جمع بندی بخشش در ازای بیماری

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
بخشش در ازای بیماری

سلام خسته نباشید
شنیدم که در حدیثی به نقل از پیامبر، گفته شده اگه کسی دچار تب بشه، گناهانش بخشیده میشه به خاطر گرما و عذاب(یه همچین چیزی)
آیا حقیقت داره؟!
اگر بله پس:
عادات ماهانه خانوم ها که واقعا آیه زیر در موردش درست گفته شده:
و از تو درباره عادت زنانه می پرسند ، بگو: آن نوعی آزار و ناراحتی است.(آیه 222 سوره بقره)
این آزار و ناراحتی و دردی که خدا برای زن قرار داده میتونه باعث بخشش خداوند بشه؟!

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد آلاء

[=arial black]بسم الله الرحمن الرحیم

عرض ادب و سلام خدمت شما دوست گرامی ؛

.me and God;816330 نوشت:
سلام خسته نباشید
شنیدم که در حدیثی به نقل از پیامبر، گفته شده اگه کسی دچار تب بشه، گناهانش بخشیده میشه به خاطر گرما و عذاب(یه همچین چیزی)
آیا حقیقت داره؟!
اگر بله پس:
عادات ماهانه خانوم ها که واقعا آیه زیر در موردش درست گفته شده:
و از تو درباره عادت زنانه می پرسند ، بگو: آن نوعی آزار و ناراحتی است.(آیه 222 سوره بقره)
این آزار و ناراحتی و دردی که خدا برای زن قرار داده میتونه باعث بخشش خداوند بشه؟!

سوال جنابعالی حاوی دو بخش است :
بخش اول : سوال در صحت حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با این مضمون که :«اگه کسی دچار تب بشه، گناهانش بخشیده میشه به خاطر گرما و عذاب(یه همچین چیزی)
آیا حقیقت داره؟!»
بخش دوم : سوال در مورد این که آیا عادت ماهیانه خانم ها می تواند سبب آمرزش گناهان آنان باشد به دلیل این که نوعی آزار و رنج برای آنان محسوب می شود . در این پست به بخش اول سوال شما و در پست های آتی به بخش دوم سوال شما پاسخ خواهم داد. فقط خواهش مندم در طول بحث سوال را از مجرای اصلی آن خارج نکنید . اگر در خصوص کلیت بحث نگاه دین به زن و یا مسائل مربوط به زن سوالی دارید لطفا در پست های جداگانه و در بحث های دیگری مطرح کنید تا مشخصا به سوال شما در همین دو محور پاسخ داده شود. بنده عذر خواه شما هستم تا در صورتی که بحث از مجرای اصلی آن منحرف شد به نوعی به سامان دهی و جمع بندی بحث بپردازم .

اما سوال اول شما:

