کیفیت پاداش دادن خدابه اعمال نیک انسانها

با سلام

وعرض خوش امد خدمت داريوش بزرگوار

تمام قوانين و دستورات دين اسلام همچون مجموعه اي به هم پيوند خورده است
و زماني معناي كامل اين روايات و برخي روايات ديگر اسلام عزيز معنا پيدا مي كند كه تمام اين قوانين با هم و در كنار هم معنا شوند و بدانها عمل شود

يكي ازاصولي كه قبل از تمام دعاها و زيارات بايد رعايت شود توبه است و توبه هم شرايط مخصوص به خود را دارد و هركس توبه واقعي كند در واقع طبق روايات مانند كسي است كه تازه متولد شده است

پس كسي كه از تمام گناهان خود توبه واقعي با رعايت تمام شرايط ان بكند مثل كسي است كه تازه متولد شده و گناهي ندارد و از طرفي در برخي روايات داريم كه گناهان ما مانع استجابت دعا مي شود و اگر فردي گناهي نداشته باشد و دعا بكند قطعا دعايش مستجاب مي شود

اي يك طرف قضيه

جنبه ديگر مطلب شما بزرگوار به اين نكته بر مي گردد كه تمام مطالبي كه در روايات وارد شده داراي شرايطي است

مثلا اين كه هركسي اين دعا را بخواند بهشت بر ان واجب مي شود و ...........

خب اين مطلب اصولي دارد كه حتما بايد رعايت شود اگر صرف خواندن دعا باشد و لقلقه زبان ،‌ غير مسلمان و كساني كه اعتقادي به بهشت و جهنم ندارند هم مي توانند ان دعا را بخوانند و ادعاي بهشتي بودن بكنند

رعايت اصول اوليه هر دعا هم از شرايط قبولي دعاست

اگر از طرفي دزدي بكند و مال مردم بخورد و يا حق الناس بر گردن داشته باشد و اين اعمال را انجام دهد نمي تواند ادعاي بهشتي شدن بكند

اگر واجبات را ترك كند و فقط با دعا و برخي اعمال انتظار داشته باشد كه بهشتي خواهد شد توقع بي خودي است
زماني از دعايي كه مي خوانيم مي توانيم انتظار داشته باشيم كه همراه با عمل باشد

پس اول اين كه دين مجموعه اي به هم پيوسته است كه تمام قوانين ان در كنار يكديگر معنا پيدا مي كند
و دوم اين كه در دعا بايد شرايط ان حفظ شود
وسوم اين كه عمل هم همراه ان باشد

باز اگر مطلبي بود بفرماييد در خدمتيم

با سلام و تشکر از سؤال خوبتان:Gol:

ممکن است براى پرسش شما دوست عزیز، پاسخ هاى گوناگون و متعددى وجود داشته باشد که جناب طاها به بخشی از آن اشاره کردند.

در این مجال، بیان تشرف سید بحرالعلوم ـ رحمة الله علیه ـ به محضر شریف حضرت امام عصر ـ علیه السلام ـ برای روشن شدن موضوع خالى از لطف نیست.

سید بحر العلوم ـ رحمة الله علیه ـ به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد در بین راه درباره این مسأله که گریه بر امام حسین ـ علیه السلام ـ گناهان را مى آمرزد، و چه ثواب ها و پاداش های بی شماری دارد، فکر مى کرد. در این هنگام شخص عربى سوار بر اسب به او رسید و سلام کرد. بعد رو به سید کرد و پرسید: «جناب سید! درباره چه چیزى به فکر فرو رفته اى و در چه اندیشه اى؟ اگر مسأله علمى است بفرمایید شاید من هم اهلش باشم.»

سید بحر العلوم عرض کرد: در این باره فکر مى کنم که چطور مى شود خداوند متعال این همه ثواب به زائران و گریه کنندگان حضرت سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ مى دهد. مثلاً در هر قدمى که در راه زیارت بر مى دارند ثواب یک حج و یک عمره در نامه اعمالشان مى نویسند و براى یک قطره اشک تمام گناهان صغیره و کبیره شان آمرزیده مى شود؟ و ...؟

سوار عرب فرمود: «تعجب نکن من براى شما مثالى مى آورم تا مشکل حل شود.»

