جمع بندی یک دستور عملی برای توفیق بیشتر در راه بندگی خداوند

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
یک دستور عملی برای توفیق بیشتر در راه بندگی خداوند

يه دستور عملي بفرماييد که در بندگي خداوند موفق تر باشم؟

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: جناب استاد

محدثه83;913016 نوشت:
يه دستور عملي بفرماييد که در بندگي خداوند موفق تر باشم؟

سلام علیکم
پاسخ سوال مفید شما را از بیان یکی از اولیاء الله تقدیم می کنم که قطعا مفید برای شما و دیگران عزیزان می باشد:

توجّه برادران ايمانى خود را به چند نكته‏ ى مهم جلب مى‏ نمايم:

1 - اعمال و عبادات مستحبى كه انسان انجام مى‏ دهد، ضمن آنكه بايد با خصوصيات روحى و حال معنوى او مناسب باشد، لازم است حتى المقدور با شوق و نشاط نيز همراه باشد. لذا اگر انجام برخى اعمال مستحب، موجب ملال و تنفّر نفس كسى گرديد، بايد از آن پرهيز نموده و به اصلاح عوامل آن بپردازد، همچنان كه اگر كسى بخواهد به اعمال و عبادات خود بيفزايد بايد به تدريج و به گونه‏ اى عمل نمايد كه رغبت نفس به عبادت محفوظ مانده و باعث ملالت آن نگردد.
2 - چنانچه در اثر انجام اين گونه اعمال، آثار غير عادى يا حال خاصى به انسان دست دهد، بايد وضعيت خود را جهت معلوم شدن صحت و سقم و چگونگى آن به استادى خبير عرضه كند.
3 - به طور كلى هر عبادتى كه مستند به روايات بوده و از جانب پيشوايان معصوم عليهم‏ السلام به ما رسيده باشد، عمل به آن بلا مانع است. به خصوص اگر به طور عام دستور داده باشند؛ مثل اينكه فرموده باشند: «هر كس» اين عمل را انجام دهد فلان پاداش نصيب او خواهد شد.
همچنان‏ كه عمل يا دستورى كه مستند به روايات نباشد، نه تنها انجامش قرب آور نيست بلكه گاه موجب دورى يا برخى مفاسد ديگر نيز مى ‏شود.
4 - بسيارى از دعاها و اذكار براى عموم مؤمنين قابل عمل است. اما برخى، مخصوص شخص يا افراد خاصى مى ‏باشد كه معمولاً ديگران با انجام آن به نتيجه ‏ى مورد نظر نمى‏ رسند، لذا اگر كسى با اذن استادى خبير يا شخص صاحب نفَسى انجام دهد، علاوه بر يافتن اثر و نتيجه، از تبعات منفىِ احتمالى آن نيز مصون خواهد بود.
5 - بى ‏شك وعده‏ هاى خداوند هيچگاه خلاف ندارد. پس علت اينكه گاهى انسان از عمل خود نتيجه نمى‏ گيرد، بيشتر مربوط به نقصان ايمان و باور خود اوست. لذا كسى كه دعاهاى وارده را مى‏ خواند و به دستورات عبادى عمل مى‏ كند، پيش از هر چيز بايد به گفته‏ هاى پيامبر اكرم و ائمه‏ ى اطهار عليهم‏ السلام «ايمان» داشته باشد.
مهم اين است كه فرموده‏ هاى آنها را «باور» داشته باشيم، لذا اگر كسى عملى را با ترديد، انجام دهد و بگويد: «فعلاً اين دعا را مى‏ خوانم تا ببينم چه مى ‏شود» نه تنها فايده ‏اى نبرده، بلكه خودش را خسته مى ‏كند. و البته اگر متوجه شود كه باور ندارد، پيش از هر چيز بايد بررسى كند كه چرا باور ندارد و علت آن را برطرف سازد.
6 - سزاوار است انسان هر سنت و دستورى را در تمام عمر خود حداقل يك بار بجا آورد.
7 - همچنين خوب است انسان براى انجام هر عمل مستحب، ساعتى را مشخص كند تا به انجام آن عمل در روزهاى ديگر بهتر موفّق گردد.
8 - دستورات مأثورى كه تعداد يا مدت زمان خاصى ندارد، حداقل بايد يك سال بر آن مداومت شود.
9 - انسان هنگام توجه به خداى متعال، نبايد در ذهن خود چيزى را تصور كند يا براى خودش چيزى را درست كرده و به آن توجه نمايد. در اين مقام راه‏ هاى گوناگونى از سوى عرفا ارائه شده است، ولى بهترين راه براى «توجّه» همان طريقى است كه حضرات معصومين عليهم ‏السلام ارائه فرموده ‏اند. چنانكه امام صادق عليه ‏السلام ضمن حديثى مى‏ فرمايند: پس از گفتن تكبيرة الاحرام مى ‏گويى:

وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّماواتِ وَ الارْض عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ حَنيفًا مُسْلِمًا وَ ما اَنَا مِنَ الْمُشْرِكينَ . . .

از اين طريق بدون اينكه انسان تصوّر كند كه او جلّ جلاله چيست يا چگونه است توجه مى‏ كند به «كسى كه آسمان‏ ها و زمين را خلق فرموده است».
و اين همان معنايى است كه قرآن كريم از قول حضرت ابراهيم عليه‏ السلام نقل نموده و گفتن آن هنگام نماز مستحب مى‏ باشد.

