جمع بندی توبه کرده ام اما نمی دانم خداوند مرا بخشیده است یا نه؟

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
توبه کرده ام اما نمی دانم خداوند مرا بخشیده است یا نه؟

با سلام
بنده از سر جهالت و نادانی گناهی مرتکب شده ام بعد از مدتی از کرده ی خود پشیمان شدم. اما بعد از مدتی متوجه شدم که گناهم آشکار شده است و آبرویم در خطر است. به درگاه خدا توبه حقیقی نموده ام و همه ی مراحل توبه را قبول و انجام داده ام اما هنوز ترس از آبرو رفتن دارم. خیلی می ترسم و وحشت دارم شبها و روزها خواب و خوراک ندارم و این گناه شب و روز را بر من حرام کرده است و مدام به درگاه الهی عجز و لابه و تزرع می کنم و از او می خواهم که آبرویم را حفظ کند. اما بعد از گذشت 9 ماه باز هنوز آرام و قرار ندارم و نمیدانم که خداوند مرا بخشیده است یا نه؟ خیلی خودخوری می کنم و همیشه افسرده و نالانم. خواهش میکنم کمک نمایید و راهنماییم کنید که آیا توبه ی من پذیرفته می شود. البته توبه کردنم فقط از سر ترس از بی آبرویی نیست بلکه واقعا از گناه خود متنفرم. خواهش می کنم مرا راهنمایی نمایید و این بنده را نجات دهید.

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"]
[/TD]


کارشناس بحث: استاد حنیف

[TD][/TD]

Eamini;1006692 نوشت:
با سلام
بنده از سر جهالت و نادانی گناهی مرتکب شده ام بعد از مدتی از کرده ی خود پشیمان شدم. اما بعد از مدتی متوجه شدم که گناهم آشکار شده است و آبرویم در خطر است. به درگاه خدا توبه حقیقی نموده ام و همه ی مراحل توبه را قبول و انجام داده ام اما هنوز ترس از آبرو رفتن دارم. خیلی می ترسم و وحشت دارم شبها و روزها خواب و خوراک ندارم و این گناه شب و روز را بر من حرام کرده است و مدام به درگاه الهی عجز و لابه و تزرع می کنم و از او می خواهم که آبرویم را حفظ کند. اما بعد از گذشت 9 ماه باز هنوز آرام و قرار ندارم و نمیدانم که خداوند مرا بخشیده است یا نه؟ خیلی خودخوری می کنم و همیشه افسرده و نالانم. خواهش میکنم کمک نمایید و راهنماییم کنید که آیا توبه ی من پذیرفته می شود. البته توبه کردنم فقط از سر ترس از بی آبرویی نیست بلکه واقعا از گناه خود متنفرم. خواهش می کنم مرا راهنمایی نمایید و این بنده را نجات دهید.

بسم الله الرحمن الرحیم
عرض سلام و ادب

عشق و علاقه خداوند نسبت به بندگانش بسیار واضح و غیر قابل تردید است. پروردگار مهربان حتی نسبت به بندگان گنهکارش مهربان و بخشنده است. در اخبار داوود عليه السلام آمده است كه خداوند عزّوجل به او وحى فرمود: «يا داوودُ، لَو يَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّي كَيفَ انتِظاري لَهُم، و رِفقي بِهِم، و شَوقي إلى تَركِ مَعاصيهِم، لَماتُوا شَوقا إلَيَّ و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتي؛ اى داوود! اگر روي گردانانِ از من بدانند كه چه انتظارى براى آنان مى كشم و چه مهرى به آنان مى ورزم و چه اشتياقى به ترك معاصى از سوى آنها دارم، هر آينه از شوقِ به من بميرند و از عشق به من بندهاى بدنشان از هم بگسلد.» (۱)

تصور کنید خدائی که به این اندازه نسبت به گنهکاران مشتاق و مهربان است، وقتی بنده ای از گناه پشیمان شده و به سوی او بازگردد چه معامله ای با او خواهد داشت! در آیات و روایات به کرات نسبت به محبت خداوند به توبه کاران تاکید شده است:

«… إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛ …خداوند توبه‏ كاران و پاكيزگان را دوست مى دارد.» (۲)

پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نیز فرمودند: «إنَّ اللّهَ تَعالى يُحِبُّ الشّابَّ التّائِبَ؛ به راستى كه خداوند ، جوانِ توبه كننده را دوست مى دارد.» (۳)

