جمع بندی اعلام کمک به یتیم ؛ ریا یا دعوت به کار خیر؟

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
اعلام کمک به یتیم ؛ ریا یا دعوت به کار خیر؟

[="Navy"]سلاممن در طرح کمک به ایتام شرکت کردم و به خانواده و دوستام گفتم تا تبلیغی بشه که اونها هم شرکت کنند هدفم همین بود اما توی یک سخنرانی درباره اعلام کار خیر شنیدم که بعد از دوبار تبدیل به گناه ریا میشه و الان دچار شک شدم که نکنه ریا باشه
حتی میخواستم تو پیج اینستام با حفظ حریم بچه کارتم رو بگذارم تا بقیه هم در این طرح شرکت کنند اما حالا شک دارم که این کار رو بکنم یا نه
میترسم عمل خیرم تبدیل به گناه بشه
با اینکه اصلا قصد ریا ندارم
ممنون
[/]

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"][/TD]


کارشناس بحث: استاد بدیع

[TD][/TD]

ثمانه;1002445 نوشت:
سلاممن در طرح کمک به ایتام شرکت کردم و به خانواده و دوستام گفتم تا تبلیغی بشه که اونها هم شرکت کنند هدفم همین بود اما توی یک سخنرانی درباره اعلام کار خیر شنیدم که بعد از دوبار تبدیل به گناه ریا میشه و الان دچار شک شدم که نکنه ریا باشه
حتی میخواستم تو پیج اینستام با حفظ حریم بچه کارتم رو بگذارم تا بقیه هم در این طرح شرکت کنند اما حالا شک دارم که این کار رو بکنم یا نه
میترسم عمل خیرم تبدیل به گناه بشه
با اینکه اصلا قصد ریا ندارم
ممنون

با سلام و احترام

سوالی را که طرح کردید یکی از چالش های اخلاقی است که قرآن نیز به آن پرداخته است.

خداوند متعال میفرماید:

«إِنْ تُبْدُوا الصَّدَقاتِ فَنِعِمَّا هِيَ وَ إِنْ تُخْفُوها وَ تُؤْتُوهَا الْفُقَراءَ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ يُكَفِّرُ عَنْكُمْ مِنْ سَيِّئاتِكُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبير؛ اگر انفاقها را آشكار كنيد، خوب است! و اگر آنها را مخفى ساخته و به نيازمندان بدهيد، براى شما بهتر است! و قسمتى از گناهان شما را می ‏پوشاند (و در پرتو بخشش در راه خدا، بخشوده خواهيد شد.) و خداوند به آنچه انجام می ‏دهيد، آگاه است.»(1)

در این آیه شریفه انفاقات مالی هم به صورت آشکار و هم به صورت پنهانی توصیه و تایید شده است. اگرچه در ادامه مخفی نگاه داشتن آن بهتر دانسته شده است. دلیل آن هم میتواند این باشد که اگر تبلیغ کار خیر صورت نگیرد اجر انفاق خود شخص محفوظ است اما اگر دچار ریا شود همان اجر را نیز نخواهد برد.

دلیل دیگر اولویت صدقه پنهانی این است که آبروی فقیر بیشتر حفظ می شود.

البته آیه شریفه ناظر به عموم مردم و عموم انفاقات است. در عین حال تفصیل های دیگری وجود دارد که ناظر به موارد خاص است و ممکن است به طور معین لزوم آشکار بودن و یا پنهانی بودن را مشخص کند.

در روایتی از امام باقر(علیه السلام) آمده است:
«زكات واجب را علنى پرداخت كنيد، ولى زكات مستحبّ را مخفيانه بدهيد.»(2)

انفاقات واجب مثل زکات، خمس، کفاره و .... از خطور ریا مصون تر است. چراکه فرد با انجام آن به وظیفه خود عمل کرده است و مانند انجام مستحبات امتیاز خاصی برای او نسبت به دیگران محسوب نمی شود. به همین خاطر پرداخت علنی آن بیشتر توصیه شده است تا هم تشویقی برای دیگران باشد و هم فرد را از تهمت و سوء ظن بخل و عدم انجام واجبات بریء کند.

در موارد زیادی میتوان کاری کرد که هم تبلیغ یک سنت حسنه محسوب شود و هم از شبهه ریا به دور بود. میتوان از کار خیر خود تعریف کرد و راه و روش آن و آثار آن را توضیح داد بدون اینکه بگوییم این کار را خودمان انجام داده ایم.

