جمع بندی درخواست معجزه برای اینکه ثابت شود خدا وجود داره ، چه ایرادی داره؟

کارشناس بحث: استاد شعیب

با سلام

خدا از راه های گوناگون و متفاوت قابل شناخت و اثبات است. راه هایی که بعضی بسیار ساده و در خور فهم عموم است و بعضی در حدّ متوسط و بعضی بسیار دشوار و پیچیده اند. براهین خداشناسی به سه طریق برهان فطرت و برهان نظم و برهان علیت تقسیم شده اند.راه فطرت مطمئن ترین راهی است که هر انسان بی غرضی را مستقیماً به سوی معبود رهنمون می کند. راه فطرت به چند دلیل بهترین راه خدا شناسی است:
1ـ این راه به مقدمات فنی و پیچیده نیازی ندارد و نیز با ساده ترین بیان، می توان آن را مطرح کرد، علاوه بر این، برای همه مردم و در همه سطوح قابل فهم و درک است.
2ـ این راه مستقیماً به سوی خدای دانا و توانا رهنمون می کند.
3ـ اگر این راه با تأمّل و تفکّر همراه شود، حالت عرفانی و شناخت خاصی نسبت به معبود پیدا می شود.به همین جهت است که اولیای الهی و رهبران دینی برای شناساندن خدا از این راه استفاده کرده و همگان را به پیمودن آن دعوت کرده اند.شخصی خدمت امام صادق(ع) عرض کرد: خدا را به من آن چنان معرفی کن که گویی او را می بینم،‌حضرت از او سؤال کرد: آیا هیچ وقت از راه دریا مسافرت کرده‌ای؟ (گویا حضرت توجه داشتند به این که قضیّه برای او اتفاق افتاده است) گفت: آری. گفتند: اتفاق افتاده است که کشتی در دریا بشکند؟ گفت: بلی، اتفاقاً در سفری چنین قضیّه ای واقع شد. گفتند: به جایی رسیدی که امیدت از همه چیز قطع شود و خود را مُشرف به مرگ ببینی؟ گفت: بلی چنین شد. گفتند: در آن حال امیدی به نجات داشتی؟ گفت: آری. گفتند: در آن جا که وسیله ای برای نجات تو وجود نداشت، برای چه کسی امیدوار بودی؟ آن شخص متوجه شد که در آن حال گویا دل او با کسی ارتباط داشته، در حدّی که گویی او را می دیده است. این همان حالتی است که گفتیم گاهی به اضطرار توجه انسان از همه قطع می شود و آن حالت به انسان روی می دهد که رابطه قلبی خود با خدا را در می یابد.راه دیگر، برهان علیت است. به این نحو که:هیچ یک از موجودات وجودشان از خودشان نیست،‌چون اگر وجودشان ذاتی بود،‌دستخوش تغییر و نابودی نیم شدند، از همین جا می فهمیم که وجودشان را دیگری داده و آن دیگری خدا است.این برهان تمام عیار و در عین حال همه کس فهم است.هر چیزی که بتوان آن را "موجود" دانست،‌ از دو حال خارج نخواهد بود: یا وجود برای آن ضرورت دارد و خود به خود موجود و به اصطلاح "واجب الوجود" است و یا وجودش ضرورت ندارد و مرهون موجود دیگری است و بر اصطلاح "ممکن الوجود" می باشد. بدیهی استکه اگر تحقق چیزی محال باشد، هرگز وجود نخواهد یافت و هیچ گاه نمی توان آن را موجود دانست. پس هر موجودی یا واجب الوجود است و یا ممکن الوجود با دقت در مفهوم "ممکن الوجود" روشن می شود که هر چیزی مصداق این مفهوم باشد، معلول و نیازمند به علت خواهد بود، زیرا اگر موجودی خود به خود وجود نداشته باشد، ناچار به وسیله موجود دیگری به وجود آمده است. چنان که هر وصفی که بالذات نباشد. ثبوت آن بالغیر خواهد بود و مفاد قانون علیّت هم همین است که هر موجود وابسته و ممکن الوجودی نیازمند به علت است، نه این که هر موجودی نیاز به علت دارد تا گفته شود: پس خدا هم احتیاج به علت دارد، یا گفته شود: اعتقاد به خدای بی علت، نقض قانون علیت است. از سوی دیگر اگر هر موجودی ممکن الوجود و نیازمند به علت باشد، هیچ گاه موجودی تحقق نخواهد یافت و چنین فرضی نظیر آن است که هر یک از افراد یک گروه، اقدام خود را مشروط به شروع دیگری کند که در این صورت هیچ اقدامی انجام نخواهد گرفت.
پس وجود موجودات خارجی، دلیل آن است که واجب الوجودی موجود است.برهان یا قانون نظم: یکی از راه هایی که انسان می تواند خدا را بشناسد و به عظمتش اعتراف کند، قانون نظم در جهان هستی است. همه می دانیم که اگر انسان حتی در کارهای روزمّره و ساده زندگی،‌ نظم را سرلوحه کار خود قرار ندهد، هرگز به هدف نخواهد رسید و زندگیش دچار هرج و مرج عجیبی خواهد شد. اما جهان هستی با تمام وسعتش که از حدّ و اندازه و تصور ما به دور است، چگونه می تواند بدون آن که ناظمی قدرتمند داشته باشد، به حیات خود ادامه دهد؟! در همین کره خاکی که زیستگاه بشر است، تمام امور روی حساب و دقت نباشد است. روز شب می شود، شب روز، آفتاب از مشرق طلوع می کند و در مغرب فرو می رود. فصل های چهارگانه به ترتیب و بدون کم و کاست می آیند و می روند. بدنی که انسان دارد،‌ ترکیب از آفرینشی به بهترین شکل است. هر نظمی نشانگر ناظم و دارای علم و ادراک است که آفریننده آن است.امام صادق(ع) می فرماید: "شگفت از آفریده و مخلوقی که فکر کند خدا از بندگانش پنهان است، در حالی که آثار آفرینش را در وجود خود با ترکیبی که عقلش را مبهوت و انکارش را باطل می کند می بیند. قسم به جانم! اگر منکران در نظام عظیم خلقت فکر می کردند... قطعاً آن‌ها را با دلائلی قانع کننده به آفریدگار جهان راهنمایی می نمود".آیات قرآن نیز می توان به براهینی برای شناخت خدا و اثبات وجود او دست یافت مثلاً این که: آیا بدون علت آفریده شده اند یا خودشان، خود را آفریده اند.هیچ کدام از این رو فرض نمی تواند صحیح باشد. بنابراین،‌ این آیه می تواند اشاره به برهان علیت باشد.

یه مشکلش میتونه این باشه
حواریون بعد از اینکه از حضرت مسیح خواستن که مایده آسمانی بیاد تا قلبشون مطمین بشه خدا گفت
قالَ اللّهُ إِنِّی مُنَزِّلُها عَلَیْکُمْ فَمَنْ یَکْفُرْ بَعْدُ مِنْکُمْ فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذاباً لاأُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمینَ
خدا میگه اگه بعد از این معجزه کافر بشید یه جوری عذابتون میکنم که تا حالا کسی رو عذاب نکردم
حالا فکر کن معجزه بیاد و بعد از معجزه گناه کنی
خالدین فیها میری جهنم

سلام...من اول یک داستنکی از تجربه ای که خودم داشتم رو نوشتم...دیدم ضرورتی برای گفتنش نیست....حذفش کردم....به هر حال...فکر کنم این مورد هم مثل همون مورد داستان اجنه دیدنه...مطمئنید که پس از یک سال و نیم...وقتی معجزه رو دیدید و از میدان آزادی رفتید مشهد، به وجود خدا اعتراف کنید؟؟شاید یک سری تصورات دیگه اومد به ذهنتون...مثلا به ذهنتون رید که انسان اگر به چیزی دل ببنده براش یک سال و نیم خودکشی کنه...به او دلبسته و خواستش می رسه...شما یک سال و نیم خواستتون این بود که از میدان آزادی برید مشهد...و به این خواستتون رسیدید....اگر چیز دیگری هم می خواستید...به اون می رسیدید...مثلا نشانه ای از وجود آدم فضایی یا یک شی پرنده:-?آیا اطمینان دارید و مطمئنید که پس از دیدن معجزه به وجود خدا اعتراف داشته باشید؟

دوست عزیز بنده تضمین میکنم که این جیزی که میخواید عمرا اتفاق نمی افته اینکه یهویی از میدون آزادی طی العرض کنید و برید مشهد؟ خواهش میکنم از اینکار و این 1.5 سال رو بیخیال بشید واقعا و واقعا بیهوده است
در مورد خداباوری هم واقعا بهتون حق میدم تمامی برهان ها و دلایل وجود خداوند کاملا یقین آور نیستند و اینکه شما به یقین به وجود خدا با این موارد پی نبردید چیز عجیبی نیست شخصا معتقدم به تحقیقتون ادامه بدید این طوری بعدا اگر به وجود خدا پی بردید قطعا از خیلی آدمای روی این زمین یقینتون بیشتر خواهد بود و از این کارهای ماورایی و غیر ممکن دوری کنین

[=Franklin Gothic Medium]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم سرکار مارینر،
اصل کاری که خواستید که اصلاً کار عجیبی نیست و اگرچه برای امثال ما خواسته‌ی بزرگی باشد ولی برای خداوند سهل و آسان است ...