اگر توبه شما واقعی ست، نباید نگران باشید، هرچند گاهی اوقات آثار وضعیِ گناه قابل بازگشت نیستند، ولی انسان باید به وظیفه اش به درستی عمل کرده و مابقی امور را به خداوند بسپارد. اگر ما معتقدیم که همه چیز تحت امر و اراده پروردگار است و برگی از درخت بدون اذن او به زمین نمی افتد (لا موثر فی الوجود الا الله)، پس نباید بعد از انجام وظیفه ای که بر دوشمان نهاده، باز هم احساس نگرانی داشته باشیم. خداوند از آبروی بنده گنهکارش محافظت می کند، چه رسد به آبروی بنده توبه کار و مومن.

پيامبر گرامی اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمودند: «مَن أصلَحَ أمرَ آخِرَتِهِ أصلَحَ اللّهُ أمرَ دُنياهُ ، ومَن أصلَحَ ما بَينَهُ وبَينَ اللّهِ أصلَحَ اللّهُ ما بَينَهُ وبَينَ النّاسِ ؛ آن كه كار آخرتش را به سامان آورَد ، خداوند ، كار دنيايش را سامان مى دهد و آن كه ميان خود و خداوند را اصلاح كند ، خداوند ، ميان او و مردم را اصلاح مى فرمايد.» (۴)

و در روایتی از امام صادق علیه السلام نقل شده:
«سمعتُ أبا عبدِ اللّه عليه السلام يقول: إذا تابَ العَبدُ تَوبَةً نَصوحا أحَبَّهُ اللّهُ فسَتَرَ عَلَيهِ فِي الدّنيا و الآخِرَةِ؛ فقُلتُ: و كَيفَ يَستُرُ عَلَيهِ؟ قالَ: يُنسي مَلَكَيهِ ما كَتَبا عَلَيهِ مِنَ الذُّنوبِ، وَ يوحي إلى جَوارِحِه: اُكتُمي عَلَيهِ ذُنوبَهُ، وَ يوحي إلى بِقاعِ الأضِ : اُكتُمي ما كانَ يَعمَلُ عَلَيكِ مِنَ الذُّنوبِ، فيَلقَى اللّهَ حينَ يَلقاهُ و لَيسَ شَيءٌ يَشهَدُ عَلَيهِ بِشَيءٍ مِنَ الذُّنوبِ؛ معاویه بن وهب می گوید از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمايد: هر گاه بنده توبه خالص كند، خداوند او را دوست بدارد و در دنيا و آخرت برايش پرده پوشى كند. عرض كردم: چگونه برايش پرده پوشى مى كند؟ فرمود : گناهانى كه دو فرشته او برايش نوشته اند، از ياد آنها مى برد و به اعضا و جوارح او وحى مى كند: گناهان او را بپوشانيد و به جاهاى مختلف زمين وحى مى فرمايد: گناهانى را كه در جاى جاى شما انجام مى داد، بپوشانيد. پس آن گاه كه خدا را ديدار كند، چيزى نيست كه به گناهان او گواهى دهد.» (۵)

بنابراین شما تمام هم و غمتان را بر واقعی بودن توبه تان متمرکز کرده و با خودتان و خداوند عهد کنید که من بعد از فرامینش که فقط به سعادت خودتان منجر خواهد شد، تخطی نکنید. این آیه را زیاد تکرار کرده و تلاش کنید که در عمقِ جان و باورتان نفوذ کند:

«قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ»(۶)


«بگو بار خدايا تويى كه فرمانفرمايى، هر آن كس را كه خواهى فرمانروايى بخشى و از هر كه خواهى فرمانروايى را باز ستانى، و هر كه را خواهى عزت بخشى و هر كه را خواهى خوار گردانى، همه خوبيها به دست توست و تو بر هر چيز توانايى»


پی نوشت ها:
۱.
محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۰، صفحه ۲۹۶
۲. بقره، ۲۲۲)
۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۵، ص ۴۶۳
۴. محمدی ری شهری، محمد؛ حکمت نامه پیامبر اعظم؛ موسسه علمی دارالحدیث؛ قم ۱۳۸۶؛ ج ۱، ص ۳۸۲
۵. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۸، ص ۲۹۰
۶.
آل عمران، ۲۶