در جستجوی انجام شده در منابع حدیثی به تقریبا 30 مورد روایت که در آن به مساله کفاره قرار دادن بیماری برای گناهان اشاره شده بود برخورد کردیم . از مجموع منابعی که این روایات در آنها ذکر شده بود ؛ منابع دست اول و مهم شیعه را نیافتم و تمامی روایات با این موضوع در منابع دست دوم و سوم شیعه نقل شده بود . از جمله روایتی را که جناب عالی به آن اشاره داشتید در کتاب لوامع صاحبقرانی یافت شد با این مضمون :
«و در روايتى كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه وارد است كه يك شب تب كفاره گناهان گذشته و آينده است و ظاهرا نسبت به اشخاص و احوال مختلف شود»(لوامع صاحبقرانی / ج2/ص110)
در این روایت که نویسنده کتاب ادعای صحیح بودن آن را دارد بیان شده است که تب؛ کفاره گناهان گذشته و آینده است.
در حالی که صاحب کتاب به صحیح بودن این روایت اعتقاد دارد به دو دلیل به نظر روایت صحیح نیست :
1- روایت در کتب معتبر و غیر معتبر شیعه نقل نشده است و به عبارتی تنها در این کتاب ذکر شده که همین انفراد در ذکر روایت تنها در یک کتاب نشانه ضعف روایت است .
2- در روایت بیان شده است که تب به عنوان عملی غیر اختیاری می تواند پاک کننده گناهان گذشته و آینده انسان باشد که به شکل اختیاری انجام می شود . آیا به نظر شما این کلام با روح دین و شریعت سازگاری دارد ؟ آیا واقعا خداوند هدف از خلقتش این بوده است که ما گناه کنیم و بعد با یک تب نه تنها گناهان آینده بلکه گذشته را پاک کند؟؟
آیا این عدالت خداست ؟ آیا این همه دستور به تقوا و پرهیز از گناه در قرآن با چنین روایتی سازگاری دارد ؟؟؟
جمع بندی سوال اول شما :
- به نظر می رسد اولا روایتی که شما به نوعی آن را نقل قول کردید ضعیف و فاقد اعتبار است.
- به نظر می رسد روایاتی که بیان می دارند بیماری کفاره گناهان است؛ تنها به گناهان صغیره که انسان مداومت بر آنها ندارد اشاره دارد ( به نقل از کتاب اربعین شیخ بهایی ) و نه گناهان کبیره .

[=Traditional Arabic]

ممنون از پاسختون
این سوالم رو روشنتر کنم:
من فکر میکردم که حدیث پیامبر در این مورد صحت داره ، بنابراین عادت ماهانه خانم و... شاید بتونه باعث بخشش گناهان بشه.
خب الان با حرفای شما احتمالش خیلی ضعیفه؛و تصور من هم کاملا ازبین رفت
در حقیقت من فقط یه سوال پرسیدم، حالا اگه شما میخواید توضیحی هم درباره بند دوم بدید؛خوشحال میشم.

بسم الله الرحمن الرحیم

عرض ادب و سلام و احترام خدمت شما دوست گرامی ؛

.me and God;816677 نوشت:
این سوالم رو روشنتر کنم:
من فکر میکردم که حدیث پیامبر در این مورد صحت داره ، بنابراین عادت ماهانه خانم و... شاید بتونه باعث بخشش گناهان بشه.
خب الان با حرفای شما احتمالش خیلی ضعیفه؛و تصور من هم کاملا ازبین رفت
در حقیقت من فقط یه سوال پرسیدم، حالا اگه شما میخواید توضیحی هم درباره بند دوم بدید؛خوشحال میشم.

در خصوص موضوع عادت ماهیانه زنان و تفسیری که از اذیت زن در این ایام از سوی مفسران ارائه شده در خدمت شما هستم در پست های آتی . اما توضیحی که خدمت شما دوست گرامی در ابتدای عرایضم عرض کردم به دلیل گم نشدن اصل سوال و بحث است . به دلیل پردامنه بودن مباحث زنان و نیز نگاه دین به مسائل آنان ؛ بهتر است تا از ذکر همه مسائل پیرامون یک پست و در آخر هرج و مرج در پاسخگویی جلوگیری شود . از این رو ، این تاپیک تنها و تنها به مساله ای که شما فرمودید در خصوص اذیت زنان در زمان عادت ماهیانه و کفاره دانستن گناهان آنان می پردازد انشاالله .

بسم الله الرحمن الرحیم

عرض ادب و سلام و احترام خدمت شما دوستان گرامی خواننده این پست.

.me and God;816330 نوشت:
عادات ماهانه خانوم ها که واقعا آیه زیر در موردش درست گفته شده:
و از تو درباره عادت زنانه می پرسند ، بگو: آن نوعی آزار و ناراحتی است.(آیه 222 سوره بقره)
این آزار و ناراحتی و دردی که خدا برای زن قرار داده میتونه باعث بخشش خداوند بشه؟!

اما در مورد سوال دوم شما که اشاره به این مساله است که آیا بر اساس اذیت و آزاری که زنان در ایان عادت ماهیانه می بینند و در آیه قرآن هم به آن اشاره شده است؛ این آزار و اذیت می تواند پاداشی برای بخشش گناهان آن باشد؟
در پاسخ باید عرض کنم که دیدن خون‌های سه‌گانه حیض، استحاضه و نفاس، به عنوان نوعی از طبیعت بدن زنان می‌باشد که در اسلام نیز احکامی برای آنها قرار داده شده است.طبیعتاً زنانی که در این حالت قرار می‌گیرند به لحاظ جسمی و روحی دچار مشکلاتی می‌شوند، و روشن است کسی که در این نوع مشکلات و دردها صبر داشته باشد به‌مانند دیگر انسان‌ها که در برابر سایر مشکلات و مصائب صبر پیشه کرده‌اند، اجر و پاداش دارد. البته کم و زیادی این سختی‌ها و به دنبال آن، اجرها، به نسبت افراد مختلف، متفاوت است.
به‌علاوه؛ روایاتی وجود دارد که فضیلت‌هایی را برای زنانی که در حال نفاس(خون‌ریزی بعد از زایمان) می‌میرند، بیان می‌کنند:
1-امام صادق(ع):(برخی از منابع نیز این روایت را از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 87، ص 81، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.)«هرگاه زنی در نفاس باشد و در همان حال بمیرد، در روز قیامت، پرونده اعمال او بازگشایی نمی‌شود»؛(«الْمَرْأَةُ إِذَا مَاتَتْ فِی نِفَاسِهَا لَمْ‏ یَنْشُرْ لَهَا دِیوَانٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 139، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق؛ قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الدعوات(سلوة الحزین)، ص 242، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1407ق؛ مجلسی اول، محمد تقی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، موسوی کرمانی، سید حسین، اشتهاردی، علی‌پناه، طباطبائی، سید فضل الله، ج 1، ص 361، ‌قم، مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانپور، چاپ دوم، 1406ق.)یعنی در قیامت پرونده او مسکوت می‌ماند و گناهان او بخشیده شده و بدون حساب به بهشت می‌رود.
2. امام صادق(ع):‌ «زنانی که در نفاس هستند (و در همان حال می‌میرند) از قبر خود مبعوث می‌گردند در حالی که محاسبه‌ای برای آنان وجود نخواهد داشت؛ زیرا در حال درد زایمان از دنیا رفته است)».(«النُّفَسَاءُ تُبْعَثُ‏ مِنْ قَبْرِهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ، لِأَنَّهَا مَاتَتْ فِی غَمِّ نِفَاسِهَا»؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص 673، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق.) همین روایت با اندکی تفاوت در کتاب‌های دیگر نیز نقل شده است.(ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف،‏ ج 2، ص 191، قم، مؤسسة آل البیت(علیهم السلام)، چاپ دوم، 1385ق؛ ابن أبی جمهور، محمد بن زین الدین، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، محقق، مصحح، عراقی، مجتبی، ج 3، ص 293، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، 1405ق.)
اما با در نظر گرفتن این روایات، این سؤال پیش می‌آید که نفاس چه تفاوتی با حیض و استحاضه دارد که چنین فضل و اجری برای آن در نظر گرفته شده است؟ به نظر، نکته در این است که برجسته بودن وفات هنگام نفاس به جهت دنیا آوردن فرزند و سختی‌هایی است که زنان در زمان وضع حمل متحمل می‌شوند. این مطلب توسط روایات نیز تأیید شده و مردن در چنین حالتی را به منزله شهادت دانسته‌اند؛ امام علی(ع) فرمود: «پیامبر(ص) درباره جهاد صحبت می‌کردند، زنى پرسید: ای رسول خدا! از این جهاد برای زنان نصیبی نیست؟ فرمود چرا، زن از زمانی که حامله می‌شود تا به دنیا آوردن فرزند و سپس تا زمانی که بچه را از شیر بگیرد، ثواب مجاهد در راه خدا را دارد، و اگر در این بین بمیرد، برای او مقامی به‌مانند مقام شهید خواهد بود».(«ذکَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْجِهَادَ فَقَالَتِ امْرَأَةٌ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لِلنِّسَاءِ مِنْ هَذَا شَیْ‏ءٌ فَقَالَ بَلَى لِلْمَرْأَةِ مَا بَیْنَ حَمْلِهَا إِلَى وَضْعِهَا ثُمَّ إِلَى فِطَامِهَا مِنَ الْأَجْرِ کَالْمُرَابِطِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَإِنْ هَلَکَتْ فِیمَا بَیْنَ ذَلِکَ کَانَ لَهَا مِثْلُ مَنْزِلَةِ الشَّهِید»؛ طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 234، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق؛ فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، ج 23، ص 1295، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین علی(ع)، چاپ اول، 1406ق.)
همین نکته سبب شده برخی از علما، در ترجمه روایت اول چنین بیاورند: «هر گاه زنى در زاییدن تا پایان نفاسش بمیرد در روز قیامت نامه عمل او را نگشایند و بی‌حساب به بهشت رود».(اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، لوامع صاحبقرانی، ج 2، ص 205، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق.)
البته روایتی مشابه روایات فوق در مورد اجر کسی که در زمان حیض از دنیا برود، نیز نقل شده است: پیامبر(ص) فرمود:‌ «کسی که در حال حیض بمیرد، به‌مانند شهید است».(«مَنْ مَاتَتْ فِی حَیْضِهَا مَاتَتْ شَهِیدَة»؛ محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 2، ص 41، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1408ق.) این روایت بنابر جستجویی که انجام گرفت، در هیچ یک از منابع اولیه ذکر نشده است و تنها یک منبع متأخر و آن هم بدون ذکر هیچ سندی، آن‌را بیان داشته که مجموع اینها سبب می‌شود که آن را روایات چندان معتبری ندانیم.

