جمع بندی حکم مسخره کردن کافران و دشمنان شیعیان

جناب حامی البته که میدونم نباید اینجا سوال پرسید ولی خوب سوال شرعی هست دیگه ، پیش میاد

میخواستم ببینم ایا مسخره کردن چهره یک کافر ، جانی ، قاتل ، کلا یک ادم پست ، چون ادم پستی هست اشکال نداره؟ یا که چون اگه زشتی یا خوشگلی هست افریده خداست و نباید مسخره کرد؟

کلا ایا مجازیم یک فرد پلید رو مسخره کنیم یا خیر؟ هر چیزیش رو... نحوه صحبت کردن و لهجه اش رو ، قیافه اش رو، راه رفتنش رو و.....

آدم هاي خبيپ را بايد حرمتشان را داشت

ممنونم جناب حامی و عذر خواهم بابت خط خطی کردن تاپکیتون.
از وقتی عضو اسک دین شدم و برخی تاپیک ها و سوالاتی که مطرح میکنم ، با جوابی که از کارشناسان اینجا گرفتم ، احساس میکنم باید یک بازنگری در دینداری خودم بکنم! در بعضی موارد احساس میکنم از اونطرف بوم افتادم!
مثلا در مورد همین موضوع ، گاهی وقتی میبینم مثلا مثل همین مورد شما ، یک فرد مومن ، یک فرد پلید و جانی رو به تمسخر میگیره ، مثلا صورتش رو مسخره میکنه یا مواردی از این دست ، از درون ناراحت میشدم و با خودم میگفتم حتی اگه اون فرد پست ترین فرد دنیا باشه ، نباید مواردی که در افرینشش نقشی نداشته رو به تمسخر گرفت... یا مثلا اینطور با خودم توجیه میاوردم که اگه این فرد داره اون طرف رو مسخره میکنه ، شاید یک دلیلش این هست که این فرد مومن ، اون فرد پست رو از خودش ادم پست تری میدونه و چون خیالش راحته که در نزد خدا از اون فرد جانی جایگاه بهتره داره ، طرف رو به سخره میگیره .. در صورتیکه چیزی که ما از اخلاق عرفا یاد گرفتیم این هست که علما و عرفا ، حتی خودشون رو از یک نفر در عالم خاکی بهتر نمیدونستن... بعد ایا میشه یک نفر خودش رو در عالم نزد خدا از همه پایینتر بدونه ، بعد جرات کنه طرف رو به تمسخر بگیره؟
باز هم عذرخواهم.

سلام جناب حامی
اینطور نفرمایید که حرف من درس هست... اگر من این موضوع رو اینجا مطرح کردم ، نه خدای نکرده از باب اینکه مثلا به در بگم که دیوار بشنوه یا مثلا بخوام در لفافه به شما یا دیگران این موضوع رو گوشزد کردم... اگر این موضوع رو مطرح کردم دلیلش این بود که واقعا محتاج دونستن جواب این سوال و سوالات دیگه ای هستم که بتونم از طریق اون جوابها دین ناب و دستکاری نشده محمدی (ص) رو بشناسم .... و حتی اینکه شما میفرمایید که بهانه دست دشمن ندیم ، من این هم خیلی مد نظرم نیست که حالا حرکت و حرف و رفتار ما بهانه دست دشمن میده یا نمیده! برای من مهم اینه که بدونم این کار و این نوع برخورد و این حرف و... با اصل دین ما همخوانی داره یا نه؟!
و البته این کنجکاوی من قطعا معناش این نیست که به تمام دونسته هام عامل هستم و فقط موندم لنگ جواب این سوالات... ولی خوب یک بنده گنهکار مثل من ، که دنبال شناخت اصل دین باشه فکر میکنم بهتر از بنده گنهکاری مثل من باشه که دنبال شناخت دینش نباشه.

امشب حسابی در این تاپیک بی نظمی کردم. ولی اخریش بود (البته برای امشب :Nishkhand: )

التماس دعا.

