یادگار کربلا ، ویژه نامه شهادت سیدالساجدین امام زین العابدین علیه السلام

تب‌های اولیه

61 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
یادگار کربلا ، ویژه نامه شهادت سیدالساجدین امام زین العابدین علیه السلام

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"][/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"][/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"][/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"]

زندگي نامه ي امام سجاد علیه السلام

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"]

امام زين العابدين علیه السلام

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"]

چهل حديث گهربار منتخب از امام علیه السلام


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"]

رساله حقوق امام سجاد علیه السلام
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: center"]

مناجات های زیبای امام سجاد علیه السلام در صحیفه ی سجادیه

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

الگو: کنترل خشم توسط امام سجاد علیه السلام


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

بهترين دوست از منظر امام سجاد عليه‌السلام
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

خداگونه شدن از منظر امام سجاد علیه السلام

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]
بهترين زندگى در پرتو سخنان امام سجاد علیه السلام
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

دعایی که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا به امام سجاد علیه السلام آموخت

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

صحیفه ی سجادیه- امام سجاد علیه السلام + توصيه امام زمان(عج)


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

سخنان شورانگیز امام سجاد علیه السلام در دوران اسارت


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

نقش امام سجاد عليه السّلام در رساندن پيام كربلا


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

آيا مادر امام سجاد علیه السلام شهربانو است ؟ چرا رد مي كنند؟

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

چرا امام سجاد علیه السلام به جای مختار قیام نکرد؟



[/TD]
[TD="align: left"][/TD]


class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

چرا مختار بعد از قيام خلافت را به امام سجاد علیه السلام تحويل نداد؟


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

امام سجاد علیه السلام با حاکمان زمانشان بیعت کردند؟

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

نقش امام سجاد (عليه السّلام) در رساندن پيام كربلا

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

خطبه امام سجاد علیه السلام در کوفه

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

خطبه امام سجاد علیه السلام در مجلس یزید

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

اگر حضرت علی اكبر زنده میماند امام میشد ؟



[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

آیا مادرامام سجاد علیه السلام (شهربانو) در کربلا حضور داشت ؟


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

زمان بازگشت امام سجاد علیه السلام براي دفن پيكر مطهر شهداي كربلا كي بود؟
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

هر روز با یک درس از صحیفه سجادیه



[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]
مناجات پانزده گانه امام سجاد(ع)

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

چه مصلحتی در بیماری امام سجاد (ع) در کربلا بوده است؟



[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]



[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

صحيفه سجاديّه


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

کتابخانه حضرت امام سید ا لساجدین علیه ا لسلام

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

مداحی در سوگ شهادت امام سجاد علیه السلام
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

پیامک شهادت امام سجادعلیه السلام


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

تصاویر ویژه شهادت امام سجاد علیه السلام
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

خطابه های عاشورایی


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1388

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1389

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1390 (1)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1390 (2)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]


ویژه نامه سال 1391 (1)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1391 (2)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]


ویژه نامه سال 1392 (1)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1392 (2)
[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1393 (1)

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1393 (2)

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

ویژه نامه سال 1394

[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

class: outer_border width: 80% align: center

[TD="align: right"][/TD]
[TD="align: center"]

نرم افزار سیدالساجدین علیه السلام


[/TD]
[TD="align: left"][/TD]

[b]content[/b]


دل سوخته، شبیه دل خیمه ها شده
مانند پاره پیرهنی نخ نما شده
دارم هنوز بر سرم عمامه ای که سوخت
بغض گلوی سوخته ام بی صدا شده
دارم به روی گردن خود دست می کشم
دیدم که زخم کهنۀ سر بسته وا شده
با یاد شام سینۀ من تیر می کشد
این سینه زخم خوردۀ آن کوچه ها شده
وای از کمان و حرمله و نیش خند او
وای از رباب و اصغرِ از نی رها شده
دیدم طنابِ دورِ گلوی رقیه را
زنجیر داغ، مرحم یک زخم پا شده
مانند خواهرم کمرم درد می کند
گویی که مهرۀ کمرم جا به جا شده


[=arial]حضرت سجده های طولانی
[=arial]السلام ای نبوغ عرفانی

[=arial]السلام ای عبودیت در وحی
[=arial]سر مکنون، بلوغ قرآنی

[=arial]خطبه های رسای تو کرده
[=arial]در صحیفه، عجیب طوفانی

[=arial]خط به خطِ دعای دستت هست
[=arial]باده ای از شراب روحانی

[=arial]من دخیلت شدم جلوس کنید
[=arial]در شبستان چشم بارانی

[=arial]میرسم عاقبت به کوی تو در
[=arial]کوچه پس کوچه های حیرانی

[=arial]داده اند این مدیحه را یادم
[=arial]آشنایم گدای سجادم

[=&quot]كوچه های مدینه و بوی[=&quot]

[=&quot]زخمهای تنی كه می آید[=&quot]

[=&quot]چشم های سپید یعقوب و[=&quot]

[=&quot]بوی پیراهنی كه می آید[=&quot]

[=&quot]

[=&quot]مرد سجاده ای كه درك نكرد[=&quot]

[=&quot]هیچ كس آیه ی مقامش را[=&quot]

[=&quot]در هیاهوی شهر كوفه نداد[=&quot]

[=&quot]هیچ كس پاسخ سلامش را[=&quot]

[=&quot]

[=&quot]تا عزاداریش شروع شود[=&quot]

[=&quot]دیدن شیرخواره ای كافی ست[=&quot]

[=&quot]تا صدایش به گوش ما برسد[=&quot]

[=&quot]دیدن گوشواره ای كافی ست[=&quot]

[=&quot]

[=&quot]وقت افطار كردنش هر شب[=&quot]

[=&quot]تا كه چشمش به آب می افتاد[=&quot]

[=&quot]تشنگی ضریح لب هایش[=&quot]

[=&quot]یاد طفل رباب می افتاد[=&quot]

[=&quot]

[=&quot]من نمی دانم این كه خاكستر[=&quot]

[=&quot]چه به روز سر امام آورد[=&quot]

[=&quot]زیر زنجیر پیكر زردش[=&quot]

[=&quot]معجزه بود اگر دوام آورد

[=&quot]

[=&quot]گیرم از دست كوفه راحت شد[=&quot]

[=&quot]سنگ طفلان شام را چه كند؟[=&quot]

[=&quot]گیرم از دست كوچه سنگ نخورد[=&quot]

[=&quot]مردم پشت بام را چه كند؟[=&quot]

[=&quot]

[=&quot]تا كه این مرد قافله زنده ست[=&quot]

[=&quot]حرفی از طفل كاروان نزنید[=&quot]

[=&quot]پیش این مرد گریه، جانِ حسین[=&quot]

[=&quot]حرفی از چوب خیزران نزنید

[=&quot]علی اكبر لطیفیان

[=&quot]درد بسیار، مداوا گریه

[=&quot] ارث جامانده زهرا گریه

[=&quot] روزها ناله و شب ها گریه

[=&quot] آب می خورد، ولی با گریه

[=&quot]گریه بر آب وضویش می ریخت

[=&quot]خون دل بر سر و رویش می ریخت

[=&quot] گریه بر شاه شهیدان خوب است

[=&quot] گریه بر کشته ی عریان خوب است

[=&quot] گریه بر دامن طفلان خوب است

[=&quot] گریه بر آن لب و دندان خوب است

[=&quot]خواسته هر سحرش گریه کند

[=&quot]در فراق پدرش گریه کند

[=&quot] گریه بر ناله آن مادرها

[=&quot] گریه بر گریه آن دخترها

[=&quot] گریه بر غارت انگشترها

[=&quot] گریه بر وا شدن معجرها

رنگ مهتاب، زمینش می زد

دیدن آب، زمینش می زد
گریه بر ناقه نشسته سخت است
گریه با پیکر خسته سخت است
گریه با بال شکسته سخت است
گریه با گردن بسته سخت است
گریه خوب است که هر شب باشد
گریه بر چادر زینب باشد
آن که را هست پیاده نکشید
تشنه را بر لب باده نکشید
طفل را این همه ساده نکشید
ذبح را آب نداده........
هیچ کس آب به گودال نبرد
پدرم ذبح شد و آب نخورد
آمد و دید تنی افتاده
کشته بی کفنی افتاده
شه بی پیرهنی افتاده
پاره پاره بدنی افتاده
همه پروانه و شمعش کردند
بوریا آمد و جمعش کردند
آمد و دید کنارش پر نیست
بدن افتاده ولیکن، سر نیست
چند انگشت، و انگشتر نیست
این حسین است ولی دیگر نیست
بس که با نیزه قلیلش کردند
ذبح کردند قتیلش کردند
علی اکبر لطیفیان

[=&quot]من همان یا کریم دام شما

[=&quot]جبرئیل قدیم بام شما

[=&quot]صبح روز نخست خواندمتان

[=&quot]چقدر آشناست نام شما

[=&quot]صبح روز ازل حوالی نور

[=&quot]سجده کردیم بر کدامِ شما؟

[=&quot]من حلالم بود حلال شما

[=&quot]من حرامم بود حرام شما

[=&quot]چهارده قرن دست هیچ کسی

[=&quot]دل ندادم به احترام شما

[=&quot]به شما ساحل کرم گفتند

[=&quot]و به ما سائل حرم گفتند

[=&quot]پر من بال و بال من پر شد

[=&quot]پر و بالی زدم کبوتر شد

[=&quot]به نفس های حضرت زهرا

[=&quot]حالمان خوب بود و بهتر شد

[=&quot]سحر پنجم عبادت بود

[=&quot]کوچه های خدا منوّر شد

[=&quot]مردی از سمت ابرهای دعا

[=&quot]آمد و خشکی دلم تر شد

[=&quot]آمد و با خودش کتاب آورد

[=&quot]او امام آمد و پیمبر شد

[=&quot]مردی از سمت آفتاب آمد

[=&quot]با مفاتیح مستجاب آمد[=&quot]

[=&quot]آمده تا مرا تکان بدهد

[=&quot]چشم گریان به این و آن بدهد

[=&quot]آمده روی پشت بام سحر

[=&quot]با صدای خدا اذان بدهد

[=&quot]آمده بشكند قفس ها را

[=&quot]بال ما را به آسمان بدهد

[=&quot]با خودش نور مصحف آورده

[=&quot]تا خدا را به ما نشان بدهد

[=&quot]به نگاهش دخیل می بندیم

[=&quot]تا مناجات یادمان بدهد

[=&quot]ای مسیح! ای مسیر سبز نجات!