اما به زعم حقیر بهتر است این خواسته را نداشته باشید ... چون شما امروز می‌گویید اگر چنین شود ایمان خواهم آورد در حالی که حقیر یقین دارم با این نگاه امروز شما به مسأله‌ی عقلانیت وقتی که خواسته‌اتان اجابت شد باز هم شک رهایتان نخواهد کرد ... باورتان نمی‌شود بسم‌الله، بفرمایید که چطور چنین چیزی برای شما باور به خدا را به ارمغان خواهد آورد؟ مثلاً چطور این احتمال را کنار می‌گذارید که نیروهایی مثل جنیّان شما را به مشهد نبرده باشند؟ یا موجودات فضایی؟ شاید یک کرم‌چاله باز شده است و شما ناگهان به مشهد منتقل شده‌اید ... چه چیزی در این کار هست که مختصّ خدا باشد و شما بدانید که این کار و این اثر مختص خدای فرضی مسلمین است و در نتیجه اگر این کار انجام شود من یقین پیدا می‌کنم که خدای ایشان حق است و امروز من هم به جرگه‌ی مسلمانان می‌پیوندم؟ به جای آن می‌توان گفت که هر چیزی که رخ داده است حتماً دلیلی طبیعی داشته است، همانطور که خیلی از دانشمندان قبلی هم هر کاری را که نمی‌توانسته‌اند با قوانینی که تا آن موقع می‌شناخته‌اند توضیح بدهند می‌گفته‌اند که خداوند مستقیماً در اینجا وارد عمل شده است و بعد دانشمندان بعدی با کشف قوانین جدید نظر قدیمی ایشان را رد کرده و می‌گفتند حتی همین مسائل هم از قوانین طبیعی خودش تبعیت می‌کرده است ... شاید شما به جای ایمان آوردن به خدای اسلام باقی عمرتان را بگذارید به شناخت طی‌الأرضی که غیرمسلمانان هم به مراتب نازلی از آن می‌توانند دست پیدا کنند ... چطور فکر می‌کنید که با چنان آزمایشی اگر همانطور که می‌خواهید صورت گرفت حتماً ایمان خواهید آورد؟

اگر قرآن و داستان انبیاء گذشته را بخوانید می‌بینید که چنین خواسته‌هایی زیاد مطرح شده است، عده‌ای یک مطلب را که به نظرشان از هر چیزی دور از ذهن‌تر می‌رسیده است را مطرح می‌کردند و می‌گفتند اگر چنین شود چون این کار غیرممکن است پس ادعای تو راست است چون خدایت غیرممکنی را ممکن ساخت ... ولی وقتی برایشان انجام می‌شد و می‌دیدند که انجام شد حالا هزار تا احتمال هم کنارش قرار می‌گرفت، شاید دلیل این پدیده فلان چیز باشد، شاید بهمان‌چیز باشد، اصلاً شاید جادوگری باشد و ما سحر شده باشیم و هزار و یک احتمال دیگر ... در نتیجه اگر می‌خواهید از خدا چنان چیزی را بخواهید ابتدا یک ساز و کار طراحی کنید که بتواند شما را به یقین واقعی برساند که فلان اثر تنها ازآن خداست ... اگر توانستید چنان ساز و کاری را طراحی کنید (که با نگاه امروزتان به عقلانیت و اینکه به دنبال راهی هستید که در روی کاغذ احتمالات را به صفر برساند نخواهید توانست و اگر به نظرتان رسید که به چنان طرحی رسیدید حتماً یک جای محاسباتتان را اشتباه کرده‌اید، اگر نتوانستید اشکالی در آن بیابید آن را اینجا عرضه کنید تا حقیر سعی کنم آن را برایتان توجیه کنم و هزار و یک شبهه به آن وارد کنم، خداوند بدون شک همیشه راه را برای توجیه کسانی که نخواهند ایمان بیاورند باز می‌گذارد و این موافق مختار بودن انسان در دنیاست) در این صورت دیگر لازم نیست یک سال و نیم عبادات آنچنانی کنید، از خدا بخواهید که ظرف همین چند ثانیه حق را بر شما مطابق آن ساز و کار آشکار گرداند، چرا که این خدای قادر و توانا به احوال بندگان و به ذات الصدور ایشان علم دارد و کلام ناگفته را می‌داند، و او همان خدایی است که فرموده مرا بخوانید تا اجابت کنم شما را، این خدای فرضی را مخاطب قرار دهید و بگویید که اگر همانطور که مسلمان‌ها معتقد هستند وجود داری مرا با این ساز و کار به وجود خودت آگاه بنما ...

سلام علیکم استاد بزرگوار،
آیا حضرت موسی علیه‌السلام برای فرعونی معجزه نیاوردند که می‌گفت انا ربکم الأعلی و اینکه ای قوم من برای شما جز خودم خدایی را سراغ ندارم؟ ظاهراً معجزه نشانه‌ی خداست، اگر خدا را قبول داشتند نسبت پیامبر به آن خدا ثابت می‌شود و اگر خدا را قبول نداشتند ابتدا خود خداوند به یاد ایشان آورده می‌شود و سپس نسبت پیامبر به خدایی که به یاد آورده شده است اثبات می‌شود ... به شخصه حقیر متوجه نمی‌شوم چرا می‌گویند معجزه فقط برای فلان هدف خاص بوده است، آیا این مطلب خواستگاه موجهی در آیات و روایات دارد یا صرفاً یک نظریه یا تعریف است که جای نقد دارد؟

سلام علیکم برادر،
البته نه تمامی برهان‌ها ... برهان‌های از جنس «ذکر و یادآوری» برهان‌هایی هستند که می‌توانند انسان را نسبت به خداوند به یقین برسانند ... انسانی که خدا را به یاد آورد و او را گم‌شده‌ی تمام سالهای غفلتش بیابد دیگر جای اما و اگری برایش نمی‌ماند تا دوباره غفلت او را از حالت شعور و آگاهی در نیاورد ...

با تشکر
یا علی علیه‌السلام

واقعا جواب زیبایی بود مرحبا همیشه واقعا جواب های شما از همون اول برای بنده جالب بوده
خوب این در واقع سخن آتءیست هاست که هرچیزی رو علمی و با شک و شبهه قرار میدهند.جناب owari عزیز پس پیشنهاد شما برای باور به وجود خداوند چیه؟

میشه توضیحش بدید؟ فرض کنین با یه آتءیست دارید صحبت میکنین که دقیقا عین همون قسمت بالایی که از پاسختون نقل قول کردم به قول خودتون میگه علم بعدا این مساله رو کشف میکنه و .....

خوب الان این دوستمون توی وجود خدا شک کرده روی اورده به معجزات عجیب غریب.این ادله یقین آور رو هم برای شخص من توضیح بدید هم برای ایشون

Sent from my GT-I9505 using Tapatalk

واقعا جواب زیبایی بود مرحبا همیشه واقعا جواب های شما از همون اول برای بنده جالب بوده
خوب این در واقع سخن آتءیست هاست که هرچیزی رو علمی و با شک و شبهه قرار میدهند.جناب owari عزیز پس پیشنهاد شما برای باور به وجود خداوند چیه؟

میشه توضیحش بدید؟ فرض کنین با یه آتءیست دارید صحبت میکنین که دقیقا عین همون قسمت بالایی که از پاسختون نقل قول کردم به قول خودتون میگه علم بعدا این مساله رو کشف میکنه و .....

خوب الان این دوستمون توی وجود خدا شک کرده روی اورده به معجزات عجیب غریب.این ادله یقین آور رو هم برای شخص من توضیح بدید هم برای ایشون