پرسش: يه دستور عملي بفرماييد که در بندگي خداوند موفق تر باشم؟

پاسخ: پاسخ سوال مفید شما را از بیان یکی از اولیاء الله تقدیم می کنم که قطعا مفید برای شما و دیگران عزیزان می باشد:

توجّه برادران ايمانى خود را به چند نكته‏ ى مهم جلب مى‏ نمايم:

1 - اعمال و عبادات مستحبى كه انسان انجام مى‏ دهد، ضمن آنكه بايد با خصوصيات روحى و حال معنوى او مناسب باشد، لازم است حتى المقدور با شوق و نشاط نيز همراه باشد. لذا اگر انجام برخى اعمال مستحب، موجب ملال و تنفّر نفس كسى گرديد، بايد از آن پرهيز نموده و به اصلاح عوامل آن بپردازد، همچنان كه اگر كسى بخواهد به اعمال و عبادات خود بيفزايد، بايد به تدريج و به گونه‏ اى عمل نمايد كه رغبت نفس به عبادت محفوظ مانده و باعث ملالت آن نگردد.

2 - چنانچه در اثر انجام اين گونه اعمال، آثار غير عادى يا حال خاصى به انسان دست دهد، بايد وضعيت خود را جهت معلوم شدن صحت و سقم و چگونگى آن به استادى خبير عرضه كند.

3 - به طور كلى هر عبادتى كه مستند به روايات بوده و از جانب پيشوايان معصوم عليهم‏ السلام به ما رسيده باشد، عمل به آن بلا مانع است. به خصوص اگر به طور عام دستور داده باشند. مثل اينكه فرموده باشند: «هر كس» اين عمل را انجام دهد فلان پاداش نصيب او خواهد شد. همچنان‏ كه عمل يا دستورى كه مستند به روايات نباشد، نه تنها انجامش قرب آور نيست، بلكه گاه موجب دورى يا برخى مفاسد ديگر نيز مى ‏شود.

4 - بسيارى از دعاها و اذكار براى عموم مؤمنين قابل عمل است. اما برخى، مخصوص شخص يا افراد خاصى مى ‏باشد كه معمولاً ديگران با انجام آن به نتيجه ‏ى مورد نظر نمى‏ رسند، لذا اگر كسى با اذن استادى خبير، يا شخص صاحب نفَسى انجام دهد، علاوه بر يافتن اثر و نتيجه، از تبعات منفىِ احتمالى آن نيز مصون خواهد بود.

5 - بى ‏شك وعده‏ هاى خداوند هيچگاه خلاف ندارد. پس علت اينكه گاهى انسان از عمل خود نتيجه نمى‏ گيرد، بيشتر مربوط به نقصان ايمان و باور خود اوست. لذا كسى كه دعاهاى وارده را مى‏ خواند و به دستورات عبادى عمل مى‏ كند، پيش از هر چيز بايد به گفته‏ هاى پيامبر اكرم و ائمه‏ ى اطهار عليهم‏ السلام «ايمان» داشته باشد. مهم اين است كه فرموده‏ هاى آنها را «باور» داشته باشيم، لذا اگر كسى عملى را با ترديد، انجام دهد و بگويد: «فعلاً اين دعا را مى‏ خوانم تا ببينم چه مى ‏شود»، نه تنها فايده ‏اى نبرده، بلكه خودش را خسته مى ‏كند. البته اگر متوجه شود كه باور ندارد، پيش از هر چيز بايد بررسى كند كه چرا باور ندارد و علت آن را برطرف سازد.

6 - سزاوار است انسان هر سنت و دستورى را در تمام عمر خود حداقل يك بار به جا آورد.

7 - همچنين خوب است انسان براى انجام هر عمل مستحب، ساعتى را مشخص كند تا به انجام آن عمل در روزهاى ديگر بهتر موفّق گردد.

8 - دستورات مأثورى كه تعداد يا مدت زمان خاصى ندارد، حداقل بايد يك سال بر آن مداومت شود.

9 - انسان هنگام توجه به خداى متعال، نبايد در ذهن خود چيزى را تصور كند يا براى خودش چيزى را درست كرده و به آن توجه نمايد. در اين مقام راه‏ هاى گوناگونى از سوى عرفا ارائه شده است، ولى بهترين راه براى «توجّه» همان طريقى است كه حضرات معصومين عليهم ‏السلام ارائه فرموده ‏اند. چنانكه امام صادق عليه ‏السلام ضمن حديثى مى‏ فرمايند: پس از گفتن تكبيرة الاحرام مى ‏گويى: «وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّماواتِ وَ الارْض عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ حَنيفًا مُسْلِمًا وَ ما اَنَا مِنَ الْمُشْرِكينَ...» از اين طريق بدون اينكه انسان تصوّر كند كه او جلّ جلاله چيست يا چگونه است توجه مى‏ كند به «كسى كه آسمان‏ ها و زمين را خلق فرموده است»؛ و اين همان معنايى است كه قرآن كريم از قول حضرت ابراهيم عليه‏ السلام نقل نموده و گفتن آن هنگام نماز مستحب مى‏ باشد.

موضوع قفل شده است