[=&quot]بر مناجات کردنت صلوات

[=&quot]ای مناجات ای نسیم دعا

[=&quot]راه نزدیک ما به سمت خدا

[=&quot]ای که دریا کنار تو قطره

[=&quot]قطره با التفات تو دریا

[=&quot]نذر سجاده ی شبانه ی توست

[=&quot]چارمین رکعت نوافل ما

[=&quot]ای امام علیّ دوم من

[=&quot]ای امام چهارم دنیا

[=&quot]مرد شب زنده دار سجاده

[=&quot]مرد محراب، التماس دعا

[=&quot]از تو بوی نماز می آید

[=&quot]بوی راز و نیاز می آید

[=&quot]مادر تو نگین حجب و حیاست

[=&quot]شرف الشمس سیدالشهداست

[=&quot]مایه ی آبروی ایران است

[=&quot]افتخار همیشه ام به شماست

[=&quot]از تو و مادر تو این دل ما

[=&quot]عاشق خانواده ی زهراست

[=&quot]یک سفر پیش ما نمی آیی؟

[=&quot]وطن مادری تو این جاست

[=&quot]تو عجم زاده ای تو فامیلی

[=&quot]پس حرم سازی ات به گردن ماست

[=&quot]تو در این سرزمین گل کاری

[=&quot]به خدا حق آب و گل داری

[=&quot]آفتابی که حق کشیده تویی

[=&quot]جلوه ای که کسی ندیده تویی

[=&quot]با ظرافت، خدای عزّوجل

[=&quot]بی نظیری که آفریده تویی

[=&quot]آن که با کَفّه ی تولایش

[=&quot]پای میزانمان کشیده تویی

[=&quot]شب اسیر هزار رکعت تو

[=&quot]به خدایم قسم پدیده تویی

[=&quot]نخل های بلند نخلستان

[=&quot]بارش رحمتی که دیده تویی

[=&quot]با دعای غلام تو دارد

[=&quot]آسمان مدینه می بارد

[=&quot]بی تو سجاده ای اگر هم بود

[=&quot]فرش رسوایی دو عالم بود

[=&quot]بی تو یا حرفی از بهشت نبود

[=&quot]یا اگر بود هم جهنم بود

[=&quot]خطبه های گلوی زخمی تو

[=&quot]انعكاس غروب ماتم بود

[=&quot]تو اگر خطبه ای نمی خواندی

[=&quot]خانه هامان بدون پرچم بود

[=&quot]تو اگر روضه ای نمی خواندی

[=&quot]سال ما سال بی محرّم بود

[=&quot]از تو داریم فصل ماتم را

[=&quot]ده شب گریه ی محرم را

[=&quot]احترام تو را سلام نبود

[=&quot]حق تو كوچه های شام نبود

[=&quot]حق آیینه ها شكستن نیست

[=&quot]گیرم این آینه امام نبود

[=&quot]هیچ جایی برای حال شما

[=&quot]بدتر از مجلس حرام نبود

[=&quot]گریه كردی صدا زدی «ای كاش...

[=&quot]هیچ سنگی به روی بام نبود

[=&quot]كاش مادر مرا نمی زایید

[=&quot]من امامم، خرابه جام نبود»

[=&quot]حرفِ ویرانه در میان آمد

[=&quot]دختر شاه، یادمان آمد

[=&quot]علی اکبر لطیفیان

[=&quot]در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

[=&quot]تنها خیال آب به دردی نمی خورد

[=&quot]حرفی بزن که اشک مرا در بیاوری

[=&quot]این جام بی شراب به دردی نمی خورد

[=&quot]باید به زیر نور بزرگان جلوس کرد

[=&quot]در سایه، آفتاب، به دردی نمی خورد

[=&quot]از این به بعد مَعْطلِ این دل نمی شوم

[=&quot]این خانه ی خراب به دردی نمی خورد

[=&quot]از منظر نگاه شما جلوه دیدنی ست

[=&quot]عکس بدون قاب به دردی نمی خورد

[=&quot]جان مرا بگیر ولی گریه را نگیر

[=&quot]چشمه بدون آب به دردی نمی خورد

[=&quot]چشمی بده که قلب مرا زیر و رو کند

[=&quot]گریه مرا کنار تو با ابرو کند

[=&quot]ما را به جز هوای شما پر نمی دهند

[=&quot]ما را به جز برای شما سر نمی دهند

[=&quot]بال وَبالْ مانع اوج است پس اگر...

[=&quot]...بالم نمی دهند چه بهتر نمی دهند

[=&quot]گاهی کنار دلبریت جبر لازم است

[=&quot]دل را به اختیار به دلبر نمی دهند

[=&quot]جبریل هم به قبّه ی تو ره نیافته

[=&quot]معراج را به غیر پیمبر نمی دهند

[=&quot]آن جا که میل یار اسیری عاشق است

[=&quot]در بند می روند ولی سر نمی دهند

[=&quot]ایرانیان به هیچ بزرگ قبیله ای

[=&quot]جز خاندان فاطمه دختر نمی دهند

[=&quot]تا زنده ایم ترک ولایت نمی کنیم

[=&quot]با غیر آل فاطمه وصلت نمی کنیم[=&quot]

[=&quot]هر دیده ای به دیده ی گریان نمی رسد

[=&quot]فصل خزان به فصل بهاران نمی رسد

[=&quot]در بین گریه حاصل ما رشد می کند

[=&quot]باران بدون سیل به پایان نمی رسد

[=&quot]یک جا اگر تمامی خلقت گدا شود

[=&quot]نقصی به آستان کریمان نمی رسد

[=&quot]روزی ما کم است که مصحف نخوانده ایم

[=&quot]عیب از کریم نیست که مهمان نمی رسد

[=&quot]با دوری از صحیفه سجادیه قسم

[=&quot]علامه هم به معنی قرآن نمی رسد

[=&quot]بفرست سمت دشت غلام سیاه را

[=&quot]یک چند وقتی است که باران نمی رسد

[=&quot]کیسه به دوشی تو اگر کار هر شب است

[=&quot]این پینه های شانه به درمان نمی رسد

[=&quot]ما مستمند کیسه ی خیراتی توایم

[=&quot]ذاتاً فقیر آن کرم ذاتی توایم

[=&quot]آقای من! حریم تو از عرش برتر است

[=&quot]با این که خاکی است بهشت معطر است

[=&quot]عادت نموده ایم به این گنبدی که نیست

[=&quot]حیف از حریم تو که بدون کبوتر است

[=&quot]فرصت غنیمت است ابوحمزه ای بخوان

[=&quot]امشب برای پاکی این قوم بهتر است

[=&quot]با تربت حسین به «تسبیح» می رسیم

[=&quot]این تربت حسین عجب بنده پرور است

[=&quot]اول فدایی قدمت مادر تو بود

[=&quot]پس مادرت به تو ز همه با وفاتر است

[=&quot]تو یادگار فاطمه بودی برای او

[=&quot]حالا که شد فدای تو عالم فدای او

[=&quot]یعقوب کربلا! چه قدر گریه می کنی

[=&quot]از صبح زود تا به سحر گریه می کنی

[=&quot]یعقوب را که غصه ی یوسف شکست و تو

[=&quot]داری برای چند نفر گریه می کنی

[=&quot]وقتی که چشم هات می افتد به معجری

[=&quot]حق داری ای عزیز اگر گریه می کنی

[=&quot]این طفل را به جان خودت آب داده اند

[=&quot]دیگر چرا میان گذر گریه می کنی

[=&quot]از صبح تا غروب فقط نیزه می زدند

[=&quot]داری به «قتل صبر» پدر گریه می کنی

[=&quot]چشمت چرا ضعیف شده بی رمق شده

[=&quot]یعقوب کربلا چقدر گریه می کنی؟!

[=&quot]با دیدن اسیر کجا می رود دلت؟!

[=&quot]با دیدن فقیر کجا می رود دلت؟!

[=&quot]علی اکبر لطیفیان

[h=1]نمی از دریای فضائل امام زین العابدین علیه السلام[/h]


[/HR] با تعمق در سیره رفتاری امام سجاد علیه السلام ، می توان گوشه ای از فضائل و منقبت های اخلاقی امام سجاد علیه السلام را دریافت و به این ترتیب وجود خویش را از بوی خوش آن عطر آگین ساخت، از این رو شمه ای از آن ها را به اختصار بیان می نماییم .
[/HR]

[h=2]دانشی اعجاب انگیز[/h] یکی از ویژگی های ممتاز آن حضرت، احاطه علمی ایشان به اصول اعتقادی و احکام اسلامی بود، به گونه ای که در مقابل هر سۆالی که از او می شد، پاسخی دقیق و اعجاب انگیز، بیان می نمود . این ویژگی منحصر به فرد، دانشمندان دیگر مذاهب را به تحسین و اعجاب واداشته بود، چنان که زهری، از علمای دربار عبدالملک مروان که از مخالفین اهل بیت علیه السلام به شمار می رفت، درباره امام سجاد علیه السلام می گوید: احدی را فقیه تر و دانشمندتر از علی بن الحسین علیهما السلام ندیدم.(1)

[h=2]برگی از کتاب علم امام[/h] کتاب شریف صحیفه سجادیه که حاوی ادعیه و مناجات های چهارمین پیشوای شیعیان است، یکی از بزرگترین و مهمترین گنجینه های حقایق و اسرار الهی به شمار می رود، به همین خاطر به القابی چون «انجیل اهل بیت » و «زبور آل محمد» و «اخت القرآن»(2) مشهور گشته است و نظر به اهمیت و عظمت این کتاب، شرح های زیادی بر آن نوشته شده که صاحب کتاب «الذریعة»، چهل و هفت شرح را نام برده است.(3)
علاوه بر صحیفه سجادیه، رساله گرانبهایی از آن حضرت به یادگار مانده که «رسالة الحقوق » نام دارد و در آن 51 حق و وظیفه برای انسان بیان شده که از حقوق خداوند بر انسان و سپس حقوق اعضاء و جوارح شروع و به حقوق اهل ذمه ختم شده است.(4)

امام زین العابدین علیه السلام ، به خاطر معرفت کامل و عشق وافری که به معبود خویش داشت، در هنگام امور عبادی به پروردگار خود توجه کامل پیدا می نمود و نسبت به تمام امور اطراف خود بی توجه می گشت