Sent from my GT-I9505 using Tapatalk

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم برادر بزرگوار،
شما لطف دارید
به زعم حقیر (و این نظر مورد تأیید علما نیست) تردیدگرایان یک پله جلوتر از بسیاری از فلاسفه در شناخت حقیقت هستند، همانطور که انسان‌های پوچ‌گرا یک پله جلوتر از دنیازدگان هستند، پوچ‌گرایان فهمیده‌اند که دنیا به خودی خود ارزشی ندارد و چون چیزی بهتر از آن را نیافته‌اند پوچ‌گرا شده‌اند، یعنی نگاه کردن به زمین خسته و دلزده‌اشان کرده ولی چون رویشان را به آسان نکرده‌اند و معنویت را تجربه نکرده‌اند و فکر کرده‌اند زندگی همین است که هست پوچ‌گرا شده‌اند و گفته‌اند اُف بر این زندگی ... به طرز مشابه تردیدگرایان هم دیده‌اند که هیچ برهان فلسفی واقعاً حرف آخر را نمی‌زند و هر برهانی جوابی دارد و تازه اگر برهانی آورده شد که نتوانستیم اشکالی به آن بگیریم هم دلیل نمی‌شود که حتماً آن برهان درست باشد، بلکه شاید ما علممان برای نقد آن و یافتن اشتباهات آن کافی نبوده است، در نتیجه باز هم هیچ برهان فلسفی و علمی و امثال آن به طور کامل قابل اطمینان نیست، ممکن است برای برخی کاربردها بشود به آن‌ها اعتماد کرد ولی اینکه کل زندگی‌امان را در چهارچوب آن جهان‌بینی منبعث از چنان براهینی صرف کنیم نه نمی‌شود ... اگر یک هزارم درصد این ما باشیم که در اشتباه هستیم خیلی از کارهایی که طبق اعتقادات اسلامی یا هر دین دیگری مکلف به آن هستیم خلاف احتیاط عقلایی خواهد بود که به آن تن دهیم، چون قابل جبران نیستند، مثل جنگیدن و کشتن و کشته شدن، مثل اجرای تعزیرات و حکم ارتداد و خیلی مسائل دیگر ... بنابراین باید به دنبال راه دیگری برای رسیدن به یقین باشیم، راهی که حتی یک هزارم درصد هم احتمال خلاف در آن نرود، راهی که اما و اگری را باقی نگذارد، راهی که این احتمال را به طرز واضحی رد نماید که شاید بعداً بفهمم که امروز در اشتباه بوده‌ام، البته این احتمال که ما خدای ناکرده فردا دست از دینمان برداریم منتفی نیست کما اینکه خیلی‌ها مسلمان بودند و کافر شدند، نعوذ بالله، ولی باید اینقدر به راهمان مطمئن باشیم که بدانیم اگر روزی چنان شد بدون شک آن روز راه را گم کرده‌ایم، به همین دلیل هم باید گفت اگر خدای ناکرده چنان شد، چون شک و تردیدی در درستی آن نداریم ... این راه باید بدون شائبه‌ی شک و تردید باشد، پس نمی‌شود با طناب دیگران و با اعتماد به دیگران به چاه برویم، شاید همه دروغ بگویند، شاید همه به دنبال اغراض خودشان باشند، متخصص و غیرمتخصص هم ندارد ... اگر نه بتوانیم به علم و توان خودمان اکتفا کنیم و نه بتوانیم دیگران را برای حقیقت‌طلبی خودمان به طور قطعی و یقینی معتمد خود گردانیم (در آن حد که او بگوید این دین حق است برو و جانت را فدای دفاع از آن بکن یا برای دفاع از آن جان فلان دشمن دین را بگیر، نه در این حد که نماز بخوان و روزه بگیر و شراب نخور) دیگر چه راهی باقی می‌ماند؟
جواب به آن در پاسخ به این سؤال مستتر است که اصلاً یقین چیست؟ جایگاه دلیل و استدلال و سند و شهادت شاهدان چگونه منجر به حصول اطمینان و ایمان و یقین می‌شود؟ اگر یقین و ایمان فعل قلب است آیا خود همین ایمان فاعلیت قلب است که اصلیت دارد یا لوازم حصول اطمینان مانند دلیل و سند و شهادت شاهدان هم به همان میزان اصلیت دارند؟
جوابی که فلاسفه می‌دهند این است که بله آن لوازم هم اهمیت اصولی دارند ... اگر این تنها راه ممکن باشد نتیجه‌ی منطقی‌اش به زعم حقیر می‌شود ترویج تردیدگرایی ... اما شاید این تنها راه نباشد ... ظاهراً ادیان الهی هیچ وقت چنین راهی که فلاسفه پیشنهاد می‌کنند و آن را تنها راه یا بهترین راه (که به ایمان قوی‌تر پس یقینی‌تر منجر می‌شود) می‌دانند را اتخاذ نکرده‌اند ... این یعنی ادیان راهی جایگزین داشته‌اند، گرچه تبلیغ ادیان قدیمی‌تر از روش فلاسفه است و علی‌القاعده این فلسفه است که خودش را جایگزین روش معرفی حقانیت ادیان معرفی کرده است نه برعکس ... یعنی بدعت را فلاسفه گذاشته‌اند ... پس مناسب است که راه ادیان را هم بررسی کنیم ... شاید از راه ایشان بشود از شک و گمان رهایی یافت ...
راه ادیان این بوده است که عده‌ای بگویند به خدایی ایمان بیاورید که آسمان‌ها و زمین را آفریده است، شما و پدرانتان را آفریده است، رزق شما را می‌رساند و شما را در سختی‌ها یاری داده است و اجابت‌کننده‌ی خواسته‌هایتان بوده است، خدایی که هر موجودی را آفرید و سپس هدایت مخصوص همو را به او بخشید ...
راه ادیان راه عجیبی است ... در نگاه اول در واقع این راه بی‌معنی است و واضح است که ارزش وقت گذاشتن برای فکر بیشتر را ندارد ... اصلاً کلی از اختلاف متفکرین در همین است که آسمان‌ها و زمین از کجا آمده‌اند و چطور ایجاد شده‌اند ... اگر ما می‌دانستیم که خدایی آن را خلق کرده است خوب همان خدا را هم می‌پرستیدیم ... در مورد رزق و هدایت و سایر موارد هم همینطور ...
مسابقه اصلاً به نفع دین نیست تا اینکه ناگهان یکی می‌پرسد این بحث عالم ذر چیست که در ادیان وارد شده است ... متأسفانه برخی از علما بحث عالم ذر و عهد الست و فطرت را لااقل به آن صورتی که بیان شده است سمبلیک می‌خوانند چون برایشان قابل هضم نیست که قبل از دمیده شدن روح در جنین ۴ ماهه در رحم مادر چه کسی شهادت به خدایی خدا داده است و این شهادت چه حقوقی را به گردن نفسی می‌اندازد که هنوز جسمانیة‌الحدوث هم نشده است و محلی از اعراب ندارد ... ولی وقتی این مطلب مورد مداقّه قرار بگیرد ناگهان روش دین رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و مسأله جالب می‌شود! ... در روایات اسلامی آمده است که خدا خودش را به انسان معرفی کرد و این علم برای انسان حاصل گشت که خدایی دارد و خدایش کیست، اسم این آگاهی کسب شده فطرت است و پیامبران نیز همه مذکِّر است و به یادآورنده‌ی این آگاهی فراموش شده ... مطابق روایات هیچ کسی نیست مگر آنکه در طول زندگی‌اش روزی برسد که این آگاهی فراموش شده را به یاد بیاورد ... و مطابق قرآن هم دین قیم همین است اگرچه اکثراً نمی‌دانند ...

فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا ۚ فِطْرَ‌تَ اللَّـهِ الَّتِي فَطَرَ‌ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّـهِ ۚ ذَٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَـٰكِنَّ أَكْثَرَ‌ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ [الروم، ۳۰]

پس حالا نظر دین مشخص شد ... دین قرار نیست چیزی را به کسی اثبات کند که بپرسیم چطور یقین حاصل کنیم که این اثبات درست است یا نه ... خطایی درش هست یا نه ... دین قرار است چیزی را به یاد ما بیاورد که ما از پیش می‌دانسته‌ایم ... چیزی را که می‌دانیم درست است ولی فراموش کرده‌ایم را اگر به یاد بیاوریم دیگر می‌دانیم که درست است ... ضدیت با این دانسته از طریق نقد آن نیست بلکه از طریق غفلت و فراموشی است ... الآن قاعدتاً لیستی از تمام آموزه‌های دین مقابل چشمتان می‌آید ... اینکه مقابل عقل به جای کودن یا ساده‌لوح بودن جهل قرار داده شده است (حدیث عقل و جهل)، اینکه سرگرمی به آرزوهای دور و دراز و سرگرمی به دنیا و سرگرمی به شهوات و پرداختن به لهو و لعب مانع از حرکت انسان به سوی حقیقت شمرده شده است و اینکه فرموده‌اند دائم‌الذکر باشید و اینکه گفته‌اند نماز مهم است ولی لذکر الله اکبر که یعنی ذکر خدا از نماز هم بزرگتر است (معمولاً طور دیگری این بخش از آیه ترجمه می‌شود، این ترجمه‌ی حقیر بر اساس یک روایت است که فرموده‌اند ذکر خدا ما هستیم) ...

با این نگاه برهانی که حضرت موسی علیه‌السلام برای فرعون می‌آورد از هر برهان فلسفی که فلاسفه بعد از کلی تفکر و سالها دود چراغ خوردن بیان می‌کنند بالاتر است ... به همین دلیل کسی که نفسش حق است تا عمق جان انسان را متأثر می‌کند کاری با دل یک انسان بی‌خبر از خدا می‌کند که صد تا فیلسوف متفکر هم نمی‌توانند بکنند ... و حرف در این زمینه‌ها بسیار است ...
در کنار این مطلب در تاریخ دعوت ادیان هم همیشه کسانی ایمان آورده‌اند که دل‌هایشان مستعد بوده است نه لزوماً مغزهایشان ... و ضریب هوشی‌هایشان ... چه بسا مأمون ریاضیدان‌هایی که حق را نیافتند و چوپان‌های ساده‌دلی در مورد حقانیت حق به یقین رسیدند ...
ان شاء الله روزی فرا برسد که فیلسوفان مؤمن با وجودی که قرآن را اشرف کتب می‌دانند دست از تبلیغات فلسفی خود برداشته و براهین فلسفی خود را مقدم بر براهین فطری قران و معصومین علیهم‌السلام نگردانند ... اگر همت بزرگواران به جای معطوف شدن به این همه برهان فلسفی برای اثبات خدا (که به زعم حقیر اشکال هم دارند) معطوف می‌شد بیشتر به سمت براهین فطری و یاد خدا شاید حق و باطل هم به طور کامل برای هر کسی که به بدنبال آن بود مشخص می‌بود و مسأله سر پذیرفتن یا نپذیرفتنش می‌شد ...

حقیر تمام علوم از جمله فلسفه را علومی در ذیل جهان‌بینی می‌دانم، خودشان قادر به اثبات حقانیت یک جهان‌بینی بر جهان‌بینی دیگر نیستند مگر به این صورت که ظنّ و گمانی را نسبت به حقانیت یکی و بطلان دیگری تقویت یا تضعیف نمایند ... و مطابق قرآن هم حدس و گمان کفایت از دانستن حقیقت نمی‌کند ... هیچ علم حصولی از جمله فلسفه قادر به اثبات حقانیت اسلام بر روی کاعذ نیست، قادر به رد کردن آن هم نیست، چه دلایل برای اثبات اسلام و چه دلایل برای رد کردن اسلام صرفاً شبهاتی هستند که چه به نفع اسلام و چه در جهت ضرر اسلام قابل نقد و بررسی و پاسخ دادن هستند ... به همین دلیل حقیر اگر در مقابل یک آتئیست قرار بگیرم به جای آوردن دلیل از فلسفه یا علوم بشری دیگر دلایلی که او بر ردّ اسلام دارد را نشان می‌دهم که قادر نیستند ادعای او را اثبات نمایند و در عوض به برین فطری متمسک می‌شوم ... بهترینش به زعم خودم آن بیانی است که امام صادق علیه‌السلام برای آن شخص دهری آوردند و نشانه‌های وجودی خداوند را در خود او به او نشان دادند تا آنجا که به دوستش گفت دیدم آنقدر از نشانه‌های خدایش در درون خود من گفت و قادر به انکارشان نبودم که دیدم نزدیک است که خدایش را میان خودش و من مجسم نماید پس از نزد او به بهانه‌ای فرار کردم ...

