ازدواج به شرط کوتاه آمدن از خطوط قرمز؛ آری یا خیر؟

سلام

سوال خیلی خوبی است. درست است که ازدواج خیلی خوب است؛ اما به هر قیمتی هم درست نیست. گذشتن از خطوط قرمز و ازدواج با کسی که تناسب های لازم را با ما ندارد، درآمدن از چاله مجردی و افتادن به چاهی است که معلوم نیست عاقبت فرد به چاه افتاده چه می شود. لذا از خطوط قرمز نباید گذشت؛ مگر اینکه شرایط خیلی خاص باشد که نیاز به بررسی موردی دارد.
البته نباید از این مسئله هم غافل شد که خطوط قرمز هر فردی قابل بررسی است؛ یعنی اینطور نیست که اگر کسی گفت فلان چیز خط قرمز من است، حتما باید خط قرمز او باقی بماند و طبق همان هم ازدواج کند؛ چون چه بسا او در تعیین خطوط قرمزش دچار اشتباه شده باشد و چیزی را خط قرمز فرض کند که در واقع اینگونه نباشد.

اما اینکه آیا گذشتن از خط قرمز منجر به طلاق می شود یا نه یک بحث دیگر است. درست است که نباید از خط قرمزها گذشت؛ اما اینطور هم نیست که اگر کسی به هر دلیلی مثلا به خاطر اشتباه در انتخاب از خط قرمز گذشت دیگر چاره ای جز طلاق نداشته باشد. حتی در ازدواج های عادی هم که فرد فکر می کند انتخاب درستی کرده ممکن است بعد از مدتی با مسئله ای مواجه شود که از خطوط قرمز او بوده و قبل از ازدواج متوجه آن نشده. در چنین شرایطی نمی توان و نباید گفت تنها راه طلاق است و لاغیر. حفظ زندگی زناشویی اولین گزینه ای است که هر کسی باید به آن فکر کند. بله قبل از انتخاب باید تمام دقت را به کار گرفت تا فردی را انتخاب کنیم که بیشترین تناسب را با ما داشته باشد. هر چه این تناسب بیشتر باشد موفقیت در زندگی بیشتر و راحت تر کسب می شود.

پیروز و سربلند

اگر قرار به نادیده گرفتن خط قرمزها باشه که دیگه اسمشون خط قرمز نیست ...

جمله جالب و قابل تاملی بود....

یازهراسلام الله علیها

[="Navy"]

سلام

ممنون

در ازدواج، خط قرمز، داشتن تناسب است و این تناسب در افراد، نسبی است؛ یعنی اینطور نیست که برای همه داشتن ایمان قوی خط قرمز باشد؛ بلکه هر فردی ممکن است خط قرمزهای خاص خودش را داشته باشد. مثلا ممکن است فردی اهل دین و ایمان نباشد. خب برای او نداشتن دین و ایمان خط قرمز است. چنین شخصی اگر با فردی ازدواج کند که دین و ایمان ندارد خوشبخت تر (البته از لحاظ خودش) خواهد بود تا زمانی که بخواهد با یک فرد مومن و با ایمان ازدواج کند. لذا خط قرمز هر شخصی باید داشتن تناسب با طرفش باشد.

با این حال چه برای کسی که می خواهد به خدا برسید و چه کسی که می خواهد به شیطان برسد! حالت ایده آل این است که همسر او از لحاظ فکری؛ اعتقادی؛ اخلاقی و رفتاری با او تناسب داشته باشد. هر چه این تناسب بیشتر باشد، به همان اندازه کار او در طی کردن مسیر برای رسیدن به مقصدش راحت تر خواهد بود. به کلمه «راحت تر» دقت کنید. ما نمی گوییم که اگر همسر کسی از جهاتی با او اختلاف داشت دیگر فرد نمی تواند به خدا (یا هر هدف دیگری که مد نظر دارد) برسد؛ بلکه فقط می گوییم اگر با او همراه باشد، این راه راحت تر طی می شود. ولی اگر هم به هر دلیلی از جهاتی این تناسب وجود نداشت، فرد باز هم می تواند به مسیر تکاملی(برفرض مثبت بودن هدف) خویش ادامه دهد؛ منتها در این صورت عزمی قوی تر می طلبد.

