خسروا انفسهم و اهلیهم در قرآن یعنی چه ؟ چرا اهل خسران می بینند؟

با سلام

فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُم مِّن دُونِهِ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ

" فَاعْبُدُوا ما شِئْتُمْ مِنْ دُونِهِ" امرى است تهديدى كه مى‏فهماند به غير خدا هر چه را بپرستيد سودى به حالتان نخواهد داشت و بالأخره عذاب و وبال اعراضتان از پرستش خدا با اخلاص، گريبانتان را خواهد گرفت.
و اين معنا كه از مفهوم جمله مزبور استفاده مى‏شود، صريح در ذيل آيه است كه مى‏فرمايد:" قُلْ إِنَّ الْخاسِرِينَ ...". [مقصود از خسران نفس و اهل، و اينكه چنين زيانى" خسران مبين" است‏] " قُلْ إِنَّ الْخاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ ..." كلمه" خسر" و" خسران" هر دو به معناى از دست دادن سرمايه است،
يا همه‏اش و يا بعضى از آن.
البته كلمه" خسران" رساتر از كلمه" خسر" است، و" خسران نفس" به معناى آن است كه آدمى نفس خود را در معرض هلاكت و بدبختى قرار دهد، به طورى كه استعداد كمالش از بين برود و سعادت به كلى از او فوت شود."
خسارت اهل" هم به همين معنا است.
در اين آيه شريفه تعريضى است به مشركين، كه در جمله" فَاعْبُدُوا ما شِئْتُمْ" مورد خطاب واقع شده‏اند، گويا فرموده، شما هر چه را بپرستيد بالأخره سرمايه نفس را از دست داده‏ايد، به خاطر اينكه آن را با به كفر كشاندن به هلاكت رسانديد،
و همچنين اهل و خويشاوندان خود را هلاك كرديد،
چون شما آنان را وادار به كفر و شرك كرديد، و اين كفر و شرك همان خسران حقيقى است.
" أَلا ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ"- آگاه باشيد كه خسران حقيقى هم همين است،
براى اينكه خسرانهاى مربوط به امور دنيا هر چه باشد چه مال و چه جاه، ناپايدار است، به خلاف خسران روز قيامت كه پايانى ندارد، دائم و جاودان است، چون نه زايل مى‏شود و نه منقطع. علاوه بر اين، مال و يا جاه وقتى با خسران از دست رفت، جبرانش ممكن است، چه بسا مى‏شود كه مثل آن و يا بهتر از آن جايگزين آن گردد، به خلاف خسران نفس، كه ديگر جبران نمى‏پذيرد.

تفسیر المیزان

تفسیر نور

با عرض سلام خدمت استاد رضای عزیز و هیوای گرامی

الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذَابٍ مُّقِيمٍ
همانطور که رضای بزرگوار هم فرمودند
اکثر غریب به اتفاق آدمها بر کیش ولی خود می شوند و ارث می برند.
لذا فرزندان گناهکاران نیز به پای کفر و شرک پدر و مادر می سوزند.

هدایت برای همه هست ولی تعصب بانی کوری در دل انسانها می گردد.
انسان متعصب هدایت را نمی پذیرد لذا چون در عربستان
تعصب از احمقیت نبود بلکه نشان غیرتمندی بود لذا اهل ایشان نیز لاجرم پاسوز جهل پدرانشان می شدند بجز صادقین آنها .

اهل یک معنی دیگر هم دارد و آن هم کیشان و هم فکران است.
مانند اهل ایمان یا اهل باطل
لذا این ایه می تواند خطاب به اهل اینچنینی هم باشد.