بسم الله الرحمن الرحیم

عرض ادب و سلام و احترام خدمت شما دوستان گرامی خواننده این پست.

.me and God;816330 نوشت:
عادات ماهانه خانوم ها که واقعا آیه زیر در موردش درست گفته شده:
و از تو درباره عادت زنانه می پرسند ، بگو: آن نوعی آزار و ناراحتی است.(آیه 222 سوره بقره)
این آزار و ناراحتی و دردی که خدا برای زن قرار داده میتونه باعث بخشش خداوند بشه؟!

اما در مورد سوال دوم شما که اشاره به این مساله است که آیا بر اساس اذیت و آزاری که زنان در ایان عادت ماهیانه می بینند و در آیه قرآن هم به آن اشاره شده است؛ این آزار و اذیت می تواند پاداشی برای بخشش گناهان آن باشد؟
در پاسخ باید عرض کنم که دیدن خون‌های سه‌گانه حیض، استحاضه و نفاس، به عنوان نوعی از طبیعت بدن زنان می‌باشد که در اسلام نیز احکامی برای آنها قرار داده شده است.طبیعتاً زنانی که در این حالت قرار می‌گیرند به لحاظ جسمی و روحی دچار مشکلاتی می‌شوند، و روشن است کسی که در این نوع مشکلات و دردها صبر داشته باشد به‌مانند دیگر انسان‌ها که در برابر سایر مشکلات و مصائب صبر پیشه کرده‌اند، اجر و پاداش دارد. البته کم و زیادی این سختی‌ها و به دنبال آن، اجرها، به نسبت افراد مختلف، متفاوت است.
به‌علاوه؛ روایاتی وجود دارد که فضیلت‌هایی را برای زنانی که در حال نفاس(خون‌ریزی بعد از زایمان) می‌میرند، بیان می‌کنند:
1-امام صادق(ع)برخی از منابع نیز این روایت را از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 87، ص 81، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.)«هرگاه زنی در نفاس باشد و در همان حال بمیرد، در روز قیامت، پرونده اعمال او بازگشایی نمی‌شود»؛(«الْمَرْأَةُ إِذَا مَاتَتْ فِی نِفَاسِهَا لَمْ‏ یَنْشُرْ لَهَا دِیوَانٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 139، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق؛ قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الدعوات(سلوة الحزین)، ص 242، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1407ق؛ مجلسی اول، محمد تقی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، موسوی کرمانی، سید حسین، اشتهاردی، علی‌پناه، طباطبائی، سید فضل الله، ج 1، ص 361، ‌قم، مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانپور، چاپ دوم، 1406ق.)یعنی در قیامت پرونده او مسکوت می‌ماند و گناهان او بخشیده شده و بدون حساب به بهشت می‌رود.
2. امام صادق(ع):‌ «زنانی که در نفاس هستند (و در همان حال می‌میرند) از قبر خود مبعوث می‌گردند در حالی که محاسبه‌ای برای آنان وجود نخواهد داشت؛ زیرا در حال درد زایمان از دنیا رفته است)».(«النُّفَسَاءُ تُبْعَثُ‏ مِنْ قَبْرِهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ، لِأَنَّهَا مَاتَتْ فِی غَمِّ نِفَاسِهَا»؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص 673، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق.) همین روایت با اندکی تفاوت در کتاب‌های دیگر نیز نقل شده است.(ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف،‏ ج 2، ص 191، قم، مؤسسة آل البیت(علیهم السلام)، چاپ دوم، 1385ق؛ ابن أبی جمهور، محمد بن زین الدین، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، محقق، مصحح، عراقی، مجتبی، ج 3، ص 293، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، 1405ق.)
