دست من گر کوته است ازمرقد پاک حسین--اشعار مناسبتی 15 شوال المکرم

از دست غم به ساغرمَی می برم پناه
بی جا چرا به بهمن و دی می برم پناه؟

بر سید الکریم به ری می برم پناه
دیگر کجا به درگه "کی"* می برم پناه؟

زان بردرش چو حاتم طی می برم پناه
زین پس به آستانه ی وی می برم پناه

هر دم که من به نغمه نی می برم پناه
از عمر شصت و پنج بهارم گذشته است

شد بسکه تنگ عرصه گیتی برای من
تا بارگاه حضرت عبدالعظیم(ع) هست

صدها هزار حاتم طی ریزه خوار اوست
طی شد زمان عمر به بی حاصلی"بسیط"

مصطفی طایی شمیرانی(بسیط)

نمی دانم پیاده آمده ام یا سواره؟ نمی دانم با گریه آمده ام یا خنده؟ فقط می دانم شب جمعه ها سر قرار همیشگی باید آمد.

هوای «دعای کمیل» نیمه شب از بالای گنبدت و کبوتران دعا که به عمق نگاه مهتاب پرواز می کنند. هق هق گریه هایم را بشنو که از راه دراز یک هفته روزمرگی می آیم؛

از عمق چاه یک هفته نیاز.
دست های بابای پیرم را که اولین بار مرا به دیدن تو آورد، به تاریخ سفر غریبانه تو می سپارم. حاجتم را به که بگویم، اگر به تو نگویم که زیارت تو زیارت مولا حسین علیه السلام در کربلاست؟

شب های جمعه، دست های ملکوتی تو تاب تحمل انتظارمان می بخشد؛ دست هایم را بر ضریح مهربانت بپذیر!

تو که پیغام تشیع بر خطه «ری» بودی و بهانه ملک ایران برای یاد اهل بیت، پیام تاریخی انتظار را بر قلب ام القرای اسلام جاری کن، دعایم را آمین گو که غم انتظار، قامتم را خم کرده و چشمانم را بی سو. ما را پناه باش؛ مثل همه کبوتران گنبدنشینت.

حسین امیری
پایگاه حوزه

سرزمینمان آنقدر حضور شما را استغاثه کرد تا اجابت نجواهایش را از آستان دهمین ستاره گرفت. سرزمین سرشار از عطر رضوی مان در پی رایحه حسینی می گشت؛ می خواست از کربلای سرخ ولایتش هم نشانی داشته باشد.

وقتی به سرزمینمان پا گذاشتی، تمام جوانه های نیازمان، دست در دست ارادتت گذاشتند.

گره گشایی حضورت را به محکمه شبهات و شکیات قاضی کردیم تا زلال اسلام ناب محمدی را به ما بنوشانی و سیرابمان کنی.

ما تفاخر قبیله ای مان را به پای صفا و سادگی ات قربانی کردیم تا میهمان خلوص اهل بیت شویم.

ری را برگزیدی تا دور از هیاهوی دشمن، در میان ما زندگی کنی. عطر نینوایی ات، همه جا را لاله پوش کرد و از دریای پاکی ات، هزار جویبار در سرزمینمان جاری شد.

... اما چقدر زود، از ما دل کندی و به آسمان پیوستی! تو رفتی و ما ماندیم و دل های بی قرار که دست در دست هم، گنبد طلایی آستان تو را بالا بردند.

ما ماندیم و عقده ای سوخته، به یاد و خاطره حضور کوتاه و پر برکتت که یادگار اهل بیت بود.

ما ماندیم و کبوتران زیارت تو که هر روز، برای صید دانه دیدار، به سوی ری پرواز می کنند؛

باشد که میزبان خوب زیارت گران حرمت باشیم و
پیرو راستین کلام آسمانی ات!



حورا طوسی
پایگاه حوزه

خفـتـه در ایـن بـارگـــه دُرّ خوشـاب معــرفـت
مظـهـــر ذات الــهـــی آفِـتــــابِ مـعــرفـت

روشنی بخش دل عالم، شهاب معرفت
چشمه سار روح افزای سحاب معرفت

اوسِتاد آگه علم الکتاب معرفت
اَنتَ مولانا بحق، ای ماهتاب معرفت

برمشام جان رسد بوی گلابِ معرفت
گر بنوشـد (صالح) از شهد شراب معرفــت

می درخشد بارگاهش تا فراسوی زمان
ریزش باران رحمت بر کویرستان دل

حافظ آیات حق و ناقل علم حدیث
روحبخــش اهـل ایمان حضرت عبدالعظیم

در جوارت حمزه و طاهر بُوَد کز خاکشان
می بَــرَد ره تا حـریم کبـریـای منـزلــت

سیّد محمّد صالحی کوشا

حریم تو بوی خدا می دهد
شمیم خوش ربّنا می دهد

رواق تو رونق فزای بهشت
ضریح تو دل را جلا می دهد

نسیمی که از کوی تو می وزد
دل عاشقان را صفا می دهد

هر آن کو ، که شد زائر کوی تو
دلش بوی مهر و وفا می دهد

حدیثی دل انگیزم آمد بیاد
پیامی که آن مقتدا می دهد

که«مَن زارَ عَبدالعَظیم بِرِِی»
که«مَن زارَ کَرب و بَلا»می دهد

تو آن سرو بالا بلندی که عشق
بدستت گُل« هَل اَتی »می دهد

تو از نسل پاکان و پاکی تو راست
و حق نور تقوا تو را می دهد

محیط کریمانه ات سبز باد
که گنج سعادت به ما می دهد

جگر گوشه ی سبط پاک رسول
که بوی خوش مجتبی می دهد

کلید در گنج عزّت ، خدای
به حکمت بدست شما می دهد

سراج منیری و نور امید
نگاهت به عالم ضیا می دهد

هر آن کس که مهر تو دارد به دل
کجا دل به راه خطا می دهد

عبّاس براتی پور

علی انسانی

حضرت حمزه سیدالشّهدا

روشن از او چراغ خانه دین

معر فت قطره بود و او دریا

بیت ناب قصیده عزت

واژه سرخ عشق را معنا

تکسوار قبیله خورشید

باسفند کمال ره پیما

بازوی پر صلابت توحید

شرک از خشم او نشسته زپا

محمدجواد غفورزاده(شفق)