با توجه به مجموعه آنچه گفته شد اگر این کار را مخفی نگاه دارید بهتر است. اگرچه گفتن آن هم چون واقعا نیت ریا ندارید اشکالی ندارد. اگر هم بتوانید به توصیه آخر عمل کنید از هر دو بهتر است.

پی نوشت ها:

  1. بقره، 271.
  2. تفسير نور الثقلين، ج 1، ص 289.

با سلام و احترام به نظر کارشناس محترم و دوستان مهربان

دوست عزیز نظر من متفاوت تر هست ، ریا نیست بلکه واجب هم هست. ما در جامعه ای زندگی میکنیم که مردم از نظر فرهنگی و اعتقادی دچار مشکل شدن و نسبت به قبل کمتر کار خیر انجام میدن و کمتر مهربان هستن!

چه عیبی داره به دیگران رفتارهای خوب رو آموزش بدیم ، چه عیب داره برای اونها از کارهای خوبی که کردیم صحبت کنیم.

من در جایی میخوندم افراد تاپیکی زده بودن و در اون از کارهای خوب یک روزشون صحبت میکردن نتنها انرژی مثبتی داشت بلکه روی اخلاق و روش زندگی خودشون و دیگران تأثیر شگرفی داشت.

هیچ عیبی نداره ما انسانها گاهی کار خیری رو برای دیگران با یکسری محدودیت بیان کنیم . مثلا من یک کودک رو خرج میدم مثل ایتام اما دیگه اسمشو نمیبرم . تمام

گناه زمانی هست که مردم غرق در شهوات و خوشگذرانی و تجمل گرایی باشن و سال به سال تلنگری برای یک کار خیر نداشته باشن و فقرا در حال زار باقی بمونن.

ثمانه;1002445 نوشت:
به خانواده و دوستام گفتم تا تبلیغی بشه که اونها هم شرکت کنند
سلام
خواهر گرامی، ضمن اینکه توجه شما را به صحبت‌های کارشناس تاپیک جلب می‌کنم، بخصوص آنجا که گفتند می‌توانید این تبلیغ را بدون معرفی خود انجام بدهید
در ضمن توجه شما را به این هم جلب می‌کنم که گاهی شیطان، با دین به جنگ دین میاید!
چه بسا شیطان برای آنکه چنین کارهای خیری ترویج نشود، در دل خیرین چنین تفکراتی را بصورت وسوسه بیندازد که اگر این اعمال را ترویج کنی مرتکب ریا شده‌ای!

به قول خانم "دختر دهه شصتی"، در شرایط امروز جامعه که مردم از اعمال نیک فاصله گرفته‌اند، ترویج چنین اعمالی حتی شاید واجب باشد
شما تصور کنید با تبلیغ این موضوع چه تعداد دیگر کودک یتیم ممکن است نیازهایشان رفع شود
آن وقت چنین حرکت اجتماعی را از دست بدهیم که مبادا ریا شود؟!

برای جلوگیری از ریا هم همانطور که دوستان گفتند، اولاً خودِ کارِ نیک را معرفی کنید، لازم نیست نقش خود را مطرح کنید، مگر اینکه نیاز باشد
ثانیاً نیازی نیست با تمام جزئیات بگوئید. از شما می‌پرسند شما خودت هم در این طرح شرکت داری؟ پاسخ بدهید بله. تمام شد

با سلام مجدد به پرسشگر گرامی و دوستان همراه

تا پرسشگر محترم به جمع ما اضافه میشه کمی بحث را جلو ببریم.