اما با در نظر گرفتن این روایات، این سؤال پیش می‌آید که نفاس چه تفاوتی با حیض و استحاضه دارد که چنین فضل و اجری برای آن در نظر گرفته شده است؟ به نظر، نکته در این است که برجسته بودن وفات هنگام نفاس به جهت دنیا آوردن فرزند و سختی‌هایی است که زنان در زمان وضع حمل متحمل می‌شوند. این مطلب توسط روایات نیز تأیید شده و مردن در چنین حالتی را به منزله شهادت دانسته‌اند؛ امام علی(ع) فرمود: «پیامبر(ص) درباره جهاد صحبت می‌کردند، زنى پرسید: ای رسول خدا! از این جهاد برای زنان نصیبی نیست؟ فرمود چرا، زن از زمانی که حامله می‌شود تا به دنیا آوردن فرزند و سپس تا زمانی که بچه را از شیر بگیرد، ثواب مجاهد در راه خدا را دارد، و اگر در این بین بمیرد، برای او مقامی به‌مانند مقام شهید خواهد بود».(«ذکَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْجِهَادَ فَقَالَتِ امْرَأَةٌ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لِلنِّسَاءِ مِنْ هَذَا شَیْ‏ءٌ فَقَالَ بَلَى لِلْمَرْأَةِ مَا بَیْنَ حَمْلِهَا إِلَى وَضْعِهَا ثُمَّ إِلَى فِطَامِهَا مِنَ الْأَجْرِ کَالْمُرَابِطِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَإِنْ هَلَکَتْ فِیمَا بَیْنَ ذَلِکَ کَانَ لَهَا مِثْلُ مَنْزِلَةِ الشَّهِید»؛ طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 234، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق؛ فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، ج 23، ص 1295، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین علی(ع)، چاپ اول، 1406ق.)
همین نکته سبب شده برخی از علما، در ترجمه روایت اول چنین بیاورند: «هر گاه زنى در زاییدن تا پایان نفاسش بمیرد در روز قیامت نامه عمل او را نگشایند و بی‌حساب به بهشت رود».(اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، لوامع صاحبقرانی، ج 2، ص 205، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق.)
البته روایتی مشابه روایات فوق در مورد اجر کسی که در زمان حیض از دنیا برود، نیز نقل شده است: پیامبر(ص) فرمود:‌ «کسی که در حال حیض بمیرد، به‌مانند شهید است».(«مَنْ مَاتَتْ فِی حَیْضِهَا مَاتَتْ شَهِیدَة»؛ محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 2، ص 41، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1408ق.) این روایت بنابر جستجویی که انجام گرفت، در هیچ یک از منابع اولیه ذکر نشده است و تنها یک منبع متأخر و آن هم بدون ذکر هیچ سندی، آن‌را بیان داشته که مجموع اینها سبب می‌شود که آن را روایات چندان معتبری ندانیم.



