جمع بندی لغزش گاه های طلاب و روحانیت

1- صفت طمع: كه به آنچه دارد و به آنچه از راه مشروع به دست مى‏آيد قناعت نكرده، و به مال و عنوان و ملك ديگران طمع بورزد.
2- صفت بخل: كه راضى نشود ديگرى از مال و علم و عنوان و مقام ظاهرى و معنوى او استفاده كند.
3- ريا: كه علم و عبادت و محاسن اعمال و محامد صفات خود را بخواهد به ديگران نشان داده، و نيت او آلوده باشد.
4- عصبيت: در آراء و عقايد و افكار و اعمال خود، صفا و حريت و حقيقت و روحانيت را كنار گذاشته، و روى خيالات موهوم و وابستگى‏ هاى ظاهرى و انتساب عرفى و اسم و شهرت و علايق ديگر، خود را محدود و مقيد كرده، و از روش مخصوص و افكار و اعمال معينى طرفدارى كند.
5- حب مدح: كه هدف او در همه رفتار و گفتار و كردار بزرگداشت خود و عنوان و اسم و رسم پيدا كردن باشد.
6- وارد شدن و بحث از مسائلى كه در آنها و فهميدن حقيقت آنها براى او محال است، و نتيجه‏ اى بجز انحراف فكرى ندارد، مانند بحث از جزئيات و خصوصيات عالم آخرت، يا مقامات معنوى كه هنوز از آن مراحل اطلاعى ندارد، نفيا يا اثباتا.
7- تكلف در سخن گفتن و يا نوشتن: كه عادت به تزيين كلام و عبارت- پردازى و قافيه سازى و مجاز گويى پيدا كرده، و توجه او از حقيقت و معنى منحرف گشته، و به ظواهر بپردازد.
8- حياء نداشتن: در مقابل حركات ناشايست و اعمال زشت و كارهاى نامشروع و نامناسب كه كاملا بى‏پروا و بى‏باك باشد، و هيچ گونه آداب و ظواهر احكام و برنامه دينى و اخلاقى را رعايت نكند.
9- افتخار: روى عناوين و جهات دنيوى و امور مادى افتخار و مباهات نمودن، و خود را به ديگران امتياز دادن و بالا بردن.
10- سستى كردن در مقام عمل: كه به دانسته خود عمل نكند، و از علم خود نتيجه و ثمر عملى نگيرد، و روش و كردار او بر خلاف علم او باشد.
حضرت عيسى (ع) فرمود: شقى‏ ترين و بدترين مردم آن كسى باشد كه در ميان مردم با علم و فضل شهرت پيدا كرده، ولى در مقام عمل مقصر و سست و مجهول باشد.

قال الصادق علیه السلام: آفَةُ الْعُلَمَاءِ ثَمَانِيَةٌ الطَّمَعُ وَ الْبُخْلُ وَ الرِّيَاءُ وَ الْعَصَبِيَّةُ وَ حُبُّ الْمَدْحِ وَ الْخَوْضُ فِيمَا لَمْ يَصِلُوا إِلَى حَقِيقَتِهِ وَ التَّكَلُّفُ فِي تَزْيِينِ الْكَلَامِ بِزَوَائِدِ الْأَلْفَاظِ وَ قِلَّةُ الْحَيَاءِ مِنَ اللَّهِ وَ الِافْتِخَارُ وَ تَرْكُ الْعَمَلِ بِمَا عَلِمُوا قَالَ عِيسَى ع أَشْقَى النَّاسِ مَنْ هُوَ مَعْرُوفٌ‏ بِعِلْمِهِ مَجْهُولٌ بِعَمَلِه.(مصباح الشريعة، ص: 21)اما در مورد مطلب دومی که فرمودید: جامعه کنونی ما اقبال چندانی به طلاب و روحانیت ندارد باید عرض کنم که همیشه آدمهای خوب و بد همه جا بوده اند، افکار بسته و افکار روشن، همیشه در این لباس بوده اند، اگر اقبالی نباشد به خاطر رعایت نکردن همان ده موردی است که در حدیث آمده است، اما این راهم نباید فراموش کرد که نسبت استقبال مردم به علوم دینی و طلبه شدن، به مراتب از زمانهای سابق خیلی بیشتر شده و قبلا چنین استقبالی از معارف دینی و روحانیت نمی شد. هر چند افراد جامعه بیشتر شدند باز هم در عین حال، تعداد مراجعین به نسبت بیشتر گردیده است. الان شما در هر مجامع علمی یا فضاهای مجازی که جای کار فرهنگی هست مراجعه می فرمایید، رد پایی از علما را مشاهده می کنید و این نشان دهنده ی این است که اگر عده ای در این پست و مقام، رعایت نکرده اند در عین حال عده ای هم بوده اند که با مجاهدتها و توانایی های خود، مردم را جذب به دین نموده اند.

سلام
امیدوارم اینطور باشد
ولی من هنوز نتوانستم این رد پا را مشاهده کنم.
تنها مراکزی که علما در آن فعال هستن امثال سایت های مثل askdin هست که شاید به 10 تا هم نرسند.

