حال گروهی از این فرقه خواهم پرداخت .

چند گفتار و پاسخ وپرسش درباره صوفيه و دراويش
يکم - اهل حق، علي‌اللهي مذهب و مسلکي است با گرايش هاي عرفاني و آداب و متون مذهبي خاص که در موارد زيادي با اعتقادات و سنن اسلامي مطابقت ندارد.
اين مسلک در ميان طوايفي از کردها، لرها، ترک ها، پيرواني دارد. آنان نسبت به حضرت علي(ع) غلو مي کنند و براي او مقام خداوندگاري اعتقاد دارند.
آنان به جز سلطان اسحاق، که پايه‌گذار اين مذهب به حساب مي آيد، مهم‌ترين مظهر خدا روي زمين را حضرت علي(ع) مي دانند. در بسياري از آثار اهل حق بر الوهيت حضرت علي(ع) تأکيد شده است. آنان تصور مي کنند که در زمان حضرت محمد(ص) خدا، در وجود علي(ع) تجلّي کرد . حضرت محمد به الوهيت حضرت علي آگاهي داشت اما به خواست حضرت علي اين سر را فاش نکرد.
اهل حق، علي(ع) را مظهر ذات الهي و حضرت محمد(ص) را مظهر صفات الهي به حساب مي آورند. اهل حق، هنگام برخورد با يکديگر به جاي «سلام» «يا علي» مي گويند. تراشيدن يا کوتاه کردن شارب (سبيل) را گناهي بزرگ به حساب مي آورند و حرام مي دانند، به سبب مقدس بودن سبيل، تارهاي جدا شده از آن را در جايي محفوظ نگه مي دارند.
از شعائر مخصوص ديگر آنان، گرفتن روزه مخصوص است، آنان روزه ماه رمضان را انجام نمي دهند و سه روز پياپي روزه مي گيرند . زمان آن مصادف با چله زمستان کُردي مي باشد، پس از سه روز، روزه مداوم ، روزه چهارم را که مصادف با پانزدهم ماه است ، جشن مي گيرند که آن را «عيد خاوندگاري» مي نامند . نام اين روز، روز «غار» است . اين روزه را به ياد روزها و ساعاتي که سلطان اسحاق و يارانش در غاري سپري کرده‌اند، انجام مي‌دهند.
براي اهل حق مقدس‌ترين جايگاه و کعبه مقصود «پرديوَر» مي باشد. در روستاي شيخان، کنار رودخانه «سيروان» در اورامان کردستان، قطعه سنگ بزرگي است که جايگاه سلطان اسحاق و يارانش را مشخص مي کند. اين محل را «پرديوَر» مي‌نامند که زيارتگاه و محل دعا و نياز آنان است. گويند سلطان اسحاق، در همين مکان با يارانش پيمان بست.
اهل حق معتقدند که خداوند به صورت انسان در زمان هايي تجلي يافته است . به تصور آنان، سلطان اسحاق، برترين مظهر تجلي خدا در روي زمين است. پايه گذار اين فرقه سلطان اسحاق است.
در تاريخ ولادت سلطان اسحاق اختلاف کرده‌اند. برخي ولادت او را در سال 612، و گروهي در سال 675 ذکر کرده‌اند. محل ولادت او را روستاي «برزنجه» از توابع «حلبچه» در استان «سليمانيه» عراق دانسته‌اند.
به عقيده اهل حق، چون سلطان اسحاق، عقائد خود را آشکار کرد، مردم از جمله پدر و برادران اسحاق با وي به مخالفت برخاستند و قصد جان او را کردند. او با ياران خود در غاري پناه گرفت . سه روز در آن جا پنهان شد تا اين که مهاجمان محل را ترک کردند و سلطان و همراهان به سلامت بيرون آمدند. سلطان اسحاق سپس به روستاي «شيخان» رفت . در آن جا «پرديوَر» را که به منزله مرکزي روحاني و معنوي بود، براي ياران خود بنا کرد . به تقويت و نشر مذهب خود پرداخت ،سپس در روستاي «شيخان» مرگ او فرا رسيد. گروهي از پيروان اهل حق نوشته‌اند که وي سيصد سال عمر کرد که امري غريب به حساب مي آيد.
آنان بعد از سلطان اسحاق به هفت تن که برخي جزء مريدان سلطان اسحاق بوده‌اند، اعتقاد دارند . اين هفت تن را جزئي از ذات سلطان اسحاق مي دانند.(1) آنان داراي عقائد خاص و پيچيده‌اي هستند که خيلي از عقائد خود را به ديگران نمي‌گويند.
راه و روش اهل حق نادرست باطل است چون آنان خيلي از معارف و احکام غير منطقي را براي خود به وجود آورده‌اند، همچنين افرادي چون سلطان اسحاق و حضرت علي(ع) و... را به عنوان خدا و افرادي که خدا در آنان تجلي کرده و به صورت و شکل آنان در زمين آشکار شده، به حساب مي آورند. به قيامت به صورتي که اسلام و قرآن مي گويد، عقيده ندارند.
با دقت در افکار و عقائد آنان به خوبي روشن مي گردد که مسلک و مذهب آنان بي‌پايه و اساس و باطل است.
البته ممکن است برخي از افراد اهل حق اين عقايد را نداشته باشد ، اما عقايد مشهور آن ها همان چيزهايي است که بيان شد.
براي آگاهي بيش تر از عقائد و افکار آنان به دائره المعارف بزرگ اسلامي، ج 10 و کتاب سخن با اهل حق، سيد عباس طباطبايي‌فر مراجعه فرماييد.
پي‌نوشت‌:
1. دائره المعارف بزرگ اسلامي، ج 10، ص 467 ـ 474.

ادامه دارد انشاءالله ...................

..................................................................... حق یارتان :roz:...............................................................................

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

در ادامه ی مطلب به تفاوت نظر میان صوفیه و درویشان صوفی نما م یپردازم که مسئله ی بسیار مهم حلول یا فناءالله را به زعم خود وبا برداشتی غلط استفاده میکنند که این از دیدگاه عارفان وسالکان الی الله به دور است.

دوم - اهل حق، علي‏اللهي، سرسپردگان، يارسان، غُلات، نُصيريه، علويان و... نام‏هايي است براي افراد و گروه ‏هايي که درباره امام علي (ع) راه غُلو را پيموده و او را به درجه خدايي رسانيده ‏اند و براي خود آداب و رسوم خاصي وضع کرده ‏اند. برخي از اين گروه‏ ها حتي درباره رؤساي خود نيز غُلو مي‏ کنند. در کشور ما ايران درباره اين گروه ‏ها معمولاً از اسامي و عناوين »اهل حق« و »علي‏اللهي« استفاده مي‏شود، گرچه خود آن ها ترجيح مي‏دهند که بر آنان اهل حق اطلاق شود و القاب علي‏اللهي و غُلات خوشايندشان نيست، در ترکيه به اين گروه بکتاشي و علوي و در سوريه نُصيريه و علويان مي‏گويند.(1)
گروه ‏هاي مختلف اهل حق، در آرا و عقايد و آداب و رسوم اختلافات زيادي دارند ،به طوري که به راحتي نمي‏توان اهل حق را فرقه و مذهب واحدي دانست. برخي از آنان صريحاً امام علي (ع) را خدا مي‏دانند. گروهي از اينان خود را مسلمان و شيعه اثني عشريه معرفي مي‏کنند و مي‏کوشند تا عقايد خود را با عقايد شيعه اماميه هماهنگ سازند و به شريعت، اعمال و عبادات اسلامي پايبند باشند.
برخي از اهل حق - چنان که اسارت رفت - همان اعتقادي که درباره حضرت علي (ع) دارند در مورد برخي از بزرگان و مرشدان خود نيز دارند و معتقدند خداوند در جامه‏هاي مختلف به ميان مردم آمده است.(2)
از ديگر عقايد رايج ميان اهل حق، مسأله حلول است. حلول يعني ذات خدا در اشيا و افراد حلول کرده است. مسأله حلول، به اعتقاد به الوهيت امام علي (ع) و برخي از بزرگان اهل حق بر مي‏گردد؛ به اين معنا که خداوند در حضرت علي (ع) و شاه خوشين و سلطان اسحاق و ديگران حلول کرده است!

تناسخ يکي ديگر از عقايد اهل حق است. تناسخ عبارت است از داخل شدن روح انسان پس از مرگ در بدن ديگر. بر اين اساس هر انسان متناسب با اعمالي که در زندگي خويش انجام داده است، پس از مرگ وارد بدن خاصي که به منزله لباس جديد اوست، مي‏شود. روح نيکوکاران وارد بدن و لباس ثروتمندان و روح بدکاران وارد بدن فقرا و بيچارگان مي‏شود تا جزاي کردار خويش را ببيند.
اديان الهي به ويژه اسلام با مسأله حلول و تناسخ به شدت برخورد کرده، آن را عقيده‏اي باطل و بي پايه دانسته‏اند.

با توجه به اين عقايد سخيف (غلو، حلول، تناسخ و...) است که اهل حق جزو فرقه‏هاي ضالّه و انحرافي محسوب مي‏شوند . مورد تاييد مراجع وعلماي اسلامي قرار نمي‏گيرند . از اين رو نمي‏توان از آن‏ها پيروي کرد. چرا که پيروي از راه و روش اهل حق براي رسيدن به سعادت و کمال، همانند راه‏پيمايي در جاده سنگلاخ و پر پيچ و خم براي رسيدن به مقصود است. اين در حالي است که جاده آسفالته و مستقيم فرا راه ما مي‏باشد.(3)
اهل حق، مهم ترين مظهر حق را انسان مي‌دانند . از ميان انسان‌ها، سلطان اسحاق، متولد حدود 612، را برجسته‌تر و مهم‌تر از ساير مظاهر حق مي‌دانند.
بر اساس نظريه اهل حق، بعد از سلطان اسحاق، شاه ويس قلي (قرمزي) مظهر ذات حق بود . ظهور بعدي ذات حق، در محمد بيگ (لرستاني) رخ داد، پس از وي، خداوند در خان آتش يا آتش بيک تجلي کرد، آتش بيک در اوايل قرن يازدهم مي‌زيست، او خانداني به نام آتش بيگي تشکيل داد.(4)
اما نظر برخي مراجع در باره آنان:
1)نظر مرحوم آيت الله گلپايگاني در مجمع المسائل:
پرسش: گروهى از مردم كه آنان را اهل حق يا علي اللهى مي گويند ،طريقى براى خود قرار داده‌اند مثلا اظهار مي دارند كه روزه ماه مبارك رمضان سه روز است؛ بدون نماز و به جاى نماز نياز دارند. طريق آن ها چنين است كه نذرى مي كنند . هر سال گوسفندى ذبح و برنج زيادى طبخ و گوشت داخل نان گذاشته بين مردم قسمت مي كنند .شيطان را از جمله خوبان مي دانند . شارب گذاشتن را بر خود لازم و گرفتن آن را حرام مي دانند. منكر قيامت هستند و كيفر اخروى را در دنيا معتقدند ؛مثلا اعتقادشان اين است كه اگر كسى عملش خوب باشد ،به قالب حيوان خوب و اگر عملش بد باشد ،به قالب حيوان بد انتقال مي يابد؛ حضر ت علي عليه السلام را نعوذ بالله خدا مي دانند. آيا اين گونه افراد مسلمان هستند يا نه . شرعا از نياز آن ها خوردن چه صورت دارد و زن دادن و زن گرفتن از آنان اشكال شرعى دارد يا نه ؟
پاسخ: اگر نعوذ بالله علي عليه السلام را خدا بدانند و همچنين اگر منكر معاد و يا يكى از ضروريات دين مثل نماز و يا روزه باشند ،كافر و نجس مي باشند ، زن دادن و يا زن گرفتن از ايشان جائز نيست.(5)
2)حضرت آيت الله مکارم شيرازي مي‌فرمايد:
معتقدان به عقائد فوق، بر حسب ظاهر، در زمره مسلمانان هستند، هرچند انحرافات مهمي دارند و منکر بخش‌هاي زيادي از ضروريات دينند، اما چون به ضروري بودن آن ها توجه ندارند و انکار اين ها مستلزم انکار توحيد،‌نبوت و رسالت نيست، حکم کفر بر آن ها بار نمي‌شود.(6)
3)مرحوم آيت الله فاضل لنکراني مي‌فرمايد:
اگر حضرت علي(ع) را خدا بدانند يا منکر معاد و يا يکي از ضروريات دين مثل نماز و روزه باشند، کافر و نجس هستند و ازدواج با آنان جايز نيست... ولي اگر چنين عقيده‌اي ندارند و منکر معاد و ضروريات دين نيستند، مسلمان و پاک مي‌باشند.(7)
4)از مرحوم آيت الله بهجت (قده) وقتي در رابطه اهل حق يا علي‌اللهي پرسش مي‌شود که آيا آنان پاک‌اند يا نجس، پاسخ مي‌دهد: نجس‌اند.(8)
در مجموع به نظر مي رسد گروهي از اهل حق يقينا كافر ونجس هستند اما نبايد در خصوص همه اين افراد كه به اين عنوان مشهورند ،به يك شكل و به صورت مطلق قضاوت كرد ، بايد ديد دقيقا به اين مسايل كه به آن ها نسبت داده مي شود ،معتقدند و در اعتقادات شان انكار ضروريات دين وجود دارد يا نه .

