جمع بندی *** اگر حسینی باشی ، زهرایی می شوم ***

بسم الله الرحمن الرحیم

عرض سلام و ادب خدمت شما خواهر محترم

خاطره تأسف آوری بود.

هردوی عواملی که حضرتعالی اشاره فرمودید در پرنگ تر شدن این مشکل نقش دارند.

یک سیکل معیوب هر کدام به رشد دیگری کمک می کنند.

اما به نظر می رسد که هیچکدام از اینها دلیل و ریشه اصلی نیست.

دلیل اصلی، گم شدن و سرگردانی انسان در دنیاست و اینکه فکر می کند برای همیشه همینجا خواهد ماند.

اگر کسی توجه داشته باشد و بداند که فقط برای مدتی معدود و انجام کار بزرگی به دنیا آمده، حتما تلاشش را به همان سمت معطوف خواهد کرد.

مشکل اینجاست که ما نسبت به معاد علم داریم؛ اما «باور» نداریم!

باور نداریم که ممکن است هرگز فردا را نبینیم!

باور نداریم که روزی برای تک تک اعمالمان حسابرسی خواهیم شد!

واقعا به معاد باور نداریم! بدون تعارف!

به فرموده امام خمینی رحمه الله علیه علم با باور متفاوت است و باور در اثر استمرار عمل به دست می آید.

یکی از روشن ترین مثال ها در این مورد اینست که همه علم دارند که از مرده کاری ساخته نیست و امکان ندارد که آسیبی به کسی برسانند. اما با اینحال از مرده می ترسند. این علم در مرده شورها در اثر کثرتِ حضور در کنار آنان، به باور تبدیل شده و هیچ واهمه ای ندارند.

خداوند به صراحت می فرماید: «

عرض سلام مجدد

اگر منظور حضرتعالی باور به قیامت است، طبق فرمایش حضرت امام خمینی رحمه الله علیه، باور با استمرار بر عمل به دست می آید.

اگر کسی واقعا به قیامت علم دارد، و می دانید که قیامتی برپا خواهد شد، طبق دلائل عقلی باید اعمالش را با همین علم مطابقت دهد. هرچه این علم با عمل توأم شود، کم کم باور در انسان پدید می آید.

سلام علیکم و رحمه الله

همانطور که عرض کردم، معمولا انسان از جهت علم و آگاهی مشکلی ندارد.

این نفس انسان است که خودش را در حقیقت به خواب زده و به لذت های دنیوی دل خوش کرده است.

اگر کسی واقعا ناآگاه بوده و نسبت به اصول دین بی اطلاع است، که باید با دلیل و برهان برایش این موارد را اثبات کرده و او را به استفاده از عقل و فطرت دعوت نمود.

این موارد مربوط به علم کلام و عقائد است.

ولی کسی که از اصول دین اطلاع داشته و قبول هم دارد، ولی منافع و لذائذ دنیوی را ترجیح می دهد، این همان خود را به خواب زدن است.

اما اینکه چرا چنین حالتی پیش می آید، به این دلیل است که:

اولا منافع انسان دو نوع هستند.
یکی منافع بالفعل و محسوس، و دیگری منافع بالقوه و نیازمندِ تلاش.

منافع بالفعل کاملا در دسترس بوده و احتیاج به تلاش زیادی ندارند در حالیکه برای بالفعل کردنِ منافع بالقوه و به ظهور رساندنشان، تلاش، تمرین و تکرار مستمر لازم است.

منافع دنیوی و مادی از نوع اول بوده و با انجام یک عمل لذت بخش، بلافاصله نفع و لذتِ آن حاصل می شود.

در حالیکه منافع و لذائذ معنوی بالقوه بوده و با زحمت و به تدریج حاصل می شوند.

طبیعتا نفسِ تربیت نشده ی انسان لذت و منفعت نقد را ترجیح می دهد.

