نقدی خودمانی و دلسوزانه بر برنامه های سیما

[="Arial"][="Navy"]بنام خدا.

باسلام.

و عرض سلام متقابل خدمت شما استاد بزرگوار و اظهارخوشحالی و خرسندی از اینکه شما کارشناس این بخش شده یا میباشید.

البته الان متاسفانه مانند قبل از وقت و فرصت زیادی برخوردار نمیباشم و لذا عدم حضور مستمر دال بر بی توجهی و بی ادبی نگردد{چه این تاپیک و چه تاپیکهای دیگر}

البته دلیل من مبنی بر بهتر بودن این سریال علاوه بر امتیازات خاصش ، بیشتر در تداوم و تنوع آن بود و اینکه موضوع داستانهای این سریال طنز ، مردمی و برخاسته از بطن مردم عادی و معرفی برخی مشکلات مردم در قالب یک هنرپیشه طنز شیرین و مردمی و بعنوان یک همدرد برای این مردم و .. و مهتر و تا حدود بسیار زیادی بیان واقعیتها و حتی پرداختن به برخی مشکلات بین مردم عادی و حاکمیت در قالب طنز بود و ..

و در جایی بنوعی کاستن از حساسیتها نسبت به حریم خصوصی و مخصوصا آنجا که خانم تنابنده یا هما خانم نماینده شورای شهر میشود اما همسرش همچنان نقی معمولی و در واقع یک فرد کاملا معمولی باقی میماند که شورایی شدن هما خانم همسرش هم نمیتواند جناب نقی معمولی را از یک فرد معمولی و عامه و مردمی در بیاورد و تبدیل به یک فرد سواستفاده کن از موقعیت همسرش در لباس عابد و زاهد و غیره و غیره نماید و ..

و این بنوعی حتی یک نوع اشتی بین مردم و حاکمیت میتوانست تلقی شود که با شکاف هر چه بیشتر بین مردم و مسئولانشان ، مردم عادی خودشان را در قالب نقی معمولی ، یک فرد معمولی ببینند که چگونه با یک نماینده از حاکمیت میتواند زندگی را بخوبی و شاد و گاه همراه با قهر و اشتی سر کند و بلکه همه اعضای شورای شهر همگی از قشر عادی و معمولی جامعه برخاسته و بنوعی کاملا هم مردمی بودند و ..

و البته جای تاسفش برای سیما و ما ملت آنجابود که برخی با انتقادهای خود اجازه ندادیم این سریال مردمی و طنز همچنان تداوم یابد و حتی تا روزی که این دو دختر بچه دوقلو بزرگ میشوند و حتی عروس میشوند و حتی ارسطو هم به نمایندگی از قشر مجرد جامعه فعلی ایرانی ، همچنان مجرد باقی میماند و نقی معمولی هم علیرغم پیشرفتهای حکومتی یا شغلی همسرش همچنان یک فرد عادی و معمولی و حتی بیکار باقی میماند و ...
و دهها تعبیر و تحلیل دیگر که متاسفانه فعلا وقت کافی برای تمرکز کافی روی همه آنها ندارم اما روی هم رفته سریال پایتخت حتی بدلیل نامش و گردش دور ایران و هرسال وارد یک استان از ایران شدن و معرفی اقوام ایرانی برای سایر مردم و اقوامی که مطالعه چندانی روی کشور و مردم خود نداشته و ندارند ، میتوانست تا 31 سال یا 31 قسمت ادامه داشته باشد و بنوعی در قالب سریال و طنز ، معرف اقوام ایرانی هم گردد.

مثلا برای من سریال علی البدل یک سریال طنز بسیار خوب با نامهایی از بزرگان سینمای ایران بود اما..
اما تنها جای سوال و انتقادش برای من اینجا بود که اگر این یک سریال طنز مردمی بوده نمیبایست پایانی همراه با مرگ و خشونت داشته باشد حتی اگر این مرگ برای نقش منفی و آدم بد فیلم باشد بلکه بنظرم چنین پایانهای درام و غم انگیز و یا عبرت آموزی میبایست برای فیلمهای خاص خودشان و یا دسته فیلمهای اجتماعی و یا غیر طنز و کمیک اجرا شوند و لذا برای یک فیلم یا سریال طنز مردمی و عادی چنین صحنه دردناکی ، کمی سخت و غیر قابل هضم و تلخ خواهد آمد{یا حداقل برای من که چنین بود که این سریال طنز را با پایان تلخش البته تبدیل به سریالی طنز اما غیر مردمی و گویی مخصوص یک قشر خاص و یا مثلا افراد اجرایی خاص مینماید که گویی چنین انگیزه ای در کار بوده که اگر هدف و منظور این بوده بله میتوان گفت در هدف خود تاحدودی موفق بوده اند اما اگر هدف واقعا مردم عادی و معمولی مثل ما بوده که خیر و بلکه جایش حداقل اینجا و در یک سریال طنز نبود که یک هنرپیشه طنز و خیلی محبوب را به کشتن بدهید که مثلا درس عبرتی شود برای سایرین که مثلا میگوید مردم شما بد نباشید که خیلی خیلی خیلی بد میبینید و بنظرم پایان مرگ آنهم دریک سریال طنز مردمی یه کم سنگین بود}