پي نوشت ها:
1. آشنايي با فرق و مذاهب اسلامي، رضا برنجکار، ص 160.
2. سرسپردگان، سيد محمد علي خواجه الدين، تاريخ و شرح عقايد ديني و آداب و رسوم اهل حق (يارسان)، ص 13 و 107، کتابفروشي منوچهري، تهران، 1363.
3. آشنايي با فرق و مذاهب اسلامي، ص 160 - 168؛ طوايف غلاة، اسکندر اسفندياري، ص 163 - 165، انتشارات سازمان تبليغات اسلامي.
4. دائرة المعارف بزرگ اسلامي، ج 10، ص 467 ـ 470.
5. مجمع المسائل (فارسي) - آيت الله گلپايگاني،ج 1 ، ص 44.
6. استفتائات، ج 1، ص 492، سؤال 1597.
7. جامع المسائل، ج 1، ص 40، سؤال 88.
8. استفتائات، ج 1، ص 110، سئوال 370.

سلام علیکم

جناب استاد

می فرمایید صوفیه از کی شروع شد و چرا؟

من فقط احادیث بیان کردم شما فرمودید تندروی چرا؟

در مقابل این حدیث چه دارید بگویید؟

[=&quot]پيامبر اكرم از پديد آمدن اين گروه خبر داده و فرموده است:[/] [=&quot] «لا تقوم الساعةُ علي اُ متي حتي يقوم قومُُ من اُ متي اسمهم الصوفية ليسوا مني و اِنهم يَحلَقُونَ للذكر و يرفعون أَ صواتَهُم يَظُنُونَ آنَهُم علي طريقَتي بل هُم آضَلُّ مِنَ الكُفار وَ هُم[/]
[=&quot] آ هلُ النار لَهُم شَهيقُ الحِمارِ»(سفينة البحار ج2 ص58)[/]
[=&quot]« روز قيامت بر امتم بر پا نشود تا آنكه قومي از امت من به نام «صوفيه» برخيزند آنها از من نيستند و بهره اي از دين ندارند و آنها براي ذكر دور هم حلقه مي زنند و صداهاي خود را بلند ميكنند به گمان اين كه بر طريقت و راه من هستند نه ، بلكه آنان از كافران نيز گمراه ترو اهل اتشند و صدائي دارند مانند عرعر اَلاغ))[/]

[=&quot][/]
[=&quot]صوفیان جملگی بر باطلند شما هم اگر اجازه بفرمایید تا مطالب کلا تمام شود بعد نقد کنید بهتر است چرا که هنوز 100 پست دیگر مانده که جواب همه شبهات انشاالله داده خواهد شد[/]

[=&quot][/]
[=&quot]با تشکر
[/]

[=tahoma][=&quot]من اُ متي اسمهم الصوفية

این یعنی همه
بلا استثنا
همنوز صوفیه ای نبود پیامبر امدنشان را خبر داد و لعنشان کرد
این حدیث همه راهها را می بندد بر عاشقان تصوف و درویش بازی
[/][/]

Fagheer;65624 نوشت:
سلام عليکم

برادران گرامي اين مبحث حداقل 100 پست ديگر دارد که بنده به تدريج اينجا قرار خواهم داد
و انچنان اين جماعت کثيف و پليد را به اعماق خواهم کشاند به اذن الله تعالي که يشف صدور المومنين
این جماعت از وهابیت بدترند
چرا که وهابيت اشکارا علم مخالفت برداشته و دشمني اشکار است و تکليفش مشخص است
ولي اين پليدان گرگان در پوست گوسفندند که با ادعاي حب اهل بيت سعي در نابودي فرهنگ اهل بيت را دارند.

ادامه خواهيم داد انشاالله:Gol:

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

بزرگوار شما یک سری از مطالبی را مینویسید که فقط کپی برداری است در مورد عرفان و اصطلاحات آن باید که علم وتسلط کافی داشته باشید تا بتوانید اظهار نظر نمایید که آن هم از عهده ی اکثر افراد خارج است .
برای مطالبی راکه سند آورده اید بنده هم برای مطالبم سند دارم آن هم اسناد معتبر که هم اکنون مشغول تدریس آنها در دانشگاهها هستیم از جمله کتاب مقدمه ای بر مبانی عرفان وتصوف نوشته ی دکتر سید ضیاءالدین سجادی و منابع معتبر دیگر .
شما بحثی را پیش گرفته و انواع توهینها راهم به زعم خودتان به کار میبرید ولی این نحوه ی برخورد ممکن است در زمان حال با تغییر و تدوین عرفی امروزی این کلمه(تصوف) به خیلی از عرفا توهین محسوب شود .مقصود بیان احساسات شخصی نیست بلکه این بحث یک بحث صد درصد تخصصی است که از چرایی رد یا قبول یک مکتب سخن میگوید .
از طرفی تفسیر وبرداشت علماءاز یک مطلب متفاوت است مثلا" تفسیر ایت الله مکارم از استعمال سیگار حرام بودن است اما سایر علماء نظر ایشان را ندارند .
این دلیل بر چه مطلبی است ایت الله مکارم اشتباه میکنند یا سایر علماء؟ در این جا هم بنده با توجه به تحقیقات (میبینید که حتی کلامی بدون مدرک سخن نگفته ام ) دلایل این امر را پس از بررسی معنای لغوی وعرفی و عرفانی نقل کرده ام در واقع معنای عرفی تصوف =زهد وتقوی است اما در پستهای آخر میبینید که انحرافات را هم بیان میکنم . وقطعا" در نتیجه گیری علل وجود این احادیث ومطالب را هم اگر عمری بود بیان خواهم کرد .
انتظار نداشته باشید بنشینیم وصد پست بدون تحقیق مملو از توهین حتی به دشمن منافق مثل درویشان که از نام تصوف سوءاستفاده کرده اند را تحمل کنیم در هر حال نشانه ی مؤمن وتفاوت مؤمن با دیگران رعایت ادب مباحثه است . وحقانیت شما در زمان ارامش و رعایت عدالت بیشتر مشهود خواهد بود انجه شما فرمودید تا حدی درست است وبنده در پی رد کامل آن نیستم بلکه موضوع را واقع گرایانه تر واز باب تحقیقی تقدیم میکنم خدمتتان.

........................................................ حق یارتان :roz:...............................................................

