حكمت بالابردن دست به هنگام تكبیره الاحرام چیست؟

تب‌های اولیه

2 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
حكمت بالابردن دست به هنگام تكبیره الاحرام چیست؟

حكمت بالابردن دست به هنگام تكبیره الاحرام چیست؟

گفتن تكبیر به معناى ورود در حریم معنوى نماز است. انسان با گفتن "الله اكبر" خداوند را تكریم و تعظیم می نماید و از او نفى شرك می كند. و از قضا به همین سبب خدا نیز او را بزرگ می دارد. این مضمون كلام امام حسن عسكرى(علیه السلام) است كه فرمودند: «هنگامى كه نمازگزار دو دستش را جهت گفتن الله اكبر بالا می برد و ثناى خدا می گوید، خداى تعالى به ملائكه خود چنین فرماید: اى عبادت كنندگان من آیا نمىبینید بنده ام را كه چگونه مرا بزرگ و عظیم شمرد، و از شریك و نظیر پاك دانست؟ شما را شاهد مى گیرم به درستى كه به زودى من او را در دار جلالم بزرگ و عظیم خواهم كرد و او را، در دار كرامتم، از گناهان پاك مى سازم و از عذاب جهنّم و آتش آن حفظ مىكنم.»(بحارالانوار، ج82، ص221) شاید سرّ بالا بردن دستان به هنگام تكبیر (الله اكبر) نیز نفى همه امور دنیوى و قدرتهاى پوشالى و یا نفى همه اوصاف مادى از اوست. چنانچه ازامیر مؤمنان علی(علیه السلام) منقول است كه فرمودند: وجه دیگر گفتن "الله اكبر" این است كه كیفیت و چگونگى را از او نفى مى كند. گویى تكبیر گوینده مى گوید: خداوند والاتر از آن است كه وصف كنندگان صفت او را ادراك كنند.»(بحارالانوار، ج81، ص131) گفته مى شود همین كه وقتى بنده اى تكبیره الاحرام نماز را بگوید، خداوند به او توجه كند و فرشته اى را مأمور كند كه ثواب همه اجزاى نماز را به دست او سپارد و او را نزد خود عزیز دارد و مشمول عزت خود گرداند و در قلب او اثر كبریائى خویش را نمایان سازد؛ البته اگر ذكر تكبیر او از روى صدق و صفا باشد. ولى اگر در قلب او چیزى باشد كه از حقیقت معناى تكبیر بازش دارد، خداوند او را از حلاوت و شیرینى یاد خود محروم سازد و از قرب به خود و شادمانى مناجات محجوب سازد.
امام صادق(ع) را در این باره كلام زیبائى است كه فرمود: «پس به هنگام نماز دل خود را بیازماى. اگر در عمق جان، شیرینى نماز و سرور و بهجت آن را مىیابى، و دلت از راز و نیاز با او شادمان است و از گفتگو با او لذت مىبرد، بدان كه خداوند تو را در تكبیرى كه بر زبان رانده اى تصدیق فرموده است. و گر نه، بدان فقدان لذّت مناجات و محرومیت از شیرینى عبادت دلیل بر این است كه خداوند تو را در گفتن تكبیرات دروغگو دانسته و از درگاه خود رانده است.»(بحارالانوار، ج81، ص230 و مصباح الشریعة، باب 13) و اینكه چرا گفتن هفت تكبیر، در ابتداى نماز، داراى ثواب و فضیلت است، هشام بن حكم گوید از امام موسى كاظم(ع) پرسیدم. امام در پاسخ فرمودند: «اى هشام خدا آسمانها را هفت، زمین را هفت و حجابها را هفتگانه آفرید؛ پس چون پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) را به معراج برد و قرب او به پروردگارش به اندازه فاصله دو كمان یا نزدیكتر شد، یك حجاب از حجابهایش برداشته شد پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) تكبیر گفت و آغاز نمود به گفتن كلمات افتتاحیه نماز، پس چون حجاب دوم برایش برداشته شد تكبیر گفت و به همین منوال گذشت تا به هفت حجاب رسید، پس آن جناب هفت تكبیر گفت. بدین علت براى افتتاح نماز هفت تكبیر گفته مىشود»(علل الشرایع، باب 30، ص322) در خاتمه ذكر این نكته لازم است كه پی بردن به همه اسرار احكام الهی مقدور انسانهای عادی نیست. و تنها در صورتی می توان ادعای آن را كرد كه از جانب حضرت حق و یا رسول مصدق و اهل بیت عصمت و طهارت امری رسیده باشد. آنچه گذشت، اگر در روایات بود جزئی از فلسفه احكام مورد بحث بوده، و اگر در روایات نبود، تنها ظن و گمانی بود كه به ذهن عالم و اندیشمندی رسیده و ما آن را بازگو كردیم.
و در مورد بالا بردن دست تا موازی گوش، باید گفت كه برخی قائل شده اند كه به معنای این است كه نمازگزار میگوید هر چه غیر خدا بود را به پشت سر ریختم و از این پس توجه من فقط به خداوند متعال است.

موضوع قفل شده است