[h=2]کثرت عبادت[/h] آن حضرت به «زین العابدین» یعنی زینت عبادت کنندگان، مشهور بود(5) امام محمد باقر علیه السلام درباره عبادت پدر خود می فرماید: به حدی عبادت کرده بود که دیگران به آن حد عبادت نمی کنند و از شب زنده داری رنگش زرد گشته بود و از گریه چشمانش سرخ شده بود و از سجده پیشانی اش برجسته شده بود و از ایستادن برای نماز، پاهایش ورم کرده بود.(6)
این ویژگی امام سجاد علیه السلام چنان برجسته بود که علمای دیگر مذاهب زبان به تحسین او گشوده اند، چنان که مالک بن انس (رئیس مذهب مالکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت) می گوید: به من خبر رسیده که علی بن الحسین علیهما السلام در شبانه روز، هزار رکعت نماز می خواند و این کار تا زمان وفات او ادامه داشت.(7)

[h=2]
خشوع در عبادت[/h] امام زین العابدین علیه السلام ، به خاطر معرفت کامل و عشق وافری که به معبود خویش داشت، در هنگام امور عبادی به پروردگار خود توجه کامل پیدا می نمود و نسبت به تمام امور اطراف خود بی توجه می گشت. ابو نعیم اصفهانی از علمای اهل سنت نقل می کند که: همواره پس از وضو گرفتن و قبل از اقامه نماز، علی بن الحسین را لرزه ای فرا می گرفت، از ایشان درباره این حالت سۆال شد، امام علیه السلام فرمودند: وای بر شما! آیا می دانید که به درگاه چه کسی می ایستم و با چه کسی می خواهم مناجات کنم؟(8)

[h=2]سیادت و عظمت[/h] با همه دسیسه ها و نیرنگ ها و تبلیغات سوء حاکمان بنی امیه و تمام کسانی که از اهل بیت علیهم السلام بغض و کینه‌ای به دل داشتند، این خاندان در بین مردم مقام و منزلت والایی داشتند و مورد احترام و تکریم واقع می شدند .نقل شده که هشام بن عبدالملک از حکام بنی امیه، برای انجام فریضه حج عازم مکه شد، به هنگام طواف، وقتی می خواست حجر الاسود را استلام کند، به خاطر ازدحام جمعیت، موفق به این کار نشد، سپس منبری را در کنار حرم گذاشتند و هشام بر روی آن نشست و لشکریان دور او را گرفتند، در همین موقع امام سجاد علیه السلام وارد شد، در حالی که عبایی بر دوش مبارکش بود; زیباترین مردم از نظر صورت و خوشبوترین مردم بود و در بین دو چشمش (محل سجده) علامت سجده نمایان بود.

آن حضرت نسبت به بهبود وضع زندگی فقراء و محرومین، اهتمام فراوانی داشت و چنان بر این کار مداومت می ورزید که آثار حمل طعام برای فقرا، بر روی جسم مبارکشان باقی مانده بود

[h=2]تواضع وفروتنی[/h] امام سجاد علیه السلام در رفتار با مردم آن چنان متواضع بودند که برخی اوقات سعی می کردند در میان مردم ناشناخته باشند تا بتوانند متواضعانه با مردم برخورد نمایند و به آن ها خدمت کنند . امام صادق علیه السلام می فرمایند: امام سجاد علیه السلام هنگامی که مسافرت می نمود با قافله ای حرکت می کرد که او را نمی شناختند و با اهل کاروان شرط می کرد که در طول سفر خدمت گذار آنان باشد . روزی بر همین منوال مسافرت نمود، از قضا مردی که امام را از قبل می شناخت، آن حضرت را مشاهده کرد، نزد کاروانیان رفت و به آنان گفت: آیا می دانید او کیست؟ گفتند: خیر، گفت: او علی بن الحسین علیهما السلام است، آن ها با شنیدن این سخن باسرعت به طرف امام علیه السلام رفتند و دست و پای او را بوسیدند و عرض کردند: ای پسر رسول خدا! آیا می خواهی که آتش جهنم ما را فرا بگیرد؟ اگر از جانب ما به شما بی احترامی صورت می گرفت، آیا تا ابد هلاک نمی شدیم؟ امام علیه السلام فرمود: روزی با گروهی مسافرت نمودم که آنان مرا می شناختند و به خاطر قرابتی که با رسول خدا صلی الله علیه و آله داشتم مرا بیش از حد مورد احترام قرار دادند، و چون ترسیدم شما نیز چنین کنید، خود را معرفی نکردم.(9)

[h=2]دستگیری از مستضعفین[/h] آن حضرت نسبت به بهبود وضع زندگی فقراء و محرومین، اهتمام فراوانی داشت و چنان بر این کار مداومت می ورزید که آثار حمل طعام برای فقرا، بر روی جسم مبارکشان باقی مانده بود.
این نگاشته گوشه ای از فضائل ناب حضرت سجاد علیه السلام را ترسیم نمود. درست است که آن حضرت به کثرت عبادت معروفند،؛ اما این عبادت هنگامی ارزشمند است که با تمام توجه به رب العالمین باشد و چه زیباست تلفیق بسیاری عبادات با حضور قلب کامل. پس بیاییم از خداوند متعال بخواهیم که :
خداوندا، آینه دل را به نور اخلاص روشنی بخش، و زنگار شرک و دوبینی را از لوح دل پاک گردان، و ما را به اخلاق کریمانه متخلق فرما، و عاقبت کار ما را، با سعادت قرین کن.
بحق محّمد و آله الطاهرین صلوات اللّه علیهم اجمعین

پی نوشت:
1- سیر اعلام النبلاء، ذهبی، مۆسسة الرسالة، ج 4، ص 389 .
2- الذریعة، آقا بزرگ تهرانی، المکتبة الاسلامیة، ج 15، ص 18 .
3- همان، ج 13، ص 345- 359 .
4- الامالی، شیخ صدوق، مجلس 59، ص 301- 306.
5- تهذیب الکمال، همان.
6- مناقب ابن شهر آشوب، دار الاضواء، ج 4، ص 162 .
7- تهذیب الکمال، المزی، مۆسسة الرسالة، ج 20، ص 390.
8- حلیة الاولیاء، ابو نعیم اصفهانی، دار الفکر، ج 3، ص 133 .

این زهر، دردی از تب دردم دوا نکرد
هیچ عقده ای از این گلوی بسته وا نکرد
آنچه که آرزوی من آن بود آن نشد
سی سال دیر آمد و فکر مرا نکرد
طوفان گرفت و دار و ندارم به باد رفت
روزی که غم وزید و به ما جز جفا نکرد
غم های من ز عصر مصیبت شروع شد
وقتی که دشمن آمد و رحمی به ما نکرد
در گیر و دار غارت معجر ز دختران
خلخال و گوشواره ای آرام وا نکرد
عمه رسید و گفتم "علیکن باالفرار"
یعنی کسی ز آل پیمبر حیا نکرد
از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام
دشمن ز بی حیایی و ظلمی ابا نکرد
اما میان این همه رنج و غم وبلا
جایی تلافی ستم "شام" را نکرد
بازار داغ برده فروشی شامیان
داغی به دل گذاشت که کرب و بلا نکرد
در بین کوچه های یهودی نشین شهر
ما را کسی به اسم مسلمان صدا نکرد
دیدم میان بزم شراب حرامیان
چوبی که دو لب پدرم را رها نکرد
عمری به یاد این همه غم سوختم ولی
این زهر، دردی از تب دردم دوا نکرد
***محمد علی بیابانی***

[=&quot]بعد از آن واقعه ی سرخ، بلا سهم تو شد
[=&quot]پیکر سوخته ی کرب و بلا سهم تو شد
[=&quot]بعد از آن واقعه هفتاد و دو آیینه شکست
[=&quot]ناگهان داغ دل آینه ها سهم تو شد
[=&quot]بعد از آن واقعه آشوب قیامت برخاست
[=&quot]بر سر نیزه سر خون خدا سهم تو شد
[=&quot]بعد از آن واقعه خون جوش زد از چشمانت
[=&quot]خطبه ی اشک برای شهدا سهم تو شد
[=&quot]بعد از آن واقعه در هروله ی آتش و خون
[=&quot]در شب خوف و خطر خطبه ی «لا» سهم تو شد
[=&quot]بعد از آن واقعه در فصل شبیخون ستم
[=&quot]خوردن زخم ز شمشیر جفا سهم تو شد
خیمه ی نور تو در فتنه ی شب سوخت ولی
کس نپرسید که این ظلم چرا سهم تو شد
بعد از آن واقعه، ای زینت سجاده ی عشق
[=&quot]از دلت آینه جوشید، دعا سهم تو شد
بعد از آن واقعه، ای کاش که می مردم من
مصلحت نیست بگویم، که چه ها سهم تو شد
بعد از آن واقعه ی سرخ ، حقیقت گل کرد
کربلا در تو درخشید، خدا سهم تو شد
***رضا اسماعیلی***

من بر این ماه که بر نیزه نشسته، پسرم
پاره پاره شده همچون لب بابا جگرم
من جگر پاره آن بزم شرابم والله
خیزران رنگ گرفت از لب زخم پدرم
اینکه آتش به سرم ریخته شد دردی نیست
عکس رخساره نیلی است در این چشم ترم
لرزه بر پیکرش افتاد کنیزش خواندند
من خجالت زده از خواهر نیکو سیُرم
خارجی و پسر خارجیان گفت به من
آنکه با زخم زبان کرده چنین خونجگرم
خواهر کوچک من گوشه ی ویران جان داد
هر سحر یاد همان غربت وقت سحرم
***جواد حیدری***

دل سودا زده ام ناله و فریاد کند
هر زمان یاد غم سید سجاد کند
بى گمان اشک به رخساره بریزد از چشم
هر که یادى ز گرفتارى آن راد کند
بود در تاب تب و بسته به زنجیر ستم
آن که خلقى ز کرم از الم آزاد کند
به جز از شمر ستمگر نشنیدم دگرى
با تن خسته کسى این همه بیداد کند
تن تب دار و اسیرى و غم کوفه و شام
واى اگر شِکوه این قوم بر اجداد کند
خون ببارد ز غم مرگ پدر در همه عمر
چون که از واقعه کرب و بلا یاد کند
غیر زینب که بد آن قافله را قافله دار
کس نبودى که بر آن غمزده امداد کند
نتوان ماتم سجاد نوشتن "خسرو"
دل اگر سنگ بود ناله و فریاد کند
***محمد خسرونژاد***

