جمع بندی چگونه از عبادت ، لذت بیشتری ببریم؟
تبهای اولیه
چگونه می توان از عبادات خودمان لذت بیشتری ببریم؟
پی نوشت :
1. [="][="][="]صحيفه سجاديه، دعاي شماره 12.
[="]
پی نوشت :
[="]
[="]
مام سجاد(ع) عواملي را که مانع رؤيت ملکوت و درک باطن عبادت ميشود، سه عامل معرفي کرده است. حضرت در مناجات خويش ميگويد:
«خداوندا! آن هنگام که به سوي تو سر بر ميدارم و دست نياز دراز مي کنم و به راز و نياز مي پردازم، سه چيز حجاب و مانع ميشود که نتوانم ملکوت اعلاي تو را مشاهده کنم و اين سه پرده را خود با دست خويشتن بر آويخته ام. نخستين پرده اي که نگذارد ديده به ديدار تو بگشايم، عصيان من از فرمان توست.
پردة دوم، پرده اي است که از ارتکاب منهيات و معاصي به روي خويش کشيده ام و خود را از عنايت و مرحمت توبه دور داشته ام.
پردة سوم: غفلت من است؛ غفلتي که در اداي شکر و سپاس تو ورزيده ام. نعمت ها به من داده اي، ولي شکر (قولي و عملي) نعمت به جاي نياورده ام». (1)
بنابراين يکي از اسباب لذت در عبادات ، و راز و نياز با معبود ، غفلت گناه است.
پی نوشت :
1. [="][="][="]مفاتيح الجنان، دعاي ابوحمزه ثمالي؛مناجات خمس عشره، السابعه، مناجات المطيعين للّه.
[="]
نخستين پرده اي که نگذارد ديده به ديدار تو بگشايم، عصيان من از فرمان توست.
پردة دوم، پرده اي است که از ارتکاب منهيات و معاصي به روي خويش کشيده ام و خود را از عنايت و مرحمت توبه دور داشته ام.
سلام و عرض ادب خدمت استاد گرامی
تفاوت پرده ی اول و دوم چیست؟
آیا عصیان در مقابل فرمان خداوند تفاوت ظریفی با ارتکاب معاصی دارد که این دو را از هم جدا نموده اند؟
امام سجاد(ع) عواملي را که مانع رؤيت ملکوت و درک باطن عبادت ميشود، سه عامل معرفي کرده است. حضرت در مناجات خويش ميگويد:
«خداوندا! آن هنگام که به سوي تو سر بر ميدارم و دست نياز دراز مي کنم و به راز و نياز مي پردازم، سه چيز حجاب و مانع ميشود که نتوانم ملکوت اعلاي تو را مشاهده کنم و اين سه پرده را خود با دست خويشتن بر آويخته ام. نخستين پرده اي که نگذارد ديده به ديدار تو بگشايم، عصيان من از فرمان توست.
پردة دوم، پرده اي است که از ارتکاب منهيات و معاصي به روي خويش کشيده ام و خود را از عنايت و مرحمت توبه دور داشته ام.
پردة سوم: غفلت من است؛ غفلتي که در اداي شکر و سپاس تو ورزيده ام. نعمت ها به من داده اي، ولي شکر (قولي و عملي) نعمت به جاي نياورده ام». (1)
عالی بود :((:((:((
من دقیقا همین مشکلات رو دارم. مخصوصا مخصوصا اولیش
سلام
به نظر حقیر ،؛ عبادت وقتی لذت بخش است که انسان "خشوع" داشته باشد.
اگر خوب دقت کنیم ، می بینیم که خشوع در عبادت ، مساوق "ادب" است.
همچنین ، خشوع ، مفهوم "حضور قلب" را در خود دارد.
وقتی می خواهیم نماز بخوانیم :
اولا این نماز را اول وقت بخوانیم.
یعنی آن را بر همه کارهای دیگر " مقدم " بداریم.
وقتی نماز را بر بقیه کارها مقدم می کنیم ، یعنی "خدا" را بر "خودمان" مقدم داشته ایم.
این ، سرآغاز ادب و خشوع است...
چگئنه از عبادتش لذت می برد ، کسی که نماز را (بدون عذر عقلی) در اول وقتش نمی خواند؟!
دوما موقع خواندن نماز ، باید جوارح و جوانح ما حرکتی نکند.
مثلا مشغول خاراندن خودمان یا حتی مرتب کردن لباسمان نشویم.
مواظب باشیم قلبمان از "توجه به معبود" ، حرکت نکند به سوی توجه به "غیر معبود".
