جمع بندی نصیحت کردن در حضور دیگری یا دیگران؟

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
نصیحت کردن در حضور دیگری یا دیگران؟

سلام. ببخشيد يه حديث از حضرت علی (ع) هست که "نصيحت کردن در حضور ديگران خرد کردن شخصيت است". ميخوام ببينم مثلا چند نفر دارند غيبت ميکنند يا مثلا طرف داره حرف اشتباهي ميزنه یا کار اشتباهی میکنه یا کرده آيا بايد همونجا و همون موقع بهش بگی؟ اگر ندونی که با طرف بعدا تنها میشی یا نه یا کی تنها میشی یا بعدا اگر بگی اثربخشی نداره یا خیلی کم یا بعدا اصلا شاید یادت رفت اگر تنها شدید بهش بگی چی؟

سوال بعدیم اینه که آیا توصیه کردن هم نصیحت محسوب میشه؟ مثلا به طرف میخواهی بگی فلان کار درامد خوبی مثلا نداره یا مثلا به طرف بگی قدر پدرت یا برادرت رو بدون.

یه مثال میزنم. همین چند روز پیش یه نفر با برادرش اومده بود تو مکان ما و مدام از برادرش بد میگفت و ضایعش میکرد. حالا اگر همونجا بخواهی بهش یه جوری بگی که این کار درست نیست ایا این مصداق این حدیث میشه؟ اگر هم نمیگفتم که اون ادم رو دیگه نمیدیدم که در تنهایی بهش بگم.

ممنون.

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد اویس

با سلام خدمت شما برادر گرامی و با تشکر از شما بخاطر سوال خوبتان
امام على عليه السلام می فرمایند:
النُّصحُ بَينَ المَلأِ تَقريعٌ(1) یعنی نصيحت كردن در حضور ديگران، خُرد كردن شخصيت است.

همچنان که امام حسن عسكرى عليه السلام می فرمایند:
مَن وَعَظَ أَخاهُ سِرّا فَقَد زانَهُ و َمَن وَعَظَهُ عَلانيَةً فَقَد شانَهُ(2)یعنی هر كس برادر (دينى) خود را پنهانى نصيحت كند، او را آراسته و اگر آشكارا نصيحتش نمايد ارزش او را كاسته است.

احادیثی از جمله احادیث فوق مربوط به مواردی که است که اگر نصیحت به صورت پنهانی و یا به آینده نزدیک موکول گردد امر مهم دیگری فوت نشود. مثلا شخصی را که نماز نمی خواند بهتر است در پنهانی مورد نصیحت قرار دهیم.
اما گاهی خطای شخص به گونه ای است که اگر تاخیری در نصیحت صورت گیرد امر مهم دیگری نادیده گرفته خواهد شد
مثلا شخص در حال انجام غیبت و یا بیان اسرار دیگران است در چنین صورتی اگر نصیحت به تاخیر افتد غیبت و یا بیان اسرار دیگران ادامه می یابد که لازم است اقدام عاجلی در نهی از منکر صورت گرفته و همان جا در میان جمع تذکری برای غیبت انجام گیرد.
ضمن اینکه وقتی ابروی فردی در میان جمع بواسطه غیبت می رود لازم است در میان همان جمع ابروی از دست رفته شخص بواسطه دفاع از او و جلوگیری از غیبت تا حدودی جبران گردد لذا در اینگونه موارد باید نصیحت و نهی از منکر به طور سریع و در میان جمع صورت گیرد.

در خصوص سوال دومتان باید بگویم شاید میان توصیه و نصیحت در میان اهل لغت تفاوتی بوده باشد ولی آنچه مهم است این است که نصیحت از کلمه «نصح» به معناى خالص بودن اخذ شده است؛ یعنی شخص در هنگام نصیحت باید اخلاص داشته و هدفی غیر از هدایت و راهنمایى و اصلاح حال شخصی را که موعظه می‌کند، نداشته باشد حال در هر موضوعی این نوع نصیحت می تواند صدق کند چه در امور مالی و دنیوی و چه در امور اخروی.

