تو كه ما را قبول نداري !
تب‌های اولیه
تو كه ما را قبول نداري !
تو كه ما را قبول نداري !
مدتي بود كه چند دكتر و مهندس همه هفته براي زيارت و رفتن به مسجد جمكران به قم مي آمدند و در نماز جماعت آيت الله بهجت ره شركت مي كردند .
روزي يكي از همكارانشان را به همراه آوردند و وقتي او تقيد آنان را به شركت در نماز ايشان ديد ، به حالت اعتراض گفت: مگر ايشان كيست؟ يك روحاني مثل سايرين !
تا اينكه بعد از نماز در حيات مسجد خدمت ايشان مي رسند و دستشان را مي بوسند و به تهران باز مي گردند .
فرداي آن روز دوستشان در محل كار حاضر نمي شود ، روز دوم و سوم هم همينطور ، سراغ گرفتند و فهميدند كه مريض و بستري است ، به عيادتش رفتند و از حالش پرسيدند .
گفت: من مريض جسماني نيستم ، روحم بيمار است ، يادتان هست در حيات مسجد شما خم شديد و دست آقا را بوسيديد ، من هم با بي ميلي خم شدم ، اما همين كه خواستم دستشان را ببوسم ، ايشان دستشان را كنار كشيدند و فرمودند : شما كه ما را قبول نداري ! و من از آن لحظه مجنون او شده ام !
[="]منبع : كتاب حضرت آقا ص 50[/]
عشق من...
اي كاش مي دونستي كه چقدر دلم برات تنگ شده...
چه زود رفتي...
بعضي روزا دلم برات پر ميزنه...
براي اون چهره آرام و مهربونت...
اين رسمش نبود آقا جان...:geryeh::geryeh::geryeh::geryeh:
خيلي متأثر شدم خيلي زيبا بود
ولي واقعا جقدر ما كم لايق هستيم از حضورشان بي دريغ هستيم
اي كاش بود
زود رفتي آه ه ه