جمع بندی آیه 254 بقره و رد شفاعت؟!

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیه 254 بقره و رد شفاعت؟!

در ایه 254 بقره، می فرماید: اي كساني كه ايمان آورده‏ ايد! از آنچه به شما روزي داده‏ ايم، انفاق كنيد! پيش از آنكه روزي فرا رسد كه در آن، نه خريد و فروش است (تا بتوانيد سعادت و نجات از كيفر را براي خود خريداري كنيد)، و نه دوستي (و رفاقتهاي مادي سودي دارد)، و نه شفاعت، (زيرا شما شايسته شفاعت نخواهيد بود).

اگر شفاعت کردن جایز هستش، پس چرا در این ایه شفاعت در قیامت رد شده؟!

ممنون میشم تا این شبهه من رو جواب بدید.@};-

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"]
[/TD]


کارشناس بحث: استاد میقات

[TD][/TD]

[="Tahoma"]

erfanzadfalah;1009573 نوشت:
اگر شفاعت کردن جایز هستش، پس چرا در این ایه شفاعت در قیامت رد شده؟!

با سلام و درود

در قرآن، یک آیه در باره شفاعت نداریم بلکه می توان چندین دسته آیات در باره شفاعت را برشمرد.

برخی آیه بطور کلی شفاعت در قیامت را نفی می کنند:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ»؛ اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد! از آنچه به شما روزى داده ‏ايم، انفاق كنيد! پيش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن، نه خريد و فروش است (تا بتوانيد سعادت و نجات از كيفر را براى خود خريدارى كنيد)، و نه دوستى (و رفاقتهاى مادى سودى دارد)، و نه شفاعت؛ (زيرا شما شايسته شفاعت نخواهيد بود.)(بقره: 2/ 254)

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْل‏»؛ و از آن روز بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‏ پذيرد و نه از او شفاعت پذيرفته مى ‏شود؛ و نه غرامت از او قبول خواهد شد.(بقرة: 2/ 48)

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ»؛ از روزى بترسيد كه هيچ كس از ديگرى دفاع نمى ‏كند؛ و هيچ گونه عوضى از او قبول نمى ‏شود؛ و شفاعت، او را سود نمى ‏دهد.(بقره: 2/ 123)

برخی آیات، شفیع را منحصر در خداوند می دانند:

«ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا شَفِيعٍ»؛ هيچ سرپرست و شفاعت كننده ‏اى براى شما جز او نيست‏.(سجده: 32/ 4)

«قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً»؛ بگو: تمام شفاعت از آن خداست.(زمر: 39/ 44)

برخی آیات، شفیع شدن را مشروط به اذن و اجازه خداوند می دانند:

«مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ»؛ كيست آن كس كه در پيشگاهش، جز به رخصت او، شفاعت كند؟!(بقره: 2/ 255)

«وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ»؛ هيچ شفاعتى نزد او، جز براى كسانى كه اذن داده، سودى ندارد.(سبأ: 34/ 23)

«يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً»؛ در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمى بخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است.(طه: 20/ 109)

«ما مِنْ شَفيعٍ‏ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِه‏»؛ هيچ شفاعت كننده ‏اى، جز با اذن او نيست‏.(یونس: 10/ 3)

برخی آیات، برای شفاعت شوندگان، شروطی را معرفی کرده اند:

«وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى»؛ و آنها جز براى كسى كه خدا راضى (به شفاعت براى او) است شفاعت نمى ‏كنند.(انبياء: 21/ 28)

«لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً»؛ آنان هرگز مالك شفاعت نيستند؛ مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پيمانى دارد.(مريم: 19/ 87)

«ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ»؛ براى ستمكاران دوستى وجود ندارد، و نه شفاعت كننده ‏اى كه شفاعتش پذيرفته شود.(غافر: 40/ 18)

بنابر این؛
قرآن یک مجموعه به هم پیوسته است و باید همه آیات آن مد نظر قرار گیرد؛ لذا با کنار هم گذاشتن این آیات، روشن می شود که:
اصل شفاعت، مورد قبول قرآن است؛
شفاعت گرچه مختص خداوند است ولی خداوند به هر کس بخواهد اجازه شفاعت کردن می دهد؛
شفاعت شامل هر کسی نمی شود بلکه قابلیت لازم را باید داشته باشد تا مشمول شفاعت قرار گیرد.

میقات;1009844 نوشت:

با سلام و درود

در قرآن، یک آیه در باره شفاعت نداریم بلکه می توان چندین دسته آیات در باره شفاعت را برشمرد.

برخی آیه بطور کلی شفاعت در قیامت را نفی می کنند:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ»؛ اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد! از آنچه به شما روزى داده ‏ايم، انفاق كنيد! پيش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن، نه خريد و فروش است (تا بتوانيد سعادت و نجات از كيفر را براى خود خريدارى كنيد)، و نه دوستى (و رفاقتهاى مادى سودى دارد)، و نه شفاعت؛ (زيرا شما شايسته شفاعت نخواهيد بود.)(بقره: 2/ 254)

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْل‏»؛ و از آن روز بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‏ پذيرد و نه از او شفاعت پذيرفته مى ‏شود؛ و نه غرامت از او قبول خواهد شد.(بقرة: 2/ 48)

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ»؛ از روزى بترسيد كه هيچ كس از ديگرى دفاع نمى ‏كند؛ و هيچ گونه عوضى از او قبول نمى ‏شود؛ و شفاعت، او را سود نمى ‏دهد.(بقره: 2/ 123)