پیوستها:
1- شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید) ج 20، ص 341، ح 908
2-تحف العقول ص489

با سلام

امام سجاد عليه السلام:

وَ أَمَّا حَقُّ الْمُسْتَنْصِحِ فَإِنَّ حَقَّهُ أَنْ تُؤَدِّيَ إِلَيْهِ النَّصِيحَةَ عَلَى الْحَقِّ الَّذِي تَرَى لَهُ أَنَّهُ يَحْمِلُ وَ يَخْرُجُ الْمَخْرَجَ الَّذِي يَلِينُ عَلَى مَسَامِعِهِ وَ تُكَلِّمَهُ مِنَ الْكَلَامِ بِمَا يُطِيقُهُ عَقْلُهُ فَإِنَّ لِكُلِّ عَقْلٍ طَبَقَةً مِنَ الْكَلَامِ يَعْرِفُهُ وَ يَجْتَنِبُهُ وَ لْيَكُنْ مَذْهَبُكَ الرَّحْمَة


حقّ نصيحت خواه اين است كه به راه صحيحى كه مى دانى مى پذيرد، راهنمائيش كنى و سخن در حدّ درك و فهم و عقلش بگويى كه هر عقلى ظرفيت مخصوص خود را دارد و روش تو بايد همراه با مهربانى و رحمت باشد.

اویس;796754 نوشت:
با سلام خدمت شما برادر گرامی و با تشکر از شما بخاطر سوال خوبتان
امام على عليه السلام می فرمایند:
النُّصحُ بَينَ المَلأِ تَقريعٌ(1) یعنی نصيحت كردن در حضور ديگران، خُرد كردن شخصيت است.

همچنان که امام حسن عسكرى عليه السلام می فرمایند:
مَن وَعَظَ أَخاهُ سِرّا فَقَد زانَهُ و َمَن وَعَظَهُ عَلانيَةً فَقَد شانَهُ(2)یعنی هر كس برادر (دينى) خود را پنهانى نصيحت كند، او را آراسته و اگر آشكارا نصيحتش نمايد ارزش او را كاسته است.

احادیثی از جمله احادیث فوق مربوط به مواردی که است که اگر نصیحت به صورت پنهانی و یا به آینده نزدیک موکول گردد امر مهم دیگری فوت نشود. مثلا شخصی را که نماز نمی خواند بهتر است در پنهانی مورد نصیحت قرار دهیم.
اما گاهی خطای شخص به گونه ای است که اگر تاخیری در نصیحت صورت گیرد امر مهم دیگری نادیده گرفته خواهد شد
مثلا شخص در حال انجام غیبت و یا بیان اسرار دیگران است در چنین صورتی اگر نصیحت به تاخیر افتد غیبت و یا بیان اسرار دیگران ادامه می یابد که لازم است اقدام عاجلی در نهی از منکر صورت گرفته و همان جا در میان جمع تذکری برای غیبت انجام گیرد.
ضمن اینکه وقتی ابروی فردی در میان جمع بواسطه غیبت می رود لازم است در میان همان جمع ابروی از دست رفته شخص بواسطه دفاع از او و جلوگیری از غیبت تا حدودی جبران گردد لذا در اینگونه موارد باید نصیحت و نهی از منکر به طور سریع و در میان جمع صورت گیرد.

در خصوص سوال دومتان باید بگویم شاید میان توصیه و نصیحت در میان اهل لغت تفاوتی بوده باشد ولی آنچه مهم است این است که نصیحت از کلمه «
نصح» به معناى خالص بودن اخذ شده است؛ یعنی شخص در هنگام نصیحت باید اخلاص داشته و هدفی غیر از هدایت و راهنمایى و اصلاح حال شخصی را که موعظه می‌کند، نداشته باشد حال در هر موضوعی این نوع نصیحت می تواند صدق کند چه در امور مالی و دنیوی و چه در امور اخروی.

پیوستها:
1- شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید) ج 20، ص 341، ح 908
2-تحف العقول ص489

بسیار ممنون.

بنده مسئله غیبت رو متوجه شدم. در بقیه موارد و گناهان چی؟ مثل همون مثالی که زدم که طرف با برادرش اومده بود و از برادرش جلوی خودش بد میگفت و ... اینجا وظیفه چی هست و آیا باید همونجا بهش تذکر داد یا پنهانی؟ اگر احتمال اینکه طرف رو دیگه بعدا نبینی که تنها بهش بگی چی؟ اگر تقریبا مطمئن باشی که طرف رو بعدا نمیبینی چی؟

[="Tahoma"][="Blue"]

rozatir;798823 نوشت:
بسیار ممنون.

