ادا کردن تشدید در نماز

با سلام و احترام

اگر يكى از كلمات حمد يا سوره را نداند، يا عمدا آن را نگويد، يا بجاى حرفى، حرف ديگر بگويد مثلا به جاى ض،ظ بگويد، يا جايى كه بايد بدون زير و زبر خوانده شود زير و زبر بدهد، يا تشديد را نگويد، نماز او باطل است.
اگر در كلمه‏اى "واو" باشد و حرف قبل از "واو" در آن كلمه پيش داشته باشد و حرف بعد از "واو" در آن كلمه همزه ء باشد مثل كلمه "سوء" بهتر است آن "واو" را مد بدهد، يعنى آن را بكشد و همچنين اگر در كلمه‏اى "الف"باشد و حرف قبل از "الف" در آن كلمه زبر داشته باشد و حرف بعد از "الف" در آن كلمه همزه باشد مثل "جاء"، بهتر است "الف" آن را بكشد و نيز اگر در كلمه‏اى ى باشد و حرف پيش از ى در آن كلمه زير داشته باشد و حرف بعد از ى‏در آن كلمه همزه باشد مثل "جى‏ء"، بهتر آن است ى را با مد بخواند و اگر بعداز اين "واو" و "الف" و ى بجاى همزه ء حرفى باشد كه ساكن است، يعنى زير و زبر و پيش ندارد باز هم بهتر آن است اين سه حرف را با مد بخواند، مثلا در"و لا الضالين" كه بعد از "الف" حرف "لام" ساكن است ، بهتر آن است "الف" آن را با مد بخواند.

امام خمینی،رساله مراجع،1000و 1003

با سلام و عرض ادب

نظر مقام معظم رهبری هم مانند نظر امام خمینی است و رعایت مد لازم نیست اما رعایت تشدید در اذکار رکوع و سجود واجب است.

موفق و موید باشید

با سلام و احترام

خیر این طور نیست تمام اذکار در قرائت و اذکار رکوع و سجود و.. باید درنماز صحیح باشد واگر عمدا اشتباه تلفظ شود نمازباطل است و قضا دارد البته اگر نمازهای گذشته را با اعتقاد به صحّت ، بدون رعایت موارداشاره شده، خوانده باشد، قضای آن ها واجب نيست.
آیه الله خامنه ای،اجوبه الاستفتائات،س476
[h=5][/h]

با سلام و احترام

برای دریافت پاسخ دقیق به استفتای ذیل توجه بفرمایید:

س ۴۶۵. استفتاء زير از حضرت امام(ره) شده است:با توجه به تعدد اقوال در تلفظ «الضاد» در علم تجويد، شما به کدام قول عمل می کنيد؟
امام(ره) در پاسخ نوشته اند: شناخت مخارج حروف بر اساس نظرات علمای تجويد، واجب نيست، بلکه بايد تلفظ هر حرفی به صورتی باشد که نزد عُرف عرب صدق کند که آن حرف را ادا کرده است.
سؤال ما اين است که اولاً: عبارت «نزد عرف عرب صدق کند که آن حرف را ادا کرده است» به چه معنی است؟
ثانياً: آيا قواعد علم تجويد هم همانند قواعد علم صرف و نحو از عرف و کلام عرب استخراج نشده است؟ در اين صورت چگونه می توان قائل به جدايی آن دو از ريشه خود شد؟
ثالثاً: اگر برای کسی از طريق معتبر يقين حاصل شود که حروف را هنگام قرائت از مخارج صحيح خود ادا نمی کند و يا به طور کلی حروف و کلمات را صحيح تلفظ نمی نمايد و زمينه مناسبی برای يادگيری از جميع جهات دارد، مثل اين که استعداد خوبی و يا فرصت مناسبی برای فراگيری اين علم دارد، آيا واجب است در حد استعداد سعی در آموختن قرائت صحيح نمايد؟ج. ملاک در صحّت قرائت، موافقت آن با نحوه قرائت اهل لغتی است که قواعد تجويد از آن ها گرفته شده است. بنا بر اين اگر اختلاف نظرات علمای تجويد در کيفيت تلفظ يکی از حروف ناشی از اختلاف آنان در فهم نحوه تلفظ اهل لغت باشد، مرجع حل اختلاف، خود عرف اهل لغت است. ولی اگر اختلاف نظرات آنان ناشی از اختلاف خود آنان در کيفيت تلفظ باشد، مکلّف در انتخاب هر يک از آن اقوال مخيّر است. کسی که قرائت خود را صحيح نمی داند، بايد در صورت تمکن برای يادگيری قرائت صحيح اقدام نمايد
البته اگر نمازهای گذشته را با اعتقاد به صحّت ، به صورت مذکور خوانده باشد، در هر صورت قضای آن ها واجب نيست.

آیه الله خامنه ای،اجوبه الاستفتائات،س476و465