اساس آن برهان امام صادق علیه‌السلام به زبان امروزی شاید این است که ما یک خودآگاه داریم و یک ناخودآگاه ... خودآگاهمان که ناخودآگاهمان را کنترل نمی‌کند، مثل اینکه ما تصمیم نمی‌گیریم که ضربان قلبمان بالا برود یا نرود، اما ناخودآگاهمان ممکن است که خودآگاهمان را کنترل نماید، حداقل روی آن اثر مستقیم می‌تواند بگذارد، کما اینکه علوم تجربی هم چنین مطلبی را می‌توانند تصدیق نمایند، حتی آن‌ها که دوست دارند همه چیز را به ترشح هورمون‌ها ربط دهند یا آن روان‌شناسانی که مفهوم خدا را یک مفهوم به صورت «من استعلایی» معرفی می‌کنند ... در نهایت طرح می‌شود که آن ناخودآگاه خودش چگونه اداره می‌شود وقتی خودآگاه نیست!؟ اگر بخواهیم بگوییم که خدا همان من استعلایی است این من استعلایی یک موجود با شعوری است که کارکردش بر اساس آگاهی است، اما خودگاه ما به آن احاطه ندارد، پس به ناچار باید خارج از خود ما کسی (نه طبیعت غیرهوشمند و بدون شعور) باشد که هدایت ما نهایتاً به دست او باشد ...

شاید ترجمه‌ی امروزی آن حدیث کامل نباشد ولی اصل آن حدیث کارکرد خودش را دارد ان شاء الله برای کسی که مطالعه‌اش کند ... برای حقیر که داشت ...

در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

سلام....یعنی شما می فرمایید که عقل و خرد خود را ندید بگیریم و گوش به دیده دل دهیم که معلوم نیست حرف حسابش چیست؟منشاءش چیست؟راست است یا دروغ؟
گویا شما با فطرت و دیده دل به خدا رسیده اید.از کجا یقین پیدا کردید که یک دیده ی دلی و یک فطرتی هست که هرچه او می گوید راست و عین حقیقت است؟چطور به آن رسیده اید؟:-bبا عقلتان و با برهان به این پاسخ ها رسیده اید؟اگر اینطور است که آنها هم طنی می شوند.متوجه منظورم هستید....

بگذارید یک چیزی را بگویم...به نظرم شما عقلتان دو زاریش افتاده و فهمیده داستان از چه قرار است ولی یک دل خوشی دارید که قبول نمی کند که دین اسلام و الله حقیقت نباشد....حالا هم می خواهید یک دیده ی دل و فطرتی علم کنید که مسئولیت عقل و فسلفه را بیاندازید رو دوش آن...

ممنون از جناب سین
همیشه توضیحات ایشان زیبا است ، همیشه
انیدوارن بتونند به کمک کارشناس محترم تاپیک زننده تاپیک رو به مقصدی برسونند

[=Franklin Gothic Medium]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم جناب پارسامهر،
نشان دهید که گفته باشم عقل و خرد را نادیده بگیرید ... حقیر گفتم فلسفه و علوم طبیعی و ابزارهایی از این دست برای اثبات حقانیت یک راه فشل هستند، گمان کردم که دلیلم را هم نوشته‌ام تا به جای پرداختن به نتیجه‌ی بحثم به بدنه‌ی آن بپردازید ... اگر ایرادهایی که به تفلسف گرفتم را وارد نمی‌دانید بسم‌الله نقد بفرمایید ... شما می‌توانید با وجود آن شبهاتی که در مورد براهین غیرفطری هست باز مثلاً با یک برهان فلسفی به یقین برسید که خدا هست یا خدا نیست؟ اگر بله آیا حاضر هستید با وجود احتمال خطایی که در این کار برای خود و دیگران قائل هستید کل زندگی‌اتان را بگذارید وسط و تمام پل‌های پشت سر خود را هم خراب نمایید؟

شما با عقل و خرد خود چطور به یقین می‌رسید که اسلام حق است یا حق نیست؟ بفرمایید تا حقیر با مطرح کردن هزار اما و اگر امر را بر شما مشتبه کنم تا یقینتان که یک اما و اگر هم نباید درش راه پیدا کند ترک بخورد ... بلکه حتی اگر حقیر یک اما و اگر هم نتوانم به راه شما وارد کنم باز این احتمال وجود دارد که تا هزار سال دیگر کسی پیدا شود که یک اما و اگر به آن وارد کند و همین احتمال ناصفر خودش یک اما و اگر است اگر نیک بنگرید ... بنابراین حتی لازم نیست حقیر تلاش کنم تا به براهین شما برای اثبات یا ردّ اسلام ایراد بگیرم، همینکه احتمال وجود ایراد منتفی نیست کافی است تا برهان شما ۱۰۰٪ قابل اطمینان نباشد، اگرچه به احتمال ۹۹.۹۹۹۹۹۹٪ درست باشد، ولی جناب پارسامهر، اگر بعد از سالها فهمیدید که همان ۰.۰۰۰۰۰۱٪ درست بود و برهان شما اشکال داشت و امروز متوجه اشتباهش نبودید چه؟ آیا حاضرید پل‌ها را پشت سرتان خراب کنید تا راه بازگشت نداشته باشید؟ اگر نه پس شما هم موافق هستید که این عقل و خرد مدّ نظر شما (گرچه تعریف حقیر از عقل متفاوت است) انسان را به یقین نمی‌رساند، درست است؟

اما در مورد حرف دل ... نه اینطور نیست که می‌فرمایید ... آنچه گفتم فقط حدود بحث بود، مگرنه برای هر بخش از آن ساز و کار دیگری است ... خوب است به حکمت ابتلائاتی که در زندگی تحت عنوان آزمایش‌های الهی می‌افتد فکر کنیم ... ما قرار است در این آزمایش‌ها چه کسب کنیم؟ قرار است چه بشود؟ ... با توضیحاتی که داده شد شناخت خداوند قبل از ورود به دنیا در Bios انسان قرار داده شده است و اسم این Bios هم فطرت است ... انسان از ماده‌ی نَ.سَ.یَ است که معنای فراموش‌کاری می‌دهد، انسان عهدش با خدا را فراموش می‌کند ولی مثل فراموشی‌هایی که در یک تصادف پیش می‌آید و بعد ناگهان در شرایط خاصی صحنه‌هایی از آن برای انسان تداعی می‌شود و آن را بخاطر می‌آورد در شرایطی آن آگاهی فراموش شده را به خاطر می‌اورد ... مثالش همان طوفان‌زدگان هستند که در قرآن ذکرشان آمده است که وقتی امیدشان در وسط دریا از همه کس قطع شد تازه متوجه خدا می‌شوند و او را خالصانه می‌خوانند ... از این بابت زمان‌هایی هست که انسان خدا را آشکار می‌بیند، در این حالت نیازی به دلیل و برهان و تفلسف ندارد، کار دلیل همین است که دلالت کند به سمت چنان شناخت قلبی و اگر چنان شناختی با آن درجه‌ی اطمینان و یقین حاصل شود دیگر دلیل و برهان نمی‌طلبد ... اگر قلب اشتباه کند لااقل الآن ان شاء الله موافق هستید که به صرف وجود یک دلیل و برهان حتی به نظر خیلی منطقی هم نمی‌شود مطمئن بود که حتماً از اشتباه مصون هستیم ...
ممکن است بفرمایید که به هر حال وجود دلیل و برهان احتمال خطا را کاهش می‌دهد ... قبول ... ولی دین راه بهتری برای همین مهم هم معرفی می‌کند ... اگر بخواهیم بررسی کنیم که چه کسانی به پیامبران گذشته ایمان می‌آوردند به پیش‌بینی شما نتیجه‌ی بررسی چه خواهد بود؟ ... کسانی که حرص و طمع مال و قدرت و سایر شهوات چشمشان را کور نکرده بوده است، کسانی که به دنبال پاک شدن بودند، کسانی که خوب بودن و یافتن حقیقت برایشان مهم بوده است ... دین هم امر به تعقل می‌کند ... ولی این تعقل متفاوت است از تعقلی که معمولاً منظور است وقتی از فلسفه و ریاضی و منطق صحبت می‌شود ... در دین تعقل این است که انسان عاقل از یک سوراخ دو بار گزیده نشود ... قبول دارید که چنین عقلی از عقل فلسفی متفاوت است؟ نیازی به ضریب هوشی بالایی ندارد؟ نیازی به سواد آکادمیک خاصی ندارد؟ ... این نوع تعقل به نوعی عبرت‌گیر است ... حالا این را بگذارید کنار همان بحث ابتلائات دنیا ... آزمایشات الهی ... اینکه انسان باید خودش را و نقاط ضعف و قدرت خودش را بشناسد و عبرت گرفته سعی کند تا نقاط قوتش را تقویت و نقاط ضعفش را اصلاح نماید ... کسی که چنین رویکردی داشته باشد از نفسش مراقبت می‌کند ... چنین کسی متوجه می‌شود که نفس موجودی است که امّارة بالسّوء است ... اینکه نفس یک موجود هفت‌خطّ و چموش است، یک موجود دغل‌باز، موجودی که بدی را جای خوبی توجیه می‌کند تا انسان راحت‌تر به انجام آن تن دهد و انسان را از عواقب کار خوب می‌ترساند تا رغبت انسان به انجام آن کار کم‌تر شود ... انسان عاقل سپس کم‌کم نفسش را شناخته و به دلیل حق‌طلبی‌اش تلاش در مهار آن می‌کند ... چنین کسی به تدریج متوجه می‌شود که چه چیزی توجیه و فری نفس خودش هست و چه چیزی قدسیت الهی دارد ... کدام خواطر رحمانی هستند و کدام خواطر نفسانی و شیطانی ... یادآوری هم اینطور نیست که یک بار در زمان سن تکلیف رخ بدهد و دیگر برود تا زمان مرگ ... این یادآوری‌ها همه هست ... در نظر هوشیار که برگ درختان سبز هم نشانه و آیه برای خداست، ولی در نظر عموم مردم که هر کسی به اندازه‌ای در غفلت است و سرگرم دنیا شده است نشانه‌های بزرگتری لازم است تا به خودشان بیایند ... و عقل عبرت‌بین هم مدد می‌رساند صاحبان تعقل به عقل حقیقی در راستی‌آزمایی این تجربیات یادآوری ... شما هم اگر مانند حقیر که نفسم را قادر به ارتکاب هر جنایتی یافته‌ام چنین شناختی از نفس خودتان کسب کرده‌اید مناسب است که دیگر همیشه به چشم یک متهم نگاهش کرده و در حکم یک دادستان مدام از او بازجویی نمایید و اجازه‌ی انجام هیچ فسادی را به او ندهید، در هر موقعیتی پیش‌بینی کنید که اگر در یک کار خوب همراهی‌اتان می‌کند ممکن است چه اهداف و منظورهایی را از این همراهی دنبال نماید و از این دست مسائل ... این مطلب نیازی به خداشناس و دیندار بودن ندارد ... هر کسی با هر مجموعه عقایدی که داشته باشد اگر بخواهد به ارزش‌های خودش عمل نماید به هر حال جایی با نفس لاقید اماره‌ی خود گلاویز خواهد شد و متوجه خطاکار بودنش می‌شود ... از آن به بعد اگر عقل عبرت‌بین را در روند بازجویی‌ها و کنترل نفسش تأثیر دهد کم‌کم بهتر می‌تواند تصمیم بگیرد که چه خطوراتی راستین هستند و کدام خطورات از آن دسته‌ای هستند که نفس به دنبال اهداف خودش آن‌ها را القاء نموده است ...
پس حقیر هم مخالف عقل و خرد نیستم ... ولی چگونگی کارکرد و محل کارکرد آن را متفاوت می‌دانم ...