بیمار غیر شربت اشک روان نداشت
بودش هزار درد و توان بیان نداشت
دانی چرا ز آل پیمبر کشید دست
نقشی دگر به کار ستم آسمان نداشت
تنها زمین نداشت به سر دست از فلک
پایی به عزم پیش‌نهادن، زمان نداشت
یکسر به خاک ریخت گل و غنچه، شاخ و برگ
آمد ولی زباغ نصیبی خزان نداشت
دانی به کربلا ز چه او را عدو نکشت
تا کوفه زنده ماندن او را گمان نداشت
از تب زبس که ضعف بر او چیره گشته بود
می‌خواست بگذرد ز سر جان، توان نداشت
یک آسمان ستاره به ماه رخش ز اشک
می‌رفت، یک ستاره به هفت آسمان نداشت
در ترکش دلش که دو صد تیر آه بود
می‌برد و غیر قامت زینب کمان نداشت
***حاج علی انسانی***

دریا به دیده ی تر من گریه می کند
آتش ز سوز حنجر من گریه می کند
سنگی که می زنند به فرقم ز روی بام
بر زخم تازه ی سر من گریه می کند
از حلقه های سلسله خون می چکد چو اشک
زنجیر هم به پیکر من گریه می کند
ریزد سرشک دیده ی اکبر به نوک نی
اینجا به من برادر من گریه می گند
وقتی زدند خنده به اشکم زنان شام
دیدم سه ساله خواهر من گریه می کند
رأس حسین بر همه سر می زند ولی
چون می رسد برابر من گریه می کند
ای اهل شام پای نکوبید بر زمین
کاینجا ستاده مادر من گریه می کند
زنهای شام هلهله و خنده می کنند
جایی که جد اطهر من گریه می کند
***حاج غلامرضا سازگار***

[=&quot]لاله سرخ شهادت تن تب دار من است
[=&quot]چشمه ی فیض خدا چشم گهر بار من است
[=&quot]حافظ خون پیام شهدای ره دین
[=&quot]لب گویای من و دیده خونبار من است
[=&quot]داغ یک دشت شهید و غم یک دشت اسیر
[=&quot]این همه بار گران بر تن بیمار من است
[=&quot]پای در سلسله و دست به دامان وصال
[=&quot]دشمن از بی خردی در پی آزار من است
[=&quot]دشمنم بسته به زنجیر ولی غافل از آن
[=&quot]که بر انداختن ریشه او کار من است
[=&quot]تا بر اندازی بنیاد ستم می جنگم
[=&quot]اشک من منطق من حربه ی پیکار من است
[=&quot]پرچم نهضت خونین شهیدان خدا
[=&quot]گرچه بر دوش من و عمه افکار من است
[=&quot]صبر را بین که در این مرحله از وادی عشق
[=&quot]سخت بیمارم و او باز پرستار من است
[=&quot]آنکه در کرببلا بود انیس پدرم
[=&quot]درره شام بلا مونس و غمخوار من است
[=&quot]در کنار شهدا جان مرا باز خرید
[=&quot]عمه ام بعد خداوند نگهدار من است
[=&quot]خواهر کوچک من همچو گلی پرپر شد
[=&quot]اشک طفلان زغمش شمع شب تار من است
[=&quot]از غم اصغر و اکبر جگرم می سوزد
[=&quot]آه از این غم که خداوندخبر دار من است
[=&quot]در ره آل عیل عمر مؤید طی شد
[=&quot] شاهد زنده من دفتر اشعار من است
[=&quot]***سید رضا مؤید***

[=&quot]پیش چشمم تو را سر بریدند
[=&quot]دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
[=&quot]بر زبانم در آن لحظه جاری
[=&quot]«قل اعوذ برب الفلق» بود
[=&quot]گفتی: آیا کسی یار من نیست؟
[=&quot]قفل بر دست و دندان من بود
[=&quot]لحظه‌ای تب امانم نمی‌داد
[=&quot]بی‌ تو آن خیمه زندان من بود
[=&quot]کاش می‌شد که من هم بیایم
[=&quot]در سپاهت علمدار باشم
[=&quot]کاش تقدیرم از من نمی‌خواست
[=&quot]تا که در خیمه بیمار باشم
[=&quot]ماندم و در غروبی نفسگیر
[=&quot]روی آن نیزه دیدم سرت را
[=&quot]ماندم و از زمین جمع کردم
[=&quot]پاره‌های تن اکبرت را
[=&quot]ماندم و تا ابد داد از کف
[=&quot]طاقت و تاب بعد از ابالفضل
[=&quot]ماندم و ماند کابوس یک عمر
[=&quot]خوردن آب بعد از ابوالفضل
[=&quot]ماندم و بغض سنگین زینب
[=&quot]تا ابد حلقه زد بر گلویم
[=&quot]ماندم و دیدم افتاده در خاک
[=&quot]قاسم آن یادگار عمویم
[=&quot]گفتم ای کاش کابوس باشد
[=&quot]گفتم این صحنه شاید خیالی است
[=&quot]یادم از طفل شش ماهه آمد
[=&quot]یادم آمد که گهواره خالی است
[=&quot]***افشین علاء***

اسرار نهان را سر بازار كشیدند
آتش به دل عترت اطهار كشیدند
دروازۀ ساعات كه در شأن حرم نیست
ناموس خدا را سوی انظار كشیدند
بازار یهود آبروی اهل حرم رفت
از پیرهن پارۀ ما كار كشیدند
با سوت و كف و هلهله و رقص و جسارت
دردِ دل ما را همه جا جار كشیدند
تا خواست، تماشایی مان كرد ستمگر
با بی ادبی در بر حضّار كشیدند
ای كاش كه چون كوفه غم سیلی مان بود
ما را به سوی مجلس كفار كشیدند
ای كاش فقط سنگ به سرها زده بودند
بر گریۀ ما قهقهه بسیار كشیدند
هر بار كه بی عاری شان خنده بما زد
زخمی به دل حیدر كرار كشیدند
ای سهل بگو از صدقه سوخت دل ما
خون از جگر احمد مختار كشیدند
از مردمشان هیزتر اینجا خودشانند
خون بود كه از چشم علمدار كشیدند
با این كه خدا، حافظ ناموس خودش بود
با حرف كنیزی به جگر خار كشیدند
از مجلس بیگانه به ویرانه كه بردند
فریاد سر عصمت دادار كشیدند
ما را پس از آن بزم شراب اشك نمانده
بس چوب به لب های گهر بار كشیدند
با رأس بریده سخن این بود دمادم
یك آیه بخوان، كار به اغیار كشیدند
این شام بلا لكّۀ ننگی است به تاریخ
اسرار نهان را سر بازار كشیدند

شاعر: محمود ژولیده

آرزوی کوه ها یک سجده ی طولانی اش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی اش
دست هایش شاخه ی طوباست مشغول دعاست
ماه و خورشید و فلک در سایه ی نورانی اش
تا که شد یک شب عروس خانه ی آل عبا
شهربانوی جهان شد مادر ایرانی اش
می وزد از منبرش فریادهای یاحسین
شام ها ویرانه ی هر خطبه ی توفانی اش
در کلامش ضربت شمشیر حق حیدر است
عبدودها کشته از شور حماسی خوانی اش
اوست فرزند منا و مکه فرزند صفا
چشمه ها می جوشد از هر واژه ی قرآنی اش

شاعر: اعظم سعادتمند

[h=1]مظهر تمام و کمال عبودیت[/h]


[/HR] زبان و قلم از وصف مقام عبودیت علی بن الحسین علیهماالسلام عاجز است، کسی جز خود حضرات معصومین علیهم السلام نمی تواند ایشان را توصیف نماید. در این نوشتار بر آن شدیم که اشاراتی به مقام عبودیت علی بن الحسین علیهماالسلام از میان کلمات معصومین علیهم السلام و راویان احادیث، بیابیم، تا شاید بر قلب قاسی نویسنده اثری افتد چرا که سخن هرگاه از قلب برخاست لاجرم بر دل نشیند.
[/HR]
زیب و زین عالم امکان علی بن الحسین نور یزدان سید سجاد، زین العابدین
مشرق صبح ازل، مفتون حُسن لم یزل دردمند شام محنت، مبتلای شامتین(1)
شیخ کلینی (ره) در کتاب شریف کافی از امام صادق علیه السلام روایت می کند که: «علی بن الحسین علیهماالسلام وقتی به نماز می ایستاد رنگ حضرتش دگرگون می شد و وقتی سجده می کرد تا عرق از بدنش خارج نمی شد سر بر نمی داشت!» (2)
و باز از حضرت صادق علیه السلام روایت کرده که پدرم (یعنی حضرت باقر علیه السلام) می فرمود: «وقتی علی بن الحسین به نماز می ایستاد، گویی شاخه درخت بود، که جز آنچه باد از او به حرکت در آورد چیزی از او تکان نخورد!»(3)
یعنی در مقابل خداوند با کمال خشوع و تواضع می ایستاد و همانند عبید که در مقابل موالی بی حرکت می ایستند و بدون اذن او هیچ کاری انجام نمی دهند آن حضرت نیز بی حرکت بود.
و صدوق(ره) نیز در کتاب علل از ابان تغلب نقل می کند که وی به امام صادق علیه السلام گفت: من علی بن الحسین را دیدم که وقتی به نماز می ایستاد رنگ او دگرگون می شد. امام صادق علیه السلام به او فرمود:
«به خدا قسم علی بن الحسین به خوبی می دانست که مقابل چه کسی ایستاده است!» (4)
حضرت سجاد علیه السلام دارای پانصد درخت خرما بود در نزد هر درخت دو رکعت نماز می خواند و در موقع نماز رنگش تغییر می کرد و ایستادنش در نماز مانند ایستادن بنده ذلیل بود که در مقابل پادشاهی بلند مرتبه ایستاده باشد و اعضای بدنش از خوف و خشیت الهی می لرزید و به گونه ای نماز می خواند که گویی این نماز آخرین نماز اوست و بعد از این نماز دیگری نخواهد خواند

ابوحمزه ثمالی رضی الله عنه نقل می کند و می گوید: حضرت علی بن الحسین علیهما السلام را دیدم که نماز می خواند. عبای آن حضرت از دوشش افتاد، آن را راست و منظم نفرمود تا آن که نماز تمام شد. از ایشان از علت این امر جویا شدم، فرمود: «وای بر تو آیا می دانی در خدمت چه کسی بودم؟!» (5)
و باز روایت شده که وقتی زمان وضو فرا می رسید رنگش زرد می شد، به ایشان گفته می شد که این چه حالی است که شما را عارض می شود، می فرمود: «شما نمی دانید که من مقابل چه کسی ایستاده ام!» (6)
حدیث دیگری که نسبتاً طولانی است ولی خالی از لطف نیست حدیثی است که مرحوم شیخ مفید اعلی الله مقامه از امام صادق علیه السلام روایت نموده که حضرت فرموده:

«به خدا قسم که علی بن أبی طالب علیهماالسلام تا هنگام مرگ به هیچ حرامی دست نیازید و هیچ گاه بین دو امر قرار نگرفت مگر اینکه سخت ترین آن دو را از جهت بدنی انتخاب نمود در حالی که در هر دو امر رضایت خداوند بود و هیچ مصیبتی بر رسول خدا وارد نمی شد، مگر اینکه رسول خدا، امیرالمومنین را در جریان قرار می داد، چرا که به او اطمینان داشت و هیچ کس از این امت غیر از علی توانایی عمل کردن مانند رسول خدا را نداشت و حضرتش اگر عمل خیری انجام می داد با حالت خوف و رجاء انجام می داد و با مال خود و یا دست رنج خود که با عرق پیشانی به دست آورده بود هزار بنده را در راه خدا آزاد نمود و لباسش فقط از کرباس بود و هنگامی که آستینش بلند بود آن را می برید [و به نزد خیاط نمی رفت] و از بین فرزندان او هیچ کس از جهت لباس و فقاهت به او شبیه تر از علی بن الحسین نبود. هنگامی که ابوجعفر امام باقر فرزند علی بن الحسین - علیهم السلام - بر پدر وارد شده بود و دیده بود که پدرش به گونه ای عبادت می کند که هیچ کس نمی تواند آن گونه عبادت کند و دیده بود که رنگ حضرت از شب زنده داری زرد شده و چشمانش از شدت گریه از بین رفته و پیشانی و بینی مبارکش در اثر سجده مجروح شده و ساق پا و قدم های حضرت از ایستادن در نماز ورم نموده، امام باقر علیه السلام در چنین حالی فرموده بودند که من نتوانستم خودم را از گریه نگه دارم وقتی که او در چنین حالی دیدم، پس به حال او گریستم و او مشغول فکر کردن بود بعد از گذشتن اندکی زمان از وارد شدن من به من رو نمود و فرمود ای پسرم: مقداری از آن نوشته ها را که در آن کیفیت عبادت علی بن ابی طالب هست را به من بده! به او آن نوشته ها را دادم! حضرت سجاد علیه السلام مقداری مطالعه نمود، سپس آن ها را رها کرد وفرمود: چه کسی می تواند مانند علی بن ابی طالب خدا را عبادت کند؟!»(7)
و باز شیخ مفید (ره) نقل نموده از امام باقر علیه السلام که: «علی بن الحسین در یک شبانه روز هزار رکعت نماز بجا می آورد و باد او را مانند خوشه گندم می جنباند!»

حضرت سجاد علیه السلام، با آن شدت مواظبت و کمال عبادت آن حالش بود که از صحیفه علی بن ابی طالب علیه السلام چیز کمی خواند و اظهار عجز کرد! البته همه عاجزاند از عبادت مولی الموالی و همه رعیت عاجزاند از عبادت معصومین ولی نباید انسان که از مقام عالی باز ماند، یکسره رها کند

[یعنی حضرت در اثر لاغری و رنجوری و هم چنین خشوع و بی حرکتی چنان به نماز می ایستاد که اگر بادی می وزید: باد او را مثل شاخه گندم به حرکت در می آورد]
و حضرت سجاد علیه السلام دارای پانصد درخت خرما بود در نزد هر درخت دو رکعت نماز می خواند و در موقع نماز رنگش تغییر می کرد و ایستادنش در نماز مانند ایستادن بنده ذلیل بود که در مقابل پادشاهی بلند مرتبه ایستاده باشد و اعضای بدنش از خوف و خشیت الهی می لرزید و به گونه ای نماز می خواند که گویی این نماز آخرین نماز اوست و بعد از این نماز دیگری نخواهد خواند. (8)
و باز در حالات حضرت وارد شده که به گونه ای قرآن می خواند که کسانی که در حال عبور بودند - مثل سقّاها - آنجا توقف می کردند و بعضی از استماع قرآن حضرت غَش می کردند! (9)
در پایان چه نیکو است که کلام را مزیّن کنیم به کلام حضرت امام رحمة الله علیه در رابطه با این روایات:
«عزیزم قدری تفکر کن در این احادیث شریفه، ببین حضرت باقر علیه السلام، امام معصوم، از شدت عبادت پدربزرگوارش و حالت عبادتش گریه کرد. و حضرت سجاد علیه السلام، با آن شدت مواظبت و کمال عبادت آن حالش بود که از صحیفه علی بن ابی طالب علیه السلام چیز کمی خواند و اظهار عجز کرد! البته همه عاجزاند از عبادت مولی الموالی و همه رعیت عاجزاند از عبادت معصومین ولی نباید انسان که از مقام عالی باز ماند، یکسره رها کند. باید دانست که این عبادت، نعوذبالله، عبث نبوده، بلکه راه خطرناک و طریق باریک است. و عقبات موت و قیامت مشکل است که این طور اهل معارف حقیقیه عجز و الحاح می کردند. این سست انگاری ما از ضعف ایمان و سستی عقیده است و از جهل و نادانی است!» (10)
خداوند توفیق پیروی از اهل بیت علیهم السلام را به همه ما عنایت بفرماید.

پی نوشت:
1- دیوان مفتقر، ص 322 .
2- فروع کافی، ج3، ص 300، ح5 .
3- همان، ح 4 .
4- علل الشرائع، ص 88 و وسائل الشیعة، ج 4، ص 685 ، کتاب العلوة، باب 2، ح 3 .
5- وسائل الشیعة، ج 4، ص 688 ، ابواب افعال العلوة، باب 3، ح 6 .
6- مستدرک الوسائل ، کتاب الصلوة، ابواب افعال الصلوة، باب 2، ح 35 .
7- ارشاد مفید ص 255 و 256، باب ذکر طرف من اخبار علی بن الحسین (علیه السلام).
8- همان، ص 256، بحارالانوار، ج 46، ص 80، تاریخ سیدالساجدین، باب 5، حدیث 75.
9- اصول کافی، ج 2، ص 615 .
10- چهل حدیث امام خمینی (ره) ، ص 443 .

در سجده های خویش اگر چشم تر کنی
سجاده های هستی را شعله ور کنی
بی شک ستون هفت فلک می شود اگر
دستی از آستین نیایش به در کنی
داود، طفل مکتب آوای سبز توست
تا در صدای مرثیه خوانش اثر کنی
برخیز ای پرستشِ توحید ، عبد تو
باید جهان بی خبری را خبر کنی
آنقدر خطبه خطبه ، دعا در دعا شوی
آنقدر خون بباری و قرآن به سر کنی ،
تا خشت خشتِ ظلم و ستم را هر آینه
در کاخ های معرکه زیر و زبر کنی
سجاده را که پیرهن عصمتت شده
پرچم برای قصه ی این خیر و شر کنی
یعنی به رغم نعره ی مستانه ی ستم
گوش زمانه را ز "مناجات" کر کنی
باید که روزگار بترسد ز کفر خویش
او را از آه نیمه شبت بر حذر کنی
ای وای بر زمانه ی "لبّیک ناشناس"
"سجاد" اگر تو باشی و نفرین اگر کنی...

شاعر: سودابه مهیجی

طایر وحی ام و گردیده جدا بال و پرم
زخم ها مانده ز هر زخم زبان بر جگرم
منم آن یار سفر کرده که تا شام بود
سر پاک شهدا بر سر نی هم سفرم
مردم شام نخندید که بر نوک سنان
می کند گریه برایم سر پاک پدرم
سنگ هایی که به فرقم ز ره کینه زدید
گریه کردند به حال من و بر زخم سرم
پدرم کشته شد اینک بگذارید از شام
عمه و خواهر خود را به مدینه ببرم
خار و خاشاک و کف و کعب نی و سنگ بس است
نزنید این همه لبخند به زخم جگرم
سر بابا به سر نیزه و من گام به گام
با سر و قاتل و با عمۀ خود رهسپرم
دل شب نافله می خوانم و در حال نماز
سر نورانی باباست چراغ سحرم
با وجودی که عدو بر سر من آتش ریخت
شسته شد حلقۀ زنجیر ز اشک بصرم
همه جا در شرر نالۀ "میثم" پیداست
شعلۀ ناله و سوز جگر و چشم ترم

شاعر: غلامرضا سازگار

زهر اشکی شد و کانون دعا را سوزاند
بند بند من افتاده ز پا را سوزاند
آسمان تار شده و جرعه ی آبی این زهر
پاره های جگر غرق بلا را سوزاند
سینه ام بود حسینییه ی غمهای حسین
یاد آن خاطره ها بیت عزا را سوزاند
من نه در امروز که در کربلا جان دادم
از همان روز که آتش همه جا را سوزاند
با همان تیر که در حنجره ای ترد و سفید
تارهای عطش آلود صدا را سوزاند
از همان لحظه که می سوختم و می دیدم
تازیانه همه ی پیکر ما را سوزاند
خیمه ای شعله ور افتاد زمین ناگاه
چادر دختری از جنس حیا را سوزاند
وای از آن بزم که در پیش اسیران حرم
خیزران هم لب هم طشت طلا را سوزاند
دیدم آتش ز سر بام به سرها می ریخت
گیسوان به سر نیزه رها را سوزاند

شاعر: حسن لطفی

هر چند دل از گریه ی شب های دعا سوخت
شیرازه ام اما همه در کرببلا سوخت
هر صفحه ای از زندگی ام شرح فراقیست
هر لحظه ام عمریست که در فصل عزا سوخت
جا مانده به روی بدنم رد اسیری
روزی نفسی بود که در شام بلا سوخت
یاد لب خشکیده ی شش ماهه مرا کشت
آن لحظه که از لب زدنش سینه ی ما سوخت
تا خیمه مان هلهله ی حرمله آمد
وقتی که گلو سرخ شد و تار صدا سوخت
آتش زدن اهل حرم شعله ورم کرد
دیدم چقدر خیمه ز داغ شهدا سوخت
دیدم به سرم خیمه ی آتش زده افتاد
دیدم که یتیمی به میان اسرا سوخت
سرها به سر نیزه و در حلقه ی آتش
هر زلف ز هر نیزه اگر بود رها سوخت

