اثبات وجوب دین باوری برای زندگی بهتر

حال یکی از کسانی که موظفیم به لحاظ اخلاقی در مقابلش «منقاد و تسلیم» باشیم و این «انقیاد و تسلیم» خود «شکر» او به حساب خواهد آمد، خداوندی است که همه‌ی هستی ما و امورات ما از ناحیه‌ی فیض او به ما تعلق گرفته است پس اگر قرار باشد به این اصل اخلاقی عمل کنیم، قاعده‌ی اولویت اقتضاء می‌کند اول از همه از عهده‌ی حق شکر چنین کسی به در آییم که البته نشدنی است زیرا نعمتها و منّتهای وی بر ما، با شکر ما نسبت به او برابری نمی‌کند و مواجهه‌ و مقابله‌ای نابرابر است.

و اتفاقا جهنم و بهشت معنوی را هم اگر واقعا پذیرفته باشد، باز هم باید تن به دستورات دین بدهد چرا که «بهشت معنوی» و یا «بهشت اعمال» و در نقطه مقابل جهنم اعمال و یا جهنم معنوی برخاسته از زیر پاگذاشتن همین اصول اخلاقی مانند «شکر منعم» خواهد بود.

پس باز هم نمی‌تواند از سیستم محاسباتی آفرینش و یوم الجزاء که حقیقتش بازتاب اعمال ماست، سرسری عبور کند.

سلام علیکم
از اظهار نظر و مشارکتتان صمیمانه تشکر می‌کنم

لازم به ذکر است اگر اخلاق را تنها محدود به چگونگی رفتار با انسان‌ها تعریف کنیم فرمایش شما صحیح است اما امروزه ساحت‌‌های اظهار نظر بیشتری برای اخلاق می‌توان در نظر گرفت مثلا چگونگی رفتار انسان با خالق یا چگونگی رفتار انسان با خود یا چگونگی رفتار انسان با مخلوق (اعم از انسان) که شامل حیوان و طبیعت و ... می‌شود. در این صورت می‌توان از طریق عمل به احکام اخلاقی، به سعادت نهایی انسانی دست یافت.
در واقع بر مبنای این نگاه، اخلاق و تدیّن، در هم تنیده خواهند شد نه جزایری جدای از یکدیگر.