جمع بندی چه نوع موسیقی هایی طبق اصل قرآن حرام است؟

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
چه نوع موسیقی هایی طبق اصل قرآن حرام است؟

آیا کلیه ی موسیقی هایی که از وزارت ارشاد مجوز میگیرند حلال است؟
منظورم نظر مراجع نیست.از نظر قران منظورم بود

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد میقات

[="Tahoma"]

mortezaadmin;982017 نوشت:
آیا کلیه ی موسیقی هایی که از وزارت ارشاد مجوز میگیرند حلال است؟
منظورم نظر مراجع نیست.از نظر قران منظورم بود

با سلام و درود

در قرآن كریم آیه ای صریح در مورد شنیدن موسیقی نداریم، ولی به این آیات توجه فرمایید:

«وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُون‏»
و آنها كه از لغو و بيهودگى روى‏گردانند.(مؤمنون: 23/ 3)

«وَ الَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّور»
و كسانى كه شهادت به باطل نمى ‏دهند (و در مجالس باطل شركت نمى ‏كنند).(فرقان: 25/ 72)

«وَ اجْتَنِبُواْ قَوْلَ الزُّور»
و از سخن باطل بپرهيزيد.(حج: 22/ 30)

«وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْترِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ...»
و بعضى از مردم سخنان بيهوده را مى ‏خرند تا مردم را از روى نادانى، از راه خدا گمراه سازند.(لقمان: 31/ 6)



روایات تفسیری

در روایات مختلفی، غنا و مجلس لهو، از جمله مصادیق آیات فوق، شمرده شده اند:

مراد از «لَهْوَ الْحَدِيثِ»، غنا است.(تفسير نور الثقلين، ج ‏4، ص 193- 195؛ البرهان في تفسير القرآن، ج ‏4، ص 362 و 363)

در تفسیر قمی آمده: «لَهْوَ الْحَدِيثِ» یعنی غناء و شرب خمر و هر لهوی.‏(تفسیر القمی، ج 2، ص 161)

در باره «الزُّور» نیز آمده غنا و مجالس لهو.(تفسير القمي، ج ‏2، ص 117)

در تفسیر و بیان مصداقی «لغو» نیز در روایت آمده، «الغناء و الملاهي» یعنی غنا و هر لهوی.‏(تفسیر القمی، ج 2، ص 88؛ مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‏7، ص 158)

[="Tahoma"]

بیان تفسیری

كلمه «لهو» به معناى هر چيزى است كه آدمى را از مهمش باز دارد، و لهو الحديث، آن سخنى است كه آدمى را از حق منصرف نموده و به خود مشغول سازد، مانند حكايات خرافى، و داستان هايى كه آدمى را به فساد و فجور مى كشاند، و يا از قبيل سرگرمى به شعر و موسيقى و مزمار و ساير آلات لهو، كه همه اين ها مصاديق لهو الحديث هستند.(ترجمه الميزان، ج ‏16، ص 313)

بیانی دیگر؛
«لَهْوَ الْحَدِيثِ» مفهوم وسيع و گسترده ‏اى دارد كه هر گونه سخنان يا آهنگ هاى سرگرم كننده و غفلت ‏زا را كه انسان را به بيهودگى يا گمراهى مى ‏كشاند در بر مى ‏گيرد، خواه از قبيل غنا و الحان و آهن گهاى شهوت ‏انگيز و هوس ‏آلود باشد و خواه سخنانى كه نه از طريق آهنگ، بلكه از طريق محتوى، انسان را به بيهودگى و فساد سوق مى دهد.
... تعبير به «لَهْوَ الْحَدِيثِ» به جاى "الحديث اللهو"، گويا اشاره به اين است كه هدف اصلى آن ها همان لهو و بيهودگى است، و سخن، وسيله ‏اى براى رسيدن به آن است.(تفسير نمونه، ج ‏17، ص 15)

بنابر این:
هر آن چه که مصداق لهو محسوب شود، از نظر قرآن، ممنوع و مورد نهی قرار گرفته است.

[="Tahoma"]
نکته:

لازم نیست همه احكام، به طور صریح، در قرآن كریم آمده باشد، بلكه چه بسا ارزش های كلی در قرآن مطرح شده، ولی بیان جزئیات و تفصیل و تطبیق آن ها توسط معصومین(علیهم السلام) صورت گرفته باشد.

در قرآن کریم، آیات نهی از لهو و لعب، زیاد است؛ و هر آن چه از مصادیق لهو محسوب شود، مشمول این حرمت قرار می گیرد.

طبق روایات، آن موسیقی كه مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب باشد و در انسان ها، به طور غالب، موجب تغییر حالات و دوری از یاد خدا شود، ممنوع شناخته شده است.

با سلام و عرض ادب

بسم الله الرحمن الرحیم

[=IranSans]و الشعراء یتبعهم الغاوون (224)ا لم تر انهم فی کل واد یهیمون (225)و انهم یقولون ما لا یفعلون (226)

[=IranSans]و شاعران را گمراهان پیروی می کنند(224).[=IranSans]مگر نمی بینی که آنان در هر وادی سرگردانند(225).[=IranSans]و چیزهایی می گویند که خود عمل نمی کنند(226).