شاعر: حسن لطفی

سید الباکینم و در عشق غوغا می کنم
زنده در شهر مدینه یاد زهرا می کنم
من چهل سال است هر لحظه به یاد کربلا
از غم هر روضه ای گریه مجزّا می کنم
پای هر برگ صحیفه نه ، که روضه نامه ام
با سر انگشتی ز خونِ دیده امضا می کنم
رازق الطفل الصغیر و راحم الشیخ الکبیر
با مناجات سحر این روضه افشا می کنم
آب رنگ خون بگیرد تا که هنگام وضو
یادی از زخم لبانِ خشک بابا می کنم
می سپارم بر همه تا نشود ام البنین
صحبت از ضرب عمود و فرق سقا می کنم
تا ببینم بین باغی لاله پرپر می کنند
بی مهابا یاد جسم اربا رابا می کنم
با سئوالی پر کنایه وقت ذبح گوسفند
در دلِ درد آشنا طرح معما می کنم
چون که بابای مرا لب تشنه ذبحش کرده اند
بر سر این قصه با قصاب دعوا می کنم
گر ببینم دختری مویش گره افتاده است
خیلی آهسته گره از گیسویش وا می کنم
وای زان دم که بینم دختری خورده زمین
گریه ها بر غربت اولاد زهرا می کنم
تا که دیدم برآوردند در بازار شهر
یاد شام و ماجرای خواهرم را می کنم
سرخ موئی گفت دنبال کنیزم، بعد از آن
یاد آن مجلس دو چشم خویش دریا می کنم

شاعر: قاسم نعمتی

نور تابد به فلک از در کاشانۀ ما
گنج عشق است نهان در دل ویرانۀ ما
ما دل خویش نبستیم بر این عالم خاک
عالم قدس بود منزل و کاشانۀ ما
زمزم و سعی و صفا و حجر از ماست اگر
کعبه گردد همه دم دور حرمخانۀ ما
گر که اعجاز کند با ید بیضا موسی
در ازل باده زده از میِ میخانۀ ما
ما از آن سوختگانیم که از آتش غم
هیچ پروا ننماید پر پروانۀ ما
گر به شمشیر غم دوست سر خویش دهیم
در ره دوست بود همت مردانۀ ما
به شهادت به اسارت سوی منزل ببریم
این امانت که سپردند روی شانۀ ما
با خبر باش نخندی تو به اولاد رسول
کار صد تیغ کند نالۀ مستانۀ ما
نَهَراسیم ز شمشیر و ز زنجیر ستم
که پر از شهد شهادت شده پیمانۀ ما
گر که دلسوختۀ ماست «وفائی» نه عجب
جگر سوخته دادند به دیوانۀ ما

شاعر: سیدهاشم وفایی

به لب آه و به دل خون و به لب اشک بصر دارم
شدم چون شمع سوزان آب و آتش بر جگر دارم
دلم خون شد، نخندید ای زنان شام بر اشکم
که هم داغ برادر دیده، هم داغ پدر دارم
کند اختر فشانی آسمان دیده ام دائم
که بر بالای نیزه هیجده قرص قمر دارم
عدو دست مرا بست و اسیرم برد در کوفه
نشد تا نعش بابم را ز روی خاک بردارم
تمام عمر هر جا آب بینم اشک می ریزم
من از لب های خشک یوسف زهرا خبر دارم
از آن روزی که ثار الله را کشتند لب تشنه
به یاد کام خشکش لحظه لحظه چشم تر دارم
مسافر کس چو من نَبوَد که همراهِ سرِ بابا
چهل منزل به روی ناقه ی عریان سفر دارم
از آن روزی که بالا رفت دود از آشیان ما
دلی از خیمه های سوخته سوزنده تر دارم
همه از آب رفع تشنگی کردند غیر از من
که هرجا آب نوشم بیشتر در دل شرر دارم
اگر چشمت به آب افتاد "میثم" گریه کن بر من
که آتش در دل و جان بر لب و خون در بصر دارم

شاعر: غلامرضا سازگار

من بر اين ماه که بر نيزه نشسته، پسرم
پاره پاره شده همچون لب بابا جگرم
من جگر پاره ی آن بزم شرابم والله
خيزران رنگ گرفت از لب زخم پدرم
اينکه آتش به سرم ريخته شد دردي نيست
عکس رخساره ی نيلي است در اين چشم ترم
لرزه بر پيکرش افتاد، کنيزش خواندند
من خجالت زده از خواهر نيکو سيُرم
خارجي و پسر خارجيان گفت به من
آنکه با زخم زبان کرده چنين خونجگرم
خواهر کوچک من گوشه ی ويران جان داد
هر سحر ياد همان غربت وقت سحرم

شاعر: جواد حیدری

اگر نبود كه تو مانده اي از آن گُل ها
اگر نبود كه دارند ريشه سنبُل ها
تمام هستي عشق از كف بشر مي رفت
به زير سلسله ها، تازيانه ها، غُل ها
تو از كدام تباري كه هر چه آينه است
ترانه خوان تو گشته است مثل بلبل ها
نديده ديده كه خورشيد را به بند كشند
الا كه بر تو بود ديده ها، توسل ها
فداي جان تو جان جهانيان كه ز توست
لطيف و ناب‌ترين نغمه ها، تغزل ها
تويي كه از تو مكرّر رسد به دشمن و دوست
هزار گونه ز جان و ز دل، تفضّل ها
تويي مسبّب اين اوج عزّ و بيداري
به روز واقعه كردي ز بس تأمّل ها
كلام داغ تو در شام و كوفه آتش زد
به جان زخمي آن كاغذين تجمّل ها
صحيفه ات شده آيينه ی صحيفه ی حق
همان صحيفه كه شد منشاء تحوّل ها
صحيفه درك نشد در ميان ما «سائل»
خدا كند كه ببخشند اين تعلّل ها

شاعر: حسن واشقاني فراهاني

این ماه کیست همسفر کاروان شده
دنبال آفتاب قیامت روان شده
یک لحظه ایستاده که سرها روند پیش
یک دم نشسته منتظر کودکان شده
یک جا ز پیر کوفه شنیده است ناسزا
یک جا به سنگ کودک شامی نشان شده
هم شاهد غروب گل ارغوان به خون
هم راوی حدیث لب خیزران شده
ای دیده داغ کودک شش ماهه تا به پیر
آه ای بهار تا گل آخر خزان شده
با پای خسته راهبر خلق آمده
بادست بسته کارگشا ی جهان شده
بعد از برادر و پدر و خواهر و عمو
تنهاترین ستاره ی هفت آسمان شده
از بس گریسته است چنان شمع در سجود
از خلق آفتاب مزارش نهان شده

شاعر: محمد سعید میرزایی

با سوز قلب پاره پاره گریه می کردی
با چشم های پر ستاره گریه می کردی
دل های نزدیکان تان که جای خود دارد
که آب می شد سنگ خاره، گریه می کردی
در وقت تجدید وضو تا آخر عمرت
تا آب می دیدی دوباره گریه می کردی
با یاد اکبر، تا که می آمد به گوش تو
بانگ اذان از هر مناره گریه می کردی
در کوچه و بازار می دیدی اگر بین
آغوش مادر شیرخواره گریه می کردی
در خواب اگر می رفت پیشت طفل سیرابی
با هر تکان گاهواره گریه می کردی
جایی که ننوشته ست امّا خوب می دانم
با دیدن هر گوشواره گریه می کردی

شاعر: محمد رسولی

غمگین تر از پاییزم و ابر بهارم
از من گرفته کربلا دار و ندارم
ماندم تک و تنها در این شهر مدینه
رفته ست دیگر دلخوشی از روزگارم
قلب زمین و آسمان ها تا قیامت
می سوزد از این گریه ی یعقوب وارم
خواب از دو چشم بی قرار من گرفته
نیزه نشینیِ همه ایل و تبارم
بزم شراب و خیزران، اشک سکینه
سی سال، از این غصّه ها شب زنده دارم
سی سال این پیراهن خونیِ بابا
برده تمام صبرِ قلبِ بی قرارم
سوغاتیِ ویرانه ی دلگیر شام ست
لرزیدن در لحظه های احتضارم
تنها به جرم گریه بر سالار زینب
روزی بدون سایبان گردد مزارم

شاعر: محمدحسین رحیمیان

بین نماز، وقت دعا گریه می كنی
با هر بهانه در همه جا گریه می كنی
در التهاب آهِ خودت آب می شوی
می سوزی و بدون صدا گریه می كنی
هر چند زهر، قلب تو را پاره پاره كرد
امّا به یاد كرب و بلا گریه می كنی
اصلاً خود تو كرب و بلای مجسّمی
وقتی برای خون خدا گریه می كنی
آبِ خوش از گلوی تو پایین نمی رود
با ناله های واعطشا گریه می كنی
با یاد روزهای اسارت چه می كشی؟
هر شب بدون چون و چرا گریه می كنی
با یاد زلفِ خونی سرهای نی سوار
هر صبح با نسیم صبا گریه می كنی
هم پای نیزه ها همه جا گریه كرده ای
هم با تمام مرثیه ها گریه می كنی
دیگر بس ست "چشم ترت درد می كند"
از بس كه غرق اشك عزا گریه می كنی

شاعر: یوسف رحیمی

طی می کنی آهسته این صحرای زخمی را
از دور می بوسد لبت، لب های زخمی را
بر شانه های خسته ات باری گران داری
تنها به دوش ات می کشی فردای زخمی را
تنها که نه...زینب کنار شانه های توست
حس می کنی این کوه! این زهرای زخمی را
داغ جگرسوزی که از ظهر عطش با توست
پیوسته آتش می زند دل های زخمی را
سرهای مجنون در مسیرت ماه می کارند
تا تو روایتگر شوی لیلای زخمی را
این سینه سرخان شهادت، خوب می فهمند
اندوه لبهای تو ...( آن خرمای زخمی را...)
پشت سرت دریاست ... برمی گردی آهسته
عباس را می بینی ...آن دریای زخمی را
در لحظه ی رفتن نگاهت قاب می گیرد
بر روی نی سرهای خوش سیمای زخمی را
بعد از چهل شام پریشان بازخواهی گشت
تا بوسه بوسه طی کنی رگ های زخمی را

شاعر: وحیده افضلی

بر نیزه قرآن را شنیدی گریه کردی
اشک خدا را هم که دیدی گریه کردی
ای شاهد زیباترین روی شهادت
هر گوشه ای دیدی شهیدی گریه کردی
هفتاد و دو ماه و ستاره سرخ گونه
از آسمان عشق چیدی... گریه کردی
آن غنچه های ریخته از بارش ظلم
گلدسته کردی... آفریدی گریه کردی
شام غریبان گریه را آغاز کردی
تا شـام... نه، تا آرمیدی گریه کردی
وقتی که دیدی گوش ها نامحرمانند
لحن دعا را برگزیدی گریه کردی
می ترسم از قلب صبورت... قل هوالله
این رنج را تنها کشیدی؟ گریه کردی

