از یاد برده ام شما را پدر! ولی...

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
از یاد برده ام شما را پدر! ولی...

[h=2]آیا این یتیم، زمانی را با امام خود همراه بوده و محبت پدرانه او را چشیده و سپس از دامان او جدا شده است؟ اگر این گونه است، چه شده که امروز از او بریده؟! آیا کسانی یا موقعیتی او را از پدر خود، جدا کرده اند؟[/h]

پدر بزرگوار مولای غائب از نظر ما، امام نیک سیرت و صورت حضرت حسن بن علی عسکری علیه السلام فرمودند: سختتر از یتیمى كه از پدر و مادر خود محروم شده، یتیمى است كه از امام خود جدا شده و به او دسترسى ندارد و حكم او را درباره ی آنچه از شرایع دینش به آن مبتلا مى گردد، نداند. آگاه باشید كه این جاهل به شریعت ما و بریده از دیدار ما، همچون یتیمى در دامان آن دسته از شیعیان ما است كه آشناى به دانشهاى ما باشند، بدانید هر كه چنین جاهلى را هدایت كرده، او را ارشاد نموده، شریعت ما را به او تعلیم نماید، در رفیق اعلى (از بالاترین درجات بهشت) به همراه ما خواهد بود. (1)

آنها که گرد یتیمی را به چهره دارند، ارتباط بیشتری با این فرمایش مولا خواهند گرفت؛ هر چند که یتیمانی را می شناسم که همین به ظاهر نقمت، بهانه ای شد که نعمت سرریزشان شود. شاید به این دلیل که محرومیت از پدر و مادر -همانانی که در بچگی خدای خود می پنداشتی و وجودت بسته بود به وجودشان- عنایت ویژه ی خداوند را می آورد؛ که این درد را، با وجود محبتهای خاصّ او، راحتتر طی کنی.
پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله پدر گرامی خود را قبل از تولد از دست داد و یتیم شد و مادر مهربان خود را نیز در شش سالگی به خاک سپرد و این منبع احساس، فرصت اندکی داشت برای چشیدن لذّت محبت به مادر و محبت مادر به او.
مولای جوان شهیدمان! امام طاهرمان! همان که نور وجودت با وجود زندانی بودن، می درخشید و شهید کردن و ویران کردن مزارت عطر شما را دلاویزتر و فراگیرتر ساخت. هدیه ی تولّد می خواهیم؛ هر چند رسم است برای مولود، هدیه می برند، ولی ما هیچ نداریم جز محبت، همین را آورده ایم و هدیه ای بهتر را توقّع داریم که کریم هر چه ببخشد، داراتر می شود

در این حدیث، سخن از سختتر بودن است؛ مسأله ای سختتر از یتیمی، معرفی شده «بریدن از امام»: «انقطع عن إمامه» به این عبارت دقت کنیم، آیا این یتیم، زمانی را با امام خود همراه بوده و محبت پدرانه ی او را چشیده و سپس از دامان او جدا شده است؟! اگر این گونه است، چه شده که امروز از او بریده؟! آیا کسانی یا موقعیتی او را از پدر خود، جدا کرده اند؟!
پدر معنوی ما، چه خصوصیاتی دارد که انقطاع از او، برای ما مصیبتی بزرگ است؟! آیا مولای رحیم ما مهدی علیه السلام نیز، مانند محبت پدرانمان، حتی لحظاتی که به یاد او نیستیم را به یاد ما و هدایتمان می گذراند؟! (2)
حق این است که مولای رحیم ما از پدرانمان نیز بامحبت تر است؛ زیرا بهترین پدران نیز، همیشه به فکر آسایش فرزندان خود نیستند و شاید گاهی فراموشمان کنند. اما اشراف الهی مولا به ما، او را از نظر توجه، متفاوت ساخته است.
پدر غریبِ مولای حاضرمان حضرت مهدی علیه السلام تکلیف عدّه ای را به عنوان جانشین امام، در مورد رساندن آنچه از شریعت محمدی که ما یتیمان به آن نیاز داریم و نمی دانیم، معرفی می کند و می فرماید: این عالمان به علوم ما، یتیمان ما را، در دامان خود گرفته و به آن ا یاد دهند.
و پس از بیان این خواسته، آنان را مژده ای می دهند: مژده ی همجواری با ائمه علیهم السلام چه جایزه ی بزرگ و گران قیمتی؛ همسایگی ائمه علیهم السلام چه قدر شیرین است!
معلم اخلاق بزرگ، حاج آقا ملکی تبریزی عزیز (رحمة الله علیه) به نکته ای اشاره می کنند: این که مولود این روز (8 ربیع الثانی)، پدر بی واسطه ی امام ما می باشد. بنابراین سزاوار است شیعیان با اموری مناسب به امام زمان علیه السلام تهنیت گفته، حاجات خود را از مولود این روز بخواهند و هم چنین از وی بخواهند که سفارش او را به امام زمانش نموده تا او را مورد نظر و لطف خود قرار داده، از بخشش و بزرگواری های خود بهره مندش نماید.(3)
آقا جان! می ترسیم که جلوه های این فضاهای غیر مهدوی و مروّج تنهایی، یک روز برنده شوند و ما مولا را صدا نکنیم و فکر کنیم همین ها پدر ما هستند! پدرخوانده های نامردی که به ظاهر لبخند می زنند و در دل کینه مان دارند