و حتی اینکه شما میفرمایید که بهانه دست دشمن ندیم ، من این هم خیلی مد نظرم نیست

داداش ادب حکم میکنه به اینصورت یعنی یکجورایی کنایه امیزاته اینطوری صحبت نکنی.چون دیدم دنبال کسب کمالات عرفا هستی گفتم گوشزد کنم

میخواستم ببینم ایا مسخره کردن چهره یک کافر ، جانی ، قاتل ، کلا یک ادم پست ، چون ادم پستی هست اشکال نداره؟ یا که چون اگه زشتی یا خوشگلی هست افریده خداست و نباید مسخره کرد؟

کلا ایا مجازیم یک فرد پلید رو مسخره کنیم یا خیر؟ هر چیزیش رو... نحوه صحبت کردن و لهجه اش رو ، قیافه اش رو، راه رفتنش رو و.....

سلام

میخواستم ببینم ایا مسخره کردن چهره یک کافر ، جانی ، قاتل ، کلا یک ادم پست ، چون ادم پستی هست اشکال نداره؟ یا که چون اگه زشتی یا خوشگلی هست افریده خداست و نباید مسخره کرد؟

کلا ایا مجازیم یک فرد پلید رو مسخره کنیم یا خیر؟ هر چیزیش رو... نحوه صحبت کردن و لهجه اش رو ، قیافه اش رو، راه رفتنش رو و.....؟؟؟

سلام

میخواستم ببینم ایا مسخره کردن چهره یک کافر ، جانی ، قاتل ، کلا یک ادم پست ، چون ادم پستی هست اشکال نداره؟ یا که چون اگه زشتی یا خوشگلی هست افریده خداست و نباید مسخره کرد؟

کلا ایا مجازیم یک فرد پلید رو مسخره کنیم یا خیر؟ هر چیزیش رو... نحوه صحبت کردن و لهجه اش رو ، قیافه اش رو، راه رفتنش رو و.....؟؟؟

با سلام و احترام
ببخشید جناب سجاد گرامی، مگر فقه و اخلاق ما در یک راستا و یک سو نیستند؟ چرا نیازه برای یک مسله ای که از لحاظ فقهی مباح هست ، از لحاظ اخلاقی نیز بررسی بشه؟

آیا فقه و اخلاق با هم تناقض و تضادی دارند؟

1. روی صحبت ما اخلاق دینی است و کاری با اخلاق غیر دینی در این تاپیک نداریم !
   
2. اخلاق و فقه حوزه های متفاوتی در دین دارند.

همه گزاره های فقهی را می توان به نوعی جزء اخلاق شمرد [1] اما همه گزاره های اخلاقی لزوما فقهی نیستند به تعبیر دیگر اخلاق که به فرموده پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله هدف اصلی بعثت و دین داری است [2] کل بنای رفیع دین بوده که پایه و اساس آن فقه است .

3. فقه به عنوان یک قانون اساسی نگاه جامعه نگر دارد.
فقه با وجود احکامی که لاجرم برای اصلاح رفتار فردی وضع کرده است ، در پی ساختن جامعه دینی حداقلی است ، اما اخلاق بیشتر نگاه فردی دارد و در حوزه روحی و روانی در پی تضمین بخشی به عمل فقهی مکلف بوده و هم در پی تکمیل کردن آن است .
فقه قانون می گذارد و اخلاق تشویق به رعایت کامل آن کرده و در جهت انعطاف پذیری آن و رفع نواقص ناگزیر هر قانونی در ناحیه اجرای آن ، تلاش می کند .
فقه می گوید مرد حق دارد زن را طلاق دهد اما اخلاق می گوید طلاق بی جهت مذموم و خروج از قاعده انصاف است !