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

سوم -درويش ها فرقه‏هاي مختلفي دارند و نمي‏شود درباره همه آنان يک سان قضاوت کرد؛ بلي اگر منظور از درويش‏گري، صِرف ذکرگفتن و عبادت و اظهار ارادت به حضرت علي(ع) باشد و انحرافي در اعتقادات (مخصوصا توحيد و معاد) وجود نداشته باشد و از نظر عملي هم خود را سربار مردم نگردانند و پايبند به انجام واجبات و ترک محرمات باشند؛ اين ها مذموم نيستند و اين کار اشکالي ندارد.
امام خميني فرمود: «اگر اهل حق (گروهي از دراويش) مي‏گويند علي حق است ،پس ما هم اهل حق هستيم»؛ ولي آنچه اهميت دارد ،اين است که مسأله به اين جا ختم نمي‏شود؛ زيرا انحرافات اعتقادي فراواني در بين آن ها وجود دارد. به عنوان مثال گروهي از آن ها ذکر مي‏گويند؛ ولي نماز نمي‏خوانند و مي‏گويند انسان مي‏تواند به جايي برسد که نيازي به شريعت نداشته باشد .گروهي ديگر حضرت علي(ع) را خدا مي‏دانند . گروهي هم مي‏گويندحضرت علي(ع) خدا نيست؛ ولي مخلوق هم نيست و به جاي روزه ماه رمضان فقط سه روز روزه مي‏گيرند و... که همه اين ها مخالف صريح آيات قرآن وادله معتبر شرعي است.
علاوه اين که چيزي در اسلام به عنوان درويش‏گري نداريم . تفرقه انداختن بين مسلمان و درست کردن فرقه‏هاي متعدد کار صحيحي نيست.
البته ممکن است شخص خاصي از دراويش، هيچ يک از اشکالات ذکر شده را نداشته باشد و مقيد به اصول و فروع دين باشد که در واقع خارج از آن مسلک خواهد بود.
طريقه تصوف تقريباً از قرن دوم به صورت يک مسلک معيني درآمد .تا قرن هفتم رو به تکامل بود . قرن هاي هفتم و هشتم اوج اين مکتب بود . از قرن نهم تاکنون رو به نزول و انحطاط قرار دارد.
تعريف طريقه تصوف بسيار مشکل است.ابوالمنصور بغدادي حدود هزار تعريف درباره تصوف جمع آوري کرده است. (1) علتش اين است که تصوف در طول تاريخ دگرگوني هاي بسيار ي متحمل شده است .
تصوف در اسلام از زهد ابتدائي شروع شد . تا اوج عرفاني پيش رفت . امروزه بعضي ، عرفان را تکامل يافته تصوف مي دانند ؛ علاوه بر اين در هر دوره در تصوف فرقه هاي گوناگون که حتي گاه متضاد ودر مقابل هم پيدا شدند . همين مکاتب متعدد گاه متضاد نشان مي دهد که تصوف واقعاً داراي چهارچوب منظم و قابل تعريف نيست. رد وقبول آن به صورت مطلق درست نيست. بنا براين بايد آرا و عقايد فرقه خاصي از صوفيه را که شخصاً با آن مواجه هستيم، مورد شناخت قرار دهيم تا بتوانيم به صورت مستدل در موردش قضاوت کنيم.
با تأمل و کنجکاوي در آثار و نوشته هاي صوفيه اشاره به دو نوع مطلب بر مي خوريم:
1. مطالبي ساده و در خور مطالعه و احياناً سودمند که از مذاهب و اديان و انديشه هاي مختلف اعم از اسلام، مسيحيت، بودا ، ، زردشت و افلاطون و ديگران گرفته اند.
2. مطالبي نادرست و نابخردانه و خرافات آشکار و مطالب ضد دين و عقل و ادعاهاي عجيب و غريب که گاه به خواب پريشان بيش تر شباهت دارد مانند معراج نامه بايزيد بسطامي، شطحيات حلاج، دعاوي ابن عربي و کرامات شيخ احمد جامي که بسياري از اين مفاهيم در صورتي که به ظاهر آن اخذ کنيم ،با قرآن و حديث و حتي عقل در تضاد هستند.(2)
در مجموع مي توان براي آنان اين ويژگي ها را بيان نمود:
آ: التقاطي بودن اين مکتب ؛ بدين معنا که مباني خود را از اديان و مذاهب و انديشه هاي گوناگون مانند اسلام، مسيحيت، هندو، بودا، زردشت گرفته اند . از آميختن اين ها تصوف ايجاد شده که همين باعث تضادهايي در درون اين مکتب شده است. (3)
برخي ازدعاوي صوفيان با عقل و يا با دين در تضاد است ؛از جمله مخالفت با علم و دانش همانند آن چه که جنيد بغدادي - که از بزرگ ترين مشايخ تصوف است - مي گويد: خواندن و نوشتن سبب پراکندگي انديشه صوفي مي شود، (4) شيخ عطار در حالات بشر حافي -که از عرفاي بزرگ است - نقل مي کند که هفت صندوق از کتب حديث داشت که همه را زير خاک پنهان کرد، (5).
نيز آن که گفته شده است که تعليم و تعلم بين آن ها زشت بود .آنان به دست گرفتن قلم را ننگ مي دانستند، (6).
ب: شکستن حريم احکام دين ؛ در زمينه هاي گوناگون احکام صريح و قطعي اسلام را زير پا مي نهند. مانند ترک نماز، رقص و سماع، ترک ازدواج، رياضت کشي هاي سخت ،عزلت و گوشه نشيني، ايجاد خانقاه، خرقه پوشي، خرد کردن شخصيت خود .
در کتاب اسرار التوحيد در حالات ابو سعيد ابوالخير که از بزرگان صوفيه است آمده :
روزي- بعد از دعوت به مهماني- سماع کردند و شيخ ما را حالتي پديد آمد... مؤذن بانگ نماز ظهر گفت و شيخ همچنان در حال بود و جمع در وجد و رقص مي کردند. امام محمد قايني (ميزبان) گفت وقت نماز است .شيخ گفت: در نمازيم و همچنان در رقص بود. امام ايشان را بگذاشت و در نماز شد.
در رياضت کشي هاي ايشان درباره ابوبکر شبلي از بزرگان صوفيه نقل شده به اول که به مجاهده دست بر گرفت ،سال هاي دراز نمک در چشم کشيدي تا در خواب نشود و گويند که هفت من نمک در چشم کرده بود، (7) داستان معروف دزد حمام - که غزالي از ابن کزيني نقل مي کند :
زماني وارد يکي از مناطق شدم و در آن جا حسن سابقه اي پيدا کردم. براي نجات از اين حسن شهرت روزي به گرمابه اي رفتم و لباس گران بهائي را دزديده از گرمابه خارج شدم، مردم دويدند مرا گرفتند و جامعه هاي گران بها از من برکندند .پس از اين واقعه در ميان مردم به دزد حمام مشهور شدم و به اين وسيله نفس من راحت شد!
غزالي هم اين عمل را تأييد کرده که باعث تعجب دانشمند بزرگ ابن جوزي شد که مي گويد: آيا هيچ راهي صحيح براي اصلاح قلب نبود که به اين گونه امور بپردازند ؟!آيا رواست که مسلمان بر خود نام دزد نهد. بايد گفت اين نهايت شکستن حريم احکام دين است(8)
بزنطي و اسماعيل ابن بزيع از امام رضا(ع) نقل مي کنند: من ذکر عنده الصوفيه و لم ينکرهم بلسانه و قلبه فليس منا و من انکرهم فکانما جاهد الکفار بين يدي رسول الله(ص)؛
هر کس نزد او از صوفيه ذکري بشود و به زبان و دل ايشان را انکار ننمايد ، از ما نيست . هر کسي صوفيه را انکار کرد ،مانند کسي است که در راه خدا و در حضور رسول خدا(ص) جهاد کرده باشد (9).
پي نوشت ها:
1. تاريخ تصوف، دکتر مهديزاده، ص 4.
2. تاريخ تصوف در اسلام ، قاسم غني؛
جلوه حق، تأليف آيت الله مکارم شيرازي ؛
تلبيس ابليس ،عبدالرحمن جوزي ؛
ريشه هاي عرفان در قرآن، نوشته داريوش احمدي .
3. جلوه حق، آيت الله مکارم شيرازي، ص 24 .
4. آثار ادبي صوفيه، دکتر قاسم غني، ص 506.
5. تذکره الاولياء، ج 11، ص 108 .
6. نقد العلم و العلماء، ص 317 .
7. تذکره الاولياء، شيخ قربه الدين عطار، ج 2، ص 164.
9. الاثني عشريه، شيخ حر عاملي، ص 32 ؛حديقه الشيعه، محقق اردبيلي، ص 563.

....................................................................... حق یارتان :roz: .........................................................................

ما ادعائی نکردیم نگفتیم مطالب از خودمان است

من فقط پرسیدم راجع به حدیث پیامبر و شما جواب ندادید

نمی خواهم بحث را شخصی کنم بنده ادمه پستها را خواهم نهاد باشد روزی که سیه روی شود روی دزدان دین

ضمنا این همه بجث بر سر کلمه نیست

بر سر راه و روش است بر سر عقاید است

بر سر نسبت است و ارادات

هرکس طریق صوفیه در پیش بگیرد ملعون است نه کسی که اسم صوفی بر خود گذارد ولی شیعه علی علیه السلام باشد
قطعا بر هدایت است

پس لطفا سر ریشه لغت مجادله نفرمایید
زیرا که شما و بنده بر یک نظریم و ان راه و روش صوفیانه است که ملعون است

از این که در بحث شرکت نمودید سپاسگزارم

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

در ادامه ی بحث به تفاوت میان تصوف وعرفان که از قرن نهم هجری قمری انحراف آن عمیق و به طور کلی مشهود شد می پردازیم

ا تصوف همان عرفان است؟
«تصوف» و «عرفان»، در بسیاری از نوشته ها به صورت مترادف به کار میروند. برخی نیز «تصوف» را مترادف با «عرفان اسلامی» می دانند؛ از این رو ترکیب هایی همچون تصوف مسیحی، تصوف یهودی و تصوف هندی را جایز نمی دانند. امروزه در عرف مستشرقان و اسلام شناسان، این اصطلاح رواج دارد. آنان وقتی از تصوف یا صوفیسم سخن می گویند، منظوری جز عرفان اسلامی ندارند. البته در عرف مجامع شیعی، تصوف بار منفی دارد و عرفان واژه ای است که دارای بار مثبت است.
واژه تصوف بیشتر درباره عارف نمایان یا عرفان های کاذب به کار می رود. به همین دلیل شخصیت هایی همچون ملا حسینقلی همدانی، قاضی طباطبائی، علامه طباطبائی و حضرت امام خمینی را هرگز صوفی نمی گوییم؛ بلکه آنان را عارف می خوانیم.
شهید مطهری نیز تفاوت عرفان و تصوف را در این میداند که عرفان، به بعد فرهنگی عارفان اشاره دارد و تصوف، به بعد اجتماعی آنان.
برای بیان رابطه عرفان و تصوف، لازم است ابتدا منظور خود را از تصوف معلوم کنیم. در تبیین حقیقت «تصوف» و «صوفی»، تعاریف زیادی بیان شده است. تصوف در بعضی تعاریف، با عرفان -به ویژه با عرفان عملی- تفاوتی ندارد، برای مثال، معروف کرخی در تعریف تصوف می -گوید:
تصوف، گرفتن حقایق و گفتن به دقایق و نومید شدن از آنچه هست در دست خلایق است.
ابو سعید ابو الخیر می گوید:
التصوف، الصبر تحت الامر و النهی و الرضا و التسلیم فی مجاری الأقدار؛
تصوف، عبارت است از صبر برابر امر و نهی خداوند و خشنودی به قضای الهی و تسلیم او بودن.
ابن عربی در پاسخ به این که تصوف چیست؟ می گوید:
الوقوف مع الآداب الشرعیة ظاهراً و باطناً و هی مکارم الأخلاق.
بدیهی است اگر منظور از تصوف، چنین معنایی باشد که در کلام این بزرگان آمده است، صرف نظر از پاره ای نقدهای جزئی، تفاوتی با عرفان عملی نخواهد داشت، و نه تنها هیچ اندیشوری با آن مخالف نیست؛ بلکه باید همگان در آن مسیر تلاش کنیم.

اما اگر بخواهیم تصوف را به مصداق تعریف کنیم، بسیاری از کسانی که «صوفی» شناخته می شوند، از نظر علمی و عملی، چنین تعاریفی در حق آنان قابل تطبیق نیست. اینان، نه تنها به شریعت عمل نمی کنند، بلکه مریدان خود را از عمل به آن نیز باز می دارند؛ نه تنها از دنیا و مادیات گریزان نیستند، بلکه همواره در مال اندوزی کوشایند؛ نه تنها «طمع از جمله عالم نبریده اند»، بلکه طمع در جمله عالم بسته اند؛ نه تنها از اسم و رسم گریزان نیستند، بلکه تمام همّ و غمّ آنان، اسم و رسم و دکان داری شده است؛ نه تنها از گناهان خود «توبه» نمی کنند، بلکه شأن خود را از توبه بالاتر دانسته و خود را دارای مقام عصمت مطلقه و به منزله آب کری می پندارند که هیچ نجاستی در آن تأثیر ندارد.
مذمّت صوفیه در روایت نیز بیانگر آن است که مصداق چنان تعاریفی در عالم خارج، وجود نداشته است و گرنه جایی برای مخالفت سرسختانه پیامبر و ائمه اطهار:، با صوفیان وجود نداشت.
داستان مفصل روبرویی امام صادق(ع)با گروهی از صوفیان و مناظره حضرت با آنان در کتاب کافی آمده است. علاقه مندان برای آشنایی با روایت امامان:که در نکوهش صوفیه وارد شده است، می توانند به کتاب حدیقه الشیعه، منسوب به ملا احمد بن محمد، معروف به مقدس اردبیلی (متوفای 993ق) مراجعه کنند. به هر حال، صرف نظر از ایراداتی که به سلسله سند برخی روایت این باب وجود دارد، در مجموع می توان گفت این سرزنش ها و نکوهش ها، نشان دهنده آن است که چنان تعاریفی از تصوف دست کم درباره برخی از مدعیان تصوف صدق نمی کرده است، و گرنه این چنین، مورد نکوهش و سرزنش اولیای دین واقع نمی شدند.
در اينجا بايد توجه داشت كه در عرفان و تصوف از ابتدا انحراف ايجاد شده و اين انحراف ادامه دارد. عرفان اسلامي، در واقع تعاليم باطني بود كه اهل بيت(ع) به اصحاب خاص منتقل مي‌كردند، افرادي مانند اويس قرني، ابوحمزه ثمالي، كميل و.... از اين تعاليم باطني برخودار مي‌شدند. اهل بيت (ع) دو ويژگي‌ داشتند؛ يكي حكومت بر قلب‌ها و باطن و ديگري حكومت بر جامعه بشري، اين دو برتري بود كه ائمه اطهار از آن بهره‌ مي‌بردند. جريان مقابل اهل بيت (ع) با وجود غصب حكومت ظاهري، شاهد مقبوليت ائمه بودند كه ناشي از حكومت آنان بر قلب‌ها و باطن مردم بود، كه تأثيري بر عام و در عين حال تأثيري بر خواص داشت. غاصبين براي مبارزه با اين ويژگي‌ ائمه، به ساختن جريان‌هاي معنويت‌گرا و باطن‌گراي انحرافي دست زدند. فردي مانند سفيان سوري، پشمينه‌پوش، اهل زهد و ريا، به امام صادق بابت شيك‌پوشي خرده مي‌گيرد و انتقاد مي‌كند كه چرا از سيره پيامبر دور شدي، امام صادق (ع) در پاسخ دست او را مي‌گيرد و زير لباس رويين خود قرار مي‌دهد و مي‌فرمايند: كه در زير اين لباس، لباس ضمخت پوشيده‌ام تا تنم را به لذت عادت ندهم. اما تو در زير اين پشمينه لباس نازك و نرم پوشيده‌اي. اين جريان ظاهرگرا و رياكار كه در مقابل عرفان متين شكل گرفت و آرام‌آرام براي خود جايگاهي بدست آورد، در كنار روند سالم، به حيات خود ادامه داد، تا به امروز رسيده است و با معركه‌گيري در گوشه ‌و كنار كشور به حيات خود ادامه مي‌دهد. هرچند عرفاني حقيقي‌ نيز، سينه به سينه در حال انتقال و ادامه حيات است.