زمانی که خدا را ببینید که اصلاً نمی‌توانید در صحت تجربه‌اتان شک کنید ... شکّی اگر هست مربوط به بعد از این تجربه‌ی یادآوری و خود را در محضر خداوند حاضر دیدن است ... این شک به این صورت است که انسان نمی‌داند در آن زمان که داشتم آن تجربه را می‌کردم خواب بودم و الآن که آن تجربه‌ی درک حضور را ندارم بیدار هستم، یا اینکه آن موقع بیدار بودم و الآن در غفلت هستم ... در واقع هر دو سناریو محتمل است ... ولی وقتی این تجربیات بارها و بارها تکرار شود کم‌کم با همان عقل می‌توان معیارهایی را برای انتخاب قاطع یکی بر دیگری انتخاب نمود ... برای مثال حقیر از توجه در رفت و آمد شب و روز به یقین رسیدم که آن تجربیات صادق هستند ... اینکه تاریکی که انسان جلوی پایش را هم نبیند و روشنایی که انسان تا کیلومترها دورتر را هم می‌بیند به توالی پشت سر هم می‌آیند و هیچ انسان عاقلی نیست که در شب وجود روز و در روز وجود شب را که چند ساعتد بعد همه جا را احاطه خواهد کرد انکار نمی‌کند ... اگر کسی به دنبال روز طولانی‌تر و شب کوتاه‌تر بود می‌تواند به عرض جغرافیایی بالاتری مهاجرت نماید ... شاید شما از راه دیگری به این یقین برسید یا رسیده باشید ...

در نتیجه بله با عقل به این رسیدم که این تجربیات صادقند، ولی تعریف حقیر از عقل و تعریف معمول از عقل که آن را متناظر با تفکر منطقی می‌دانند متفاوت است ...

شما از دل حقیر خبر ندارید ولی برای تحلیل‌هایی که برای زندگی خودتان نیازمند استفاده از آن‌ها هستید دست به چنین قضاوتی می‌زنید ... حالا فکر کنید که گفتم بله همینطور است یا نه اینطور نیست، شما در آنچه که می‌خواهید به آن اعتقاد داشته باشید تغییری خواهید داد؟
این امکان هست که حقیر دارم نعوذ بالله شما را منحرف می‌کنم، این احتمال هست که همه بخاطر منافعی که دارند بخواهند شما را منحرف کنند، حتی این احتمال هست که شما برای توجیه آنچه که خودتان دوست دارید آن را بپذیرید خودتان را هم فریب دهید ... معیارتان چیست برای تشخیص اینکه چه کسی راست می‌گوید؟ ... آیا از نظر شما کسی نمی‌تواند خودش را فریب بدهد؟ آیا انسان به خودش نمی‌تواند دروغ بگوید و اگر بگوید امکان ندارد که خودش دروغ خودش را باور کند؟ از کجا می‌دانید که باورهای امروزتان نتیجه‌ی توجیهاتی که می‌دانستید ایراد دارند ولی دوست داشتید درست باشند نبوده باشد؟ معیارتان برای تشخیص این مسائل چیست؟ اینکه توجیهاتتان را بفرمایید و حقیر هم که در باورها مشابه شما هستم تأییدشان کنم؟ ... به عبارت دیگر شما فرق میان برهان صادق و توجیه را چگونه متوجه می‌شوید اگر از پیش حقیقت را نشناسید؟ ... و اگر هم از پیش حقیقت را می‌شناسید که دیگر چه نیاز به برهان صادق یا غیر آن؟

در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

[=arial]سلام
اولا به نظرم سوالتو بدجایی مطرح کردی
اینجا کسی مجوز معامله با خدارو بهت نمیده

ولی خود من با همین معامله ها به خدا رسیدم پس تو هم میتونی
به نظر من روشی که برای رسیدن به خدا انتخاب کردی کاملا منطقیه
اگه به شروطی که واسه معامله گذاشتی واقعا عمل کنی صددرصد جواب میگیری

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم بزرگوار و رحمة الله
ما کی هستیم که راهی به سوی خدا باشد و ما بگوییم سرکار مارینر اجازه ندارند از آن استفاده کنند؟
سرکار مارینر هم هیچ لزومی ندارد که ما به ایشان بگوییم که اجازه ندارید چنین کنید و ایشان بگویند چشم ...
اینجا همه چیز در حدّ بررسی و هم‌فکری و توصیه است ... توصیه‌های عالمانه از طرف عالمان و توصیه‌های دوستانه و خواهرانه و برادرانه از طرف سایرین ...

اما موضوع اینجاست که اینجا اصلاً صحبت از اصل ماجرای سؤال ایشان نیست ... حقیر هم که به ایشان می‌گویم این کار را نکنید خودم این معاملات را امتحان کرده‌ام و بارها به این سخن حضرت عزیر علیه‌السلام رسیدم که خداوند روایت فرموده است «... فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ‌» ... خدایی که برای نشان دادن کیفیت یک مطلب در مورد حشر مردگان چنان معجزه‌ای را برای پیامبرش می‌آورد، پیامبری که به خدا و قیامت و همه‌ی احکام شریعتشان اعتقاد داشته و ملتزم بودند، خدایی که برای رشد دادن پیامبرش از مثبت هزار به مثبت هزار و یک چنین کاری را می‌کند، آیا چنین خدایی بنده‌ای از بندگانش را که خواهان هدایت باشد را به خود رها کند؟ ... خدایی که پیامبران را با معجزات آشکار برای هدایت بندگانش فرستاد چه دلیلی دارد کسی خواهان معجزه‌ای باشد برای هدایت شدن و از او دریغ نماید؟ ...
مخالفت ما جهت دیگری دارد بزرگوار ... در همان زمانه‌ی ارسال رُسُل هم معجزات آشکاری به سوی مردم فرستاده می‌شد ولی اینطور نبود که همه ایمان بیاورند ... بحث ما بر سر آن دسته از افرادی است که ایمان نمی‌آوردند ... یعنی می‌شود معجزه را دید و باز هم ایمان نیاورد ... پذیرفتن معجزه اقتضائاتی دارد که به زعم ما با شناخت اندکی که از سرکار مارینر داریم با رویکرد فعلی ایشان در بررسی حقیقت محقق نیست ... به این معنا که این آزمایش را اگر کردند و خداوند هم اگر جوابشان را داد باز ایشان دلیلی ندارند که خدا را بپذیرند، اگر بپذیرند هم چند وقت دیگر این پذیرفتن را ناشی از جوگیری و احساسی شدن و امثال آن خواهند شمرد ...
مگرنه اگر ایشان راهی برای یقین پیدا کردن به خدا بیابند و ساز و کاری را در نظر بگیرند که این معامله بتواند جز از طریق عجیب یا غریب بودنش (که چنین چیزی مشترک است بین معجزات و سحر و شعبده و علومی که هنوز کشف نشده‌اند و امثال آن‌ها) ایشان را به خدا برساند حقیر مدعی هستم که خداوند خودش از بازگشت ایشان استقبال کرده و ایشان را به سوی خود هدایت می‌نماید ... در این صورت این معاملات هم دیگر کارهای بیهوده‌ای نخواهند بود ...

در پناه خدا باشید ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

جناب شعیب

فرض کنید فردی تصمیم میگیرد در دین تحقیق کند:
1- به دلیل روحیات خودش- به دلیلی که به طور سنتی خودمان را حق میدانیم و انتظار داریم مثلا یک وهابی در کشور عربستان سعودی که هیچ آشنایی با شیعه ندارد درمورد ما تحقیق کند و پس از فهمیدن این که ما حق هستیم نه آنچه علمای آنها میگویند، شیعه بشود- به دلیل اینکه خود دین ما در مسئله یک توضیح المسائلها عقاید تقلیدی را باطل میداند. و به تحقیق تشویق میکند.
2- مشاهده میکند عده ای تا آخر عمر به این مباحث سرگرمند. مثلا رشته فرد و اشتغال او چیز دیگری غیر از الهیات است و نمیخواهد مثل فلاسفه موافق یا مخالف وجود خدا تا آخر عمر مشغول این مباحث باشد. پس ضرب الاجل تعیین میکند که مثلا من برای این سعادت اخروی و حقانیت دین که میگویند شش ماه وقت میگذارم نه بیشتر. و اگر در این مدت حقانیت دین بر من معلوم نشد من معذورم و مسئولیتی ندارم.
3- انصاف و دقت سختگیرانه ای را در حد مقدور در نظر بگیرد و در حد توان فکری خودش که در انسانهای مختلف متفاوت است در این راه بکوشد. اما حقانیت دین در آن مدت بر او معلوم نشود.
4- پس بگوید مثلا اگر اسلام شیعه دوازده امامی حق است به من یک نشانه بدهد با تضرع از او بخواهد که کار کوچکی انجام بدهد تا به او ایمان بیاورد. کاری که یک بار لازم است را چند بار انجام بدهد اما نتیجه ای نبیند.
این کار نه منافع دارد مثل مثال پولی که زدید نه کار بزرگی باشد مثل طی الارض از تهران به مشهد و کارهایی که عارفان میکردند که دوستمان خواسته، هیچ مثلا عدس روبه روی اوست چیز دیگری بشود مثلا لوبیا بشود. همین

فرد پس از آن کافر شود و کارهایی انجام بدهد که دین ما به هیچ وجه نمیپسندند. آیا در فرضی که خدا وجود داشت و همان فرد به تحقیقاتش با زمان نامعلوم بیشتری چه بسا ده سال بعد و چه بسا بدون اینکه اشتغال یا رشته دیگری غیر مرتبط با الهیات بپردازد، ادامه میداد به حقانیت اسلام شیعه دوازده امامی میرسید. آنگاه آیا خدا در کفر این فرد نقشی نداشته و بر خدا برای هدایت او لازم نبود که معجزه کوچک مورد درخواستش را انجام میداد؟

لطفا متنم را دقیق بخوانید و جواب دقیق بدهید.