4. اخلاق جای خالی فقه را پر می کند.
این امر بدین معناست که وقتی قانون که در هنگام وضع طبعا نگاه کلان و کلی و جامعه نگر دارد نتواند فردی از افراد جامعه را پوشش دهد اخلاق می تواند با ورود به حوزه فردی او به رعایت حدود مجابش نماید مثلا مردی که بی جهت همسرش را از رفتن به بیرون منزل منع می کند ، آیا چنین حقی دارد قانون فقه به جهت نگاه کلان و قانونی خود این حق را به همه از جمله او داده است [3] و استثناء کردن امثال او از میان افراد جامعه ، هنگام وضع قانون و از نگاه حقوقی ، ممکن نیست چون قانون نمی تواند به صورتی وضع شود که مفری برای قانون گریزی ایجاد کند.
در همینجا اخلاق می آید و توصیه به چنین مردی می کند که رضای خداوند را در نظر داشته باشد و رعایت جوانب عدالت و انصاف را بکند و بی جهت زن بیچاره را حبس و زندانی نسازد !
پس فقه و اخلاق نه تنها تضاد و تناقضی با هم ندارند بلکه بر اساس تدبیر حکیمانه الهی به صورتی در کنار هم قرار گرفته اند که قوانین الهی به بهترین صورت اجرا شود و بنده معتقدم اگر در جایی تضادی یا تناقضی احساس شده ناشی از عدم فهم دقیق و تمایز درست بین این حوزه ها و کارکرد آنهاست.
نتیجه دیگری هم که می توان از این مباحث گرفت این است که عدم هماهنگی و عدم تلازم بین جواز و عدم جواز بین فقه و اخلاق و اینکه جایی فقه بگوید جایز است و اخلاق بگوید حرام است ، لزوما به معنای تناقض نیست که مطرح شده است.

5. عمل نکردن به حکم اخلاقی هم عقاب دارد !
عمل نکردن به احکام اخلاقی هم همانند احکام فقهی بدون عقاب نخواهد بود (و خود این نشاندهنده جزء دین بودن آن و هماهنگی گزاره های اخلاقی با احکام فقهی است) اما نوع عقاب و عذاب آن متفاوت است :
"در روايت آمده است: «الحسد ياکل الايمان کما ياکل النار الحطب؛ ^[4] حسد آن‌چنان‌كه آتش هيزم را مي‌خورد، ايمان را مي‌خورد و نابود مي‌کند.» آيا چنين چيزي با نگاهي به نامحرم قابل مقايسه است؟ اما چون عمل خارجي نيست جاي بحث آن در اخلاق است و در فقه از آن بحث نمي‌شود. اين بدان معنا نيست که مسائل اخلاقي ثواب و عقاب ندارد، بلکه نتايج اخلاق اموري است که از سنخ ثواب و عقاب افعال نيست. همان‌گونه که مسائل اخلاقي از افعال مکلف مهم‌تر است ثواب و عقاب آن‌ها هم مهم‌تر هستند. ثواب و عقاب اخلاقي هم‌سنخ خوب و بدهاي اخلاقي هستند، بدين معنا که حالاتي روحاني و نفساني‌اند و از اين سنخ‌اند که انسان از چشم محبوب خويش بيافتد. کساني که با هم رابطه عاطفي دارند اگر احساس کنند رفيق‌شان ديگر به آن‌ها اعتنايي ندارد اين بالاترين شکنجه براي آن‌هاست. بي‌اعتنايي محبوب گرچه کتک نيست، اما از هر کتکي بدتر است. هنگامي‌که خداوند مي‌خواهد بگويد کسي اوضاع بسيار بدي دارد مي‌فرمايد: «لاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ ^[5] خداوند در روز قيامت به آن‌ها نگاه نمي‌کند.» اين نگاه نکردن از هزار آتش جهنم سوزانده‌تر است. اکنون ما شدت اين عذاب را درک نمي‌کنيم، اما وقتي تشنه اين نگاه شويم شدت آن را درک خواهيم کرد. مي‌خواهم عرض کنم: غير از ثواب و عقاب‌هايي که براي اعمال واجب و حرام فقهي هست ثواب و عقابي متناسب با واجب و حرام‌هاي اخلاقي هم وجود دارد. اگر گفته مي‌شود: تا زماني که حسد را اظهار نکرده‌ايد کار حرامي انجام نداده‌ايد بدين معناست که کاري انجام نداده‌ايد که عذاب جهنم را به دنبال داشته باشد، اما مقصود اين نيست که در اين صورت با حالت نداشتن حسد مساوي هستيد، بلکه در اين صورت عقاب خداوند به اين صورت است كه به شما اعتنا نکرده، توفيقي به شما نمي‌دهد و جذب‌تان نمي‌کند. [6]