Eamini;1006692 نوشت:
با سلام
بنده از سر جهالت و نادانی گناهی مرتکب شده ام بعد از مدتی از کرده ی خود پشیمان شدم. اما بعد از مدتی متوجه شدم که گناهم آشکار شده است و آبرویم در خطر است. به درگاه خدا توبه حقیقی نموده ام و همه ی مراحل توبه را قبول و انجام داده ام اما هنوز ترس از آبرو رفتن دارم. خیلی می ترسم و وحشت دارم شبها و روزها خواب و خوراک ندارم و این گناه شب و روز را بر من حرام کرده است و مدام به درگاه الهی عجز و لابه و تزرع می کنم و از او می خواهم که آبرویم را حفظ کند. اما بعد از گذشت 9 ماه باز هنوز آرام و قرار ندارم و نمیدانم که خداوند مرا بخشیده است یا نه؟ خیلی خودخوری می کنم و همیشه افسرده و نالانم. خواهش میکنم کمک نمایید و راهنماییم کنید که آیا توبه ی من پذیرفته می شود. البته توبه کردنم فقط از سر ترس از بی آبرویی نیست بلکه واقعا از گناه خود متنفرم. خواهش می کنم مرا راهنمایی نمایید و این بنده را نجات دهید.

اگر گناهت آشکار شده باید سختی اش را بپذیری اما بدان که حرف مردم مهم نیست. اما به نظر من این که آدم به این فکر باشه که خدا من رو بخشیده یا نبخشیده (به شرطی که در این کار افراط نشه) خودش نوعی سلوکه . شما می توانید از این موقعیت استفاده کنید و مناجات های خودتان را بر این اساس انجام بدهید . نکته ی دیگه اینه که باید بهت بگم که بعدش می خواهی چه کار کنی؟ یعنی وقتی فهمیدی خدا بخشیدت می خوای چه کار کنی؟ خوب بعدش هم بایستی منتظر بخشش خدا باشی. نه برای گناهت ، بلکه برای چیزهای دیگر.

با سلام و بسیار ممنون از راهنماییتون. بنده آدم معتقدی هستم ولی از سر جهالت و ندانسته گرفتار گناه شدم. بنده در مسیر توبه از این گناه بعضی گناهانی که خیلی وقت پیش انجام داده ام و به دست فراموشی سپرده بودم نیز برایم یادآوری شد و از همه ی آنها توبه حقیقی و واقعی کرده ام. بعضی وقتا قرآن می خوانم و احساس می کنم خیلی قرآن را دوست دارم و باهام حرف می زند و همچنین مدتی طولانی است که نماز شبم هم قضا نمی شود ولی باز دلشوره دارم و همیشه نگران و افسرده ام. برای جبران اثر وضعی گناه هم تا حدودی سعی در جبران حقوق معنوی کرده ام اما باز . . .

Eamini;1006945 نوشت:
با سلام و بسیار ممنون از راهنماییتون. بنده آدم معتقدی هستم ولی از سر جهالت و ندانسته گرفتار گناه شدم. بنده در مسیر توبه از این گناه بعضی گناهانی که خیلی وقت پیش انجام داده ام و به دست فراموشی سپرده بودم نیز برایم یادآوری شد و از همه ی آنها توبه حقیقی و واقعی کرده ام. بعضی وقتا قرآن می خوانم و احساس می کنم خیلی قرآن را دوست دارم و باهام حرف می زند و همچنین مدتی طولانی است که نماز شبم هم قضا نمی شود ولی باز دلشوره دارم و همیشه نگران و افسرده ام. برای جبران اثر وضعی گناه هم تا حدودی سعی در جبران حقوق معنوی کرده ام اما باز . . .


علیکم السلام و رحمه الله

اینکه در این مسیر قرار گرفته اید را لطفِ واضح پروردگار به خودتان بدانید و دقت داشته باشید که وقتی بنده ای در مسیر صحیح قرار گرفته و سعی در جبران گذشته اش دارد، شیطان بیش از قبل در گمراهی و ناامیدی او تلاش می کند. مراقب باشید خدای نکرده در دام شیطان اسیر نشده و با ناامیدی از درگاه باریتعالی، از فیض لطف و مرحمتش محروم نشوید. اگر تمام تلاشتان را کرده و می کنید، «اما باز ...» بی معنی ست. قدردان رحمت الهی بوده و تمام هم و غمتان را بر انجام تکلیفتان متمرکز کنید. خوف و رجاء دو بالی هستند که انسان را به عرش می رسانند، اما اگر یکی بر دیگری غلبه داشته باشد، حتما انسان را دچار مشکل خواهد کرد.