در رابطه با ریا افراد مختلف در شرایط متفاوتی هستند. در برخی افراد اخلاص ملکه شده است و ثبات بیشتری پیدا کرده است و برخی نیز در برابر وسوسه ریا آسیب پذیر تر هستند. اما مهم این است که مومن امکان تعالی و تکامل را دارد و باید سعی کند از فرصت های خود و اتفاقاتی که در زندگی اش رخ میدهد در جهت تربیت و تهذیب خود استفاده کند. درباره اخلاص آمده است که مهم این است که تو دیگران را نبینی نه اینکه دیگران تو را نبینند. قطعا اگر کسی به چنین مرحله ای برسد که دیدن و ندیدن دیگران و دانستن و ندانستن آنها برایش تفاوتی نکند از وسواس و وسوسه ریا آزاد است. اتفاقا اگر از چنین کسی عمل صالحی لو رود معمولا در ابعاد گسترده تری پخش میشود و تاثیر زیادی بر دیگران میگذارد. چراکه عملی که با اخلاص همراه شود خداوند آن را می پروراند و محبت و ذکر خیر بنده خود را بر قلب و زبان دیگران جاری می سازد. اما کسی که به چنین مرحله ای نرسیده است باید تلاش کند که خود را برساند و یکی از راه حل ها مخفی نگاه داشتن عمل است.


پرسش: من در طرح کمک به ایتام شرکت کرده ام. این مطلب را به دوستان و خانواده ام گفتم تا تبلیغی برای آنها و انگیزه ای برای شرکتشان در این امر خیر باشد. اما الآن دچار شک شدم که نکند به ریا دچار شده باشم. میترسم عمل خیرم تبدیل به گناه شده باشد. با اینکه قصد ریا نداشتم.

پاسخ: سوالی را که طرح کردید یکی از چالش های اخلاقی است که قرآن نیز به آن پرداخته است.

خداوند متعال میفرماید:

«إِنْ تُبْدُوا الصَّدَقاتِ فَنِعِمَّا هِيَ وَ إِنْ تُخْفُوها وَ تُؤْتُوهَا الْفُقَراءَ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ يُكَفِّرُ عَنْكُمْ مِنْ سَيِّئاتِكُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبير؛ اگر انفاقها را آشكار كنيد، خوب است! و اگر آنها را مخفى ساخته و به نيازمندان بدهيد، براى شما بهتر است! و قسمتى از گناهان شما را می ‏پوشاند (و در پرتو بخشش در راه خدا، بخشوده خواهيد شد.) و خداوند به آنچه انجام می ‏دهيد، آگاه است.»(1)

در این آیه شریفه انفاقات مالی هم به صورت آشکار و هم به صورت پنهانی توصیه و تایید شده است. اگرچه در ادامه مخفی نگاه داشتن آن بهتر دانسته شده است. دلیل آن هم میتواند این باشد که اگر تبلیغ کار خیر صورت نگیرد اجر انفاق خود شخص محفوظ است اما اگر دچار ریا شود همان اجر را نیز نخواهد برد.

دلیل دیگر اولویت صدقه پنهانی این است که آبروی فقیر بیشتر حفظ می شود.

البته آیه شریفه ناظر به عموم مردم و عموم انفاقات است. در عین حال تفصیل های دیگری وجود دارد که ناظر به موارد خاص است و ممکن است به طور معین لزوم آشکار بودن و یا پنهانی بودن را مشخص کند.

در روایتی از امام باقر(علیه السلام) آمده است: «زكات واجب را علنى پرداخت كنيد، ولى زكات مستحبّ را مخفيانه بدهيد.»(2)

انفاقات واجب مثل زکات، خمس، کفاره و .... از خطور ریا مصون تر است. چراکه فرد با انجام آن به وظیفه خود عمل کرده است و مانند انجام مستحبات امتیاز خاصی برای او نسبت به دیگران محسوب نمی شود. به همین خاطر پرداخت علنی آن بیشتر توصیه شده است تا هم تشویقی برای دیگران باشد و هم فرد را از تهمت و سوء ظن بخل و عدم انجام واجبات بریء کند.

در موارد زیادی میتوان کاری کرد که هم تبلیغ یک سنت حسنه محسوب شود و هم از شبهه ریا به دور بود. میتوان از کار خیر خود تعریف کرد و راه و روش آن و آثار آن را توضیح داد بدون اینکه بگوییم این کار را خودمان انجام داده ایم.

با توجه به مجموعه آنچه گفته شد اگر این کار را مخفی نگاه دارید بهتر است. اگرچه گفتن آن هم چون واقعا نیت ریا ندارید اشکالی ندارد. اگر هم بتوانید به توصیه آخر عمل کنید از هر دو بهتر است.

پی نوشت ها:

  1. بقره/ 271.
  2. عروسی حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسير نور الثقلين، انتشارات اسماعیلیان، ج 1، ص 289.
موضوع قفل شده است