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم سرکار مارینر
تجربه‌ای که حقیر داشتم متفاوت از اوصافی است که بیان می‌کنید ... آیا دیده‌اید که برخی زمان‌ها که خوش‌حال یا حالتان خوبه هستید انگار همه چیز خیلی خوبه، همه چیز خیلی قشنگه، و گاهی که ناخوش‌احوال هستید انگار همه چیز یک جور ناراحت‌کننده و عذاب‌آوری هست؟ ... همه چیز همانطوری است که بوده و در عین حال مثل قبل نیست و یکطور دیگری است ... آن تجربیات هم همینطوری هستند ... مثل هضیان نیستند که چیزهایی درهم‌وبرهم باشند ... اینطور نیست که همه جا تاریک شود یک نوری از یکجا بتابد و ما فکر کنیم این نور خداست ... چشمانمان باز است و همه چیز هم سر جایش هست ولی همه چیز خبر از حضور خدا می‌دهد ... رویتان را به هر طرف که برگردانید فقط خدا را می‌بینید ... نه اینکه میز و صندلی نباشند، نه، میز و صندلی هستند ولی جز خدا نیست ... «فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّـهِ» یعنی به هر کجا که روی کنید پس همانجا وجه خداست ... حالت‌هایی هم هست که مثلاً سر نماز با چشم باز باشیم ولی هیچ نبینیم غیر خدا، حالتش مثل زمانی است که در فکری غرق باشید و از اطراف خودتان غافل باشید و ندانید چه می‌گذرد، اما عالمی می‌فرمود که برخی هستند که فکر می‌کنند توجه کردن به خدا یعنی باید یک نوری را مثلاً بالای سرشان تصور کنند و بگویند که مثلاً این خداست و بعد رو به او عبادت کنند، حال آنکه این نور مخلوق ایشان است و نه خالق ایشان ...
وقتی گفته می‌شود که خدا را به چشم سر نمی‌توان دید ولی به چشم قلب می‌توان دید به این معنا نیست که چشم قلب برود و ذات خدا را ببیند ... سبحان الله ... خدا را با هیچ وسیله‌ای نمی‌توان دید ... آنچه با همان چشم قلب هم می‌توان دید همچنان وجه‌الله است ... وجه‌الله اما غیر ذات خداوند است ... وجه الله خودش مخلوق خداست ... شما چه وقت می‌گویید کسی را دیده‌اید؟ وقتی که ذات او را ببینید یا وقتی که جسمش را ببینید، صورتش را ببینید؟ آیا صورت شما همان حقیقت وجودی شماست؟ صورت خدا هم حقیقت و ذات خدا نیست ... صورت خدا ولی چیزی است که اگر دیده شود می‌توان گفت که خدا دیده شده است ... از یک نظر همه چیز آیات خدا هستند، از این نظر همه چیز وجه‌الله هستند برای کسانی که آن آیات را می‌بینند و می‌شناسند و از کنارشان به غفلت عبور نمی‌کنند ... اما برخی از آیات هستند که بزرگترند، آن‌ها کامل‌تر خداوند را تجلی می‌دهند ... افراد بیشتری و با شدت بیشتری از دیدن ایشان یاد خدا می‌افتند، متوجه خدا می‌شوند ... آن‌ها صورت‌های کامل‌تری از وجه‌الله هستند ... آیات کبری خداوند در این صورت وجوه اکمل خدا می‌شوند ... و الله العالم

بنابراین این تجربه لزوماً در هر حالی یک نتیجه و یک شکل ندارد ... اما مهم این است که خدا دیده شده باشد، همانطور که مهم نیست دوستتان چه لباسی پوشیده باشد و با چه ظاهری در مقابل شما نمایان شده باشد، مهم این است که شما او را دیده باشید ... این مسأله چیزی فراتر از یک پردازش تصویر در عالم خارج یا باطن است ... این به نوعی پل زدن از ظاهر به باطن است ...

به طرز مشابه هیچ ایرادی ندارد که آن وجه‌الله یک لایه‌ی باطنی از وجود خودتان باشد ... این مطلب را عالم بزرگواری به صراحت چندین بار تکرار می‌کردند که یک عارف وقتی که خیلی با هوای نفسش مبارزه کرد و رشد کرد به جایی می‌رسد که نور شدیدی می‌بیند که به شدت مجذوب آن می‌شود و همه‌ی عباداتش را برای آن انجام می‌دهد ... تا اینجا گمان می‌کند که این نور همان نور خداست ... ولی بعد می‌فهمد که ای دل غافل این نور وجودی خودش هست! ... یعنی او هر چه می‌کرده است را برای خودش انجام می‌داده است ... ایشان می‌فرمودند که لااقل به نظر برخی از بزرگان گذشتن از این نور و خالص شدن برای خدا کار هر کسی نیست و باید انسان را خودشان عبور دهند مگرنه یک انسان معمولی به خودش باشد نمی‌تواند از خودش بگذرد ...

در واقع حقیر با شما موافق هستم که وجه‌الله مدّ نظرمان را ناخودآگاه خودمان بگیریم ... ولی این ناخودآگاه تنها به صورت ناخودآگاه به خودش آگاهی دارد و آگاهی ناخودآگاه در اداره‌ی خود و خودآگاه زیردست خود قاصر است، به ناچار باید خودآگاه دیگری در ورای آن باشد (فرقی نخواهد داشت اگر به طرز مشابه بفرمایید که آن ناخودآگاه به ما آگاه است و نسبت به آگاهی ماست که ناخودآگاه محسوب می‌شود، در هر صورت مهم است که تحت اشراف ما نیست و شعور و آگاهی در ورای آن به نوعی مستقل از آگاهی‌های ماست) که این ناخودآگاه نهایت ظاهری است که ما می‌توانیم از او تصور نماییم ... با گفتن اینکه آن لایه‌ی ناخودآگاه پیچیده است ولی هر چه هست در همان است مشکل برطرف نمی‌شود ...

دیدن آن ناخودآگاه را هم می‌توان دیدن خدا در نظر گرفت ... ولی باید آن شناخت صورت بگیرد ... شناخت قلبی خدا باید صورت بگیرد ... وجه‌الله در این میانه هر چه که باشد باشد ...

آن ابتکار و جرقه چطور از ناخودآگاه به ما رسیده است؟ ناخودآگاهی که تحت اشراف ما (خودآگاه ما) نیست چیست که می‌تواند منشأ هوشمندی و آگاهی در ما بگردد؟ می‌تواند مایه‌ی نجات ما شود ... می‌تواند مایه‌ی رفع مشکلات ما شود ... می‌تواند در خواب یا بیداری چیزی را به ما الهام نماید ...
این چه درکی است که همراه با گیج شدن نیست و همراه است با علم و آگاهی ...؟
یک ایرادی که به آزمایش مورد نظر شما در این تاپیک وارد است این است که ظاهراً شما به دنبال یک پدیده‌ی خیلی عجیب و دور از ذهن هستید ... چیزی که اگر رخ دهد گیج شوید که چطور چنین چیزی که به نظر ممکن بود رخ داد ... عجیب بودن مسأله تا حدّی است که تا مدتی در شوکّ حاصل از رخ دادن آن باشید و همه‌ی ‌چیزهای دیگر از ذهنتان می‌پرد ... حال آنکه معجزه قرار است ایجاد آگاهی نماید ... قرار نیست همان مقدار آگاهی و هوشیاری که داریم را هم از ما بگیرد .... در معجره عجیب و خرق عادت بودن پدیده که سبب حیرت مخاطبان شده است دلیل بر صدق دعوی نبی نیست، بلکه باید نوعی از شعور و آگاهی نسبت به خداوند را در ایشان ایجاد نماید ... معجزه باید چیزی بیش از خرق عادت باشد ... شما چه چیزی بیش از عجیب بودن را در آزمایش مورد نظر خود لحاظ نموده‌اید؟

در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم سرکار مارینر،
ان شاء الله که شما هم خوب و سلامت باشید
در مورد خداوند برای چه باید خدا را با صد یا هزار اسماء و صفات حسنایش شناخت تا بشود خدا بودن خدا را تصدیق کرد؟

نظر دین تا جایی که حقیر فهمیدم (و از نظر لااقل برخی از بزرگان چه بسا غلط باشد که در نتیجه احوط در احتیاط کردن بیشتر است) این است که کسی قرار نیست خدا را برای کس دیگری اثبات نماید ... همه خدا را به خداییش می‌شناسند و فقط باید این شناخت را به خاطرشان آورد ... اگر حق‌طلب بودند (چون حقیقت شیرین است) از این یادآوری استقبال می‌کنند و اگر حق‌گریز بودند (چون حقیقت تلخ است) از این یادآوری بیزاری می‌جویند و سعی در انکار اینکه به یاد آورده‌اند خواهند نمود ...