Eamini;1006945 نوشت:
با سلام و بسیار ممنون از راهنماییتون. بنده آدم معتقدی هستم ولی از سر جهالت و ندانسته گرفتار گناه شدم. بنده در مسیر توبه از این گناه بعضی گناهانی که خیلی وقت پیش انجام داده ام و به دست فراموشی سپرده بودم نیز برایم یادآوری شد و از همه ی آنها توبه حقیقی و واقعی کرده ام. بعضی وقتا قرآن می خوانم و احساس می کنم خیلی قرآن را دوست دارم و باهام حرف می زند و همچنین مدتی طولانی است که نماز شبم هم قضا نمی شود ولی باز دلشوره دارم و همیشه نگران و افسرده ام. برای جبران اثر وضعی گناه هم تا حدودی سعی در جبران حقوق معنوی کرده ام اما باز . . .

با سلام
اصلاً نترسید و امیدوار باشید خداوند بازگشت کنندگان را بسیار دوست دارد تفاوت ادم ع و ابلیس در همین بود ادم توبه نمود و پیامبر خدا در زمین شد ابلیس عناد کرد و از ذرگاه خدا رانده شد .


پرسش: بنده از سر جهالت و نادانی گناهی مرتکب شده و بعد از مدتی از کرده ی خود پشیمان شدم. اما بعد از مدتی متوجه شدم که گناهم آشکار شده و آبرویم در خطر است. به درگاه خدا توبه حقیقی نموده ام و همه ی مراحل توبه را قبول و انجام داده ام، اما هنوز ترس از آبرو رفتن دارم. الان و بعد از گذشت 9 ماه هنوز خیلی می ترسم و وحشت دارم. خواب و خوراک ندارم و این گناه شب و روز را بر من حرام کرده است. مدام به درگاه الهی تضرع می کنم و از او می خواهم که آبرویم را حفظ کند. نمیدانم که خداوند مرا بخشیده است یا نه؟ آیا توبه ی من پذیرفته می شود. البته توبه کردنم فقط از سر ترس از بی آبرویی نیست بلکه واقعا از گناه خود متنفرم.

پاسخ: عشق و علاقه خداوند نسبت به بندگانش بسیار واضح و غیر قابل تردید است. پروردگار مهربان حتی نسبت به بندگان گنهکارش مهربان و بخشنده است. در اخبار داوود (عليه السلام) آمده است كه خداوند (عزّوجل) به او وحى فرمود: «يا داوودُ، لَو يَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّي كَيفَ انتِظاري لَهُم، و رِفقي بِهِم، و شَوقي إلى تَركِ مَعاصيهِم، لَماتُوا شَوقا إلَيَّ و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتي؛ اى داوود! اگر روي گردانانِ از من بدانند كه چه انتظارى براى آنان مى كشم و چه مهرى به آنان مى ورزم و چه اشتياقى به ترك معاصى از سوى آنها دارم، هر آينه از شوقِ به من بميرند و از عشق به من بندهاى بدنشان از هم بگسلد.» (۱)

تصور کنید خدائی که به این اندازه نسبت به گنهکاران مشتاق و مهربان است، وقتی بنده ای از گناه پشیمان شده و به سوی او بازگردد چه معامله ای با او خواهد داشت! در آیات و روایات به کرات نسبت به محبت خداوند به توبه کاران تاکید شده است:

«… إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛ …خداوند توبه‏ كاران و پاكيزگان را دوست مى دارد.» (۲)

پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نیز فرمودند: «إنَّ اللّهَ تَعالى يُحِبُّ الشّابَّ التّائِبَ؛ به راستى كه خداوند ، جوانِ توبه كننده را دوست مى دارد.» (۳)

اگر توبه شما واقعی ست، نباید نگران باشید، هرچند گاهی اوقات آثار وضعیِ گناه قابل بازگشت نیستند، ولی انسان باید به وظیفه اش به درستی عمل کرده و مابقی امور را به خداوند بسپارد. اگر ما معتقدیم که همه چیز تحت امر و اراده پروردگار است و برگی از درخت بدون اذن او به زمین نمی افتد (لا موثر فی الوجود الا الله)، پس نباید بعد از انجام وظیفه ای که بر دوشمان نهاده، باز هم احساس نگرانی داشته باشیم. خداوند از آبروی بنده گنهکارش محافظت می کند، چه رسد به آبروی بنده توبه کار و مومن. پيامبر گرامی اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمودند: «مَن أصلَحَ أمرَ آخِرَتِهِ أصلَحَ اللّهُ أمرَ دُنياهُ ، ومَن أصلَحَ ما بَينَهُ وبَينَ اللّهِ أصلَحَ اللّهُ ما بَينَهُ وبَينَ النّاسِ ؛ آن كه كار آخرتش را به سامان آورَد ، خداوند ، كار دنيايش را سامان مى دهد و آن كه ميان خود و خداوند را اصلاح كند ، خداوند ، ميان او و مردم را اصلاح مى فرمايد.» (۴)