6. در پایان باید بگویم که نگاهی حتی گذرا به مجموعه آیات و احادیث اهل بیت علیهم السلام و حجم عظیم آیات و احادیث اخلاقی ، اثبات کننده این مسئله است که تمام گزاره های اخلاقی قطعا قسمتی از خواست الهی و برنامه ای است که حضرت حق برای کمال بشر تنظیم نموده است .
خداوند در قرآن کریم فرموده است:
إِنَّ اللّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ [7]
در حقيقت، خدا به دادگرى و نيكوكارى و بخشش به خويشاوندان فرمان مى‏دهد و از كار زشت و ناپسند و ستم باز مى‏دارد. به شما اندرز مى‏دهد، باشد كه پند گيريد. [8]
بسیاری از دستورات آیه شریفه اگر نگوییم همه آن ، گزاره های اخلاقی هستند که خداوند متعال به آن امر نموده است .

همیشه سلامت و موفق باشید

---

[/HR][1] برخی از احکام فقهی رسما و برخی عینا در علم اخلاق هم مطرح است در فقه گفته مي‌شود: نماز خواندن از واجبات است ، غیبت کردن از محرمات است و.... در کتاب‌هاي اخلاق هم گفته مي‌شود: نماز واجب است و غیبت حرام است.

[2] رسول اكرم صلى الله عليه و آله: إنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَكارِمَ الاخلاقِ؛. براستى كه من براى به كمال رساندن مكارم اخلاق مبعوث شده ام.
در تفسیر مجمع البيان اثر والای امين الاسلام طبرسى در ذيل آيه‏ى «وانك لعلى خلق عظيم»(قلم / 4) آمده است :
وقيل : سمى خلقه عظيما لاجتماع مكارم الاخلاق فيه، و يعضده ما روى عنه قال : انما بعثت لاتمم مكارم الاخلاق.
و گفته شده : خلق پيامبر عظيم ناميده شد به سبب گرد آمدن مكارم اخلاق در آن حضرت ، و اين معنى را تأييد مى‏كند آن‏ چه از حضرت روايت شده است كه فرمود : جز اين نيست که فرستاده شدم تا مكارم اخلاق را تمام كنم ! (طبرسى، مجمع البيان، ج‏9 و10، ص 500.)

[3] عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَيُّمَا امْرَأَةٍ خَرَجَتْ مِنْ بَيْتِهَا بِغَيْرِ إِذْنِ زَوْجِهَا فَلَا نَفَقَةَ لَهَا حَتَّى تَرْجِع‏
از حضرت صادق از پدرش عليهما السّلام روايت شده كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرموده است: هر بانوئى كه بدون إذن همسرش از منزل بيرون رود نفقه و مخارج او با شوهر نيست تا زمانى كه باز گردد.(من لايحضره الفقيه ج 3 ص 439)
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ‏ اِنَّ رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص خَرَجَ فِي بَعْضِ حَوَائِجِهِ وَ عَهِدَ إِلَى امْرَأَتِهِ عَهْداً أَلَّا تَخْرُجَ مِنْ بَيْتِهَا حَتَّى يَقْدَمَ قَالَ وَ إِنَّ أَبَاهَا مَرِضَ فَبَعَثَتِ الْمَرْأَةُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَتْ إِنَّ زَوْجِي خَرَجَ وَ عَهِدَ إِلَيَّ أَنْ لَا أَخْرُجَ مِنْ بَيْتِي حَتَّى يَقْدَمَ وَ إِنَّ أَبِي مَرِيضٌ فَتَأْمُرُنِي أَنْ أَعُودَهُ فَقَالَ لَا اجْلِسِي فِي بَيْتِكِ وَ أَطِيعِي زَوْجَكِ قَالَ فَمَاتَ فَبَعَثَتْ إِلَيْهِ فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أَبِي قَدْ مَاتَ فَتَأْمُرُنِي أَنْ أُصَلِّيَ عَلَيْهِ فَقَالَ لَا اجْلِسِي فِي بَيْتِكِ وَ أَطِيعِي زَوْجَكِ قَالَ فَدُفِنَ الرَّجُلُ فَبَعَثَ إِلَيْهَا- رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ غَفَرَ لَكِ وَ لِأَبِيكِ بِطَاعَتِكِ لِزَوْجِك‏
عبد اللّه بن سنان گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: در زمان رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله مردى از انصار بطلب حاجتى از خانه‏اش بيرون شده بمسافرت رفت و با زوجه‏اش پيمان بسته بود كه در نبودن وى از منزل خارج نشود تا مرد باز گردد، و اتّفاقا پدرش مريض شد، زن كسى را نزد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرستاد و گفت شوهرم بسفر رفته و با من پيمان بسته كه از خانه‏ام خارج نشوم تا باز گردد، و اكنون پدرم مريض شده شما اجازه مى‏فرمائيد بعيادتش روم؟ فرمود: نه، در خانه‏ات بنشين و بفرمان شوهرت عمل كن، فرمود: پدرش از دنيا رفت باز از رسول خدا سؤال كرد پدرم وفات كرد شما اجازه ميدهى در نمازش شركت كنم، فرمود: نه، در منزل خود بمان و اطاعت امر شوهر نما، فرمود: پدر را دفن كردند رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله كسى را نزد زن فرستاد و پيغام داد كه خداوند عزّ و جلّ بدون شك تو و پدرت هر دو را بجهت اطاعتى كه از فرمان شوهر بردى بيامرزيد.(من لا يحضره الفقيه، ج‏3، ص: 442)