[="Tahoma"]پرسش:
چه نوع موسیقی هایی طبق اصل قرآن حرام است؟

پاسخ:
در قرآن كریم آیه ای صریح در مورد شنیدن موسیقی نداریم، ولی به این آیات توجه فرمایید:
«وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُون‏»؛ و آنها كه از لغو و بيهودگى روى‏گردانند.(1)
«وَ الَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّور»؛ و كسانى كه شهادت به باطل نمى ‏دهند (و در مجالس باطل شركت نمى ‏كنند).(2)
«وَ اجْتَنِبُواْ قَوْلَ الزُّور»؛ و از سخن باطل بپرهيزيد.(3)
«وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْترِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ...»؛ و بعضى از مردم سخنان بيهوده را مى ‏خرند تا مردم را از روى نادانى، از راه خدا گمراه سازند.(4)

روایات تفسیری
در روایات مختلفی، غنا و مجلس لهو، از جمله مصادیق آیات فوق، شمرده شده اند:
مراد از «لَهْوَ الْحَدِيثِ»، غنا است.(5)
در تفسیر قمی آمده: «لَهْوَ الْحَدِيثِ» یعنی غناء و شرب خمر و هر لهوی.‏(6)
در باره «الزُّور» نیز آمده غنا و مجالس لهو.(7)
در تفسیر و بیان مصداقی «لغو» نیز در روایت آمده، «الغناء و الملاهي» یعنی غنا و هر لهوی.‏(8)

بیان تفسیری
كلمه «لهو» به معناى هر چيزى است كه آدمى را از مهمش باز دارد، و لهو الحديث، آن سخنى است كه آدمى را از حق منصرف نموده و به خود مشغول سازد، مانند حكايات خرافى، و داستان هايى كه آدمى را به فساد و فجور مى كشاند، و يا از قبيل سرگرمى به شعر و موسيقى و مزمار و ساير آلات لهو، كه همه اين ها مصاديق لهو الحديث هستند.(9)
بیانی دیگر؛
«لَهْوَ الْحَدِيثِ» مفهوم وسيع و گسترده ‏اى دارد كه هر گونه سخنان يا آهنگ هاى سرگرم كننده و غفلت ‏زا را كه انسان را به بيهودگى يا گمراهى مى ‏كشاند در بر مى ‏گيرد، خواه از قبيل غنا و الحان و آهن گهاى شهوت ‏انگيز و هوس ‏آلود باشد و خواه سخنانى كه نه از طريق آهنگ، بلكه از طريق محتوى، انسان را به بيهودگى و فساد سوق مى دهد.
... تعبير به «لَهْوَ الْحَدِيثِ» به جاى "الحديث اللهو"، گويا اشاره به اين است كه هدف اصلى آن ها همان لهو و بيهودگى است، و سخن، وسيله ‏اى براى رسيدن به آن است.(10)

بنابر این:
هر آن چه که مصداق لهو محسوب شود، از نظر قرآن، ممنوع و مورد نهی قرار گرفته است.

نکته:
1. لازم نیست همه احكام، به طور صریح، در قرآن كریم آمده باشد، بلكه چه بسا ارزش های كلی در قرآن مطرح شده، ولی بیان جزئیات و تفصیل و تطبیق آن ها توسط معصومین(علیهم السلام) صورت گرفته باشد.
2. در قرآن کریم، آیات نهی از لهو و لعب، زیاد است؛ و هر آن چه از مصادیق لهو محسوب شود، مشمول این حرمت قرار می گیرد.
3. طبق روایات، آن موسیقی كه مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب باشد و در انسان ها، به طور غالب، موجب تغییر حالات و دوری از یاد خدا شود، ممنوع شناخته شده است.

پی نوشت ها:
1. مؤمنون: 23/ 3.
2. فرقان: 25/ 72.
3. حج: 22/ 30.
4. لقمان: 31/ 6.
5. حویزی، تفسير نور الثقلين، مصحح: رسولی، ناشر: اسماعیلیان ـ قم، ج ‏4، ص 193- 195؛ بحرانی، تفسیر البرهان فی تفسیر القرآن، موسسة البعثة، قسم الدراسات الاسلامیه ـ قم، ج ‏4، ص 362 و 363.
6. قمى، على بن ابراهيم‏، تفسير القمي‏، محقق: موسوى جزايرى، ناشر: دار الكتاب‏- قم‏، ج 2، ص 161.
7. همان، ص 117.
8. همان، ص 88؛ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، انتشارات: ناصر خسرو ـ تهران، ج ‏7، ص 158.
9. طباطبایی، تفسير الميزان، ترجمه موسوی همدانی، انتشارات: جامعه مدرسین، دفتر انتشارات اسلامی ـ قم، ج ‏16، ص 313.
10. مکارم شیرازی و همکاران، تفسير نمونه، انتشارات: دار الکتب الاسلامیه ـ تهران، ج ‏17، ص 15.

موضوع قفل شده است