برخی آیات، شفیع را منحصر در خداوند می دانند:

«ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا شَفِيعٍ»؛ هيچ سرپرست و شفاعت كننده ‏اى براى شما جز او نيست‏.(سجده: 32/ 4)

«قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً»؛ بگو: تمام شفاعت از آن خداست.(زمر: 39/ 44)

برخی آیات، شفیع شدن را مشروط به اذن و اجازه خداوند می دانند:

«مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ»؛ كيست آن كس كه در پيشگاهش، جز به رخصت او، شفاعت كند؟!(بقره: 2/ 255)

«وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ»؛ هيچ شفاعتى نزد او، جز براى كسانى كه اذن داده، سودى ندارد.(سبأ: 34/ 23)

«يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً»؛ در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمى بخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است.(طه: 20/ 109)

«ما مِنْ شَفيعٍ‏ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِه‏»؛ هيچ شفاعت كننده ‏اى، جز با اذن او نيست‏.(یونس: 10/ 3)

برخی آیات، برای شفاعت شوندگان، شروطی را معرفی کرده اند:

«وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى»؛ و آنها جز براى كسى كه خدا راضى (به شفاعت براى او) است شفاعت نمى ‏كنند.(انبياء: 21/ 28)

«لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً»؛ آنان هرگز مالك شفاعت نيستند؛ مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پيمانى دارد.(مريم: 19/ 87)

«ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ»؛ براى ستمكاران دوستى وجود ندارد، و نه شفاعت كننده ‏اى كه شفاعتش پذيرفته شود.(غافر: 40/ 18)

بنابر این؛
قرآن یک مجموعه به هم پیوسته است و باید همه آیات آن مد نظر قرار گیرد؛ لذا با کنار هم گذاشتن این آیات، روشن می شود که:
اصل شفاعت، مورد قبول قرآن است؛
شفاعت گرچه مختص خداوند است ولی خداوند به هر کس بخواهد اجازه شفاعت کردن می دهد؛
شفاعت شامل هر کسی نمی شود بلکه قابلیت لازم را باید داشته باشد تا مشمول شفاعت قرار گیرد.

سلامی مجدد. خیلی ممنون از پاسختون. درسته برای بررسی یه موضوع باید تمام ایات رو مدنظر قرار نداد نه صرفا یه ایه. ممنون بابت این دسته بندی.

پرسش:
اگر شفاعت کردن جایز هست، چرا در آیه 254 بقره، شفاعت در قیامت رد شده است؟!

پاسخ:
در قرآن، یک آیه در باره شفاعت نداریم بلکه می توان چندین دسته آیات در باره شفاعت را برشمرد.
ـ برخی آیات بطور کلی شفاعت در قیامت را نفی می کنند:
«يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ»؛ روزى كه در آن، نه خريد و فروش است، و نه دوستى و نه شفاعت(1)
«وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ»؛ و نه از او شفاعت پذيرفته مى ‏شود.(2)
«وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ»؛ و شفاعت، او را سود نمى ‏دهد.(3)
ـ برخی آیات، شفیع را منحصر در خداوند می دانند:
«ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا شَفِيعٍ»؛ هيچ سرپرست و شفاعت كننده ‏اى براى شما جز او نيست‏.(4)
«قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً»؛ بگو: تمام شفاعت از آن خداست.(5)
ـ برخی آیات، شفیع شدن را مشروط به اذن و اجازه خداوند می دانند:
«مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ»؛ كيست آن كس كه در پيشگاهش، جز به رخصت او، شفاعت كند؟!(6)
«وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ»؛ هيچ شفاعتى نزد او، جز براى كسانى كه اذن داده، سودى ندارد.(7)
«يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً»؛ در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمى بخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است.(8)
«ما مِنْ شَفيعٍ‏ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِه‏»؛ هيچ شفاعت كننده ‏اى، جز با اذن او نيست‏.(9)
ـ برخی آیات، برای شفاعت شوندگان، شروطی را معرفی کرده اند:
«وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى»؛ و آنها جز براى كسى كه خدا راضى (به شفاعت براى او) است شفاعت نمى ‏كنند.(10)
«لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً»؛ آنان هرگز مالك شفاعت نيستند؛ مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پيمانى دارد.(11)
«ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ»؛ براى ستمكاران دوستى وجود ندارد، و نه شفاعت كننده ‏اى كه شفاعتش پذيرفته شود.(12)
بنابر این؛
قرآن یک مجموعه به هم پیوسته است و باید همه آیات آن مد نظر قرار گیرد؛ لذا با کنار هم گذاشتن این آیات، روشن می شود که:
اصل شفاعت، مورد قبول قرآن است؛
شفاعت گرچه مختص خداوند است ولی خداوند به هر کس بخواهد اجازه شفاعت کردن می دهد؛
شفاعت شامل هر کسی نمی شود بلکه قابلیت لازم را باید داشته باشد تا مشمول شفاعت قرار گیرد.

پی نوشت ها:
1. بقره: 2/ 254.
2. بقره: 2/ 48.
3. بقره: 2/ 123.
4. سجده: 32/ 4.
5. زمر: 39/ 44.
6. بقره: 2/ 255.
7. سبأ: 34/ 23.
8. طه: 20/ 109.
9. یونس: 10/ 3.
10. انبياء: 21/ 28.
11. مريم: 19/ 87.
12. غافر: 40/ 18.

موضوع قفل شده است