[4] علامه مجلسی ، بحارالانوار، ج 70 ص244.

[5] آل‌عمران، 77.

[6] http://mesbahyazdi.ir/node/3726

[7] نحل ، 90.

[8] ((عثمان بن مظعون )) كه از صحابه معروف پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم ) است مى گويد: ((من در آغاز، اسلام را تنها به طور ظاهرى پذيرفته بودم نه با قلب و جان ، دليل آن هم اين بود كه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) كرارا پيشنهاد اسلام به من كرد و من هم از روى حيا پذيرفتم ، اين وضع همچنان ادامه يافت تا اينكه روزى خدمتش بودم ، ديدم سخت در انديشه فرو رفته است ناگهان چشم خود را به طرف آسمان دوخت ، گوئى پيامى را دريافت ميدارد، وقتى به حال عادى بازگشت از ماجرا پرسيدم ، فرمود: آرى هنگامى كه با شما سخن ميگفتم ناگهان جبرئيل را مشاهده كردم كه اين آيه را براى من آورد ان الله يامر بالعدل و الاحسان و ايتاء ذى القربى … پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آيه را تا آخر براى من خواند، چنان محتواى آيه در قلب من اثر گذاشت كه از همان ساعت اسلام در جان من نشست ، من به سراغ ابو طالب عموى پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آمدم و جريان را به او خبر دادم ، فرمود: اى طايفه قريش از محمد (صلى الله عليه و آله و سلم ) پيروى كنيد كه هدايت خواهيد شد، زيرا او شما را جز به مكارم اخلاق دعوت نميكند، سپس به سراغ وليد بن مغيره (دانشمند معروف عرب و يكى از سران شرك ) آمدم و همين آيه را بر او خواندم ، او گفت اگر اين سخن از خود محمد (صلى الله عليه و آله و سلم ) است بسيار خوب گفته و اگر از پروردگار او است باز هم بسيار خوب است (مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث)

بنابراین اگر به دشمنی و عناد چنین افراد مسخره کننده ای يقين داشته باشيم و براى هدايت و توجه دادن آنها به اشتباه، از همه راه‌ها نااميد شده باشیم، در این صورت این امر ناپسند نخواهد بود.

کلا ایا مجازیم یک فرد پلید رو مسخره کنیم یا خیر؟ هر چیزیش رو... نحوه صحبت کردن و لهجه اش رو ، قیافه اش رو، راه رفتنش رو و.....؟؟؟