بنده مسئله غیبت رو متوجه شدم. در بقیه موارد و گناهان چی؟ مثل همون مثالی که زدم که طرف با برادرش اومده بود و از برادرش جلوی خودش بد میگفت و ... اینجا وظیفه چی هست و آیا باید همونجا بهش تذکر داد یا پنهانی؟ اگر احتمال اینکه طرف رو دیگه بعدا نبینی که تنها بهش بگی چی؟ اگر تقریبا مطمئن باشی که طرف رو بعدا نمیبینی چی؟


با عرض سلام خدمت شما برادر گرامی
در مواردی اینچنین که احتمال کمی می دهید که طرف مقابل را بعدا ببینید سعی کنین در همان لحظه با کلاماتی متین و محترمانه و حفظ کردن شان طرف مقابل، وی را نهی از منکر نمایید منتهی بهتر است همین نهی از منکر نیز با به کنار کشیدن آن فرد و سخن گفتن در خلوت باشد .
[/]

سوال:
معروف است که "نصيحت کردن در حضور ديگران خرد کردن شخصيت دیگران است". سوال این است در جمعی که مشغول غیبت کردن هستند آیا باید طبق این حدیث شریف از نهی از منکر و نصیحت کردن آنها پرهیز کرد؟

پاسخ:
امام على (عليه السلام) می فرمایند: النُّصحُ بَينَ المَلأِ تَقريعٌ(1) یعنی نصيحت كردن در حضور ديگران، خُرد كردن شخصيت است.

همچنان که امام حسن عسكرى (عليه السلام) می فرمایند:مَن وَعَظَ أَخاهُ سِرّا فَقَد زانَهُ و َمَن وَعَظَهُ عَلانيَةً فَقَد شانَهُ(2)یعنی هر كس برادر (دينى) خود را پنهانى نصيحت كند، او را آراسته و اگر آشكارا نصيحتش نمايد ارزش او را كاسته است.

احادیثی از جمله احادیث فوق مربوط به مواردی که است که اگر نصیحت به صورت پنهانی و یا به آینده نزدیک موکول گردد امر مهم دیگری فوت نشود. مثلا شخصی را که نماز نمی خواند بهتر است در پنهانی مورد نصیحت قرار دهیم.
اما گاهی خطای شخص به گونه ای است که اگر تاخیری در نصیحت صورت گیرد امر مهم دیگری نادیده گرفته خواهد شد
مثلا شخص در حال انجام غیبت و یا بیان اسرار دیگران است در چنین صورتی اگر نصیحت به تاخیر افتد غیبت و یا بیان اسرار دیگران ادامه می یابد که لازم است اقدام عاجلی در نهی از منکر صورت گرفته و همان جا در میان جمع تذکری برای غیبت انجام گیرد.
ضمن اینکه وقتی ابروی فردی در میان جمع بواسطه غیبت می رود لازم است در میان همان جمع ابروی از دست رفته شخص بواسطه دفاع از او و جلوگیری از غیبت تا حدودی جبران گردد لذا در اینگونه موارد باید نصیحت و نهی از منکر ضمن مراعات احترام طرف مقابل، به طور سریع و در میان جمع صورت گیرد.

در خصوص سوال دومتان باید بگویم شاید میان توصیه و نصیحت در میان اهل لغت تفاوتی بوده باشد ولی آنچه مهم است این است که نصیحت از کلمه «نصح» به معناى خالص بودن اخذ شده است؛ یعنی شخص در هنگام نصیحت باید اخلاص داشته و هدفی غیر از هدایت و راهنمایى و اصلاح حال شخصی را که موعظه می‌کند، نداشته باشد حال در هر موضوعی این نوع نصیحت می تواند صدق کند چه در امور مالی و دنیوی و چه در امور اخروی.

پیوستها:
1. ابن‌ابی‌الحدید، عزالدین (م. 656ق.)، شرح نهج البلاغه، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قم، دار الکتب العلمیة، 1404ق ج 20، ص 341، ح 908
2. ابن‌شعبه حرانی، حسن بن علی (م. قرن4)، تحف العقول عن آل الرسول9، تحقیق علی‌اکبر غفاری، قم، نشر اسلامی، 1404ق، صفحه4

موضوع قفل شده است