....................................................................... حق یارتان :roz:...............................................................................

من بدون علم به زعم شما در اینده اثبات خواهم نمود که صوفیان شیطان پرستند

بسم الله الرحمن الرحيم

سران ژله يا سران صوفيان؟

هر چند تصوف در بین اهل سنت پا گرفت وعمدتا سران صوفیه سنی بوده اند ولی صوفیان مذهب معینی ندارند ودر طول تاریخ شاهدیم که با توجه به شرایط مکان وزمان مذهب خود را تغییر می دهند.

آنچه در مذهب صوفیه اهمیت دارد سرزمین جغرافیایی وشرایط زمانی ومکانی آهاست..

مثلا عبدالقادر گیلانی موسس قادریه به شدت با شیعه مخالف بود ولی بعدها می بینیم قادریه ساکن آناطولی وروم ایلی ترکیه حال وهوای علویان این مناطق را پذیرفته وتقریبا شیعه شده اند.

اقطاب دیگری از صوفیه نیز همین شکل را دارند.مثلا در سلسله سند همه فرقه های نعمت اللهی وذهبیه از معروف کرخی وجنید بغدادی گرفته تا ابومسعود اندلسی وابولبرکات وعلاء الدوله سمنانی تا نزدیک به عهد صفویه عمدتا سنی مذهب بوده اند.

خود شاه نعمت الله ولی نیز گاهی در وصف اهل بیت می سراید وگاهی خود را سنی می نامد.(رجوع شود به اشعار وی در همین وبلاگ)

به هر حال صوفیه با مشکلی بزرگ مواجه هستند واز این روست که دکتر نورعلی تابنده قطب فرقه گنابادیه برای توجیه مذهب سران صوفیه می گوید: خلافت، حق علی نبود؛ حق ملت بود و وظیفه علی؛ یعنی ما مسلمین حق داشتیم که بعد از پیغمبر به عنوان جانشین او خلیفه ای مثل علی داشته باشیم.

(مجموعه مقالات درباره شاه نعمت الله ولی/ص11/چاپ حقیقت

به هر حال امیدوارم صوفیان و دراويش بتوانند با مطالعه تاریخ گذشته ودقت در عقاید اسلامی تشیع را به عنوان تنها راه نجات بپذیرند ومنتظر یوم الحسره نباشند

منبع سايت آنتي شيطان

فرقه های صوفیه به اصطلاح شیعه:

1. نعمت اللهی نور علیشاهی

2. نعمت اللهی صفی علیشاهی

3. نعمت اللهی مونس علیشاهی(نوربخشیه)

4. نعمت اللهی كوثر علیشاهی

5. نعمت اللهی منور علیشاهی

6. نعمت اللهی سلطان علیشاهی(گنابادی)

7. ذهبیه احمدیه

8. ذهبیه كبرویه

9. ذهبیه سدیریه

10. ذهبیه مهدویه

11. خاكساریه نورایی

12. خاكساریه عجم

13. خاكساریه معصوم علیشاهی

14. خاكساریه جلالی

15. اویسیه

16. كمیلیه

17. چشتیه

18. مهدویه گمنامیه

ب) فرقه های صوفی سنی:

1. نقشبندیه

2. قادریه سوله ای

3. قادریه كسنزانی

4. قادریه علوی

5. قادریه حسینی

6. قادریه طالبانی نجار

سئوالاتی از دراویش


قرن دوم هجري، با پيدايش تصوف بدعتي ديگردربين امت اسلامي بوجود آمد. اين بدعت توسط شخصي بنام ابوهاشم كوفي رقم زده شد و بعدها در طول قرون متمادي به فرقه هاي مختلف تقسيم شد

امروزه فرقه هاي مختلفي از صوفيه كه خود را درويش يا اهل طريقت مي خوانند، درجامعه شيعي ما زندگي مي كنند.

در اين نوشتار كوتاه سعي ميكنيم در سئوالاتي مختصر دراويش را مورد خطاب قرار داده وبا آنها سخني داشته باشيم.

1-سئوال اول:با توجه به اينكه پيامبر گرامي اسلام صلی الله علیه و آله فرمودند: انى تارك فيكم الثقلين كتاب اللّه وعترتى ما ان تمسكتم بهما لن تضلوا ابدا: يعني من دو چيز گرانبها در ميان شما مي گذارم كتاب خدا واهل بيتم. تا زماني كه بدانها تمسك كنيد گمراه نخواهيد شد.

واينكه معيار وملاك صحيح يا باطل بودن عقيده وروشي، ائمه معصومين هستند چرا شما به سخنان ائمه گوش نداده وبا اينكه ايشان صوفيه وصوفي گري را رد نموده اند نه تنها به سخن ائمه گوش نمي دهيد بلكه سعي ميكنيد ايشان را نيز صوفي بناميد؟

در همين زمينه روايات زيادي داريم كه به دو نمونه اشاره مي كنيم:

الف:امام رئوف حضرت علي ابن موسي الرضا صلوات الله وسلامه عليه مي فرمايند:

«من ذُكِرَ عِندَهُ الصوفية و لَم ينكرهُم بِلِسانِهِ وَ قَلبِهِ فليسَ منا و مَن أنكَرَهُم فكَأنَما جاهَدَ الكُفّار بينَ يدي رسول الله صلي الله عليه وآله ؛ [سفينةالبحار، ج2، ص57.]هر كس نزد او از صوفيه سخن به ميان آيد و با زبان و دلش آنهارا انکار نکند، از ما نيست و هر كس صوفيه را انكار نمايد، گويا در حضور رسول خداصلي الله عليه وآله با كفار جهاد كرده است».

ب. شيخ مفيد به سند صحيح از امام علي النقي عليه السلام روايت كرده است كه محمد بن حسين بن ابي الخطاب می­گوید: در خدمت علي النقي عليه السلام در مسجد النبي بودم كه در آن حال جمعي از اصحاب آن حضرت شرفياب حضور شدند و در ميان ايشان «ابو هاشم جعفري» نيز بود كه او مردي بسيار بليغ و با كمال بود و در نزد آن حضرت مقام و منزلت عظيمي داشت و چون اصحاب در كنارش قرار گرفتند، به­ناگاه جمعي از صوفيه داخل مسجد شدند و حلقه زدند و مشغول ذكر گرديدند. حضرت فرمود: «لا تلتفتوا إلي هؤلاء الخدّاعين فإنَّهم خلفاء الشّياطين و مخرّبوا قواعد الدّين يتزهّدون لراحة الأجسامِ و يتهجّدون لتصييد الأنعام؛[سفینة البحار، ج2، ص58]به اين حيله گران اعتنا نكنيد؛ زيرا جانشينان شياطين و خراب كننده قواعد دين مي­باشند. زهد ايشان براي راحتي بدن­هايشان و تهّجد و شب­زنده­داريشان براي صيد كردن عوام است.»

حضرت در ادامه فرمود: «لا يهلّلون إلا لغرور الناس ولا يُقَلّلُون الغذاء إلا لملأ العساس واختلاف الدَّفناس يتكلّمون النّاس بإملائهم في الحبّ و يطرحونهم بإذلالهم في الجُبّ أورادهم الرّقص و التّصديقة وأذكارهم التّرنّم والتّغنية فلا يتبعهم إلّا السّفهاء و لا يعتقدهم إلا الحُمقاء فمن ذهب إلي زيارة أحد منهم حيّاً أو ميّتاً فكأنّما ذهب إلي زيارة الشّيطانِ و عبدةِ الأوثان و من أعان أحداً منهم فكانّما أعان يزيد و معاوية وأباسفيان؛ ذكر نمي­گويند مگر براي فريب مردم و خوراك خود را كم نمي­كنند، مگر براي پر كردن قدح و ربودن دل احمقان، با مردم دم از دوستي خدا زنند تا ايشان را به چاه اندازند، اوراد ايشان رقص و كف زدن و اذکارشان غنا و آوازه­خواني است و كسي به سوي آن­ها ميل نكند و تابع ايشان نگردد، مگر آن­كه از جمله سفيهان و احمقان باشد. هر كس به زيارت يكي از آنان در حال حيات و يا بعد از مرگ برود، مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت­پرستان رفته باشد و هر كس ياري ايشان كند، گويا يزيد و معاويه و ابوسفيان را ياري كرده است».

در همان موقع يكي از اصحاب آن حضرت عرض كرد: «و إن كان معترفاًبحقوقكم؛ اگر چه آن كس به حقوق شما اقرار داشته باشد(يعني شيعه شما باشد) ؟» حضرت نگاه تندي به او كرد و فرمود: «دَع ذا عنكَ مَنِ اعْتَرَف بحقوقنا لم يذهب في عقوقنا أما تدري انّهم أخسّ طوائف الصّوفية والصّوفية كلّهم من مخالفينا و طريقتهم مُغايرة لطريقتنا وإن هم إلاّ نصاري و مجوس هذه الامّة اُولئك الّذين يجهدون في إطفاء نور الله والله يُتمُّ نوره و لوكره الكافرون؛ اين سخن را ترك كن! [مگر نمي­داني] هر كس حق ما را بشناسد، مخالفت امر ما نمي­كند؟ آيا نمي­داني ايشان پست­ترين طوائف صوفيه مي­باشند و تمام صوفيان مخالف ما هستند و طريقه آن­ها [باطل و] برخلاف طريقه ما است و اين گروه، نصارا و مجوس اين امّت هستند و آنان سعي در خاموش كردن نور خدا (محو اسلام) مي­كنند و خداوند نور خود را تمام مي­كند، هر چند كافران خوش ندارند».

حال بايد پرسيد چرا بر خلاف نظر ائمه بزرگوار شيعه اينگونه سعي داريد با دين خدا بازي كنيد ودر مقابل ايشان بايستيد.

اگر سخن امامي را قبول نكنيد بعد به زيارت آن امام برويد آيا ايشان به شما توجه خواهد كرد.اكنون شايد بتوانيد خود را توجيه كنيد اما در پيشگاه خداوند بزرگ چه پاسخي خواهيد داشت.

2-سئوال دوم:شما معتقديد كه قطب فرقه شما ولايت دارد وبايد در امر دين از او پيروي كرد.حال سئوال ما اين است چه كسي اين ولايت را به ايشان داده است.

در فرقه هاي ذهبيه وهمه شاخه هاي نعمت اللهيه مانند نعمت الله گنابادي، معتقدند كه اين ولايت از امام رضا عليه السلام به شخصي بنام معروف بن فيروزان كرخي رسيده است وبرخي ديگر نيز مي گويند امام زمان به جنيد بغدادي حكم داده است.

حال سئوال ما اين است كه در حاليكه براي كوچكترين مساله در شرع از ائمه روايت ومدرك داريم آيا نبايد در صورتيكه اين نظرات صحيح مي بود روايتي ويا حتي نوشته اي كوچك وجود مي داشت تا مردم گمراه نشوند؟

آيا مي شود گفت اينها جزو اسرار است؟اگر ولايت به صورت در گوشي وسر بوده است مردم بايد چگونه تشخيص مي دادند؟در حاليكه همه فرقه ها خود ورهبر خود را حق مي دانند وبقيه را باطل؟

آيا فكر نمي كنيد اين ساخته وپرداخته سران صوفيه بوده تا بتوانند در مقابل ائمه شيعه بايستند؟

3-سئوال سوم: شما در فرقه هايتان براي قطب به عنوان رهبر صوفيان مقام بالائي قائل هستيد. در برخي فرقه ها او را امام مي دانند ودر برخي جانشين امام. ومعتقديد اين ولايت از قطبي به قطب ديگر رسيده است.