پرسش:
آیا حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با این مضمون که تب و بیماری سبب بخشش گناهان است صحت دارد؟ و آیا عادات ماهیانه زنان و آزار آنان بر اثر آن می تواند کفاره گناهان آنان باشد؟
پاسخ:
مضمون سوال در روایتی در کتاب لوامع صاحبقرانی است:
«و در روايتى كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه وارد است كه يك شب تب كفاره گناهان گذشته و آينده است و ظاهرا نسبت به اشخاص و احوال مختلف شود»(لوامع صاحبقرانی / ج2/ص110(
این روایت با وجود این که صاحب کتاب ادعای صحت آن را کرده است اما به دو دلیل حجیت ندارد:
1-روایت در کتب معتبر و غیر معتبر شیعه نقل نشده است و به عبارتی تنها در این کتاب ذکر شده که همین انفراد در ذکر روایت تنها در یک کتاب نشانه ضعف روایت است.
2- در روایت بیان شده است که تب به عنوان عملی غیر اختیاری می تواند پاک کننده گناهان گذشته و آینده انسان باشد که به شکل اختیاری انجام می شود . به نظر نمی رسد این کلام با روح دین و شریعت سازگاری داشته باشد و با عدالت خداوند همسان نیست.
از این رو به نظر می رسد اولا روایتی بیان شده با این مضمون ضعیف و فاقد اعتبار است و علاوه بر این
روایاتی که بیان می دارند بیماری کفاره گناهان است؛ تنها به گناهان صغیره که انسان مداومت بر آنها ندارد اشاره دارد ( به نقل از کتاب اربعین شیخ بهایی ) و نه گناهان کبیره.
اما در مورد اذیت و آزاری که زنان در ایام عادت ماهیانه می بینند؛ باید گفت: دیدن خون‌های سه‌گانه حیض، استحاضه و نفاس، به عنوان نوعی از طبیعت بدن زنان می‌باشد که در اسلام نیز احکامی برای آنها قرار داده شده است.طبیعتاً زنانی که در این حالت قرار می‌گیرند به لحاظ جسمی و روحی دچار مشکلاتی می‌شوند، و روشن است کسی که در این نوع مشکلات و دردها صبر داشته باشد به‌مانند دیگر انسان‌ها که در برابر سایر مشکلات و مصائب صبر پیشه کرده‌اند، اجر و پاداش دارد. البته کم و زیادی این سختی‌ها و به دنبال آن، اجرها، به نسبت افراد مختلف، متفاوت است.
به‌علاوه؛ روایاتی وجود دارد که فضیلت‌هایی را برای زنانی که در حال نفاس(خون‌ریزی بعد از زایمان) می‌میرند، بیان می‌کنند:
1-امام صادق(ع): برخی از منابع نیز این روایت را از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 87، ص 81، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق. «هرگاه زنی در نفاس باشد و در همان حال بمیرد، در روز قیامت، پرونده اعمال او بازگشایی نمی‌شود»؛ «الْمَرْأَةُ إِذَا مَاتَتْ فِی نِفَاسِهَا لَمْ‏ یَنْشُرْ لَهَا دِیوَانٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛ (شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 139، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق)؛ (قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الدعوات(سلوة الحزین)، ص 242، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1407ق؛ مجلسی اول، محمد تقی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، موسوی کرمانی، سید حسین، اشتهاردی، علی‌پناه، طباطبائی، سید فضل الله، ج 1، ص 361، ‌قم، مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانپور، چاپ دوم، 1406ق.( یعنی در قیامت پرونده او مسکوت می‌ماند و گناهان او بخشیده شده و بدون حساب به بهشت می‌رود.