شاعر: رضا محمدصالحی

فدای خلوت آیینه ‌فام بی‌غبار تو
دلم تنگ است، رخصت ده که بنشینم کنار تو
قرار این است اگر آتش بگیرد مرغ دل در غم...
ولی امشب قفس می‌سوزد ای من بی‌قرارِ تو
کتاب هستی‌ام را عاقبت در، غصّه خواهد بست
مرور دفتر اندوه‌های بی‌شمار تو
دوباره چشم من از التهاب بودنت پر شد
چرا آخر نمی‌افتد به سوی من گذار تو
حدیث رفتنت هرگز دلم باور نخواهد کرد
و در غم می‌نشینم تا ابد چشم انتظار تو
بگو دست شرور غصّه، خیمه خیمه سوزاندت
بسوزانم که خاکستر شوم من در غبار تو
پس از تو صد فراتِ اشک می‌بارند کوفی‌ها
ولی این اشک‌ها دیگر نمی‌آید به کار تو
درون آتشم یا آتشی در من؟ نمی‌دانم!
کدامین راه، من را می‌برد تا چشمه سار تو؟
تو لبْ تشنه سپردی جان و من هم تشنه می‌میرم
اگر اشکم نریزد آب، بر سنگ مزار تو
پر از آهنگ پرواز است امشب دست سجّاده
و خاک تربتت اینجاست، تنها یادگار تو

راه مانده است و پای آبله‌دار
شن و صحرا و خشم قافله‌دار
سفر این بار، داغدار و اسیر
آه با دست و پای سلسله‌دار
روز، سیلی و تازیانه و زخم
شب، سیاه و بلند و نافله‌دار
این طرف جای خالی کودک
آن طرف یک سپاه حرمله‌دار
سرد و ساکت به شیشه می‌ماند
مُرد آن آسمان چلچله‌دار
علقمه مانده شرمسار از خود
می‌رود کاروان از او گِله‌دار
سفر انگار انتهایش نیست
باز راه است و پای آبله‌دار

شاعر: حمیدرضا شکارسری

ذکر مصيبت مي‌کند: الشام الشام
تا ياد غربت مي‌کند: الشام الشام
منزل به منزل درد و داغ و بي کسي را
يک جا روايت مي‌کند: الشام الشام
موي سپيد و چهره اي در هم شکسته
از چه حکايت مي‌کند: الشام الشام
هر روز با اندوه و آه و بي شکيبي
ياد اسارت مي‌کند: الشام الشام
در اين ديار پُر بلا هر کس به نوعي
عرض ارادت مي‌کند: الشام الشام
يک شهر چشم خيره وقت هر عبوري
ابراز غيرت مي‌کند: الشام الشام
هر سنگ با پيشاني مجروح خورشيد
تجديد بيعت مي‌کند: الشام الشام
قرآن پرپر روي نيزه غربتت را
هر دم تلاوت مي‌کند: الشام الشام
قلب تو را يک مرد رومي با نگاهش
بي صبر و طاقت مي‌کند: الشام الشام
هر جا که دارد خوف از جان تو، عمه
خود را فدايت مي‌کند: الشام الشام
جان مي دهي وقتي به لبهايي مقدس
چوبي جسارت مي‌کند: الشام الشام
کنج تنوري حنجري آتش گرفته
ذکر مصيبت مي‌کند: الشام الشام

شاعر: یوسف رحیمی

مردی در ارتفاع عطش ایستاده سبز
در باورش تموّج عشق و اراده سبز
مردی که ایستاده در آغاز آسمان
در ابتدای فرصت بی‌تاب جاده سبز
بعد از وقوع سرخ درختان سربلند
دستی به طرح روشن فردا گشاده سبز
کوثر شکفته در نَفَسش جرعه جرعه راز
خمخانه بی‌کرانه‌ترین جام و باده سبز
آتش، تمام خیمه و آن چشمه ی زلال
آینده را به سمت بهار ایستاده سبز
زنجیر در مقابل صبرش اسیر داغ
شمشیر دل به جلوه ی تقدیر داده سبز
با آن‌ همه صلابت و وسعت برای عشق
بر سجده ی شگفت زمان سر نهاده سبز
اشکش پر از تبسّم دردی شکوهمند
در انتشار روشن خورشید، ساده سبز

شاعر: خلیل عمرانی

بعد از آن واقعه ی سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوخته ی کرب و بلا سهم تو شد
بعد از آن واقعه هفتاد و دو آیینه شکست
ناگهان داغ دل آینه ها سهم تو شد
بعد از آن واقعه، آشوب قیامت برخاست
بر سر نیزه سر خون خدا سهم تو شد
بعد از آن واقعه، خون جوش زد از چشمانت
خطبه ی اشک، برای شهدا سهم تو شد
بعد از آن واقعه در هروله ی آتش و خون
در شب خوف و خطر خطبه ی «لا» سهم تو شد
بعد از آن واقعه در فصل شبیخون ستم
خوردن زخم ز شمشیر جفا سهم تو شد
خیمه ی نور تو در فتنه ی شب سوخت ولی
کس نپرسید که این ظلم چرا سهم تو شد
بعد از آن واقعه، اِی زینت سجاده ی عشق
از دلت آینه جوشید، دعا سهم تو شد
بعد از آن واقعه، ای کاش که می مردم من
مصلحت نیست بگویم، که چه ها سهم تو شد
بعد از آن واقعه ی سرخ، حقیقت گل کرد
کربلا در تو درخشید، خدا سهم تو شد

شاعر: رضا اسماعیلی

من بر این ماه که بر نیزه نشسته، پسرم
پاره پاره شده همچون لب بابا جگرم
من جگر پاره آن بزم شرابم والله
خیزران رنگ گرفت از لب زخم پدرم
اینکه آتش به سرم ریخته شد دردی نیست
عکس رخساره نیلی است در این چشم ترم
لرزه بر پیکرش افتاد کنیزش خواندند
من خجالت زده از خواهر نیکو سیُرم
خارجی و پسر خارجیان گفت به من
آنکه با زخم زبان کرده چنین خونجگرم
خواهر کوچک من گوشه ی ویران جان داد
هر سحر یاد همان غربت وقت سحرم

شاعر: جواد حیدری

زنجیر اگر دلیل بریدن شود، بد است
نه آن که اتصّال مسافر به مقصد است
اینجا نپختگی ا‌ست، نرفتن میان بند
ای خوش اسارتی که اسیرش زبانزد است
باید هنوز یار نگفته قبول کرد
باید نرفت اگر که صلاحش «بماند» است
نوشیدن از شهادتِ این جام خاص هم
گر قیمتش خرابی میخانه شد رد است
او می‌دهد پیاله ولی این که تا کجا
نوبت، کفاف می‌کند، آمد، نیامد است
این دور رفت و نوبت نوشیدنت گذشت
سهم تو آبیاری باغ محمّد است

شاعر: عباس چشامی

لاله ی سرخ شهادت تن تبدار من است
چشمه ی فیض خدا چشم گهر بار من است
حافظ خون پیام شهدای ره دین
لب گویای من و دیده ی خونبار من است
داغ یک دشت شهید و غم یک دشت اسیر
این همه بار گران بر تن بیمار من است
پای، در سلسله و دست به دامان وصال
دشمن از بی خردی در پی آزار من است
دشمنم بسته به زنجیر، ولی غافل از آن
که بر انداختن ریشه ی او کار من است
تا بر اندازی بنیاد ستم می جنگم
اشک من منطق من حُرّبه ی پیکار من است
پرچم نهضت خونین شهیدان خدا
گر چه بر دوش من و عمه افکار من است
صبر را بین که در این مرحله از وادی عشق
سخت بیمارم و او باز پرستار من است
آنکه در کرب و بلا بود انیس پدرم
در ره شامِ بل،ا مونس و غمخوار من است
در کنار شهدا جان مرا باز خرید
عمه ام بعد خداوند، نگهدار من است
خواهر کوچک من همچو گلی پرپر شد
اشک طفلان ز غمش شمع شب تار من است
از غم اصغر و اکبر جگرم می سوزد
آه از این غم که خداوند، خبر دار من است
در ره آل علی عمر مؤید طی شد
شاهد زنده من دفتر اشعار من است

شاعر: سید رضا مؤید

وقتی به ناله های تو نزدیک می شویم
از عمق روح شب زده تحریک می شویم
سرمست و سرخ سرخ به قلب سیاه شب
مثل شهابِ حادثه شلّیک می شویم
در ما بخوان همیشه، که ما نیز مثل شام
بی نور خطبه های تو تاریک می شویم
جان را می‌افکنیم به شطّ صحیفه ات
وز خاک، خاک یخ زده تفکیک می شویم
دردا، به عمق راز تو هرگز نمی رسیم
مانند مو اگر چه که باریک می شویم
با این خروش موج و شب، ای ساحل نجات
آیا سپیده‌ای به تو نز دیک می شویم؟

شاعر: خلیل ذکاوت

بعد از سر شما سر افتاده کم شده
سرهای سر به زیر سر و ساده کم شده
سرهای سر سپرده و سرهای سربلند
سرهای سر گذاشته بر جاده کم شده
سر ها همه به پیکر خود بسته اند سر
از جمع سرو ها سر آزاده کم شده
سر داده اند تک تک سرها به سرنوشت
تعداد سرکشان جنون زاده کم شده
سر می رود سر همه با یک «پیاله می»
تاثیر سرگشادگی باده کم شده
از سر سپردگان سر و سر به دارها
سربازهای سر به سر آماده کم شده
سر را گذاشتی به سر خاک و بعد از آن
سرهای خفته بر سر سجاده کم شده

شاعر: مهدی رحیمی

شب بود و روحم در سکوتی نوحه گر شد
فرمانروای سینه های شعله ور شد
چشمم که می بایست، شب را در نوردد
درخیمه با طفلان گریان همسفر شد
گفتید: من بیمار بودم آه اما
هر عضو من بر چشم شیطان حمله ور شد
من راز نامحدود بودم گرچه ذکرم
درخطبه و شب نامه هاتان مختصر شد
من بال هایی دارم از پروازمانده
خاموشی ای در سینه از اعجاز مانده
زنجیرمی بستید دنیا را به دستم
نشنیده بردم نبض دریا را به دستم
غم! کور شد، دستش گرفتم راه بردم
غمگین ترش، تا قتلگاه ماه بردم
می رفتم اشکم را در اندوهی بکارم
حک شد درون جهل مردم یادگارم
شب را گرفتم در صدای خود فشردم
هفتاد دم در جلجتای سجده مُردم
فرصت ندادم آتش از دستش بروید
با سایه ها راحت دروغش را بگوید