اگر بدانی در برابر چه کسی ایستاده ایم ، می دانیم که چطور باید بایستیم.
پس عدم خشوع ، ریشه در جهل ما دارد.
باید تمرین کنیم ایستادن ترسان و هراسناک و ذلیلانه و فقیرانه و بیچاره گونه و در عین حال امیدوار را در برابر معبود در وقت نماز ، تا بر اثر تمرین ، برای ما ملکه شود.
دیده اید بچه کوچک چطور از والدینش ، چیزی می خواهد؟
آیا فقط می گوید" فلان چیز را بده" ؟ یا با چهره و زبان بدن خود ، حالت خواهش و خضوع توأم با امید ، به خود می گیرد؟
ما هم باید در وقت نماز ، همین صفات را با زبان بدنمان به ظهور برسانیم.
لازمه همه اینها این است که نماز در مکان ساکتی باشد تا چیزی باعث انصراف ذهن انسان از توجه به معبود نشود.
تفاوت پرده ی اول و دوم چیست؟
آیا عصیان در مقابل فرمان خداوند تفاوت ظریفی با ارتکاب معاصی دارد که این دو را از هم جدا نموده اند؟
متن صحیفه این است که حضرت می فرماید :
اللَّهُمَّ إِنَّهُ يَحْجُبُنِي عَنْ مَسْأَلَتِكَ خِلالٌ ثَلاثٌ، وَ تَحْدُونِي عَلَيْهَا خَلَّةٌ وَاحِدَةٌ: يَحْجُبُنِي أَمْرٌ أَمَرْتَ بِهِ فَأَبْطَأْتُ عَنْهُ، وَ نَهْيٌ نَهَيْتَنِي عَنْهُ فَأَسْرَعْتُ إِلَيْهِ، وَ نِعْمَةٌ أَنْعَمْتَ بِهَا عَلَيَّ فَقَصَّرْتُ فِي شُكْرِهَا.
با توجه به متن دعا، منظور از پرده اول سستی و کاهلی فرد در انجام اوامر الهی است که مکلف در انجام آن سستی می کند اعم از واجبات و مستحبات، و مراد از پرده دوم سرعت بنده در انجام معصیت یعنی محرمات است.
پرسش:
چگونه می توان از عبادات خودمان لذت بیشتری ببریم؟
پاسخ :
امام سجاد(ع) عواملي را که مانع رؤيت ملکوت و درک باطن عبادت ميشود، سه عامل معرفي کرده است. حضرت در مناجات خويش ميگويد:
«خداوندا! آن هنگام که به سوي تو سر بر ميدارم و دست نياز دراز مي کنم و به راز و نياز مي پردازم، سه چيز حجاب و مانع ميشود که نتوانم ملکوت اعلاي تو را مشاهده کنم و اين سه پرده را خود با دست خويشتن بر آويخته ام. نخستين پرده اي که نگذارد ديده به ديدار تو بگشايم، عصيان من از فرمان توست.
پردة دوم، پرده اي است که از ارتکاب منهيات و معاصي به روي خويش کشيده ام و خود را از عنايت و مرحمت توبه دور داشته ام.
پردة سوم: غفلت من است؛ غفلتي که در اداي شکر و سپاس تو ورزيده ام. نعمت ها به من داده اي، ولي شکر (قولي و عملي) نعمت به جاي نياورده ام». (1)
بنابراين يکي از اسباب لذت در عبادات ، و راز و نياز با معبود ، غفلت گناه است.
عبادت و راز و نياز با خدا، همراه با لذات معنوي غير قابل توصيف است. اما نه براي همه، بلکه براي عابدي که رابطه اش با معبود، رابطة محبّ (دوستدار) با محبوب و عاشق با معشوق باشد، تا جايي که عاشق خدا، خود محبوب و معشوق خدا شود که در آن صورت گوش و چشم و زبان و اعضا و جوارح او، جلوه و صبغه الهي پيدا ميکند. بنابراين لذت معنوي عبادت را تنها کساني درک ميکنند که «حبّ»خداوند در نهادشان بيدار شده و بر پروردگار جهان ايمان واقعي دارند.
پس بايد همانند امام سجاد(ع) از خدا بخواهيم که ما را در کشتي نجات خود وارد کند، سپس لذت و حلاوت دعا و نماز و عبادات خويش را به ما بچشاند.
پی نوشت ها :
1. صحيفه سجاديه، دعاي شماره 12.
3. مفاتيح الجنان، دعاي ابوحمزه ثمالي؛مناجات خمس عشره، السابعه، مناجات المطيعين للّه.