سلطانى به همراه درباریان خود به شکار مى رفت. در شکارگاه از لشکریان دور شد و به سختى فوق العاده اى افتاد و بسیار گرسنه شد. خیمه اى را دید وارد آن خیمه شد. در آن سیاه چادر پیرزنى با پسرش زندگى مى کرد آنان بزشیردهى داشتند و از مصرف شیر این بز زندگى خود را مى گذراندند، وقتى سلطان وارد شد او را نشناختند ولى براى پذیرایى از میهمان، بز را سر بریدند و کباب کردند ؛ چون چیز دیگرى براى پذیرایى نداشتند.

سلطان شب را همان جا خوابید و روز بعد از ایشان جدا شد و هر طورى بود خودش را به درباریان رسانید و جریان را براى اطرافیان نقل کرد.

در نهایت از ایشان سؤال کرد: اگر من بخواهم پاداش مهمان نوازى پیرزن و فرزندش را داده باشم چه عملى باید انجام بدهم؟

یکى از حضار گفت: به او صد گوسفند بدهید.

دیگرى که از وزیران بود گفت: صد گوسفند و صد اشرفى بدهید.

یکى دیگر گفت: فلان مزرعه را به ایشان بدهید.

سلطان گفت: هر چه بدهم کم است ؛ زیرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت مقابله به مثل کرده ام، چون آنها هر چه را داشتند به من دادند، من هم باید هر چه دارم به ایشان بدهم تا سر به سر شود.»

بعد سوار عرب به سید فرمود: «حالا جناب بحرالعلوم حضرت سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ هر چه از مال و منال و اهل و عیال و پسر و دختر و برادر و خواهر و سر و پیکر داشت همه را در راه خدا داد، پس اگر خداوند به زائران و گریه کنندگان آن حضرت این همه اجر و ثواب بدهد، نباید تعجب کرد؛ چون خدا که خدایى اش را نمى تواند به سیدالشهداء بدهد، پس کارى را که مى تواند انجام مى دهد، یعنى با صرف نظر از مقامات عالى خود امام حسین ـ علیه السلام ـ به زوار و گریه کنندگان آن حضرت هم درجاتى عنایت مى کند، و در عین حال اینها را جزاى کامل فداکارى آن حضرت نمى داند.»

وقتى شخص عرب این مطالب را فرمود از نظر سید بحرالعلوم ناپدید شد.

یا مثال ساده تر اینکه اگر شخص شما تشنه و گرسنه در بیابانی حیران و سرگردان مانده باشید و ناگهان رهگذری ناآشنا، حاجت تان را به لقمه نانی و چند قطره آبی بر طرف کند، و به راه آبادی هدایت تان کند، در برابر کار به ظاهر کوچک وی چه پاداشی می دهید، آیا حاضر نیستید همۀ دارائی تان را به وی تقدیم کنید؟

ضمن اینکه، گفتنی است این مثال ها در برابر عظمت و بزرگی و لطف و کرم خداوند اصلاً قابل مقایسه نیستند. علاوه بر اینکه اطاعت خداوند "جل و علا" هر قدر به امر کوچکی باشد، در حقیقت و باطن امر، بزرگ و پاداش آن بی حساب است، چنانکه معصیت و نافرمانی وی هر قدر هم کوچک باشد، نافرمانی خداوند بزرگ محسوب می شود و مستوجب عذاب است.

و نکتۀ پایانی اینکه اگر نمی توانیم پاداش ها و ثواب های اعمال و زیارات اهل بیت را درک و هضم کنیم، بدلیل نگاه ظاهری ما به کمیت عمل است و معمولاً به کوچکی کار خودمان و نیز به توان و دارائی های ناچیز و زوال پذیر خودمان نگاه می کنیم، و عموماً از روح و کیفیت عمل و فلسفه و اسراری که در روح آن عمل وجود دارد غافلیم و نیز از توان و سرمایه و قدرت لایزال و بی انتهای خداوند منان و از مهربانی و کرم نامحدودش، بی خبریم.

موفق باشید ...:Gol: