جمع بندی خدا می داند که ما پیامبریم (سوره یس آیات 15 و 16)
تب‌های اولیه
با سلام
سوال از قرآن زیاد دارم مقدور نیست برای هر کدام یک تاپیک جداگانه بزنم اگه ممکنه کارشناسی باشه که تمام مسائل قرآنی رو پاسخ بده و مغلطه گر هم نباشه ممنون می شم
یس/15،16
گفتند شما جز بشری مانند ما نیستید و خدای رحمان چیزی نفرستاده و شما جز دروغ نمی گویید15 گفتند پروردگار ما می داند که ما به سوی شما به پیامبری فرستاده شده ایم16
سوالم این است که در مقابل مردمی که به پیامبری مشکوکند می گویند خدا می داند که ما پیامبریم این دیگر چه استدلالی است؟
تازه از نظر منطقی هم این گفته مغلطه مصادره به مطلوب است چون برای اثبات پیامبر بودن به پیامبر بودن استدلال شده است
اگه توضیح بدید ممنون می شم
با سلام
سوال از قرآن زیاد دارم مقدور نیست برای هر کدام یک تاپیک جداگانه بزنم اگه ممکنه کارشناسی باشه که تمام مسائل قرآنی رو پاسخ بده و مغلطه گر هم نباشه ممنون می شم
یس/15،16
گفتند شما جز بشری مانند ما نیستید و خدای رحمان چیزی نفرستاده و شما جز دروغ نمی گویید15 گفتند پروردگار ما می داند که ما به سوی شما به پیامبری فرستاده شده ایم16
سوالم این است که در مقابل مردمی که به پیامبری مشکوکند می گویند خدا می داند که ما پیامبریم این دیگر چه استدلالی است؟
تازه از نظر منطقی هم این گفته مغلطه مصادره به مطلوب است چون برای اثبات پیامبر بودن به پیامبر بودن استدلال شده است
اگه توضیح بدید ممنون می شم
" قالُوا رَبُّنا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ وَ ما عَلَيْنا إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ" خداى تعالى در اين قصه ...
با سلام و ممنون از کارشناس محترم
من پست شما را چندبار مطالعه کردم تا عمق مطلب را متوجه شم
مردم بعد از دیدن معجزه هم حق دارند شک کنند چون احتمال معجزه بودن یک واقعه خیلی کمه و مردم عوام هم که تخصص کافی ندارند که فرق معجزه و تردستی رو بفهمند لذا ایراد منطقی نداره که بعد از معجزه هم مردم به سرعت ایمان نیاورند و حتی به نتیجه معکوس هم برسند
می دونیم که در دنیا پیامبران دروغین هم که کم نبودند و هر کدومشون هم ادعاهایی برای خودشان داشتند لذا طبیعی است که مردم با دیدن یک واقعه ماورالطبیعه سریع سر تسلیم فرود نیاورند
لذا اکتفا کردن به این جمله که همین بس که خدا می داند ما پیامبریم منطقی نیست زیرا از خداوند که نمی شه پرسید آیا فلان پیامبر راست می گه یا نه ؟به غیر از آن پیامبری خود رسول رو هم که قبول ندارند که به حرفش ایمان داشته باشند. به این دلایل به نظر من این آیه در قرآن منطقی به نظر نمی رسه
[=arial black]بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی محمد و آل محمد وعجل فرجهم
[=Geeza Pro][=arial black]که این کلام را با چه لحنی بیان داشته
[=Geeza Pro][=arial black]منطقی است که پیامبر خودش میداند وقتی این افراد با دیدن معجزه متذکر نشده اند پس گفتن این جمله که خدا میداند ما پیامبریم تاثیری نخواهد داشت !
[=Geeza Pro][=arial black]مشخص است که این جمله نهایی پیامبر در مقابل آن قوم است و بوی یاس و ناامیدی پیامبر از ایمان آوردن این افراد را میدهد و ناشی از رنجش درونی و عاصی شدن از لجاجت قوم خود است
[=Geeza Pro][=arial black]مثلا دیدیم که کسی وقتی حرفی را از روی صدق میزند و ادله برای راستی سخن خود می آورد اما وقتی افراد را می بیند که حرف او را باور نمی کند با زبان یاس و نامیدی قسم میخورد که به خدا قسم راست میگویم هر چند آن فرد میداند با این قسم آن افراد مجاب نمی شوند!
پیامبران افرادی با رقت قلب بالا و مهربان ترین افراد یک جامعه اند که خدا آنها را به پیامبری برگزیده است.
والسلام علی من اتبع الهدی
سوالم این است که در مقابل مردمی که به پیامبری مشکوکند می گویند خدا می داند که ما پیامبریم این دیگر چه استدلالی است؟
سلام
اینها به خدایی خدا که مشکوک نبودند به پیامبری پیامبرانشان مشکوک بودند. طبیعی هست در پاسخ بشنوند که چه شاهدی بالاتر از خود خدا و اگر شهادتشان دروغ بود چه بسا به عذاب الهی گرفتار میشدند..
خود خداوند در قرآن کریم به خدایی خود شهادت داده است و شهادت ملائکه و صاحبان علم را هم در ردیف شهادت خود قرار میدهد و میفرماید: (شهد الله انه لا اله الا هو والملائکة واولوا العلم قآئما بالقسط لا اله الا هو العزیز الحکیم)؛ "خدا که همواره به عدل، قیام دارد گواهی میدهد که جز او هیچ معبودی نیست و فرشتگان (او) و دانشوران (نیز گواهی می‌دهند که) جز او که توانا و حکیم است هیچ معبودی نیست". [۱]
پس شهادت دادن پیامبران الهی بر پیغمبری خود یک مساله اساسیست که برای اتمام حجت ضروری بوده.
بسم الله الرحمن الرحیم
جمع بندی:
پرسش اول:
سوره یس آیات پانزده و شانزده این طور بیان می کند: گفتند شما جز بشری مانند ما نیستید و خدای رحمان چیزی نفرستاده و شما جز دروغ نمی گویید،گفتند پروردگار ما می داند که ما به سوی شما به پیامبری فرستاده شده ایم.
پرسش من این است که : در مقابل مردمی که به پیامبری مشکوکند می گویند خدا می داند که ما پیامبریم این دیگر چه استدلالی است؟
تازه از نظر منطقی هم این گفته مغلطه و مصادره به مطلوب است. چون برای اثبات پیامبر بودن به پیامبر بودن استدلال شده است.!
با سلام و طلب توفیق الهی برای شما و دیگر کاربران گرامی
پاسخ پرسش با بیان این دو آیه شریفه آغاز می شود.
"قالُوا ما أَنْتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا وَ ما أَنْزَلَ الرَّحْمنُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ تَكْذِبُون" "قالُوا رَبُّنا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُون"(1)
امّا آنان (در جواب) گفتند:شما جز بشرى همانند ما نيستيد، و خداوند رحمان چيزى نازل نكرده، شما فقط دروغ مى گوييد!
(رسولان ما) گفتند: پروردگار ما آگاه است كه ما قطعاً فرستادگان (او) به سوى شما هستيم.
اشکال پرسشگر زمانی می تواند موجه باشد که آن رسولان بدون ارائه هیچ شواهدی صرفا ادعای پیامبری کرده باشند!اما آنان این سخن را بعد از اظهار معجزه و در مقام اتمام حجت بیان کردند که خدای ما می داند که ما مرسل هستیم.
این موضوع در تفاسیر به صراحت تبیین شده است.
علاوه جمله: "وَ ما عَلَيْنا إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ" شاهد این مطلب است زیرا دیدند آن قوم لجوج به هیچ وجه ادعای آنان را نمی پذیرند.
اکنون به مطلب برخی از تفاسیر به شکل خلاصه اشاره خواهیم کرد.
1.قالُوا رَبُّنا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ" آن ها گفتند پروردگار ما ميداند كه ما فرستادگان اوئيم بسوى شما و البتّه اين مطلب را بعد از اقامه دليل و برهان بسبب ظهور معجزه گفتند، پس قبول نكردند و وجه احتجاج به اين قول اين است كه ايشان آنها را ملزم كردند باين كه تأمل كنند در معجزات ايشان تا بدانند كه آنها راستگويان بر خدا هستند، پس در اين تحذير سختى است.
وَ ما عَلَيْنا إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ يعنى لازم نيست بر ما جز اداء رسالت و تبليغ ظاهر.(2)
2.آن ها رسالت خود را با اين گفته "وَ ما عَلَيْنا إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ" ثابت كردند. زيرا معناى آن اين است كه رسالت ما با نشانه ها و معجزه هايى كه گواه بر صحّت آن می باشد، آشكار و مسلّم شده است. و گرنه اگر يك مدّعى بدون دليل و گواهى بگويد به خدا قسم در آن چه ادّعا مىكنم صادق و راست گويم، زشت و قبيح است.(3)
3.به طور حتم آن ها به ادعای صرف تکیه نکردند و تنها به سوگند قناعت ننمودند، بلكه از تعبير" بلاغ مبين" اجمالا استفاده مىشود كه دلایل و معجزاتى از خود نشان دادند. و گرنه ابلاغ آن ها مصداق" بلاغ مبين" نبود، زيرا" بلاغ مبين" بايد چنان باشد كه واقعيت را به همه برساند، و اين جز به كمك دلایل متقن و معجزات گويا ممكن نيست.
در بعضى از روايات نيز آمده است آن ها مانند حضرت مسيح علیه السلام،به فرمان خدا بعضى از بيماری های غير قابل علاج را شفا دادند.
ولى اين كوردلان در برابر آن منطق روشن و معجزات تسليم نشدند، بلكه بر خشونت خود افزودند و علاوه بر تکذیب آن ها را به بر خورد شدید تهدید کردند. و گفتند: ما شما را به فال بد گرفتهايم، وجود شما شوم و مايه بدبختى شهر و ديار ما است"قالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنا بِكُمْ...(4)
به نظر می رسد اشکال پرسش با بیان این مطالب رفع شود.
که پیامبران بدون دلیل و معجزه نمی توانند سخن خود را حق جلوه دهند.البته برخی از مفسرین به موضوع معجزه اشاره نکرده اند و صرفا به این بیان که ما رسولان الهی هستیم و خدای متعال از حال ما واقف است و علاوه ما جز ابلاغ رسالت وظیفه دیگری نداریم چه قبول کنید یا نه؛بسنده شده است. (5)
توضیحی برای مطلب بالا
توضیحی که می توان برای مطلب فوق ارائه کرد این است که مسئله نفوذ پیامبران در دل عموم مردم را با بیان مثالی در سطح نازل تر نسبت به علمای ربانی در هر عصری مقایسه کنیم که چگونه بدون آن که کرامتی از خود نشان دهند، اما صرفا با رفتار و گفتار خود می توانند در دل های مردم نفوذ و در هر شهر و دیاری جمع فراوانی را به خود جلب و تربیت کنند!
اما پیامبران الهی که اولیای بر گزیده حق متعال اند، به دلیل آن که نسبت به علما علم و معرفتی افزون تر دارند، از این رو بیشتر از آنان روی قلب های دیگران تاثیر می گذارند.
پس مطابق با تفسیر یاد شده،لازم نیست در هر زمانی آن را با معجزه ثابت کنند. بلکه فطرت های پاک بدون نیاز به هیچ واسطه ای تربیت پذیر و در هر دوره ای مخاطب اصلی آیات الهی اند. ولی انسان های منحرف و مغرض، همواره بر باطل بودن رای خویش اصرار می کنند و جالب این که حتی با معجزه هم هدایت نمی شوند.اینان تکذیب کنندگان رسالت و بندگان شیطان اند و قرآن از این گروه نام می برد.
پرسش دوم
مردم حق دارند معجزه را باور نکنند خصوصا قشر عوام جامعه که تخصصی در این زمینه ندارند که معجزه و غیر معجزه را تشخیص دهند! چه پاسخی برای این پرسش وجود دارد؟
پاسخ:
همان طور که در پاسخ قبلی اشاره شد،این سخن که مردم حق دارند حتی با دیدن معجزه هم شک شان بر طرف نشود مربوط به کسانی است که در دل های شان هنوز شک و تردید به خدا و مبدا و معاد وجود دارد و قصد ندارند به هیچ وجهی واقعیت را بپذیرند. و گرنه معجزه بدون هیچ مانعی اثر خود را بر قلب های پاک خواهد گذاشت.معجزه تردستی یا سحر نیست تا از هر کسی که مقداری تعلیم ببیند یا تمرین کند،امکان صدورش باشد.
اکنون که سخن از معجزه و تردستی به میان آمد، خوب است در این باره توضیح مختصری ارائه شود.
فرق معجزه با تردستی یا سحر و جادو
بین معجزه یا جادو و تردستی تفاوت اساسی وجود دارد. به این معنا که مصدر معجزه خدا و منشا تردستی و جادو انسان است.
آن چه از خدا در قالب معجزه صادر می شود، امری عادی و یا بشری نیست. معجزه آیت عظمای الهی(نشانه بزرگ خدا) است.
معجزه یک برهان و شاهد قوی است که بدون هیچ درنگی هر صاحب درکی را قانع و در دل های پاک اثر می گذارد.
در ضمن، افراد عوام خیلی زودتر از خواص معجزه را باور می کنند و آن را از تردستی و جادو تشخیص می دهند.
افزون بر این، معجزه شگفتی خاصی به همراه خود دارد و به طور حتم با تردستی که می توان با آن مقابله و یا سحر و جادو که می شود آن را باطل کرد، متفاوت است.
علاوه، پیامبرانی که در آیه به آنان اشاره شد،به بهترین شاهد پناه آوردند. شاهدی مثل خدا و گفتند خدا می داند که ما فرستاده او هستیم. این ادعا اگر از افراد صادق باشد، یک پیام بزرگ دارد. پیامی که نشانه صدقش همراه اوست. آن ها به بیان این جمله مامور بودند.زیرا اتمام حجت شان جز با این مطلب تمام نمی شد.
البته دل های بیمار هیچ گاه تیمار نخواهد شد.بیمار دلان چنان از مسیر هدایت فاصله می گیرند که دیگر امیدی برای نجات شان نیست.
قرآن در باره این افراد می فرماید:
"في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُون"(6)
در دل هاى آنان يك نوع بيمارى است. خداوند بر بيمارى آنان افزوده و به خاطر دروغ هايى كه می گفتند، عذاب دردناكى در انتظار آن ها است.به هر حال پیامبران الهی انسان های خاصی هستند و در مقابل چه بسیار پیامبران دروغینی که به محض ادعا و در اولین امتحان رسوا شدند.و السلام علیکم و رحمت الله وبرکاته.
و السلام علیکم و رحمت الله و برکاته
اللهم صل علی محمد و آل محمد.
پی نوشت ها:
1.سوره یس،آیات 15 و 16
2.گروه مترجمان، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن،تهران،انتشارات فراهانی،سال 1360 خورشیدی،چاپ اول، ج20، ص 380
3.گروه مترجمان، ترجمه جوامع الجامع،مشهد،انتشارات بنیاد پژوهش های اسلامی، آستان قدس رضوی،سال 1377 خورشیدی،چاپ دوم، ج5، ص 239
4.آیت الله مکارم شیرازی ناصر، تفسير نمونه،تهران،انتشارات اسلامیه،سال 1374 خورشیدی،چاپ اول، ج18، ص 343
5.ر،ک،علامه طباطبایی سید محمد حسین،تفسیر المیزان، ترجمه موسوی همدانی سید محمد باقر،قم،انتشارات اسلامی،سال 1374 خورشیدی،چاپ پنجم، ج17، ص 108
6. سوره بقره،آیه 10