و در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده: «سمعتُ أبا عبدِ اللّه عليه السلام يقول: إذا تابَ العَبدُ تَوبَةً نَصوحا أحَبَّهُ اللّهُ فسَتَرَ عَلَيهِ فِي الدّنيا و الآخِرَةِ؛ فقُلتُ: و كَيفَ يَستُرُ عَلَيهِ؟ قالَ: يُنسي مَلَكَيهِ ما كَتَبا عَلَيهِ مِنَ الذُّنوبِ، وَ يوحي إلى جَوارِحِه: اُكتُمي عَلَيهِ ذُنوبَهُ، وَ يوحي إلى بِقاعِ الأضِ : اُكتُمي ما كانَ يَعمَلُ عَلَيكِ مِنَ الذُّنوبِ، فيَلقَى اللّهَ حينَ يَلقاهُ و لَيسَ شَيءٌ يَشهَدُ عَلَيهِ بِشَيءٍ مِنَ الذُّنوبِ؛ معاویه بن وهب می گوید از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه مى فرمايد: هر گاه بنده توبه خالص كند، خداوند او را دوست بدارد و در دنيا و آخرت برايش پرده پوشى كند. عرض كردم: چگونه برايش پرده پوشى مى كند؟ فرمود : گناهانى كه دو فرشته او برايش نوشته اند، از ياد آنها مى برد و به اعضا و جوارح او وحى مى كند: گناهان او را بپوشانيد و به جاهاى مختلف زمين وحى مى فرمايد: گناهانى را كه در جاى جاى شما انجام مى داد، بپوشانيد. پس آن گاه كه خدا را ديدار كند، چيزى نيست كه به گناهان او گواهى دهد.» (۵)

بنابراین اینکه در این مسیر قرار گرفته اید را لطفِ واضح پروردگار به خودتان بدانید و دقت داشته باشید که وقتی بنده ای در مسیر صحیح قرار گرفته و سعی در جبران گذشته اش دارد، شیطان بیش از قبل در گمراهی و ناامیدی او تلاش می کند. مراقب باشید خدای نکرده در دام شیطان اسیر نشده و با ناامیدی از درگاه باریتعالی، از فیض لطف و مرحمتش محروم نشوید. اگر تمام تلاشتان را کرده و می کنید، «اما باز ...» بی معنی ست. قدردان رحمت الهی بوده و تمام هم و غمتان را بر انجام تکلیفتان متمرکز کنید. خوف و رجاء دو بالی هستند که انسان را به عرش می رسانند، اما اگر یکی بر دیگری غلبه داشته باشد، حتما انسان را دچار مشکل خواهد کرد. تمام هم و غمتان را بر واقعی بودن توبه تان متمرکز کرده و با خودتان و خداوند عهد کنید که من بعد از فرامینش که فقط به سعادت خودتان منجر خواهد شد، تخطی نکنید. این آیه را زیاد تکرار کرده و تلاش کنید که در عمقِ جان و باورتان نفوذ کند: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ بگو بار خدايا تويى كه فرمانفرمايى، هر آن كس را كه خواهى فرمانروايى بخشى و از هر كه خواهى فرمانروايى را باز ستانى، و هر كه را خواهى عزت بخشى و هر كه را خواهى خوار گردانى، همه خوبيها به دست توست و تو بر هر چيز توانايى»(۶)


پی نوشت ها:
۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۰، صفحه ۲۹۶
۲. بقره، ۲۲۲)
۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۵، ص ۴۶۳
۴. محمدی ری شهری، محمد؛ حکمت نامه پیامبر اعظم؛ موسسه علمی دارالحدیث؛ قم ۱۳۸۶؛ ج ۱، ص ۳۸۲
۵. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۸، ص ۲۹۰
۶. آل عمران، ۲۶

موضوع قفل شده است