و مورد نقد بعدی آن بنظرم اگر نقش 2 مامور از 3 مامور بخشداری را {خرم و اون یکی قد بلنده که الان متاسفانه حضورذهن ندارم کی بودند} را کمی ابله تر نشان میدادند احتمالا بهتر و کمی کمدی تر میشد و ..

و نقد بعدی در مورد خود علی البدل بود که چگونه مزد آدمهایی که برای زندگی و بزرگ شدنش زحمت کشیدند را داد و در فیلم میبایست علی البدل بنوعی حتی سرزنش هم میشد که درست است که قانون حرف اول را میزند اما حرف اخر را نمیزند و بلکه قانون برای زندگی بهتر و انسانیت و توسط خود ما انسانها وضع شده نه زیرپا گذاشتن مرام انسانی که تا به یک پست و مقامی رسیدیم تمام محبتهای اطرافیان خود را زیر پا بگذاریم آنهم بهر دلیل و بهانه ای حتی موجه و غیر موجه و ..

و البته که از تعریف و تمجید سریالهای طنز ایرانی و مخصوصا سریال شاهگوش و دو سریال طنز جناب نقی معمولی{جناب تنابنده} و جناب مقدم همینقدر بس که چنین سریالهای طنز وطنی خیلی خیلی پربیننده تر از سایر سریالهای حتی ماهواره ای عثمانی و کره ای و خارجی بوده و خواهندشد چرا که مردم فعلا به خنده بیشتر نیاز دارند و ..و فقط بشرطی که مدت زمان پخش آنها بیشتر از 50 یا 60 دقیقه تنظیم شوند و هم اینکه از کش دادن بعضی صحنه هایی که روی اعصابند پرهیز نمایند{و البته همزمان با ایجاد این تاپیک و چند تاپیک دیگر متاسفانه فرصت کمتری پیدا نموده ام لذا در اولین فرصت بدست امده همه موارد خود را یکجا منعکس نموده ام که البته هم نسبتا طولانی شده اند و هم احتمالا خالی از اشکال و ایراد هم نخواهندبود که مجددا دراولین فرصت،ویرایش و اصلاح خواهندشد}[/]

[="Arial"][="Navy"]بنام خدا.

باسلام.

ابتدا که من متن بالایی را فعلا ویرایش نمیکنم تا بتوانم در همین فرصت کوتاه بدست امده مطالب دیگری نیز منعکس نمایم اما...

اما این قسمت را تصحیح مینمایم که نام ایشان جناب بهرام افشاری میباشد که از سال 82 بازیگری را شروع نموده و در یکی از پایتخت ها نیز نقش کوتاهی داشتند که بسیار دلچسب و تاثیرگذار هم بود{و البته من حق هم داشتم که از کلمه قد بلند استفاده نمودم چون گویا فعلا درسینمای ایران از ایشان بهمین عنوان و نام یعنی بلندقدترین بازیگر سینمای ایران یاد میشود}

ادامه:

ابتدا کمی در مورد کلمه و کاربرد طنز اطلاعاتی جمع اوری نمودم که ببینیم طنز چیست؟

در ادبیات به نوع خاصی از آثار منظم و روان ادبی که اشتباهات یا جنبه‌های نامطلوب و ناخوشایند رفتار بشری و فسادهای اجتماعی و سیاسی یا حتی تفکرات فلسفی را به شیوه‌ای خنده دار به چالش می‌کشد >> طنز میگویند.

در تعریف دیگری از طنز آمده‌است که:
اثری ادبی که با استفاده از بذله، وارونه سازی، خشم و نقیضه، ضعف‌ها و تعلیمات اجتماعی جوامع بشری را به نقد می‌کشد.