2- امام صادق(ع):‌ «زنانی که در نفاس هستند (و در همان حال می‌میرند) از قبر خود مبعوث می‌گردند در حالی که محاسبه‌ای برای آنان وجود نخواهد داشت؛ زیرا در حال درد زایمان از دنیا رفته است.(النُّفَسَاءُ تُبْعَثُ‏ مِنْ قَبْرِهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ، لِأَنَّهَا مَاتَتْ فِی غَمِّ نِفَاسِهَا»؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص 673، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق).) همین روایت با اندکی تفاوت در کتاب‌های دیگر نیز نقل شده است.(ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف،‏ ج 2، ص 191، قم، مؤسسة آل البیت(علیهم السلام)، چاپ دوم، 1385ق؛ ابن أبی جمهور، محمد بن زین الدین، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، محقق، مصحح، عراقی، مجتبی، ج 3، ص 293، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، 1405ق(
اما با در نظر گرفتن این روایات، این سؤال پیش می‌آید که نفاس چه تفاوتی با حیض و استحاضه دارد که چنین فضل و اجری برای آن در نظر گرفته شده است؟ به نظر، نکته در این است که برجسته بودن وفات هنگام نفاس به جهت دنیا آوردن فرزند و سختی‌هایی است که زنان در زمان وضع حمل متحمل می‌شوند. این مطلب توسط روایات نیز تأیید شده و مردن در چنین حالتی را به منزله شهادت دانسته‌اند؛ امام علی(ع) فرمود: «پیامبر(ص) درباره جهاد صحبت می‌کردند، زنى پرسید: ای رسول خدا! از این جهاد برای زنان نصیبی نیست؟ فرمود چرا، زن از زمانی که حامله می‌شود تا به دنیا آوردن فرزند و سپس تا زمانی که بچه را از شیر بگیرد، ثواب مجاهد در راه خدا را دارد، و اگر در این بین بمیرد، برای او مقامی به‌مانند مقام شهید خواهد بود».«ذکَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْجِهَادَ فَقَالَتِ امْرَأَةٌ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لِلنِّسَاءِ مِنْ هَذَا شَیْ‏ءٌ فَقَالَ بَلَى لِلْمَرْأَةِ مَا بَیْنَ حَمْلِهَا إِلَى وَضْعِهَا ثُمَّ إِلَى فِطَامِهَا مِنَ الْأَجْرِ کَالْمُرَابِطِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَإِنْ هَلَکَتْ فِیمَا بَیْنَ ذَلِکَ کَانَ لَهَا مِثْلُ مَنْزِلَةِ الشَّهِید»؛ طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 234، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق؛ فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، ج 23، ص 1295، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین علی(ع)، چاپ اول، 1406ق).
همین نکته سبب شده برخی از علما، در ترجمه روایت اول چنین بیاورند: «هر گاه زنى در زاییدن تا پایان نفاسش بمیرد در روز قیامت نامه عمل او را نگشایند و بی‌حساب به بهشت رود».اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، لوامع صاحبقرانی، ج 2، ص 205، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق).
البته روایتی مشابه روایات فوق در مورد اجر کسی که در زمان حیض از دنیا برود، نیز نقل شده است: پیامبر(ص) فرمود:‌ «کسی که در حال حیض بمیرد، به‌مانند شهید است».«مَنْ مَاتَتْ فِی حَیْضِهَا مَاتَتْ شَهِیدَة»؛ محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 2، ص 41، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1408ق.) این روایت بنابر جستجویی که انجام گرفت، در هیچ یک از منابع اولیه ذکر نشده است و تنها یک منبع متأخر و آن هم بدون ذکر هیچ سندی، آن‌را بیان داشته که مجموع اینها سبب می‌شود که آن را روایات چندان معتبری ندانیم.

موضوع قفل شده است