بله من هم عرض کردم که روحانیون تنها در سایت هایی مثل اسک دین فعال هستند. در صورتی که شبهات دینی بی پاسخ رو همه جا میشه دید.
انشاءالله که فعالیت بیشتر از این هم بشود.
یاعلی

[="Tahoma"][="DarkGreen"]

امام على علیه السلام:

العِلمُ بِلا عَمَلٍ وَبالٌ، العَمَلُ بِلا عِلمٍ ضَلالٌ؛
علمِ بدون عمل وبال است؛ عملِ بدون علم، گمراهى است.
غرر الحکم: ح1587؛ علم و حکمت در قرآن و حدیث، ص864

بسمه الحکم العدل

عرض سلام و ادب

مواردی را که فرمودید آفات اخلاقی،عملی و فکری برای طلاب است که مسلما در وجهه ی آنها نزد مردم مؤثر است.

امّا به نظر می رسد ادبار قلبی مردم را نسبت به طلاب علوم دینی،به همه جامعه نسبت دادن چندان صحیح نیست

چرا که حقیقتا اینگونه نیست،طلاب علوم دینی عموما با اخلاق ترین و بهترین افراد جامعه هستند(ان شاالله)

امّا شاید سهم عمده ی بدبینی بی جهت بعضی،نسبت به این صنف،عملکرد نا صواب برخی سیاسیّونِ این صنف

است که متأسفانه در یک تحلیل بی منطق و یا ظالمانه و گاهی نا آگاهانه به همه ی این بزرگواران تسرّی داده شده است.

البته از نقش افراد مغرض در این سیاه نمایی نسبت به روحانیّت نیز نباید غافل شد.ضمن اینکه برادران و خواهران طلبه و روحانی

نیز دقت داشته باشند(که الحمد لله دارند) که عملکرد آنان پای اسلام و دین گذاشته می شود(اغلب) بنابراین بهتر است از سایر

مردم بیشتر و بهتر مراقب عملکرد خویش باشند.

[="Tahoma"][="Blue"]

انگاري يكي بهم گفت ي سر برو سايت ي سر برو
منم اومدم و بروم
اقبال و عدم اقبال ادله مختلف دارد:
1- خود روحانيون ( مي گويند دين از سياست جدا نيست ولي عملا كاري به سياست ندارند خيلي ها، خيلي ها وقتي كسي اشكال مي كند يا شبهه وارد مي كند فكر مي كنند داره با بمب ساختمان دين را ويران مي كنه به جاي همدلي سريع مانند جكي جان گارد مي گيرند و....)
2-خرافات و باورهاي غلط (لطيفه هاي ملانصرالدين و...كه گاهي متأثر از افراد سودجو و دشمن بوده ) ي روز ملا رفت تونس ولي زن ملا رفت نتونس:-b
3- دشمنان و مغرضان( شبهات و شايعات و...)
4- خود مردم ( روحاني اساسا حال مي گيرد يعني نمي ذاره ديگران به حال و حول خود برسند و هي احساس گناه تزريق مي كنه مستقيم يا غيرمستقيم. اصالت الراحتي ايجاب مي كنه بگيم دوري و دوستي و..)

بايد شرايط را ديد
مثلا در زماني كه مردم هفت خط و قالتاق (به معناي منفي) باشند پيغمبري چون حضرت نوح هم ظاهرا موفق نيست
اگر در آن زمان بوديم بررسي مي كرديم كه علل اقبال كم مردم به حضرت نوح چيست؟)

كتاب آفات الطلاب سلسله مباحث اخلاقی و حوزوی حضرت آیت الله شيخ احمد مجتهدی تهرانی می باشد.
که در زمینه تعلیم و تربیت طلاب و مباحث اخلاقی ایشان است که توسط شاکر برخوردار فرید جمع آوری و تحت نظر آیت الله مجتهدی به چاپ رسیده است.
كتاب آفات الطلاب نظرات آيت الله مجتهدي تهراني(ره) را در رابطه با آفاتي كه توفيقات را از انسان سلب مي كند بيان مي دارد.

سلام علیکم

آیت الله حسن زاده آملی روایتی در اینباره از امیرالمومنین را نقل وتبئین کردند که قابل نقل نبود باید از کلام خود ایشان شنید . در همین پست آپلود شده

[FLV]http://www.askdin.com/attachment.php?attachmentid=3006475438&stc=1&d=1465375970[/FLV]

جالب بود مرسی
دکوراسیون داخلی بازسازی ساختمان دکوراسیون منزل دکوراسیون ویلا

[="Tahoma"][="Blue"]

[=times new roman]سوال: مهمترین لغزشگاه های طلاب علوم دینی کدام است؟ و چرا جامعه کنونی ما اقبال چندانی به طلاب و روحانیت نشان نمی دهد؟

باسلام و احترام خدمت شما دوست گرامی.
برای اهل علم و طلاب علوم و هر کسی که در این مسیر قدم می گذارد، لغزشگاهها و آفاتی بیان شده که در روایات معصومین بدان اشاره شده است که در اینجا به ذکر آنها خواهیم پرداخت:

1- صفت طمع: كه به آنچه دارد و به آنچه از راه مشروع به دست مى‏آيد قناعت نكرده، و به مال و عنوان و ملك ديگران طمع بورزد.
2- صفت بخل: كه راضى نشود ديگرى از مال و علم و عنوان و مقام ظاهرى و معنوى او استفاده كند.
3- ريا: كه علم و عبادت و محاسن اعمال و محامد صفات خود را بخواهد به ديگران نشان داده، و نيت او آلوده باشد.
4- عصبيت: در آراء و عقايد و افكار و اعمال خود، صفا و حريت و حقيقت و روحانيت را كنار گذاشته، و روى خيالات موهوم و وابستگى‏ هاى ظاهرى و انتساب عرفى و اسم و شهرت و علايق ديگر، خود را محدود و مقيد كرده، و از روش مخصوص و افكار و اعمال معينى طرفدارى كند.
5- حب مدح: كه هدف او در همه رفتار و گفتار و كردار بزرگداشت خود و عنوان و اسم و رسم پيدا كردن باشد.
6- وارد شدن و بحث از مسائلى كه در آنها و فهميدن حقيقت آنها براى او محال است، و نتيجه‏ اى بجز انحراف فكرى ندارد، مانند بحث از جزئيات و خصوصيات عالم آخرت، يا مقامات معنوى كه هنوز از آن مراحل اطلاعى ندارد، نفيا يا اثباتا.
7- تكلف در سخن گفتن و يا نوشتن: كه عادت به تزيين كلام و عبارت- پردازى و قافيه سازى و مجاز گويى پيدا كرده، و توجه او از حقيقت و معنى منحرف گشته، و به ظواهر بپردازد.
8- حياء نداشتن: در مقابل حركات ناشايست و اعمال زشت و كارهاى نامشروع و نامناسب كه كاملا بى‏پروا و بى‏باك باشد، و هيچ گونه آداب و ظواهر احكام و برنامه دينى و اخلاقى را رعايت نكند.
9- افتخار: روى عناوين و جهات دنيوى و امور مادى افتخار و مباهات نمودن، و خود را به ديگران امتياز دادن و بالا بردن.
10- سستى كردن در مقام عمل: كه به دانسته خود عمل نكند، و از علم خود نتيجه و ثمر عملى نگيرد، و روش و كردار او بر خلاف علم او باشد.
حضرت عيسى (ع) فرمود: شقى‏ ترين و بدترين مردم آن كسى باشد كه در ميان مردم با علم و فضل شهرت پيدا كرده، ولى در مقام عمل مقصر و سست و مجهول باشد.

قال الصادق علیه السلام: آفَةُ الْعُلَمَاءِ ثَمَانِيَةٌ الطَّمَعُ وَ الْبُخْلُ وَ الرِّيَاءُ وَ الْعَصَبِيَّةُ وَ حُبُّ الْمَدْحِ وَ الْخَوْضُ فِيمَا لَمْ يَصِلُوا إِلَى حَقِيقَتِهِ وَ التَّكَلُّفُ فِي تَزْيِينِ الْكَلَامِ بِزَوَائِدِ الْأَلْفَاظِ وَ قِلَّةُ الْحَيَاءِ مِنَ اللَّهِ وَ الِافْتِخَارُ وَ تَرْكُ الْعَمَلِ بِمَا عَلِمُوا قَالَ عِيسَى ع أَشْقَى النَّاسِ مَنْ هُوَ مَعْرُوفٌ‏ بِعِلْمِهِ مَجْهُولٌ بِعَمَلِه.(مصباح الشريعة، ص: 21)

اما در مورد مطلب دومی که فرمودید: جامعه کنونی ما اقبال چندانی به طلاب و روحانیت ندارد باید عرض کنم که همیشه آدمهای خوب و بد همه جا بوده اند، افکار بسته و افکار روشن، همیشه در این لباس بوده اند، اگر اقبالی نباشد به خاطر رعایت نکردن همان ده موردی است که در حدیث آمده است، اما این راهم نباید فراموش کرد که نسبت استقبال مردم به علوم دینی و طلبه شدن، به مراتب از زمانهای سابق خیلی بیشتر شده و قبلا چنین استقبالی از معارف دینی و روحانیت نمی شد. هر چند افراد جامعه بیشتر شدند باز هم در عین حال، تعداد مراجعین به نسبت بیشتر گردیده است. الان شما در هر مجامع علمی یا فضاهای مجازی که جای کار فرهنگی هست مراجعه می فرمایید، رد پایی از علما را مشاهده می کنید و این نشان دهنده ی این است که اگر عده ای در این پست و مقام، رعایت نکرده اند در عین حال عده ای هم بوده اند که با مجاهدتها و توانایی های خود، مردم را جذب به دین نموده اند.