جمع بندی استغفار، درمان تمام دردها

پرسش
تحليل علمي و ديني اين روايت كه در كتاب محضر آيت الله بهجت ج 1 و سايت ايشان آمده چگونه است؟
چگونه استغفار مي تواند داروي بيماري هاي روحي، جسمي و ذهني باشد؟ آيا شامل بيماري هاي ژنتيكي هم مي شود؟
منظور ايشان كه مي گويند در جوامع روايي نديدم چيست؟ پس كجا بوده؟

روايت عجيب و غريبى از حضرت رسول ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ نقل كرده اند كه:« أَلا أُخْبِـــرُكُمْ [أُنَبِّـؤُكُمْ] بِـدآئِكُـمْ مِنْ دَوآئِكُـمْ؟ دَآؤُكُـمُ الذُّنُـوبُ، وَ دَوآؤُكُـمُ الإِْسْتِغْفارُ. »(مستدرك الوسائل، ج 11، ص 333؛ ج 12، ص 123؛ نيز ر.ك: بحار الانوار، ج 90، ص 282؛ جامع الاخبار، ص57.)
آيا درد و درمان شما را به شما خبر ندهم؟ درد شما گناهان، و دوا و درمانتان استغفار است.

بنده اين حديث را در جوامع روايى نديده ام.

يعنى: سرت درد مى كند،« دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. »؛ پايت درد مى گيرد، دواى آن استغفار است؛ گوش و دندان درد مى كند، « دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. » و... يعنى يك نسخه براى درمان همه ى دردها!
پاسخ
منظور از نبودن در مجامع روایی ممکن است این باشد که سینه به سینه از اساتیدشان به ایشان رسیده باشد.
چون در برخی از جریانات تاریخی، آتش سوزی کتابخانه ها را داشتیم و لذا برخی از روایات را در مجامع روایی فعلی نداریم.
با توجه به این که گاهی اوقات علت بیماری ها، گناهانی است که انسان انجام می دهد چنانچه حضرت امیرالمومنین (صلوات الله علیه) می فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يُطَهِّرُ شِيعَتَنَا مِنْ ذُنُوبِهِمْ فِى الدُّنْيَا بِمَا يَبْتَلِيهِمْ بِهِ مِنَ الْمِحَنِ [1]بدرستی که حق تعالی شیعیان ما را از گناهانی که در دنیا انجام داده اند به واسطه محنت ها و مشکلاتی که برای انها به وجود می اورد تطهیر می کند»
بنابراین برای درمان، علاوه بر مراجعه به دکتر و پزشک، از عامل معنوی استغفار نیز باید کمک گرفت.
در واقع بر اساس توحید افعالی، و طبق آیه شریفه «...و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی...(2) و چون [ريگ به سوى آنان‏] افكندى، تو نيفكندى، بلكه خدا افكند.» هر فعل مثبتی، فاعلی دارد كه فاعل آن خدای سبحان است هر چند كه در عالم ظاهر اين فعل، فاعل انسانی دارد اما آن فاعل گامی از گام و قدمی از قدم بر نمی دارد مگر آنكه خداوند ناخدای كشتی او باشد. اگر كسی انجام فعل مثبت را زائيده‌ دست ممكن الوجود ببيند، خود آن بيننده برای دريافت حقيقت به نوعی حجاب گرفتار شده است. ورود به عالم حقيقت سبب می شود از اسرار برای ما پرده برداری شود در هر پرده ای كه كنار می رود خدايی خدا جلوه می كندو در می يابيم در ابتدا می دهد امری خالق وجود دارد نه مخلوق.
به تعبیر جناب مولوی در مثنوی در این زمینه خطاب به حق تعالی:
«یا خفی الذات محسوس العطا/انت کالماء و نحن کالرحا
انت کالریح و نحن کالغبار/تختفی الریح و غبراها جهار
تو بهاری ما چو باغ سبز خوش/او نهان و آشکارا بخششش
تو چو جانی ما مثال دست و پا/قبض و بسط دست از جان شد روا
تو چو عقلی ما مثال این زبان/این زبان از عقل دارد این بیان
تو مثال شادی و ما خنده‌ایم/که نتیجهٔ شادی فرخنده‌ایم
جنبش ما هر دمی خود اشهدست/که گواه ذوالجلال سرمدست
گردش سنگ آسیا در اضطراب/اشهد آمد بر وجود جوی آب
ای برون از وهم و قال و قیل من/خاک بر فرق من و تمثیل من»
بنابراین با توجه به اصل توحید افعالی، و این که همه «قوت ها و قدرت ها» به خداوند نسبت داده می شود :«انّ القوة لله جمیعا(3) همانا همه قوت ها از آن خداست»، فاعل حقیقی در درمان و شفا دادن هم حق تعالی است و لذا در در مان بیماری ها، در عین مراجعه به متخصص، استغفر الله ربی و اتوب الیه می گوییم تا فاعلیت حقیقی حضرت حق را در درمان به منصه ظهور برسانیم.
پی نوشت:
1.علامه مجلسی،بحارالأنوار،ج64،ص232، دار احیاء التراث العربی،بیروت،1403ق.
2.انفال/17.
3.بقره/165.