از طرف دیگر، مضرات و عقوبت گناه هم، فوری و آنی نبوده و اکثرا به قیامت موکول شده است؛ پس نفس آن را دور دیده و جدی نمی گیرد.

مقابله با چنین حالتی، نیاز به یک انگیزه قوی و تلاش و تمرینِ مداوم دارد.

مبارزه با نفس که جهاد اکبر نامیده شده همین است.

مبارزه و مقابله با جنبه مادی و لذت جویِ‌ نفس، و تمرین و تلاش برای تقویت و تربیت روح معنوی و رسیدن به کمال و سعادت واقعی.

و البته کسی که در این راه تلاش کرده و در پی جلب رضایت الهی باشد، قطعا از عنایات و کمک او هم برخوردار خواهد شد.

إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ؛ اگر خدا را یاری کنید او شما را یاری خواهد کرد و ثابت قدمتان خواهد ساخت. ۱

و نتیجه تلاشش را هم خواهد دید:

بَلَى مَنْ أسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ؛ آرى، هركس خود را با تمام وجود، به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد، پس مزد وى پيش پروردگار اوست و بيمى بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد. ۲

۱. سوره مبارکه محمد، آیه ۷
۲. سوره مبارکه بقره، آیه ۱۱۲

سوال:
آیا نگاهِ ناپاک بعضی مردان باعث ترویج بد حجابی در جامعه شده یا خود نمایی بعضی زنان و دختران ؟ در این بین امر به معروف و نهی از منکرِ کدام یک ضروری تر و مؤثّرتر است ؟
چه طور این مسئله منفعت و مضرّت رو تبیین کنیم؟ خصوصاً برای اشخاصی که نه از سر لجبازی (خوشبختانه) بلکه به خاطر عدمِ شناختشون، از درک این کلام عاجزند؟
در این زمان چه باید کرد تا بتوان افراد رو آگاهی داد؟

پاسخ:
هردوی عواملی که حضرتعالی اشاره فرمودید در پرنگ تر شدن این مشکل نقش دارند.

یک سیکل معیوب هر کدام به رشد دیگری کمک می کنند.

اما به نظر می رسد که هیچکدام از اینها دلیل و ریشه اصلی نیست.

دلیل اصلی، گم شدن و سرگردانی انسان در دنیاست و اینکه فکر می کند برای همیشه همینجا خواهد ماند.

اگر کسی توجه داشته باشد و بداند که فقط برای مدتی معدود و انجام کار بزرگی به دنیا آمده، حتما تلاشش را به همان سمت معطوف خواهد کرد.

مشکل اینجاست که ما نسبت به معاد علم داریم؛ اما «باور» نداریم!

باور نداریم که ممکن است هرگز فردا را نبینیم!

باور نداریم که روزی برای تک تک اعمالمان حسابرسی خواهیم شد!

واقعا به معاد باور نداریم! بدون تعارف!

به فرموده امام خمینی رحمه الله علیه علم با باور متفاوت است و باور در اثر استمرار عمل به دست می آید.

یکی از روشن ترین مثال ها در این مورد اینست که همه علم دارند که از مرده کاری ساخته نیست و امکان ندارد که آسیبی به کسی برسانند. اما با اینحال از مرده می ترسند. این علم در مرده شورها در اثر کثرتِ حضور در کنار آنان، به باور تبدیل شده و هیچ واهمه ای ندارند.

خداوند به صراحت می فرماید: «مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا ...» ۱
هر كس عزت مى خواهد [بداند كه] هر چه عزت است، نزد خداوند است...

همچنین در سوره مبارکه نساء می فرماید:
«الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا» ۲
آنان كه غير از مؤمنان كافران را دوستان [خود] مى گيرند آيا سربلندى را نزد آنان مى جويند [اين خيالى خام است] چرا كه عزت همه از آن خداست.»

پس قطعا عزت و سربلندی در نافرمانی خداوند به دست نخواهد آمد.