شاعر: مرتضی حیدری آل کثیر

پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌ رمق بود
بر زبانم در آن لحظه جاری
«قل اعوذ برب الفلق» بود
گفتی: آیا کسی یار من نیست؟
قفل، بر دست و دندان من بود
لحظه‌ای تب امانم نمی‌داد
بی‌ تو آن خیمه زندان من بود
کاش می‌شد که من هم بیایم
در سپاهت علمدار باشم
کاش تقدیرم از من نمی‌خواست
تا که در خیمه بیمار باشم
ماندم و در غروبی نفسگیر
روی آن نیزه دیدم سرت را
ماندم و از زمین جمع کردم
پاره‌های تن اکبرت را
ماندم و تا ابد داد از کف
طاقت و تاب بعد از ابالفضل
ماندم و ماند کابوس یک عمر
خوردن آب بعد از ابوالفضل
ماندم و بغض سنگین زینب
تا ابد حلقه زد بر گلویم
ماندم و دیدم افتاده در خاک
قاسم آن یادگار عمویم
گفتم ای کاش کابوس باشد
گفتم این صحنه شاید خیالی است
یادم از طفل شش ماهه آمد
یادم آمد که گهواره خالی است
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌ رمق بود
بر زبانم در آن لحظه جاری

«قل اعوذ برب‌الفلق» بود

شاعر: افشین علاء

فراز اول: جذبه هاي عرفاني

آسمان را به خاک مي‌آري
با همان جذبه هاي عرفاني
ولي از ياد مي بري خود را
دم به دم در شکوه رباني

با خودت يک سحر ببر ما را
تا تجلي روشن ذاتت
دلمان را تو آسماني کن
با پر و بالي از مناجاتت

تربت کربلاست تسبيحت
همدم ندبه هات سجاده
بيقرار است گريه هايت را
که بيفتد به پات سجاده

غربتت را کسي نمي فهمد
چشم هايت چقدر پُر ابر است
آيه آيه صحيفه ات ماتم
جبرئيل نگاه تو صبر است

فراز دوم : صحيفه باران

تا ابد کوچه کوچه‌ي يثرب
خاطرات تو را به دل دارد
و در آغوش بي پناهي ها
چشم هاي بقيع مي بارد

شده اين خاک گريه پوش آقا
مثل چشمت صحيفه‌ي باران
صبح تا شب شکسته مي گويي
السلام عليک يا عطشان

گريه در گريه ، گريه در گريه
گريه در گريه ، گريه در گريه
چشمه چشمه ، فرات خون چشمت
صبح و مغرب ، شب و سحر گريه

به تماشا نشسته چشمان ِ
آسمان، غربتِ سجودت را
بعد زينب کسي نمي فهمد
راز غمناله‌ي کبودت را

غم به قلبت دخيل مي بندد
چشم هاي تو با خوشي قهر است
تشنگي بر لبان تو جاري
آب ديگر براي تو زهر است

در نگاهت هنوز شعله ور است
کربلا کربلا پريشاني
لحظه لحظه به هر مناسبتي
مي نشيني و روضه مي‌خواني

فراز سوم: غروب زينب

کربلا در نگات جاري بود
روضه مي‌خواند چشم تو سي‌سال
دل تو هروله کنان ، يک عمر
علقمه ، خيمه گاه ، تل ، گودال

بين امواج شعله ها در باد
گيسوي خيمه ها مشوش بود
با تب قلب پرپرت مي سوخت
خيمه اي که اسير آتش بود

پرده‌ي خيمه ها که بالا رفت
کربلا در برابرت مي‌سوخت
ناگهان روي نيزه ها ديدي
سر خورشيد پرپرت مي‌سوخت

دشت را در خباثت و پستي
عرصه گاه مسابقه کردند
آب که هيچ، روز عاشورا
از شرف هم مضايقه کردند

هر که از راه مي‌رسيد آن دم
بي محابا به فکر غارت بود
گوش با گوشواره رفت از دست
تازه اين اول اسارت بود

يادگاري مادرت زهراست
کهنه پيراهني که غارت شد
زينت شانه‌ي پيمبر بود
آيه آيه تني که غارت شد

در دل قتلگاه مي‌ديدي
لحظه لحظه غروب زينب را
چه به روز دل تو آوردند؟
« وَ أنَا بْنُ مَنْ قُتِلَ صَبْراً »

فراز چهارم: خورشيد و بوريا

روز سوم حوالي گودال
باز خود را هلاک مي‌کردي
داغ هاي تو تازه تر مي‌شد
هر تني را که خاک مي‌کردي

روضه ها را دوباره مي‌ديدي
يک به يک در مقابلت آقا
شمر را روي سينه حس کردي
حرمله بود قاتلت آقا

در کنار تن علي اکبر
تن تو باز ارباً اربا شد
آه در بين مدفني کوچک
پيکر سرو علقمه جا شد

دل تو غرق درد و غم مي شد
هر طرف که به جستجو مي رفت
نيزه ها را که در مي‌‌آوردي
نيزه اي در دلت فرو مي‌رفت

دل تنگت جلو جلو مي‌رفت
با سري که به عشق پيوسته
مي نهادي گلوي پرپر را
به روي خاک قبر آهسته

هفت بند دلت به ناله نشست
در مصيبات نينوايي که...
سر خورشيد روي ني مي سوخت
تن خورشيد و بوريايي که...

فراز پنجم: ناقه هاي بي محمل

جز تو و عمه‌ي پريشانت
کوفه و شام را که مي‌فهمد
طعنه هاي کبودِ سلسله و
سنگ و دشنام را که مي‌فهد

دست بسته به سوي شهر بلا
خاندان رسول را بردند
به روي ناقه هاي بي محمل
دختران بتول را بردند

يادگار کبود سلسله ها
به روي مصحف تنت مانده
مرهمي از شرار خاکستر
به روي زخم گردنت مانده

سنگ هاي بدون پروايي
محو لب هاي پاک قاري بود
از لب آيه آيه‌ي قرآن
روي ني خون تازه جاري بود

با شکوه نجيب قافله ات
کينه هاي بني اميه چه کرد
در خرابه شکسته اي آخر
با دلت ماتم رقيه چه کرد

بي کسي هاي عمه ات زينب
غصه هاي رباب پيرت کرد
داغ زخم زبان و هلهله ها
بزم شوم شراب پيرت کرد

خيزران بوسه بر لب قرآن
آه نيلوفري به جا مانده
هستي‌ات در تنور غربت سوخت
از تو خاکستري به جا مانده

فراز ششم: سيل اشک

کربلا را به کوفه آوردي
با شکوه پيمبرانه‌ي خود
لرزه انداختي به جان ستم
با بيانات حيدرانه‌ي خود

چه حقير است در برابر تو
قد علم کردن سياهي ها
تو ولي از تبار خورشيدي
شام را در مي آوري از پا

با دعاهاي روشنت آخر
شهر پُر از کميل خواهد شد
کاخ ظلمت به باد خواهد رفت
اشک هاي تو سيل خواهد شد

از همه سو براي خون خواهي
در خروشند باز بيرق ها
راوي زخم هاي پنهان
دل مجروح تو فرزدق ها

شاعر: یوسف رحیمی

كوچه های مدینه و بوی
زخم های تنی كه می آید
چشم های سپید یعقوب و
بوی پیراهنی كه می آید

مرد سجّاده ای كه درك نكرد
هیچ كس آیه ی مقامش را
در هیاهوی شهر كوفه نداد
هیچ كس پاسخ سلامش را

تا عزاداریش شروع شود
دیدن شیرخواره ای كافی ست
تا صدایش به گوش ما برسد
دیدن گوشواره ای كافی ست

وقت افطار كردنش هر شب
تا كه چشمش به آب می افتاد
تشنگی ضریح لب هایش
یاد طفل رباب می افتاد

من نمی دانم این كه خاكستر
چه به روز سر امام آورد
زیر زنجیر، پیكر زردش
معجزه بود اگر دوام آورد

گیرم از دست كوفه راحت شد
سنگ طفلان شام را چه كند؟
گیرم از دست كوچه سنگ نخورد
مردم پشت بام را چه كند؟

تا كه این مرد قافله زنده ست
حرفی از طفل كاروان نزنید
پیش این مرد گریه، جانِ حسین
حرفی از چوب خیزران نزنید

شاعر: علی اکبر لطیفیان

کاروان خون را بهترین سفیرم
بر جهان امیرم، گر چنین اسیرم
از صحنه ی خون و راز ... شد امامتم آغاز
زین العابدینم

افتخار دینم، یادگار عشقم
وارث مدینه، فاتح دمشقم
شاهدم شهیدان را ... دیده جبس و ویران را
زین العابدینم

دومین علی و چهارمین امامم
با اشک و دعایم، حافظ قیامم
عصر روز عاشورا ... من شدم قیام آرا
زین العابدینم

بوده ام کفیلِ یک قافله ی دل
کرده ام به سختی من طِیّ منازل
دست و پای در زنجیر ... با شماتت و تحقیر
زین العابدینم

یک چمن گل درد، حاصل دل من
سرهای بریده، در مقابل من
چون نظر کنم بالا ... افتد به سر بابا
زین العابدینم

شاعر: سید رضا مؤید

چشمه ی خون دل بود اشک روانت
داغ چهل ساله ی غم همدم جانت
عالم فدای ناله هایت ... آن روضه ها و گریه هایت
یا سیّدی امام سجّاد

داغ چهل محرّم، به سینه ی تو
به کربلا رسیده، مدینه ی تو
خاطره های جانگدازت ... با دل خسته سوز و سازت
یا سیّدی امام سجّاد

عبادت و دعایت زینت طاعات
نافله ی غم تو سوزِ مناجات
تو کوثر امّن یجیبی ... وارث مظلوم و غریبی
یا سیّدی امام سجّاد

ویران شده دل از مزار خاکی تو
جانم فدای اشک چشم و پاکی تو
من از بقیعت گر چه دورم ... همیشه یاد آن قبورم
یا سیّدی امام سجّاد

شاعر: جعفر رسول زاده

هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند، که در کنار زینب باشد
سجّاد، که سجّاده به او دل می بست
تدبیر خدا بود که در تب باشد

شاعر: منیره هاشمی