بعلاوه اینکه یک فرد موفق کسی است که برای رسیدن به اهدافش، بیش از هر چیز به توانایی های خودش تکیه کند؛ نه دیگران. اگر شما رسیدن به کمال را تنها به داشتن همسری با ایمان گره بزنید، اگر به هر دلیلی فرد مورد نظر پیدا نشد شما با مشکل مواجه می شوید؛ ولی اگر عزم و اراده خود را در رسیدن به هدف نهایی جزم کنید و به چیزی بیرون از اراده خود و خدای خود دل خوش نکنید، در این صورت اگر همسرتان همانی بود که می خواستید که چه بهتر؛ اما اگر به هر دلیلی با شما آنطور که باید همراه نبود، شما به راه خود ادامه خواهید داد و حتی با قدرتی که دارید او را هم همراه خواهید کرد.

البته نکاتی که عرض کردم از نگاه برون دینی بود. اما همانطور که می دانید قطعا زندگی کسی که در آن ایمان و اعتقاد به خدا وجود دارد با کسی که چنین اعتقاداتی ندارد زمین تا آسمان فرق می کند. حتی به جرأت می توان گفت کسی که زندگیش را بر پاییه بی دینی بنا کند، هیچ ضمانتی برای خوشبختیش حتی در این دنیا وجود ندارد؛ چون تنها چیزی که بیشترین عامل سازگاری و قوی ترین مانع بروز اختلافات در زندگی زناشویی است، داشتن ایمان و اعتقاد قوی است.

لذا اگر کسی می خواهد بهترین زندگی را داشته باشد ابتدا باید خود را بسازد و دین و ایمانش را قوی کند و بعد مطابق اصل تناسب های گفته شده عمل کند و ازدواج کند.

[="Navy"]

سلام

ممنون

نه این نمی تواند خط قرمز باشد. درست است که بزرگتر بودن پسر در حالت عادی بهتر است؛ اما اینطور هم نیست که اگر مثلا دختر همسن یا حتی یکی دو سال بزرگتر باشد دیگر این زندگی به خوشبختی ختم نمی شود. البته برای چنین ازدواج حتما مشاوره حضوری لازم است.

[="Navy"]

سلام

اگر با همین نگاه ازدواج کنید بله برای شما خط قرمز است. اما اگر توانستید قبل از ازدواج نگاه خود را به این مسئله اصلاح کنید و بپذیرید که سن به تنهایی دلیل بر قابل اعتماد و تکیه گاه بودن فرد نیست و ...، آن موقع دیگر از خط قرمز بودن خارج می شود

سلا م
اره واقعا درسته نمیشه واقعا

با سلام
ببخشید جناب امین, مسئله خانواده طرف مقابل چطور هست؟ چون بعضی متدینین هم میبینم که مسئله خانواده جزو ملاک های اصلی شون نیست. آیا جزو خطوط قرمز هست یا نیست؟ و اینکه باید خانواده (از نظر ایمان) در چه حدی باشد که بتوان دختر یا پسر و خانواده اش رو پذیرفت؟

سلام

ازدواج با فردی از یک خانواده اصیل و مدین در اولویت است؛ اما خط قرمز نیست؛ یعنی اگر شرایط فراهم باشد و بتواند دختر یا حتی پسری خوب از یک خانواده خوب پیدا کرد، قطعا چنین ازدواجی آینده بهتری خواهد داشت. اما اگر به هر دلیلی پیدا کردن چنین موردی ممکن نبود، می توان از این ملاک تا حدودی چشم پوشی کرد. البته فرض بر این است که خود طرف تناسب های لازم را با شما دارد. با این حال هر چه تناسب فکری و اعتقادی شما با خانواده طرف بیشتر باشد، احتمال بروز اختلافات هم کمتر و زندگی مشترکتتان راحت تر خواهد بود. بعلاوه اینکه شرایط افراد هم متفاوت است. لذا در چنین ازدواج هایی مشاوره قبل از ازدواج ضروری تر است.