از طرف دیگر برخی از احکام دین را باید به درستی و حقانیت دین یقین داشت تا بتوان زیر بازش رفت، چون مانند این است که اگر ما به آن احکام عمل کردیم ولی بعدها فهمیدیم که دین بر حق نبوده است ما پل‌های پشت سرمان را خراب کرده باشیم ... بخصوص که دیگر خدای جبران‌کننده‌ای هم نباشد که پل‌های خراب شده‌ی پشت سرمان را بسازد و با پذیرفتن توبه‌امان فرصتی دوباره به ما بدهد ... در نتیجه اینکه شما احتمال بالای ۸۰٪ را یقین بدانید در چنین موقعیت‌هایی به مشکل خواهید خورد، در چنین موقعیت‌هایی انسان باید یقین کامل داشته باشد که راهش درست است و دینش بر حق است مگرنه عقل حکم می‌کند که از چیزی که نمی‌داند و نمی‌شناسد تبعیت نکند ... خود اسلام هم نهیب زده است از تبعیت کردن از چیزی که آن را نمی‌شناسیم ... نماز خواندن و روزه گرفتن و شراب نخوردن و مشغول فسق و فجور نشدن مشکلی نیست، با همان احتمال بالای ۸۰٪ هم می‌توان به آن تن داد، ولی حکم اعدام مرتد را هم آیا می‌توان با همین یقین دانستن احتمال بالای ۸۰٪ موجّه جلوه داد؟ ... از بحث‌هایم با مخالفان احکام خاصی در اسلام دریافتم که بیشتر مخالفان اسلام با همین احکام است که مشکل دارند ... آن‌ها می‌گویند شما خودتان مطابق دینتان آدم‌های خوبی باشید ولی کاری به کار کس دیگری نداشته باشید ... صرفنظر از اینکه چه نیت یا فلسفه‌ای پشت این حرف هست یک مسأله هم می‌تواند این باشد که ایشان گمان می‌کنند مسلمین بر اساس احتمال بالای ۸۰٪ است که تسلیم خدا شده‌اند و برخی جاها را نباید زیر بار روند، چون هر کسی راه خودش را درست می‌داند و اگر ایشان این اجازه را به خودشان می‌دهند که برای دینشان فعالیت کنند و تبلیغ کنند باید این حق را به پیروان دیگر باورها هم بدهند، پیش‌فرض پشت این نظر این است که باید یک احتمال ولو کوچک هم بدهیم که آن پیروان مکاتب دیگر شاید بر حق باشند و ما ندانیم، شاید در آینده متوجه بشویم که ما کمتر از آن‌ها بر حق هستیم ... این تصور از همانجا ناشی می‌شود که عده‌ای صحبت از یقین مدرج می‌کنند ... یقین مدرج در مورد یقین کسب شده به عنوان صفت برای خود انسان است، صفتی که کسب شده است و انسان حائز آن شده است و رشد وجودی او را اندازه می‌گیرد، حال آنکه صحبت ما سر دانستن حقیقت است صرفنظر از اینکه به آن عمل شده باشد یا با آن مخالفت شده باشد، این است که باید ۱۰۰٪ یقینی باشد تا مشکلی پیش نیاید، مگرنه فقط صدیقین هستند که اگر ۱۰۰ درصد حقیقت را می‌شناسند درعمل هم به تمام آن ۱۰۰٪ پایبند بوده‌اند و در نتیجه حائز مقام یقین ۱۰۰٪‌ای هم شده‌اند، مابقی مسلمین اگرچه ۱۰۰٪ بدانند که اسلام دین حق است ولی هر کسی به یک میزانی مطابق این دانسته‌اش عمل می‌کند و در نتیجه از نظر مقامی به مقام صدیقین نمی‌رسند ولی طیفی از جایگاه‌های ایمانی و یقینی را پر می‌کنند ...
بنابراین حقیر به دنبال این هستم که بگویم آن شناخت حقیقت که لازمه‌ی عدالت خداوند در قیامت است (چون بر هر گناهکاری باید پیشتر اتمام حجت شده باشد و بعد از او انتظار عمل صحیح برود)، عهدی که خداوند گرفته باشد ولی کسی به یادش نیاورد چه کارکردی دارد؟ خداوند در قیامت بگوید که ای بنی‌آدم آیا از تو عهد نگرفتم که تنها مرا بپرستی؟ بنی‌ادم هم می‌گویند که خدایا کی چنان عهدی گرفتی؟ ما در خانواده‌ای بودایی به دنیا آمدیم و هنوز عقلمان بالغ نشده بود همه چیز را فراموش کرده بودیم!

بنابراین در این بحث‌ها به احتمال ۸۰٪ راضی نشوید ... حتی یک هزارم درصد احتمال خلاف هم مشکل‌زاست ... فقط صحبت سر این است که چنان یقینی از چه راهی قابل تحصیل است و اینکه آیا حتماً از یک راه خاص باید تأمین شود و یا از هر راهی که تأمین شود به شرط آنکه آن راه قابل اعتماد باشد کفایت می‌کند؟

در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم استاد بزرگوار و رحمت خدا بر شما،
جسارتاً در آن پست به دو آیه اشاره کرده بودم، آیه‌ی دوم این آیه هست:

وَقَالَ فِرْ‌عَوْنُ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ مَا عَلِمْتُ لَكُم مِّنْ إِلَـٰهٍ غَيْرِ‌ي فَأَوْقِدْ لِي يَا هَامَانُ عَلَى الطِّينِ فَاجْعَل لِّي صَرْ‌حًا لَّعَلِّي أَطَّلِعُ إِلَىٰ إِلَـٰهِ مُوسَىٰ وَإِنِّي لَأَظُنُّهُ مِنَ الْكَاذِبِينَ [القصص، ۳۸]
و فرعون گفت: اى مهتران، من براى شما خدايى جز خود ندانم پس اى هامان- وزير فرعون- برايم بر گِل آتش برافروز- آجر بپز- و برايم كوشكى [با طارمى بلند] بساز [تا بالا روم‌] شايد به خداى موسى ديده‌ور شوم، كه من او را از دروغگويان مى‌پندارم.

ظاهراً خداوند عزّ و جلّ یکی از معبودهای ایشان در کنار معبودهای دیگرشان نبوده است ...

استاد بزرگوار، آیا خود این تعریف فهم رایج از مفهوم معجزه و چگونگی کارکرد آن اثباتی دارد یا همینطوری باید آن را بپذیریم؟ آیا جزء دین است که اگر نپذیریم مرتکب حرامی شده‌ایم و یا خدای ناکرده از اسلام خارج می‌شویم یا صرفاً نظری است که ارائه شده و تا کنون کسی با آن مخالفت زیادی نکرده است؟ به طور خاص آیا می‌توانید اثبات کنید که معجزه نمی‌تواند وجود خدا را ثابت کند و اگر حقیر ادعا کردم که چنان هم می‌تواند بکند بفرمایید که هرآینه اشتباه می‌باشد؟

با تشکر از حلم و بردباری‌اتان و همچنین رفاقت و همراهی‌اتان
در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

خیر خواسته شما بزرگ نیست. داستانهایی که از کرامات اولیای ( و نه فقط معصومین) ما میگویند این است که طی الارض و ... کارهای بوده که اجازه محدود تسخیر در طبیعت را داشته اند.
اما چون شما میخواهید به حقیقت برسید ممکن است نظام آفرینش به هم بخورد.

[=Franklin Gothic Medium]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم سرکار مارینر،
موضوع اصلاً بر سر بزرگی و کوچکی تجربه‌ای که در خواستش را کرده‌اید نیست، شما بخواهید زمین به دو قسمت تقسیم شود و شق‌الأرض روی دهد، بخواهید که کهکشان‌ها به سمت زمین بیایند، هر چه می‌خواهید بخواهید ... آنها که از پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله شق‌القمر را خواستند یا بیرون آمدن درخت از زمین و به دو نیم شدن آن و سپس در هوا به سوی پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌واله آمدن آنرا خواستند ذهنشان تا همینقدر کار می‌کرد، شما هر چه خواستید بخواهید ... لطفاً توجه کنید که بحث کلاً بر سر بزرگی خواسته‌ی شما و اینکه آیا خداوند قادر به انجام آن هست یا نعوذبالله نیست نمی‌باشد ... شما به جای یک سال و نیم ریاضت‌های سنگین که قبل از دیدن حقیقت از اسلام زده‌اتان کند بیایید و چند ماه تفکر کنید که هر اتفاق هر مقدار عجیبی که از خدا بخواهم را اگر دیدم که رخ داد چطور می‌توانم از شرّ احتمالات دیگر رها شوم و بفهمم که خدایی هست ...
این یک مسأله حل کردن است ... هدف این است که راهی را بیابید که اگر خدایی وجود دارد بتوانید برای خودتان آشکارسازی‌اش نمایید ... روی این مسأله فکر کنید که چطور بشود می‌توانید با یقین کامل به این برسید که خدا وجود دارد اگرچه همه خلاف آن را بگویند و اگرچه راه برای توجیه باز باشد ...

وقتی این مسأله برایتان حل شد دیگر باقی راه کاری ندارد ... خواهید دید که لازم نیست شق‌القمر از خدا بخواهید تا وجودش را با یقین دریابید، راه‌های خیلی ساده‌تری هم هست که همان یقین را برایتان ایجاد نماید ... اگر از آن راه‌ها امتحان کردید و خدا را یافتید دیگر خودتان ضرورتی برای دیدن کارهای خرق‌عادت‌گونه نخواهید یافت ... وقتی هم که ضرورتی برای این مسأله نباشد و هدایت شما متوقف بر چنان مسائلی نباشد دیگر به راحتی می‌توانید خودتان نتیجه بگیرید که سزاوار نیست چنان چیزی را از خدا بخواهم که اگر بخواهم نیز صادقانه به دنبال هدایت نبوده‌ام (و مثلاً به دنبال ارضای حس کنجکاوی و امثال آن بوده‌ام) ... در چنین وضعیتی انسان در مقابل خداوند شرمنده می‌شود و می‌گوید چنان چیزی را که خلاف حکمتت باشد نمی‌خواهم و راضی هستم به هر چه که حکمت خودت اقتضاء نماید ...
این راه‌ها را حقیر تجربه کرده‌ام ... چیزی که باعث شد از خدا امثال تقاضاهای شما را نداشته باشم (گرچه تا یک مقدارش را حقیر هم داشته‌ام و دیدم که کار هم کرد، حتی به یک بار و دو بار هم بسنده نکردم) همین شرمندگی بود بعد از آنکه از راه‌های خیلی ساده‌تر هم می‌شود وجود خدا را پذیرفت ... در عین حالی که شک ندارم اگر هدایتم به حقیقت متوقف بر چنان مسائلی بود خداوند قادر به انجامشان بود و هنوز هم هست ... یک بار زنده کردن مرده‌ای را از خدا خواستم، بعد سر قبر او که رفته بودیم چیزی را نشانم داد که از درخواستم حسابی شرمنده شدم، شهادت دادم که خدا به هر چه در دلم بگذرد آگاه است، به هر کاری هم قادر است و آنچه حقیر خواسته بودم هم در جهت هدایت خودم یا دیگران نبوده است و برای این بود که دوست داشتم آن طرف هنوز زنده باشد ...