مولای جوان شهیدمان! امام طاهرمان! همان که نور وجودت با وجود زندانی بودن، می درخشید و شهید کردن و ویران کردن مزارت عطر شما را دلاویزتر و فراگیرتر ساخت. هدیه ی تولّد می خواهیم؛ هر چند رسم است برای مولود، هدیه می برند، ولی ما هیچ نداریم جز محبت، همین را آورده ایم و هدیه ای بهتر را توقّع داریم که کریم هر چه ببخشد، داراتر می شود.
از شما می خواهیم دستمان را بگیرید! که غیبت و ندیدن مولایمان مهدی علیه السلام، فرزند نازنین شما باعث دوری و بریدن ما از او نشود. شما که می دانید یتیمی سخت است و ملامت دارد؛ خیلی ها وقتی می بینند شما کنارمان نیستید و قدرت دیدن پسر شما را در قلب ما ندارند شیطنتشان گل می کند و می خواهند دلمان ببرند و یاد مولا را از دلهایمان بیرون کنند. نقشه می کشند به اسم آسایش، پول بیشتر، امنیت بیشتر، پرورش غریزه و ... مشغولمان کنند به این اسباب بازی ها؛ بلکه یادمان برود پدر داریم و از او جدایمان کنند.
اما ما بعد از چند ساعتی، بازی یاد او می افتیم و وقتی شیون می کنیم که: بابا من! شما را می خواهم! بابا! به دادم برس، تشنه ام و گرسنه؛ اینجا تاریک است و تنهایی دلم را می ترکاند! پسر نازنین شما دست یداللهی خود را دراز می کند و ما از بین تمام اسباب بازی های رنگارنگ، به دست گرم و پدرانه اش پناه می بریم و آرام می گیریم!
آقا جان! می ترسیم که جلوه های این فضاهای غیر مهدوی و مروّج تنهایی، یک روز برنده شوند و ما مولا را صدا نکنیم و فکر کنیم همین ها پدر ما هستند! پدرخوانده های نامردی که به ظاهر لبخند می زنند و در دل کینه مان دارند. دلتان برای چشمان بیدار مانده مان بسوزد! چشمانی که تنوع و رنگهای شیطانی این پدرخوانده های دروغین و این فضاهای غیر حق، می سوزانندشان!
راستی یادمان داده اند که برای حاجات اخروی به خصوص، به سراغ شما برویم؛ (4) پس ای نور شفادهنده! (5) سراج یازدهم! علیه السلام مرحمت بفرمایید منزلی در همسایگی خود؛ که ما یتیمان آل محمد علیهم السلام دلمان برای پدران خود تنگ است.
پی نوشت :
1 - طبرسی، احتجاج، ج 1، ص 6.
2 - حضرت مهدی علیه السلام : ما در مراعات شما كوتاهى نمى كنیم و شما را فراموش نمى نمائیم، و اگر این نبود، شرّ و ناملایمات بر شما نازل مى شد و دشمنان بر شما مستولى مى گردیدند: بحار الانوار، ج 53، ص 175.
3 - ملکی تبریزی، المراقبات، ابراهیم محدث، نشر اخلاق، ص 81 و 82.
4 - همان، ص 82 و83.
5 - یکی از القاب امام حسن عسکری علیه السلام، الشافی است: ر.ک: ابن شهر آشوب، المناقب، ج ۴، ص ۴۲۱.