اما جاي سئوال اين است در حاليكه بسياري از قطب هاي قديمي فرقه هاي شما سني بوده اند چگونه مي شود ولايت ائمه شيعه را داشته باشند؟ چگونه يك نفر كه ائمه شيعه را قبول ندارد مي تواند جانشين وي شود.

از اقطاب قبلي فرقه هاي نعمت اللهي مانند گنابادي كساني همچون: ابوبكر بغدادي، ابوعثمان مغربي، ابو عبدالله يافعي و.... سني بوده اند ومدرك آن نيز موجود است چگونه مي شود ولايت داشته باشند.

يا بسياري از اقطاب ذهبيه نيز سني بوده اند مثلا علاء الدوله سمناني كه از سران وبزرگان فرقه ذهبيه بوده است در مورد امام زمان عج الله تعالي فرجه مي گويد:

جماعتی از اهل قبله که ایشان را روافض (شيعه)گویند ایمان ایشان آنگاه ایمان است که اعتقاد کنند که .....(نام امام زمان) بن الحسن العسگری زنده است ومهدی اوست وبیرون خواهد آمد.وخدای می داند که آنگاه که او غایب شده بود در طبقه ابدال در آمده وهمچنان عمر یافت تا قطب ابدال شد ونوزده سال قطب بود.وخدای می داند که او مرده است واورا در مدینه رسول علیه السلام دفن کرده اند وشبهه ای در این نیست وچون مرا به تحقیق معلوم شد بترسیدم که از خلق پنهان کنم[چهل مجلس ص 70]

حال اين كسي كه امام زمان عجل الله تعالي فرجه را قبول نداد واورا قطب صوفي وفوت شده مي داند چگونه مي تواند ولايت ائمه را داشته وجانشين آنها باشد؟

4-سئوال چهارم: در فرقه هاي صوفيه خانقاه جاي مسجد را گرفته است وصوفيان براي عبادت خود خانقاه ساخته اند (هر چند در سالهاي گذشته بخاطر ترس از برخورد شيعيان نام آنرا حسينيه گذاشته اند) حال جاي سئوال اين است مسجد كه خانه خداوند است را چرا ترك كرده ايد وبه خانقاه پناه برده ايد.

چرا بايد در برخي فرقه ها براي خود مجاز نماز درست كرده وفقط پشت سر او نماز خوانده شود؟ آيا اين نيرنگي از سوي سران صوفيه نيست تا جوانان صوفي نتوانند به مسجد بيايند؟ مگر به خاطر اين نيست كه اگر صوفيان به خانه خدا آمدند ممكن است نور ايمان در دلشان بيافتد.

در فرقه هاي شما دائما پشت سر علما و روحاني بد مي گويند تا جوانان صوفي به مساجد نيايند.

اتفاقا در همين زمينه مستر همفرجاسوس انگليس در كشورهاي اسلامي در خاطرات خود می نویسد: به بهانه فسق ائمه جماعات و افشاگری از بدیهای ایشان وبا تحریک و تهییج و دشمنی در میان ائمه مساجد و نمازگزاران همراه ایشان با هر وسیله و از هر راهی که ممکن شود باید صفوف نمازهای جماعت را در هم شکست.[خاطرات مستر همفر ص51]

گمان نمي كنيد اين اعمال شما در راستاي كمك به اهداف دشمنان اسلام بويژه انگلستان باشد.

5-سئوال پنجم: چرا بدون دليل اينهمه در دين بدعت گذاشته ايد؟ مثلا چه كسي گفته است بايد يك صوفي طي مراسمي مشرف شود وضمن آن بدعتهايي را انجام دهد؟

بدعتهايي مانند رقص سماع در فرقه هاي مختلف، سجده به قطب، پابوسي و ....

غسل اسلام در وقت تشرف از كجا آمده است؟ مگر مي شود با داستان هاي خيالي حكم براي دين ساخت؟

6-سؤال ششم : اگر صوفيان بر حق هستند چرا اينهمه از سوي دشمنان اسلام در طول تاريخ حمايت شده اند؟ چرا امروزه بيشتر رهبران صوفيه در خارج كشور هستند؟ چرا اروپا وآمريكا از دراويش حمايت مي كنند؟

چرا بايد انگلستان پناهگاه دكتر گنجويان قطب فرقه ذهبيه باشد؟

چرا بايد اتحاديه اروپا در بيانيه خود نگران حقوق صوفيه باشد؟

چرا بايد استفان شوارتز امريكايي رئيس بنياد نيلكسون تصوف را بهترين گزينه براي غرب بداند؟

7- سؤال هفتم : چرا دراويش تقليد را كنار گذاشته اند؟ مگر شما شيعه نيستيد؟ اگر تقليد ميكنيد كه قريب به اتفاق علماي شيعه كارهاي شما ودرويش گري را بدعت مي دانند؟

اگر اقطاب شما می گویند در شریعت مقلد مراجع هستیم لطف کنید رسما نام مرجع تقلیدتان را اعلام کنید تا نظر وی را درباره تصوف بنویسیم

8- سؤال هشتم : اگر امام زمان را قطب عالم امكان مي دانيد مگر مي شود در يك زمان 2 قطب هم زمان باشند؟

چطور مي شود جنيد بغدادي قطب شود در حاليكه امام زمان زنده اند؟

چطور مثلا نورعلیشاه ثانی پسر ملا سلطان گنابادی معتقد است جنید بعد غیبت صغری قطب ظاهر گشت؟مگر امام حاضر وغائب فرق دارد؟

9- سؤال نهم : چرا هميشه به جاي تعقل مطالب را توجيه مي كنيد؟ مگر خداوند اينهمه به تعقل توصيه نكرد؟

مگر هر كار اقطاب وبزرگان فرقه شما انجام دادند درست است؟

داستان خضر وموسي بهانه اي شده براي سوء استفاده سران فرقه ها كه شما تعقل نكنيد؟

اولا در اين داستان خضر از طرف خدا براي موسي مشخص شده است.هر چند باز هم موسي موظف به اجراي شريعت واحكام دين است.

خضر كجا واقطاب شما كجا كه متاسفانه برخي از آنها حتي روخواني قران را نمي دانند.

پس كمي تعقل كنيد وبيانديشيد نكند روزي بيايد كه ديگر دير شده است.

گفته هاي يکي از برگشتگان از اين فرقه هاي ضاله

وشته های یکی از بازگشتگان این فرقه ضاله

بسم الله الرحمن الرحيم
انچه اينجا مينويسم از تجربيات شخصي خودم هست كه سالهايي با اين صوفيان نا صاف بودم و هر هفته به خانقاه ميرفتم(مكتب طريقت اويسي شاه مقصودي).
دوستان يكي ديكه ا ز كارهاي مشايخ صوفيه وخانقاه و پيرهاشون اينه كه معاني را تغيير ميدهند!!! تا از اين طريق بتوانند در ميان جامعه مسلمانان باقي بمانند. مثلا ميگن لا ا له الا الله منه مسلمان هم ميرم تو مجلسشون ميبينم در حدود 1000 نفر نشستن چراغها رو خاموش كردن لباسهاي سفيد پوشيدن چهار زانو نشستن سرهاشون از چپ براست و از راست بچپ تكان ميدن وميگن لا ا له الا الله همه با هم با صداي بلند و با يك صوت زيبا !!! خوب منم با خودم ميگم اجب مجلس خوبي! غا فل ا ز اينكه دشمنان حق فكر همجاش را كردن!!! يعني اينها ميگن لا ا له الا الله ولي وقتي دارن اين كلمه را تكرار ميكنند براي خودشان معنيش چيزه ديگريست . ولي اينها اين را به شما و من تاز وارد نميگن , ا ين نكات انحرافي و شرك اميز را در خوداشون بصورت راز نگه ميدارند و بخيال خودشون دارن از اسرار هو حفاظت ميكنند. بعدها معلو م شد منظور شان از كلمه لا ا له الا الله پير طريقت خودشون هست........ دوستان اين چند مورد از هزاران مورد بود........
البته نا گفته نماند هر كس كه در مجالس انها برود و ذكر لا اله الا الله بگويد چنين تعبيري ندارد ...منظورم ان كساني هستند كه مورد تاييد قطب اين فرقه (نادر عنقا) هستند ميباشد.
مطلب بسيار است هر چند كه جاي دگر و قلم دگر ميخواهد.

تغيير واژه خدا و سير سلوك:
تعبير بزرگترين مكتب تصوف از كلمه خدا. دوستان اين عين عبارته شيخه صوفي تو يكي از سخنرانيهاش گفت
وقتي ما ميگيم خدا يعني باباجان خود آآآآآآآآآآآ يعني به خود آ يعني به خودت بيا !!! بعد گفت اين سير و سلوك ما مسير ار خود تا خود است!!!
دوستان ببينيد صوفيان تا چه اندازه با حرفهاي باطل و من در اوردي سالكان بيچاره را گمراه ميكنند .
يعني يك چيزهايي از مكتب يوگا يك چيزهايي از مكتب بودا يك چيزهايي از مكتبهاي باطل ديگر گرفتن با كمك ابليس اينها رو باهم مخلوت كردن به اسم عرفان اسلامي با هزار تكنيك روانشناسي و سحر و جادو و با كمك شياطين جني بخورد پيروان تصوف ميدهند

پير گفت با ان فرم خاصه خودش(كليد هاي غيب همه دست منه!!هر كي ميخواد بياد بگيره!ولي يادتون باشه كسي بي اجازه بخواد ورداره ميزنم رو دستش!!!)
پير گفت با ان فرم خاصه خودش(هه عجيبه كه اين افرادي كه با من مخالفند خبر ندارند كه اكثر مقدرات زندگيشون
بدست منه!!!)
پير گفت با ان فرم خاصه خودش(من همه جا زيره نظرمه دايم)
پير گفت با ان فرم خاصه خودش(حالا صبر كن وضعتان از فلسطينيام بدتر ميشه!!!)
پير گفت با ان فرم خاصه خودش(من اينجا اين حرفها را ميزنم اگر قبول و عمل كرديد كه كرديد اگر نه پدرتون را در ميارن!!!)
اشاره كرد به يك وقايعي كه در تهران بعد از انقلاب ايران شده با يك پوس خندي گفت(هه تاز ه كارهاي كه كردم جا افتاده!!!!)
اشاره كرد به شلوغيها ي دانشگاه تهران يا يه جا ديگه گفت با يك پوس خندي(او نارو همرو من كردم!!!)
حرفي كه يكي از مشايخ صوفيه كه از كله گندهاشون هست به يكي از فاميلهاي بنده كه مريد پير طريقت هست: بخدا اقاي فلاني وقتي من به دستور حضرت پير ميشينم اينجا و براي شما حرف ميزنم اينها حرفهاي خودم نيست!يكي اين حرفها را در گو شه من ميگه منم به شما ميگم!!!

مشايخه صوفيه هميشه ميگفتند كه (با با براي امام حسين چرا گريه ميكني!!!او نيازي به گريه تو نداره!!!تو بايد به حال خودت گريه كني!!!!)اون بدبختام نشستن پا ي حرف اينها بخيال خودشون دارن ارشاد ميشن .ببينيد چطور اينا دارن با رهبري اون دجال جنايت ميكنند با پنبه سر ميبرند. در صورتي كه بله درسته امام حسين نياز به گريه ما نداره ولي ما نياز به گريه براي اقا داريم هر كي به هر جا رسيده از گريه برا امام حسين رسيده .گريه براي امام حسين كيميا ميكنه

دوستان مشايخ صوفيه و پير طريقت انها معاني را تغيير ميدهند و سالكان بيچاره را گمراه ميكنند:
مثلا يكي از ذكرهاشون كه همه با هم به دستور پير بلند با صوتي زيبا تكرار ميكردند اين بود خودتان قضاوت كنيد:
(قل هو الله احد يعني بريز از رخ نقابم بريز از رخ نقابم).............
ببينيد اين كارها با ضمير نا خود اگاه چه ميكند!
يعني فردا وقتي واي ميسي سر نماز وقتي سر نماز قل هو الله احد ميخوني چي مياد تو ذهن ادم!!!

