دو مشکل اخلاقی و روحی من پس از ازدواج

با سلام و احترام
به این روایت توجه کنید:
امام صادق عليه السلام:« إِنَّ الْمُؤْمِنَ يَغْبِطُ وَ لَا يَحْسُدُ وَ الْمُنَافِقُ يَحْسُدُ وَ لَا يَغْبِطُ.
مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.( كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص 307 ، ح 7)
غبطه آن است كه آرزو كنى آنچه ديگرى دارد، داشته باشى بدون اينكه آرزوى نابودى نعمت ديگرى را داشته باشى و حسد آن است كه بخواهى نعمتى را كه ديگرى دارد، نداشته باشد. غبطه داشتن اشکالی ندارد و اتفاق باعث پیشرفت روحی انسان هم می شود، آنچه شما از حال و اوضاع خودتان معرفی کردید، به نظر می رسد شما فرد حسودی نیست و بیشتر اهل غبطه هستید و دوست ندارید عقب بمانید.
و اما مشکل شما در مورد همسرتان یک وجه دیگری است که می توان به راحتی حل کرد.
شما همسرتان را خیلی دوست دارید و تمایل دارید که تمرکز همسرتان به شما بیشتر شود، اینکه همسرتان با شما باشد و توجهش از دیگران کمتر شود تا یک حدی صحیح بوده ولی در برخی از موارد شاید زیاده روی و افراط از جانب شما باشد و همین موضوع باعث ایجاد تنش هم بشود، اینکه همسرتان دوست دارد در کنار محبت و علاقه شما نسبت به خانواده خود و دوستانش توجهی داشته باشد، این حق اوست و درخواست بی توجهی، عاقلانه و روش منصفانه ای نیست. منتها اگر همسرتان نسبت به شما توجهی ندارد و بیشتر اوقات خود را با افراد غیر می گذاراند، می توانید با او صحبت کنید و به طور صمیمانه علاقه و محبت خودتان را به ایشان ابراز کنید و به طور غیر مستقیم بیان کنید که از زیاده روی و یا بی توجهی بکاهد. ( البته باید منتظر باشید که به تدریج این مسئله حل شود) در حقیقت با گفتگو و پیشنهاد عاقلانه و تکرار رفتار صمیمانه و مهربان گونه از جانب خودتان، می توانید این مشکل را حل کنید.
تا می توانید به همسرتان مهر بورزید و با او نرم و خوش اخلاق باشید، با او زیاد حرف بزنید و به حرفهای او اهمیت بدهید در این صورت بودن در کنار شما را با هیچ چیزی عوض نخواهد کرد و شما به راحتی می توانید به این خواسته خودتان برسید.
اما مشکل دوم:
زود رنجی و ناراحتی
ناراحتیها حتما ریشه دارند:
1. گاهی ما یک حرفی را می گوییم و چه بسا این حرف ما اصلا مناسب نباشد و موجب اذیت شدن فرد مقابل باشد و برگردد یک حرفی را بزند و در مقابلش ناراحت بشویم، در حقیقت در برخی از موارد ما خودمان زمینه ساز ناراحتی می شویم، حال با رفتار، گفتار، منش، برخورد و... اگر اینگونه است باید در رفتار خودتان تجدید نظر بکنید تا آنها هم چیزی نگویند که ناراحت شوید.
2. شاید آنها با شما شوخی می کنند و شما برداشت منفی می کنید و حال آنکه آنها هیچ قصدی ندارند، در این صورت باید شما دیدگاه و نگاهتان را عوض کنید تا موضوع و مشکل حل شود و چنین احساسی در ذهن و فکرتان ایجاد نشود.
3. اما در مواردی که شما رفتارتان صحیح بوده و آنها رفتاری را مرتکب می شوند که همراه با اذیت کردن شماست، در این صورت:
الف: می توانید خودتان به طور غیر مستقیم تذکر بدهید تا تکرار نکنند.( یا در خلوت و در فضای صمیمی ابراز کنید که چنین رفتاری را دوست ندارید تکرار شود)
ب: از طریق همسرتان بخواهید که رفتارشان را تعدیل کنند و از تکرار رفتارهای ناراحت کننده بپرهیزند.
ج: صبر و تکرار رفتار خوب و کریمانه
تا موجب شود که شخص از کارهای خود دست بردارد و مرتکب رفتار اذیت کننده نشود.
د: بی اهمیت شدن به رفتار ناراحت کننده و با شوخی جواب دادن نیز می تواند به نوعی دفع کننده باشد.

......
خود گویی و تلقین هم خیلی موثر است.
با نفس خودتان، خود گویی کنید که از رفتار دیگران ناراحت نشوید و اگر حرف بی ربطی را هم گفتند با خود حل کنید و بگویید برای من ارزشی ندارد و لزومی ندارد که من از خود ضعف و ناتوانی نشان بدهم و ناراحت و زود رنج باشم (با خود بگویید که من بچه نیستم که ناراحت شوم)
کاهش انتظارات هم می تواند در افزایش صبر و تحمل شما موثر شود، از دیگران انتظار کمتری داشته باشید تا روحتان بزرگ شود.
توکل خودتان را به خدا بیشتر کنید تا حرفهای بی اساس در روح و روان شما تاثیر گذار منفی نداشته باشند و برایتان بی ارزش جلوه گر شود، در این صورت احساس ناراحتی نخواهید کرد.