اگر این خانم یا افراد دیگری که مثل ایشان فکر می کنند، به این مسئله باور داشته باشند، باز هم برای به عزیز شدن و به دست آوردن دل همسرشان، دست به نافرمانی پروردگار می زدند؟!

امیرالمومنین علی علیه السلام می فرمایند:
«مَنْ أَصْلَحَ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللَّهِ أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْيَاه؛
كسي كه بين خود و خدا را اصلاح كند خدا بين او و بين مردم را اصلاح مي‌كند؛ و کسی که امر آخرتش را اصلاح کند،‌ خداوند امر دنیایش را برای او اصلاح می گرداند.» 3

اما در مورد باور به قیامت، معمولا انسان از جهت علم و آگاهی مشکلی ندارد.

این نفس انسان است که خودش را در حقیقت به خواب زده و به لذت های دنیوی دل خوش کرده است.

اگر کسی واقعا ناآگاه بوده و نسبت به اصول دین بی اطلاع است، که باید با دلیل و برهان برایش این موارد را اثبات کرده و او را به استفاده از عقل و فطرت دعوت نمود.

(این موارد مربوط به علم کلام و عقائد است.)

ولی کسی که از اصول دین اطلاع داشته و قبول هم دارد، ولی منافع و لذائذ دنیوی را ترجیح می دهد، این همان خود را به خواب زدن است.

اما اینکه چرا چنین حالتی پیش می آید، به این دلیل است که:

اولا منافع انسان دو نوع هستند.
یکی منافع بالفعل و محسوس، و دیگری منافع بالقوه و نیازمندِ تلاش.

منافع بالفعل کاملا در دسترس بوده و احتیاج به تلاش زیادی ندارند در حالیکه برای بالفعل کردنِ منافع بالقوه و به ظهور رساندنشان، تلاش، تمرین و تکرار مستمر لازم است.

منافع دنیوی و مادی از نوع اول بوده و با انجام یک عمل لذت بخش، بلافاصله نفع و لذتِ آن حاصل می شود.

در حالیکه منافع و لذائذ معنوی بالقوه بوده و با زحمت و به تدریج حاصل می شوند.

طبیعتا نفسِ تربیت نشده ی انسان لذت و منفعت نقد را ترجیح می دهد.

از طرف دیگر، مضرات و عقوبت گناه هم، فوری و آنی نبوده و اکثرا به قیامت موکول شده است؛ پس نفس آن را دور دیده و جدی نمی گیرد.

مقابله با چنین حالتی، نیاز به یک انگیزه قوی و تلاش و تمرینِ مداوم دارد.

مبارزه با نفس که جهاد اکبر نامیده شده همین است.

مبارزه و مقابله با جنبه مادی و لذت جویِ‌ نفس، و تمرین و تلاش برای تقویت و تربیت روح معنوی و رسیدن به کمال و سعادت واقعی.

و البته کسی که در این راه تلاش کرده و در پی جلب رضایت الهی باشد، قطعا از عنایات و کمک او هم برخوردار خواهد شد.

إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ؛
اگر خدا را یاری کنید او شما را یاری خواهد کرد و ثابت قدمتان خواهد ساخت. 4

و نتیجه تلاشش را هم خواهد دید:

بَلَى مَنْ أسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ؛
آرى، هركس خود را با تمام وجود، به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد، پس مزد وى پيش پروردگار اوست و بيمى بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد. 5

در این مورد لینک زیر را هم ملاحظه بفرمایید:

http://www.askdin.com/showthread.php?t=55099&page=10

۱. سوره مبارکه فاطر، آیه ۱۰
۲. سوره مبارکه نساء، آیه ۱۳۹
۳. نهج البلاغة، ص ۴۸۳
4. سوره مبارکه محمد، آیه ۷
5. سوره مبارکه بقره، آیه ۱۱۲