تغيير واژ يا علي:
دلمان خوش بود ميريم خانقاه ذكر يا علي ميگيم تا اين كه يكي از مشايخي كه او را پير طريقت مسيول خانقاه ما كرده بود گفت : اين كه ما ميگيم يا علي منظورمان يك شخصيتي كه در 1400 پيش بوده نيست!!!!!!وقتي ميگيم يا علي يعني علي وجود خودت!!!
شما ببينيد علي وجود خودت يعني چي؟؟؟؟ عين مكاتب يوگا كه مثلا ميگن خود برتر. ولي برا كسي كه ندونه ميگه به به نيم ساعت دسته جمعي ذكر يا علي را تكرار ميكنند.

حكاياتي از خانقاه:
يك ساعت شيخشون حرف زد راجع به وصال به خدا!!!!كليه حرفها سر اين بود كه با با جون تو بايد خدا را ببيني تو بايد خدا را بشنوي تو بايد خدا را بشناسي !!!خلاصه گفت گفت گفت تا رسيد به اين نكته! توجه كنيد خيلي جالبه:
بد ديگه ميخواست مطالب خودش را جمع بندي كنه ! دوستان اين عين عبارته گفت وقتي شناختيش ديگه نميگي اي بابا اين هم مثل من غذا ميخوره اين هم مثل من تو بازار خريد ميكنه........!!!!!!!!!
اين حرفهاي پير طريقته

دوستان در اين ارسال ميخاهم چند جمله كه از بزرگ ترين پير صوفيه(اويسي) كه با گوشهاي خودم شنيده ام توجه كنيد و راجع به انها فكر كنيد:
در هنگام سخترانيها :
پير گفت دز حالي كه پوسخندي بر صورت داشت(هه يه چند ماه نظر از روتون ور دارم ميريد حسنيه سينه ميزنيد)
پير گفت(نماز ميخوني دلت خوشه ميري بهشت هه خابشو ببيني)
پير گفت(دعاي كميل مال كميل بود بدرده تو نميخوره)
اين نمونه اي از حرفهاي كله گنده ترين پير
دوستان اين چند مورد از هزاران مورد بود........
بله دوستان مشايخ صوفيه شما را با مهارتي خاص شستشوي مغزي ميدهند و بدون اينكه خودتان بفهميد به يك خواب غفلت فرو ميرويد. امراض روحي و باورهاي غلط كه از خانقاه ميگيريم: 1. نسبت به شريعت بي اعتنا شدن. 2.به اشعار افراد غير معصوم ارزش بيش از حد دادن.(در حد ايات قران) 3.حرف علما ديگر به مزاقشان خوش نمي ايد.(هرچي پيرشون بگه وحي منزله) 4.يك نوع حسه خود بيني عميق(فكر ميكنند چون در راه تصوف هستند اينها از همه صاحب كمال تر هستند) 5.حقير شمردن مومنين(هر شخص با تقوايي را كه عقايد صوفي نداشته باشد را قشري و نا دان ميپندارند) 6.مسجد و حسينيه ديگر بدلهاي پر كدورتشان نمينشيند(ترجيح ميدهند به خانقاه بروند و در انجا به شعر خواني و كارهاي از اين قبيل بپردازند) 7.پايين اوردن مقام معصومين(اينها باور دارند كه ميتوانند به مقام امامان معصوم برسند و معمولا پير و مرشد خود رابيشتر از امامان تبعيت ميكنند) دوستان اين چند مورد از هزاران مورد بود........


سلام علیکم جمیعا

فقیر گرامی مطالب سودمند و بسیار زیبائی را ذکر کردید و واقعا شرح کامل این مموضوع بیش از صدها بند را میطلبد.

ولی کمی موضع نویسنده این مقاله برایم نا مشخص شد از جائیکه جنید بغدادی را بهمراه عبدالقادر گیلانی و نورعلی تابنده ( که دکتر که نیست هیچ در فهم ابتدائی ترین مفاهیم عرفانی هم بی نهایت بی سواد است ) یکجا ذکر کردید .

نظر نویسنده مقاله در مورد منصور حلاج چیست ؟

باسپاس

یاحق

منصور حلاج که مرتد بود برادر و لعنت شده از سوی امام زمان علیه السلام

fagheer;66822 نوشت:
منصور حلاج که مرتد بود برادر و لعنت شده از سوی امام زمان علیه السلام

سلام علیکم جمیعا

فقیر گرامی سند این روایت را داری ؟

ببینید مشکل حلاج نیست که نه به مومن گفتن من و نه به مرتد گفتن فلان ملا دخل و خرجی به حساب اون نمیره .
من قبلا این روایت را دیده بودم.

خب این دراویش که هیچ نسبتی نه فرقه اشان و نه خودشان با امسال جنید و حلاج ندارند بدلیل مشکلی که با مذهبیون پیدا کردند خودشان را به حلاج شباهت دادند که بدست مفتی های دوره خودش کشته شد .

آنوقت به جای اینکه با استفاده از این نسبت بی تناسب با اینها برخورد بشه آمدند سندی از واسطه چهارم امام زمان در آورده اند که وقتی من پرسیدم سند شما بابت این روایت چیست و از کدام کتاب روائی شما نقل میکنید ایشان آمدند سوال من را از وبلاگ پاک کردند.

این نشانه این است که چنین سندی وجود ندارد و اگر وجود داشت هم جای تعجب داشت چراکه دلایلی که بدانها استناد کرده بود دال بر ارتداد کس مثل حلاج نمیشد .

لذا اگر مایل هستید این مطلب را دنبال کنیم هم در مورد سند این روایت و هم در این مورد که آیا مطالبی که حلاج میگوید عین عرفان است یا کفر بنده در تاپیک دیگری که مانع درج این مطالب مفید نگردد در خدمتم.

شما که با اهل فن گفتمان دارید در مورد سند این روایت یک پرس و جو کنید واگر از این مطلب استفاده میکنند بفرمائید که شر را با شر از بین نمیبرند حلاج به آنها هیچ ربطی ندارد لذا حال که آنها ادعای حلاج کردند بی ربطی اینها با حلاج را ثابت کنند خود کافی است برای استناد به انحرافشان.

مثلا در همین مطلبیکه در نامه این بنده خدا که توبه کرده بود نوشته شده

fagheer;66710 نوشت:
تغيير واژه خدا و سير سلوك: تعبير بزرگترين مكتب تصوف از كلمه خدا. دوستان اين عين عبارته شيخه صوفي تو يكي از سخنرانيهاش گفت وقتي ما ميگيم خدا يعني باباجان خود آآآآآآآآآآآ يعني به خود آ يعني به خودت بيا !!! بعد گفت اين سير و سلوك ما مسير ار خود تا خود است!!!

این مطلب نه گفته حلاج است و نه عطار نیشابوری. حتی بودائیان هم اگر این چرت و پرت را بخوانند میگویند اینها بی سوادند.

تمام عرفاء از جمله حلاج این را ذکر کرده اند که لازمه خود آئی از من گذشتن است و آن خویشتن خویش من نیست اوست.

لذا این مطلب یکی از دلایلی است که دال بر هرزه گوئی است و رد ارتباط آنها با عرفاء.

در مراتب دیگر اگر تنها از آنها بپرسید لازمه صوفی شدن چیست دومین گاف رامیدهند.

خب این مسائل خیلی محکمتر است از مطلبیکه من از قول امام زمان از زبان واسط چهارم خوانده ام که هیچ سندی تا کنون از 8 کتب روائی شیعه معرفی نگردیده.

یاحق

با سلام به همه دوستان عزیز که به مباحث و گفتگو های دینی گرمی میبخشند
چند نکته
1. مدیریت انجمن باید نظارت جدی تر و دقیقتری بر روی موضوع داشته باشد و از ترویج و ارائه مطالب بدون سند و صرفا ادعاهای بدون دلیل جلوگیری کند و موضوع را هدایت نماید .
2. کاربران عزیز هم سعی کنند در نقد مکتب های مختلف جنبه انصاف را رعایت کنند و از کلی گویی و یا کپی های طولانی پرهیز کنند
3. به نظرم مباحث باید به ترتیب پیش بره و با منطق و دلیل و بدون هیچ تکفیر و بر چسبی سیر منطقی خودش را به سر انجام برساند و از نظرات افراطی پرهیز شود .
با تشکر

دوستان و همکاران عزیز عنایت بفرمایند مطالب را کوتاه و مختصر و مستند نگارش کنند اگر از مقاله ای هم استفاده می کنند چکیده ی مهمات آن را بنویسند تا مباحث ملال آور نشود سیر مباحث هم حول نقد فرق صوفیه و سران و پیروان آنان است . به صرف وجود چند مشرب قریب به حق و یا چند مؤمن ساده لوح و جاهل در چنین مکاتبی نمی شود کلیت این فرق ضالّه را تطهیر کرد امروزه فرقه سازی قدرت های استکباری یکی از ابزارهای مقابله با جریان حق بوده است به نوعی که رأسای اغلب این جریانات به دولت فخیمه انگلیس و صهیونیسم وابسته اند جریان غالب در فرق صوفیه هر چند مشربهای حقی را هم ندرتاَ در بین آنان مشاهده کنیم جریان ضدیت با حق و اسلام ناب محمدی است . تا اینجای مباحث که البته نوعا کپی پیست بودند مطالب دوستان معقول و مستند بوده است جای هیچگونه نگرانی نیست .

نحن ابناء الدلیل .
و من الله التوفیق

بسم الله الرحمن الرحیم

جناب بینام فقط به دنبال سند نباشید ببینید چه کسی تایید و چه کسی رد کرده است
انشاالله در ادامه خواهم گفت علمای عظامی که حلاج را رد کرده اند.
اما چرا حلاج؟زیرا که حلاج هعمیشه فخر اکثر این دراویش و صوفیه بوده است
شخص دیگر حسن بصری است که او را به عنوان بزرگ خود می شناسند که چهره او را نیز رو خواهیم کرد.

جناب مدیریت بزرگوار
در برخی از موارد تندروی باعث نمایاندن روی دراویش و صوفیه مکار است به جرات عرض می کنم هیچکس به اندازه بنده با اینان نزدیک نبوده و با راه و روش انان اشنائی ندارد این تاپیک را این حقیر نهادم تا نمایان کنم رویشان را
تامل بفرمایید و همکاری کنید.

جناب استاد سلیم

واژه کپی پیست را متوجه نشدم؟یعنی بنده در اینترنت گشت زده و مطالب رو جمع کرده و بی هیچ مطالعه ای اینجا می گذارم؟
این مطالب کپی پیست از سایت لقمان است که انها نیز مطالب خود بنده است و حاصل شب و روزها تلاش و تحقیق بنده است
کم لطفی حضرتعالی نتیجه ای جز ........

رب اشرح لی صدری

fagheer;66855 نوشت:
جناب مدیریت بزرگوار در برخی از موارد تندروی باعث نمایاندن روی دراویش و صوفیه مکار است به جرات عرض می کنم هیچکس به اندازه بنده با اینان نزدیک نبوده و با راه و روش انان اشنائی ندارد این تاپیک را این حقیر نهادم تا نمایان کنم رویشان را تامل بفرمایید و همکاری کنید.


دوست عزیز صحبت در تایید این فرقه ها و گم گشته های آواره و بریده از اسلام ناب و اهل بیت نیست ، بلكه سخن در مشی و شیوه بحث كردن به صورت مستند و متقن و با سعه صدر است كه باید از طرف همگی ما رعایت شود .