و شخصی دیگر هم بنام دکتر جانسون طنز را اینگونه معنی می‌کند: {شعری که در آن ، شرارت و حماقت سانسور شده باشد}

در مورد ماهیت طنز هم گفته شده:
طنز تفکر برانگیز است و ماهیتی پیچیده و چند لایه دارد. گرچه طبیعتش بر خنده استوار است، اما خنده را تنها وسیله‌ای می‌انگارد برای نیل به هدفی برتر و آگاه کردن انسان به عمق رذالت‌ها. گرچه در ظاهر می‌خنداند یا موجب خنده میگردد ، اما در پس این خنده واقعیتی تلخ و وحشتناک نهفته دارد که در عمق وجود، خنده را می‌خشکاند و انسان را به تفکر وامی‌دارد. به همین خاطر دربارهٔ طنز گفته‌اند: «طنز یعنی گریه کردن قاه قاه، طنز یعنی خنده کردن آه آه.»
در نتیجه طنز را می‌توان مانند یک تیغ جراحی فرض نمود زیرا کار تیغ جراحی برش جایی به منظور بهبود آن می‌باشد.

لذا با توجه به این تعاریف و معانی از طنز باید ببینیم کدام یک از اثرهای طنزگونه سریالهای ایرانی بعد از انقلاب موفقتر بوده یا عمقی تر عمل نموده اند؟{البته پاسخ خود من با این تعاریف همین سریالهایی بودند که عرض شد چون بقیه سریالها خالی از اشکالات متعدد و فراوان نبوده اند که فعلا خودم بطور مستقیم وارد آنها نمیشوم مگر توسط کسی مورد سوال و چرایی قرار گیرند اما روی هم رفته بنظر من هیچیک از سریالهای طنز ایرانی بعد از انقلاب به اندازه این سریالها و از بعد اخلاقی البته موفق نبوده اند:

شاهگوش{بغیر از پایان مصحکش که خاصیت سریالهای ایرانی هم شده یا میباشد همچون پس از باران که خدامیداند چوقت این مشکل ذاتی ما مردم ایران که عجول هستیم حل و رفع خواهدشد؟}
پایتخت ها{بغیر از برخی آزار و اذیتهای ارسطو توسط نقی و پدرش که بعضی وقتها واقعا روی اعصاب بیننده بودند و هرچند که در نهایت این ارسطو بود که خدا بخاطر قلب پاک و بی کینه اش یار و یاورش بود و در کاز و کاسبی هم موفقتر از نقی میشد و صاحب تریلی خط ترانزیت و بین الملل هم شد}
و سریال علی البدل{بغیر از پایان مرگ اور و خشونت بارش که میتوانستند فقط نشان دهند که جناب آغاسی نمرده اما ضربه بد بودنش را بنوعی برای بار دوم هم با خسارات مالی فراوان متحمل گردید}

و البته که نباید از حق و انصاف هم گذشت که :
1 - چه بسا خود سریالهایی همچون نقطه چین و پاورچین و شبهای برره و قهوه تلخ و ویلای من و .. و علیرغم همه کاستی و نقاط ضعفشان ، زمینه ساز طنزهای موفق تر بعدی برای رسانه ملی گردیده اند که ما بهمین دلیل امروز شاهد چنین سریالهای کم ایرادتری بواقع از رسانه ملی میباشیم که بزرگوارانی چون جناب مقدم و جناب تنابنده تبحر خود را با ساخت نمونه پایتخت ها و علی البدل بخوبی برای همگان نشان و بروز دادند{ و لذا باید یا میتوان جناب مهران مدیری را بنوعی مغز متفکر ابداع سریالهای طنز متعدد و موفقتر و رو راست تر بعدی در ایران و البته طی سالهای اخیر دانست}

2- و همچنین این سریالهایی که از آنها نام برده شد{پایتختها و ..} برای خود من آنقدر خوب و کامل بوده اند که بجای تعریف و تمجید ، فقط بفکر بیان نقطه ضعفهایشان در همین مدت زمان بدست امده کوتاه بودم {که لذا جا دارد از مسئولین سیما بخاطر پرداختن به مشکلات مردم و حتی قبول و بعد هم بیان برخی نقطه ضعفهای برخی مسئولین و مسئولیتها در قالب طنز تشکر فراوان نمود}
در مورد تعریف و تمجید که بنا بدلایلی هر چه تعریف و تمجید هم شوند کم است به این دلیل است که چون معتقدم کارگردان خوب و بازیگر خوب در ایران کم نیستند بلکه متاسفانه دیالوگ خوب یا در واقع نویسنده خوب کم داریم که حتی برخی برای خننداندن متاسفانه بهر وسیله و کلامی که بتوانند متوسل میشوند حتی اگر این کلام بی ادبانه هم باشند و بار ارزشی مفیدی هم نداشته باشند و حتی باعث ترویج فساد فرهنگ کلامی در بین مردم مخصوصا قشر کودک و نوجوان و جوان هم گردند.

ادامه دارد...

[/]