جمع بندی تمایل به گناه و راه مقابله با آن

پرسش:مدتی هست خیلی دلم می خواد یه گناهی رو انجام بدم.موضوع کاملا حق الله هستش.از طرفی نمی خوام نفس خودم رو آلوده کنم ولی از طرفی شطون تو گوشم میگه حق الله هست نه حق الناس.خدا می بخشه.اینم بگم آدمی هستم که به شدت به والدینم خدمت میکنم و احترامشون رو دارم و اهل چشم چرونی هم نیستم.نظر شما چیه؟به نظرتون اگر گناه رو انجام بدم و بعد توبه کنم خدا من رو میبخشه و آیا ممکن هست آثارش تو زندگیم پدیدار بشه؟

پاسخ: اینکه در انجام دادن یا ندادن این گناه مرددهستید، نشانه روح ایمان در شماست.
و اینکه نمی توانید و یا حداقل تا الان نتوانسته اید که خودتان را راضی به نافرمانی پروردگار کنید، بسیار عالیست.
قدر این حس وحال خوب را بدانید و مراقبتش کنید.
خیلی افراد هستند که با کوچکترین وسوسه ای،‌حتی تردید به خود راه نداده و لذت آنی و لحظه ای گناه را ترجیح میدهند.
خیلی اوقات تردید برای انجام کاری، به این دلیل است که اثرات ناشی از آن موکول به آینده است.
مثلا همه ما میدانیم و شک نداریم که افراد سیگاری در طی سالها دچار بیماری های مختلفی خواهند شد و ریه هایشان به طور قطع از بین خواهد رفت.
اما چون این اثر دراز مدت است، خیلی ها توجه نمی کنند؛ حتی پزشکانی که قاعدتا یقینِ قطعی به این ضرر دارند.
حالا اگر این اثری که قرار است بعد از مثلا بیست سال روی ریه انسان نمایان شود، به طور یکجا و یکمرتبه ظاهر می شد، یعنی با کشیدن یک نخ سیگار فورا ریه انسان از کار می افتاد، هرگز کسی لب به سیگار نمی زد.
پس این کوتاهی، نه به سبب ناآگاهی بلکه به سبب دور دیدن نتیجه است.

گناهان هم همینطور هستند.
معصومین و بزرگانِ علما، به این دلیل هرگز خودشان را آلوده گناه نمی کنند که حقیقت گناه را می بینند و اثرات آن برایشان کاملا ملموس و قابل مشاهده است.
تردید شما و اینکه خودتان را دچار این آلودگی نکرده اید هم به این دلیل است که علم به ضررِ گناه دارید و حتما می توانید این علم را به عمل تبدیل کنید و قدر خودتان را بدانید.
قدر و منزلت این روح الهی که در بدن انسان دمیده شده، اینقدر هست که باعث شده امام موسی کاظم علیه السلام بفرمایند

اِنَّ اَبدانَکُم لَیسَ لَها ثَمَنٌ اِلَّا الجَنَّهٌ، فَلا تَبیعُوها بِغَیرِها؛
همانا بدنهای شما را بهایی جز بهشت نیست. پس آنها را به غیر بهشت نفروشید. ۱

به نظر من شما در حقیقت پاسخ خودتان را داده اید و حتما خودتان را آلوده به این گناه نخواهید کرد.
چون حتما حیف می دانید که روحتان را دچار پستی و ذلتِ گناه کنید.
آنهم در مقابل دیدگان رسول الله و اهل بیت علیهم السلام.
واقعا اگر کسی باورِ به این مسئله داشته باشد که این بزرگواران همواره ناظر بر رفتار و اعمالش هستند، هیچوقت شرمِ گناه را برنمی تابد.

در تاریخ نقل شده (به مضمون) که گروهی از مردم خراسان در مدینه به خدمت امام صادق علیه السلام رسیدند.
امام به آنها فرمودند شما چرا اینقدر ما را تحقیر و کوچک می کنید؟
بسیار تعجب کردند و یکی از آنها عرض کرد یابن رسول الله ما که جز عشقِ شما به سر نداریم و اینهمه راه را برای دیدار و زیارت و احترام به شما آمده ایم.
امام فرمود اتفاقا خود شما یکی از آنها هستی. یادت هست وقتی در بین راه سوار بر مرکب بودی و پیرمردی از کنار شما رد شد و با نگاهش به شما فهماند که خسته است؛ ولی تو به روی خودت نیاوردی؟! به خدا قسم که من از این رفتار شما احساس حقارت کردم!

مطلب مهم دیگری که باید به آن توجه کنیم، اینست که انسان حقیقتا نمی تواند مطمئن باشد که بعد از گناه قادر به توبه باشد یا نه.
ممکن است یک گناه اینقدر روح انسان را کدر و تاریک کند که توفیق توبه پیدا نکند.

در روایات آمده که گاهی انسان گناهی را مرتکب می شود و خداوند قسم می خورد که بعد از این، هرگز توفیق توبه را به او نخواهد داد.
سختی مسئله اینست که معلوم نیست که این کدام گناه است.
به همین دلیل امام صادق فرمود از گناه بترسید خصوصا گناهی که آن را کوچک می پندارید.

خداوند ان شاءالله به همه ما توفیق ترک گناه و خواری پس از آن را عطا بفرماید.

در پناه حق باشید.@};-

۱- تحف العقول، ص۳۸۹