سلام علیکم جمیعا و رحمه الله و برکاته

فقیر گرامی قصد و نیت همه ما این است که در این امربا شما همراهی کنیم و این حقیقت است و شما آنرا بپذیرید.

از طرفی اینجا اساتید هستند که میتوانند تمام ابعاد مذهب تشیع را با تسلط کامل ذکر کنند و لذا از این ظرفیت خوب است استفاده کنید تا مقالاتی که درج میشود هم جامع و کامل باشد و هم تاثیر گذار به لحاظ علمی و منطقی بودن.

اولا باید برای خواننده تحلیل شود که فرق ضاله همچون وهابیت ( سلف صالح ) - بهائیت و این دسته از دراویش روش مردم فریبی و ترفندی که بکار میبرند از چه طریقی است و اینکه ادعاهای مدعیان را تحلیل گردد آنگاه زمان افشاگری است و یک مقابله همه جانبه علمی و موجه.

شما میفرمائید دنبال سند نگرد. این کلام صحیح نیست بدین دلیل که احادیث پشتوانه مذهب تشیع است و اگر قرار باشد حدیثی را بی سند ذکر کنیم که دیگر مذهبی باقی نمیماند.

شما طریقه مقابله با این جماعت را با اهل فن به شور بنشین نتیجه ای که میگیرید خیلی مطلوبتر خواهد بود.

1- تشابهات این فرق
سوء استفاده از اسامی و اشخاص مقدس و بزرگ و نسبت دادن آنها به خود برای مردم و عوام فریبی

این مطلب در تمام این فرق انگلیسی مشترک است
1- وهابیت کلام الله را دست آویز کرده اند

3- دراویش خودپرست هم همین کار را از کلام الله گرفته تا ائمه بزرگان عرفان انجام میدهند و خود را منصوب به آنها

2- بهائیان 4 سوره از قرآن را در کتابشان آورده اند و کلام بزرگترین عارفان و حتی ائمه را در کتب دینی خود درج میکنند و یا آنها را منصوب به خود و یا خود را منصوب به آنها میکنند.
دوم : همه این فرق سیاسی اند و بلا استثناء از آبشخور دولت فخیمه انگلستان خیانت تناول میکنند.

خیانت آنها بحدی است که حتی غیر مذهبیون مثلا ملی گرا و یاحتی کمونیستها و دیگران با تحلیل بحق شما با این جماعت هرگز هم صدا نخواهند شد هیچ کاملا با آنها مشکل پیدا خواهند کرد.

سوم بیان تفاوت گفتار و ادعاهای این فرق با احکام و اعمال ایشان با ذکر نمونه های غیر قابل انکار

مثلا
الان بحث ادعاهای این جماعت است مبنی بر نسبت آنها با بزرگان و مقدسترین مظاهر دینی.

آنها از پیامبر اکرم گرفته تا تمام ائمه سلام الله اجمعین - عرفای بزرگ و ...

و رویه خود را اینچنین ذکر میکنند : رویه عملی سلسله نعمةاللّهیه چیست؟

این ادعا ها همگی مان میدانیم کذب محض است.
در دین اسلام و مذهب تشیع سجده به افراد در مواردی شرک مطلق و حرام است
..
...

این مشکلاتی است که در جهان سوم و کشورهای درحال توسعه که بالاخص مذهبی باشند و مذهب آنها برای منافع غربیها مشکلآفرین باشد این مطالب بروز میکند و باید به خواننده این مطلب را روشن نمائید که این حرکات صرفا سیاسی است و نه مذهبی

حال شما بفرمائید

یاحق

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

با تشکر از جنابbina88 که با نقد دقیق و تحقیقی مطلب رابی طرفانه پیگیری نموده اند :Gol:

در ادامه جهت تکمیل مطالب نکاتی را خدمت دوستان عرض میکنم:

جناب Fagheer بزرگوار مطالب را با دیدی واقع گرایانه اما یک بعدی مورد بررسی قرار داده اند وبه ریز مطالب به صورت کلی وفراگیر پرداخته اند . که همین مطلب مورد اشکال میاشد . وگرنه در کل مطالب ایشان اگر تفکیک مذهبی و معنوی و تعصبی شود خالی از اشکال خواهدبود.

باتوجه به این که bina88 گرامی ریز مطالب راتوضیح و مورد سؤال قرار داده اند بنده دیگر وارد این جزئیات نمی شوم اما چند مطلب را لازم میدانم برای هدایت و ادامه ی مطالب به صورت مفید عرض کنم خدمت دوستان :

اولا" در عرفان باید مراقب بود که حتما" هر گونه نقد و اظهار نظر و تصمیم گیری تحت نظر استادی کار آزموده و مورد تأیید اساتید برجسته صورت بگیرد .زیرا سالکان را تا عین فنا خطر افتادن در دام شیطان بیشتر از افراد عامی تهدید میکند .
همانطور که در شرح حال بزرگان این مذاهب نیز می بینیم لغزش تا مرز حضور نیز وحتی در وهم حضور نیز ایشان را تهدید میکند .

بزگوار وقتی از مدعیان این فرق که سالها ریاضت کشیدند سند انحراف ارایه میدهیم .خود را نباید منزه از انحراف در نقد و برداشت ادراکی از همه ی انها بدانیم .از کجا معلوم که من نوعی نیز در این وادی سرگردان نشده ام ؟ وآنچه میگویم عین صواب وحقیقت است؟ آیا مجاز هستیم که به طور قاطع دیگران را به صرف عقیده ی شخصی تکفیر کنیم ؟ ولعن ونفرین نماییم ؟ وکافر بخوانیم؟

پافشاری ما در این که همه را به مذهب کافر بدانیم ؛خود نشان از انهدام عدالت و آغاز انحراف از مسیر حق خواهد بود .

در هر حال باز هم بنده توضیحاتی را در ادامه ارایه خواهم داد امید است که با رعایت این موارد که کار تحقیقی مشترک دانشگاهی وحوزوی در باره ی این موضوع است مطلب مفید این تاپیک روندی عادلانه و واقع گرایانه را دنبال کند .

............................................................................ حق یارتان :roz:...............................................................................

خداي را سپاس که دوستانش را به ضلالت صوفيان و دراويش اگاه و بغض دشمنان دين را در دل مومنين خالص قرار داد

گروهی از اهل زمان ما بدعتها را برای خود دین اخذ کرده اند . خدا را با این بدعت ها می پرستند و آن را (تصوف) نام نهاده اند .

این ها رهبانیت را عبادت می شمارند....چنین عملی به یقین بدعت و حرام است و هیچ شکی وتریدی در آن نیست . چنانکه رسول اکرم فرمود:

کل بدعه ضلاله و کل ضلاله سبیلها فی النار .

هر بدعتی ضلالت است و هر ضلالتی مسیرش به سوی اتش است.

( اعتقادات علامه مجلسی ص 15- 17 ترجمه علی اکبر مهدی پور )

جوابيه علامه مجلسي به صوفيان در مورد پدر بزرگوارش


صوفيان بويژه دراويش گنابادي سعي مي كنند برخي علماء شيعه را متهم به صوفي گري كنند.

علمايي از شيعه كه گاهي صوفيه را نيز تكفير كرده اند مورد تهمت دراويش قرار گرفته ومتهم به صوفي بودن شده اند.

يكي از اين شخصيتها مرحوم ملا محمد تقي مجلسي پدر علامه محمد باقر مجلسي صاحب كتاب بحار الانوار مي باشد.

علامه مجلسي صاحب كتاب شريف بحار الانوار در كتاب اعتقادات خود ص 43 در مورد پدرش مي گويد:

بپرهيزيد از اينكه در باره پدر دانشمندم آخوند ملا محمد تقي مجلسي گمان بد ببريد وچنين پنداريد كه او از جمله صوفيان و يا معتقد به دوستي طريقه ومذهبشان بود.هر گز چنين نبود وچگونه مي توانست چنين باشد در حاليكه او آشناترين و داناترين مردم زمان خود به خبرهاي اهل بيت علیهم السلام وسخنان ايشان بود. بلكه اومردي پارسا وپاكدامن بود كه در آغاز كار خود نام صوفي بر خويش نهاد تا صوفيان بدو بپيوندند واز وي نگريزند وبدين وسيله آنان را با بحثهاي نيكو وسودمند به راه راست خواند و چون درپايان زندگاني ديد كه از اين مصلحت انديشي سودي بر نمي خيزد ودرفشهاي گمراهي وسركشي بر افراشته شده و لشگرهاي شيطان چيرگي يافته اند، دريافت كه آنان آشكارا دشمن خدايند، پس از ايشان كناره گرفت وكفرشان را آشكار نمود و من به اعتقادات پدرم داناترم ونوشته هايش در اين باره نزد من موجود است.

هر چند معمولا دراويش كه راه عقل را تعطيل كرده ومعتقدند بايد چشم را بست تا خضري ولو بلد نباشد قرآن را بخواند (مانند قطب فرقه گناباديه) بيايد ودست انسان را بگيرد.

اميدوارم كه طالبين حق ومعرفت كمي هوشيار گردند.

معرفی چند کتاب در نقد صوفی

در این بخش به معرفی تعدادی از کتابهای رد صوفیه که عموما در دسترس می باشند پرداخته ایم تا علاقه مندان بتوانند جهت کسب اطلاعات کامل تر به آنها مراجعه نمایند:

1.عارف و صوفی چه می گویند نوشته میرزا جواد آقا تهرانی

2.در کوي صوفيان نوشته تقي واحدي صالح عليشاه نشر نخل دانش

3.حسن بصري چهره جنجالي تصوف نوشته مهدي عمادي

4.شبهاي قونيه نوشته عليرضا طباطبائي نشر علم

5.سلسله هاي صوفيه ايران نوشته مدرسي چهادهي انتشارات علمي و فرهنگي

6.گناباديه نوشته علي حسن بيگي انتشارات سبط النبي

7.جلوه حق نوشته آيت الله مکارم شيرازي ناشر مدرسه امام علي (عليه السلام)

8.در خانقاه بيدخت چه مي گذرد؟ نوشته محمد مدني ناشر مولف

9.شيطان پرستان و فرقي از اهل حق نوشته محمد مرداني نشر سپهر

10.سيري در مرام علي اللهيان نوشته محمد مرداني نشر سپهر

11.تصوف و تشيع نوشته داود الهامي

12.تصوف و عرفان نوشته داود الهامي

13.پيدايش تصوف در ميان شيعيان نوشته داود الهامي

14.عارف و صوفي چه مي گويند؟ نوشته آيت الله ميرزا جواد تهراني

15.سيري کوتاه در مرام صوفي گري نوشته محمد مرداني

16.مناظرات و مکاتبات نوشته محمد مرداني ناشر مولف

17.سيري کوتاه و گذرا در عرفان عارفان نوشته محمد مرداني

18.سيري کوتاه در مرام اهل حق (علي اللهيان) نوشته محمد مرداني

19.تباين فکري تصوف و تشيع نوشته خيرالله مرداني

20.تحقيق در تصوف و عرفان نوشته خيرالله مرداني نشر سپهر آذين

21.سماع، عرفان و مولوي نوشته سيد محمد علي مدرسي طباطبائي انتشارات انصاريان

22.گفتگوي عالِم و صوفي نوشته آيت الله سيد محمد مهدي لنگرودي

23.راز گشا في رد الصوفيه نوشته سيد عبدالفتاح

24.سراب عرفان نوشته حسن ميلاني

25.راز گشا نوشته شيخ عباس کيوان

26.فضايح الصوفيه نوشته محمد جعفر بن آقا محمد

27.البدعة و التحرف نوشته آيت الله خراساني

28.تصوف و عرفان نوشته عميد زنجاني ناشر کتابخانه اسلامي

29.سلوک در تاريکي نوشته استاد خليفه مازندراني (چاپ تمام شده) نشر مهتاب

30.استاد الهي در نگاهي به آثار الحق نوشته علي اکبر زماني نشر راه نيکان مرکز پخش انتشارات مروي

بسم الله الرحمن الرحیم

پيشوايان راستين اسلام كه حافظان دينند ، بيش از همه با افكار انحرافي و بدعت ديني مبارزه مي كردند وپيروان خويش را از پيروي صوفيان وهر گروه باطل ديگر بر حذر مي داشتند و در اين باره احاديث فراواني از معصومين (ع) وارد شده است تا آنجا كه مرحوم «شيخ حر عاملي » (متوفي 1104 ه-ق) صاحب كتاب « وسائل الشيعة» كتابي به نام«الاثني عشريه»در انكار و نكوهش آنان نقل كرده است وي مي نويسد:

«جميع الشيعه أنكروهم» (أي الصوفية) و نقلوا عن أ حاديث كثيرة في مذمتهم و صنف علماءالشيعةكتبا كثيرةفي ردهم وكفرهم منها كتاب الشيخ المفيد في الرد علي أصحاب الحلاج و ذكر فيه أن الصوفية في الاصل فرقتان حلوليةو اتحادية»(الاثني عشريه ص53)

«تمام شيعيان فرقه هاي صوفيه را انكار نموده اند و از امامان خويش احاديث بسياري در نكوهش آنان نقل كرده اند و علماي شيعه كتابهاي بسياري در رد اين فرقه و اثبات كفر آنان تأليف نموده اند كه از آن جمله كتاب شيخ مفيد در رد براصحاب حلاج است كه در آن آمده است :صوفيه در اصل دو فرقه: حلوليه و اتحاديه مي باشند».

