جمع بندی منبع حدیث درباره طبیعت بشر

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
منبع حدیث درباره طبیعت بشر

با سلام
حدیث جالب زیر را از چند سایت پیدا کردم:

امام باقر (ع) : طبیعت بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت آمیخته شده است ، جز آن که در بین مردم کسانی هستند که این پیوند و کشش طبیعی را با نیروی تقوی و حیاء و تنزه مهار کرده اند. موقعی که نفس متجاوزت ، تو را به گناه می خواند، به آسمان با عظمت و کیهان حیرت زا نگاه کن و از خداوند بزرگی که جهان را آفریده و بر آن حکومت می کند، بترس و از گناه خودداری کن ، اگر از خداوند توانا خوف نداری، به زمین نظر افکن شاید از حکومت بشری و افکار عمومی شرم کنی و مرتکب معصیت نشوی ، اگر جرات و جسارتت به جایی رسیده که نه از حکومت الهی می ترسی و نه از مردم زمین شرم داری، خود را از صف انسان ها خارج بدان و درعدد بهائم و حیوانات به حساب آور. (الحدیث جلد 1 صفحه 71)

منبعش را الحدیث جلد 1 صفحه 71" نوشته .
این کتاب را ندیده ام . مولف آن کیست؟
ضمنا اگر منبع دیگری برای این حدیث سراغ دارید - همراه با ترجمه بهتر - لطف بفرمایید.
با تشکر فراوان

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد واسع

armm1388;956412 نوشت:
با سلام
حدیث جالب زیر را از چند سایت پیدا کردم:

امام باقر (ع) : طبیعت بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت آمیخته شده است ، جز آن که در بین مردم کسانی هستند که این پیوند و کشش طبیعی را با نیروی تقوی و حیاء و تنزه مهار کرده اند. موقعی که نفس متجاوزت ، تو را به گناه می خواند، به آسمان با عظمت و کیهان حیرت زا نگاه کن و از خداوند بزرگی که جهان را آفریده و بر آن حکومت می کند، بترس و از گناه خودداری کن ، اگر از خداوند توانا خوف نداری، به زمین نظر افکن شاید از حکومت بشری و افکار عمومی شرم کنی و مرتکب معصیت نشوی ، اگر جرات و جسارتت به جایی رسیده که نه از حکومت الهی می ترسی و نه از مردم زمین شرم داری، خود را از صف انسان ها خارج بدان و درعدد بهائم و حیوانات به حساب آور. (الحدیث جلد 1 صفحه 71)

منبعش را الحدیث جلد 1 صفحه 71" نوشته .
این کتاب را ندیده ام . مولف آن کیست؟
ضمنا اگر منبع دیگری برای این حدیث سراغ دارید - همراه با ترجمه بهتر - لطف بفرمایید.
با تشکر فراوان

بسمه تعالی
با سلام و احترام
روایت فوق در کتاب «مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل» به صورت زیر آمده است :
أَبُو يَعْلَى الْجَعْفَرِيُّ فِي كِتَابِ نُزْهَةِ النَّاظِرِ، عَنْ أَبِي جَعْفَر ع قَالَ: إِنَّ طَبَائِعَ النَّاسِ كُلَّهَا مُرَكَّبَةٌ عَلَى الشَّهْوَةِ وَ الرَّغْبَةِ وَ الْحِرْصِ وَ الرَّهْبَةِ وَ الْغَضَبِ وَ اللَّذَّةِ إِلَّا أَنَّ فِي النَّاسِ مَنْ زَمَ‏ هَذِهِ الْخِلَالَ بِالتَّقْوَى وَ الْحَيَاءِ وَ الْأَنَفِ فَإِذَا دَعَتْكَ نَفْسُكَ إِلَى كَبِيرَةٍ مِنَ‏ الْأَمْرِ فَارْمِ بِبَصَرِكَ إِلَى السَّمَاءِ فَإِنْ لَمْ تَخَفْ مَنْ فِيهَا فَانْظُرْ إِلَى مَنْ فِي الْأَرْضِ لَعَلَّكَ أَنْ تَسْتَحْيِيَ مِمَّنْ فِيهَا فَإِنْ كُنْتَ لَا مِمَّنْ فِي السَّمَاءِ تَخَافُ وَ لَا مِمَّنْ فِي الْأَرْضِ تَسْتَحِي فَعُدَّ نَفْسَكَ فِي الْبَهَائِمِ.[1]
حضرت امام محمد باقر(ع) فرمودند : طبیعت همه افراد بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت آمیخته شده است جز آن که در بین مردم کسانی هستند که این پیوند و کشش طبیعی را با نیروی تقوا و حیا و پاکیزه زیستن و تنزه مهار کرده اند، پس هرگاه نفس متجاوز ، شخص تو را به گناه خواند به آسمان با عظمت و کیهان حیرت زا نگاه کن و از خداوند بزرگی که جهان را آفریده است و بر آن حکومت می کند بترس و از گناه خودداری کن اگر از خداوند توانا نترسیدی به زمین نظرافکن شاید از حکومت بشری و افکار عمومی شرم کنی و مرتکب معصیت نشوی اگر جرات و جسارت تو به جایی رسیده است که نه از حکومت الهی می ترسی و نه از مردم زمین شرم داری خود را از صف انسانها خارج بدان و در شمار بهائم و حیوانات به حساب آور.