کلید حل مسأله در یافتن ساز و کاری است که قادر باشد خدا بودن خدا و حق بودن خدای اسلام را برایمان محرز نماید ... روی همین مسأله تمرکز کنید ...
شما متخصص برنامه‌ریزی هستید ... در این زمینه‌ها از خودتان انتظارات زیادی دارید ... قاعدتاً تصدیق می‌نمایید که بی‌معنی است که کسی یا سازمانی یک برنامه‌ریزی سنگین چندین ماهه و چند ساله کند ولی بداند که دست آخر وقتی به آن برنامه‌ریزی به طور کامل عمل کرد نتیجه‌اش هر چه که باشد کمکی به وضعش نمی‌کند و با امروزش فرقی نخواهد کرد،‌ جز اینکه چند ماه و چند سالش را تلف کرده است و خود را خسته نموده است ...

در پناه خدا باشید و عاقبتتان بخیر ان شاء الله
یا علی علیه‌السلام

[="Franklin Gothic Medium"]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم جناب رهگذر آسمان،
جسارتاً اگر اشکالی ندارد به عنوان یک الگوی موفق که توانسته است از این راه‌ها و از طریق این معاملات به خدا برسد کمی در مورد راهتان توضیح بدهید، حرف‌های حقیر دیگر خیلی تکراری شده است، شما می‌توانید در این زمینه الگوی خوبی برایمان باشید ...
بفرمایید که چطور از اینکه با اجرایی شدن آن شروطی که در معامله تعیین کردید دانستید که خداوند حق است و باید به او معتقد شد؟ چه شد که احتمالات دیگری که می‌شد در نظر گرفت را کنار گذاشتید و دانستید که این آثار حتماً آثار وجود خدا بوده است؟ ...
با تشکر
یا علی علیه‌السلام

با سلام
سرکار مارینر من فکر میکنم خداوند آب پاکی را روی دست ما ریخته است
و تا زمانی که تنها یک معجزه وجود داشته باشد هیچ لزومی ندارد خداوند معجزات دیگری بیاورد مگر اینکه مصلحتی در کار باشد
مثل این آیات
(50)وَ قالوا لَولا اُنـزِلَ عَـلَيـهِ آياتٌ مِن رَبِّـه‌ے قُل اِنَّـمَا الآياتُ عِنـدَ ا‌للهِ وَ اِنَّـما اَنَا نَـذيـرٌ مُـبيـنٌ (51)اَوَ لَم يَكـفِـهِم اَنّا اَنـزَلـنا عَـلَيـكَ الـكِـتابَ يُتـلىٰ عَـلَيـهِم اِنَّ فى ذٰلِـكَ لَـرَحـمَـةً وَ ذِكـرىٰ لِـقَومٍ يُؤمِـنونَ
آیا همین کتاب کافی نیست؟
تازه اگر این معجزه را برای اثبات خدا ندانیم که اصلا معجزه برای اثبات خدا هم هیچ لزومی ندارد
مثلا ان ایه که میفرماید
ا فی الله شک فاطر السموات و الارض

پس شما اگر صد سال هم ریاضت بکشید هیچ لزومی ندارد خداوند شما را به مشهد ببرد مگر مصلحت در مورد شما چنین اقتضائی داشته باشد.
پس اگر علاقه دارید میتوانید امتحان کنید اما بدانید خداوند از پیش چه جواب داده است.

خوب وقتی این حرف درست است که وجهی در کار باشد . مخالفتی در کار باشد
انوقت به روایات و سنت قطعیه رجوع میکنیم.
آیا روایتی وجود دارد که بگوید خداوند لازم است به شما پاسخ بدهد؟

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم عجل لولیک الفرج

سلام
اگر منظور از نتیجه رسیدن در مورد خدا این است که مثل قلمی که در دستتان است بتوانید بررسی کنید و بدانید چیست هرگز به این دست پیدا نمی کنید و ما هم بر این عقیده نیستیم و نهی شدیم در این مورد ورود کنیم چرا که ذات خدا خارج از محدوده فهم خلقت است و برترین شناخت نسبت به خدا را هم حضرت محمد(ص) دارند
اما اگر از توحید آثار خدا باشد شناخته شده است و فهم و اثبات خدا مشخص است توصیه می کنم به دنبال نگاه کردن به خورشید برای اثبات بودنش و پی بردن به او نباشید(نگاه غیر مسلح)

سخت؟ یک موضوع نسبی است ان شاء الله همه توفیق انجام عبادات نصیبمان بشود

برای بهترین بنده خدا بودن نیازی به این همه سختی نیست و بنده خوب خدا بودن رو خود خدا تشخیص میده
چرا که چه بسا یک سلام خالص در نزد خدا از یک سلام علیکم و رحمه الله و برکاته با ارزش تر باشد.

ان شاء الله موفق باشید و برای رضای خدا کار کنید

اگر مرادتان روزه ظاهری است و طبق شرایط معمول این کار میسر نیست و نمی توانید چرا که در شریعت برای بانوان در ایام خاصی در ماه روزه و نماز حکم دیگری دارد و نباید بگیرند و بخوانند.

ان شاء الله مارا هم دعا کنید اما حکم نماز رو از مراجع جویا شوید و برای ما هم دعا کنید توفیق بیابیم.

ان شاء الله
صدقات انواع اقسام دارد توصیه می کنم در این مورد با اساتید اخلاق و عرفان مشورت کنید.

جهاد با نفس باهاش مبارزه کنید.

خدا به هر کس بخواهد این لطف را می کند اما چه برهانی هست که طی الارض باعث اثبات وجود خدا بشود؟
آیا به حقیقت برای شما اثبات می شود؟

آیا این نکته ایی که گفتید می تواند جواب سوال زیریتان باشد؟یا خیر؟

ان شاء الله در دعا هاتون مرا هم دعا کنید
خدانگهدارتان.
@};-

سلام
جناب شعیب اگر میگفتید محال است از شما ناامید میشدم اما اکنون که گفتید محال است و یا نادر است بنده به شما اطمینان بدهم که محال نیست و شما پاسخ را بر فرض صحت فروض من بفرمایید
در واقع سوال من در آن پست بدون جواب ماند. لطفا دوباره پستم را بخوانید و سوالم را ببینید: (اگر نظری ندارید یا نمیتوانید فعلا نظری بدهید اشکالی ندارد)

اینی که میگم در واقع سوالم نیست ولی به عنوان یک مطلب حاشیه ای.
میگن هرکه تنها به قاضی رود راضی بازآید. یک قاضی اگه تنها به حرفهای یک طرف گوش کنه ممکنه صد در صد حقو به اون بده و بگه راست میگه

برای مثال شما براهینی آوردید و گفتید که اینها صد در صد یقینی هستند. خب من در صورتی میتونم قضاوت کنم که به نقدهای اونها دسترسی داشته باشم. وگرنه یک نفر عامی از یک مذهب دیگه احتمالا اگه به دلایل علمای شیعه ها دسترسی نداشته باشه نمیتونه همیشه متوجه ایرادات استدلالهای علماشون بشه. به هر حال هر سری یه عقلی داره. ممکنه اشکال اون دلایل رو شما من متوجه نشم ولی یکی دیگه بشه. ولی ما در تاریخ چه کردیم؟ صدای مخالف رو خفه کردیم حکم ارتداد داشتیم لذا براهینی که شما ارائه میکنید ابداعشون به چندین قرن پیش بازمیگرده و یک میراث غنی دارید ولی کتب نقد دین وجود ندارند. در واقع شما حوزه علمیه صد هزار طلبه دارین ولی چند نفر در سطح من عامی میتونن ابراز مخالفت کنن. خود من هم اگه سواد داشتم در حدی که بتونم کتاب یا مقاله ای در نقد دین بنویسم حقیقتا میترسیدم اظهار نظر کنم و جراتم یکی از بیسوادیمه یکی از این که تا اندازه ای از ارتداد نمیترسم (هرچند مرتد نیستم و فقط شبهاتم رو بیان میکنم.) خب هستند کسانی که بتونن فرار کنن و برن خارج اما تعداد این افراد کم میشه.
مسائل دینی هم به همین نحو اونی که مشترک هستین مثل اثبات خدا چون مثل اون مسیحی ها تکفیری، مسلمونها اعم از اهل سنت و شیعه، یهودیها یعنی اکثر مناطق جهان مشترک بودین و همه هم مرتدین رو تکفیر میکردین به خصوص مسیحی های تکفیری، کمترین نقد در این زمینه هاست پس چون کارتون اشتراکی بوده و هم رو نقد نمیکردین استدلالهای قوی تر و با نقدهای کمتر رو دارین
هرچقدر از اشتراک مسئله کاسته میشه مثلا میرسیم به اثبات نبوت پیامبر اسلام و معجزه قرآن. یا مسائل اختصاصی مسیحیت و ... استدلالها چون بین ادیان مشترکا نبوده و هم رو نقض میکردن قدرت استدلال کمتر و نقدها بیشتر و قوی تر میشه.

در سوال اول من نیامده بود فرد بودائی میشود بلکه فرد پس از کفر اعمالی انجام میدهد که دین ما به هیچ وجه نمیپسندد.
از پاسختون متشکرم.