در اينجا چندين حديث از كتب معتبر كه مورد اعتماد تمام علماي شيعه است ، نقل مي كنيم:

1- پيامبر اكرم از پديد آمدن اين گروه خبر داده و فرموده است:

«لا تقوم الساعةُ علي اُمتي حتي يقوم قومُُ من اُ متي اسمهم الصوفية ليسوا مني و اِنهم يَحلَقُونَ للذكر و يرفعون أَ صواتَهُم يَظُنُونَ آنَهُم علي طريقَتي بل هُم آضَلُّ مِنَ الكُفار وَ هُم

آ هلُ النار لَهُم شَهيقُ الحِمارِ»(سفينة البحار ج2 ص58)

« روز قيامت بر امتم بر پا نشود تا آنكه قومي از امت من به نام «صوفيه» برخيزند آنها از من نيستند و بهره اي از دين ندارند و آنها براي ذكر دور هم حلقه مي زنند و صداهاي خود را بلند ميكنند به گمان اين كه بر طريقت و راه من هستند نه ، بلكه آنان از كافران نيز گمراه ترو اهل اتشند و صدائي دارند مانند عرعر اَلاغ»از اين روايت معلوام ميشود كه صوفيگري در زمان پيامبر (ص)نبوده و آن حضرت به عنوان خبر از غيبت پيشگوئئ كرده است كه بعدها چنين فرقه اي در ميان امت پيامبر(ص) پيدا خواهند شد و اين معجزه از دلايل صحت آن حديث مي باشد و ديگر اينكه در اين روايت تصريح شده است كه آنان بر طريقت پيامبر نيستند از كفار نيز گمراه ترند.

- پيامبر اكرم (ص) در روايتي از لعن ملائكه بر اين گروه خبر داده است ، آنجا كه در اثناي سفارشهاي خود به« ابوذر»فرمود:

«با اباذر يَكون في آخر الزمان قوم ُُيلبسون الصُوفَ في صيفهم و شتائهم يرون الفضل لهم بذالك علي غيرهم اولئك يلعَنُهُم ملائكةُ السماء والأرض»(وسائل الشيعه ج 3 ص362)

«اي اباذر در آخر الزمان قومي پيدا ميشوند كه در تابستان و زمستان لباس پشمينه مي پوشند واين عمل را براي خود فضيلت و نشانه زهد و پارسائئ ميدانند ، آنان را فرشتگان آسمان و زمين لعن ميكنند »

روشن است قومي كه به پشمينه پوشي وخرقه صوف معروف باشند و خود را بهتر از ديگران بدانند ، همين صوفيان و درويشانند .علاوه بر اينكه لباس شهرت است و حرام ميباشد ، اخبار زيادي هم به خصوص در مذمت آنها رسيده است.

- به سند صحيح از «احمد ابن محمد بز نطي» روايت كرده اند كه مردي به امام صادق نقل كرد در اين زمان قومي پيدا شده اند كه به آنها صوفي مي گويند در باره انها چه مي فرماييد ؟

امام در پاسخ فرمود:

«انهم أعداؤُ نا فمن مال إليهم فهو منهم و يُحشَرُ معهم و سيكونُ أ قوام يّدعونَ حُبّنا و يميلون

إ ليهم ويتشبهون بهم و يلقبون أنفسهم بلقبِهِم ويُأوّ لون أ قوالهم ألا فمن مالَ إ ليهم فليس منا و إنا منه برآءُ و من أ نكرهم و ردّ عليهم كان كمن جاهد الكفار بين يدي رسول الله(ص) »(حديقة الشيعه ص3 562)

«آنها (صوفيان) دشمنان ما هستند ، پس هر كس به آنها ميل كند از آنان است و با آنها محشور خواهد شد و به زودي كساني پيدا ميشوند كه ادعاي محبت مارا ميكنند و به ايشان نيز تمايل نشان ميدهند خود را به ايشان تشبيه نموده و لقب آنان را بر خود ميگذارند و گفتارشان را تأ وبل ميكنند .

بدانكه هر كس به ايشان تمايل نشان دهد ار ما نيست و مااز او بيزاريم و هر كس آنان را رد كند مانند كسي است كه در حضور پيامبر اكرم(ص) با كفار جهاد كرده است»از اين روايت چند نكته استفاده مي شود:

ولا: تا زمان امام صادق (ع) در ميان مسلمانان صوفي نبوده و از آن به بعد پيدا شده است. پس اگر كسي اصحاب پيامبر يا امير مومنان را صوفي بنامد، دليل بر بي ا طلاعي او است.

ثانيا اين خبر كرامتي از امام صادق (ع) است كه از ساده لوحان زمان خبر مي دهد در آنجا كه مي فر مايد :«ادعاي محبت ما ميكنند و به دشمنان ما مايل هستند»، مراد ، صوفيهاي به ظاهر شيعه است كه دعوي محبت اهل بيت پيامبر مي نمايند.

ثالثا: لقب صوفي بر خود ميگذارند و طرز رفتار و ظواهر حال خود را به آنها تشبيه مي نمايند .

.

4- به سند صحيح از «بز نطي» و« اسماعيل بن بزيع» از امام رضا (ع) روايت كرده اند كه فرمود:

«من ذُكِرَ عِندَهُ الصوفية و لَم يَنكر هُم بِلِسانِهِ وَ قَلبِهِ فليسَ منا و مَن أنكَرَ هُم فكَأنَما جاهَدَ الكُفار بينَ يدي رسول الله(ص)»(سفينةالبحار ج2 ص57)

«هر كس نزد او از صوفيه سخن به ميان آيد و به زبان و دل انكارايشان نكند ، از ما نيست و هر كس صوفيه را انكار نمايد گويا اين كه در راه خدا در حضور رسول خدا(ص)با كفار جهاد كرده است»

از اين روايت استفاده ميشود هر فرد شيعه موظف است اكر در حضور او از صوفيه ذكري به ميان آيد با زبان ودل آنها را تقبيح نمايد و اگر كسي نسبت به اين موضوع بيتفاوت باشد بلكه كلمات كفر و باطل آنها را حمل بر صحت كند ،شيعه و پيرو اهل بيت (ع) نيست.

5- به سند معتبر از « حسين بن سعيد» روايت شده است كه گفت:

سألت أبا الحسن (ع) عن الصوفية و قال:«لا يقول أحد بالتصوف الا لخُدعة أو ضلالة أو حماقة و أما مَن سمي نفسه صوفيا للتقية فلا إثم عليه و علامته أن يكتفي بالتسمية فلا يقول بشيئ من عقائد هم الباطلة»

از حضرت رضا (ع) سوال كردم از حال صوفيه؟ فرمود « كسي قائل به تصوف نمي شود مگر از روي خدعه و مكر يا جهالت يا حماقت و ليكن اگر كسي از روي تقيه خود را صوفي بنامد ، تااز شر انها در امان بماند بر او گناهي نيست به شرط انكه بر چيزي از عقائد باطلشان قائل نشود.

قابل توجه جناب ostad
اين روايت صراحت دارد در اين كه به هيچ وجه جايز نيست كسي خود را صوفي بنامد (مگر از روي تقيه) و مطلق عقائد آنها باطل است و اگر احيانا يك دسته صوفي سالم وجود داشت كه عقائد آنها صحيح بود امام مي فرمود از آنها بودن اشكال ندارد.

در كتب معتبر روايت كرده اند از امام حسن عسكري(ع) كه فرمود : از امام صادق (ع) از حال «ابو هاشم كوفي»صوفي-بنيانگذار تصوف در اسلام – سئوال كردند، فرمود:

« إنه كان فاسدَ العقيدة جدا و هو الذي ابتدعَ مَذهبا يقالُ له التصوف وجعلهُ مفرا لعقيدته الخبيثة »

«ابو هاشم كوفي جدا فاسد العقيده است او همان كسي است كه از روي بدعت مذهبي اختراع كرد كه به آن تصوف گفته مي شود و آن را فرار گاه عقيده خبيث خود ساخت»

از اين روايت معلوم ميشود عقيده تصوف «ابو هاشم كوفي»(م255هجري)انكار دين و آئين بود . وچون جرأت اظهار آن را نداشت، لذا به نام تصوف گفت به حق واصل شده را تكليفي نيست و آنرا گريزگاهي براي خود و اكثر بي دينان قرار داد».

- «كليني» به سند معتبر از « سدير صيرفي» روايت كرده كه :من روزي از مسجد بيرون ميآمدم و امام باقر (ع) داخل مسجد مي شد ند، دست مرا گرفتند رو به كعبه كردند و فرمودند:

« اي سدير!مردم مأمور شدند از جانب خداوند كه بيايند و اين خانه را طواف كنند وبه نزد ما آيند وولايت خود را بر ما عرضه نمايند».

سپس فرمودند:

«یا سديرفاُريك الصّادّين عن دين الله . ثم نظر إلي أ بي حنبفة و سفيان الثورئ فئ ذلك الزمان و هم حلَق في المسجد فقال:هؤلاءِالصّادّون عن دين الله بلا هدي من الله ولا كتاب مبين . إنّ َهؤلاء الأ خابث لو جلسوا في بيوتهم فجال الناس فلم يجدوا أ حداً يُخبرهم عن الله تبارك و تعالي و عن رسوله _ص)حتي يأ تونا فنخبرهم عن الله تبارك و تعالي عن رسوله».

«اي سدير ! مي خواهي كساني را كه مردم را از دين خدا جلوگيري مي كنند به تو نشان دهم؟آنگاه به ابو حنيفه و سفيان كه در مسجد حلقه زده بودند ،نگريست و فرمود :اينها هستند كه بدون هدايت از جانب خدا و سندي آشكار ،از دين خدا جلوگيري مي كنند اگر اين پليدان در خانه هاي خود بنشينند و مردم را گمراه نكنند ،مردم به سوي ما مي آيند وما ايشان را از جانب خدا و رسول خبر مي دهيم ».

در اين روايت از «سفيان ثوري » (م161هجري) كه از سران صوفيه محسوب مي شده ، به شدت انتقاد شده است.

و ضمناً امام باقر (ع) در اين حديث به خطر آن دونفر كه سمبل دو جريان و حركت آن زمان بودند ودستگاه خلافت آنها را در مقابل خاندان رسالت تراشيده بود، اشاره كرده است.