[/HR][1] نورى، حسين بن محمد تقى، (1408ق) مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل - قم، چاپ: اول، ج 11 ص 213.

سوال : روایت «طبیعت بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت آمیخته شده است» در کدام کتاب از کتب روایی آمده است؟

پاسخ: روایت فوق در کتاب «مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل» به صورت زیر آمده است:
أَبُو يَعْلَى الْجَعْفَرِيُّ فِي كِتَابِ نُزْهَةِ النَّاظِرِ، عَنْ أَبِي جَعْفَر ع قَالَ: إِنَّ طَبَائِعَ النَّاسِ كُلَّهَا مُرَكَّبَةٌ عَلَى الشَّهْوَةِ وَ الرَّغْبَةِ وَ الْحِرْصِ وَ الرَّهْبَةِ وَ الْغَضَبِ وَ اللَّذَّةِ إِلَّا أَنَّ فِي النَّاسِ مَنْ زَمَ‏ هَذِهِ الْخِلَالَ بِالتَّقْوَى وَ الْحَيَاءِ وَ الْأَنَفِ فَإِذَا دَعَتْكَ نَفْسُكَ إِلَى كَبِيرَةٍ مِنَ‏ الْأَمْرِ فَارْمِ بِبَصَرِكَ إِلَى السَّمَاءِ فَإِنْ لَمْ تَخَفْ مَنْ فِيهَا فَانْظُرْ إِلَى مَنْ فِي الْأَرْضِ لَعَلَّكَ أَنْ تَسْتَحْيِيَ مِمَّنْ فِيهَا فَإِنْ كُنْتَ لَا مِمَّنْ فِي السَّمَاءِ تَخَافُ وَ لَا مِمَّنْ فِي الْأَرْضِ تَسْتَحِي فَعُدَّ نَفْسَكَ فِي الْبَهَائِمِ.
[1]
حضرت امام محمد باقر(ع) فرمودند : طبیعت همه افراد بشر با شهوت و میل و حرص و ترس و خشم و لذت آمیخته شده است جز آن که در بین مردم کسانی هستند که این پیوند و کشش طبیعی را با نیروی تقوا و حیا و پاکیزه زیستن و تنزه مهار کرده اند، پس هرگاه نفس متجاوز ، شخص تو را به گناه خواند به آسمان با عظمت و کیهان حیرت زا نگاه کن و از خداوند بزرگی که جهان را آفریده است و بر آن حکومت می کند بترس و از گناه خودداری کن اگر از خداوند توانا نترسیدی به زمین نظرافکن شاید از حکومت بشری و افکار عمومی شرم کنی و مرتکب معصیت نشوی اگر جرات و جسارت تو به جایی رسیده است که نه از حکومت الهی می ترسی و نه از مردم زمین شرم داری خود را از صف انسانها خارج بدان و در شمار بهائم و حیوانات به حساب آور.



[/HR][1] نورى، حسين بن محمد تقى، (1408ق) مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل - قم، چاپ: اول، ج 11 ص 213.
موضوع قفل شده است